Προϋποθέσεις επιτυχίας για το Γάμο και τη συζυγία
Ο Κωνσταντίνος Γανωτής μιλάει για τα προβλήματα του Γάμου στη σημερινή εποχή και την προετοιμασία της Εκκλησίας για τους νέους για το μυστήριο του Γάμου.
Πηγή: Πεμπτουσία
Κέρασμα
Ό,τι μας συμβαίνει στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο, δεν είναι μακριά από το μάτι του Θεού. Έτσι αν δείτε κάποιον να σας προσβάλει, να σας εξευτελίζει ή να σας βρίζει, μη θυμώσετε αμέσως μαζί του. Ψάξτε μέσα σας και θα βρείτε να φυτρώνει η τσουκνίδα της υπερηφάνειας. Ο Θεός λοιπόν μας στέλνει τους υβριστές μας για να μας κάνει προσεκτικούς ενδοσκόπους και να προλάβουμε το κακό που φυτρώνει και φουντώνει μέσα μας.
Οι νέοι δε φοβούνται τίποτα.
Απλά είναι στατιστικώς αντίχριστοι.
Δε χρειάζεται πολλά για να το καταλάβει κανεις αυτό.
Και δεν έτυχε, αλλά πέτυχε. Αλίμονο αν περίμενε κανείς από αυτή την «κοινωνία» (ίσως το «αγέλη» να είναι πιο ταιριαστό πλέον) να βγάζει χριστιανούς.
Ποτέ, σε καμία κοινωνία, κανείς δεν περίμενε κ. ένας! με τους εκάστοτε διώκτες ή είρωνες, να βγαίνουν χριστιανοί και μάλιστα να αυξάνουν!!!
Δεν αμφισβητώ το ότι βγαίνουν. Το θέμα είναι οι αριθμοί. Μπορεί κάποιοι να είναι χαρούμενοι με το να υπάρχουν χριστιανοί που αγγίζουν σε αριθμό το 1% της κοινωνίας αλλά εγώ δεν είμαι (το «αυξάνονται» θέλει πολλή συζήτηση και δεν ισχύει… αν πιάσαμε ήδη πάτο μπορεί να δούμε και καμιά αύξηση που και που…). Και δεν υπάρχει τρόπος να με πείσει κάποιος ότι υπάρχουν περισσότεροι από 1%. Εξαρτάται βέβαια με το πως ορίζεις το «χριστιανός».
Χριστιανός αυτοαπόκαλείται και ο Μπους που κατάσφαξε την οικουμένη. Ομοίως, χριστιανοί αυτοαποκαλούμαστε και εμείς που θελήσαμε να γίνουμε ένα με τους «Ευρωπαίους», τους υπεύθυνους δηλαδή της μαζικής, συνειδητής και συστηματικής εξόντωσης των πληθυσμών 3 ηπείρων (Αμερικής, Αφρικής, Αυστραλίας), τους εφευρέτες του φασισμού, του ναζισμού, του μαρξισμού και πολλών άλλων ωραίων που έλειπαν από την οικουμένη. Εκτός αυτού, τους βοηθάμε και τους υποστηρίζουμε με την ψήφο μας, με την αποδοχή μας και με τα χρήματά μας για να κατασφάζουν και την Μέση Ανατολή που τους είχε ξεφύγει τόσο καιρό.
Τώρα για τους χριστιανούς, κρίνοντας νομίζω από το ότι :
1) Οι ναοί μοιάζουν πλέον με Κ.Α.Π.Η. Ως δια μαγείας όμως, φαίνεται ότι ακόμα και οι αμέτρητοι υπερήλικες της χώρας μας ξεχνούν την χριστιανική τους ιδιότητα όταν έρχεται η ώρα να εκλέξουν κυβέρνηση. Μπορεί οι κάλπες να είναι στημένες… δεν ξέρω… σε αυτή τη χώρα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα.
2) Ακόμα και οι γενεές των «νέων» που διδάχθηκαν θρησκευτικά πριν το μάθημα γίνει θέατρο σκιών με καραγκιοζοπαίχτη το υπουργείο αντι-παιδείας, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι πιστεύουν, τι κάνουν σε αυτό τον κόσμο, τι περιμένουν και -στην τελική- τι τους γίνεται.
3) Η συνείδηση των «εκκλησιαζομένων» (που στην καλύτερη περίπτωση δεν ξέρουν ο ένας τον άλλον και ούτε νοιάζονται να γνωριστούν και στην χειρότερη περίπτωση ξέρουν ο ένας τον άλλον και δεν έχουν άλλη ασχολία από το να τρώγονται ο ένας με τις υποθέσεις του άλλου) είναι τόσο αμβλυμμένη που ώρες-ώρες έχω αμφιβολίες για το αν κάποιος με τέτοια συνείδηση μπορεί να αποκαλείται άνθρωπος, πόσο μάλλον χριστιανός.
4) Η Εκκλησία και η ιεραρχία της έχει γεμίσει από αιρετικούς παντός είδους. Τόση ποικιλία δεν νομίζω ότι έχουμε ξαναδεί ποτέ στην εκκλησιαστική ιστορία να συνυπάρχει ταυτόχρονα. Και το κουλό είναι ότι δεν τους ελέγχει κανείς. Ούτε καν οι σύγχρονοι ασκητές. Εκτός αυτού, η ιεραρχία της Εκκλησίας φαίνεται να έχει την εντύπωση ότι ο ρόλος τους είναι διακοσμητικού τύπου (γλάστρες που βγάζουν από καμιά μέτρια ομιλία που και που) και περιμένουν ειδική πρόσκληση (από Τον Θεό Τον ίδιο φαντάζομαι) για να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους. Για να μην αναφέρω ιεράρχες που έχω υπ’ όψιν μου οι οποίοι τελούν επιζήμιο έργο για την Εκκλησία μετά θρησκευτικής ευλάβειας…
[Από όλα αυτά]…δεν ξέρω πόσο ενθουσιασμό θα πρέπει να έχει κανείς.
Τώρα, το ότι υπάρχουν χριστιανοί, φυσικά το δέχομαι. Αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να καταστραφεί ο κόσμος αμέσως όντας πλέον άσκοπος και επιβλαβής. Αλλά το ζήτημα είναι ότι όσοι υπάρχουν βγήκαν από κάποιο «συν Αθηνά» και όχι από κάποιο «και χείρα κίνει». Είναι λες και γυρίσαμε πίσω στην εποχή πριν την Παλαιά Διαθήκη όπου δεν υπήρχε οργάνωση/παράδοση της Εκκλησίας, δεν υπήρχε εκκλησιαστική ζωή, και απλά ο Θεός με θαύματα έφτιαχνε αγίους και προφήτες από το μηδέν κόντρα στο αντίθεο περιβάλλον. Αλλά στις μέρες μας, ακόμα και οι άγιοι και οι προφήτες αποφάσισαν να μας εγκαταλείψουν. Και δεν τους αδικώ.
Αλλά δεν πειράζει. Υπάρχουν αρκετοί πραγματικοί χριστιανοί σε άλλες χώρες. Οι Έλληνες ας κοιμηθούν όπως έστρωσαν.
Ο Θεός ποτέ δεν έφτιαχνε με θαύματα αγίους και προφήτες από το μηδέν. Κάνεις τεράστιο (θεολογικά) λάθος και αυτό συμβάλλει στην απαισιοδοξία σου. Ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη οι δίκαιοι και οι προφήτες ζούσαν μέσα στην προφητική παράδοση, προσεύχονταν, μελετούσαν τις γραφές, ακολουθούσαν τις εντολές του Θεού, γι’ αυτό ο Θεός τους επισκίαζε με τη χάρη Του. Και κάθε ένας τους επηρέαζε κι άλλους, γιατί η αγιότητα διδάσκεται, και μέλη αυτής της αλυσίδας πρέπει να αποτελέσουμε κι εμείς, προσθέτοντας με το παράδειγμά μας κι άλλους κρίκους – όλα αυτά πάντα με τη χάρη του Θεού, γιατί κανείς ποτέ δε σώθηκε απλώς και μόνο επειδή «εκίνησε την χείρα του».
Ναι, τα πράγματα στην Ελλάδα είναι μαύρα. Αν όμως διαβάσεις πατερικά έργα και βίους αγίων θα δεις ότι σε κάθε εποχή τα πράγματα έτσι ήταν. Δες ας πούμε τον τέταρτο αιώνα που σήμερα θεωρείται «χρυσούς αιών» για την Εκκλησία. Δες τι γινόταν με τις αιρέσεις, δες τι τράβηξαν οι άγιοι που υπερασπίζονταν την πίστη. Και στην Παλαιά Διαθήκη δες τι γινόταν: τους προφήτες τους σκότωναν!
Για το πρώτο σημείο, εγώ μιλούσα για την εποχή πριν την Παλαιά Διαθήκη. Ο Αβραάμ δεν είχε τίποτα να μελετήσει. Και πολλοί άλλοι που αναφέρονται στην Π.Δ. το ίδιο.
Όσο για την επιρροή που μπορεί να έχει κάποιος σαν άτομο πάνω σε κάποιον άλλο, αν εξαιρέσεις τις ηλικίες πριν τα 16 όπου όντως ο άνθρωπος επηρεάζεται κυρίως από συνομήλικους (ή και απο την τηλεκόλαση) και κυρίως αρνητικά, αργότερα δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό (στην εποχή μας τουλάχιστον). Η εμπειρία μου λέει ότι οι άνθρωποι πλέον είναι εγκεφαλικά νεκροί. Χρησιμοποιούν το μυαλό τους μόνο για να αποθηκεύουν πληροφορίες (και άμα). Όταν πιάνεις μια συζήτηση μαζί τους αυτό που θα ακούσεις είναι πάντα αυτό που λέει η τηλεκόλαση, αυτό που τους έμαθε η κοινωνία τους, ή αυτό που λένε οι περισσότεροι. Η λογική δεν έχει καμία συμμετοχή στην όλη φάση. Άσε που όλοι πλέον βρίσκονται στον κόσμο τους, με μόνη απασχόληση το ποδόσφαιρο, τα «τυχερά παιχνίδια», τους καφέδες στα κηφηνεία, τα παιχνιδάκια σε κινητά, κ.α. Στην Κίνα έφτιαξαν ακόμα και λωρίδες χρηστών κινητού, δίπλα στις λωρίδες ποδηλάτων για να μη συγκρούονται τα «iZombies». Και αν ακόμα εξαιρέσουμε την εγκεφαλική κατάσταση των συμπολιτών μας, για να επηρεαστεί κάποιος θα πρέπει να έχει διάθεση/ενδιαφέρον να ακούσει ή να δει κάτι. Και, κατά την άποψή μου, ούτε αυτό υπάρχει (αυτό συμβαίνει λόγω της υπεραπασχόλησης; της λογικής του ξερόλα; κάτι άλλο; Διαλέξτε και πάρτε.).
ΙΣΩΣ όταν τσακιστούν οι άνθρωποι (στα οικονομικά, στην υγεία ή κάτι παρόμοιο) επανέλθουν στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό και
πιστεύω ότι η «κρίση» είναι ότι καλύτερο ήρθε στην Ελλάδα. Υπάρχουν πολύ χειρότερα που ΙΣΩΣ γλυτώσουμε αν ξυπνήσουμε. Μόνο που δεν βλέπω κανέναν να επηρεάζεται ακόμα…
Τώρα, εγώ, αν και έχω υπ’ όψιν μου πρόσωπα που πήγαν κοντά στην Εκκλησία (το πραγματικά πόσο κοντά πήγαν είναι άγνωστο από εμένα) αφού στραπατσαρίστηκαν πρώτα από τις προηγούμενες ανίερες αναζητήσεις τους, δεν νομίζω ότι αυτοί είναι αρκετοί, ούτε και ότι αυτή θα έπρεπε να είναι η βασική οδός σε μια εποχή μετά Χριστόν.
Και για το δεύτερο, δεν αντιλέγω. Αλλά το θέμα είναι ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει διωγμός (σφοδρός ή άμεσα εμφανής τουλάχιστον) και ενώ στην Ελλάδα πριν από 10-20 χρόνια ήμασταν χριστιανικό κράτος με την πλειοψηφία χριστιανούς (διαφόρων ποιοτήτων), σήμερα δεν είμαστε χριστιανικό κράτος (όσο χαμηλά κι αν βάλεις τον πήχη του χριστιανισμού) και δεν είμαστε καν κράτος.
Εκτός αυτού, δεν είναι δίκαιο να συγκρίνεις την Παλαιά Διαθήκη όπου οι άνθρωποι είχαν κάθε δίκαιο (που λέει ο λόγος) να είναι σε μαύρα χάλια λόγω του περίγυρου και της ανατροφής τους, με το σήμερα μετά από 2000 χρόνια χριστιανισμού και μέσα σε έναν (κάποτε) χριστιανικό πολιτισμό.
Σίγουρα πάντα υπήρχαν προβλήματα, αλλά το να πας από την κορυφή στον πάτο τόσο γρήγορα δε μου φαίνεται τυχαίο γεγονός. Και αν βγαίνουν ιεράρχες και λένε ότι η ιεραρχία φταίει γι αυτό (δεν ξέρω ποιος άλλος θα μπορούσε να έφταιγε…), εμένα δεν μου αρκεί. Θα πρέπει να πουν ονόματα και καταστάσεις που έφταιξαν και να δώσουν λύσεις.