Ἀν ἤσουν δίκαιος Θεός
Καλή χρονιά!
Ἀν ἤσουν δίκαιος Θεός
Αν ήσουν δίκαιος θεός θα τα ‘χες φτιάξει όλα
θα’ ταν η ζωή αλλιώς όχι όπως είναι τώρα ΄
Θα ήτανε καλύτερα να είχες άλλο τρόπο
να μην περνούνε γρήγορα τα χρόνια των ανθρώπων
Αν ήσουν δίκαιος θεός όλα θα ήταν αλλιώς
ποτέ δε θα γερνούσαμε κι όλο θα το γλεντούσαμε
Τώρα περνούνε γρήγορα και μας καταλούνε
μη μας τα παίρνεις δίνε μας χρόνια πολλά να ζούμε
Θεέ μου εσύ που τα ‘φτιαξες γρήγορα να περνούνε
πες πόσο πίσω να ‘ρθουνε γη κάπου να σταθούνε
Θεέ μου μεγαλοδύναμε μεγάλο το όνομά σου
αν εμπορούσα θ’ άλλαζα όλα τα σχέδια σου
Αν ήσουν δίκαιος θεός όλα θα ήταν αλλιώς
ποτέ δε θα γερνούσαμε κι όλο θα το γλεντούσαμε
Να φτιάξω έτσι τη ζωή να ζούσαμε αιώνια
να μην πεθαίναμε εμείς να πέθαιναν τα χρόνια
Αν ήσουν δίκαιος θεός όλα θα ήταν αλλιώς
ποτέ δε θα γερνούσαμε κι όλο θα το γλεντούσαμε
Σαν τα ψηλά βουνά κι εμείς να ζούσαμε στον κόσμο
που οι χρόνοι δε τα φθείρουνε φθείρουν αυτά το χρόνο
Στίχοι: Γιώργος Κουμιώτης
Μουσική: Γιώργος Κουμιώτης
Ἐρμηνεία: Βασίλης Σκουλάς
Ποητής εκ του προχείρου, έχων τη μορφή του χοίρου, βέβαια…
Αλλά συγγνώμη θα το τολμήσω, ακολουθώντας το ρυθμό του πρώτου στίχου του τραγουδιού…
Άιντε λοιπόν…
» Να μας αφήνεις να γυρνάμ’ρέμπελοι μέρα βράδυ.
Χωρίς αιδώ, χωρίς εσέ, με συστολή καμία.
Να ναι καλά και αρεστά όλα μας καμωμένα.
Με τ αυτεξούσιο απών, δούλοι μεσά στα πάθη
Γυναίκες δος μας μπόλικες, ποτό, μεζέ, ξενύχτι,
Μακριά απ’ευχές και προσευχή και κατά πνεύμα ηδονές
Μόνο τη σάρκα θέλουμε να ικανοποιούμε,
Κι άσ τον αυτόν, δεν ήξερε τι έκανε κει πάνω,
Στο ξύλο που ανέβηκε να κάνει τον μεγάλο, ( χε, χε),
Τις αδικιές, τις πονηριές, τους σκοτωμούς δεν ξέρω,
μακριά από εμέ το κρίμα αυτό, πάγαιν’και βρες τον άλλο,
εγώ μ’ αθώος και γλεντζές, δεν έφταιγα ποτέ μου,
αυτοί που φταίν’ πληρώνουνε, μη με απασχολείτε,
Άιντ’ απ εδώ, τον έλεγχο αλλού παγέ και βρείτε,
Υπακοές και θέλημα κάνω στον εαυτό μου,
τι φίδι, Εύα και Αδάμ, αυτά τα λέγανστο χωριό μου
Ειρήνη με παν τίμημα, θέλω μόνο να δώσεις,
ενδοτισμό, ξεπούλημα, παρά να παραδώσεις,
για να αγοράσουμε ποτό, αθώες συνειδήσεις,
Τον εαυτό σου να ξεχνάς, σ’ εμάς να τόνε δώσεις,
αφού κορόιδο γίνεσαι, τι θες εμείς να κάνουμε,
σκλάβοι Χριστού εμείς ποτέ, μη μας ζητάς να γίνουμεεεεεεεεεε.- »
Χαχαχα, πολύ ὠραῖο, τό ἀναμένουμε καί μελοποιημένο – προτεινόμενος τίτλος: ὁ ὕμνος τῶν ἀσώτων υἱῶν 😉
Δεν πρέπει, λέν’ οι Πατέρες,
με τα ιερά, να παίζεις .
Ας μην ήταν για κακό,
το κίνητρο πιστεύω κατανοητό.
Όχι ειρωνικά, ούτε καν σαρκαστικά,
Σκωπτικά, που αγάπη συνιστά ……
Κι ας με συγχωρέσει ο Θεός,
Μέγας Αντώνιος, με το τόξο του κι αυτός….
Το χάρηκα κι εγώ, γιατί βγήκε στη στιγμή έστω κι έτσι, μέσα από μια ιερή αγανάκτηση, όχι ασφαλώς για τα πρόσωπα των συμπαθών κατά τα άλλα , στιχουργο-μουσουργού και τραγουδοποιού, αλλά για τον μίζερο τρόπο ζωής που επιλέγεται και τραγουδοποιείται, με όλες τις συνέπειές του.
Αυτό βγήκε πάνω στο ήδη υπάρχον μοτίβο.
Οπότε για να επιλεγεί άλλο, θα πρέπει να αλλάξουν και οι στίχοι, λίγο ή πολύ, δε ξέρω.
Τραγουδώντας λοιπόν πάνω σ αυτό το μουσικό μοτίβο, με αυτά τα λόγια, δε βγαίνει κι άσκημα.
Το δοκίμασα και βγαίνει ωραία σχετικά, σε απόστιχο σε Α’ ήχο.
Αλλά μάλλον ιερόσυλα, οπότε το εγκατέλειψα γρήγορα.
Πάντως δεν αποκλείω τίποτε, ό, τι επιτρέψει ο Θεός.
Καλή Χρονιά κι ευλογημένη…..
πετυχημένος απόλυτα ο τίτλος, »Ο ύμνος των άσωτων υιών» , σούπερ….
Ξέχασα να σου προτείνω συνεργασία, αν θες μελοποίησέ το και το κάνουμε και τοπ χιτ ( φατσούλα χαμογελαστή)
Αστείο ξεαστείο, έχουν πήξει τα παιδιά μσς κι εμείς σε ανούσια στιχάκια, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων.
Για τον Πορτοκάλογλου, που εσύ αν κατάλαβα καλά, τις προάλλες έγραψες τις προεκτάσεις των στίχων του στο τραγούδι »Νέα αρχή», ήταν πολύ πετυχημένο κι αυτό, μπράβο ναι.
Αλλά φοβάμαι πως πρέπει να έχεις ήδη την »παιδεία» αυτή, για να το κάνεις.
Όπως και για το »μη τρομάξεις αν χαθώ» επίσης, το ίδιο ισχύει.
Τι γίνεται όμως για να στείλεις πιο άμεσα μηνύματα και να πεις , »ε, τι γίνεται, δεν αφουγκράζεσαι αδελφέ μου, δεν αισθάνεσαι, το κάτι παραπάνω, αυτό που κάνει την υπέρβαση» ;
‘Εγνοια αδελφέ μου, μεγάλη… βέβαια μέχρι εκεί που τ αφήνεις στο Θεό πλέον, όταν δε σε παίρνει άλλο εσένα…..
Βυζαντινομουσικολογιώτατε φίλε Abbitate, 🙂
Ὠραῖα τό πάς! Προσωπικά, μου ἀρέσουν πολύ τραγούδια που γράφτηκαν και ἐρμηνεύονται πάνω σέ βυζαντινούς μουσικούς ρυθμούς & νότες… Ἄλλωστε καί κάποιος ..μάγκας Β.Τσ. ἔγραψε γιά μιά μέρα μέ ..σύννεφα σέ πλάγιο δ’ …
Συνεπῶς εἶτε γιά χαρά εἶτε γιά πνευματική ὠφέλεια, κάθε δημιουργική ἀπόπειρα εἶναι θεμιτή καί πολύ εὐπρόσδεκτη! 🙂
Σέ πιο σοβαρή νότα, συμφωνώ καί επαυξάνω, μακάρι νέοι δημιουργοί μέ ἔμπνευση καί φωτισμό νά δημιουργήσουν τραγούδια μελωδικά καί μέ στίχους μεστούς νοήματος όπως π.χ. τό ἐκπληκτικό -ἀλλά ὑποθέτω παντελῶς ἄγνωστο- «Ἡ ζωή εἶναι ὠραία»
http://istologio.org/?p=4980
Τέλος, ὀρισμένα ἐξαιρετικά τραγούδια μάς ἔχει χαρίσει πρόσφατα ὁ μοναδικός Στέλιος Πισής ἀπό τήν Κύπρο…
http://istologio.org/?tag=%cf%83%cf%84%ce%ad%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b9%cf%83%ce%ae%cf%82
Φιλικά,
Αγαπητέ Στέλιο,
να σου πω, αγώνας γίνεται, κατά τα μέτρα μας ο καθένας, με τη βοήθεια του Κυρίου μάλιστα αν γίνεται, δεν αποκτάμαι κι έπαρση :).
Σϊγουρα αυτός ο αγώνας, αν βγαίνει ιερά , μέσα από την αντίσταση του υγιούς πνεύματος που θέλουμε να μας κατέχει, ενάντια στο βρώμικο πνεύμα που θέλουμε να διώχνουμε, είναι κάτι που αναρωτιόμαστε πως βγήκε έτσι αβίαστα, με ελάχιστη νοητική επεξεργασία, από καρδίας.
Τό ίδιο συμβαίνει και στη μουσική απόδοση ασφαλώς.
Δόξα τω Θεώ.