Το Καλοκαίρι και η «Βία της Ευτυχίας»

[] Πάντα με ρωτούσαν μα γιατί δεν πας διακοπές ή που θα πας; Όχι δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη σώνει και καλά επειδή είναι καλοκαίρι να πάω διακοπές. Το θεωρώ ωραίο αλλά όχι επιβεβλημένο. Και γενικά δεν μπορώ αυτό το άγχος του πρέπει, του σωστού, του μαζικού, την ομαδική χαρά «αυτό είναι το σωστό». Για σένα ίσως, για σας ναι, για μένα όχι. Λέει λοιπόν η Κατερίνα Τζάβαλου πάνω στο ίδιο θέμα, «Σε πειράζει που εφέτος δεν θα κάνεις διακοπές λόγω θεάτρου; «Καθόλου! Ποτέ δεν με ένοιαζε πού θα πάω διακοπές, όλο αυτό το μαζικό άγχος, ότι πρέπει οπωσδήποτε να πας κάπου και να περάσεις καλά το καλοκαίρι, δεν με εκφράζει. Κι αυτό ψυχαναγκαστικό είναι και εμείς οι Έλληνες το έχουμε σε τεράστιο βαθμό. Έχω μείνει πάρα πολλά καλοκαίρια στην Αθήνα κι έχω περάσει τέλεια…»

Συμφωνώ απόλυτα μαζί της. Καθε τι που εχει μέσα την φράση «πρέπει» εμένα με αποδυναμώνει μονο στο άκουσμα του. Δεν θέλω να «πρέπει να ειμαι χαρούμενος», να «πρέπει» να περνάω καλά, να πρέπει να παω κάπου. 

Ζητώ αυτη την ελευθερία της τεμπελιάς, την αναρχία της βαρεμάρας, του να εχω την δυνατότητα να μην κάνω τιποτα ή να τα κάνω όλα, αλλα ωστόσο να αποφασίζω εγώ. Θέλω να επιτρέπω στο ευατό μου να ζει αυτο που αισθάνεται. Εαν θελει να γελάσει να το πράξει εαν θελει να κλάψει επίσης. Εν νιώθει οτι θέλει διακοπές να τις κάνει εαν όμως θελει να μεινει στην Αθήνα ή Θεσσαλονίκη ή οπου αλλού μένει ο καθένας και να περάσει εκεί καλα με φιλους και αδέσποτα ας το κανει. 

Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτη την βία της «ευτυχίας». Για να είμαι καλά χρειάζεται να επιτρέπω στο ευατό μου ενίοτε να μην είναι καλά, για να γελάσω με την καρδια μου, πρέπει να σεβαστό οτι κάποιες στιγμές εχω την ανάγκη να κλάψω και για να κερδίσω οτιδήποτε στην ζωή αυτή, βασική προϋπόθεση είναι οτι θα πρέπει να μάθω να χάνω. Ισως τις περισσότερες φορες. Μα έτσι θα είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, μακριά απο την εμμονη και το άγχος του «πρέπει» και του «σωστου», εκείνου που κάνουν ή λένε οι πολλοί. Ο πιο μεγάλος αγώνας στου κόσμου την συνάφεια ειναι να μην χάσεις το κέντρο σου, δηλαδή την μοναδική δικιά σου αλήθεια. Το «θέλω» και «μπορώ» να ειναι δικο σου και οχι δανεισμένο απο καρδιές ξένες…

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος – Λίβυος (FB)