Ζῆσε προτοῦ πεθάνεις: μήν ἀναβάλλεις τήν χαρά

vegetable-face

Μην αναβάλουμε την χαρά, το χαμόγελο για το μετά, δεν θα υπάρξουν καλύτερες συνθήκες όσο παραμονεύει ο θάνατος. Λέμε «να ζεις τέλεια κι ας μην όλα τέλεια». Και σου λένε, δύσκολο, δεν γίνεται, οι καταστάσεις, οι συνθήκες, κ.α. Μα ναι, δεν αντιλέγει κανείς σε αυτό. Έτσι είναι η ζωή. Έχει πόνο, οδύνη, δυσκολίες. Έτσι είναι ο ψυχισμός μας, πληγές, τραύματα, φόβοι και ανασφάλειες. Όμως δεν πρόκειται να αλλάξει ο καμβάς. Εσύ κρατάς τα πινέλα. Ρίξε χρώμα όχι να φύγει αλλά να σπάσει το μαύρο. Μην περιμένεις να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για να γελάσεις και χαρείς. Όχι δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Ο θάνατος είναι εκεί, πιστός στο τρομακτικό του ραντεβού. Το ερώτημα δεν είναι εάν ο θάνατος είναι εκεί αλλά εάν εσύ είσαι εδώ, στην ζωή; Εάν εσύ θέλεις, να ζήσεις προτού πεθάνεις………

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)

Μια σκέψη σχετικά μέ το “Ζῆσε προτοῦ πεθάνεις: μήν ἀναβάλλεις τήν χαρά

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Δεν θεωρώ αντίσταση απλώς και μόνο να πάρεις τα όπλα να ανέβεις στα βουνά. Αυτό είναι εύκολο πράγμα, σχετικά εύκολο. Το πρόβλημα είναι να μείνεις αυτό που είσαι, και αυτό βέβαια συνδυάζεται με την πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού. Με το γεγονός ότι όταν κατακτήθηκε ο ελληνικός λαός, είτε από τους Ρωμαίους αρχικά είτε αργότερα από τους Τούρκους, είχε εθνική ενότητα και συνείδηση της ενότητας αυτής. Υπήρχε μια λαική ενότητα με τη γλώσσα, με τα ήθη και τα έθιμα, και είχε συνείδηση της ταυτότητάς του αυτής, η οποία του επέτρεψε να αντισταθεί, να αντισταθεί στην απορρόφηση από άλλους λαούς, οι οποίοι ήταν κατακτητές του.
    - Νίκος Σβορώνος
  • Αρέσει σε %d bloggers: