Κι αν…

Του Αντώνη Μπουντούρη

I
Κι αν οι άρχοντές μας
γκρέμισαν προτειχίσματα και τείχη
με την απόφαση να παραδοθούν
Αυτοί δεν είναι πια
δικοί μας άρχοντες

ΙΙ
Κι αν είναι το ύφος λιπαρό
των παλαιών μας φίλων
με πλατύστομα αλλά νεκρά τα λόγια τους
ας εκθρονίσουμε κι αυτούς
Ν’ αλλάξουμε τους φίλους.

ΙΙΙ
Κι αν απ’ τους ναΐσκους των
αβαθών σπηλαίων
κλέψαν την Κυβέλη
ας βάλουμε στη θέση της
ανήλικους ανέμους.

Πηγή: Εφημερίδα Ρήξη, τ. 153

Μια σκέψη σχετικά μέ το “Κι αν…

  • Ιούλιος 9, 2019, 8:43 πμ
    Permalink

    Να κάνουμε τους φίλους μας
    με τον Θεό πιο φιλικούς,
    τους άρχοντες
    αν τους γκρεμίσουμε στην συνείδησή τους,
    θα αισθανθούμε,
    άραγε,
    ότι
    επράξαμε όπως απιατούν οι περιστάσεις,
    ή θα βυθιστούμε όλοι
    στο νερό που και πνίγει
    αντί να καθαρίζει
    και να δροσίζει μόνο?

    Σχολιάστε

Απάντηση σε ευλογειτε Ακύρωση απάντησης

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Δεν θεωρώ αντίσταση απλώς και μόνο να πάρεις τα όπλα να ανέβεις στα βουνά. Αυτό είναι εύκολο πράγμα, σχετικά εύκολο. Το πρόβλημα είναι να μείνεις αυτό που είσαι, και αυτό βέβαια συνδυάζεται με την πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού. Με το γεγονός ότι όταν κατακτήθηκε ο ελληνικός λαός, είτε από τους Ρωμαίους αρχικά είτε αργότερα από τους Τούρκους, είχε εθνική ενότητα και συνείδηση της ενότητας αυτής. Υπήρχε μια λαική ενότητα με τη γλώσσα, με τα ήθη και τα έθιμα, και είχε συνείδηση της ταυτότητάς του αυτής, η οποία του επέτρεψε να αντισταθεί, να αντισταθεί στην απορρόφηση από άλλους λαούς, οι οποίοι ήταν κατακτητές του.
    - Νίκος Σβορώνος
  • Αρέσει σε %d bloggers: