Σχετικά με τους Κοινωνικούς Επαναστάτες και τον Κομμουνισμό

Οι Επαναστάτες αρέσουν στους ανθρώπους γιατί η αλλαγή που προτείνουν δεν είναι μετάνοια. Δεν μας καλούν να αλλάξουμε εμείς μέσα μας, να γκρεμίσουμε τον τρόπο σκέψη μας και να χτίσουμε έναν άλλον (και μάλιστα ταπεινό-το μεγαλύτερο σκάνδαλο), αλλά καλούν σε μια αλλαγή εξωτερικών δομών απρόσωπα κοινωνικών πιστεύοντας αυτόματα ότι θα προκαλέσει βελτίωση της ζωής μας. Προσπαθούν να χτίσουν έναν άλλο κόσμο και όχι έναν άλλον άνθρωπο. Ένα δεύτερο στοιχείο τους είναι ότι επιθυμούν να εξαναγκάσουν τον κόσμο να αλλάξει ενώ οι Άγιοι καλούν –δεν αναγκάζουν- τον άνθρωπο να αλλάξει. Αυτή η βία με το εκρηκτικό στοιχείο της εκδίκησης («δικαιοσύνη» είναι το όνομα της), επίσης γλυκαίνει τους ανθρώπους αλλά δεν είναι παρά μια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Για αυτό και οι επαναστάσεις ακόμη και αν επικρατήσουν κατά κανόνα καταλήγουν σε λουτρό αίματος και καθιδρύουν ένα σκληρό καθεστώς.

Θεόδωρος Ρηγινιώτης από το βιβλίο «Εναντίον του Θεού» εκδόσεις Όμορφος Κόσμος.

Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία. Διότι θρησκεία ίσον δεισιδαιμονία. Ο θρησκευόμενος είναι ένας δεισιδαίμων, ο οποίος έχει ορισμένες φαντασιοπληξίες περί Θεού και ο οποίος δεισιδαιμονικά καταφεύγει στην θρησκεία είτε για βοήθεια , για να μπορέσει δηλαδή μα ανταπεξέλθει στις δυσκολίες του στον κόσμο αυτόν , είτε από φόβο του θανάτου , είτε από φτώχεια , είτε από ψυχολογική ανασφάλεια. Για αυτό βλέπει κανείς και πλούσιους να θρησκεύουν. Δεν είναι μονοπώλιο των φτωχών η θρησκεία.  Αυτό οι Μαρξιστές βέβαια δεν μπορούν να το καταλάβουν , αφού νομίζουν ότι , άμα εξαλειφθή η φτώχεια και ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τον φόβο του να πεθάνει από την πείνα, μετά δεν θα χρειάζεται να θρησκεύει θα του είναι άχρηστη η θρησκεία. Ο Κομμουνισμός τώρα υπόσχεται «λαγούς με πετραχήλια», αρκεί να επικρατήσει ως πολιτικό καθεστώς. Ως ιδέα βέβαια είναι ωραίος ο Κομμουνισμός , ως κοινωνία ισότητος. Στην πράξη δεν μπορεί να συμβεί έτσι. Για να υπάρξει πραγματική ισότης πρέπει να προηγηθεί η θεραπεία της ανθρώπινης προσωπικότητος, Αν αυτή δεν θεραπευθεί , οποιοδήποτε ιδεολογικό ή πολιτικό σύστημα , όσο τέλειο και αν είναι , δεν μπορεί να εφαρμοσθή. Διότι πάντα θα υπάρχουν μέσα σ’αυτό άνθρωποι συμφεροντολόγοι και όχι πραγματικοί ιδεολόγοι, οι οποίοι θα διαβρώνουν το σύστημα.

π. Ιωάννης Ρωμανίδης Απόσπασμα από το Βιβλίο «Πατερική Θεολογία»