Τά Χριστούγεννα τοῦ Ἀνάργυρου Ταχυμεταφορέα στήν Ἑλλάδα τοῦ 2021
Τα Χριστούγεννα του Ανάργυρου ήταν εφέτος Παπαδιαμαντικά. Ο Ανάργυρος είχε καταφέρει θέλοντας και μη θέλοντας να ζεί το όνομα του τα τελευταία λίγα χρόνια. Ακολουθώντας τις εκδιπλώσεις που του επιφύλαξε η ζωή, ζούσε αναργύρως, δηλαδή χωρίς χρήματα, καθώς τα λιγοστά ευρώ του εισοδήματος του έφευγαν μακρυά από αυτόν, σαν να είχαν υπογράψει αδιαπραγμάτευτη συμφωνία με το όνομά του, αμέσως μόλις τα εισέπρατε. Φάρμακα, τηλέφωνο, Δεή, νερό, εφορία, λίγα τρόφιμα, συνέθεταν την ομήγυρη των απαιτητών που με τις πολαπλάσιες του εισοδήματος του απαιτήσεις τους τον έφερναν κάθε μήνα σε ένα αδιέξοδο. Είχε όμως ζεστή καρδιά η οποία δεν χρειάζεται ευρώ για καύσιμη ύλη και ας κρύωνε σωματικά τον χειμώνα κάνοντας οικονομία στα θερμαντικά μέσα. Αυτή η ζεστή καρδιά του ζέσταινε και τον νου και του έδινε ιδέες διαχείρισης της κρίσεως των οικονομικών.Ένα- ένα με την σειρά τους και πρώτα τα πρώτα έλεγε καθ’ εαυτόν, ωσάν δόγμα κατόχου Νόμπελ στα χρηματοοικονομικά, και το εφάρμοζε κατόπιν με συνέπεια φρονίμου φοιτητού.Πλήρωνε πρώτα τα απαραίτητα για να ζήσει όπως φάρμακα, τηλέφωνο, για την ιατροφαρμακευτική ασφάλεια, για λίγα τρόφιμα και κατόπιν για όσα υπόλοιπα, που έμεναν συνήθως, αυτά τα υπόλοιπα, στο περιθώριο, στο μακρυνό-μακρυνό περιθώριο της μνήμης καθώς δεν μπορούσε και δεν ήθελε να βαστάζει την πιεστική και γεμάτη άγχος ενθύμηση και πληρωμή-εξόφληση τους.Του τα θύμιζαν όμως δικηγορικά γραφεία που τον είχαν περιλάβει, μετά από υπόδειξη των απαιτητών, στους καταλόγους τους και ως εισπρακτικοί εντολοδόχοι τον εκβίαζαν να πληρώσει, επαυξάνοντας το άγχος των χρεών, που προσπαθούσε να ξεχάσει, και με το άγχος του να αποφεύγει να απαντήσει στα συνεχή μέρα-νύχτα, τηλεφωνήματα-οχλήσεις τους, και να παίζει κρυφτούλι με αυτά τα γραφεία. Δύο φορές τον χρόνο όμως Χριστούγεννα και Ανάσταση όλα αυτά θα άλλαζαν, συνήθως ανέλπιστα. Έτσι έγινε και εφέτος τα Χριστούγεννα. Θέλουμε να σου φέρουμε λίγα πράγματα, ακούστηκε στην αλλή άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο Γιώργος ο κούριερ, ένας φιλότιμος άνθρωπος που είχε μία πολύ επιτυχημένη εταιρία μεταφορών εντός της πόλεως, πες μου τι χρειάζεσαι; Εε εεε, χρειάζομαι….ψέλισε ο Ανάργυρος που δεν μπορούσε να σκεφθεί ξαφνιαμένος από το αναπάντεχο τηλεφώνημα και από την ακόμη περισσότερο αναπάντεχη πρόταση ενός ανθρώπου με τον οποίο είχαν μιλήσει για λίγο πρίν χρόνια, φαινόταν όμως να γνωρίζει καλά όσα ζητήματα αντιμετώπιζε. Ο Ανάγυρος προσπάθησε να πεί κάποιες γενικές ανάγκες, ότι του ερχόταν στον έκπληκτο νου εκείνη την ώρα του τηλεφωνήματος. Καλά είπε ο Γιώργος, άν θέλεις γράψε μία λίστα με ότι χρειάζεσαι και πές μου, εντάξει; Ευχαριστώ, εντάξει. Μετά από λίγες ημέρες, χωρίς να δώσει λίστα ο Ανάργυρος, ο γιός του Γιώργου του κούριερ, το κουριεράκι, από μικρός μαζί με τον πατέρα στην εταιρία έφερε τα »πράγματα». Ήταν όλα τόσο χρήσιμα ως να ζούσε ο Γιώργος ο κούριερ στο ίδιο σπίτι με τον Ανάργυρο. Τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο, όπως και η επιτυχία στην δουλειά του Γιώργου, η οργανωτικότητα του οποίου φάνηκε και σε όσα επέλεξε με τόση επιμέλεια να στείλει. Η γυναίκα μου ξέρει, αυτή τα υπέδειξε, έριξε την μπάλα έξω από το γήπεδό του ο μετριόφρων και οργανωτικός Γιώργος, όταν πήρε τηλέφωνο για να τον ευχαριστήσει για όλα αυτά τα »πράγματα»ο Ανάργυρος. Στοιχεία από τον Παπαδιαμάντη, τον Άγιο Νικόλαο, τον Μ. Βασίλειο άρχισαν να γράφουν συναισθήματα στην καρδιά του Ανάργυρου που γέμιζε με ευγνωμοσύνη προς τους αδελφούς και με ευγνωμοσύνη και δοξολογία προς τον Θεό τον δίδοντα »πάσαν δόσιν αγαθήν». Σε αυτήν συγκαταλέγονταν και η δωρεά με κατάθεση σε τραπεζικό λογαριασμό χρημάτων από αγαπητούς αδελφούς, δεύτερη ανέλπιστη Χριστουγενιάτικα »ευλογία». Είχε κάποια οικειότητα και κλίση θρησκευτικότητας ο Ανάργυρος, ίσως εξ΄αιτίας και του σπάνιου, φορτωμένου με νοήματα εκκλησιαστικής ανιδιοτέλειας ονόματος του, και γι’ αυτό δεν δίσταζε να κινείται-εκφράζεται με εκκλησιαστικούς χαρακτηρισμούς που θύμιζαν μερικές φορές ρασοφόρο.
Η Χριστουγενιάτικη ακολουθία θα άρχιζε τις πέντε και μισή. Ο Ανάργυρος πήγε στην εκκλησία φορώντας ότι ζεστό είχε. Είχε ακούσει ότι τα παράθυρα θα είναι συνεχώς ανοιχτά, ευτυχώς όμως δεν ήταν. Ο φόβος όμως της ασθενείας ήταν εκεί, οι μάσκες, οι αποστάσεις,η απουσία χαιρετισμών μεταξύ των ανθρώπων. Η Χριστουγενιάτικη εκκλησιαστική θαλπωρή ήταν διαφορετική, πιό κρύα. Λένε ότι μπορούμε να προσευχόμαστε με ότι μιλάει στην καρδιά μας, ως αίτηση, δοξολογία, ευχαριστία, προς τον Θεό, από όποιο κείμενο και απόσπασμα της Αγίας Γραφής και των ακολουθιών. Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας, μέσα στην συνοχή των σκέψεων για την σπουδαία εορτή των Χριστουγέννων και την παρουσία του φόβου της ασθενείας και του αβέβαιου εξ΄αυτής μέλοντος και του θλιβερού παρόντος, ακόμη και με θανάτους προσφιλών προσώπων, τα λόγια του ιερέως »και μη εγκαταλείπης ημάς τους ελπίζοντας επί Σε» ακούστηκαν στον Ανάργυρο τόσο όμορφα. Τι ωραία προσευχή. Κύριε μη εγκαταλείπης ημάς τους ελπίζοντας επι Σε.
Εὐχαριστίες στήν Ἰωάννα Ἰ.