Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης; Μάιος 30, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Η Άλωση της Βαστίλης έγινε στις 14 Ιουλίου 1789 και αποτελεί ορόσημο για την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης, αν και πρακτικά η σπουδαιότητά της ήταν μικρή.
«Το επεισόδιο αυτό καθεαυτό, εκτός των 200 περίπου θυμάτων, ήταν περιορισμένης σημασίας και καμία ουσιώδη πολιτειακή αλλαγή ή κάποιο άλλο συνταρακτικό γεγονός δεν επέφερε. Παρά ταύτα η μετέπειτα προπαγάνδα (ενενήντα χρόνια αργότερα) το ανήγαγε σε σύμβολο της Γαλλικής Επανάστασης, καθιερώνοντας μάλιστα την ημερομηνία του γεγονότος σε εθνική επέτειο της Γαλλίας»1.
Στον τόπο μας μαίνεται ένας πόλεμος πολιτισμών, όχι σήμερα αλλά τουλάχιστον από την εποχή των σταυροφόρων, για να μην πω από την εποχή του Καρλομάγνου, που θεωρείται πατέρας της σημερινής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά για τους Βυζαντινούς ήταν σκληρός εχθρός.
Πατέρας της σημερινής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, ναι – δηλαδή μιας Ευρώπης καπιταλιστικής, σκληρής και κατακτητικής. Αυτής, στην οποία παραδώσαμε αμαχητί γην και ύδωρ με αντάλλαγμα χρήματα.
Ο πολιτισμός που εδραιώθηκε στην αυτοκρατορία του Καρλομάγνου και οι επίγονοί του κυριάρχησαν στην Ευρώπη και πράγματι δημιούργησαν τη μεσαιωνική Ευρώπη, κατακτώντας τους ντόπιους πληθυσμούς και εγκαθιδρύοντας το καθεστώς της φεουδαρχίας, είναι ο πολιτισμός της αποικιοκρατίας και της κατάκτησης. Ο δικός μας πολιτισμός, που κρατάει από την αρχαία Ελλάδα και διασχίζει το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία, είναι πολιτισμός με πολλά στοιχεία αυτοκαταστροφής (όπως η αγάπη για την εξουσία και οι συνακόλουθες εμφύλιες διαμάχες), αλλά και σημαντικές ηθικές και πνευματικές αξίες, προερχόμενες από το Ευαγγέλιο και τη διδασκαλία των ζωντανών αγίων, που έζησαν σε όλες τις εποχές δίπλα στους απλούς ανθρώπους. Δεν είναι πολιτισμός αποικιοκρατών και κατακτητών.
Βεβαίως υπήρξαν και υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Αυτό το αξιακό σύστημα, που σέβεται το συνάνθρωπο και τη φύση και όλα τα πλάσματα του κόσμου, και προάγει την πίστη στο Θεό, λίγο πολύ υπάρχει στους πολιτισμούς όλων των λαών (γι’ αυτό και πολλοί φαίνεται να ταιριάζουν τόσο έντονα με το χριστιανισμό2), εκτός ίσως από τους καθαρά κατακτητικούς πολιτισμούς, όπως των Μογγόλων, των Ρωμαίων (όχι των Βυζαντινών), των Αράβων, των Οθωμανών κ.τ.λ., και αναμφίβολα των Φράγκων, που είναι οι πατέρες της μεσαιωνικής Ευρώπης. Πάντα στους λαούς αυτούς υπήρχαν και σοφοί και ειρηνικοί άνθρωποι, αλλά ο κινητήριος μοχλός του πολιτισμού τους ήταν οι κατακτητές.
Ο πολιτισμός μας είναι ο πολιτισμός που θεωρεί απαράδεκτο να προσφέρεις στο συνάνθρωπό σου λαχανικά δηλητηριασμένα με φυτοφάρμακα – έτσι τον σκοτώνεις και συνεπώς είσαι φονιάς ενώπιον του Θεού.
Ο πολιτισμός μας νικήθηκε. Νικήθηκε, γιατί όλοι – ίσως με λίγες εξαιρέσεις – παραδοθήκαμε στο σύγχρονο τρόπο ζωής, που δεν είναι αθώος, όπως δεν ήταν αθώα η βιομηχανική επανάσταση, η οποία τσάκισε την ψυχή και το σώμα των εργατών κάθε ηλικίας και φύλου. Για να καταλάβεις τι λέω, αγαπητέ αναγνώστη, αναζήτησε στο Διαδίκτυο τα θέματα: «Οι σκλάβοι της σοκολάτας» και «Οι σκλάβοι του κοβαλτίου». Να, εκεί στηρίζεται η «απόλαυσή μας» και η «ευημερία μας»…
Λοιπόν, όσα πυροτεχνήματα κι αν πετάξουμε για πολιτισμό, παράδοση, πνευματικότητα και ήθος, είμαστε νικημένοι και συμβιβασμένοι. Νικηθήκαμε και κατακτηθήκαμε από τον πολιτισμό που γεννήθηκε με την Άλωση της Βαστίλης, τον πολιτισμό των παλαιών και σύγχρονων αποικιοκρατών. Ο δικός μας πολιτισμός, που συμβολικά κατέρρευσε με την Άλωση της ΚΠολης, ποτέ δεν ανέκαμψε.
Δεν είναι μόνο οικονομικό και πολιτικό το ζήτημα, αλλά πολύ βαθύτερο: οι συνειδήσεις μας είναι είτε διεφθαρμένες είτε συμβιβασμένες.
Δεν θεωρούμε πια απαράδεκτη αμαρτία να πουλάμε προϊόντα που δηλητηριάζουν τον πελάτη ή να καρπωνόμαστε με απάτη κρατικά χρήματα, ούτε να απολαμβάνουμε προϊόντα που παράγονται από την εργασία κανονικών σημερινών δούλων, ενηλίκων και παιδιών, σαν αυτά που αναφέραμε παραπάνω!
Ποιος θα μας σώσει;
Αν μπορούσαμε να διδαχτούμε από τα τελευταία ζωντανά οχυρά του πολιτισμού μας, τις μοναστικές κοινότητες και ιδιαίτερα το Άγιον Όρος, ίσως θα μπορούσαμε να χτίσουμε έναν άλλο πολιτισμό, ξανά δικό μας, πολιτισμό δίκαιο, ανθρώπινο, θεανθρώπινο και φυσικά οικολογικό… Αλλά αυτό προϋποθέτει οργάνωση και η οργάνωση χρειάζεται ηγεσία. Πού είναι αυτή η ηγεσία;
Εννοώ πνευματική ηγεσία, αφού η πολιτική ηγεσία (συγγνώμη που θα το πω) είναι διεφθαρμένη και υποτελής στους ξένους, όπως (ας μη γελιόμαστε) κι εμείς, ο λαός, φυσικά. Πού είστε, ηγέτες μας;
Ηγέτες που θα κάνουν πράξεις, δεν θα πουν μόνο λόγια όπως αυτός ο κουρελής, στην ψυχή, που πληκτρολογεί τώρα ανάξια αυτές τις γραμμές…
Έτσι κάτι θα γινόταν. Έτσι θα είχαμε μια ανάσταση του Γένους – όχι εθνικιστική, αλλά ουσιαστική, πραγματικά ελληνική και φυσικά χριστιανική. Και μια τέτοια ανάσταση πιστεύω πως θα οδηγούσε και σε άλλου τύπου οικονομία, άλλου τύπου πολιτική, άλλες σχέσεις με τους έξω. Όχι μόνο με τους «εταίρους» μας (αποικιοκράτες), αλλά με όλο τον κόσμο – και προπαντός με τους γείτονές μας και ιδίως με τα ορθόδοξα έθνη και τους ορθόδοξους πληθυσμούς όπου Γης, που νομίζω πως θα έπρεπε να τους θεωρούμε 100% δικούς μας!
Τέλος πάντων, όνειρα θερινής νυκτός.
Τα τελευταία λίγα χρόνια νομίζω πως με την κρίση έχουμε θυμηθεί πιο έντονα την επέτειο της Άλωσης της Πόλης (29 Μαΐου) απ’ ό,τι πριν από 20 χρόνια π.χ. Αυτό κάποιοι το χλευάζουν, το θεωρούν μεγαλοϊδεατική φαντασίωση τεμπέληδων και μπαταξήδων ζητιάνων, που, ενώ δεν μπορούν να οργανωθούν για να πληρώσουν τα χρέη τους, φαντάζονται πως είναι πρίγκιπες και απόγονοι αυτοκρατόρων! Αυτοί θεωρούν πως μας αφορά μόνον η Άλωση της Βαστίλης, δηλαδή πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που μετέχουμε στον πολιτισμό του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης και να στείλουμε με μια κλωτσιά το σκοταδιστικό Βυζάντιο στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», όπως έλεγε κάποιος, ο Θεός να τον αναπαύσει!…
Εμένα αυτή η άνθιση της μνήμης της επετείου της Άλωσης με τρομάζει κάπως, γιατί νιώθω να ξυπνάει ο εθνικισμός. Η σκέψη, που γίνεται σύνθημα, «να πάρουμε την Πόλη», είναι μια αυταπάτη (και συχνά πάει χέρι χέρι με το να ρίξουμε τους άπλυτους μετανάστες στη θάλασσα, αντί να τους μιλήσουμε για το Χριστό, ενώ προσκυνούμε συγχρόνως σαν Χατζηαβάτηδες τους τουρίστες, πάλι χωρίς να τους λέμε κουβέντα για το Χριστό3). Η πνευματική «Πόλη» πρέπει να μας νοιάζει. Το εξηγούμε, επιτρέψτε μου, στο άρθρο μας «29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!…», που παρακαλώ, αν δεν το έχετε διαβάσει, να το διαβάσετε.
Κυκλοφορούν και οι προφητείες του αγίου Παϊσίου [σημ.: πολλές από αυτές αμφίβολης αυθεντικότητας] λες και είναι επαναστατικές προκηρύξεις. Μα επαναστατική προκήρυξη, καημένε εαυτέ μου, είναι μία: το Ευαγγέλιο! Βυθίσου μέσα σ’ αυτό και θα δεις πώς πρέπει να ζήσεις και πώς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Διάβασε αληθινά τι διδάσκουν οι άγιοί μας για την αγάπη και την αδελφοσύνη4, όχι μόνο τα μεγαλοϊδεατικά, που πάνω απ’ όλα και οι ίδιοι οι άγιοι πιστεύω πως τα εννοούσαν πνευματικά – δηλ. πως η Πόλη έχει σημασία επειδή εκεί φωλιάζει η Ορθοδοξία, ο δρόμος της σωτηρίας όλων των εθνών της Γης, κι όχι για να έχουμε μια δυνατή και πλούσια Ελλαδάρα!
Σημειώσεις
- Δείτε χαρακτηριστικά: Ι. Δ. Λάππας, «Η Αρχή της Προσαρμογής (της Σάρκωσης) στην ιεραποστολική σκέψη και πράξη του π. Κοσμά Γρηγοριάτη».
- Δείτε σχετικά: «Έκκληση προς τους πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα»: και «Οι τουρίστες έρχονται. Τι θα τους προσφέρουμε;»
- Χαρακτηριστικά: πατρός Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, «Ο Σταυρός ως αξεπέραστο επίπεδο και μοντέλο Παιδείας»
Πηγή: Ο Νεκρός
Ευχαριστίες στον Θ.Ρ.
29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!… Μάιος 29, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far29 Μαΐου: η μέρα που, για αιώνες, κάθε χρόνο, οι Έλληνες και όλοι οι πρώην Βυζαντινοί λαοί θρηνούσαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους! Θρηνούσαν την καταστροφή της μεγάλης πατρίδας τους, του Βυζαντίου, και ανανέωναν τις ελπίδες τους για το «ποθούμενο» – την απελευθέρωση, με κέντρο την ΚΠολη, τη Βασιλεύουσα!
«Βασιλιάς μας είναι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς», κατά την περίφημη ρήση του Κολοκοτρώνη, μέσα στην επανάσταση του 1821.
Καιρό τώρα πιστεύουμε πως η Τουρκοκρατία τελείωσε με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους και πως δεν υπάρχει λόγος να θρηνούμε. Μάλιστα, όποιοι επιμένουν να θρηνούν τέτοια μέρα θεωρούνται σοβινιστές και ιμπεριαλιστές: ότι ξεθάβουν το τσεκούρι του πολέμου και τρίζουν τα δόντια κατά τη μεριά της Τουρκίας, για να ξεχαστούν τα δικά μας προβλήματα ή τα δικά τους συμπλέγματα και απωθημένα.
Ένα βήμα πιο πέρα, ακόμα και το να θυμόμαστε πως σαν αυτή τη μέρα έγινε κάτι θλιβερό μυρίζει «επικίνδυνα» συντήρηση εθνικιστικών ιδεών. Πατρίδα μας τώρα πια είναι οι Τράπεζες κι οι Αγορές – κάθε διαφορετική σκέψη είναι «προδοσία» αυτής της καινούργιας πατρίδας που μας «αγαπά» και μας παιδεύει…
Από την άλλη, εκείνοι που θυμούνται και πονάνε είμαστε κάμποσοι ακόμα. Να μια αναζήτηση δημοσιευμάτων στο Διαδίκτυο για την Άλωση. Κάντε μια βόλτα…
Η γνώμη μου είναι πως, κι αν ακόμα το Βυζάντιο δεν ήταν η πατρίδα μας (που είναι, όπως είναι κι η πατρίδα όλων των Βαλκανικών λαών και πολλών λαών της Ασίας και ολίγων της Αφρικής), θα άξιζε να θρηνήσουμε την καταστροφή του. Μια καταστροφή βέβαια που άρχισε πολύ καιρό πριν την Τρίτη 29 Μαΐου 1453 και την Άλωση. Θα άξιζε, γιατί το Βυζάντιο (παρά τις συκοφαντίες εναντίον του, που μας μπούκωσε η δύση τόσα χρόνια και που και σήμερα μερικοί Έλληνες καθηγητές διδάσκουν) δεν παύει να είναι ένα από τα πιο πολιτισμένα κράτη που εμφανίστηκαν στην Ιστορία. Και τούτο, για τις επιστήμες του, τη φιλοσοφία του, τη νομοθεσία, τις τέχνες του (σειρά άρθρων εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/romi/romi.htm), αλλά και τους αγίους του, που είναι αναρίθμητοι, πολύ μεγάλοι και ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα: αγρότες, πολιτικοί, μορφωμένοι, παπάδες και θεολόγοι…
Το Βυζάντιο, παρά τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που είχε, όπως και κάθε άλλη κοινωνία, είναι ασφαλώς πιο πολιτισμένο από τη μεσαιωνική δύση, αλλά και από τη νεώτερη Ευρώπη, γιατί, παρά την έκρηξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, η ευρωπαϊκή ματιά δεν έπαψε να είναι κατακτητική και εξουσιαστική (κατακτούμε τη γνώση, όπως κατακτούμε τους λαούς της υφηλίου), ενώ η βυζαντινή ματιά δεν είναι κατακτητική (μετέχουμε στη γνώση).
Διαφωνείτε; Δεν πειράζει, καλή καρδιά. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια εκδίδονται κάποια βιβλία, που αποκαθιστούν την πνευματική αξία του Βυζαντίου στα αλλοτριωμένα μάτια των νεοελλήνων, όπως το «Γιατί το Βυζάντιο» της κυρίας Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ και το «1204» του Γιώργου Καραμπελιά (βλ. εδώ: http://www.parathemata.com/2009/10/blog-post_14.html και εδώ: http://www.oodegr.com/oode/biblia/kritiki/ptwsi_kwnst.htm)…
Εθνικισμός ή Πνευματικότητα
Το θέμα είναι: θυμόμαστε την Άλωση με ποιο σκοπό; Σε τι είδους πράξη θα θέλαμε να μετουσιωθεί η εθνική και ιστορική μας μνήμη;
Τόσο καιρό μετά την Άλωση, μετά το 1821, μετά τους βαλκανικούς πολέμους και τη μικρασιατική τραγωδία, νομίζω πως μπορούμε πια να δούμε το θέμα με ψυχραιμία και να θυμηθούμε πως δεν είμαστε μόνο Έλληνες, αλλά και ορθόδοξοι χριστιανοί, πως δεν είμαστε μόνο γήινοι, αλλά και καλεσμένοι να γίνουμε ουράνιοι…
Πώς λοιπόν θέλεις να δεις την ιστορία, αδελφέ Συνέλληνα; Σαν γήινος ή σαν ουράνιος;
Αν τη βλέπεις σαν γήινος, και βλέπεις μόνο πολιτικές λύσεις και διπλωματικές ή στρατιωτικές μάχες, έχε υπόψιν πως εσύ κι εγώ δεν ανήκουμε στον ίδιο πολιτισμό…
Αν δούμε λίγο τα πράγματα με τον ουράνιο τρόπο, τώρα που ώς ένα βαθμό οι πληγές κλείνουν και τα πάθη παλιώνουν (οι άγιοι βέβαια τα έβλεπαν έτσι ακόμη και μέσα στην Τουρκοκρατία), θα πούμε πως ταιριάζει να συμπεριφερθούμε στους Τούρκους όπως οι απόστολοι συμπεριφέρθηκαν στους σταυρωτές του Κυρίου αμέσως μετά την πεντηκοστή.
Δηλαδή πώς; Ενδιαφερόμενοι για τη σωτηρία τους – προσκαλώντας τους να μετανοήσουν και να βαφτιστούν στο όνομα του Χριστού, για να λάβουν άφεση αμαρτιών και να πάρουν μέσα τους το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα και να σωθούν, να γίνουν άγιοι! (Όμορφα επισημαίνει το θέμα ο Αμερικανός π. Αλέξιος Καρακαλληνός στο βιβλίο του «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν»).
Θέλεις λοιπόν, Συνέλληνα αδελφέ μου, κατοχύρωση της εθνικής σου ανεξαρτησίας; Διάβασε τους βίους των μαρτύρων και μάθε να θυσιάζεσαι για τα ιερά και τα όσιά σου.
Θέλεις αξιοπρέπεια; Μάθε να νικάς τα πάθη και τις αδυναμίες σου, τη δειλία, την απληστία, την ιδιοτέλεια, τον εγωισμό σου, με τον τρόπο που έχουν διδάξει οι άγιοι διδάσκαλοι της φυλής σου, οι άγιοι Πατέρες.
Θέλεις να νικήσεις τον «αιώνιο εχθρό», που διεκδικεί κομμάτια της πατρίδας μας, τον Τούρκο (εξυπηρετώντας συνήθως άλλους, κρυμμένους βαθύτερα ισχυρούς εχθρούς); Και παράλληλα να εκδικηθείς για όσα τράβηξαν οι πρόγονοί μας, από την Άλωση μέχρι το Κυπριακό; Κάνε μια επίθεση Ορθοδοξίας και τράβηξε στην Εκκλησία του Χριστού όσο πιο πολλούς Τούρκους μπορείς.
Τότε θα εκδικηθείς και θα νικήσεις τον αληθινό εχθρό, το διάβολο. Και θα σώσεις τους αδελφούς σου, τους Τούρκους, θα σώσεις την πατρίδα σου, θα σώσεις και τον εαυτό σου και τα παιδιά σου. Θα τα σώσεις όχι μόνο στο τώρα, αλλά στην αιωνιότητα.
Αυτά ορίζει η ορθόδοξη κληρονομιά, η ουράνια ματιά. Τις εθνικιστικές κραυγές και τα υψωμένα ξίφη ας τα προτιμούν κάποιοι άλλοι, όχι εμείς.
Ίσως τώρα σε εξοργίζουν αυτά. Σκέψου τα, κάνε και μια προσευχούλα να σε φωτίσει ο Θεός, συζήτησέ τα και με τον πνευματικό σου, αν έχεις (ευκαιρία να βρεις, αν δεν έχεις), και θα καταλάβεις… Και, αν είσαι έφηβος και σε μεθάνε με συνθήματα εθνικιστικές ή «πατριωτικές» ομάδες, θα καταλάβεις αργότερα.
Δες εδώ μερικούς Τούρκους ορθόδοξους αγίους: http://www.oodegr.com/oode/islam/agioi_tou_islam_1.htm, δες και κάποιους τουρκόφωνους ορθόδοξους ιστότοπους: http://www.oodegr.com/tourkika/desmoi/desmoi.htm.
Να και η τουρκική ΟΟΔΕ: http://www.oodegr.com/tourkika/index.htm & ο Κρυπτοχριστιανός: http://kryptoxristianos.blogspot.gr/.
Βοήθησε όπως μπορείς την υπόθεση της Ορθοδοξίας στην Τουρκία. Ξέρεις Τούρκους; Μιλάς με Τούρκους (αγγλικά ίσως, στο Facebook); Προώθησε την Ορθοδοξία όπως μπορείς. Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά στην πατρίδα, αυτό φέρνει πιο κοντά το ποθούμενο (άλλωστε, κατά τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, το ένα τρίτο των Τούρκων θα γίνουν ορθόδοξοι (*) – πώς θα γίνουν, νομίζεις, χωρίς τη βοήθειά μας;). Θυμήσου πως η Επανάσταση του 21, η ηρωική μα και άγρια, κατέληξε σε εμφύλιους πολέμους και σκλαβωμό στους Ευρωπαίους… Έτσι – με μάρτυρες, όχι με άγριους πολεμιστές, με αίματα μαρτύρων, όχι εχθρών σφαγμένων, ούτε, πολύ περισσότερο, με γυναικόπαιδα του εχθρού σφαγμένα – η Κυρά η Δέσποινα θα πάψει να δακρύζει και πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά σου θα ‘ναι…
Αμήν.
(*) «Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά» (Γνωστή προφητεία, καταγεγραμμένη και στο κλασικό βιβλίο του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη για τον άγιο Κοσμά. Υπάρχει και σε αυτό το αφιέρωμα: http://noiazomai.agrino.org/patrokosmas.html).
Πηγή: Ο Νεκρός
Ευχαριστίες στον Θ.Ρ.
Το Χαμόγελο του Ετοιμοθάνατου Ήρωα Μάιος 27, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία , add a comment
Η Μάχη της Κρήτης με τα Μάτια Γερμανού Αλεξιπτωτιστή
Αφήγηση ενός Γερμανού αξιωματικού των αλεξιπτωτιστών για περιστατικό που συνέβη στην περιοχή Γαλατά των Χανίων, όπου πραγματοποιήθηκε η κυρία προσπάθεια των Γερμανών στην Μάχη της Κρήτης (20 Μαΐου – 1 Ιουνίου 1941):
Στὸ λιγοστὸ φῶς τῆς ἡμέρας θυμᾶμαι ποὺ πετάχθηκε σὰν ἀγρίμι μέσα ἀπὸ τοὺς ἀγκαθωτοὺς θάμνους, σὰν ἀστραπή, μιὰ λεβεντόκορμη σιλουέτα, στὰ μαύρα ντυμένη, μὲ ψηλὲς μπότες καὶ σαρίκι στὸ κεφάλι, ποὺ δίχως καθυστέρηση φύτεψε μὲ τὸ γερμανικὸ αὐτόματο, ποὺ κρατοῦσε, πέντε σφαῖρες στὸ στομάχι δύο ἀλεξιπτωτιστῶν.
Πρὶν προλάβουμε νὰ ἀντιδράσουμε, ἔπεσε κάτω, γλιστρώντας σὰν φίδι μέσα στοὺς θάμνους μὲ δαιμονισμένη ταχύτητα. Ἀντιδρῶντας γρήγορα, τὸν κυκλώσαμε καὶ προσπαθήσαμε νὰ τὸν ἐξουδετερώσουμε. Αν και είχα υποσετί τη σκληρή εκπαίδευση των Γερμανών αλεξιπτωτιστών επί επτά μήνες στο Βερολίνο, με είχε συναρπάσει ο τρόπος που γλιστρούσε σέρνοντας το κορμί του πάνω στο χώμα. Ήταν μια τακτική αυτοσχέδια που θύμιζε περισσότερο ερπετό παρά άνθρωπο. Με πολύ κόπο καταφέραμε να τον κυκλώσουμε και ν ατον αχρηστέψουμε με μια χειροβομβίδα. Κατάφερε την τελευταία στιγμή να πληρώσει στον αριστερό μηρό ακόμα έναν αλεξιπτωτιστή. Μετά την έκρηξη της χειροβομβίδας πλησίασα με προφύλαξη. Ήθελα να δω από κοντά τον άγνωστο πολεμιστή που με εντυπωσίασε. Ὅταν ἔφθασα κοντά του δὲν εἶχε ἀκόμα πεθάνει. Τὰ μάτια του ἀνοικτά, κατάμαυρα, λὲς καὶ φοβέριζε τὸν ἐρχομὸ τοῦ θανάτου, ὅμως ὅλο σχεδὸν τὸ κορμί του ἦταν χτυπημένο ἀπὸ τὰ θραύσματα τῆς χειροβομβίδας. Τὸν σήκωσα καὶ ἀκούμπησα τὴν πλάτη του στὸν κορμὸ μιᾶς χοντρῆς ἐλιᾶς. Εἰλικρινὰ μὲ εἶχε συναρπάσει ἡ τακτικὴ ποὺ μαχόταν.
Η αιμορραγία είχε βάψει όλο το χώμα, θὰ ἦταν περίπου 18 χρονῶν. Το πρόσωπό του, με έντονα χαρακτηριστικά, αν και είχε σκεπαστεί με σκόνες και αίματα, έδειχνε τόσο νεανικό. Πρὶν ξεψυχήσει, κοίταξε βαθιὰ μέσα στὰ μάτια τὸ στοχασμό μου καὶ χαμογέλασε.
Ξαφνιάστηκα!
Δὲν ξέρω ἄν χαμογελοῦσε σὲ μένα ἤ στὸν θάνατο, ποὺ φτερούγιζε γιὰ νὰ τὸν πάρει. Σήκωσε μὲ κόπο τὸ δεξί του χέρι, πῆρε ἀπὸ τὸ λαιμό του ἕνα σταυρό ποὺ κρεμόταν, τὸν φίλησε κι ἔγειρε τὸ κεφάλι πλάγια, ξεψυχώντας μὲ καρφωμένο στὰ χείλη του τὸ χαμόγελο.
Ὅμως, ἡ ἔκπληξή μου ἔμελλε νὰ κορυφωθεῖ, ὅταν τραβῶντας τὸ σαρίκι του γιὰ νὰ τὸν ξαπλώσω χάμω, ξεχύθηκαν ἀπ’ τὸ κεφάλι του μισὸ μέτρο κατάμαυρα μαλλιά. Τότε μόνο κατάλαβα πὼς ἦταν γυναῖκα. Βουβάθηκα.
Ἦταν κάτι ποὺ δὲν τὸ περίμενα. Ἔνοιωσα στὸ λαιμό μου ἕναν κόμπο νὰ μὲ πνίγει. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συνειδητοποίησα ὅτι ἡ μοίρα τῶν ἀλεξιπτωτιστῶν θὰ ‘ ταν πολὺ δύσκολη στὴν Κρήτη. Ἔφυγα, ἀφήνοντας τὴ σκέψη μου κάτω ἀπὸ τὴ γέρικη ἐλιά, κοντὰ στὴ νεκρὴ κοπέλα».
Πηγή: Στρατιωτική Επιθεώρηση ΓΕΣ (τ. 3-4/1991, σελ. 95)
Αναδημοσίευση από: Εφημερίδα Ρήξη τ. 144
Επιστολή προς έναν Ήρωα του Αιγαίου Μάιος 22, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη , add a comment
Είναι βαρύ αυτό το απόγευμα κι ας είναι Ανάσταση. Την οθόνη του υπολογιστή μου στοιχειώνει η φωτογραφία σου, να με κοιτά κατάματα και να με ελέγχει. Κοιτάζω ένα παιδί 34 ετών τόσο σίγουρο για τον εαυτό του, τόσο σίγουρο για τις επιλογές του και ντρέπομαι.
Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου κλαίω σα να σε ήξερα προσωπικά… δεν σε ήξερα. Ούτε εσύ με ήξερες, μα σαν επέλεξες επάγγελμα, την προστασία μου με είχες στο μυαλό σου κι ας μην με ήξερες προσωπικά. Κι αυτό απόψε με βαραίνει.
Δεν σε λυπάμαι ρε συ Γιώργη, σε θαυμάζω…
Την οικογένειά σου λυπάμαι, τα παιδιά και την γυναίκα σου, τον πατέρα, την μάνα και τα αδέλφια σου λυπάμαι μόνο. Τους λυπάμαι γιατί τους κλήρωσε βαρύ φορτίο, να αποχαιρετήσουν έναν ήρωα ζώντας σε μια πατρίδα αγνωμόνων! Την πατρίδα λυπάμαι που μετρά μείον έναν ήρωα. Λυπάμαι και το Αιγαίο που σε τύλιξε ενώ σε είχε ανάγκη να το προστατεύεις από ψηλά. Δεν σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο. Στους ήρωες δεν ταιριάζει ο οίκτος, αξίζει ο σεβασμός, αξίζει το δέος! Αυτό αισθάνομαι για σένα. Δέος! Κι αν κλαίω μπροστά στην φωτογραφία σου, που στοιχειώνει τον υπολογιστή μου, είναι γιατί νιώθω ότι δε σου αξίζω. Ότι δε σου αξίζουμε. Όπως δεν αξίζουμε στον Άγγελο και στον Δημήτρη. Γι’ αυτό είναι τιμή μας που σας έχουμε, κι αυτή η τιμή είναι απόψε ασήκωτη…
Σε λίγο ο θάνατός σου θα παίξει στο δελτίο του ΣΚΑΙ και θα σε δούμε όλοι εμείς για τους οποίους πετούσες. Και βλέποντάς σε θα πούμε για «τους παλιότουρκους που σε σκότωσαν» και πως χάθηκες άδικα. Κι έπειτα, μιας και δε σε ξέραμε προσωπικά, θα την αράξουμε για να δούμε παθιασμένοι το project με το οποίο ο Τούρκος καναλάρχης στηρίζει τον πρόεδρο των γειτόνων μας και βλέποντας το αποχαυνωμένοι, θα γεμίσουμε τις τσέπες του με ευρώπουλα. Ευρώπουλα με τα οποία θα στηρίξει τον πρόεδρο για να παίζει στις πλάτες των συναδέλφων σου το λιοντάρι… Και δε θα τολμήσουμε να διανοηθούμε την σχέση του δικού μας καναπέ με το δικό σου Αιγαίο. Γιατί το Αιγαίο ρε συ Γιώργο είναι δικό σου, όχι δικό μας. Εμάς μας αρκεί ένας καναπές, δυο τρεις χασομέρηδες σε ένα σπίτι στην Τουρκία (!) και άλλοι πέντ’ έξι χασομέρηδες σε ένα νησί στο πουθενά, για να είμαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι κι ας γεμίζουμε με την ευτυχία μας ευρώπουλα στους φίλους αυτούς που έκαναν την ζωή σου δύσκολη…
Γι’ αυτό σου λέω, δεν σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο. Τον εαυτό μου λυπάμαι!
Λυπάμαι εμένα και όλους αυτούς σαν εμένα, που με την βλακεία και τον ωχαδελφισμό μας, δεν σε βοηθήσαμε την ώρα που εσύ μας προστάτευες, ούτε σου συμπαρασταθήκαμε έτσι για το «γαμώτο», και που με την αδιαφορία και τον ωχαδελφισμό μας, θα πληγώσουμε κι άλλο την οικογένειά σου, που από σήμερα απέκτησε ένα καρφί στην καρδιά…
Δεν σε λυπάμαι ρε συ Γιώργη. Τους ήρωες δεν τους λυπάσαι, τους θαυμάζεις, τους σέβεσαι, τους προσκυνάς. Μόνο τους ήρωες προσκυνάς, κανένα άλλο είδωλο.
Κι αν κλαίω απόψε, κι αν το απόγευμα είναι βαρύ παρά την Ανάσταση, είναι που η Ανάσταση ξεκίνησε για σένα, μα για μας δεν έχει ξημερώσει ακόμα, γιατί η Ανάσταση αδελφέ θέλει συνείδηση, θέλει αξιοπρέπεια, θέλει παλικαριά…Ποτέ κανένας αδιάφορος δεν αναστήθηκε, ποτέ κανένας ασυνείδητος δεν κατάλαβε το θαύμα. Εμάς λυπάμαι ρε συ Γιώργο, όχι εσένα. Εσύ τουλάχιστον συνάντησες το τέλος σου με το πάθος του Αθάνατου. Ενώ εμείς συναντάμε τις ζωές μας με την απάθεια του νεκρού.
Δεν σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο, σε ντρέπομαι, σε ευγνωμονώ και σε ευχαριστώ!
Καλό ταξίδι άγνωστε αδελφέ κι εκεί που πετάς, γίνε προσευχή για όλους μας»
Νίκος Γεωργόπουλος
Πηγή: Περιοδικό απόφοιτων Αξιωματικών Σχολής Ευελπίδων Τάξεως 1971 (έτος αποφοιτήσεως)
Αναδημοσίευση από: Εφημερίδα Δημοκρατία
Αφήστε το (αγέννητο παιδί) να ζήσει… Μάιος 4, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Κοινωνία, Τεκνογονία / Εκτρώσεις , 1 comment so farΑξιόλογη πρωτοβουλία για την προστασία της ζωής του αγέννητου παιδιού. Ακολουθούν τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό σποτ για την πολύ ενδιαφέρουσα ημερίδα γνωριμίας στις 6/5/2018.
Πηγή: Αφήστε με να ζήσω
10 μύθοι και αλήθειες για το ζήτημα του ονόματος «Μακεδονία» Φεβρουάριος 24, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Πολιτική , add a comment
Μύθος 1ος. Πρώτο μέρος.
140 χώρες την αναγνωρίζουν ως «Μακεδονία», άρα πρέπει κι εμείς αφού χάσαμε το παιχνίδι.
Αλήθεια:
Οι διμερείς αναγνωρίσεις υστερούν των διεθνών. Δεν υπάρχει ούτε μία αναγνώριση διεθνούς οργανισμού ως «Μακεδονία». Παντού είναι ως πΓΔΜ. Όταν μία χώρα που τους έχει αναγνωρίσει ως «Μακεδονία» έχει επίσημο ρόλο ως εκπρόσωπος ή προεδρεύουσα χώρα ενός διεθνού οργανισμού, τότε χρησιμοποιεί το πΓΔΜ. Αυτό κάνει ήδη το πρώτο εξάμηνο του 2018 η Βουλγαρία ως προεδρεύουσα της ΕΕ, παρόλο που ήταν η πρώτη χώρα που την αναγνώρισε ως «Μακεδονία».
Μύθος 1ος. Δεύτερο μέρος.
140 χώρες την αναγνωρίζουν ως «Μακεδονία», άρα πρέπει κι εμείς αφού έτσι θα συνεχίσουν να την ονομάζουν.
Αλήθεια:
Οι αναγνωρίσεις ως «Μακεδονία» μέχρι σήμερα συμπεριλαμβάνουν τον όρο ότι οι αναγνωρίσεις αυτές ισχύουν έως ότου η Ελλάδα συμφωνήσει με τα Σκόπια σε νέο όνομα. Τότε, θα ισχύσει το νέο όνομα.
[Το είπε ο ίδιος ο υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς στη ΕΡΤ]
Μύθος 2ος.
Το πΓΔΜ περιλαμβάνει ήδη τον όρο Μακεδονία, άρα τους έχουμε αναγνωρίσει ήδη.
Αλήθεια:
Το πΓΔΜ είναι «πρώην» όνομα. Το πΓΔΜ αναφέρεται σε (πρώην) «Γιουγκοσλαβική» Δημοκρατία, η οποία δεν υπάρχει. Το πΓΔΜ είναι προσωρινό όνομα μέχρι να υπάρξει τελική συμφωνία. Δεν μπορεί να προδικάσει το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης.
Μύθος 3ος.
Τους έχουμε ήδη αναγνωρίσει τον όρο Μακεδονία όταν ήταν μέρος της Γιουγκοσλαβίας.
Αλήθεια:
Δεν έχουμε κάνει αναγνώριση κράτους. Το όνομα της επαρχίας ή ομοσπονδίας, είναι εσωτερικό όνομα του κράτους. Άλλωστε, είχαμε κι εμείς όλο αυτό το διάστημα εσωτερικό όνομα περιφέρειας με το όνομα Μακεδονία. Η ισορροπία δύο εσωτερικών ονομάτων σπάει, όταν το ένα καθίσταται κράτος. Διότι όνομα κράτους σημαίνει όνομα εθνότητας και όνομα γλώσσας. Ενώ το εσωτερικό όνομα όχι. Το ζήτημα αναγνώρισης κράτους με το όνομα Μακεδονία εμφανίστηκε τον χειμώνα του 1991. Όχι νωρίτερα.
Μύθος 4ος.
Μας πιέζουν οι Αμερικάνοι. Πρέπει να υποχωρήσουμε.
Αλήθεια:
Ας δεχτούμε, χάριν συζήτησης, ότι οι Αμερικάνοι πιέζουν να ενταχθεί η χώρα στο ΝΑΤΟ. Δεν τους ενδιαφέρει τόσο το όνομα, όσο η ένταξη. Ποιος καίγεται περισσότερο να ενταχθεί από τα δύο μέρη; Η Ελλάδα ή τα Σκόπια; Προφανώς τα Σκόπια. Αυτοί που καίγονται, αυτοί υποχωρούν. Εμάς δεν μας νοιάζει. Οι Αμερικάνοι πιέζουν για λύση. Πιέζουν αυτόν που έχει ανάγκη να λάβει κάτι ως αντάλλαγμα, δηλαδή την ένταξη. Όχι αυτόν που δεν θα λάβει τίποτα.
[Επίσης, η γεωστρατηγική αξία των Σκοπίων είναι αδιευκρίνιστη. Δεδομένου ότι το Κόσσοβο είναι αμερικανικό προτεκτοράτο και εκεί υπάρχει ίσως η μεγαλύτερη αμερικανική βάση στην Ευρώπη και πλήρης αμερικανικός έλεγχος, από την πλευρά της Αλβανίας, και δεδομένου ότι η Βουλγαρία είναι η πιο φιλοαμερικανική χώρα στα Βαλκάνια και δεδομένου ότι εμείς είμαστε ήδη στο ΝΑΤΟ, η γεωστρατηγική αξία των Σκοπίων για τους αμερικανούς γίνεται ελάχιστη]
Μύθος 5ος.
Μας συμφέρει στρατηγικά να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Αντίπαλός μας ουσιαστικά είναι η Τουρκία.
Αλήθεια:
Τα Σκόπια τα έχουν προσεγγίσει οι Τούρκοι από το 1991 με διάφορους τρόπους, μέχρι και οικονομική ενίσχυση. Είναι πασιφανές ότι εντός ΝΑΤΟ τα Σκόπια θα συνηγορούν συνεχώς υπέρ των θέσεων της Τουρκίας εναντίον μας.
Μύθος 6ος.
Η λύση του ζητήματος θα φέρει σταθερότητα στην περιοχή και στο εσωτερικό τους.
Αλήθεια:
Από πού συνάγεται αυτό το συμπέρασμα; Το κράτος των Σκοπίων είναι εγγενώς ασταθές επειδή το 30% του πληθυσμού είναι Αλβανοί. Το ΝΑΤΟ είναι στρατιωτική συμμαχία των Αμερικανών. Η Ισπανία είναι στο ΝΑΤΟ και κινδυνεύει με διάλυση στο εσωτερικό της. Το Ηνωμένο Βασίλειο διενήργησε δημοψήφισμα αποσκίρτισης της Σκωτίας, ενώ βρέθηκε για δεκαετίες σε ένα είδος ψυχρού πολέμου με την Ιρλανδία. Καμία εσωτερική ασφάλεια δεν διασφαλίζει το ΝΑΤΟ. Μόνο συμμαχία διασφαλίζει έναντι κοινών εξωτερικών εχθρών. Και ως μέλος του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να διαλυθεί ή να αποσταθεροποιηθεί από μόνο του.
Μύθος 7ος. Πρώτο μέρος.
Αν λυθεί ο αλυτρωτισμός, δεν μας ενοχλεί το όνομα.
Αλήθεια:
Το όνομα είναι το όχημα του αλυτρωτισμού. Χωρίς το όνομα, ο αλυτρωτισμός σβήνει αυτομάτως. Αντίθετα, με το όνομα παραδεδομένο, ο αλυτρωτισμός παραμένει ζωντανός.
Μύθος 7ος. Δεύτερο μέρος.
Αν αλλάξουν Σύνταγμα, παύει ο αλυτρωτισμός.
Αλήθεια:
Είναι αδύνατον να παύσει ο αλυτρωτισμός δια παντός με μία απόφαση κάποιας κυβέρνησης σε μία δεδομένη στιγμή. Ταυτόχρονα, η αποδοχή της παράδοσης του ονόματος Μακεδονία είναι τελεσίδικη, οριστική και αμετάκλητη. Ο αλυτρωτισμός μπορεί να επανέλθει την επόμενη ημέρα. Η αποδοχή του συμβιβασμού ποτέ.
Μύθος 7ος. Τρίτο μέρος.
Το Σύνταγμα έχει αλλάξει το 1995. Δεν χρειάζεται αλλαγή Συντάγματος για να παύσει ο αλυτρωτισμός.
Αλήθεια:
Διατάξεις με αναφορές σε «όλους τους Μακεδόνες» υπάρχουν ακόμη στο Σύνταγμα των Σκοπίων. Δεν αφαιρέθηκαν όλες. Το ότι κάποιοι ψελλίζουν ότι δεν χρειάζεται αλλαγή Συντάγματος, παράγεται από την αδυναμία του Κοινοβουλίου να εγκρίνει αλλαγή Συντάγματος. Όμως αυτό είναι παράλογο, διότι το όνομα του κράτους ορίζεται στο Σύνταγμα (άλλωστε συχνά το αναφέρουμε ως το «Συνταγματικό τους όνομα»), πώς λοιπόν θα αλλάξει «Συνταγματικό όνομα» η χώρα, χωρίς να αλλάξει, έστω αυτό το στοιχείο, από το Σύνταγμα;
Εκτός αυτού, η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι δεν υπάρχει δημόσια υπηρεσία που να μην έχει αναρτημένους στους τοίχους χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», με ελληνικά εδάφη. Επίσης, στα βιβλία Ιστορίας γράφονται τραγελαφικά πράγματα που θρέφουν γενιές εκεί. Και ασφαλώς, όλα αυτά δεν αλλάζουν σε ένα απόγευμα.
Μύθος 8ος. Πρώτο μέρος.
Βασικά, αναγνωρίζουν ότι είναι Σλάβοι και δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους Μακεδόνες.
Αλήθεια:
Ασφαλώς υπάρχουν ορισμένοι που το ισχυρίζονται αυτό. Ο Γκεοργκιέφσκι, πρώην πρωθυπουργός των Σκοπίων, πήρε Βουλγαρική υπηκοότητα και από την Βουλγαρία γκρεμίζει τον «Μακεδονισμό» των Σκοπίων σήμερα. Δεν είναι όμως όλοι έτσι. Άλλωστε, ο σφετερισμός της Ιστορίας δεν αφορά μόνο στους Έλληνες. Ονομάζουν «Μακεδονικούς χρόνους» αυτό που διεθνώς ονομάζεται «Ελληνιστικοί χρόνοι», θεωρούν «Μακεδόνισσα», πχ την Κλεοπάτρα κλπ. Τον τόνο τον δίνουν οι άλλοι. Βλέπε αγάλματα, ονόματα, επίσημη προπαγάνδα κλπ.
Μύθος 8ος. Δεύτερο μέρος.
Θέλουν το όνομα Μακεδονία, όχι ως σύνδεση με την αρχαία Μακεδονία, αλλά γεωγραφικά. Άλλωστε κατοικούν στην Μακεδονία.
Αλήθεια:
Κατοικούν σε ποια Μακεδονία ακριβώς; Χρονικά δηλαδή ποια Μακεδονία; Αυτό που θεωρούν ως «Μακεδονία», και που μοιράστηκε στα τρία σημερινά κράτη της Ελλάδας, Βουλγαρίας και Σκοπίων, είναι η έκταση τριών συγκεκριμένων Βιλαετίων κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η αρχαία Μακεδονία ήταν αρκετά μικρότερη σε έκταση.
Η ουσία είναι ότι το «Άνω Μακεδονία» είναι δόκιμος ιστορικός όρος, ο οποίος απαντάται από τον Ηρόδοτο στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα, δηλαδή 150 χρόνια πριν τον Μέγα Αλέξανδρο. Το «Νέα Μακεδονία» ορίζει την χώρα ως τη σύγχρονη έκδοση της αρχαίας. Τα ονόματα αυτά έχουν ιστορική και όχι γεωγραφική χροιά. Το Βόρεια Μακεδονία αυτόματα εγείρει το ερώτημα των νοτίων και της ένωσης μαζί τους.
Δεν θα επέμεναν τόσο πολύ σε τέτοια ονόματα, αν δεν εκμεταλλευόταν την ιστορική βαρύτητα της αρχαίας Μακεδονίας. Αυτό είναι σαφές.
Μύθος 8ος. Τρίτο μέρος.
Το Βόρεια ή Άνω ή Νέα ή «Του Βαρδάρη» – Μακεδονία, είναι «σύνθετα ονόματα με γεωγραφικό προσδιορισμό».
Αλήθεια:
Όπως ειπώθηκε παραπάνω, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το «Μακεδονία» έχει εθνική χροιά, όχι γεωγραφική. Το ότι υπάρχει γεωγραφικός όρος, όχι απλώς δεν σημαίνει ότι το Μακεδονία γίνεται γεωγραφικός όρος, αλλά αντιθέτως ενισχύει το ότι το «Μακεδονία» έχει εθνικά χαρακτηριστικά. Οι «Άνω/Βόρειοι/Νέοι Μακεδόνες» είναι Μακεδόνες στην εθνότητα. Εμπεδώνει δηλαδή και επιβραβεύει την ύπαρξη Μακεδονικού έθνους, άρα του «Μακεδονισμού» τους.
Ένα παράδειγμα, ίσως το μοναδικό, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι προσδιορίζει το «Μακεδονία» ως γεωγραφικό όρο, είναι το «Σλαβομακεδονία». Σ’ αυτόν τον όρο, το Σλαβο- ορίζει το έθνος και το Μακεδονία- ορίζει την γεωφραφία. Και εδώ όμως, η παρανόηση είναι ανοιχτή.
Μύθος 9ος.
Δεν απειλούμαστε στρατιωτικά από τα Σκόπια. Είναι γελοία σκέψη.
Αλήθεια:
Αφ’ ενός, ο συνδυασμός δυνάμεων και συμμαχιών στο μέλλον δεν μπορεί να προβλεφθεί, όπως αναφέρθηκε και στην δήλωση των 6 το 1992.
Αφ’ ετέρου, ας δεχθούμε ότι το επιχείρημα ευσταθεί, χάριν συζήτησης. Η πάνδημη άρνηση των Ελλήνων να αποδεχθούν τον συμβιβασμό της παράδοσης του ονόματος δεν άπτεται στρατιωτικής απειλής. Εσκεμμένη ή όχι, πρόκειται για παρανόηση. Η άρνηση των Ελλήνων έγκειται στην αίσθηση απώλειας ταυτότητας, στην αίσθηση απώλειας τμήματος της Ιστορίας. Όταν ο Έλληνας Μακεδόνας δεν θα μπορεί να δηλώνει ότι είναι Μακεδόνας, διότι δια της κυβέρνησής του θα έχει αναγνωρίσει έναν άλλο λαό ως «Μακεδόνες», αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.
Μύθος 10ος.
Πρέπει να βρούμε λύση. Δεν υπάρχει άλλη ευκαιρία.
Αλήθεια:
(Αυτό θυμίζει λίγο Κύπρο 2004, αλλά τελικά η ένταξη στην ΕΕ έγινε παρά τις Κασσάνδρες).
Ξεχνάμε ότι η χώρα αυτή έχει δύο εθνικές συνιστώσες: Σλάβους και Αλβανούς. Ας σκεφτούμε τους Αλβανούς. Μας λένε ότι δεν δέχονται το Σλαβομακεδονία επειδή δεν είναι Σλάβοι. Μάλιστα. Σάμπως είναι Μακεδόνες; Όχι βέβαια. Όσο ξένο τους είναι το Σλαβο-κάτι, τόσο ξένο τους είναι και το Κάτι-Μακεδονία. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο.
Το 1992 δεν είχαν ούτε έναν Αλβανό βουλευτή. Σήμερα έχουν 4 κόμματα, 2 στην κυβέρνηση, το 1 έχει δικό του αντιπρόεδρο. Τα Αλβανικά είναι πλέον επίσημη γλώσσα της χώρας. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σε λίγα χρόνια θα επιζητήσουν ένα όνομα κράτος ουδέτερο εθνικά, δηλαδή χωρίς κανέναν από τους όρους Σλαβο- ή Μακεδονία-, το οποίο κράτος αυτό θα έχει δύο εθνικές συνιστώσες. Αυτό συμβαίνει σήμερα με το Βέλγιο, που είναι όνομα κράτους απαρτιζόμενο από δύο εθνότητες με άλλα ονόματα.
Αυτό το ενδεχόμενο, αυτομάτως υποβαθμίζει το πρόβλημα από πρόβλημα αναζήτησης ονόματος σε κράτος-εθνότητα-γλώσσα (και άρα, παρουσία σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και γενικότερα διεθνείς σχέσεις), σε πρόβλημα αναζήτησης εσωτερικού ονόματος μίας εθνικής συνιστώσας.
Αυτό μας δίνει και τον κατάλληλο χρόνο, ώστε από τότε και μετά, να συνεχίσουμε εκείνο το πνεύμα του Μακεδονικού Αγώνα που δεν σκόπευε να «απελευθερώσει την Μακεδονία» (όπως κακώς νομίζουμε), αλλά σκόπευε να θυμίσει στους κατοίκους της Μακεδονίας ότι είναι Έλληνες και να τους αφυπνίσει καταλλήλως, όποια γλώσσα κι αν μιλάνε. Εξ ου και οι «Γραικομάνοι» (κατά τους Βουλγάρους) πληθυσμοί, οι οποίοι πολέμησαν όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες χωρίς να γνωρίζουν ελληνικά. Μακροπρόθεσμος στραγητικός στόχος είναι αυτός.
Ανδρέας Σταλίδης
Πηγή: Αντίβαρο
Ελένη Γλυκατζή-Αρβελέρ: οι Ελληνες οφείλουμε τα πάντα στο Βυζάντιο Νοέμβριος 12, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία , add a comment
Γιατί οι Ελληνες οφείλουμε τα πάντα στο Βυζάντιο, ακόμη κι όταν… τρώμε τον περίδρομο.
Γιατί ο Σαλβαντόρ Νταλί είναι περισσότερο συγγενής με έναν αγιογράφο παρά με έναν σύγχρονό του.
Γιατί υπάρχουν ταμπού στη διδασκαλία της Βυζαντινής Ιστορίας.
Εξηγήσεις από μια μεγάλη βυζαντινολόγο
– Κυρία Αρβελέρ, γιατί μας ενδιαφέρει σήμερα τόσο πολύ το Βυζάντιο;
«Γιατί το Βυζάντιο είναι η ελληνική γλώσσα και η ορθοδοξία, δηλαδή τα δύο βασικά συστατικά της ελληνοσύνης. Βέβαια το Βυζάντιο ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία, αλλά ήταν μια αυτοκρατορία ελληνόφωνη. Το ότι το Βυζάντιο ήταν ελληνόφωνο έσωσε όλον τον ελληνικό πολιτισμό. Οταν ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός Φερνάν Μπροντέλ έγραφε ότι δεν υπάρχουν Γάλλοι, υπάρχουν μόνο γαλλόφωνοι, και όποιος μιλάει γαλλικά είναι Γάλλος εννοούσε ότι η γλώσσα είναι η σύμπτυξη όλου του πολιτισμού και όλης της παράδοσης. Και το Βυζάντιο είναι ελληνόφωνο από τον 7ο αιώνα».
– Και γιατί επί δύο αιώνες στο σύγχρονο ελληνικό κράτος απωθήσαμε εντελώς το Βυζάντιο;
«Είμαστε οι μόνοι που δεν ελευθερώσαμε την κοιτίδα του γένους, την Κωνσταντινούπολη, και κάναμε πρωτεύουσα ένα λασποχώρι, όπως ήταν το 1830 η Αθήνα, ένα λασποχώρι με μερικές χιλιάδες σπίτια, από τα οποία πάρα πολλά ήταν χωρίς στέγη. Για να μην πούμε ότι η Αθήνα ήταν τότε αλβανοκρατούμενη, πράγμα που δεν έχει καμία σημασία, αλλά το λέω επίτηδες για τους εθνικίζοντες. Το ότι από μια ελληνόφωνη αυτοκρατορία φτάσαμε ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς σε ένα πολιτικό μόρφωμα, το ελληνικό κράτος, το οποίο είναι “δευτερεύον”, για να μην πω τίποτε χειρότερο, αυτό δημιουργεί ένα είδος συμπλέγματος».
– Δηλαδή απωθήσαμε το Βυζάντιο ψυχαναλυτικά;
«Αμα θέλετε, το λέτε κι έτσι. Σημασία έχει ότι από το λασποχώρι φτάσαμε απευθείας στον Περικλή, βάζοντας σε παρένθεση χίλια χρόνια της μόνης ελληνόφωνης αυτοκρατορίας».
– Σήμερα είναι ζωντανό το Βυζάντιο;
«Βεβαίως. Πάμε στην εκκλησία. Τι ακούμε; “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια” ή “αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού”. Γυρνάμε στο σπίτι. Ο μπαμπάς λέγεται Παναγιώτης, η μάνα Βασιλική, υπάρχει το εικονοστάσι. Χρησιμοποιούμε βυζαντινές παροιμίες. Λέμε “έφαγε τον περίδρομο” επειδή το πινάκιο, το βαθύ πιάτο των Βυζαντινών, είχε γύρω γύρω ένα περιθώριο όπου ξεχείλιζε το φαγητό. ΄Η λέμε “τα παίζει στα δάχτυλα”, επειδή ακριβώς οι Βυζαντινοί μετρούσαν τα πάντα».
– Επομένως είναι μια συνέχεια οργανική…
«Είναι μια οργανική συνέχεια που εκφράζεται με τη λέξη ρωμιοσύνη. Αυτή η οργανική συνέχεια δεν είναι άλλη από τη ρωμιοσύνη…».
– Λέξη που σήμερα έχει κάτι το απαξιωτικό…
«Πράγμα σκανδαλώδες, γιατί η λέξη “ρωμιός” είναι η μόνη που είναι αυτοκρατορική. Το Βυζάντιο ποτέ δεν αποκαλούσε τον εαυτό του Βυζάντιο. Οταν ο Ψελλός ή ακόμη και ο Μιχαήλ Χωνιάτης λένε “οι Βυζαντίου πολίτες” εννοούν τους Κωνσταντινουπολίτες. Δεν εννοούν τίποτε άλλο. “Εσείς οι Βυζαντίου πολίτες” γράφει ο Μιχαήλ Χωνιάτης από την Αθήνα, όπου ήρθε ως μητροπολίτης, στον αδελφό του στην Κωνσταντινούπολη. Διαμαρτύρεται ο Χωνιάτης στον αδελφό του, που ήταν πρωθυπουργός, γιατί οι τρυφεροί πολίτες της Κωνσταντινουπόλεως τον έστειλαν σε έναν τόπο όπου δεν έβρισκε ένα βιβλίο. Κι έπρεπε να πηγαίνει στο μοναστήρι της Κέας για να βρει».
– Τους Ευρωπαίους τους αφορά ή πρέπει να τους αφορά το Βυζάντιο;
«Ακόμη περισσότερο. Γιατί τι είναι ο Ευρωπαίος; Οπως έλεγε ο Πολ Βαλερύ είναι αυτός που έχει υποστεί φιλοσοφικά την επίδραση της αρχαίας ορθολογιστικής σκέψης, που έχει ζήσει με την ιουδαϊκοχριστιανική πνευματικότητα κι έχει υποστεί την επίδραση της ρωμαϊκής διοίκησης και των ρωμαϊκών θεσμών. Αθήνα, Ιερουσαλήμ και Ρώμη. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει Ευρώπη. Κι όλα αυτά τα τρία, συμπυκνωμένα μαζί, είναι το Βυζάντιο. Επομένως το Βυζάντιο είναι Ευρώπη, γιατί είναι ελληνόφωνο όπως η Αθήνα, χριστιανικό όπως η Ιερουσαλήμ κι έχει υιοθετήσει όλη τη ρωμαϊκή διοίκηση». (περισσότερα…)
Φανταστικός Λόγος Νέου Διευθυντή Σχολείου Οκτώβριος 13, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Παιδεία / Εκπαίδευση , 1 comment so far
του Δημήτρη Ζιαμπάρα
Αγαπητά μου παιδιά,
Είμαι ο νέος Διευθυντής στο σχολείο σας και είναι μεγάλη μου τιμή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη διοικητική πρόκληση από την διεύθυνση ενός σχολείου. Όταν ήμουν στην ηλικία σας υποστήριζα την Ελευθερία, τώρα σε αυτή την ηλικία υποστηρίζω την Τάξη· μεγαλώνοντας ανακάλυψα πως δεν υπάρχει Ελευθερία χωρίς Τάξη. Θέλω να σας ενημερώσω λοιπόν για κάποιες αλλαγές που θα λάβουν χώρα στην λειτουργία του σχολείου.
Πρώτον, αυτό το σχολείο δεν ασχολείται με την καταγωγή σας ή την εθνικότητά σας. Δεν με ενδιαφέρει αν είστε Αλβανός, Σύρος, Κινέζος, Νιγηριανός ή αν ο παππούς σας πολέμησε ή όχι το ’40. Δεν είναι δουλειά του σχολείου να καθορίσει τα όρια της ανοικτής κοινωνίας. Το μόνο που θα σας διαφοροποιεί από τους άλλους συμμαθητές σας είναι ο χαρακτήρας σας και οι επιδόσεις σας. Επίσης την μόνη εθνική ταυτότητα που το σχολείο αυτό αναγνωρίζει είναι την Ελληνική. Αυτό είναι Ελληνικό σχολείο, και σκοπός των Ελληνικών σχολείων είναι να κάνουν τους μαθητές καλύτερους Έλληνες. Καμιά άλλη εθνική ταυτότητα δεν αναγνωρίζεται.
Δεύτερον, δεν με νοιάζει ποια είναι η θρησκεία σας. Με νοιάζει όμως όταν φύγετε από αυτό το σχολείο να γνωρίζετε την μεταφυσική παράδοση της χώρας που ζείτε και αποτελεί τον πολιτιστικό της πυρήνα για χιλιετίες. Δεν έχει καμιά σημασία αν πιστεύετε ή όχι σε αυτήν την παράδοση, αν θες να ζήσεις σε ένα διαφορετικό πολιτισμό, η άγνοια της μεταφυσικής του παράδοσης είναι συνταγή αποτυχίας κοινωνικής ένταξης. Αγνοώντας την θρησκεία ενός λαού, αδυνατείς να εξηγήσεις αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.
Τρίτον, θεωρώ την εκπαιδευτική διαδικασία ιερή, γι’ αυτό οτιδήποτε στο σχολείο θα αντικατοπτρίζει αυτή την ιερότητα. Αυτό σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, πως εσείς και οι εκπαιδευτικοί σας θα ντύνεστε ανάλογα. Για τους μαθητές: στολή με τα διακριτικά του σχολείου και ευπρεπής εμφάνιση. Για τους εκπαιδευτικούς, οι άντρες: γραβάτα και ξύρισμα/κούρεμα· ενώ οι γυναίκες: ευπρεπές φόρεμα. Στους εκπαιδευτικούς απευθυνόμαστε πάντα με το κύριε/κυρία· ποτέ με το μικρό τους όνομα, είτε εντός, είτε εκτός σχολείου. Η πειθαρχία αποτελεί την μόνη γέφυρα μεταξύ ενός στόχου και της επίτευξής του.
Τώρα, σταθείτε όλοι σε στάση προσοχής για να υψώσουμε την Ελληνική σημαία και να τραγουδήσουμε τον εθνικό ύμνο. Μιας και κάποιοι από εσάς δεν ξέρετε τα λόγια, οι δάσκαλοί σας θα σας δώσουν τους στίχους.
Πηγή: Αντίβαρο
Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.
Η Επιλογή των Ελλήνων Οκτώβριος 10, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Πολιτισμός, Πολιτική , add a comment
“Η επιλογή των Ελλήνων είναι τελικά αν θα έχουν εκκλησία του δήμου ή Φαραώ, τρεις τάξεις ή δύο, τον Ηρόδοτο ή τον αυλοκόλακα με το καλέμι. Μπορείς είτε να αφήνεις τη διανόηση ελεύθερη να γράφει ποίηση και να επιτίθεται στην ελίτ είτε να τη βάζεις να χτίζει τάφους, να κολακεύει τον Ένα και να χαράσσει δουλοπρεπή πικτογράμματα. Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι νόμιμος ιδιοκτήτης ενός κομματιού γης ή να σκάβει στα κτήματα του Μεγάλου Bασιλιά.. Κάνε τους πλουσίους να χρηματοδοτούν θεατpικές παραστασεις και να ναυπηγούν στόλο ή άφησέ τους να ξεκοκαλίζουν και να κατέχουν ως ιδιοκτησία τους ολόκληρη την ύπαιθρο. Παζάρευε στην αγορά με παμπόνηρους ιδιώτες μικροπωλητές ή σέρνε με το ζόρι την παpαγωγή σου στην αποθήκη του παλατιού. Άκου το “ο Δίας δεν υπάρχει πια” ή αποκεφάλιζε τους υπερόπτες που δεν υποκλίνονται στον Θωθ. Εξοστράκιζε, έλεγχε, σατίριζε, δίνε δημοσιότητα και ερεύνα ή περίμενε ν’ ακούσεις το χτύπημα στην πόρτα τα μεσάνυχτα. Εν τέλει, αυτή η επιλογή καθορίζει το αν τα παιδιά θα έχουν μια καλύτερη ευκαιρία να τρωνε, να είναι απαλλαγμένα από αρρώστιες, να μεγαλώνουν ασφαλή από ακρωτηριασμό και άδικο θάνατο, να βλέπoυν και να περιγράφουν τον κόσμο όπως επιλέγουν – και να εγγράφονται στο σύγχρονο πανεπιστήμιο για να μαθαίνουν πόσο απαίσιος ήταν στην πραγματικότητα ολόκληρος ο πολιτισμός της παιδικής τους ηλικίας”.
Πηγή: Victor Davis Hanson & John Heath – “Ποιός σκότωσε τον Όμηρο;” σελ. 98
Αναδημοσίευση από: Αντίβαρο
Κατασκηνώσεις Χριστιανικής Στέγης Πατρών: Έμπρακτο, Χαροποιό Βίωμα του Ευαγγελίου για Παιδιά Σεπτέμβριος 21, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , add a commentΕκπομπή – αφιέρωμα για τις Κατασκηνώσεις της Χριστιανικής Στέγης Πατρών στη Ρίζα Ναυπάκτου από τον τηλεοπτικό σταθμό Λύχνο της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών: μια ευλογημένη μορφωτική – κατηχητική – εκπαιδευτική πρωτοβουλία εμπράκτου βιώματος της ζωής του Ευαγγελίου με τη μορφή της κατασκηνωτικής ζωής.