Η Χριστιανική ζωή είναι καψούρα ή θανάσιμη βαρεμάρα
Ίσως να το έχετε παρατηρήσει ή ακόμη και ζήσει οι ίδιοι, οτι τις μέρες που νηστεύουμε υπάρχει μια νευρικότητα και οξυθυμία. Πολλοί το αποδίδουν στο διάβολο. Νομίζω όμως πως αυτή είναι μια εύκολη και συμφέρουσα ερμηνεία που μας αφήνει έξω από την δική μας ευθύνη.
Στην ζωή οτι κάνεις, πρέπει να έχει νόημα για σένα. Ο άνθρωπος διψάει για νόημα. Εάν λοιπόν η νηστεία είναι για μας, μονάχα ενα θρησκευτικό καθήκον, ενα «ιερό» πρέπει, μια διατροφική αλλαγή, τότε σαφέστατά δεν μπορεί να μας δώσει χαρά. Και οτι κάνουμε δίχως χαρά είναι καταδικασμένο να πεθαίνει, να μαραζώνει στην βαρεμάρα και την θλίψη.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι δυνατόν τόσος κόσμος να κάνει εξαντλητικές δίαιτες για να φτιάξει ένα όμορφο καλλίγραμμο κορμί, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες και στην νηστεία να αντιδρούν τόσο πολύ ή να την κοιτούν αδιάφορα; Γιατί άραγε; Μα γιατί δεν τους λέει τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει γι αυτούς κίνητρο.
Όταν κάτι το παρουσιάζεις μονάχα ως «καθήκον» ακόμη και ιερό, το νεκρώνεις απο ζωή. Δεν πάλλεται, δεν εχει γεύση. Ο νόμος, ο τύπος, το πρέπει, είναι άνοστο, τόσο μικρό για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά.
Λείπει αυτός ο έρωτας προς τον Χριστό που τα κάνει όλα αλλιώς. Ο έρωτας που σε κάνει για χάρη του αγαπημένου σου, να μην τρως, να μην κοιμάσαι να κάνεις θυσίες και τρέλες και όλα αυτά με πολύ χαρά. Ας μην κρυβόμαστε, η Χριστιανική ζωή ή είναι καψούρα ή βαριέσαι και πλήττεις θανάσιμα…
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Η εποχή μας δεν είναι εποχή υψηλού θρησκευτικού φρονήματος παπα-Χαράλαμπε, δεν το πήρες χαμπάρι ακόμα;
Δεν είναι εποχή για το ιδανικό αλλά για το εφικτό. Δεν είναι εποχή φιλότιμου, δεν είναι εποχή ψιλού κόσκινου, δεν είναι εποχή ενδοσκόπησης, αυτοκριτικής και αυτοελέγχου για να ζητάς τον Θείο έρωτα από τους ανθρώπους.
Είναι εποχή αυτοθαυμασμού και αυτοέρωτα. Εποχή ατομικισμού, εποχή ναρκισσισμού, εποχή πονηριάς, εποχή γύμνιας, εποχή ευκολίας σε κάθε επίπεδο. Γέροι που δεν σηκώνουν κουβέντα στο σπαθί τους. Παιδιά που μιλάνε σαν νταλικιέρηδες. Γυναίκες που κυκλοφορούν σαν πορνολατέρνες, insert coin to join. Αγόρια που αρνούνται να γίνουν άντρες και άντρες που βάφουν τα μαλλιά τους, ζωγραφίζουν κάθε λογής βλακεία στο κορμί τους και αυτο-ευνουχίζονται κυκλοφορώντας σαν γελωτοποιοί. Παντρεμένοι που «σέρνουν». Γυναίκες που ονειρεύονται μονογονεϊκές οικογένειες γιατί «σιγά μην φορτωθώ τον κάθε μ@λ@κ@».
Που θα το βρεις το φιλότιμο εκεί μέσα παπα-Χαράλαμπε;
Που θα τον βρεις τον Θείο έρωτα;
Μας αρκεί ο φόβος, εάν είχαμε τουλάχιστον αυτόν μετά από τόσα καμπανάκια που μας έστειλε ο Θεός. Μας αρκεί η προσπάθεια, ας είναι και ελάχιστη όταν ούτε καν την Μεγάλη Εβδομάδα δεν νηστεύουμε. Μας αρκεί η καλή προαίρεση. Μας αρκεί έστω ένα μόνο κλικ μακριά από αυτόν τον εμετό στον οποίο ξυπνάμε και κοιμόμαστε κάθε μέρα.
Ας είναι κι από βαρεμάρα. Την εποχή της σαρωτικής διαφθοράς, έστω κι ένα βήμα μακριά από την καφρίλα σημαίνει οτι η συνείδηση δεν πέθανε ακόμα και επαναστατεί. Ας κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί κι ο Χριστός μετά θα το κάνει ό,τι πρέπει.