Η ιστορία της Zhou: Το κορίτσι που κουβαλά κάθε μέρα τον ανάπηρο αδελφό της στο σχολείο

Μάγδα Μπακούση, CNN Greece

Η μικρή Zhou Dingshuang ζει στην Κίνα και είναι κυριολεκτικά τα χέρια και τα πόδια του 12χρονου ανάπηρου αδελφού της, ο οποίος αντιμετωπίζει προβλήματα κίνησης από τη γέννησή του.

Παρά τα πολλές φορές επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, την προσωπική της κούραση ή οποιαδήποτε δυσκολία μπορεί να παρουσιαστεί, η εννιάχρονη Zhou δεν αφήνει ποτέ πίσω τον αδερφό της, Dingfu.

«Δεν θα τον αφήσω ποτέ πίσω. Θα είμαι τα πόδια του για πάντα».
Κάθε πρωί η γλυκιά Zhou πλένει τα χέρια και το πρόσωπο του αδερφού της, τον βοηθάει να ντυθεί και έπειτα τον ανεβάζει στις πλάτες της και κατευθύνονται προς το σχολείο, από το οποίο να σημειωθεί πως δεν έχουν χάσει ούτε ένα μάθημα.

Αφού γυρίσουν από το σχολείο, το κοριτσάκι βοηθάει τον μικρό Dingfu με τις εργασίες του και μετά συμβάλει στις δουλειές του σπιτιού, αφού και οι δύο γονείς της είναι ανάπηροι. Πλένει τα λαχανικά, ταΐζει τα ζώα που εκτρέφουν και πλένει τα ρούχα της οικογένειας στο χέρι.

Η δασκάλα των αχώριστων αδερφών, Liu Yan, δήλωσε σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό πως έχει κλείσει έναν ξενώνα για τα δύο παιδιά, αφού πρόσεξε τη δυσκολία που αντιμετωπίζει η οικογένεια. Ο ξενώνας αυτός απέχει 500 μέτρα από το σχολείο, οπότε η μικρή κουβαλά τον αδερφό της όπως και να ‘χει, χωρίς να κουράζεται ή να μετανιώνει.

Πηγή: CNN Greece

Ευχαριστίες στην Ε.Τ.

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    …Θυμάμαι τι μου συνέβη, όταν για πρώτη φορά με αληθινή συντριβή για τις αμαρτίες μου πήγα για εξομολόγηση. Όλη η ζωή που έζησα ορθώθηκε μπροστά μου ως αδικία από την αρχή ώς το τέλος. Όταν συνάντησα τον ιερέα, δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου από τη θλίψη, τα δάκρυα, τον καρδιακό πόνο, αλλά μόνον έκλαιγα.

    Και πιστέψτε με, πριν ακόμη αρχίσω να μιλώ για τις αμαρτίες μου, ο Ίδιος ο Κύριος «εξήλθε προς συνάντησίν μου» και έπεσε στον τράχηλό μου και με καταφίλησε, και ήμουν γι’ Αυτόν αγαπητός, χωρίς να περιμένει από μένα πότε θα πω «συγχώρησον», όπως και στην παραβολή ο άσωτος είπε «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου», όταν ήδη ο Πατέρας τον δέχτηκε στην αγκαλιά Του.

    Κατηγορούσα τον εαυτό μου για όλα. Ο Κύριος όμως δεν πρόφερε ούτε ένα λόγο μομφής× μόνο χαιρόταν «ότι ο υιός αυτός απολωλώς ην και ευρέθη, νεκρός ην και ανέστη». Τι νύχτα ήταν εκείνη! Μου είναι αδύνατο να τη διηγηθώ. Πόσο μας αγαπά ο Κύριος!
    - Γέροντας Σωφρόνιος
  • Αρέσει σε %d bloggers: