Μέ τό Θεό ὅλα εἶναι δυνατά… Ἀκόμα καί στήν ὀμοφυλοφιλία
Οι περισσότεροι Χριστιανοί πιστεύουν ότι ο Θεός μπορεί να θεραπεύσει εκείνους που υποφέρουν μια σωματική ή συναισθηματική ασθένεια ή πνευματικό πόνο. Πολλοί από εμάς έχουμε δει να γίνονται θαύματα. Έχουμε δει ανθρώπους να επανακάμπτουν από καρκίνο τελικού σταδίου, να ξεπερνούν τη ναρκομανία και τον αλκοολισμό, να επιβιώνουν από επιθέσεις καρχαριών ή για εβδομάδες να επιβιώνουν στην ερημιά. Θαύματα συμβαίνουν κάθε μέρα.
Αλλά αναγνωρίζουμε ακόμη ότι δεν θεραπεύονται όλοι με τον τρόπο για τον οποίο προσεύχονται. Ναι, ο Θεός όντως ακούει και απαντά στις προσευχές μας, αλλά στον δικό Του καιρό και σύμφωνα με το δικό Του θέλημα. Η Αγία Γραφή μάς λέει ότι όλα τα πράγματα συνεργούν για το καλό όσων αγαπούν το Θεό. Ο θετός μου πατέρας πέθανε αργά με έναν επώδυνο καρκίνο. Η πίστη του ήταν δυνατότερη από ό,τι οποιουδήποτε άλλου που γνωρίζω, αλλά εν τούτοις ο Θεός δεν τον «γιάτρεψε».
Ωστόσο, συνέβη κάτι καταπληκτικό. Ο θετός μου πατέρας έκανε το βάσανό του προσευχή για κάθε γιατρό, κάθε νοσοκόμα, κάθε συγγενή και κάθε φίλο στη ζωή του. Οι ζωές τους επηρεάστηκαν και πιθανόν άλλαξαν κατά τρόπους που ποτέ δε θα μάθουμε. Κάποιες νοσοκόμες και γιατροί το είπαν αυτό στη μητέρα μου. Ο Θεός χρησιμοποίησε την δοκιμασία του για το καλό άλλων ψυχών… ένα θαύμα της χάριτος πάνω από την τραγωδία του ανθρώπινου πόνου.
Τώρα, οι περισσότεροι Χριστιανοί διακηρύττουν ότι ο Θεός μπορεί να θεραπεύσει τα πάντα… εκτός, απ” ό,τι φαίνεται, από αυτή τη μοναδική εξαίρεση: την ομοφυλοφιλία. Τουλάχιστον αυτό θέλουν να νομίζουμε οι περισσότεροι στα media. Άρθρα περιοδικών, τηλεοπτικά σόου, αποσπασματικές ειδήσεις, τοκ σόου, ταινίες και λαϊκή λογοτεχνία, όλα φωνάζουν αυτό το σύνθημα και οι Χριστιανοί τσιμπάνε σαν τα ψάρια.
Νομίζω ότι είναι σημαντικό να θεωρήσουμε τις ομόφυλες έλξεις με τη διάθεση να την κατανοήσουμε καλύτερα και να έχουμε μια καλύτερη αντίληψη των σημαντικών εννοιών που ονομάζονται «θεραπεία» και «αλλαγή».
Πρώτον, θέλω να αναφερθώ σύντομα σε μια κοινή πεποίθηση. Ακούω συνεχώς ότι η ομοφυλοφιλία είναι εγγενής και ότι κάθε άλλη θεωρία που το αμφισβητεί αυτό είναι «κακή επιστήμη». Ο πολιτισμός μας έχει αποδεχθεί αυτή την ιδέα και εκείνοι που διαφωνούν θεωρούνται ως ομοφοβικοί ή μισαλλόδοξοι. Ωστόσο, πολυάριθμες μελέτες σε ομοζυγωτικούς διδύμους το καταρρίπτουν αυτό… και μάλιστα μετά κρότου. Δεδομένου ότι οι ομοζυγωτικοί δίδυμοι μοιράζονται το ίδιο DNA και το ίδιο προγεννητικό περιβάλλον, ο επιπολασμός της ομοφυλοφιλίας και στους δύο διδύμους θα έπρεπε να είναι 100%, αλλά οι αξιόπιστες μελέτες δείχνουν ότι αυτό συμβαίνει μόνο στο 11% των ανδρών και το 14% των γυναικών.
Ο ψυχίατρος Jeffrey Satinover στο άρθρο του «Η βιολογική αλήθεια για την ομοφυλοφιλία» εξηγεί ότι δεν υπάρχει «gay γονίδιο» αλλά υπάρχουν κάποια γονίδια, τα οποία, συνδυασμένα με συγκεκριμένους παράγοντες στο περιβάλλον, θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη ομόφυλων επιθυμιών, αλλά και πάλι δεν αποτελούν την αιτία τους.
Για πολύ κόσμο, συμπεριλαμβανομένου εμού, η έλξη προς το ίδιο φύλο υπήρχε στη ζωή μας πολύ πριν γνωρίσουμε τι είναι το σεξ. Συνήθιζα να πιστεύω ότι αυτό ήταν μια απόδειξη ότι γεννήθηκα έτσι, αλλά τελικά συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν άλλοι λόγοι που την εξηγούσαν. Ένιωθα πολύ διαφορετικός από τους άλλους και ήμουν περιθωριοποιημένος από τους συνομηλίκους μου, οι οποίοι με κορόιδευαν, επειδή δεν ήμουν καλός στον αθλητισμό και «κλωτσούσα σαν κορίτσι». Ήμουν ένα πολύ ευαίσθητο παιδί και αντί να τους αποδείξω ότι είχαν άδικο και να πιέσω τον εαυτό μου να μάθει να παίζει καλά, τους πίστεψα και γέμισα με ντροπή. Συνήθιζα να θαυμάζω τα χαρακτηριστικά όσων ήταν δημοφιλείς και σκεφτόμουν: «Αν έμοιαζα με αυτόν, αν ήμουν δυνατός σαν αυτόν, αν ήμουν αθλητικός σαν αυτόν, τότε ίσως να ταίριαζα μαζί τους και να μην ήμουν τόσο μόνος». Αυτή η λαχτάρα για αρρενωπά χαρακτηριστικά, σε μένα και σε πολλούς άλλους άνδρες που έχω γνωρίσει, σεξουαλικοποιήθηκε κατά την εφηβεία.
Διάφοροι άνθρωποι μού έχουν πει: «Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν, επειδή δεν έχω γνωρίσει κανέναν, του οποίου οι έλξεις να εξαφανίστηκαν κατά 100%». Χμμ… Αυτό μου μοιάζει κάπως σαν να λέμε ότι ένας αλκοολικός δεν μπορεί ποτέ να απεξαρτηθεί —και δεν πρέπει να προσπαθήσει—, γιατί η έλξη προς το αλκοόλ δε θα εξαλειφθεί ποτέ κατά 100%.
Όμως, ίσως να υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό τον ισχυρισμό. Βλέπετε, πιστεύω ότι όλοι βιώνουμε ομόφυλες έλξεις. Όχι μια σεξουαλική έλξη, αλλά μια υγιή αυθεντική έλξη προς το ίδιο φύλο. Δημιουργηθήκαμε έτσι. Αναζητούμε το αγαθό, το αληθινό και το όμορφο. Όλοι χρειαζόμαστε ανθρώπους στις ζωές μας. Αυτό δεν είναι επιθυμία, είναι ανάγκη. Τείνουμε να κινούμαστε προς αυτούς που μας ελκύουν, και δε μιλάω για μια σεξουαλικοποιημένη ομόφυλη έλξη. Ίσως να ελκύομαι από την αίσθηση του θάρρους ενός άνδρα, ή ίσως να είναι το χιούμορ του ή η δημιουργικότητά του, ή η συμπόνοια του ή η αποφασιστικότητά του, ή ίσως επειδή βλέπω το Χριστό μέσα στα μάτια του.
Ελκυόμαστε από τους φίλους μας… και πριν την εφηβεία είναι σύνηθες να ελκυόμαστε περισσότερο από τους φίλους μας του ίδιου φύλου, παρά του αντίθετου. Για τα περισσότερα 9χρονα αγόρια, τα κορίτσια συχνά μοιάζουν «ανόητα». Σκεφτείτε το. Ποιος θέλει να κάνει παρέα με κάποιον που δεν τον ελκύει – με ψεύτες, κλέφτες, με ανθρώπους που είναι εχθρικοί, τσιγκούνηδες ή κακοί; Ακόμη και κάποιον που μυρίζει και είναι ακατάστατος μπορεί να τον αποφεύγουμε, ανεξάρτητα από το φύλο του. Ελκυόμαστε από τους ανθρώπους που είναι ελκυστικοί για μας, τόσο για το σώμα τους όσο, το σημαντικότερο, και για την καλή τους ποιότητα και την αρετή τους που θαυμάζουμε. Το να εστιάζουμε αποκλειστικά και υπερβολικά στις σεξουαλικές έλξεις και να καθορίζουμε τον εαυτό μας κατ” αυτό τον τρόπο, μειώνει όχι μόνο εμάς αλλά και τους άλλους στο επίπεδο των αντικειμένων και υποβαθμίζει την αξιοπρέπειά τους.
Το πρόσωπο που αισθάνεται ανεπιθύμητες έλξεις προς το ίδιο φύλο θα συνεχίσει να ελκύεται προς τους ομόφυλούς του, όπως όλοι μας. Αυτό δεν είναι νοσηρό. Το πρόβλημα είναι ότι, όταν αυτή η έλξη σεξουαλικοποιείται, σε κάθε σημείο παύουμε να σχετιζόμαστε με το όλο πρόσωπο, αλλά αντίθετα βλέπουμε τον άλλο ως ένα αντικείμενο για την ικανοποίησή μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ετεροφυλόφιλους. Στην πραγματικότητα, είναι σύνηθες παράπονο των γυναικών ότι οι σύζυγοί τους τις βλέπουν ως σκεύη ηδονής και συχνά δε σχετίζονται με τον εσωτερικό τους κόσμο. Αυτό είναι ένας σημαντικός λόγος γιατί η Εκκλησία απαγορεύει τη χρήση αντισυλληπτικών μέσα στο γάμο. Σεβόμενοι τον εγγενή σκοπό του σεξ (δηλαδή την αναπαραγωγή/την αποδοχή της ζωής) και τη σεξουαλικότητα κάποιου, σεβόμαστε την εγγενή αξία του προσώπου με το οποίο μοιραζόμαστε αυτή την εμπειρία.
Στην κορεσμένη από το σεξ κοινωνία μας, η κατανόησή μας και η συμμετοχή μας στη σεξουαλικότητα έχει διαστραφεί πολύ. Αυτό είναι αληθές ιδιαίτερα για τους άνδρες και τις γυναίκες εκείνες, που βλέπουν πορνογραφία. Και αυτό είναι σημαντικό σημείο: όταν έναν άνδρας σεξουαλικοποιεί τις έλξεις του μέσω της χρήσης πορνογραφίας, κάθε πορνογραφική εικόνα, κάθε σεξουαλική επαφή, κάθε φαντασίωση κατά τον αυνανισμό σεξουαλικοποιεί ακόμη περισσότερο αυτή την επιθυμία, μια επιθυμία που μπορεί να μην ήταν σεξουαλική εξ αρχής!
Όσο περισσότερο κάποιος ενεργεί σύμφωνα με αυτή τη σεξουαλικοποιημένη έλξη, τόσο πιο δύσκολο θα είναι γι” αυτόν ή για αυτήν να την επαναπλαισιώσει και να σχετιστεί πραγματικά με ένα πρόσωπο που έχει εγγενή αξία. Όταν θεωρεί κάποιον ελκυστικό, πρέπει να υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι αυτό δεν έχει να κάνει με το σεξ. Μπορεί ακόμη να χρειάζεται να ερευνήσει τι συμβαίνει μέσα του. Εγω, για παράδειγμα, αν νιώθω ανασφάλεια για την εμφάνισή μου ή για την ταυτότητά μου ως άνδρα, εξ αιτίας μιας σκληρής ημέρας… οι έλξεις μπορεί να σεξουαλικοποιηθούν. Ωστόσο, μόλις συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει, μπορώ να το επαναπλαισιώσω, καθώς γνωρίζω ότι η έλξη δεν έχει καμία σχέση με το σεξ, αλλά έχει απόλυτη σχέση με το πώς νιώθω για τον εαυτό μου. Μόλις συνειδητοποιώ τι συμβαίνει και μπορέσω να καταλάβω ποιες είναι οι αληθινές μου ανάγκες, η σεξουαλικοποιημένη έλξη φεύγει γρήγορα, ειδικά όταν καλύπτω τις ανάγκες μου με υγιείς τρόπους.
Η πορνογραφία και οι σεξουαλικές μας επαφές είναι χαραγμένες στη μνήμη μας και μας δένουν με εκείνες τις εικόνες και τους συντρόφους. Η σεξουαλική πράξη σχεδιάστηκε κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να δένει ένα ζευγάρι μέσα στο γάμο, ώστε να υπομένει τα πολλά σκαμπανεβάσματα του έγγαμου βίου. Ίσως γι” αυτό, όταν εποφθαλμιούμε τις ιδιότητες ενός άλλου άνδρα, προσπαθούμε να τις προσλάβουμε στον εαυτό μας με αυτό τον τρόπο. Αλλά όσο περισσότερο έχει αναμειχθεί κανείς σε τέτοιες συμπεριφορές, τόσο πιο δύσκολο είναι να τις επαναπλαισιώσει. Ωστόσο, είναι πολύ πιθανό. Συμβαίνει στη ζωή μου και στις ζωές πολλών άλλων που έχω γνωρίσει.
Μετά από αυτά, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η «αλλαγή» είναι δυνατή και υπαρκτή, ανεξάρτητα από το τι σού λένε τα media. Έχω γνωρίσει πολλούς που ζουν υγιείς και ικανοποιητικές ζωές, μέσα σε έναν ετερόφυλο γάμο ή ως άγαμοι που ζουν με αγνότητα. Αλλά η αλλαγή πρέπει να θεωρείται ως ένα συνεχές. Ο άντρας ή η γυναίκα που μείωσε τις σεξουαλικοποιημένες έλξεις τους, ή εκείνοι που σταμάτησαν να έχουν σεξουαλικές επαφές και/ή να χρησιμοποιούν την πορνογραφία, ή το πρόσωπο που σταματά μια νοσηρή συμπεριφορά συνεξάρτησης… όλα αυτά αντανακλούν την αλλαγή. Είμαστε όλοι «έργα εν εξελίξει»… και θαύματα εν τη γενέσει τους.
Άρα, για όλα πρέπει εμφατικά να πιστεύω στο αγιογραφικό «Με το Θεό ΟΛΑ είναι δυνατά» (Ματθαίον 19:26)… Ναι, ακόμη κι αυτό.
David F. Prosen
«Πήγαινε με στην Εκκλησία…Αμήν!» – Το έχεις ακούσει σίγουρα…Ακούγεται παντού! Ένα «υπέροχο» τραγούδι!!! Ειδικά για όσους από εμάς δεν γνωρίζουν καλά αγγλικά…Hozier – Take Me To Church (greek lyrics)
«Δέξου, Κύριε, τη ζωή μου…»
(αλλά και τη δική μας…) http://amfoterodexios.blogspot.gr/2016/02/hozier-take-me-to-church-greek-lyrics.html?view=flipcard
Εξαιρετικές επισημάνσεις για το πως λειτουργεί η σεξουαλοποίηση των σχέσεων.
Μου άρεσει αυτός ο όρος »σεξουαλοποίηση», κτυπάει στο κέντρο.
Στην ανάλυση κάνει καλή δουλειά ο κ. David Prosen, αλλά όπως όλοι οι έχοντες δυτικίζουσα αιρετική παιδεία, στο δια ταύτα δεν καταφέρνει να με πείσει.
Λέει λοιπόν , »αν νιώθω ανασφάλεια για την εμφάνισή μου ή για την ταυτότητά μου ως άνδρα….,»
‘Οταν είμαι μέσα στη Χάρη, όπως λέει και ο Άγιος Σεραφείμ Σάρωφ , τότε δεν υπάρχουν ανασφάλειες για την εμφάνισή μου , ή την ταυτότητά μου σαν άνδρας ή άλλες μειονεξίες κι έτσι δεν υπάρχουν και οι συνέπειες τους, που οδηγούν στη σεξουαλοποίηση σχέσεων.
Είναι κατά τους Πατέρες, η απουσία νοεράς προσευχής κι έτσι απουσίας Χάριτος Αγίου Πνεύματος, άρα Θείας ηδονής , που θα με πλήρωνε καθόλα.
Υπάρχει υπαρκτικό κενό εδώ, όχι απουσία απλά μιας ηθικής τάξης πραγμάτων.
Ο κ. David Prosen, λέει με το Θεό όλα είναι δυνατά, όμως στην πράξη, μας καλεί να κάνουμε κάτι νοησιαρχικό, διανοητικό καθαρά.
Να αλλάξουμε λέει, με το Θεό όλα είναι δυνατά.
Απλά έτσι με το λόγο μας και την πίστη στο Θεό;
Ίσως ναι.
Δεν ξέρω όμως, αν και πως λειτουργεί αυτό σε σοβαρότερες περιπτώσεις.
Ο ίδιος παραδέχεται πως όσο πιο πολύ έχεις εντρυφήσει στη σεξουαλοποίηση, τόσο δυσκολότερη η επαναπλαισίωση, όπως όμορφα την αποκαλεί.
Μου θυμίζει τους καπνιστές, που λένε αποφασιστικά και κόβουν το τσιγάρο για κανά δυό μήνες ή χρόνο.
Σημειωτέον, προσωπικά κάπνιζα για 2 χρόνια (εφηβικά) και όντως απαλλάχθηκα πανεύκολα.
¨Ομως, σε σοβαρότερες περιπτώσεις, μήπως μετά πάλι τα ίδια;
Η πίστη από μόνη της φθάνει τότε για την υπέρβαση;
Δεν θέλει τα έργα της πίστης και προσευχή μετανοίας σε μόνιμη βάση, με μαύρο δάκρυ που λέμε;
Με άλλα λόγια, μιας ζωής προς το ησυχαστικότερον;
Τότε μόνο υπάρχει εκδοχή, ανάλογα με τη σταθερότητα της πιστής ζωής μου ( τρεπτοί όντες μη ξεχνάμε) , να απεγκλωβιστώ σε μόνιμη βάση, απ τη σεξουαλοποίηση σχέσεων, εν προκειμένω.
Έχει ένα ενδιαφέρον ότι κάποιοι τολμηροί χριστιανικοί χώροι αρχίζουν δειλά δειλά και φοβισμένα να προσεγγίζουν το θέμα με όρους συγγένειας και εγγύτητας, και όχι με τερατολογίες και δαιμονολογίες.
Εύγε παιδιά!
Άντε, ευχόμαστε σε καμιά εικοσαριά χρόνια να διαβάσουμε για το θέμα και κάτι που να βγάζει νόημα!
Τα πατερικά κείμενα βγάζουν πάντα νόημα για τους ανθρώπους με καθαρή και καλοπροαίρετη καρδιά. Οι υπόλοιποι δεν ενδιαφέρονται για την Αλήθεια, αλλά για όποιο ψέμα θα αναπαύσει τα πάθη τους…
Αλήθεια, οι άγιοι δεν έχουν κάτι να κερδίσουν με το να μας πείσουν για την ορθότητα της διδασκαλίας του. Οι άλλοι, οι «τολμηροί», μήπως κάτι βγάζουν; Λεφτά και κοινωνική αναγνώριση, ας πούμε;
Καλή Ανάσταση σε όλους
Ποιο είναι το νόημα που βγάλατε εσείς από αυτό το πατερικό κείμενο?
Το κατεστραμμένο αυτοσυναίσθημα που κληρονόμησε ο ιερέας από παιδί, λόγω των στρεβλών στερεοτύπων περί φύλου και σεξουαλικότητας? Η αγωνία του να διατηρήσει αυτό το κοινωνικό στίγμα, γιατί αλλιώς πάνε άκυρες οι θυσίες που έκανε? Η άγνοιά του ότι η σεξουαλικοποίηση των σχέσεων και η έκπτωση της σεξουαλικότητας σε κάτι σωματικό και πορνικό εγκαθιδρύθηκε από το δόγμα του?
Η οπτική γωνία της πορνογραφίας είναι καθαρό δημιούργημα των πολιτισμών που δεν έχουν ερωτική τέχνη.
Είναι κληρονομιά των πολιτισμών του διαδισμού και της διπολικότητας.
Δεν εξυπηρετεί να εμμένει και να αναπαράγει το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Γιατί αυτό ακριβώς κάνει. Είναι το θύμα που λατρεύει τον θύτη του, και δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του ολοκληρωμένο και ελεύθερο.
Είναι εξαρτημένος και θέλει να μείνει εξαρτημένος από τον θύτη του. Φοβάται ότι αν εκλείψει ο θύτης του, θα χαθεί και ο ίδιος.
Λοιπόν, η συμβουλή μου: Να κοιτάξει να κάνει τις έλξεις που νιώθει τέχνη. Γιατί δεν στέκει να νιώθει την αγάπη και τον έρωτα σαν κάτι ανεπιθύμητο.
Να χαλαρώσει και να ζήσει όμορφα, με αγάπη.
Υ.Γ. Αν έχετε βγάλει κάποιο νόημα που χάνω, πείτε δυο πράγματα να ωφεληθούμε κι εμείς 🙂
To κείμενο δεν είναι πατερικό. Αν κατάλαβα καλά πρέπι να είναι κάποιου δυτικού χριστιανού που χρησιμιποιεί την γλώσσα της ψυχολογίας. πΆΝΤΩς ΛΕΕΙ ΑΛΉΘΕΙΕς.
Τι σημαίνει στερεότυπα για το φύλο και την σεξουαλικότητα; Είναι αραγε στερεότυπο να τρως από το στόμα;
Υ.Σ. Καλή Σαρακοστη Πέτρο!
Πέτρο Σαπ. δεν ξέρω ποιο κείμενο διάβασες, γιατί στο παραπάνω δε γράφει τίποτα για κάποιον ιερέα. Ο συγγραφέας είναι ρωμαιοκαθολικός λαϊκός. Και μπορεί τα δόγματα των ρωμαιοκαθολικών να έφτασαν τη δυτική κοινωνία στην ακραία σεξουαλικοποίηση των πάντων που βλέπουμε σήμερα, όμως αυτά που γράφει ο συγκεκριμένος άνθρωπος για το συγκεκριμένο θέμα είναι ορθοδοξότατα και συμπίπτουν με το πνεύμα των Πατέρων που διδάσκουν εδώ και 20 αιώνες ότι τα πάθη δεν είναι εγγενή στην ανθρώπινη φύση, είναι ασθένειες της ψυχής που μπορούν και πρέπει να πολεμηθούν (με την προσφορά τους στο Χριστό χωρίς τη χάρη του Οποίου δε νικώνται) για να λάμψει ο αληθινός εαυτός μας. Η τέχνη δε σώζει, ο έρωτας για το Χριστό σώζει.
Κατά τα άλλα, με κάλυψε η Μαρίνα: είναι στερεότυπο να τρως από το στόμα;
Το πιό εξωφρενικό απ όλα είναι όταν μερικά άτομα
συγχέουν την αγάπη, τον έρωτα και την ηδονή.
Εγινε μια πλύση εγκεφάλου σε όλες σχεδόν τις ανεγκέφαλες μάζες περί σεξ.
Ξεχάσανε τις λέξεις- έννοιες ΑΓΑΠΗ ΕΡΩΤΑΣ
και μείνανε μόνο στα της σαρκολατρείας
και στα της ηδονής.
@ Μαρίνα
Τι σχέση έχει με τις ανθρώπινες σχέσεις το φαγητό και το στόμα? Στις ανθρώπινες σχέσεις μετράει η αγάπη και η γνησιότητα, οπότε η κλειδαρότρυπα δεν μας απασχολεί.
Μην ξεχνάμε, το θέμα της ομοφυλοφιλίας το συζητάμε κάτω από την ταμπέλα «ανθρώπινες σχέσεις», όχι κάτω από την ταμπέλα «σεξουαλικές πρακτικές».
Τουλάχιστον ο ενημερωμένος κόσμος.
(Εντυπωσιακός τρόπος να ευχηθείς καλή σαρακοστή. Και εξαιρετικά πετυχημένος στο να καταδείξει την χυδαιότητα στην οποία οδηγεί η διπολικότητα του χριστιανισμού.)
Το θέμα της ομοφυλοφιλίας το συζητάμε κάτω από την ταμπέλα «πάθη της ψυχής».
Τουλάχιστον ο κατηχημένος ορθόδοξος κόσμος.
Διπολικότητα χαρακτηρίζει αυτούς που προσπαθούν να χωρίσουν τα της ψυχής (άραγε ξέρουν τι είναι;) από τα του σώματος, όχι τους ορθοδόξους που ξέρουν ότι είναι ενιαίες ψυχοσωματικές υπάρξεις και ότι η αμαρτία δε λερώνει μόνο το ένα συστατικό της ύπαρξής τους. Ψυχή και σώματι θα αναστηθούμε, και τα δύο πρέπει να τα κρατήσουμε καθαρά. Δεν υπάρχει τίποτα το χυδαίο σ’ αυτό.
Καλή Ανάσταση!
Πέτρο όταν σε μια σχέση μπει το σεξ, δεν είναι εύκολο να διατειρήσεις την γνησιότητα και την αγάπη, γιατί παίρνεις από τον άλλο κάτι πολύ δυνατό , την ηδονή. Υπάρχει όμως ένα γερό θεμέλιο αν θέλει κάποιος να οικοδομήσει μια αληθινή σχέση, 1. η διαφορετικότητα (αντρόγυνο) και 2. ο γάμος.
Στις φιλικές σχέσεις ( χωρίς σεξ) υπάρχουν άλλες προυποθέσεις.
όσο για το φαγητό, όπως είναι γνωστό, ο άνθρωπος δεν που τρωει από το στόμα και τρέφεται με σωληνάκια ,ασθενεί και αν συνεχίσει για πολύ η κατασταση οδηγείται στο θάνατο. έτσι και οι άνθρωποι που δεν ακολουθούν τα ¨στερότυπα» όπως τα ονομάζεις, τους φυσικούς νόμους που έβαλε ο Θεός θα πω εγώ, οδηγούνται σε πνευματικές και ψυχικές ασθένειες.
Αυτό που έμαθα στην εκκλησία είναι ότι πρέπει να αγαπώ αυτον με τον οποίο διαφωνώ. Δεν είναι υπέροχό;
@αν.
«Πάθος της ψυχής» η αγάπη?
Η ομοφυλοφιλία είναι αγάπη, όσο και η ετεροφυλοφιλία. Τα ίδια «πάθη» έχουν. Μπορούν να πάρουν όλες τις μορφές, από τις ανώτερες, έως τις πιο εγωκεντρικές. Το σεξ είναι «καθαρό» ή «βρόμικο», ανάλογα με την ποιότητα της σχέσης, όχι ανάλογα με «ευλογίες» ή τεχνικές οδηγίες.
Δύο λεσβίες που αγαπιούνται, δύο γεροντάκια ομοφυλόφιλοι που ζουν μαζί 40 χρόνια, δύο ψυχές που συμβιώνουν, είναι ιερό πράγμα. Ζουν την αγάπη, την συντροφικότητα, τον σεβασμό. Το μόνο βρόμικο στην υπόθεση είναι η «δημιουργική φαντασία» κάποιων υποκριτών.
Βγάλτε λοιπόν το μάτι σας από την κλειδαρότρυπα, ξεπεράστε την εμμονή σας γύρω από το σεξ και μην διαχωρίζετε το σώμα από το πνεύμα. Είναι ένα και το αυτό. Ψυχοσωματικές οντότητες είμαστε. Τον χωρισμό αυτών των δύο, εσείς τον κάνετε με τέτοιες «ηθικοπλαστικές», πουριτανικές (περί καθαρών και ακαθάρτων) και αθεολόγητες τοποθετήσεις.
Και, ναι, είναι ακραία χυδαίο πράγμα η αντιπαραβολή μίας ανθρώπινης σχέσης με μια τεχνική διαδικασία.
Σας το λέω ευθέως, δεν έχει τίποτα το θεολογικό ή το ορθόδοξο μια τέτοια τοποθέτηση. Και καμία μα καμία σχέση με όλο το μήνυμα των παραδειγμάτων του Χριστού.
Ποια είναι η πραγματική αγάπη; Τα ερωτήματα που θέτει ο ομιλητής στην παρακάτω ομιλία ίσως έχουν σχέση με την παρούσα συζήτηση…
http://istologio.org/?p=7521
Επίσης, για το τι συνιστά «ορθόδοξη τοποθέτηση» στο θέμα της ομοφυλοφιλίας, ίσως είναι χρήσιμες παλιότερες σχετικές αναρτήσεις.
http://istologio.org/?tag=%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1
Φιλικά,
@ Ζωντανό Ιστολόγιο
Την πραγματική αγάπη, αφήστε να την κρίνουν αυτοί που αγαπούν και την ζουν στην ζωή τους.
Έχετε βάλει κάτω μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων και έχετε ονομάσει την αγάπη τους «πάθος», «διαστροφή», «νοσηρή». Και κάποιοι από εσάς το πάνε παρακάτω και προτρέπουν «να τους φτύνουμε όπου τους δούμε», «να τους κάνουμε εξορκισμό», «να απαγορεύσουμε να μιλάνε» κλπ κλπ. Και αφήνουμε προκαταλήψεις να αναπαράγονται, διακρίσεις να κυριαρχούν και οικογένειες να ταλαιπωρούνται.
Μετά άντε να μαζέψουμε το μίσος που πλεονάζει…
Οπότε για να νίψουμε τας χείρας μας, ρίχνουμε δυο δογματικές προσεγγίσεις, ότι και καλά μόνο το μυστήριο σώζει, ότι «δεν έχουμε κάτι ειδικά κατά των ομοφυλόφιλων», ότι κατά βάθος αυτά τα λέμε για όλες τις περιπτώσεις, είτε για ετερόφυλες είτε ομόφυλες σχέσεις.
Όχι, αυτό είναι ψέμα. Υπάρχει προκατάληψη και διακρίσεις.
Για τις ετερόφυλες σχέσεις κόψαμε τα σκληρά, και το βλέπουμε πιο ήρεμα το θέμα.
Δεν ονομάζουμε πλέον «πόρνη» την Αναστασία, την δεκαπεντάχρονη ανιψιά μας που κάνει σχέση με τον Βασιλάκη, τον γιο του αστυνόμου. Το κάναμε μέχρι πριν κάτι δεκαετίες. Τώρα το κόψαμε. Προχωρήσαμε σαν κοινωνία. Και αφήνουμε την Αναστασία χωρίς χαρακτηρισμούς, ελεύθερη να αποφασίσει πότε, ποιον και πώς θέλει να αγαπήσει (αν περιμένουμε ότι θα αγαπήσει αγόρι). Το γιορτάζουμε και στα οικογενειακά μας τραπέζια. Αλλά πέφτουμε να την φάμε μόλις μας πει ότι αγαπάει κορίτσι. Το «πόρνη», ωχριά μπροστά σε αυτά που ακούει και ζει μια λεσβία μέσα σε ένα θρησκευτικό περιβάλλον.
Άντε λοιπόν να προχωρήσουμε και στο θέμα των ομόφυλων σχέσεων. Χωρίς προκαταλήψεις, ξεπερασμένα στερεότυπα και υποκρισίες.
Στο εξωτερικό έχουν εξαναγκαστεί οι θρησκείες να αρχίσουν να σοβαρεύονται (δεν μιλάω για μέση ανατολή, για δύση μιλάω).
Τον ίδιο δρόμο θα ακολουθήσουμε. Ήδη έχουν αρχίσει και στην ορθοδοξία κάποιοι θαρραλέοι χριστιανοί να συγγράφουν θεολογικές προσεγγίσεις πιο συμμαζεμένες. Τα βήματα είναι γνωστά και δεδομένα.
Το πρώτο βήμα ήδη σας το αποκάλυψα. Θα δεχτούμε ότι και η ομοφυλόφιλη αγάπη είναι κανονική αγάπη. Θα δεχτούμε ότι οι ομόφυλες σχέσεις είναι ανθρώπινες σχέσεις υγιείς και ιερές. Θα επιμένουμε βέβαια ότι δεν πρέπει να κάνουν σεξ. Οκ, μικρό το κακό, ξέρουμε πώς πάνε αυτά. Το στίγμα όμως πια δεν θα υπάρχει, αυτό είναι το σημαντικό.
Για επιμόρφωση:
Συλλογικό έργο: «Χριστιανική ζωή και σεξουαλικές σχέσεις», εκδ Εν πλω.
«Έλξη και πάθος – Μια διεπιστημονική προσέγγιση της Ομοφυλοφιλίας», π. Βασίλειος Θερμός, εκδ Εν πλω.
«Έμφυλα Θεολογικά Δοκίμια», Σπυριδούλα Αθανασοπούλου – Κυπρίου & Ελένη Κασσελούρη – Χατζηβασιλειάδη, εκδ. Αρμός
«Όχι εγώ. – Κείμενα Πολιτικής Θεολογίας με αναφορές σε θέματα Φύλου, Θρησκείας και Ιδεολογίας», Σπυριδούλα Αθανασοπούλου – Κυπρίου, εκδ. Αρμός
Υ.Γ.
Παραδόξως και σε πείσμα όλων των θεολογικών αναλύσεων και του πουριτανισμού, ο Χριστός ουδόλως μασάει από τις εξαλλοσύνες των θρησκευόμενων έναντι των «αμαρτωλών του σεξ».
Η φράση του «ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί. ὁτι ἠγάπησε πολύ», δεν ειπώθηκε για κανέναν θεολόγο, ηθικιστή ή τροχονόμο της κλειδαρότρυπας, των συναισθημάτων και των σχέσεων.
Επίσης δεν ζήτησε καμία πιστοποίηση της αγάπης της από τους οικείους ιεράρχες ή θεολόγους.
Οπότε, χαλαρώστε, και κάντε μότο σας το Σπρεντ δε λαβ.
Χωρίς να βάζετε την αγάπη σε εισαγωγικά, χωρίς να της κολλάτε αστερίσκους, χωρίς να ζητάτε πιστοποιητικά.
Αγάπη.
Μόνο.
«ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί. ὁτι ἠγάπησε πολύ»,
Aγάπησε πολύ , όχι τον εραστή της , αλλά τον Χριστό. Ολόκληρη η φράση είναι «ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί. ὁτι ἠγάπησε πολύ· ᾧ δέ ὀλίγον ἀφίεται, ὀλίγον ἀγαπᾷ» Επειδή λοιπόν αγάπησε πολύ τον Χριστό και το εκδήλωσε με το μύρο, συχωρέθηκε και πολύ. Άρα ο Χριστός αμαρτίες θεωρούσε αυτά που έκανε πριν και την συχώρεσε. Και στην πόρνη που θα την λιθοβολούσαν , δεν την κατέκρινε μεν, της είπε όμως «από του νυν μηκέτι αμάρτανε».
Κάποιοι πάντως χριστιανοί ομοφυλόφιλοι διαφωνούν μαζί σου δες
http://omofylofilia.gr/2015/05/%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF/
και άλλα άρθρα σε αυτό το ιστολόγιο.
Πώς ένας ηγέτης των «gay δικαιωμάτων» έγινε straight
http://omofylofilia.gr/2016/03/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%84%CE%B7%CF%82-gay-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-straight/
@Μαρίνα
Αν ήθελε να πει το «με αγάπησε», θα το έλεγε. Δεν είχε κανένα πρόβλημα στην χρήση αντωνυμιών, κάθε άλλο. Βάζεις λοιπόν λόγια στο στόμα του που δεν είπε.
@ Ζωντανό Ιστολόγιο
Και οι δύο περιπτώσεις που φέρατε, αναδεικνύουν τις επιπτώσεις:
– του κοινωνικού στιγματισμού,
– της διπολικής αντίληψης για το φύλο και την σεξουαλικότητα,
– την δυστονική για το εγώ βίωση της ταυτότητας που προκύπτει,
– την εσωτερικευμένη ομοφοβία καθώς και
– την αντιδραστική ή αυτοκαταστροφική βίωση του προσανατολισμού μέσα σε αρνητικό κοινωνικό πλαίσιο.
Επιλέγετε δηλαδή περιπτωσιολογικά, χωρίς έστω να μπορεί να γίνει αναγωγή συμπερασμάτων σε κάτι γενικό.
Βρείτε επιτέλους σοβαρές πηγές.
Ανατρέξτε στον ιστοχώρο της A.P.A., του πιο σοβαρού και έγκυρου επιστημονικού χώρου παγκοσμίως.
Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα που φέρνετε είναι γεμάτη με μεταφρασμένα δημοσιεύματα μηδενικής επιστημονικής αξίας, από θρησκόληπτους προτεσταντικούς χώρους.
Γιατί τέτοια επιλογή?
Γιατί σε άλλα θέματα επιλέγουμε εγκυρότητα αλλά σε αυτό επιλέγουμε «ό,τι να ναι, φτάνει να ταιριάζει με τις προκαταλήψεις μας»???
Θα πηγαίνατε ποτέ να ενημερωθείτε για βιολογία από ιστοσελίδες προτεσταντών «Δημιουργιστών»?
Είναι σοβαρή στάση αυτή?
Πέτρο, ξέρεις τι συνειδητοποίησα; Έχουμε ένα κοινό παρονομαστή, ενδιαφερόμαστε για την διδασκαλία και την Αγάπη του Χριστού!
Η προσωπική μου εμπειρία όμως συμπτίπτει με την εμπειρία που μας έχει καταθέσει η εκκλησία. Η αμαρτία διαταράσσει την σχέση με τον Θεό; Ακόμα και αν δεν αντιλαμβανόμαστε τι κάνουμε. (Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις ότι είσαι υποκριτής ή εγωιστής!) Υπάρχουν και περιπτώσεις που η αμαρτία ονομάζεται αρετή. (Πόσες φορές το κλείσιμο και η περιφρόνηση του άλλου δεν ονομάστηκαν εγκράτεια και παρθενία;)Και πόσο φαιά ουσία δεν ξοδέψαμε για να πείσουμε τους πνευματικούς μας ότι οι τόσο «γλυκιές» αμαρτίες δεν είναι αμαρτίες. Σε αυτην την περίπτωση υπάρχουν δύο δυνατότητες ή εμπιστεύεσαι τον πνευματικό σου που έχει εμπειρία Θεού (ειδικά αν είναι π.Πορφύριος ή π.Ιάκωβος …) παρόλο το «παράλογο» του πράγματος. ή τα βάζεις με τους πνευματικους στην αρχή, με τους αγίους και τους πατέρες και στο τέλος με τον Θεό. Αλλά , τι ειρωνία, αν και έχουμε σκοτώσει τον Θεό στην εποχή μας είμαστε περισσότερο από κάθε άλλη εποχή γεμάτοι ενοχές κόμπλεξ και κατάθλιψη. Και αναρωτιέμαι, είναι οι εμπειρία σου διαφορετική; Αυτά τα γεροντάκια ομοφυλόφιλοι που ζουν 40 χρόνια , αν υπάρχουν, είναι αγιοπνευματικά χαριτωμένα; Παίρνουν χάπια για να κοιμηθούν; Έχουν Χριστό; Και αυτό το φαινόμενο πόσο συχνό είναι σε αυτους τους χώρους;
Και μια ένσταση, η κοινωνική ομάδα, στις μέρες που δεχεται το μεγαλύτερο μίσος και ακούει τα χειρότερα στην εποχή μας είναι η κακόγουστες χριστιανές γυναίκες , κοινώς , οι θεούσες. Θεούσα = υποκρίτρια, χαζή, οπισθοδρομική, συντηρητική……. Σε περίπτωση που συμπεριφερθεί με ευγένια , καλοσύνη, αγάπη το κάνει από υποκρισία και άρα είναι χυδαία. Αν πεί κάτι έξυπνο ή με χιουμορ το παίζει μοντέρνα. Είναι σίγουρα ρατσίστρια, χωρίς προσωπικότητα, έρμαιο στα χέρια των παπάδων. Είναι άξια για περιφρόνηση, ειρωνία, κοροιδία και αν τολμήσει και ανταποδώσει η ατάκα έτοιμη ¨μιλάς έτσι, και είσαι και της εκκλησίας!» .
Κάποτε Πέτρο αντέδρασα με την » οργανωσιακή» ιδεολογία μέσα στην εκκλησία, τώρα αφού γνωρισα και λίγο τον κόσμο κατάλαβα ότι στην εκκλησία υπάρχουν λιγότεροι οργανωσιακοί, από αυτοι που υπάρχουν στον κόσμο.
Και αναρωτιέμαι υπάρχει χριστιανός γονέας στις μέρες μας που θα πάψει να αγαπά το παιδί του αν πορνεύει ή είναι ομοφυλόφιλο ή…οτιδήποτε άλλο; Και αν ακόμα θυμώσει ή στεναχωρεθει , ανθρώπινο, δεν θα πάει στον πνευματικό του; Τι θα του πει; Δεν θα του πει να δειξει αγάπη, υπομονή να κάνει προσευχή; Προσωπικά αυτην την αντιμετώπιση βλέπω στους ανθρώπους της εκκλησίας.
Μπορώ να ευχήθω ΧΡ. ΑΝ. ! χωρίς παρεξήγηση; Μπορείς να το πάρεις Ως Χριστός Ανέστη ή Χρόνια Αναρίθμητα!!!
Η σημαντικότερη ερώτηση, όταν συζητούμε για ένα θέμα είναι:
σε ποιά βάση το θέτουμε; (τη βουδδιστική, τη χριστιανική κ.τ.λ.)
Για το λόγο αυτό έγραψα κι ένα σχετικά σύντομο κείμενο:
Ένα σύντομο σχόλιο στη «Δήλωση π. Βασιλείου Θερμού» (ομοφυλοφιλία)
Δρ. Ταγαράκης Χρήστος
Πηγή: http://www.antibaro.gr/article/14443
Μαρίνα, για τις «θεούσες» συμφωνώ απόλυτα. Εισπράττουν προκαταλήψεις και σεξισμό των και καλά «προοδευτικών», εδώ και δεκαετίες, χωρίς να κατανοούν αυτοί οι προοδευτικοί τι χαζομάρες λένε και πόσο ενάντια στις ίδιες τις αξίες τους στέκονται υποβιβάζοντας γυναίκες που μπορεί να είναι πολύ πιο αγωνίστριες και γενναίες από τους ίδιους. Απλά από καθαρό ρατσισμό. Τις ίδιες προκαταλήψεις μπορεί να εισπράττουν και από άτομα της εκκλησίας.
Για τους πνευματικούς και τους γεροντάδες, νομίζω ότι χρειάζεται να το δούμε λίγο αλλιώς και να ξεκολλήσουμε από αυτή την εμμονή που δεν είναι αθώα για τον ίδιο τον θάνατο του θεού και την υποκειμενικοποίηση του θρησκευτικού βιώματος. Ο σύγχρονος «ορθόδοξος» γκουρουισμός καλά κρατάει, άλλωστε. Μια χαρά ταιριάζει με την σύγχρονη καταναλωτική και ατομικιστική πνευματικότητα, και καμιά σχέση δεν έχει με την κοινοτική διάσταση μιας ισορροπημένης πνευματικότητας. Θεωρώ ότι δεν είναι έχουμε ορθή αντίληψη αν βλέπουμε αυτά τα θέματα ως ανεξάρτητα.
Όσον αφορά στο θέμα των αντιλήψεων που κυριαρχούν στον χώρο των θρησκειών για τον «άλλο» (στην περίπτωσή μας για το ομοφυλόφιλο ή το διεμφυλικό άτομο), η συζήτηση δεν είναι μέρος μιας ατζέντας για να κερδίσει το «άλλο», αλλά για να κερδίσουμε όλες/οι.
Εκφράζονται αντιλήψεις και ερωτήματα για τα λοατκι+ άτομα που είναι πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου. Αστεία πράγματα, δηλαδή.
Μπορεί να θεωρήσεις ότι αυτό συμβαίνει γιατί έτσι διδάσκει μία θρησκεία, αλλά για χάριν αυτής της θρησκείας, ας δούμε μήπως θα μπορούσε να υπάρχει μια άλλη προσέγγιση. Για το καλό της. Πώς το λένε.
Οι τοποθετήσεις για το «άλλο» στα θρησκευτικά ιστολόγια όλων των θρησκειών, φαίνονται σήμερα, την εποχή της επικοινωνίας και της γνώσης, σαν κείμενα ανθρώπου της παλαιολιθικής εποχής για την εξερεύνηση του διαστήματος.
Το ζήτημα του φύλου και της σεξουαλικότητας σε μια κοινωνία είναι όπως όλα τα άλλα γνωστικά αντικείμενα. Οφείλουμε να ψάχνουμε τα πιο ενημερωμένα επιστημονικά δεδομένα και να αμφισβητούμε τις προκαταλήψεις.
Γενικά ο π. Βασίλειος Θερμός, όπως και λοιποί ιερείς και αρχιερείς οι προσκείμενοι στη Νέα τάξη πραγμάτων, χρειάζεται πολύ τις προσευχές μας.
Και αν ταυτόχρονα κι αυτός νοιώσει κάποιο συγκλονισμό να έλθει στα σύγκαλά του.
¨Οχι τίποτε άλλο, αλλά είναι εμφανισιακά και στο λόγο ελκυστικοί και η Ορθοδοξία θα τους χρειαζόταν.
Το θέμα είναι πως έχει περάσει και αρκετά καλά μηνύματα σε κάποια βιβλία του, με συνέπεια να μπερδεύει και παρασέρνει αυτούς που δεν το ψάχνουν και πολύ.
Ευτυχώς ωστόσο, που ευδοκεί ο Κύριος και στέλνει πνευματικά αναστήματα, να ξεσκεπάζουν τους στρεβλωτές και να ορθοτομούν το λόγο της Αληθείας.
Λέει κάτι πολύ σοβαρό: » Όσο πιο πολύ έχεις εντρυφήσει στη σεξουαλοποίηση, τόσο δυσκολότερη η επαναπλαισίωση» όπως όμορφα την αποκαλεί.
Και ασφαλώς καταλαβαίνω πως δεν αφορά μόνο ομοφυλοφυλικές σχέσεις…
Είναι δυστυχία και κόλαση, να αδυνατώ να δω ένα όμορφο πλάσμα και των δύο φύλων, ακόμη και σεξουαλίζον το ίδιο, με »μάτι» που ξεκινάει απ την καρδιά και όχι απ τα γεννητικά όργανα.
Για όσους είμαστε παντρεμένοι τέλος πάντων, τότε η λύση γιατί να μην είναι η προσπάθεια λειτουργίας εγκεφαλικού διακόπτη, με τον ή την σύζυγο……;
Άμα είμαι μαζεμένο άτομο, λίγο να συγκροτήσω το μυαλό μου και τα αισθήματά μου, τέρμα γίνεται.
Τώρα αν βέβαια το σπίτι μου είναι τα μπαρ και ταβέρνες, ή αλαζονικές προσδοκίες και ελαφριάζουσες καταστάσεις, ας το αφήσω καλύτερα…
Κάτι άλλο πάλι, αν σε ομοφυλοφυλικές σχέσεις δεν υπάρχει σεξουαλική συνεύρεση, τότε δεν πρόκειται για τέτοιες.
Αν υπάρχουν, τότε αναγόμαστε σε καταστάσεις ναι μεν συμπαθώς κατανοητές, αλλά όχι αποδεκτές ως φυσιολογικές.
Πρόκειται για διαστροφή.
Και δεν θα άκουγα ευχάριστα το πιπίλιμα περί δήθεν στερεοτύπων και άλλα τέτοια γραφικά και εμετικά, όχι μόνο γι αυτό το θέμα, αλλά και για εκατοντάδες άλλα, που σαν λαίλαπα σαρώνουν και συγκλονίζουν την Ελληνική κοινωνία ,,,
Με φαιδρές δικαιολογίες, περί απαράδεκτων καταστάσεων, όταν αυτές που τις αντικαθιστούν στις πλείστες των περιπτώσεων είναι δισχειρότερες.
Στο όνομα κάποιων δικαιολογημένων αλλαγών, τυχοδιωκτικά επιβάλλονται κι πολλαπλάσιες άλλες επικίνδυνα αδικαιολόγητες
Αυτά μπας και μας λυπηθεί ο Κύριος, μιας και δεν λυπούμαστε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας…
Η σεξουαλικοποίηση επαναλαμβάνω, είναι μία διαδικασία που όχι μόνο δεν έχει σχέση αιτίας-αιτιατού με την ομοφυλοφιλία ή την αμφιφυλοφιλία, αλλά ακριβώς ανάποδα, είναι παράγωγο μιας κοινωνίας με διπολική αντίληψη για τα φύλα, την σεξουαλικότητα, το σώμα και το πνεύμα.
Μιας κοινωνίας που εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια έχει επιλέξει να εξοβελίσει τον ερωτισμό σωματικά και πνευματικά από την τέχνη, τις ιεροτελεστίες, την καθημερινότητα και την εκπαίδευση, και την έχει μετατρέψει σε κάτι αποκομμένο, σωματικό και μόνο, νοσηρό, επιβλαβές, βρόμικο, πονηρό, κρυφό, και πορνικό.
Μιας κοινωνίας που εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια υποκρίνεται και χρησιμοποιεί μάλιστα αυτή την υποκρισία της ως καύσιμη ύλη. Παίρνει ενέργεια από αυτήν, και παράλληλα είναι τίγκα στα απωθημένα, τις εμμονές και τα συμπλέγματα.
Θα μπορούσα μάλιστα να ισχυριστώ ότι αυτός είναι ο λόγος που εξαρχής η ιεραρχία και ο μοναχισμός ήταν οι μηχανές που κινούσαν αυτό το θρησκευτικό σύστημα. Γιατί διαχρονικά και οι δύο ρόλοι αυτοί απευθύνονται κατεξοχήν σε άτομα που δεν τους ταιριάζει η κυρίαρχη ετεροκανονική πρόταση ζωής.
Αυτά τα άτομα κάτω από διαφορετικές συνθήκες (π.χ. σήμερα ή και στην αρχαιότητα) θα διαμόρφωναν άλλου τύπου σχέσεις, πιθανότατα ομόφυλες, χωρίς τον στιγματισμό και το αρνητικό φορτίο, χωρίς την εμμονική επικέντρωση στο σωματικό μέρος (σεξουαλικοποίηση) που επιφέρει η διπολική θρησκευτική αντίληψη, και δεν θα κατέφευγαν σε μηχανισμούς υπεραναπλήρωσης παρουσιάζοντας «πνευματικά» επιτεύγματα προς τα έξω, ώστε να καταφέρουν να έχουν την αποδοχή και να αυτοπραγματωθούν, ζώντας κρυφές διπλές ζωές.
Οπότε έχουμε το οξύμωρο (αλλά απολύτως ερμηνεύσιμο) σχήμα, να έχουμε ως ηγέτες στον μηχανισμό ενός ιδρύματος, άτομα που στις ιδιωτικές τους στιγμές κάνουν με πολύ περισσότερο πάθος και ένταση και με απόλυτα σεξουαλικοποιημένο τρόπο, ακριβώς αυτό που υποτίθεται ότι μάχονται.
Γνωρίζουμε πλέον όλους αυτούς τους κοινωνικούς και ψυχολογικούς μηχανισμούς μέσα από έρευνες.
Επίσης, παρακολουθήστε τους δικούς σας συλλογισμούς, τις σκέψεις που μόλις καταγράψατε πιο πάνω, για να κατανοήσετε ότι την στιγμή που υποτίθεται ότι εναντιώνεστε στην σεξουαλικοποίηση, την ίδια στιγμή την κατασκευάζετε.
Λέτε λοιπόν ότι:
-> «Κάτι άλλο πάλι, αν σε ομοφυλοφυλικές σχέσεις δεν υπάρχει σεξουαλική συνεύρεση, τότε δεν πρόκειται για τέτοιες.»
Αυτό είναι η απόλυτη σεξουαλικοποίηση.
Σχέση δεν είναι δυο άτομα που κάνουν σεξ. Επίσης, ομοφυλόφιλοι δεν είναι δυο άντρες που κάνουν σεξ. Ούτε δύο γυναίκες. Πολλοί άντρες και πολλές γυναίκες, σε διαφορετικά περιβάλλοντα και για διάφορους λόγους μπορεί να κάνουν σεξ μεταξύ τους. Αυτό δεν το ονομάζουμε ομοφυλοφιλία, αλλά σεξουαλική πρακτική. Δεν έχει δηλαδή σχέση με την σεξουαλική ταυτότητα ενός ατόμου, αλλά με ευρύτερα με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα.
Ομοφυλόφιλα λοιπόν ΔΕΝ ονομάζουμε τα άτομα του ίδιου φίλου που κάνουν σεξ μεταξύ τους, αλλά άτομα του ίδιου φίλου που αγαπιούνται, αισθάνονται όποιας διαβάθμισης έλξη μεταξύ τους θέλουν (δεν χρειάζεται να περάσουν από κανένα δικό σας τεστ πιστοποίησης), και επιθυμούν να μοιράζονται την ζωή τους. Πιθανότατα, ναι, κάνουν και σεξ. Με όποιον τρόπο θέλουν. Μπορεί όμως και να μην κάνουν.
Δηλαδή, το σεξ ΔΕΝ είναι το κριτήριο, τα συναισθήματα είναι.
Ο μπάρμπας μου ο Νίκος και η θεια μου η Στέλλα, στα ογδόντα τους και οι δύο, έχουν να κάνουν σεξ τριάντα χρόνια. Αυτό τους ακυρώνει ως ζευγάρι? Τζου. Δεν τους ακυρώνει. Τα άτομα που επιθυμούν να συμβιώνουν, αγαπιούνται, έχουν φτιάξει οικογένεια και αλληλοστηρίζονται, μπορεί να κάνουν, μπορεί και να μην κάνουν σεξ.
Επίσης, μπορεί να κάνουν, ή να μην κάνουν παιδιά. Επίσης μπορεί να μην μπορούν να κάνουν παιδιά. Επίσης μπορεί να τεκνοθετήσουν.
Επίσης ένα άτομο ανάπηρο, που δεν έχει δυνατότητα ή επιθυμία για σεξ δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να ζήσει την συντροφικότητα, την συμβίωση, τον έρωτα, την αγάπη, την δοτικότητα. Σε ομόφυλη ή ετερόφυλη σχέση.
Οι ανθρώπινες σχέσεις έρωτα, αγάπης και συμβίωσης μεταξύ ατόμων, μπορούν να έχουν πολλές μορφές, και κανένας δεν δίνει πιστοποίηση για το αν είναι σχέσεις. Είναι. Τελεία και παύλα.
Η συζήτηση δεν γίνεται για το αν είναι σχέσεις, αλλά για το κατά πόσον έχουμε δικαίωμα να ασκούμε ως κοινωνία διακρίσεις έναντι κάποιων από αυτές, να τις στιγματίζουμε, να μην τις αναγνωρίζουμε.
Υπάρχουν πολλών ειδών «έλξεις» (affections στα αγγλικά, αποδίδει καλύτερα τον όρο), και πολλά είδη σχέσεων.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε σε μία κοινωνία, είναι να επιτρέπουμε στα μέλη της να μιλάνε με γνησιότητα για τα πραγματικά τους συναισθήματα, ώστε να μπορούν να συνάπτουν σχέσεις αληθινές, ποικιλόμορφες έτσι όπως τις νιώθουν.
Γνωστό είναι, ότι όταν θέλω να ενισχύσω τις απόψεις μου, τις επικαλύπτω και με μια γεύση αυθεντίας , σε κάποια σημεία με ύφος τέτοιο συνήθως, στα φανερά, ή με πλάγιο τρόπο, ώστε να γίνομαι πιο πειστικός.
Επίσης, μπορώ να κατασκευάζω συλλογιστικές αυθαιρεσίες, αλλά τις σερβίρω με τέτοια γαρνιτούρα που τις παίρνεις στα σοβαρά, για υγιείς συλλογισμούς.
Εϊναι σαν το κρέας που βασικά είναι ένα άνοστο πράγμα, αλλά αν το φας με λαδάκι ψημένο και καρυκεύματα, γίνεται άλλο πράγμα απ αυτό, που μόνο του μπορεί να δώσει.
Επιπροσθέτως, απομειώνω αξίες ευκολότερα, όταν τυχοδιωκτικά μεταφέρω το ενδιαφέρον όχι στην ουσία των αξιών, αλλά στους ενίοτε ανίκανους εκπροσώπους τους, οι οποίοι εκπρόσωποι, ελλείψει αυτογνωσίας τους, νομίζουν ότι μπορούν να γίνονται front face και να προβάλλονται, αλείφοντας έτσι βούτυρο στο ψωμί των εναντίων αυτών των αξιών.
Η ανθρώπινη ιστορία έχει να καταδείξει πλείστες τέτοιες περιπτώσεις.
‘Όταν δεν ισχύει το παραπάνω, τότε καταπιάνομαι με αυτά τα μεγάλα αναστήματα Αγιασμένων ανθρώπων, που είτε αμφισβητούνται, ή θεωρούνται προβληματικά πρόσωπα.
Απόρροια ασφαλώς, μιας ζωής άγευστης πνευματικών υπερβατικών εμπειριών.
Επί της ουσίας, θα πρέπει να δω, πως άλλο το τι κάνουμε σαν μέλη της κοινωνίας γενικά, το οποίο γίνεται αντικείμενο εξέτασης των ψυχολόγων, ψυχαναλυτών, ψυχιάτρων, κοινωνιολόγων κοκ και άλλο το ποιο είναι το νοηματοδοτούμενο στη ζωή, για τη διέξοδο απ τη μιζέρια, στην οποία εμείς τα μέλη της κοινωνίας καταγιγνόμαστε με πάθος.
Άρα ,άλλος ο ρόλος αυτού του είδους της επιστημοσύνης και άλλος των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας
Οι δεύτεροι, έρχονται να μου πουν πως θα βγω απ το τούνελ, ώστε να έλθω εις επίγνωσιν αληθείας και να κάνω την υπέρβαση, κάπως , κάπου , κάποτε.
Οι πρώτοι απλά διαχειρίζονται την κατάσταση, ώστε να επιτύχουν μια ικανοποιητική κατάσταση ισορροπίας, ώστε να μην καταρρεύσω ίσως.
Αλλά ασφαλώς, δεν έχουν ακόμη βρει το λόγο, για τον οποίο θα πρέπει να με οδηγήσουν στην υπέρβαση της μιζέριας, της ελεεινότητάς μου.
Και δεν τον βρίσκουν , γιατί δεν το επιδιώκουν.
Έχουν αποφασίσει πως αυτή είναι η ζωή.
Αυτή και μόνον αυτή ή και η άλλη, αν πιστεύουν σε αυτή, όντες γενόμενοι γευστικοί, κάποιας πνευματικής εμπειρίας ίσως.
Αφού λοιπόν δεν επιδιώκουν να ξεφύγουν απ αυτές τις άρρωστες καταστάσεις, που γυρνοβολάνε ολούθεν, ασχολούνται πως θα τις δικαιολογήσουν, ωραιοποιήσουν κοκ και μοιράζουν εισιτήρια για πτήσεις προορισμών ολιγοήμερων ευχάριστων διακοπών.
Οι Πατέρες έχουν εισιτήρια για πτήσεις σε τόπους άλλης μόνιμης εγκατάστασης χωρίς επιστροφή πάλι πίσω στη μιζέρια.
Εδώ παίζεται το παιγνίδι.
¨Ολα τα άλλα είναι για να με κλαίν΄ οι ρέγγες….
@ Ανώνυμος
Ναι, έτσι πάει, όπως το προσεγγίζετε. Περιγράφετε επαρκώς τον τρόπος αντιμετώπισης από τους θρησκευόμενους χώρους:
– αδυναμία κατανόησης και χρήσης των νέων κατηγοριών ανάλυσης,
– αδυναμία (και άρνηση) απάντησης στα νέα κοινωνικά ερωτήματα που τίθενται,
– προσωποποίηση του θέματος, προσωπικές επιθέσεις στα άτομα που αποτολμούν νέες προσεγγίσεις,
– αμήχανη επανάληψη «παραδοσιακών» προσεγγίσεων που μοιάζει ότι ταιριάζουν και απαντούν στο θέμα. (Μόνο που δεν απαντούν, γιατί είναι διαμορφωμένες για εντελώς άλλα κοινωνικά ζητήματα, άλλων εποχών). Συγκεκριμένα, οι απαντήσεις αυτές είναι μη-απαντήσεις, δεν παραθέτουν στοιχεία, είναι απλές επικλήσεις.
Τέσπα, νο γουόριζ!
Εγώ τα βηματάκια που γίνονται τα βλέπω και τα αναγνωρίζω.
Πριν λίγα χρόνια θα γινόταν κανονική επίθεση, τώρα έχουμε μόνο την άρνηση.
Μικρά είναι τα βηματάκια, άλλωστε έτσι επιβάλλεται σε κάθε δογματικό χώρο. Να γίνονται τόσο μικρά βήματα ώστε να μην γίνονται αντιληπτά, και να φαίνεται ότι το σύστημα είναι το ίδιο, ώστε να μην χαωθούν τα άτομα που εμπιστεύονται το σύστημα.
Αλλά γίνονται.
Συνεχίστε την καλή δουλειά, και σε πέντε χρόνια ξανατσεκάρετε τις τοποθετήσεις σας για το θέμα. Θα δείτε ότι θα είναι πολύ πιο θετικές (αλλά οκ, είπαμε, δεν χρειάζεται να το λέμε).
@ προς ομοφυλοαμφοτερόφιλους…..
»…….Άφες αυτοίς , ου γαρ οϊδασι τι ποιούσι… και τι λέγουσι»
– Υπάρχουν λοιπόν και τα άτομα που χειραγωγούν την ίδια τη συζήτηση και τον ίδιο τον αναγνώστη, δίνοντας στον όντως άψακτο, την εντύπωση του κυρίαρχου, δεσπόζοντος του θέματος, ο οποίος μιλά από θέση ισχύος.
Και το λέμε αυτό, διότι εμείς δεν μιλάμε από θέση ισχύος οι ίδιοι, εκ μέρους του εαυτού μας και εκ μέρους κατασκευασμένων ανθρώπινων στερεοτύπων .
Εμείς μιλάμε εξ ονόματος των Αγίων Γερόντων, που εντρύφησαν και βίωσαν μέθεξη Θεού, μέσα σε ερήμους πραγματικές, ή των πόλεων και οι οποίοι οι ίδιοι ομίλησαν εκ μέρους της αποκεκαλυμμένης Αλήθειας .
Αλλά άραγε, κατάντησε αμήχανη επανάληψη , ο Λόγος του Θεού, μη γένοιτο ;
Πέραν αυτού, είναι άραγε προσωπική επίθεση η επισήμανση της δολιότητας, με την οποία προσπαθείται, ανεπιτυχώς βέβαια, η υπονόμευση της Αξίας αυτού του Λόγου;
@ανώνυμος
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον η επίκληση στα διαφορετικά είδη αυθεντίας που μπορεί να κάνει κάθε πιστός κάθε θρησκείας.
Εσείς λέτε ότι μιλάτε εξ ονόματος των Αγίων Γεροντισσών και των Μεγάλων Μητέρων της αποκεκαλυμμένης αλήθειας. Εσείς το λέτε, δικός σας ο ισχυρισμός.
Ο ισχυρισμός σας οδηγεί σε ορατή και αόρατη βία καθημερινή, απέναντι στα λοατκι+ άτομα. Δεν σας ενδιαφέρουν τα βιώματά τους, γιατί η επίκληση της αυθεντίας (που θεωρείτε ότι μόνο εσείς κατέχετε) σας κάνει αυτοαναφορικούς.
Άλλοι λένε ότι μιλάνε εκ μέρους του Αλλάχ. Και σφάζουν 50 λοατκι+ άτομα στην καθισιά. Και αυτοί κάνουν χρήση αυθεντίας.
Σύμφωνα λοιπόν με την θρησκευτική αυτοαναφορική λογική που χρησιμοποιείτε, δεν μπορεί να υπάρξει κριτική απέναντι σε όσους ισχυρίζονται ότι έχουν άμεση επαφή με θεό, και λαμβάνουν οδηγίες ανωτέρου. (Ούτε βέβαια θα κάτσουν ποτέ να κάνουν Συνόδους, είτε Οικουμενικές, είτε Διαθρησκειακές, αν δεν τους κάτσει στο σκαμνί μια εξουσία).
Ο μόνος τρόπος τελικά να κρίνουμε τα γεγονότα και να φτιάξουμε μια ηθική κοινωνία που θα απαξιώνει αυτοαναφορικούς θρησκευτικούς εξτρεμισμούς, είναι μέσω της σύγχρονης κοινωνικής ηθικής, του κοινωνικού διαλόγου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι φτιάχνονται οι κοινωνίες και έτσι απορρίπτονται οι κακές παραδόσεις. Σύγχρονα πράγματα, για σύγχρονα ζητήματα. Αυτό πάει να πει «ωραίο»: στην ώρα του.
Οπότε λοιπόν αυτό που σας λέω ότι δεν υπάρχει αυθεντία, συζητάμε ως άνθρωποι, με αξίες και εμπειρίες σύγχρονες, σε κοινωνίες σύγχρονες, με ζητήματα σύγχρονα. Οφείλουμε να σεβόμαστε το βίωμα των ανθρώπων και όχι τις αυθεντίες των θεών.
Αν αυτό σας χαλάει την κοσμοθεωρία σας, σας λέω ότι δεν θα έπρεπε. Αν δεν μπορείτε να το απαντήσετε, κάντε στο πλάι και μην ψάχνετε τρόπο επίθεσης και απαξίωσης.
Άλλωστε, κάποιος σταυρώθηκε για να ξεκολλήσουμε από το γράμμα του νόμου και να εστιάσουμε στην αγάπη.
– Η εμμονή, στο ό,τι πρόκειται για επιθέσεις, όταν απλά γίνεται καταγγελία σκέψεων και διατυπώσεων δολίων, έ ας μείνει ασχολίαστο, γιατί πρόκειται για επικοινωνιακά παιγνίδια εκ των χειροτέρων ειδών.
– Όποιος νομίζει πως, το να διαλέγω υγιή βιωματικά πρότυπα, στα οποία θέλω να προσομοιάσω, έχει σχέση, σαν θέμα, με τις αυθεντίες, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει, όπως λέει και ο στίχος.
¨Οποιος θεωρεί εαυτόν αυτόφωτο, ας παραμείνει κι αυτό ασχολίαστο..
– Οι Χριστιανοί που ασκούν βία σε συνάνθρωπο, απλά είναι τυπικά τέτοιοι ( Χριστιανοί).
Ουσιαστικά, διάγουν βίο αλλότριο, της του Χριστού ζωής και Εκκλησίας και δεν δικαιούνται τον ίερόν αυτόν τίτλο.
Αντίθετα, αυτοί που δεν ασκούν βία εκ των Μωαμεθανών, απλά είναι τυπικά Μωαμεθανοί.
Ουσιαστικά, διάγουν βίο αλλότριο, της του Κορανίου διδασκαλίας.
– Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι θρησκεία, ούτε κοσμοθεωρία.
Εϊναι η Αλήθεια αποκεκαλλυμένη και συνιστά ιατρείο ψυχών και σωμάτων.
Εϊναι πολλά περισσότερα από μια απλή ηθική και ασφαλώς το να καταπιάνεται, με το αν ο ομοφυλοαμφοτερόφιλος διαπράττει αμαρτία με την ηθικιστική έννοια του όρου, δεν είναι στους σκοπούς της.
Ασφαλώς είναι στους σκοπούς της να το δεί από οντολογικουπαρξιακής άποψης και το κατά πόσον αυτό επηρεάζει την μετεξέλιξη του ανθρώπου, νυν και εις τους αιώνας των αιώνων.
Ακριβώς άραγε, δεν είναι η υπέρβαση της αρρώστειας του καθενός μας, που την ενδιαφέρει;
– ΟΙ αγαπολογίες, τα γλυκανάλατα και οι ελαστικές συνειδήσεις, που δήθεν στο όνομα ενός Οικουμενισμού και μιας αόριστης αγάπης, εγκαταλείπουν την »πατρώα γή» τους, αποτελούν τελικά το νέο είδος φασισμού, που το ορμέμφυτό τους, τους σπρώχνει ανεπίγνωστα κάποιες φορές, και αποτυπώνεται σε μια έκφραση σαν κι αυτή : »…αν δεν τους κάτσει στο σκαμνί μια εξουσία…»
Όλα με το γάντι παρακαλώ, νομιμοφρόνως και πολιτικώς ορθώς.-