Ας μην τους ξεχάσουμε (Βόρεια Ήπειρος) Απρίλιος 11, 2019
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη , add a commentΜια ομάδα επιστημόνων από 30 άτομα (Αθήνα και Πάτρα) πήγαμε για να συνεορτάσουμε την Εθνική μας Εορτή της 25ης Μαρτίου με τους αδελφούς μας της Β. Ηπείρου – εκεί όπου η ιστορική αυτή μνήμη εορτάζεται μάλλον ως ήθος και εθνικό φρόνημα παρά ως ιστορική τοπική πραγματικότητα. Πήγαμε εκεί για να πάρουμε λίγη από τη φλόγα της γιορτής τους και να ζήσουμε την 25η Μαρτίου όπως τη ζούσαμε παλιά στην Ελλάδα όταν ήμασταν παιδιά. Πήγαμε όμως και για εκείνους που όταν μας συναντούν χαίρονται ιδιαίτερα και μας ευχαριστούν που δεν τους ξεχάσαμε.
Επισκεφτήκαμε πρώτα τους Βουλιαράτες αγνοώντας τις συστάσεις, για να μην πάμε, της πρεσβείας μας στα Τίρανα και της αλβανικής αστυνομίας. Ας σημειωθεί ότι ήμασταν η πρώτη ομαδική επίσκεψη στο χωριό μετά τη δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα. Πρώτα πήγαμε στο σπίτι του Κωνσταντίνου για να πούμε δυο λόγια παρηγοριάς στη χαροκαμένη Μάνα στον Πατέρα και στις αδελφές του. Στη συνέχεια μεταβήκαμε στο κοιμητήριο όπου ο Ιερέας που είχαμε μαζί έψαλε επιμνημόσυνή δέηση στον τάφο του Κωνσταντίνου.
Ανήμερα την 25η Μαρτίου μεταβήκαμε στη Δερβιτσάνη όπου πραγματοποιήθηκε η Εθνική Εορτή. Πρώτα Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από το Επίσκοπο Αργυροκάστρου Δημήτριο στην Εκκλησία του χωριού και στη συνέχεια κατάθεση στεφάνων και παρέλαση στην πλατεία από τα αγόρια και τα κορίτσια με τοπικές ενδυμασίες. Μετά τη μεγαλειώδη σε εθνικό παλμό παρέλαση, πραγματοποιήθηκε η γιορτή στο πολιτιστικό κέντρο του χωριού που περιελάμβανε, εκτός από την εμπνευσμένη ομιλία του γενικού πρόξενου της Ελλάδας, σκετς χορούς και τραγούδια από τα νέα παιδιά των Ελληνικών σχολείων της μειονότητας. Οι επισυναπτόμενες φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους για την εθνική έξαρση και το μεγαλείο ψυχής αυτών που στις μέρες μας κρατούν Θερμοπύλες εκεί πάνω.
Τους αποχαιρετίσαμε με γεμάτες τις μπαταρίες μας από Ελλάδα λέγοντάς τους ότι δεν θα τους ξεχάσουμε και επιστρέψαμε στην ελληνική μίζερη πραγματικότητα. Αποκομίσαμε γνώσεις, εικόνες και συγκίνηση από όσα ζήσαμε.
Για όλους εμάς ήταν ένα σοκ που θα μείνει ανεξίτηλο στις καρδιές και στη μνήμη μας.
Π.Π.
Προσευχή για την Ελλάδα (Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου) Φεβρουάριος 14, 2019
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Για να φωτίσει ο Θεός τους ανθρώπους, που δημιουργούν θέματα στο έθνος και αναστατώνουν τον λαό και τον ταλαιπωρούν με ακαταστασίες και φαγωμάρες.
Τρισάγιο
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Δόξα σοί ο Θεός ημών, δόξα σοί.
Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος ελέησον ημάς. (τρεις φορές)
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών. Δέσποτα, συγχώρισον τας ανομίας ημίν. Άγιε, επισκεψε και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου.
Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανό και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών, και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.
(Ψαλμός 93)
Προσευχή για την Ελλάδα
Θεός ἐκδικήσεων Κύριος, Θεὸς ἐκδικήσεων ἐπαρρησιάσατο. 2 ὑψώθητι ὁ κρίνων τὴν γῆν, ἀπόδος ἀνταπόδοσιν τοῖς ὑπερηφάνοις. 3 ἕως πότε ἁμαρτωλοί, Κύριε, ἕως πότε ἁμαρτωλοὶ καυχήσονται, 4 φθέγξονται καὶ λαλήσουσιν ἀδικίαν, λαλήσουσι πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν; 5 τὸν λαόν σου, Κύριε, ἐταπείνωσαν καὶ τὴν κληρονομίαν σου ἐκάκωσαν, 6 χήραν καὶ ὀρφανὸν ἀπέκτειναν, καὶ προσήλυτον ἐφόνευσαν 7 καὶ εἶπαν· οὐκ ὄψεται Κύριος, οὐδὲ συνήσει ὁ Θεὸς τοῦ ᾿Ιακώβ. 8 σύνετε δή, ἄφρονες ἐν τῷ λαῷ· καί, μωροί, ποτὲ φρονήσατε. 9 ὁ φυτεύσας τὸ οὖς οὐχὶ ἀκούει; ἢ ὁ πλάσας τὸν ὀφθαλμὸν οὐχὶ κατανοεῖ; 10 ὁ παιδεύων ἔθνη οὐχὶ ἐλέγξει; ὁ διδάσκων ἄνθρωπον γνῶσιν; 11 Κύριος γινώσκει τοὺς διαλογισμοὺς τῶν ἀνθρώπων ὅτι εἰσὶ μάταιοι. 12 μακάριος ὁ ἄνθρωπος, ὃν ἂν παιδεύσῃς, Κύριε, καὶ ἐκ τοῦ νόμου σου διδάξῃς αὐτὸν 13 τοῦ πραΰναι αὐτὸν ἀφ᾿ ἡμερῶν πονηρῶν, ἕως οὗ ὀρυγῇ τῷ ἁμαρτωλῷ βόθρος.
14 ὅτι οὐκ ἀπώσεται Κύριος τὸν λαὸν αὐτοῦ καὶ τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ οὐκ ἐγκαταλείψει, 15 ἕως οὗ δικαιοσύνη ἐπιστρέψῃ εἰς κρίσιν καὶ ἐχόμενοι αὐτῆς πάντες οἱ εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ. (διάψαλμα). 16 τίς ἀναστήσεταί μοι ἐπὶ πονηρευομένοις; ἢ τίς συμπαραστήσεταί μοι ἐπὶ τοὺς ἐργαζομένους τὴν ἀνομίαν; 17 εἰ μὴ ὅτι Κύριος ἐβοήθησέ μοι, παρὰ βραχὺ παρῴκησε τῷ ᾅδῃ ἡ ψυχή μου. 18 εἰ ἔλεγον· σεσάλευται ὁ πούς μου, τὸ ἔλεός σου, Κύριε, ἐβοήθει μοι. 19 Κύριε, κατὰ τὸ πλῆθος τῶν ὀδυνῶν μου ἐν τῇ καρδίᾳ μου αἱ παρακλήσεις σου εὔφραναν τὴν ψυχήν μου. 20 μὴ συμπροσέστω σοι θρόνος ἀνομίας, ὁ πλάσσων κόπον ἐπὶ πρόσταγμα. 21 θηρεύσουσιν ἐπὶ ψυχὴν δικαίου καὶ αἷμα ἀθῷον καταδικάσονται. 22 καὶ ἐγένετό μοι Κύριος εἰς καταφυγὴν καὶ ὁ Θεός μου εἰς βοηθὸν ἐλπίδος μου· 23 καὶ ἀποδώσει αὐτοῖς Κύριος τὴν ἀνομίαν αὐτῶν, καὶ κατὰ τὴν πονηρίαν αὐτῶν ἀφανιεῖ αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεός.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αλληλούϊα, Αλληλούϊα, Αλληλούϊα, δόξα Σοι ο Θεός. (τρίς)
Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον, Κύριε ελέησον.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι. Και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Άξιον εστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών.
Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, σε μεγαλύνομεν.
Θεοτοκίον
Υπό την σην ευσπλαχνίαν καταφεύγομεν, Θεοτόκε, τας ημών ικεσίας, μη παρίδης εν περιστάσει, αλλ’ εκ κινδύνων λύτρωσαι ημάς, μόνη Αγνή, μόνη ευλογημένη.
Απολυτίκιον Ήχος γ’. Θείας πίστεως. Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου
Βίον ένθεον, καλώς ανύσας, σκεύος τίμιον του Παρακλήτου, Ανεδείχθης θεοφόρε Αρσένιε, και των θαυμάτων την χάριν δεξάμενος, πάσι παρέχεις ταχείαν βοήθειαν, Πάτερ ’Οσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Δέσποινα προσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.
Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην σου.
Δί’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς. Αμήν.
«Προποντίς»: Ταξίδι στο Μουσικό Λυρισμό της Ελληνικής Ανατολής Φεβρουάριος 5, 2019
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Πολιτισμός , add a commentΓνωρίστε μια αξιόλογη δισκογραφική δουλειά με τραγούδια από την Προποντίδα και την Μικρά Ασία, με τη Ζωή Μήλιου και το Γιάννη Μεγαλούδη στο τραγούδι.
Πρόκειται για μια δροσερή δισκογραφική εργασία με τραγούδια ανέκδοτα που, σε συνδυασμό με κλασικές Μικρασιάτικες μελωδίες, τονίζουν το λυρισμό της Ελληνικής Ανατολής. Η Ζωή Μήλιου με σοβαρές σπουδές στην βυζαντινή και παραδοσιακή μουσική, καταθέτει δυνατές ερμηνείες, και δίκαια κατακτά θέση στο Μικρασιάτικο μουσικό στερέωμα. Ο Γιάννης Μεγαλούδης έμπειρος, βιωματικός ερμηνευτής προσθέτει τη δικιά του πνοή στο άκουσμα του ψηφιακού δίσκου.
Το πρωτότυπο υλικό αντλήθηκε από καταγραφές σε βυζαντινή σημειογραφία του Σίμωνα Καρά και τις εκδόσεις του Γεωργίου Παχτίκου, δύο έγκυρων μελετητών της Ιωνικής μουσικής.
Τη μουσική επιμέλεια έχει ο Μανώλης Καρπάθιος, την επιμέλεια παραγωγής ο Μιχάλης Τσατήρης και σύμβουλοι έκδοσης ο ερευνητής Βασίλης Οικονόμου και ο Μικρασιάτης λαογράφος Γιάννης Γουναρίδης.
Μια επιλογή τραγουδιών του δίσκου μπορείτε να ακούσετε εδώ.
Την κεντρική διάθεση του ψηφιακού δίσκου έχει ο εκδοτικός οίκος «Νεκτάριου Παναγόπουλου» (Χαβρίου 3 Αθήνα, ΤΚ 10562, τηλ. 210 – 32248190)
Διαβάστε επίσης: Συντέντευξη στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Πηγή: Όγδοο
Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.
Προσευχή για τη Μακεδονία Ιανουάριος 18, 2019
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment(Ποίημα τοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας ΙΩΗΛ)
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ ἐλευθερώσας διὰ τοῦ πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεώς σου τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ, ὁ δι᾿ ὁράματος ἐν Τρωάδι (Πρ. 16,9) εἰπὼν τῷ Παύλῳ, «διαβὰς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν», ὁ τὸν παλαιὸν Ἰσραὴλ πολλάκις βοηθήσας, ὁ σώσας τὴν Ἱερουσαλὴμ ἐκ τῶν ἐχθρῶν αὐτῆς καὶ εἰπών, «Ἐπιστρέψω ἐπὶ Ἱερουσαλὴμ ἐν οἰκτιρμῷ καὶ ὁ οἶκός μου ἀνοικοδομηθήσεται ἐν αὐτῇ (Ζαχ. 1,16), ὁ ἐμπνεύσας τῷ Ἰούδᾳ τῷ Μακκαβαίῳ λαλῆσαι, «κρεῖσσον ἡμᾶς ἀποθανεῖν ἐν τῷ πολέμῳ ἢ ἐπιδεῖν ἐπὶ τὰ κακὰ τοῦ ἔθνους ἡμῶν καὶ τῶν ἁγίων» (Α΄ Μακκ. 3,59), ὁ κλαύσας ἐπὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, τὴν κατὰ τὸ ἀνθρώπινον πατρίδα σου (Λκ. 19,41-44), ὁ προστατεύσας τὴν Ἑλλάδα, τὴν πατρίδα ἡμῶν «ἐκ χειρὸς πάντων τῶν μισούντων ἡμᾶς» (πρβλ. Λκ. 1,71), ὁ ποιήσας τὸ ἔθνος ἡμῶν «ἔθνος ἅγιον καὶ λαὸν εἰς περιποίησιν» (πρβλ. Α΄ Πέτρ. 2, 9), ἐπάκουσον ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ τῆς δεήσεως ἡμῶν.
Διασκέδασον πάντα ἐχθρὸν καὶ πολέμιον ὡς καὶ πᾶσαν πονηρὰν βουλὴν καὶ μηχανὴν τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς διὰ τὴν Ἑλληνικωτάτην Μακεδονίαν ἡμῶν. Φώτισον τὸν νοῦν καὶ τὴν διάνοιαν τῶν ἀρχόντων ἡμῶν εἰς τὸ εἰδέναι τί τὸ συμφέρον διὰ τὴν Μακεδονίαν. Κραταίωσον αὐτοὺς πράττειν τὰ κράτιστα καὶ ἁρμόδια αὐτῇ. Ἐνδυνάμωσον τοὺς κατοίκους τῆς Μακεδονίας ἐν ταύταις ταῖς ἡμέραις τῆς θλίψεως αὐτῶν καὶ δὸς αὐτοῖς πνεῦμα δυνάμεως καὶ ἰσχύος εἰς τὸ ὑπερασπίζεσθαι τὸ ὄνομα τῆς πατρίδος ἡμῶν.
Ἐπάκουσον τῆς φωνῆς τοῦ λαοῦ σου τοῦ ἀγωνιζομένου διὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς φιλτάτης ἡμῶν πατρίδος καὶ τὴν περιφρούρησιν τῆς Μακεδονίας. Ἀπόστησον ἀφ᾿ ἡμῶν πᾶσαν κακόνοιαν, δαιμονικὴν ἐνέργειαν, πρᾶξιν ἐπιζήμιον καὶ ἔργα ἐρεβώδη καὶ ἀνθελληνικά, ἐπιβουλεύοντα τῇ ὑποστάσει καὶ ἀξιοπρεπείᾳ τῆς Μακεδονίας ἡμῶν. Φυγάδευσον πάντα διχασμὸν καὶ ἐμφύλιον διαμάχην ἐκ τοῦ λαοῦ τοῦ ἀγωνιζομένου διὰ τὴν διάσωσιν τοῦ ὀνόματος καὶ τῆς ὑποστάσεως τῆς Μακεδονίας.
Ὅτι σὺ εἶ ὁ συστήσας τὰ ἔθνη καὶ τὰς ὁροθεσίας αὐτῶν καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρὶ καὶ τῷ Παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Μετάφραση στη Δημοτική
Κύριε Ιησού Χριστέ, που είσαι ο Θεός μας, εσύ που ελευθέρωσες με το Πάθος και την Ανάστασή σου το γένος των ανθρώπων από την δουλεία του εχθρού, που μέσω οράματος στην Τρωάδα είπες στον απόστολο Παύλο «έλα στην Μακεδονία και βοήθησέ μας», που βοήθησες πολλές φορές τον παλαιό λαό του Ισραήλ, που έσωσες την Ιερουσαλήμ από τους εχθρούς της και είπες: «θα επιστρέψω με έλεος στην Ιερουσαλήμ και θα ανοικοδομηθεί σε αυτήν ο ναός μου», που ενέπνευσες τον Ιούδα τον Μακκαβαίο να πει: «καλύτερα να πεθάνουμε στον πόλεμο, παρά να δούμε τις συμφορές του έθνους μας και του αγιασμένου λαού μας», που έκλαψες για την Ιερουσαλήμ, την ανθρώπινη πατρίδα σου, που προστάτευσες την Ελλάδα, την πατρίδα μας, «από τα χέρια όλων όσων μας μισούν», που ανέδειξες το έθνος μας «έθνος άγιο και λαό που διάλεξε ο Θεός», επάκουσε την ώρα αυτή την δέησή μας.
Διασκόρπισε κάθε εχθρό και πολέμιο καθώς και κάθε κακό σκοπό και κάθε τέχνασμα των ισχυρών της γης για την Ελληνικότατη Μακεδονία μας. Φώτισε τον νου και την διάνοια των αρχόντων μας, προκειμένου να γνωρίσουν ποιο είναι το συμφέρον της Μακεδονίας. Δώσε σε αυτούς δύναμη, ώστε να πράττουν τα καλύτερα και όσα ταιριάζουν σε αυτήν. Ενδυνάμωσε τους κατοίκους της Μακεδονίας σε αυτές τις ημέρες της θλίψης τους και δώσε σε αυτούς πνεύμα δυνάμεως και ισχύος, για να υπερασπίζονται το όνομα της πατρίδας μας.
Εισάκουσε την φωνή του λαού σου, που αγωνίζεται για την διάσωση του ονόματος και της υποστάσεως της Μακεδονίας. Διώξε μακρυά από μας κάθε κακία, κάθε δαιμονική ενέργεια, κάθε επιζήμια πράξη και κάθε άθλια και ανθελληνική ενέργεια, που επιβουλεύονται την υπόσταση και την αξιοπρέπεια της Μακεδονίας μας. Απομάκρυνε κάθε διχασμό και εμφύλια διαμάχη από τον λαό, που αγωνίζεται για την διάσωση του ονόματος και της υποστάσεως της Μακεδονίας.
Επειδή εσύ συνέστησες τα έθνη και τα όριά τους και σε σένα αναπέμπουμε την δόξα μαζί με τον άναρχό σου Πατέρα και το Πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό σου Πνεύμα τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Του Αρκαδιού το Oλοκαύτωμα (Βραβευμένη Ταινία Μαθητή με Playmobil!) Δεκέμβριος 15, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία , 1 comment so farΣυγκίνησε ο 15χρονος Ρεθυμνιώτης που μετέφερε το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου σε κόμικ!
Δείτε τη βραβευμένη, ταινία μικρού μήκους «Του Αρκαδιού το Oλοκαύτωμα» του 15χρονου Ρεθυμνιώτη, μαθητή της Α’ Λυκείου, Γιώργου Λελεδάκη που γυρίστηκε με χρησιμοποίηση Playmobil στους ρόλους των Κρητών αγωνιστών και των Τούρκων στρατιωτών, σε συνδυασμό ηχητικά αποσπάσματα από το θεατρικό έργο «Αρκάδι» του Γιώργη Καλογεράκη.
Η ταινία ξεκινά στο 29’40» της καταγραφής της εκδήλωσης – παρουσίασης του ομώνυμου κόμικ του ίδιου έφηβου δημιουργού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Έαρ» σε σκίτσα Σπύρου Ζαχαρόπουλου.
Για το κόμικ, αλλά και τον νεαρό συγγραφέα του μίλησαν συγκινημένοι ο θεολόγος και συγγραφέας Θεόδωρος Ρηγινιώτης και ο Γιώργης Καλογεράκης, δάσκαλος ειδικής αγωγής – συγγραφέας, ενώ για την προσπάθεια του μίλησε και ο ίδιος ο συγγραφέας Γιώργος Λελεδάκης.
Πηγή: Ρεθυμνιώτικα Νέα
Ευχαριστίες στον Θεόδωρο Ρ.
Χωρίς λέξεις κλειδιά.
Ελένη Αρβελέρ: «Η Ελλάδα κινδυνεύει από τους Έλληνες που ξέχασαν να είναι Έλληνες. Έλληνας είναι αυτός που αναγνωρίζει τον εαυτό του και ζει με ελληνικό τρόπο. Δηλαδή ορθώς και όρθιος» Δεκέμβριος 7, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ευρώπη, Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Κοινωνία, Πολιτισμός, Πολιτική , 1 comment so far
– Κυρία Αρβελέρ, πώς θα περιγράφατε την Ελλάδα του σήμερα; Θα ενισχύατε αυτό που υποστήριζε ο Ελύτης, ότι επιβάλλεται οι ποιότητες του παρελθόντος να μεταφερθούν οπωσδήποτε στο παρόν, και αυτό που έλεγε ο Αξελός ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια «απότομη σπαθιά»; Με σημερινούς όρους μια επανεκκίνηση, μια νέα έγερση;
Το παρελθόν δεν είναι ποτέ ολότελα παρελθόν. Και το παρελθόν πρέπει να έχει μέλλον. Το μέλλον του παρελθόντος για την Ελλάδα είναι οι βεβαιότητες ακριβώς που είχε από το ένδοξο παρελθόν. Αλλά οι κακοί Ευρωπαίοι λένε ότι η Ελλάδα είναι υπερήφανη για τις απώλειές της.
Έχασε το ένδοξο παρελθόν αλλά είναι περήφανη για αυτό. Οι δε ακόμη πιο κακοί λένε ότι οι Έλληνες βομβαρδίζουν τον κόσμο με ένδοξα πτώματα.
Εκείνο που χρειάζεται η Ελλάδα είναι οι Έλληνες. Εάν υπάρχει κάτι για το οποίο υποφέρει σήμερα ο τόπος είναι ότι μιλάμε για φιλέλληνες και δεν μιλάμε για Έλληνες.
Φιλέλληνες υπήρξαν όταν η Ελλάδα δεν ήταν ελεύθερη. Όταν μιλάμε τώρα για φιλέλληνες σημαίνει ότι δεν είμαστε σίγουροι για τον εαυτό μας. Το πράγμα το οποίο νομίζω ότι χρειάζεται η Ελλάδα ως επανεκκίνηση, εάν θέλετε, είναι να πιστέψουν οι Έλληνες στον εαυτό τους. Και όπου υπάρχει ένα θέλω υπάρχει κι ένα μπορώ.
– Δηλαδή, αυτό που επιβάλλεται είναι οι Έλληνες να γίνουν Έλληνες…
Ναι, να είναι Έλληνες. Και όταν είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου, όταν είσαι σίγουρος για τον πολιτισμό σου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτε.
– Οι σημερινοί Έλληνες είναι σίγουροι για τον εαυτό τους;
Να γίνουν.
– Άραγε δεν είναι, πρέπει να γίνουν…
Να γίνουν. Εάν δεν είναι, να γίνουν. Δεν μπορούμε βέβαια να το λέμε για όλους. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι σίγουροι για τον εαυτό τους, αλλά δεν είναι για τον εαυτό τους παρά για τον πολιτισμό τους. Λέμε παραδείγματος χάριν ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα για τους μετανάστες, εάν κινδυνεύουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας και όλα αυτά. Από τη στιγμή που μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να υπηρετούμε τον πολιτισμό μας δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε.
– Ποιοι κατά τη γνώμη σας είναι οι λόγοι της κρίσης που βιώνει η Ελλάδα; Είναι λόγοι οικονομικοί, πολιτικοί ή κάτι βαθύτερο; Μήπως η πατρίδα μας βιώνει μια παρακμή; Και πόσο αισιόδοξη ή απαισιόδοξη είστε για το μέλλον της Ελλάδος;
Τα επακόλουθά της ήταν κοινωνικά και τα κοινωνικά έγιναν και πολιτιστικά.
Αυτή τη στιγμή κατά τη γνώμη μου η κρίση είναι γενική. Γενική στις πτυχές της και για αυτό ακριβώς υπάρχει ένα είδος ληθάργου στον κόσμο.
Αν ήταν μόνο τα οικονομικά, μόνο τα πολιτιστικά, θα ήταν μόνο ορισμένες κατηγορίες, αλλά τώρα κανείς δεν είναι ελεύθερος από αυτή την κρίση…
– Εάν η κρίση είναι γενική, τότε μιλάμε για παρακμή…
Όχι. Στη Γαλλία λέμε ζήτω η κρίση. Ζήτω η κρίση. Τι σημαίνει αυτό; Ότι όταν υπάρχει κρίση, υπάρχει μία τάση για να αντιμετωπίσεις την κρίση οπότε υπάρχει μία τάση για αναγέννηση, οπότε η κρίση μπορεί να είναι ή κάτι καταστρεπτικό που σε πάει προς τα κάτω ή κάτι που σου δίνει την ευκαιρία να πας αλλού. Και το αλλού αυτή τη στιγμή είναι έξω από την κρίση. Τώρα γιατί την έχουμε αυτή την κρίση; Πολύ απλά γιατί νομίζω ότι οι ηγέτες της χώρας αγαπούν την καρέκλα τους περισσότερο από τη χώρα.
– Και λέγοντας ότι η κρίση θα μας πάει κάπου αλλού, προς το θετικότερο, είστε αισιόδοξη;
Ναι. Όχι γιατί λέει το τραγούδι ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», αλλά γιατί νομίζω ότι όταν έχεις φτάσει σε ένα σημείο αυτογνωσίας, χάρις στην κρίση, οι Έλληνες οπωσδήποτε έχουν τη βάση να πουν ότι μπορούμε να πάμε και αλλού. Απόδειξη ότι τα παιδιά που φεύγουν, είτε οι μεγάλοι, που πάνε αλλού, πετυχαίνουν. Γιατί λοιπόν μόνο να πετύχουν στο αλλού το έξω και να μην κάνουν αλλού το δικό τους. Δηλαδή, για μένα, το αλλού, εάν το αλλού γίνει Ελλάδα, έχει πετύχει η Ελλάδα.
– Θα γίνει;
Το ελπίζω…
– Μια και είπατε πριν ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», να σας θυμίσω τι έλεγε ο φίλος σας ο Μάνος Χατζιδάκις, ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει για αυτό και δεν πρόκειται να αναστηθεί». Τώρα σε όλα αυτά που συζητάμε, στην κρίση συνέβαλε ένας ηδονιστικός καταναλωτισμός, ένας άκρατος καταναλωτισμός και τώρα γίνεται αναπόδραστα η «ιστορική διόρθωση»;
Δείτε. Η κρίση δεν είναι μόνο ελληνική.
Πέρασε η Κύπρος, πέρασε η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Ιταλία και τα λοιπά. Γιατί μόνο οι Έλληνες μένουν ακόμη στο μνημόνιο και όχι οι άλλοι;
Νομίζω δεν κατάφερε ποτέ η Ελλάδα να νικήσει το σύνδρομο του Κάιν. Δηλαδή την εμφυλιακή τάση. Μόνο οι Έλληνες ανά την υφήλιο κάνουν ηρωικώς πόλεμο εμφύλιο.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, ότι, πραγματικά, κανένας δεν πιστεύει στον άλλον, πρώτα στον εαυτό του και ύστερα στον άλλον, ο διπλανός δεν έχει ποτέ δίκιο, κι αν έχει δίκιο εγώ το ξέρω και όχι ο ίδιος, αυτή λοιπόν η τάση, η εμφυλιακή που λέω, κάνει αυτή τη στιγμή να μην μπορούμε να πάμε λίγο παρακάτω και να είναι η αιτία της κρίσης.
Να πάμε λίγο ψηλότερα. Όπως λέει το «Ολυμπιακόν», γρηγορότερα και ψηλότερα.
– Συμμερίζεστε την άποψη του κ. Γιανναρά, ότι ο Ελληνισμός τελείωσε, ότι αυτή η χώρα έπαψε να έχει ιστορική συνέχεια, ότι αυτός ο λαός έπαψε να έχει ιστορική συλλογική συνείδηση, ότι οι ίδιοι οι Έλληνες σκότωσαν τη χώρα τους;
Όχι. Δεν συμφωνώ καθόλου. Νομίζω ότι η ιστορική συνέχεια είναι υποχρεωτική. Αν πάρεις βέβαια το ένδοξο παρελθόν ως ένα ολοκληρωτικό πράγμα και να πεις η λογοτεχνία, η σκέψη, η…, η…, οπωσδήποτε υπάρχει αλλαγή. Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει παρακμή. Αλλά δεν θα μπορούσε παρά να είναι έτσι. Γιατί εάν δεν υπήρχε αλλαγή θα είμαστε όλοι οι αρχαίοι Έλληνες ακόμη. (περισσότερα…)
Το Κανονάκι του Παππού απ’ την Σμύρνη Οκτώβριος 17, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Κοινωνία, Ομιλίες / Ηχογραφήσεις , add a commentΑυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά από τον παππού μου είναι το χαμόγελό του. Σαν χτες μου φαίνεται που καθόταν και μας έβλεπε να παίζουμε, καθισμένος στην κόκκινη πολυθρόνα του σαλονιού, και έστριβε χαρούμενος το παχύ λευκό του μουστάκι. Και αν έλεγε ο μπαμπάς κανένα αστείο; Ο παππούς ξεσπούσε σε ένα πολύ δυνατό γέλιο, ένα γέλιο μικρού παιδιού, ένα γέλιο που το άκουγε όλη η γειτονιά. Κι εμείς χαιρόμασταν πολύ που τον ακούγαμε να γελάει έτσι και ξεχνούσαμε ότι είναι 80 χρονών και κρατάει μπαστούνι και τον προσκαλούσαμε να παίξει μαζί μας. Κι αυτός πολλές φορές ερχόταν και παίζαμε με τα αυτοκινητάκια μας ή με τα επιτραπέζιά μας. Άλλες φορές που ένιωθε κουρασμένος μας έλεγε: «Θα παίξουμε αργότερα. Έχετε όρεξη να ακούσετε μια όμορφη ιστορία από τη Σμύρνη;» Και εμείς, σαν φρόνιμα εγγόνια που ήμασταν, καθόμασταν ήσυχα – ήσυχα στον καναπέ και τον ακούγαμε με μεγάλη προσοχή να μας αφηγείται με τις ώρες τις ιστορίες από την παιδική του ηλικία.
«Η Σμύρνη, παιδιά μου», μας έλεγε δακρυσμένος, «δεν μπορείτε να φανταστείτε τι όμορφη πόλη. Έξι χρονών ήμουνα και όμως τη θυμάμαι πεντακάθαρα. Θυμάμαι τους δρόμους, τις πλατείες, τις άμαξες με τα άλογα. Είχε πολλά θέατρα, και μαγαζιά. Είχε μέχρι και κινηματογράφο η Σμύρνη. Ήταν ένα κέντρο πολιτισμού. Και όπου και αν γυρνούσες να κοιτάξεις… μουσική! Παντού μουσική! Οι άνθρωποι έφτιαχναν χορωδίες και τραγουδούσαν στην πλατεία, έξω από τα μαγαζιά ήταν δύο – τρεις οργανοπαίχτες και διασκέδαζαν τον κόσμο, μπάντες παρέλαυναν στα σοκάκια και τους δρόμους.
Η μουσική και οι οργανοπαίχτες έδιναν ζωή στην πόλη. Ένας από αυτούς και ο πατέρας μου με το κανονάκι του, ή ψαλτήριον όπως το έλεγαν επί Βυζαντίου. Δεν το αποχωριζόταν ποτέ αυτό το όργανο. Τον θυμάμαι να κάθεται σε μια καρέκλα να ακουμπάει στα γόνατά του το 
όργανο, όργανο με τραπέζιο σχήμα, να φοράει τις πένες στα δάχτυλά του, κάτι πένες που έμοιαζαν σαν ψεύτικα νύχια, και να τσιμπάει τις 80 χορδές με πάθος. Κάθε χορδή έχει στα αριστερά της 5 ή 6 «μανταλάκια» τα οποία ο πατέρας μου τα κουνούσε κάθε
φορά που άλλαζε τραγούδι. Οι μελωδίες του ακόμα μου έρχονται στο μυαλό. Πώς θα μπορούσα να τις ξεχάσω άλλωστε…
Μια μέρα όμως, αρχές Οκτώβρη ήταν, όλα άλλαξαν. Εγώ έβλεπα τους μεγάλους ανήσυχους αλλά δεν καταλάβαινα, ήμουν πολύ μικρός. Εκείνη τη μέρα λοιπόν, ο πατέρας μου άνοιξε απότομα την πόρτα του σπιτιού και είπε σε μένα και στη μάνα μου: «Αρπάξτε γρήγορα ό, τι μπορείτε και πάμε αμέσως στο λιμάνι!».
Διαβάστε και ..ακούστε τη συνέχεια της όμορφης ιστορίας στην Πεμπτουσία.
Οι Πραγματικές Αιτίες πίσω από τη Χρεοκοπία της Ελλάδας (Μία Άποψη) Ιούλιος 8, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Κοινωνία, Πολιτική , add a comment
[] Η Μεταπολίτευση αντικειμενικά διασφάλισε πρωτόγνωρες ελευθερίες για τον Ελληνα πολίτη αλλά και καλλιέργησε ένα μοντέλο τρόπου ζωής καταστροφικό για τη χώρα, με τα κόμματα να ζητούν μεγάλο δημόσιο τομέα για να αποκτούν μαζικότητα μέσω της νομής της εξουσίας, με διορισμούς των ανεπάγγελτων γόνων της «νομενκλατούρας» στη διοίκηση δημόσιων οργανισμών αλλά και των απλών πολιτών-οπαδών ως υπαλλήλων στο Δημόσιο, με αποτέλεσμα γιγάντωση, αναξιοκρατική στελέχωση αλλά και αναποτελεσματικότητα αυτού. Το χειρότερο είναι ότι παράλληλα με όλα αυτά, στο πλαίσιο προσέλκυσης εκλογικής πελατείας, φτάσαμε στο σημείο να συνταξιοδοτούνται (και με υψηλές συντάξεις μάλιστα) στον ευρύτερο δημόσιο τομέα άτομα ηλικίας 45 και 50 ετών. Αυτή την εποχή τα πολιτικά κόμματά μας «ποδοσφαιροποίησαν» την πολιτική ζωή καλλιεργώντας το μοντέλο του «πολίτη-οπαδού» που οφείλει να μη μιλά για τις παρανομίες του κόμματός του και η αφοσίωση να ανταμείβεται με κάποια συμμετοχή στη νομή της εξουσίας, δηλαδή με «ρουσφέτι». Κάποιοι έντιμοι, με θάρρος, που τολμούσαν να κάνουν καταγγελίες, «περιθωριοποιούνταν» από το σύστημα ως «απροσάρμοστοι» και, όπως έγραφε ο Β. Φίλιας στο βιβλίο του «Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα» (εκδ. Παπαζήση, σελ. 405), «ποτέ στο παρελθόν (με εξαίρεση ίσως την περίοδο Βούλγαρη, του επιλεγόμενου Τσουμπέ), τον περασμένο αιώνα, η ζωή του τόπου δεν έχει φτάσει σ’ αυτό το σημείο κατάπτωσης. Κατάπτωσης και κατάρρευσης όλων των διαχρονικών αξιών, που δίνουν το υπόβαθρο σε μια κοινωνία να λειτουργεί συγκροτημένα και να μην αποσυντίθεται». []
Του Δημήτρη Γαρούφα
Πλήρες άρθρο: Εφημερίδα Δημοκρατία
Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης; Μάιος 30, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Η Άλωση της Βαστίλης έγινε στις 14 Ιουλίου 1789 και αποτελεί ορόσημο για την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης, αν και πρακτικά η σπουδαιότητά της ήταν μικρή.
«Το επεισόδιο αυτό καθεαυτό, εκτός των 200 περίπου θυμάτων, ήταν περιορισμένης σημασίας και καμία ουσιώδη πολιτειακή αλλαγή ή κάποιο άλλο συνταρακτικό γεγονός δεν επέφερε. Παρά ταύτα η μετέπειτα προπαγάνδα (ενενήντα χρόνια αργότερα) το ανήγαγε σε σύμβολο της Γαλλικής Επανάστασης, καθιερώνοντας μάλιστα την ημερομηνία του γεγονότος σε εθνική επέτειο της Γαλλίας»1.
Στον τόπο μας μαίνεται ένας πόλεμος πολιτισμών, όχι σήμερα αλλά τουλάχιστον από την εποχή των σταυροφόρων, για να μην πω από την εποχή του Καρλομάγνου, που θεωρείται πατέρας της σημερινής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά για τους Βυζαντινούς ήταν σκληρός εχθρός.
Πατέρας της σημερινής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, ναι – δηλαδή μιας Ευρώπης καπιταλιστικής, σκληρής και κατακτητικής. Αυτής, στην οποία παραδώσαμε αμαχητί γην και ύδωρ με αντάλλαγμα χρήματα.
Ο πολιτισμός που εδραιώθηκε στην αυτοκρατορία του Καρλομάγνου και οι επίγονοί του κυριάρχησαν στην Ευρώπη και πράγματι δημιούργησαν τη μεσαιωνική Ευρώπη, κατακτώντας τους ντόπιους πληθυσμούς και εγκαθιδρύοντας το καθεστώς της φεουδαρχίας, είναι ο πολιτισμός της αποικιοκρατίας και της κατάκτησης. Ο δικός μας πολιτισμός, που κρατάει από την αρχαία Ελλάδα και διασχίζει το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία, είναι πολιτισμός με πολλά στοιχεία αυτοκαταστροφής (όπως η αγάπη για την εξουσία και οι συνακόλουθες εμφύλιες διαμάχες), αλλά και σημαντικές ηθικές και πνευματικές αξίες, προερχόμενες από το Ευαγγέλιο και τη διδασκαλία των ζωντανών αγίων, που έζησαν σε όλες τις εποχές δίπλα στους απλούς ανθρώπους. Δεν είναι πολιτισμός αποικιοκρατών και κατακτητών.
Βεβαίως υπήρξαν και υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Αυτό το αξιακό σύστημα, που σέβεται το συνάνθρωπο και τη φύση και όλα τα πλάσματα του κόσμου, και προάγει την πίστη στο Θεό, λίγο πολύ υπάρχει στους πολιτισμούς όλων των λαών (γι’ αυτό και πολλοί φαίνεται να ταιριάζουν τόσο έντονα με το χριστιανισμό2), εκτός ίσως από τους καθαρά κατακτητικούς πολιτισμούς, όπως των Μογγόλων, των Ρωμαίων (όχι των Βυζαντινών), των Αράβων, των Οθωμανών κ.τ.λ., και αναμφίβολα των Φράγκων, που είναι οι πατέρες της μεσαιωνικής Ευρώπης. Πάντα στους λαούς αυτούς υπήρχαν και σοφοί και ειρηνικοί άνθρωποι, αλλά ο κινητήριος μοχλός του πολιτισμού τους ήταν οι κατακτητές.
Ο πολιτισμός μας είναι ο πολιτισμός που θεωρεί απαράδεκτο να προσφέρεις στο συνάνθρωπό σου λαχανικά δηλητηριασμένα με φυτοφάρμακα – έτσι τον σκοτώνεις και συνεπώς είσαι φονιάς ενώπιον του Θεού.
Ο πολιτισμός μας νικήθηκε. Νικήθηκε, γιατί όλοι – ίσως με λίγες εξαιρέσεις – παραδοθήκαμε στο σύγχρονο τρόπο ζωής, που δεν είναι αθώος, όπως δεν ήταν αθώα η βιομηχανική επανάσταση, η οποία τσάκισε την ψυχή και το σώμα των εργατών κάθε ηλικίας και φύλου. Για να καταλάβεις τι λέω, αγαπητέ αναγνώστη, αναζήτησε στο Διαδίκτυο τα θέματα: «Οι σκλάβοι της σοκολάτας» και «Οι σκλάβοι του κοβαλτίου». Να, εκεί στηρίζεται η «απόλαυσή μας» και η «ευημερία μας»…
Λοιπόν, όσα πυροτεχνήματα κι αν πετάξουμε για πολιτισμό, παράδοση, πνευματικότητα και ήθος, είμαστε νικημένοι και συμβιβασμένοι. Νικηθήκαμε και κατακτηθήκαμε από τον πολιτισμό που γεννήθηκε με την Άλωση της Βαστίλης, τον πολιτισμό των παλαιών και σύγχρονων αποικιοκρατών. Ο δικός μας πολιτισμός, που συμβολικά κατέρρευσε με την Άλωση της ΚΠολης, ποτέ δεν ανέκαμψε.
Δεν είναι μόνο οικονομικό και πολιτικό το ζήτημα, αλλά πολύ βαθύτερο: οι συνειδήσεις μας είναι είτε διεφθαρμένες είτε συμβιβασμένες.
Δεν θεωρούμε πια απαράδεκτη αμαρτία να πουλάμε προϊόντα που δηλητηριάζουν τον πελάτη ή να καρπωνόμαστε με απάτη κρατικά χρήματα, ούτε να απολαμβάνουμε προϊόντα που παράγονται από την εργασία κανονικών σημερινών δούλων, ενηλίκων και παιδιών, σαν αυτά που αναφέραμε παραπάνω!
Ποιος θα μας σώσει;
Αν μπορούσαμε να διδαχτούμε από τα τελευταία ζωντανά οχυρά του πολιτισμού μας, τις μοναστικές κοινότητες και ιδιαίτερα το Άγιον Όρος, ίσως θα μπορούσαμε να χτίσουμε έναν άλλο πολιτισμό, ξανά δικό μας, πολιτισμό δίκαιο, ανθρώπινο, θεανθρώπινο και φυσικά οικολογικό… Αλλά αυτό προϋποθέτει οργάνωση και η οργάνωση χρειάζεται ηγεσία. Πού είναι αυτή η ηγεσία;
Εννοώ πνευματική ηγεσία, αφού η πολιτική ηγεσία (συγγνώμη που θα το πω) είναι διεφθαρμένη και υποτελής στους ξένους, όπως (ας μη γελιόμαστε) κι εμείς, ο λαός, φυσικά. Πού είστε, ηγέτες μας;
Ηγέτες που θα κάνουν πράξεις, δεν θα πουν μόνο λόγια όπως αυτός ο κουρελής, στην ψυχή, που πληκτρολογεί τώρα ανάξια αυτές τις γραμμές…
Έτσι κάτι θα γινόταν. Έτσι θα είχαμε μια ανάσταση του Γένους – όχι εθνικιστική, αλλά ουσιαστική, πραγματικά ελληνική και φυσικά χριστιανική. Και μια τέτοια ανάσταση πιστεύω πως θα οδηγούσε και σε άλλου τύπου οικονομία, άλλου τύπου πολιτική, άλλες σχέσεις με τους έξω. Όχι μόνο με τους «εταίρους» μας (αποικιοκράτες), αλλά με όλο τον κόσμο – και προπαντός με τους γείτονές μας και ιδίως με τα ορθόδοξα έθνη και τους ορθόδοξους πληθυσμούς όπου Γης, που νομίζω πως θα έπρεπε να τους θεωρούμε 100% δικούς μας!
Τέλος πάντων, όνειρα θερινής νυκτός.
Τα τελευταία λίγα χρόνια νομίζω πως με την κρίση έχουμε θυμηθεί πιο έντονα την επέτειο της Άλωσης της Πόλης (29 Μαΐου) απ’ ό,τι πριν από 20 χρόνια π.χ. Αυτό κάποιοι το χλευάζουν, το θεωρούν μεγαλοϊδεατική φαντασίωση τεμπέληδων και μπαταξήδων ζητιάνων, που, ενώ δεν μπορούν να οργανωθούν για να πληρώσουν τα χρέη τους, φαντάζονται πως είναι πρίγκιπες και απόγονοι αυτοκρατόρων! Αυτοί θεωρούν πως μας αφορά μόνον η Άλωση της Βαστίλης, δηλαδή πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που μετέχουμε στον πολιτισμό του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης και να στείλουμε με μια κλωτσιά το σκοταδιστικό Βυζάντιο στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», όπως έλεγε κάποιος, ο Θεός να τον αναπαύσει!…
Εμένα αυτή η άνθιση της μνήμης της επετείου της Άλωσης με τρομάζει κάπως, γιατί νιώθω να ξυπνάει ο εθνικισμός. Η σκέψη, που γίνεται σύνθημα, «να πάρουμε την Πόλη», είναι μια αυταπάτη (και συχνά πάει χέρι χέρι με το να ρίξουμε τους άπλυτους μετανάστες στη θάλασσα, αντί να τους μιλήσουμε για το Χριστό, ενώ προσκυνούμε συγχρόνως σαν Χατζηαβάτηδες τους τουρίστες, πάλι χωρίς να τους λέμε κουβέντα για το Χριστό3). Η πνευματική «Πόλη» πρέπει να μας νοιάζει. Το εξηγούμε, επιτρέψτε μου, στο άρθρο μας «29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!…», που παρακαλώ, αν δεν το έχετε διαβάσει, να το διαβάσετε.
Κυκλοφορούν και οι προφητείες του αγίου Παϊσίου [σημ.: πολλές από αυτές αμφίβολης αυθεντικότητας] λες και είναι επαναστατικές προκηρύξεις. Μα επαναστατική προκήρυξη, καημένε εαυτέ μου, είναι μία: το Ευαγγέλιο! Βυθίσου μέσα σ’ αυτό και θα δεις πώς πρέπει να ζήσεις και πώς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Διάβασε αληθινά τι διδάσκουν οι άγιοί μας για την αγάπη και την αδελφοσύνη4, όχι μόνο τα μεγαλοϊδεατικά, που πάνω απ’ όλα και οι ίδιοι οι άγιοι πιστεύω πως τα εννοούσαν πνευματικά – δηλ. πως η Πόλη έχει σημασία επειδή εκεί φωλιάζει η Ορθοδοξία, ο δρόμος της σωτηρίας όλων των εθνών της Γης, κι όχι για να έχουμε μια δυνατή και πλούσια Ελλαδάρα!
Σημειώσεις
- Δείτε χαρακτηριστικά: Ι. Δ. Λάππας, «Η Αρχή της Προσαρμογής (της Σάρκωσης) στην ιεραποστολική σκέψη και πράξη του π. Κοσμά Γρηγοριάτη».
- Δείτε σχετικά: «Έκκληση προς τους πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα»: και «Οι τουρίστες έρχονται. Τι θα τους προσφέρουμε;»
- Χαρακτηριστικά: πατρός Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, «Ο Σταυρός ως αξεπέραστο επίπεδο και μοντέλο Παιδείας»
Πηγή: Ο Νεκρός
Ευχαριστίες στον Θ.Ρ.
29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!… Μάιος 29, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far29 Μαΐου: η μέρα που, για αιώνες, κάθε χρόνο, οι Έλληνες και όλοι οι πρώην Βυζαντινοί λαοί θρηνούσαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους! Θρηνούσαν την καταστροφή της μεγάλης πατρίδας τους, του Βυζαντίου, και ανανέωναν τις ελπίδες τους για το «ποθούμενο» – την απελευθέρωση, με κέντρο την ΚΠολη, τη Βασιλεύουσα!
«Βασιλιάς μας είναι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς», κατά την περίφημη ρήση του Κολοκοτρώνη, μέσα στην επανάσταση του 1821.
Καιρό τώρα πιστεύουμε πως η Τουρκοκρατία τελείωσε με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους και πως δεν υπάρχει λόγος να θρηνούμε. Μάλιστα, όποιοι επιμένουν να θρηνούν τέτοια μέρα θεωρούνται σοβινιστές και ιμπεριαλιστές: ότι ξεθάβουν το τσεκούρι του πολέμου και τρίζουν τα δόντια κατά τη μεριά της Τουρκίας, για να ξεχαστούν τα δικά μας προβλήματα ή τα δικά τους συμπλέγματα και απωθημένα.
Ένα βήμα πιο πέρα, ακόμα και το να θυμόμαστε πως σαν αυτή τη μέρα έγινε κάτι θλιβερό μυρίζει «επικίνδυνα» συντήρηση εθνικιστικών ιδεών. Πατρίδα μας τώρα πια είναι οι Τράπεζες κι οι Αγορές – κάθε διαφορετική σκέψη είναι «προδοσία» αυτής της καινούργιας πατρίδας που μας «αγαπά» και μας παιδεύει…
Από την άλλη, εκείνοι που θυμούνται και πονάνε είμαστε κάμποσοι ακόμα. Να μια αναζήτηση δημοσιευμάτων στο Διαδίκτυο για την Άλωση. Κάντε μια βόλτα…
Η γνώμη μου είναι πως, κι αν ακόμα το Βυζάντιο δεν ήταν η πατρίδα μας (που είναι, όπως είναι κι η πατρίδα όλων των Βαλκανικών λαών και πολλών λαών της Ασίας και ολίγων της Αφρικής), θα άξιζε να θρηνήσουμε την καταστροφή του. Μια καταστροφή βέβαια που άρχισε πολύ καιρό πριν την Τρίτη 29 Μαΐου 1453 και την Άλωση. Θα άξιζε, γιατί το Βυζάντιο (παρά τις συκοφαντίες εναντίον του, που μας μπούκωσε η δύση τόσα χρόνια και που και σήμερα μερικοί Έλληνες καθηγητές διδάσκουν) δεν παύει να είναι ένα από τα πιο πολιτισμένα κράτη που εμφανίστηκαν στην Ιστορία. Και τούτο, για τις επιστήμες του, τη φιλοσοφία του, τη νομοθεσία, τις τέχνες του (σειρά άρθρων εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/romi/romi.htm), αλλά και τους αγίους του, που είναι αναρίθμητοι, πολύ μεγάλοι και ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα: αγρότες, πολιτικοί, μορφωμένοι, παπάδες και θεολόγοι…
Το Βυζάντιο, παρά τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που είχε, όπως και κάθε άλλη κοινωνία, είναι ασφαλώς πιο πολιτισμένο από τη μεσαιωνική δύση, αλλά και από τη νεώτερη Ευρώπη, γιατί, παρά την έκρηξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, η ευρωπαϊκή ματιά δεν έπαψε να είναι κατακτητική και εξουσιαστική (κατακτούμε τη γνώση, όπως κατακτούμε τους λαούς της υφηλίου), ενώ η βυζαντινή ματιά δεν είναι κατακτητική (μετέχουμε στη γνώση).
Διαφωνείτε; Δεν πειράζει, καλή καρδιά. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια εκδίδονται κάποια βιβλία, που αποκαθιστούν την πνευματική αξία του Βυζαντίου στα αλλοτριωμένα μάτια των νεοελλήνων, όπως το «Γιατί το Βυζάντιο» της κυρίας Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ και το «1204» του Γιώργου Καραμπελιά (βλ. εδώ: http://www.parathemata.com/2009/10/blog-post_14.html και εδώ: http://www.oodegr.com/oode/biblia/kritiki/ptwsi_kwnst.htm)…
Εθνικισμός ή Πνευματικότητα
Το θέμα είναι: θυμόμαστε την Άλωση με ποιο σκοπό; Σε τι είδους πράξη θα θέλαμε να μετουσιωθεί η εθνική και ιστορική μας μνήμη;
Τόσο καιρό μετά την Άλωση, μετά το 1821, μετά τους βαλκανικούς πολέμους και τη μικρασιατική τραγωδία, νομίζω πως μπορούμε πια να δούμε το θέμα με ψυχραιμία και να θυμηθούμε πως δεν είμαστε μόνο Έλληνες, αλλά και ορθόδοξοι χριστιανοί, πως δεν είμαστε μόνο γήινοι, αλλά και καλεσμένοι να γίνουμε ουράνιοι…
Πώς λοιπόν θέλεις να δεις την ιστορία, αδελφέ Συνέλληνα; Σαν γήινος ή σαν ουράνιος;
Αν τη βλέπεις σαν γήινος, και βλέπεις μόνο πολιτικές λύσεις και διπλωματικές ή στρατιωτικές μάχες, έχε υπόψιν πως εσύ κι εγώ δεν ανήκουμε στον ίδιο πολιτισμό…
Αν δούμε λίγο τα πράγματα με τον ουράνιο τρόπο, τώρα που ώς ένα βαθμό οι πληγές κλείνουν και τα πάθη παλιώνουν (οι άγιοι βέβαια τα έβλεπαν έτσι ακόμη και μέσα στην Τουρκοκρατία), θα πούμε πως ταιριάζει να συμπεριφερθούμε στους Τούρκους όπως οι απόστολοι συμπεριφέρθηκαν στους σταυρωτές του Κυρίου αμέσως μετά την πεντηκοστή.
Δηλαδή πώς; Ενδιαφερόμενοι για τη σωτηρία τους – προσκαλώντας τους να μετανοήσουν και να βαφτιστούν στο όνομα του Χριστού, για να λάβουν άφεση αμαρτιών και να πάρουν μέσα τους το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα και να σωθούν, να γίνουν άγιοι! (Όμορφα επισημαίνει το θέμα ο Αμερικανός π. Αλέξιος Καρακαλληνός στο βιβλίο του «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν»).
Θέλεις λοιπόν, Συνέλληνα αδελφέ μου, κατοχύρωση της εθνικής σου ανεξαρτησίας; Διάβασε τους βίους των μαρτύρων και μάθε να θυσιάζεσαι για τα ιερά και τα όσιά σου.
Θέλεις αξιοπρέπεια; Μάθε να νικάς τα πάθη και τις αδυναμίες σου, τη δειλία, την απληστία, την ιδιοτέλεια, τον εγωισμό σου, με τον τρόπο που έχουν διδάξει οι άγιοι διδάσκαλοι της φυλής σου, οι άγιοι Πατέρες.
Θέλεις να νικήσεις τον «αιώνιο εχθρό», που διεκδικεί κομμάτια της πατρίδας μας, τον Τούρκο (εξυπηρετώντας συνήθως άλλους, κρυμμένους βαθύτερα ισχυρούς εχθρούς); Και παράλληλα να εκδικηθείς για όσα τράβηξαν οι πρόγονοί μας, από την Άλωση μέχρι το Κυπριακό; Κάνε μια επίθεση Ορθοδοξίας και τράβηξε στην Εκκλησία του Χριστού όσο πιο πολλούς Τούρκους μπορείς.
Τότε θα εκδικηθείς και θα νικήσεις τον αληθινό εχθρό, το διάβολο. Και θα σώσεις τους αδελφούς σου, τους Τούρκους, θα σώσεις την πατρίδα σου, θα σώσεις και τον εαυτό σου και τα παιδιά σου. Θα τα σώσεις όχι μόνο στο τώρα, αλλά στην αιωνιότητα.
Αυτά ορίζει η ορθόδοξη κληρονομιά, η ουράνια ματιά. Τις εθνικιστικές κραυγές και τα υψωμένα ξίφη ας τα προτιμούν κάποιοι άλλοι, όχι εμείς.
Ίσως τώρα σε εξοργίζουν αυτά. Σκέψου τα, κάνε και μια προσευχούλα να σε φωτίσει ο Θεός, συζήτησέ τα και με τον πνευματικό σου, αν έχεις (ευκαιρία να βρεις, αν δεν έχεις), και θα καταλάβεις… Και, αν είσαι έφηβος και σε μεθάνε με συνθήματα εθνικιστικές ή «πατριωτικές» ομάδες, θα καταλάβεις αργότερα.
Δες εδώ μερικούς Τούρκους ορθόδοξους αγίους: http://www.oodegr.com/oode/islam/agioi_tou_islam_1.htm, δες και κάποιους τουρκόφωνους ορθόδοξους ιστότοπους: http://www.oodegr.com/tourkika/desmoi/desmoi.htm.
Να και η τουρκική ΟΟΔΕ: http://www.oodegr.com/tourkika/index.htm & ο Κρυπτοχριστιανός: http://kryptoxristianos.blogspot.gr/.
Βοήθησε όπως μπορείς την υπόθεση της Ορθοδοξίας στην Τουρκία. Ξέρεις Τούρκους; Μιλάς με Τούρκους (αγγλικά ίσως, στο Facebook); Προώθησε την Ορθοδοξία όπως μπορείς. Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά στην πατρίδα, αυτό φέρνει πιο κοντά το ποθούμενο (άλλωστε, κατά τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, το ένα τρίτο των Τούρκων θα γίνουν ορθόδοξοι (*) – πώς θα γίνουν, νομίζεις, χωρίς τη βοήθειά μας;). Θυμήσου πως η Επανάσταση του 21, η ηρωική μα και άγρια, κατέληξε σε εμφύλιους πολέμους και σκλαβωμό στους Ευρωπαίους… Έτσι – με μάρτυρες, όχι με άγριους πολεμιστές, με αίματα μαρτύρων, όχι εχθρών σφαγμένων, ούτε, πολύ περισσότερο, με γυναικόπαιδα του εχθρού σφαγμένα – η Κυρά η Δέσποινα θα πάψει να δακρύζει και πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά σου θα ‘ναι…
Αμήν.
(*) «Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά» (Γνωστή προφητεία, καταγεγραμμένη και στο κλασικό βιβλίο του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη για τον άγιο Κοσμά. Υπάρχει και σε αυτό το αφιέρωμα: http://noiazomai.agrino.org/patrokosmas.html).
Πηγή: Ο Νεκρός
Ευχαριστίες στον Θ.Ρ.