Ποιος είναι ο δικός μας λόγος ύπαρξης;

Τι είναι πιο μεγάλο και σπουδαίο απ’ όλα;
Η αγάπη. 
Διότι αυτή είναι ο λόγος ύπαρξής μας. 
Από αγάπη δημιουργηθήκαμε και στην αγάπη θα καταλήξουμε.
Γι’ αυτό και καλούμαστε να ζήσουμε με αγάπη, διότι τίποτα άλλο δεν μπορεί να δώσει νόημα στην ζωή μας, διότι τίποτα άλλο δεν μπορεί να μας καταστήσει κοινωνούς της Αγάπης που είναι ο Θεός.
Για να φτάσεις όμως στην αγάπη χρειάζεται να έχεις άλλα ιδιώματα όπως είναι η ταπείνωση, η παρθενία, η καθαρότητα, η απλότητα, η πίστη, η ελπίδα, η εγκράτεια, η αγνεία, η σιωπή, η σωφροσύνη, η ανιδιοτέλεια, η σεμνότητα, το ακατάκριτο, η δικαιοσύνη, η πραότητα, η ελεημοσύνη, η μετάνοια…
Αυτές θα φέρουν την γνήσια αγάπη. Και αυτή με τη σειρά της θα τις αναγεννά και θα φέρει κι άλλες αρετές όπως την συγχωρετικότητα, την συγκατάβαση, την καθαρή προσευχή, την διάκριση, τη μακροθυμία, την ευχαριστία, την χαρά…
Βεβαίως όλα τα παραπάνω δεν μπορούν να νοηθούν εκτός Εκκλησίας, εκτός Μυστηριακής ζωής, εκτός Χάριτος. Τίποτα απ΄όλα δεν έχει νόημα χωρίς τον τελικό σκοπό μας που είναι ο Χριστός. Διότι ακόμα και η αγάπη χωρίς Χριστό χάνει την σημασία της και τον σκοπό της, χάνει το αρχέγονο υπόβαθρό της και το εσχατολογικό της ατέλεστο τέλος.

Όταν μιλάμε για την αγάπη πρέπει να μιλήσουμε για τον Χριστό. Διότι αγάπη χωρίς Χριστό δεν μπορεί να νοηθεί, τουλάχιστον ως βίωμα γνήσιο, ανόθευτο και αιώνιο.
Θα καταλήξουμε λοιπόν λέγοντας ότι το πιο μεγάλο και σπουδαίο απ’ όλα που μπορούμε να έχουμε στην ζωή μας δεν είναι απλά η αγάπη, αλλά ο Χριστός. Διότι εάν έχεις τον Χριστό έχεις και την αγάπη μα και περισσότερα. Δεν έχεις κάτι αφηρημένο αλλά ένα πρόσωπο που συνδέεσαι μαζί του αιώνια. Και το πρόσωπο δεν αλλοιώνεται, δεν φθείρεται, δεν αλλάζει, όπως συμβαίνει με κάθε κτίσμα, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου.
Σκέψου με πόση λαχτάρα δύο αγαπημένα πρόσωπα κοιτιούνται επειδή συνδέονται μεταξύ τους συναισθηματικά. Φαντάσου να κοιτάς στα μάτια την ίδια την Αγάπη και ο άλλος να συνδέεται μαζί σου δια μέσου αυτής της Αγάπης νιώθοντας αυτήν την Θεϊκή αιώνια αποδοχή Του ως μία τριαδική σχέση, ανθρώπου, Χριστού και συνανθρώπου.
Η αγάπη μας είναι το όχημα για να βρούμε την Αγάπη που δεν είναι ιδέα ή συναίσθημα αλλά ένα πρόσωπο. Ο Ιησούς Χριστός. 
Δεν έχει νόημα λοιπόν να αποκτήσουμε αγάπη αλλά να αποκτήσουμε Χριστό. Δεν έχει νόημα να μείνουμε στην αγάπη εάν αυτή δεν μας συνδέσει με τον Χριστό. Διότι αγάπη χωρίς Χριστό είναι μέλι χωρίς γλυκάδα, είναι μάτια χωρίς φως, είναι φωτιά χωρίς θερμότητα, είναι ζωή χωρίς Αλήθεια…

π. Παύλος Παπαδόπουλος (FB)