Οι Αυτοκτονίες, η Οικονομική Κρίση και τα Πρότυπά μας
Σκέψεις με αφορμή μια αυτοκτονία
Πριν λίγες μέρες, κάποιος γνωστός μου, αυτοκτόνησε.
Τι έκανε όμως έναν δημόσιο υπάλληλο, κάτοχο πτυχίου, με μόνιμη εργασία, παντρεμένο (χωρισμένο για την ακρίβεια) και με παιδί, να προτιμάει τον θάνατο; Σας παρακαλώ, μην βιαστείτε να απαντήσετε με τη γνωστή «καραμέλα» για την «οικονομική κρίση».
Πριν την οικονομική , έχει προηγηθεί μια άλλη κατάρρευση, η ηθική, η ψυχική, η πνευματική.
Η πορεία της ζωής του
Ο Λ. πίστεψε στο πρότυπο που του καλλιέργησαν οι γονείς του, το σχολείο του, η τηλεόραση.
Πίστεψε κατ αρχήν ότι αν περάσει στο Πανεπιστήμιο θα είναι πετυχημένος.
Πίστεψε ότι -σε αντίθεση με τις χειρωνακτικές εργασίες- θα μπορεί να βγάζει χρήματα χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
Και αφού η τηλεόραση μας έπεισε ότι τα χρήματα εξασφαλίζουν την ευτυχία, όταν θα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και θα είχε χρήματα, δεν θα χρειαζόταν να μοχθεί κι έτσι θα ζούσε πλέον την υπόλοιπη ζωή του «ευτυχισμένος«!
Κι έβγαλε το Πανεπιστήμιο, και διορίστηκε στο δημόσιο (μία ακόμη εξασφάλιση σιγουριάς) και παντρεύτηκε, και απέκτησε και παιδί και σπίτι και αυτοκίνητο …
Όλα σύμφωνα με το πρότυπο που του καλλιεργήσαμε.
Μετά όμως ήρθε ο εγωισμός, συγνώμη, ο χωρισμός εννοούσα. Και βρέθηκε και πάλι, μόνος.
Αλλά έστω κι έτσι, ήταν ακόμη νέος, οπότε με την εξασφαλισμένη εργασία του στο δημόσιο και την καλή του εμφάνιση, θα μπορούσε σχετικά εύκολα να βρει μία άλλη «σύντροφο».
Και βρήκε, και νέα όνειρα και νέες ελπίδες ευτυχίας.
Αλλά κάπου εκεί, μαζί με το εσωτερικό κενό έρχεται και η οικονομική κατάρρευση. Τη θυμάστε εκείνη την «παραβολή του ασώτου» που ακούγαμε στην εκκλησία; Γιατί όταν η μικρότερη σε ηλικία όμορφη σύντροφος βλέπει να «τελειώνουν» τα χρήματα, τότε αισθάνεται ότι «κάτι δεν πάει καλά στη σχέση» και ψάχνει βρίσκει τον επόμενο … «άντρα».
Οπότε ο πετυχημένος πτυχιούχος δημόσιος υπάλληλος μένει και πάλι, μόνος.
Μόνος ..
Και τότε είναι που αναρωτιέται πάνω σε τι θεμέλια έχτισε τη ζωή του και που πήγε η ευτυχία που του υποσχόταν όλοι.
Και σε μια κοινωνία που ο καθένας επιδιώκει «να περνάει καλά«, σε μια κοινωνία που οι φίλοι όταν δεν χρησιμεύουν ως «συνοδοί» στις εξόδους υπάρχουν επειδή μπορεί να μας φανούν «χρήσιμοι».
Σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν πλέον συγγενείς, γείτονες, φίλοι, συχωριανοί.
Σε μια κοινωνία που όσοι μπορούν, φοράνε τη μάσκα του «πετυχημένου» και «μοστράρουν» στην ανώνυμη πόλη και οι υπόλοιποι απλά αφήνονται στην τύχη τους.
Τότε το εσωτερικό κενό γίνεται δυσβάσταχτο.
Όμως …
αν δεν άκουγε τις σειρήνες της ευδαιμονίας ..
- αν οι γονείς του τον προέτρεπαν να βγάζει με «τον ιδρώτα του προσώπου του τον άρτον του» (όπως μας είχε προτρέψει ο Θεός όταν μας έβγαζε από τον Παράδεισο).
- αν το σχολείο τον γέμιζε με τα ιδανικά της Ορθόδοξης πίστης και της πατρίδας, που έκαναν τη φυλή μας να αντέξει πολλούς αιώνες, με σκληρές δοκιμασίες και πείνα και σκλαβιά, χωρίς κανείς να αυτοκτονεί
- αν η καλοπέραση είχε αντικατασταθεί με την εγκράτεια, με την άσκηση, με τη νηστεία, με το αρχαιοελληνικό «μέτρο»
- αν ο πλούτος είχε αντικατασταθεί με την αρετή (τη θυμάστε εκείνη την ιστορία με τον Ηρακλή, την Αρετή και την Κακία, την διδάσκουν άραγε ακόμη στα σχολεία μας ; )
- αν αντί για τους καραγκιόζηδες που εμφανίζονται ως σωσίες στην τηλεόραση βλέπαμε τις αγιογραφίες στα ταπεινά ξωκλήσια μας, τους άγιους της πίστης μας και τους εθνομάρτυρες του έθνους μας (κάποιοι φρόντισαν να εξαφανίσουν τις εικόνες ηρώων από τις σχολικές αίθουσες και να τις αντικαταστήσουν από την «ξενοφοβία» το «ρατσισμό» και την «ανακύκλωση»!)
- αν πρότυπό μας δεν ήταν ο όμορφος και επαγγελματικά πετυχημένος «δυτικός» άνθρωπος αλλά ο τίμιος μεροκαματιάρης, ο άνθρωπος που είναι δίπλα στο Θεό και Αυτόν σκέφτεται, σ Αυτόν ελπίζει και Αυτόν αγαπά και υπηρετεί με τη ζωή του
- αν αντικαθιστούσαμε τη μάσκα της «επιτυχίας» με την ταπείνωση, με την μετάνοια, με την απλότητα
- αν ξαναγυρνούσαμε και πάλι στα χωριά μας, στις παραδόσεις και στις αξίες μας, αν αντικαθιστούσαμε την έξοδο στο μπαρ με μια απλή τσικουδιά κι ένα ντόπιο κρασί και τα τα ξένα αλλόκοτα ακούσματα με νησιώτικα τραγούδια, κρητικές μαντινάδες και ηπειρώτικα μοιρολόγια
- αν σταματούσαμε να «παρκάρουμε» τα παιδιά μας σε παιδικούς σταθμούς και στο «ίντερνετ» και η μάννα γινόταν και πάλι μάννα και όχι πετυχημένη επαγγελματίας
ίσως επιστρέφοντας στις ρίζες μας, βρίσκαμε πάλι το δροσερό νερό, που πότισε αιώνες και αιώνες και τρέχει ακόμη δίπλα σας, έτοιμο να μας ξεδιψάσει.
Δίπλα μας είναι η λύση.
Στην ενορία σου, σε ένα κοντινό μοναστήρι, στον ταπεινό λευίτη ιερέα, στην όμορφη βραδινή αγρυπνία, στο χέρσο πλέον χωράφι του πατέρα σου, στο χαμόγελο του παππού, αυτού που έκλεισες στο γηροκομείο και του παίρνεις τη σύνταξη, στο αγέννητο παιδί σου, που προτίμησες να σκοτώσεις κάνοντας αμνιοπαρακέντηση γιατί ήθελες να βεβαιωθείς ότι δεν θα είχε σύνδρομο down, αφού τότε θα κατέρρεε το δυτικό πρότυπο της «ευτυχίας σου».
ΥΓ. Δυστυχώς το περιστατικό της αυτοκτονίας είναι πραγματικό. Συνέβη πριν 1 εβδομάδα περίπου. Όσοι μπορείτε προσευχηθείτε να αναπαύσει ο Θεός την ψυχή του Λ.
Πηγή: Αντιπαρακμή
Ευχαριστίες στον Δημήτρη Νικολάου για την αποστολή του κειμένου.
Οπωσδήποτε το πρόβλημα τής αυτοχειρίας δεν οφείλεται πάντα σε οικονομικά αίτια. Είναι προφανές ότι η υπό συζήτηση περίπτωση ανήκει στην κατηγορία τών ανθρώπων που μεγαλώνουν σπουδάζουν και μπαίνουν στην κοινωνία έχοντας ψευδαισθήσεις που δημιουργούνται από τα… νεόφερτα «προϊόντα» τού καταναλωτισμού, τής υποβαθισμένης και κενού περιεχομένου παιδείας, τού… αποπροσανατολισμού
και άλλων συναφών αιτιών.
Ωστόσο, η καλλιέργεια και η ανάπτυξη όλων αυτών τών… «προϊόντων» δεν έπεσε ως το μάνα εξ ουρανού. Είναι γνωστοί οι στόχοι εκείνων που καλλιέργησαν τα… «προϊόντα αυτά αποτέλεσμα τών οποίων είναι και η οικονομική κρίση.
Όμως, όπως δείχνει το κείμενο, φαίνεται ότι ο συντάκτης του αγνοεί όλα τα παραπάνω μ’ αποτέλεσμα να μη βλέπει το πρόβλημα ολοκληρωμένα. Κι’ εδώ καταγγέλω τη στάση τής κάθε «επίσημης» Εκκλησίας η οποία επί αιώνες τώρα έχει καταντήσει ο νεροκουβαλητής τού εκάστοτε πολιτικού κατεστημένου μη ορθώνοντας (εκτός από λίγες εξαιρέσεις που δεν ανιρούν αλλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα) το ανάστημά της προκειμένου να προστατέψει θαρραλέα τα παιδιά της,
Είναι καιρός, πλέον, ν’ αφήσει το κάθε ιερατείο το βόλεμα, τις άνετες καρέκλες και τα… εσχατολογικά τους κηρύγματα και να πάρουν θέση δίπλα στον δοκιμαζόμενο λαό. Η αμαρτία δεν είναι μόνο ατομική υπόθεση, αλλά και συλλογική.
αμαρτωλό άτομο. Μέχρι εδώ συμφωνώ.
Ζητώ συγγνώμη για τα όποια λάθη τού προηγούμενου μηνύματος. Ζητώ την κατανόησή σας. Ευχαριστώ.
Πολύ ωραίο άρθρο.
Θα προσέθετα ότι μας χρειάζεται κασμάς.., μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Κασμάς και αξίνα.
Είναι σοκαριστικό τι συμβαίνει με τις αυτοκτονίες αυτή την περίοδο. Και το άρθρο έχει τα δίκια του στα βασικά σημεία.
Επίσης βρίσκω πρακτικό έως σοφό πέρα από πτυχία να μάθουμε και τέχνες για να αυτοεξυπηρετούμαστε κάπως. Αλλά ως εκεί. Φτάνει με την εξιδανίκευση του φτωχού πλην τίμιου παρελθόντος. Αν ήταν τόσο καλό γιατί ο αγρότης έφτυνε αίμα για να μην έχει την ίδια τύχη με αυτόν το παιδί του; Ας μην φτάνουμε στην άλλη πλευρά του αλόγου. Ο σημερινός πολιτισμός έχει πολλά στραβά, όπως και οι παλαιότεροι είχαν τα δικά τους. Είμαι ευγνώμων που γεννήθηκα σ’ αυτόν γιατί 40 χρόνια πριν ο πατέρας μου θα είχε κάθε δικαίωμα να με πάρει απ’ το σχολείο και να με μικροπαντρέψει με κανένα «καλό παιδί» άσχετα με τις δικές μου επιθυμίες. Και πολλά πολλά άλλα.
Η μεγάλη αποτυχία αυτής της κοινωνίας είναι ότι προσπάθησε να προοδεύσει χωρίς Θεό. Έφτασε ως ένα σημείο αλλά με τι κόστος!
Καλός και άγιος, λοιπόν, ο κασμάς αλλά γι’ αυτόν που τον επιθυμεί. Καθείς εφ’ ω ετάχθη…
Θέληση: η δύναμη με την οποία αρνούμαστε τα εύκολα και κάνουμε τα δύσκολα για το συμφέρων μας.
Άρα μεγάλη ευκολία = μηδενική θέληση.
Ηθική: Τι πρέπει να κάνει ο άνθρωπος για τον ευατόν του.
α) Να διατηρεί και αυξάνει την αξία του προσώπου του, ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΞΙΑ, όχι ΠΕΡΙ-ΟΥΣΙΑ.
β) Να διατηρεί την ζωή του.
Για να μη καταντήσεις ποτέ σε ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ και ΜΙΣΟΣ της ΖΩΗΣ σου, συνήθιζε ΝΑ ΕΡΓΑΖΕΣΑΙ, για να γίνεις στον κόσμο ωφέλιμος. Όχι Πανεπιστήμιο για να βγάζει χρήματα χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Πανεπιστήμιο για να βγαίνουν τα χρήματα με διαφορετικού τύπου κόπο και δυσκολία!
γ) Μάθαινε διάφορα πράγματα συνέχεια, δια βίου παιδεία, για να αυξήσεις την προσωπική σου αξία.
Για να μην μείνει ο νους κενός ή γεμίσει καπνό ματαιότητας. Πολλοί νομίζουν ότι η παιδεία είναι αγγαρεία.
δ) Διατήρησε την υγείαν σου.
ε) Αύξανε την ευτυχία σου, αλλά αν κινδυνεύει η προσωπική σου αξία από την ευτυχία, προτίμησε την δυστυχία.
Σύνοψις ἐπιστημῶν, Κούμας Κωνσταντίνος 1819
Καλα τα λέει η φίλη Παναγιώτα, ας μην εξιδανικεύουμε την αποχειροβίωτη εργασία, καθένας στο είδος του. Επίσης, η πολιτισμική περιχαράκωση και απομόνωση προσωπικά δε μου ταιριάζει – η ξένη μουσική και εν γένει καλλιτεχνική κουλτούρα έχει προσφέρει πολλά καλά. Διάκριση χρειάζεται. Γιατί ας πούμε να πρέπει να ξεφαντώνω ντε και καλά με κλαρίνα; Πρώτα απο όλα όμως, να βρούμε το Θεό. Εκεί είναι το κλειδί.
(Μέρος 1)
Ο ηθικισμός αυτού του άρθρου μου θύμισε έντονο προτεσταντικό χρώμα. Θυμήθηκα τους προτεστάντες ιεροκήρυκες τηλευαγγελιστές της κακής τηλεόρασης (που αναφέρει ο αρθογράφος) και που μας μιλούν για την ηθική κατάπτωση χρησιμοποιώντας πάντα ένα αθώο θύμα, το οποίο και χωρίς ντροπή ξεφτελίζουν (αν και φυσικά στο τέλος όλο υποκρισία ζητούν να προσευχηθούμε για αυτό). Εδώ πάμε ακόμα ένα βήμα πιο πέρα και βλέπουμε την προσπάθεια να περάσει ο αρθογράφος τις δικές του θέσεις για τον κόσμο γύρω μας και τη θέση της γυναίκας σήμερα στην κοινωνία (που και η Εκκλησία μας έχει επισήμως θεσπίσει και αναγνωρίσει) για να μας γυρίσει σε παλιές καλές ημέρες χειρωνακτικής εργασίας, ατόμων που άλλοι ήταν τίμιοι αλλά ενίοτε υπήρξαν και προδότες, όπως στον εμφύλιο – αλλά δεν έχει σημασία, όλα στο ίδιο τσουβάλι τα βάζουμε. Και εδώ έχουμε ένα τηλευαγγελιστικό σόου αλλά από το ίντερνετ (το οποίο απορρίπτει σαν κακό, εκτός φυσικά για τον εαυτό του που έχει το δικαίωμα να γράφει). Ας σταθούμε σε μερικά μόνο σημεία.
‘Αν οι γονείς του τον προέτρεπαν να βγάζει με «τον ιδρώτα του προσώπου του τον άρτον του» …’
Καταρχήν αυτό το είπε ο Θεός ειδικά στον Αδάμ και στην Εύα και όχι σε όλη την ανθρωπότητα και ο λόγος είναι ότι έχασαν το καθ’ομοίωσιν και έτσι έχασαν την δυνατότητα να μείνουν εντός της 7ης Δημιουργικής Ημέρας του Παραδείσου των Αγίων, ήτοι μίας άλλης χρονικής διάστασης, της Κατάπαυσης του Θεού. Η εργασία μέσω ιδρώτα είναι το αντίθετο της κατάπαυσης – και αυτό δηλώνεται εδώ. Όχι η προτεσταντικά τοποθετημένη λιτεραλιστική τοποθέση ότι «όποιος δεν ιδρώνει φυσιολογικά δεν εργάζεται». Και είναι φανερό ότι η έκφραση αυτή δεν είναι δυνατόν να παρθεί κυριολεκτικά (δηλαδή άν δεν πέσει ιδρώτας τότε δεν υπάρχει δουλειά) — αν και στην ειδική περίπτωση του Αδάμ φυσικά δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Γενικά, αυτό που ισχύει για εμάς είναι να δουλεύουμε, να μην είμαστε άεργοι ενώ φυσικά δεν πρέπει η εργασία να γίνεται αυτοσκοπός. Αυτό ισχύει με οποιαδήποτε εργασία και αν κάνει κανείς. Γνωρίζω χαρισματούχο γέροντα που προείδε ότι θα γίνω επιστήμονας και μου είπε εκεί ήταν η θέση μου. Θυμάμαι επίσης και τον γέροντα Παίσιο σε βιβλία της Σουρωτής που μιλούσε για φτωχούς που αν και δεν είχαν τίποτα έπιαναν στο στόμα τους εκκλησιαστικά θέματα και (με ημιμάθεια) έτριζαν τα δόντια τους και κατηγορούσαν τους πάντες και τα πάντα. Και πλούσιοι και φτωχοί μπορούν να είναι μακρυά από το Θεό, ό,τι εργασία και να κάνουν. Ο πλούτος αν χρησιμοποιείται σωστά για τον άλλον τότε δεν είναι κακό. Η φτώχεια δεν βοηθάει αν ο άλλος π.χ. ζει με το όνειρο να γίνει πλούσιος και να κατατρέξει τον διπλανό του κοκ.
(Συνεχίζεται)
(Μέρος 2)
Πάντως, ένας που τελείωσε το Πανεπιστήμιο και που έχει θέση σε δημόσιο τομέα δεν γίνεται να δουλεύει με τον ιδρώτα του προσὠπου του, σύμφωνα με τον αρθογράφο. Ένας γιατρός που έχει βγάλει το Πανεπιστήμιο και έχει κάνει δύο ειδικότητες, δουλεύοντας σκληρά νύχτα μέρα (τη στιγμή που κάποιοι «τἰμιοι μεροκαματιάρηδες» την αράζουν στο καφενείο με το τσίπουρο και το κυριλέ τρακτέρ μετά από τον … πολύ ιδρώτα που έριξαν το πρωί), και που ζωές εξαρτώνται από αυτόν, αυτός δεν δουλεύει με τον ιδρώτα του προσὠπου του με φοβερή ευθύνη, σύμφωνα με τον αρθογράφο. Φυσικά, αν κυριολεκτήσουμε σαν τον αρθογράφο, τότε δεν πρέπει να έχουμε επιστήμονες, δικαστές ή ηλεκτρονικούς προγραμματιστές κλπ γιατί κανένας τους δεν ιδρώνει … κυριολεκτικά!
«αν το σχολείο τον γέμιζε με τα ιδανικά της Ορθόδοξης πίστης και της πατρίδας… χωρίς κανείς να αυτοκτονεί»
Αν στο σπίτι δεν υπάρχει ενδιαφέρον δεν είναι δυνατόν το σχολείο να είναι κάτι το καλύτερο. Αλλά έχει ο αρθογράφος στατιστικές ότι από το 1850 έως το τελος του 20ου αιώνα που άρχισε η κρίση δεν αυτοκτόνησε κανένας πιστός στην Ελλάδα; Πάντως με σημερινά δεδομένα, τα ποσοστά αυτοκτονίας (με στατιστικές του 2009) βάζουν την Ελλάδα σε 85η θέση από 107 χώρες, με καμία άλλη χώρα με επίσης υψηλό Ορθόδοξο πληθυσμό να βρίσκεται σε κατώτερη (δηλαδή καλύτερη) θέση από την Ελλάδα. Αντίθετα μάλιστα, χώρες με σημαντικό ποσοστό Ορθοδόξων όπως το Μπελαρούς (5η), Ρωσία (11η), Ουκρανία (12η), Σερβία και το Μοντενέγκρο (13η), Βοσνία (36% είναι Σέρβοι Ορθόδοξοι) (27η), Βουλγαρία (32η) και Ρουμανία (33η) έχουν πολύ περισσότερες αυτοκτονίες από εμάς. Να σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ έχουν 34η θέση και επομένως λιγότερες αυτοκτονίες από κάθε άλλη «Ορθόδοξη χώρα» πλην της Ελλάδος. Επομένως, αν και έχουν αυξηθεί τελευταία οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα μετά το 2009, δεν είναι δυνατόν να μιλούμε για σοβαρό πρόβλημα βάσει μίας μεμονομένης περίπτωσης όταν οι στατιστικές δείχνουν ότι αναλογικά η Ελλάδα βρίσκεται πολύ χαμηλά ποσοστά αυτοκτονιών — ακόμα και να διορθώσουμε τα στοιχεία βάσει των πιο πρόσφατων στατιστικών (δηλ. από θέση 85 με καμία περίπτωση δεν ερχόμαστε πάνω από το 33 της Ρουμανίας).
«αν ο πλούτος είχε αντικατασταθεί με την αρετή (τη θυμάστε εκείνη την ιστορία με τον Ηρακλή, την Αρετή και την Κακία, την διδάσκουν άραγε ακόμη στα σχολεία μας;)»
Οι μύθοι διδάσκονται ακόμα, αν και οι Πατέρες μιλούν πολύ καλύτερα από τους μύθους για το θέμα αυτό. Άλλωστε ακόμα και το «μέτρον άριστον» δεν εφαρμοζόταν στην αρχαία Ελλάδα και πολύ εκτός κάποιων κύκλων, και αυτό φαίνεται από τη ζωή των ανθρωπομορφικών θεών τους οποίους λάτρευαν. Πάντως ο πλούτος μπορεί να μοιραστεί ή να υπάρχει προς χρήση και βοήθεια άλλων. Και επίσης μπορεί να μην υπάρχει αρετή σε φτωχικό σπιτικό.
«αν αντί για τους καραγκιόζηδες που εμφανίζονται ως σωσίες … τις αντικαταστήσουν από την «ξενοφοβία» το «ρατσισμό» και την «ανακύκλωση»!)»
Η τηλεόραση είναι μεγάλο πρόβλημα και φυσικά συμφωνώ ότι το καλύτερο είναι κανείς να πληροφορείται με άλλους τρόπους για το τι γίνεται γύρω του. Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός όμως είναι υπαρκτά προβλήματα στην Ελλάδα σήμερα (εδώ και πάρα πολλά χρόνια), όπως φαίνεται από την προώθηση της ΧΑ και εκκλησιαστικών μητροπολιτών που ανοικτά πια την υποστηρίζουν (γνωρίζω μέχρι και αγιορείτες μοναχούς που ανοικτά την υποστηρίζουν). Φυσικά η Εκκλησία γενικώς καταδικάζει και την ξενοφοβία και το ρατσισμό ως αντιχριστιανικά. Η ανακύκλωση είναι άλλο θέμα και κάτι το Χριστιανικό εφόσον σκοπός της είναι να βοηθήσει το περιβάλλον που μας δόθηκε, το οποίο δεν μας δόθηκε για να το καταστρέψουμε (όπως λένε υπερόπτες Προτεστάντες που αρνούνται την αξία της ανακύκλωσης πιστεύοντας ότι ο κόσμος αυτός είναι για εμάς να τον κάνουμε ό,τι θέλουμε) αλλά για να το χρησμοποιήσουμε σωστά, με σκοπό (ως Ιερείς της Κτίσης) να φέρουμε την κτίση κοντά στο Θεό. Δεν είναι υποχρεωτικό κανείς να είναι παγανιστής για να υποστηρίζει την ανακύκλωση – κάθε Ορθόδοξος θα έπρεπε να προσπαθεί να βοηθάει όσο μπορεί, και το ίδιο ισχύει για την οικολογία γενικά, όπως μας δείχνει και ο Οικουμενικός Πατριάρχης με το παράδειγμά του. Η οποιαδήποτε υποκρισία ατόμων που εμφανίζονται ότι από τη μια κάνουν ανακύκλωση και από την άλλη αρνούνται την ύπαρξη Υπερθέρμανσης του Πλανήτη για πολιτικοοικονομικούς σκοπούς (σαν τους οπαδούς του Μπους και του Ρόμνεϊ) είναι άλλο θέμα και το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
(συνεχίζεται)
(Μέρος 3ο)
«αν πρότυπό μας δεν ήταν ο όμορφος και επαγγελματικά πετυχημένος … με την μετάνοια, με την απλότητα»
Δηλαδή δεν είναι δυνατόν να είναι κάποιος επαγγελματικά πετυχημένος, να ζει στη Δύση, και να είναι δίπλα στον Θεό; Δεν μπορεί την επιτυχία του και όλα του να τα αποδίδει στο Θεό και να βοηθάει τους συνανθρώπους του; Δηλαδή για να είμαστε Ορθόδοξοι πρέπει να είμαστε μόνο γεωργοί και αγρότες; Ένας που δουλεύει στο δημόσιο τομέα είναι υποχρεωτικά πληρωμένος και πρώην πρασινοφρουρός; Δεν υπήρχαν αγρότες που χαιρόντουσαν να λαμβάνουν ευρωπαϊκά χρήματα που κανονικά έπρεπε να πάνε σε κοινοτικά έργα; Μόνο οι επιτυχημένοι ήταν μακρυά από το Θεό; Και αυτό θα μας οδηγήσει απαραίτητα σε ταπείνωση; Όχι φυσικά.
«αν ξαναγυρνούσαμε και πάλι στα χωριά μας, στις παραδόσεις και στις αξίες μας, αν αντικαθιστούσαμε την … και ηπειρώτικα μοιρολόγια»
Καταρχήν δεν βλέπω το λόγο να πίνει κανείς μεγάλες ποσότητες. Το θέμα δεν είναι ΤΙ πίνεις αλλά και ΠΟΣΟ πίνεις. Και η τσικουδιά είναι θάνατος για το συκώτι, όπως και το ουίσκυ. Συμφωνώ ότι είναι καλό να σέβεται κανείς τις δικές του παραδόσεις. Έτσι, στο εξωτερικό είναι σύνηθες για έναν Έλληνα από τη μία να εορτάζει τις παραδόσεις του τόπου του με νησιώτικα τραγούδια κλπ σε ορισμένες στιγμές του έτους (ήθη και έθιμα) και ταυτόχρονα να ακούει άλλα είδη μουσικής μόνος του, επειδή αυτά του αρέσουν. Δηλαδή όποιος ακούει μόνο νησιώτικα θα αποφύγει την αυτοκτονία; Αν ακους και κλασική την πάτησες; Αλλά ό,τι είναι «αλλόκοτο» στον αρθογράφο πρέπει να είναι και μανιχαϊστικά κακό και καταστροφικό μάλιστα.
«…αν σταματούσαμε να «παρκάρουμε» τα παιδιά μας σε παιδικούς σταθμούς και στο «ίντερνετ» και η μάννα γινόταν και πάλι μάννα και όχι πετυχημένη επαγγελματίας..»
Όμως φτωχές μάνες δούλευαν – όπως και σήμερα — μακρυά από το σπίτι αλλά συχνά εργάζονταν σκληρά στο χωράφι και βοηθούσαν τον άντρα τους. Τα παιδιά συχνά απλά έμεναν μόνα τους με πολλούς κινδύνους – μια και τα πιο μεγάλα αγόρια ή κορίτσια έμεναν και πρόσεχαν τα μικρότερα. Μία καλή δασκάλα που κρατάει παιδιά σε ένα προνηπιαγωγείο ή σταθμό μερικές ώρες την ημέρα δεν είναι κάτι το κακό. Δεν σημαίνει ότι παρατάει το παιδί της.
Το διαδίκτυο είναι ένα μέσο το οποίο με σωστή χρήση μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να διδαχθεί πολλά – αλλά φυσικά και να βρει Μανιχαϊστικά άρθρα σαν αυτό εδώ στο οποίο απαντώ τώρα (ο αρθογράφος καταδικάζει το ίντερνετ αλλά δεν έχει πρόβλημα να αναρτήσει άρθρο στο διαδίκτυο). Φυσικά, είναι ευθύνη του κάθε γονέα σε τι σελίδα θα το στείλει το παιδί και σε ποιά ηλικία θα το βάλει. Αν όμως αυτό είναι κάτι κακό, δεν βλέπω γιατί το κάνει και ο αρθογράφος. Φυσικά, στην Ελλάδα έχουμε πολλούς χρήστες ίντερνετ αλλά λίγους μεγάλης ηλικίας που να γνωρίζουν αρκετά ώστε να μπορούν να γνωρίζουν τι κάνουν τα παιδιά τους όνλαϊν αφού και οι ίδιοι δεν ξέρουν τι γίνεται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δαιμονοποιούμε το ίντερνετ αλλά μαθαίνουμε να το χρησιμοποιούμε σωστά – κάτι που στην Ελλάδα δεν γίνεται ίσως, αν παρατηρήσει κανείς το τι συνωμοσιολογία, το τι αντιεπιστημονολογία, εσχατολογία και ό,τι άλλο θέλεις εμφανίζεται ακόμα και με Ορθόδοξο μανδύα σαν κατευθείαν αντιγραφή εσχατολόγων τύπου Άλεξ Τζόουνς, Πατ Ρόμπερτσον, Μαίρης Στιούαρτ Ρελφ ή φανατισμένων ζηλωτών (δικών μας, ΓΟΧ, και ξένων, κυρίως Ρώσων της Διασποράς).
(συνεχίζεται)
Όσο για την πετυχημένη επαγγελματία μάνα, δεν είναι μόνο αυτή που παρατάει το παιδί της για την καριέρα. Υπάρχει ένας βασικός λόγος που δουλεύει η μέση Ελληνίδα – για επιβίωση. Σπάνια φτάνει ένας μισθός σήμερα, ακόμα και ένα μόνο αυτοκίνητο να έχει κανείς. Η μητέρα μου δούλεψε σκληρά για να μας μεγαλώσει και δεν ήταν δυνατόν να μένει μαζί μας όλη τη μέρα, εκτός και εάν μέναμε σε τρώγλη και πουλούσαμε το σπίτι μας, για να ζήσουμε σε απόλυτη φτώχεια στο δρόμο σχεδόν, με πολλούς κινδύνους και ασθένειες. Η αδελφή μου δουλεύει σκληρά κάθε μέρα με τον άντρα της και έχει να βγάλει πέρα μία μεγάλη οικογένεια. Μάλιστα η δουλειά της ήλθε με ευλογία ενός χαρισματούχου γέροντα που τη βοήθησε να τη βρει. Η εργασία δεν είναι κακή για τη γυναίκα. Οι Ελληνίδες πάντα δούλευαν και όχι πάντα μόνο στο σπίτι, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι έλλειψαν οι νοικοκυρές μέχρι σήμερα. Υπάρχουν πολλές στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα, όπως φαίνεται και από τις στατιστικές (πρβλ. μελέτη Λ. Βασίλη «Η ανεργία στην Ελλάδα από το 1980 έως σήμερα»). Επομένως ούτε αυτό έχει καμία σχέση με τις αυτοκτονίες.
Τέλος ειδικά στην αναφορά της αυτοκτονίας του άτυχου Λ.
έχω να πω δυο λόγια. Γράφει ο αρθογράφος
«Πίστεψε κατ αρχήν ότι αν περάσει στο Πανεπιστήμιο θα είναι πετυχημένος. Πίστεψε ότι -σε αντίθεση με τις χειρωνακτικές εργασίες- θα μπορεί να βγάζει χρήματα χωρίς ιδιαίτερο κόπο»
Στην Ελλάδα το να μπεις στο πανεπιστήμιο δεν σε κάνει πετυχημένο αλλά αρακτό. Όσοι διαβάζουν όμως και δεν γίνονται αιώνιοι φοιτητές τελειώνουν γρήγορα. Όσοι αξίζουν, βρίσκουν δουλειές (εκτός από το δημόσιο σε περίπτωση «μέσου» ή λαδώματος που ήταν συχνό φαινόμενο στην Ελλάδα) αν ο τομέας τους είναι χρήσιμος και αναλώσιμος. Βασικά υπήρξε έλλειψη σωστού επαγγελματικού προσανατολισμού και ενδαφέροντος για εργασία από πολλούς. Πάντως διεθνώς έξω το Πανεπιστήμιιο συνήθως θεωρείται χρήσιμο για όποιον θέλει να βρει μία δουλειά που να ταιριάζει πιο πολύ με τα ενδιαφέροντά του, αλλά μεγάλο ποσοστό δεν σπουδάζουν απαραίτητα (π.χ. 2 στους 3 δεν σπουδάζουν στην Αμερική). Φυσικά δεν μπορείς να γίνεις γιατρός αν δεν πάρεις πρώτα ένα πτυχίο Βιολογίας πριν αρχίσεις καν να μελετάς Ιατρική – και συνήθως έξω στη «Κακή Δύση» ο φοιτητής ο ίδιος πληρώνει για να σπουδάσει και για να συνεχίσει συνήθως βρίσκει και υποτροφίες αλλιώς δεν μπορεί να σπουδάσει. Οπότε την ώρα που ο μεροκαματιάρης μας ή ο δικός μας φοιτητής την αράζει (έστω και για λίγο) να πιει την τσικουδιά του, αυτός ο ξένος είναι ακόμα πάνω στο βιβλίο και στο εργαστήριο γιατί αλλιώς θα βγει στο δρόμο. Όπως ήμουν και εγώ όταν ήμουν φοιτητής. Ο κόπος που έβαλα ήταν μεγάλος γιατί υπάρχει και πνευματικός κόπος που είναι συχνά πολύ μεγαλύτερος από τον χειρωνακτικό — και έχω δουλέψει και σε εργοστάσιο και ξέρω. Και φυσικά μόνο ένας τρελός θα νόμιζε ότι το να μπεις στο πανεπιστήμιο σημαίνει θα βγάλεις αυτόματα εκατομμύρια. Απλά, είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ στοιχείο για τις περισσότερες εργασίες σήμερα, ιδίως σε πόλεις (δικαστικοί, προγραμματισκές, ερευνητές κλπ). Ακόμα και μηχανικός που όλη ημέρα είναι στην οικοδομή και ιδρώνει θέλει πτυχίο.
«Μετά όμως ήρθε ο εγωισμός, συγνώμη, ο χωρισμός εννοούσα. Και βρέθηκε και πάλι, μόνος.»
Δε νομίζω ότι έχει το δικαίωμα ο αρθογράφος να κρίνει τη ζωή του Λ. εδώ, όσο και να τον ξέρει. Είναι τόσο σίγουρος ότι το διαζύγιο έγινε λόγω εγωισμού δικού του; Γνωρίζει την καρδιά του Λ. και τι ζωή έζησε; Οι δυσκολίες και τα ψυχικά τραύματα του κάθε ανθρώπου, ιδίως ενός που δεν είναι πια μαζί μας, είναι για το Θεό να γνωρίζει τι είχε στην καρδιά του και το τι έγινε – και είναι ντροπή να τα παρουσιάζουμε όπως εμάς μας αρέσει μόνο και μόνο για να περάσουμε δικές μας «μανιχαϊστικές» θέσεις εναντίον του ουίσκυ (προτιμήστε την τσικουδιά!), ή την εργασία της γυναίκας (στο σπίτι μωρή και νοικοκυρά!), ή η θέση στο δημόσιο (όλοι στο χωράφι!).
Φταίει γενικώς για την κατάστασή μας (και όχι ειδικά στην περίπτωση του ατυχούς Λ.) συν τοις άλλοις ΚΑΙ η έλλειψη επαφής μας με την Εκκλησία. Άλλος οδηγείται στην απόγνωση αλλά άλλος οδηγείται στον φαρισαϊσμό.
Πέτρο, δε συμφωνώ με πολλά από τα σχόλιά σου σε αυτό το ιστολόγιο, μα νομίζω έχεις δίκιο εδώ…
Πέτρο έγραψες άλλη μια φορά!!
Τι γίνεσαι; Θυμησε μου ένα «εργαστήριο » που έκανες με τα παιδιά για να δέχονται τον διαφορετικο. Ή δωσε μου καμια ιδέα για κατι τέτοιο. Με τοποθετήσαν ξαφνικά για να κάνω στηριξη σε ένα παιδάκι με ειδικες ανάγκες. help!!!
Άλλος ο παραπάνω Πέτρος, άλλος ο αιρετικός Πέτρος που είχε γράψει για το εργαστήριο.
(Εγώ, δηλαδή. 😛
Παρακολουθώ από το e-mail μου αυτά που γράφονται εδώ, αλλά σπάνια σχολιάζω πλέον. )
Μαρίνα, συνεχίζω να το ψάχνω το θέμα της ποικιλότητας-διαφορετικότητας.
Είμαι υπεύθυνος δάσκαλος για δεύτερη χρονιά σε ένα τμήμα με πολλά παιδιά από διαφορετικές χώρες κι ένα κορίτσι με αυτισμό. Έχουμε λοιπόν διαρκώς πολύ καλές ευκαιρίες να «επικοινωνούμε» τις διαφορετικές ανάγκες μας.
Η εμπειρία μου είναι ότι το θέμα της αποδοχής της διαφορετικότητας είναι θέμα μη βίαιης επικοινωνίας.
Από τη στιγμή που κατακτηθεί ως βίωμα από τα παιδιά ότι μπορούν να γίνονται σεβαστές οι ανάγκες τους και να επικοινωνούν με νόημα (χωρίς την έντονη συμμορφωτική διάσταση του παραδοσιακού μοντέλου), τότε εύκολα, για να μην πω κι αυτόματα, τα παιδιά αποδέχονται ακόμα και το πιο «διαφορετικό» παιδί και λειτουργούν ως συνεργάτες – σύμμαχοι.
Γενικά τα σεμινάρια και το εργαστηριακό υλικό, αντιμετωπίζουν την αποδοχή της διαφορετικότητας ως θέμα επικοινωνίας (και κυρίως στην προβληματική που ασχολείται και με τον σχολικό εκφοβισμό).
Μπορείς να βρεις αρκετό υλικό για εργαστήρια που μπορείς να κάνεις με τα παιδιά, στον οδηγό του ΕΨΥΠΕ (πιστοποιημένος φορέας από το Υπουργείο):
http://www.epsype.gr/images/egxeiridio/activities.pdf
Το τέταρτο και το πέμπτο εργαστήριο είναι πιο σχετικά με αυτό που ζητάς (σελ 54 και 60).
Αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι άλλο, γράψε μου στο bicfaber@hotmail.com
Φιλιά!
@Ν.Μ Και εγώ ο ίδιος δε συμφωνώ με πολλά που κάποτε έλεγα, οπότε ίσως και να συμφωνούμε. Μερικά χρόνια πριν μπορεί να με πετύχαινες μάλιστα να έγραφα και εγώ τέτοιο άρθρο. Οπότε αν θες δέστο όλο αυτό σαν μια αυτοκριτική. Μάλλον όμως με μπερδεύεις με άλλον Πέτρο γιατί πολύ σπάνια γράφω σε ιστολόγια. Απλώς έτυχε να δω αυτό το άρθρο αλλού και (επειδή προσπαθώ να πηγαίνω στις πηγές) ακολούθησα την πορεία του «αντίστροφα».
@Μαρίνα Μάλλον με μπερδεύεις και συ με άλλον Πέτρο. Πρόσφατα έγραψα σε αυτό το ιστολόγιο μόνο 2 φορές (μία εδώ και ένα απλό κόμεντ σε άλλο πρόσφατο άρθρο). Πάντως σου εύχομαι κάθε φώτηση στον αγώνα σου και λυπάμαι που δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Γνωρίζω προσωπικά άτομα με ειδικές ανάγκες και βλέπω πως έχουν φοβερή πνευματική καθαρότητα. Καταλαβαίνουν αμέσως αν έχεις κάτι υποκριτικό πάνω σου — και αν έχεις απομακρύνονται.
Καλή Σαρακοστή σε όλους.
Pingback:Αυτοκτονία και ενδυνάμωση! Εσείς τι λέτε; | Φωτοβολίδα teens
@Πέτρος
Μάλλον όντως σε έχω μπερδέψει με τον άλλο Πέτρο!Καλή Σαρακοστή!
Η εργασία στα χωράφια ,σ’ ένα κήπο σε εξοχικό γυμνάζει σώμα και θέληση,φέρει σε επαφή με την φύση και απαλλάσσει από εργατικά που μηδενίζουν τελικά το αγροτικό εισόδημα.Και καθηγητές ΑΕΙ μαζεύουν ελιές ταπεινά!Η οικονομική ενίσχυση σε ένα άνεργο είναι χειροπιαστή αγάπη και τον αποτρέπει από απονενοημένα.Τα αγιαστικά όμως μέσα της Ορθοδοξίας(μελέτη του θείου λόγου,προσευχή διαρκής,εξομολόγησις,θεία κοινωνία στηρίζουν ψυχικά με την Θεία Χάρη και αποτρέπουν τον διάβολο να μας σπρώξη στην απώλεια της ψυχής μας.Οι νεώτερες γενιές(1930-)τα αφήρεσαν αυτά από την καθημερινότητα.19-2-2014