Σιωπώ…
Σ ι ω π ώ . . .
Εξακολουθώ να το λέω και να το ξαναλέω στον εαυτό μου,
μέχρι να το καταλάβω και να το κατανοήσω . . .
Δεν ανοίγω το στόμα μου, να κατηγορήσω, να συκοφαντήσω, να κατακρίνω κανένα .
Αν έχω κάτι να πω, ας είναι καλύτερα λόγια αγάπης και καλοσύνης, παρά καταλαλιά και συκοφαντία .
Βλέπω τα δικά μου λάθη και κρίνω τον δικό μου εαυτό .
Στο πρόσωπο του αδελφού μου, βλέπω μόνο την Εικόνα Του Θεού .
Και αν σιωπά το στόμα, αλλά η καρδιά εξακολουθεί κρυφά να κατακρίνει, τότε παλεύω μαζί της … προσεύχομαι, και ζητώ ενίσχυση από Τον Κύριο, να τον νικήσω, αυτόν τον ύπουλο και κρυφό πειρασμό .
Οδεύοντας, σε μια πορεία προς Τον Ουρανό,
αν δεν νικήσουμε πρώτα τον εαυτό μας και τα πάθη μας,τίποτα δεν μπορεί να μας βγάλει στο ξέφωτο …
Πηγή: Τρελογιάννης | Σαλογραία
Αν εννοεί αυτός που το γράφει, πως επιθυμεί τα πάθη του να μεταστραφούν, πριν περάσουν στην κατά Θεό απάθεια, το καταλαβαίνω προσωπικά.
Αν όμως θέλει να νικήσει τα πάθη και το εννοεί, θα ήθελα να μου πει, πως θα γίνει πρακτικά, τι ακριβώς γίνεται.
Ενώ τη μεταστροφή, κατά τα μέτρα μου βεβαίως, έστω και λίγο λίγο και με τη βοήθεια της προσευχής του Κυρίου, τη βιώνω μέσα μου.
Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό…
Aν καταλαβαίνω καλά την απορία του ανώνυμου σχολίου 1 κι εγώ απορώ με την τελευταία φράση περί νίκης του εαυτού προ της ανάβασης στον Ουρανό. Και δεν νομίζω να είναι κυριολεκτικό αυτό που λέει αλλιώς θα ήθελα κι εγώ να τον γνωρίζω αυτόν που πρώτα κέρδισε τον εαυτό και τα πάθη του και μετά «ανέβηκε» η καρδιά του Επάνω.
Η μεταστροφή είναι που είναι εφικτή. Εκείνο το κομμάτι που εξαρτάται από εμένα. Η πρόθεσή μου. Η απόφασή μου να ζήσω αλλιώς, να αλλάξω ρούχα, να πάψω να πεθαίνω κάθε μέρα με την βρωμιά που ζει μέσα μου. Η απόφαση για μάχη είναι δική μου…όχι το αποτέλεσμα…πολλές φορές ούτε καν η μάχη καθαυτή. Ήξερα εγώ την νηστεία;ήξερα την εγκράτεια;ήξερα την σιωπή;Που να τα βρω εγώ αυτά μια ζωή πρώτος σε όλες τις αθλιότητες, πρώτος σε όλες τις βρωμιές;Από το σπίτι μου τα φερα;
Μια βούληση έχω μόνο, αυτό μου δωσε ελεύθερο ο Θεός και κοιτάζει να δει τι θα το κάνω. Και αν πω «δε θέλω» έτσι απλά και αρχοντικά μ’αφήνει να κυλιστώ μέσα στο βούρκο που έφτιαξα αφού σαν το γουρούνι μ’αρέσει να ζω. Άμα όμως πω «θέλω Κύριε» ε τότε να αυτό είναι…αυτό μπορώ να κάνω όλο κι όλο. Να σηκωθώ, να ετοιμαστώ για μάχη, να έρθει νέο αίμα μέσα μου, νέα ζωή να κυλίσει μπροστά μουμ να ξαναγίνω καινούριος!!!!Τι φοβερή ατάκα εε;;;
«Τα Πάντα Καινά ποιεί».
Ε να αυτό θέλω κι εγώ ο ρεμπεσκές και ηλίθιος.
Αυτό, να με κάνει καινούριο.
Εγώ θα το κάνω αυτό;;Όχι φυσικά.Εγώ θα πω ΘΕΛΩ ΚΥΡΙΕ.
Και μετά Αυτός άμα δει ότι το εννοώ τότε θα μου κάνει την χάρη να παλέψει αυτός για πάρτη μου, να στείλει την Εγκράτεια, την Νηστεία, την Σιωπή, να στήσουν παράταξη δίπλα σε μένα τον αδύναμο. Και θα μου ανοίγει παράθυρα στον Ουρανό που και που να χαίρομαι λίγο, να παίρνω ανάσες από το «ξύλο», να λέω «Δόξα τω Θεώ, έτσι είναι πιο ωραία η ζωή».
Άμα περίμενε ο Χριστός από μένα τον βλάκα και ανίκανο να νικήσω μόνος μου τα θηρία που έθρεψα μια ζωή πολύ φοβάμαι ότι θα Τον είχα σε αναμονή για πάντα.