Αρκεί να είσαι καλός πατριώτης, η πίστη είναι κάτι δευτερεύον;
Κι εγώ λέω ότι φθάνει να είσαι καλός Σέρβος (σημείωση Ζ.Ι.: ή Έλληνας), αλλά κατά το παράδειγμα των κάλλιστων και ενδοξότατων Σέρβων, οι οποίοι εμφανίστηκαν στα μάτια των ανθρώπων σ’ αυτό τον κόσμο τα περασμένα χίλια χρόνια. Όμως δεν επιτρέπεται να πω όπως εσύ ότι η πίστη είναι κάτι ασήμαντο! Αφού όλοι οι Σέρβοι θα με κατέκριναν για ένα τόσο μεγάλο ψέμα.
Είσαι καλός Σέρβος εάν έχεις τη γλυκιά ψυχή του βασιλιά Βλαδίμηρου, την αντοχή του Νεμάνια, τη χριστοφιλία του Σάββα, τον ζήλο του Μιλούτιν, την πραότητα του Ντέτσανι, την ταπεινοφροσύνη του Ούρος, την αυτοθυσία του Λαζάρου, [] την ορατότητα των τυφλών και προορατικών, τη σοφία των Σέρβων παπάδων και καλόγερων, τη ντροπαλότητα των κοριτσιών του λαού, [] το μέτρο των Σέρβων χωριατών, τη λάμψη της οικογενειακής θρησκευτικής γιορτής όλων των βαπτισμένων Σέρβων.
Όμως δεν είναι όλα αυτά από την πίστη; Πραγματικά, βάση και κράτημα σ’ όλα όσα απαρίθμησα είναι η πίστη του Χριστού. Εάν εσύ δεν έχεις μέσα σου καμία από αυτές τις αρετές των δοξασμένων προγόνων σου, αλλά όμως αυτοαποκαλείσαι Σέρβος, τότε είσαι μόνο μια γνωστή φίρμα σε άδειο μαγαζί. []
Το να πεις σε κάποιον να γίνει καλός Σέρβος, ενώ νομίζεις ότι η πίστη είναι κάτι το ασήμαντο είναι το ίδιο με το να πεις σ’ ένα πρόβατο να γίνει παχύ ενώ θεωρείς τον βοσκότοπο ως κάτι ασήμαντο και δευτερεύον! Δεν μπορεί κανείς να είναι καλός Σέρβος και να μην είναι καλός άνθρωπος πριν απ’ όλα.
Στον κόσμο όμως ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει καμία δύναμη, η οποία μπορεί να κάνει τον άνθρωπο τέλεια καλό, παρά μόνο η δύναμη της πίστης στον Χριστό.
Μην επιθυμείς λοιπόν την Σερβικότητα χωρίς περιεχόμενο. Να μην είναι για σένα ούτε άνθρωπος χωρίς μυαλό οδηγός, ούτε Σέρβος χωρίς πίστη συνέταιρος.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, σελ. 48-49
θεωρώ πως η πατρίδα των χριστιανών είναι η βασιλεία του Θεού, εικόνα της οποίας είναι η Εκκλησία. Στην εκκλησία παύουν οι πατριωτικοί χωρισμοί και υπάρχει μονο ενότητα πίστεως. Η πίστη μας είναι ανώτερη των πατρίδων και των φυλών. Στόχος λοιπόν κάθε ανθρώπου είναι η αγιωσύνη εν Χριστώ Ιησού, που επιτυγχάνεται δια των μυστηρίων της Εκκλησίας, δια πίστεως. Δεν υπάρχει Ελλην, η Σέρβος η Ρώσσος η Ρουμάνος αλλά εις εν Χριστώ. Αγαπώ την πατρίδα μου αλλά δεν θέλω να είναι εμπόδιο στο να αισθάνομαι τον ξένο ως αδελφό μου.
Αγαπητέ Αντώνιε,
μόλις έκανες τον δικό σου διαχωρισμό.
Διάλεξες να βάλεις Έλληνες, Σέρβους, Ρώσσους και Ρουμάνους μαζί. Τα παρεάκια του φαντασιακού μας, δηλαδή.
Οι υπόλοιποι;
Πιστεύω ΑΠΟΛΥΤΑ, αυτό το οποίο λέει ο Απόστολος Παύλος, δηλαδή ότι δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας, δούλος ή ελεύθερος, άνδρας ή γυναίκα, πλούσιος ή φτωχός, όλοι είμαστε ίσοι μπροστά στο Χριστό.
Φυσικά, δεν εννοώ ότι είμαι υπέρ της Παγκοσμιοποίησης, απλά θεωρώ ότι Χριστιανός και ρατσιστής ΔΕΝ συμβαδίζουν.
Και κάποιοι οι οποίοι χρησιμοποιούν τον Χριστιανισμό, προκειμένου να προωθήσουν τα ρατσιστικά τους ιδεώδη, είναι πραγματικά τραγικοί!
Πότε απέρριψε κάποιον ο Χριστός μας;
Πότε κατέκρινε κάποιον ο Χριστός μας;
Πότε στέρισε την Αγάπη από κάποιον αδελφό μας;
ΠΟΤΕ ! Άρα, πώς κάποιοι άνθρωποι, χρησιμοποιούν το Χριστό μας, το σύμβολο της τέλειας Αγάπης, για να συντρίψουν κάποιον άλλον άνθρωπο?
Και να μετατρέψουν, το Χριστό μας, από σύμβολο της τέλειας Αγάπης, σε σύμβολο τυραννίας…
Προφανώς ο Αντώνιος ανέφερε τους ορθόδοξους λαούς, αφού μιλά συγκεκριμένα για το πώς ο ορθόδοξος βλέπει να βλέπει τον κόσμο.
Οι Άγιοι είναι Παγκόσμιοι όχι παγκοσμιοποιημενοι. Οπόταν ο Άγιος έχει πατρίδα, ο Άγιος αγαπά των εχθρό του σαν εχθρό ,την γυναίκα του σαν γυναίκα τον φίλο του σαν φίλο.
Ο άνθρωπος σήμερα έχει ανάγκη όσο ποτέ την ορθοδοξία και την φιλοπατρία, αν είσαι ορθόδοξος σίγουρα θα μάθεις να αγαπάς, και η πολεμάς πρώτα για την προσωπική σου ελευθερία μετά για την ελευθερία της πατρίδας και μετά για όλο τον κόσμο. Όμως για να γίνεις σωστός Χριστιανός θέλεις την κατάλληλη παιδιά, γιαυτο ας μην κάνουμε το λάθος να βγάζουμε από την παιδία μας την φιλοπατρία
«O άνθρωπος είναι πιο τρανός απ’ την καθημερινή την έγνοια του.
Κι έλεγα πάλι που άνθρωπος αρχίζει από την έγνοια του για
το ψωμί
Κι όλο τραβάει πιο πέρα απ’τη σκλαβιά του,
από σκλαβιά σε σκλαβιά, από ξεσκλάβωμα σε ξεσκλάβωμα,
απ’ το ξεσκλάβωμα της πατρίδας, στο ξεσκλάβωμα του κόσμου,
ώσπου να νιώσει, μπαίνοντας ίσα στον ουρανό,
να αχνίζει το φεγγαρι στο κόρφο του,
ώσπου να κλάψεις μια νύκτα για από αγάπη για όλο τον κόσμο>>
Γιάννης.Ρίτσος
Αποχαιρετισμός
(Ο Γ. Αυξεντίου, αποκλεισμένος
στη σπηλιά του της Μονής Μαχαιρά Μονολογεί)
Νομίζω ότι η αγάπη μέσα στην Εκκλησία προσανατολίζεται και αποκτά τις ανάλογες ιδιαιτερότητες ανάλογα με τα πρόσωπα προς τα οποία απευθύνεται. Με διαφορετική αγάπη (όχι περισσότερη ή λιγότερη) αγαπά ο Ορθόδοξος πιστός (Έλληνας) το ομόδοξό του, τον εχθρό του το παιδί του τη γυναίκα του, τον αλλόδοξο. Θα πρέπει να προσεύχεται συνεχώς, πιστεύω, στον Κύριο να του δείχνει τον σωστό τρόπο για να προσανατολίζει σωστά την αγάπη του προς τα διάφορα πρόσωπα που αγαπάει.