Κατασκηνώσεις Χριστιανικής Στέγης Πατρών: Έμπρακτο, Χαροποιό Βίωμα του Ευαγγελίου για Παιδιά Σεπτέμβριος 21, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , add a commentΕκπομπή – αφιέρωμα για τις Κατασκηνώσεις της Χριστιανικής Στέγης Πατρών στη Ρίζα Ναυπάκτου από τον τηλεοπτικό σταθμό Λύχνο της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών: μια ευλογημένη μορφωτική – κατηχητική – εκπαιδευτική πρωτοβουλία εμπράκτου βιώματος της ζωής του Ευαγγελίου με τη μορφή της κατασκηνωτικής ζωής.
Αντίδοτο της Λύπης; Η Παναγία! (Άγιος Παΐσιος) Σεπτέμβριος 8, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
– Γέροντα, ὅταν ἔχω συνέχεια πτώσεις στὸν ἀγώνα μου, μὲ πιάνει λύπη.
– Νὰ ψέλνης τὸ «Πάντων προστατεύεις, ἀγαθὴ» καὶ τὸ «Πάντων θλιβοµένων η χαρά».
Αὐτὸ νὰ τὸ κάνης σὰν κανόνα, καὶ ἡ Παναγία θὰ σὲ βοηθήση.
Ἡ Παναγία δὲν µᾶς ἀφήνει· μᾶς κουβαλάει στὴν πλάτη Της, ἀρκεῖ κι ἐµεῖς νὰ τὸ θέλουµε καὶ νὰ µὴν κλωτσᾶµε, ὅπως κάνουν τὰ ἄτακτα παιδιά.
– Γέροντα, θὰ ἤθελα ἡ Παναγία νὰ κρατήση κι ἐµένα στὴν ἀγκαλιά Της, ὅπως κρατάει τὸν Χριστό.
– Δὲν σὲ κράτησε ποτὲ ἐσένα; Δὲν ἔνιωσες καµµιὰ φορὰ σὰν µωρὸ στὴν ἀγκαλιά Της; Ἐγὼ αἰσθάνοµαι σὰν παιδάκι κοντά Της. Τὴν νιώθω Μάνα µου. Πολλὲς φορὲς πηγαίνω καὶ ἀκουµπῶ στὴν εἰκόνα Της καὶ λέω: «Τώρα, Παναγία µου, θὰ θηλάσω λίγο Χάρη».
Νιώθω σὰν µωρὸ ποὺ θηλάζει στὴν ἀγκαλιὰ τῆς µάνας του ξέγνοιαστο, ἀµέριµνο, καὶ νιώθει τὴν µεγάλη της ἀγάπη καὶ τὴν ἀνέκφραστη στοργή της, καὶ τρέφοµαι µὲ Χάρη.
Πηγή: Προσκυνητής
Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.
Υ.Γ.
Πάντων, προστατεύεις ἀγαθή,
τῶν καταφευγόντων ἐν πίστει,
τῇ κραταιᾷ σου χειρί·
ἄλλην γὰρ οὐκ ἔχομεν,
ἁμαρτωλοὶ πρὸς Θεόν,
ἐν κινδύνοις καὶ θλίψεσιν,
ἀεὶ μεσιτείαν, οἱ κατακαμπτόμενοι ὑπὸ πταισμάτων πολλῶν,
Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου·
ὅθεν σοι προσπίπτομεν ῥῦσαι,
πάσης περιστάσεως τοὺς δούλους σου.
Πάντων θλιβομένων η χαρά, καί αδικουμένων προστάτις, καί πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καί βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καί αντίληψις, καί ορφανών βοηθός, Μήτερ τού Θεού τού Υψίστου, σύ υπάρχεις, Άχραντε, σπεύσον, δυσωπούμεν, ρύσασθαι τούς δούλους σου.
Μαχητής του Χριστού ή του Πειρασμού; Σεπτέμβριος 2, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Είπα σε κάποιον μια φορά: «Τι είσαι εσύ; Μαχητής του Χριστού ή μαχητής του πειρασμού; Ξέρεις πως υπάρχουν και μαχητές του πειρασμού;».
Ο Χριστιανός δεν πρέπει να είναι φανατικός, άλλα να έχη αγάπη για όλους τους ανθρώπους.
Όποιος πετάει λόγια αδιάκριτα, και σωστά να είναι, κάνει κακό. Γνώρισα έναν συγγραφέα που είχε ευλάβεια πολλή, άλλα μιλούσε στους κοσμικούς. μα μια γλώσσα ωμή, που προχωρούσε όμως σε βάθος, και τους τράνταζε.
Μια φορά μου λέει: «Σε μια συγκέντρωση είπα αυτό και αυτό σε μια κυρία». Άλλα με τον τρόπο που της το είπε, την είχε σακατέψει. Την πρόσβαλε μπροστά σε όλους. «Κοίταξε, του λέω, εσύ πετάς στους άλλους χρυσά στεφάνια με διαμαντόπετρες, έτσι όμως που τα πετάς, σακατεύεις κεφάλια, Όχι μόνον ευαίσθητα άλλα και γερά». Ας μην πετροβολάμε τους ανθρώπους… χριστιανικά.
Όποιος ελέγχει μπροστά σε άλλους κάποιον που αμάρτησε η μιλάει με εμπάθεια για κάποιο πρόσωπο, αυτός δεν κινείται από το Πνεύμα του Θεού· κινείται από άλλο πνεύμα. Ο τρόπος της Εκκλησίας είναι η αγάπη- διαφέρει από τον τρόπο των νομικών.
Η Εκκλησία βλέπει τα πάντα με μακροθυμία και κοιτάζει να βοηθήση τον καθέναν, ο,τι και αν έχη κάνει, όσο αμαρτωλός και αν είναι. Βλέπω σε μερικούς ευλαβείς ένα είδος παράξενης λογικής.
Καλή είναι η ευλάβεια που έχουν, καλή και η διάθεση για το καλό, αλλά χρειάζεται και η πνευματική διάκριση και ευρύτητα, για να μη συνοδεύη την ευλάβεια η στενοκεφαλιά, η γεροκεφαλιά (το γερό δηλαδή αρβανίτικο κεφάλι). Όλη η βάση είναι να έχη κανείς πνευματική κατάσταση, για να έχη την πνευματική διάκριση, γιατί αλλιώς μένει στο «γράμμα τον νόμου», και το «γράμμα τον νόμον άποκτείνει».
Αυτός που έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τον δάσκαλο· ακούει και, όταν του ζητηθή η γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δεν λέει «εγώ», άλλα «ο λογισμός μου λέει» η «οι Πατέρες είπαν». Μιλάει δηλαδή σαν μαθητής. Όποιος νομίζει ότι είναι ικανός να διορθώνη τους άλλους έχει πολύ εγωισμό.
– Όταν, Γέροντα, ξεκινάη κανείς άπό καλή διάθεση να κάνη κάτι και φθάνη στα άκρα, λείπει η διάκριση;
– Είναι ο εγωισμός μέσα στην ενέργεια του αυτή και δεν το καταλαβαίνει, γιατί δεν γνωρίζει τον εαυτό του, γι’ αυτό πιάνει τα άκρα. Πολλές φορές από ευλάβεια ξεκινούν μερικοί, αλλά πού φθάνουν!
Όπως οι είκονολάτρες και οι εικονομάχοι. Άκρη το ένα, άκρη το άλλο!
Οι μεν έφθασαν στο σημείο να ξύνουν την εικόνα του Χρίστου και να ρίχνουν την σκόνη μέσα στο Άγιο Ποτήριο, για να γίνη καλύτερη η Θεία Κοινωνία· οι άλλοι πάλι έκαιγαν τις εικόνες, τις πετούσαν…
Γι’ αυτό η Εκκλησία αναγκάσθηκε να βάλη ψηλά τις εικόνες και, όταν πέρασε η διαμάχη, τις κατέβασε χαμηλά, για να τις προσκυνούμε και να απονέμουμε τιμή στα εικονιζόμενα πρόσωπα.
Απόσπασμα από τις σελ. 78 -82 του βιβλίου: ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΛΟΓΟΙ Β’, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ», ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Πηγή: Πεμπτουσία | Αναβάσεις
Μπράβο που Απέτυχες! Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα… Αύγουστος 25, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Παιδεία / Εκπαίδευση , 1 comment so far
Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων 2017. Συγχαρητήρια στον τρίτο γιό μου τον Αλέξανδρο!!! Δεν πέρασε Πουθενά!!! Μπράβο που «απέτυχε». Μια χαρά. Κι αν πετύχαινε πάλι μπράβο θα του έλεγα γιατί ήθελε πολύ την σχολή της Πληροφορικής. Αλλά και τώρα που δεν τα κατάφερε, είναι όλα όμορφα. Και είμαι το ιδιο περήφανος γι αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του.
Οι μεγάλες στιγμές στην ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες. Όταν μικρέ μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω την ζωή σου, και πλέον θα έχεις ώριμα μάτια θα δεις οτι τα λάθη, οι ήττες και οι αποτυχίες, σε προχώρησαν μπροστά και σε ώθησαν για κάτι άλλο που ήξερε ο Θεός μα εσύ τότε ούτε καν φανταζόσουν. Ο Steve Jobs είχε πει σε αποφοίτους, «Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία – αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση…» Εγω θα πρόσθετα ο Θεός που ανοίγει άλλους παράδοξους δρόμους. Και η αγαπημένη πονεμένη και «αποτυχημένη» Σαρλότ Ράμπλινγκ, μας φωνάζει μέσα από την δοξασμένη και πληγωμένη της ζωή, «οτι είμαστε εδώ το οφείλουμε σ΄αυτές τις στιγμές που μας δυσκόλεψαν. Αυτές οι στιγμές είναι η προίκα της ζωή μας…»
Γι αυτό θέλω να σου πω ότι δεν είμαι περήφανος μόνο στις επιτυχίες σου μα και στις φαινομενικές ήττες σου, γιατί αγαπώ αυτό που είσαι και οχι εκείνο που ήθελε ο εγωισμός μου να είσαι. Και γιατί αγαπώ εσένα, με όλα τα σημάδια της διαδρομής σου, που πίστεψε με δεν κρίθηκε σήμερα, απλά σήμερα ξεκίνησε. Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν θα σε χρησιμοποιούσα για να νιώσω εγω «επιτυχημένος». Δεκανίκι του δικό μου κενού δεν θα γινόσουν ποτέ. Σε αγαπώ γι αυτό που είσαι!!!
Να θυμάσαι μικρέ, οτι στα λάθη μας μαθαίνουμε, και οτι για να φτάσεις στον παράδεισο θα χρειαστεί να περάσεις πολλές φορές από την κόλαση. Καλό ταξίδι ζωης…
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (Λίβυος) – FB
Ποιος είναι ο πραγματικά Αυτάρκης Άνθρωπος Αύγουστος 4, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Η αυτάρκεια είναι ένα από τα μεγάλα όνειρα της ανθρώπινης ζωής. Να μη μας λείπει κάτι που να μας κάνει να αισθανόμαστε ότι στερούμαστε. Να μην έχουμε εμπόδια, εντολές, διατάξεις, ελέγχους που να μας απαγορεύουν να χαρούμε όπως θεωρούμε ότι είμαστε προορισμένοι, από τον χαρακτήρα, τις ρίζες μας, τον τρόπο που προσλαμβάνουμε τον πολιτισμό και τον κόσμο. Ο πλούσιος θεωρείται αυτάρκης. Αυτός που μπορεί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του, τουλάχιστον τις πιο βασικές, θεωρείται αυτάρκης. Αυτός που δεν εξαρτιέται από τους άλλους θεωρείται αυτάρκης. Αυτός που έχει εξουσία στον εαυτό του και στους άλλους, αλλά και στις περιστάσεις της ζωής, θεωρείται αυτάρκης.
Η αυτάρκεια όμως είναι ψευδαίσθηση. Ο άνθρωπος έχει πάντοτε να παλέψει με την κατάσταση που ονομάζουμε «πλεονεξία». Πάντοτε θέλουμε περισσότερα από όσα έχουμε. Κι αυτό διότι συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με όσους έχουν παραπάνω. Κάποτε αισθανόμαστε ότι το μέλλον είναι επίφοβο και όσα έχουμε, όχι κατ’ ανάγκην μόνο υλικά, αλλά και γνώσεις και ιδέες και σχέσεις, δε θα επαρκούν. Άλλοτε προκύπτουν εμπόδια που πιθανολογούμε ότι θα μας αποτρέψουν από το να διατηρήσουμε ή να προσθέσουμε στα όσα έχουμε και στα όσα είμαστε, με κορυφαίο τον θάνατο και, επομένως, κάπως θα πρέπει να έχουμε «παραπάνω», για να δυσκολευτούμε λιγότερο. Η αυτάρκεια λοιπόν, ακόμη κι αν υπάρχει, δεν μπορεί να διατηρήσει την ευτυχία που ονειρευόμαστε. Πάντοτε θα υπάρχει έλλειψη!
Υπάρχει ένας όμορφος ευαγγελικός λόγος, από την επί του Όρους ομιλία του Χριστού, που μας δείχνει τον δρόμο για την αληθινή αυτάρκεια, η οποία δεν είναι απορριπτέα από την πνευματική μας παράδοση. Το αντίθετο. Δεν νοηματοδοτείται όμως μόνο από τα υλικά. Έχει βαθύτερη προοπτική. «Μη νομίσητε ὀτι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας. Ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι»(Ματθ. 5, 17). «Μην πιστέψετε ότι ήρθα να καταργήσω τον μωσαϊκό νόμο ή τα παραγγέλματα των προφητών. Δεν ήρθα για να καταργήσω, αλλά για να τα ολοκληρώσω και να τα τελειοποιήσω». Ο λόγος αυτός δεν έχει να κάνει μόνο με την αποφυγή των καινοτομιών στην πίστη, τις οποίες κάνουν οι αιρετικοί. Με την άρνηση της Παλαιάς Διαθήκης και την αίσθηση ότι το Ευαγγέλιο καταργεί τα προηγούμενα, τα αλλάζει όλα. Με τις προσθήκες «ιώτα και οξείας» στα λόγια του Χριστού, που κάνουν διάφοροι ανά τους αιώνες. Ο λόγος του Κυρίου αναφέρεται στο αίσθημα της αυτάρκειας, το οποίο διακατέχει τους «θρησκευτικούς» ανθρώπους, αλλά και όποιον επιζητεί κάθε είδους αυτάρκεια στη ζωή του.
Ο θρησκευτικός άνθρωπος αγκιστρώνεται στον τρόπο ερμηνείας της παράδοσής του, εμμένοντας στο γράμμα. Ο Χριστός δεν το απορρίπτει. Όποιος όμως θέλει να έχει σχέση μαζί Του, καλείται να προσθέσει στην ακεραιότητα του γράμματος την λάμψη των καλών έργων, τη λάμψη του φωτός που εμφανίζεται όταν δοξάζει με τον τρόπο του τον Πατέρα τον εν ουρανοίς. Οι «θρησκευτικοί» άνθρωποι διατηρούμε την αυτάρκεια των λόγων, αλλά δε ζούμε το φως του Ευαγγελίου. Κι αυτό διότι βλέπουμε τους λόγους όπως τα υλικά αγαθά. Κανείς δεν πρέπει να μας τα στερήσει, διότι αλλιώς κινδυνεύουμε να μην μπορούμε να υλοποιήσουμε τα όνειρά μας. Η στέρηση της ακεραιότητας των λόγων γίνεται κίνδυνος για τη σωτηρία μας. Έτσι παλεύουμε να έχουμε πληθώρα θρησκευτικών γνώσεων, οχυρωνόμαστε πίσω απ’ αυτές και συχνά αρνούμαστε να δούμε ότι δεν είμαστε φως και δεν φωτίζουμε. Κρίνουμε και κατακρίνουμε, χωρίς όμως να μπορούμε να αγαπούμε και να μοιραζόμαστε με ταπείνωση αυτό που έχουμε, μας δόθηκε ή αποκτήσαμε, χωρίς δηλαδή την δοξολογία του Θεού, προς τον Οποίο απευθύνεται κάθε σκέψη και κάθε κίνησή μας, ακόμη κι αν περνά από τον πλησίον. Δεν είναι αρκετές οι διατυπώσεις, γιατί μας παγιδεύουν στην αυτάρκεια του «έχειν». Χρειάζεται να περνούμε στην πράξη της αγάπης, που είναι το αγκάλιασμα του άλλου συνολικά, με ό,τι έχουμε και, κυρίως, με ό,τι είμαστε.
Ο λόγος του Χριστού μεταφράζεται και στους αυτάρκεις της ζωής και των υλικών πραγμάτων. Τι ωφελεί να τα έχουμε ή να στηριζόμαστε σ’ αυτά όταν δεν φωτιζόμαστε, δεν φωτίζουμε και δε δοξάζουμε τον Θεό διά των έργων μας; Όταν κατέχουμε και δεν μοιραζόμαστε. Όταν μαζεύουμε, όταν αυτοθαυμαζόμαστε, όταν ελπίζουμε στο «έχειν» μας, στην δόξα, στην εξουσία μας, στις νίκες μας, στην καλοπέρασή μας, στον τρόπο του εγώ μας; Όταν δεν βλέπουμε τον άλλον όχι ως ευκαιρία ηδονής, αλλά ως χαρά; Όταν η συνάντησή μας μαζί του δεν γίνεται ευκαιρία να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη και ελπίδα; Όταν δεν έχουμε νόημα και δεν δίνουμε νόημα;
Στη ζωή νικητής θα είναι ο θάνατος. Αληθινά αυτάρκης δεν μπορεί να υπάρξει όποιος στηρίζεται στο «έχειν» του. Όποιος φοβάται την κατάλυσή του και εγκλωβίζεται στο «εγώ» του. Αυτάρκης είναι όποιος αφήνει τον Χριστό, το Φως και τη Ζωή, να συμπληρώνει, να ολοκληρώνει, να τελειοποιεί ό,τι έχει και να του δίνει υπόσταση αιωνιότητας. Γιατί η πίστη και η σχέση με τον Θεό, όπως αυτή μεταφράζεται στη χαρά της αγάπης, στην ετοιμότητα συνάντησης με τον άλλο, στον τρόπο της Εκκλησίας, συμπληρώνει και δεν καταργεί. Η πίστη δεν απορρίπτει τον αγώνα του ανθρώπου να κερδίσει, να έχει, να αισθάνεται όσο μπορεί καλύτερα. Του δείχνει όμως τι του λείπει. Κι αυτό είναι ο Χριστός ως Φως, ως εμπιστοσύνη, ως χαρά, ως αγάπη και το μοίρασμα στην πράξη όλων αυτών των βιωμάτων και διά του λόγου και διά των έργων και διά της ελεημοσύνης και διά της φιλαδελφίας.
Ο «θρησκευτικός» άνθρωπος συχνά δεν βλέπει αυτή την μεγάλη αλήθεια. Δεν μπορεί όμως και να κατανοήσει ότι όσες γνώσεις και όσες καλές πράξεις και όσο ευαγγελικό ήθος και να επιδεικνύει, δεν αρκεί. Διότι το Φως θέλει καθαρότητα καρδιάς, θέλει Χριστό, θέλει κοινότητα αγάπης για να συμπληρώσει ό,τι έχουμε. Όλα αυτά βιώνονται στη ζωή της Εκκλησίας, στην κοινότητα της πίστης που υπερβαίνει την αυτάρκεια, δείχνοντας τα πραγματικά της όρια!
Πηγή: Συνοδοιπορία
Η Χριστιανική ζωή είναι καψούρα ή θανάσιμη βαρεμάρα Αύγουστος 1, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Ίσως να το έχετε παρατηρήσει ή ακόμη και ζήσει οι ίδιοι, οτι τις μέρες που νηστεύουμε υπάρχει μια νευρικότητα και οξυθυμία. Πολλοί το αποδίδουν στο διάβολο. Νομίζω όμως πως αυτή είναι μια εύκολη και συμφέρουσα ερμηνεία που μας αφήνει έξω από την δική μας ευθύνη.
Στην ζωή οτι κάνεις, πρέπει να έχει νόημα για σένα. Ο άνθρωπος διψάει για νόημα. Εάν λοιπόν η νηστεία είναι για μας, μονάχα ενα θρησκευτικό καθήκον, ενα «ιερό» πρέπει, μια διατροφική αλλαγή, τότε σαφέστατά δεν μπορεί να μας δώσει χαρά. Και οτι κάνουμε δίχως χαρά είναι καταδικασμένο να πεθαίνει, να μαραζώνει στην βαρεμάρα και την θλίψη.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι δυνατόν τόσος κόσμος να κάνει εξαντλητικές δίαιτες για να φτιάξει ένα όμορφο καλλίγραμμο κορμί, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες και στην νηστεία να αντιδρούν τόσο πολύ ή να την κοιτούν αδιάφορα; Γιατί άραγε; Μα γιατί δεν τους λέει τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει γι αυτούς κίνητρο.
Όταν κάτι το παρουσιάζεις μονάχα ως «καθήκον» ακόμη και ιερό, το νεκρώνεις απο ζωή. Δεν πάλλεται, δεν εχει γεύση. Ο νόμος, ο τύπος, το πρέπει, είναι άνοστο, τόσο μικρό για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά.
Λείπει αυτός ο έρωτας προς τον Χριστό που τα κάνει όλα αλλιώς. Ο έρωτας που σε κάνει για χάρη του αγαπημένου σου, να μην τρως, να μην κοιμάσαι να κάνεις θυσίες και τρέλες και όλα αυτά με πολύ χαρά. Ας μην κρυβόμαστε, η Χριστιανική ζωή ή είναι καψούρα ή βαριέσαι και πλήττεις θανάσιμα…
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Αφιέρωμα στον π. Αμφιλόχιο Μακρή Ιούλιος 27, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Τηλεοπτική εκπομπή-παραγωγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Βελγίου για έναν μεγάλο πνευματικό πατέρα των καιρών μας, τον Αρχιμανδρίτη Αμφιλόχιο Μακρή.
Επιμέλεια υπότιτλων – απόδοση στα ελληνικά: agiazoni.gr
Ευχαριστίες στον Σπύρο Γκ.
Άγιος Παΐσιος: Η Σημασία του Κοινού Πνευματικού για τα Ζευγάρια Ιούλιος 15, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις , add a comment
Τα ζευγάρια που παντρεύονται πρέπει νάχουν τον ΙΔΙΟ πνευματικό. Να συμφωνήσουν από την αρχή για να μην έχουν ύστερα προβλήματα. Βλέπετε ο πνευματικός πολύ βοηθάει. Βλέπει τις ανωμαλίες και τα εξογκώματα και των δύο και τα «πελεκάει» ώστε να ταιριάξουν. Σαν δύο ξύλα που πρέπει να ενώσουν. Εγώ όταν ήμουν μαραγκός πελεκούσα τα ξύλα ώστε να ταιριάξουν καλά. Να κάθονται από μόνα τους. Ύστερα έβαζα ένα καρφάκι και δεν είχαν ανάγκη. Ενώ αν δεν ταιριάζουν δεν εφάπτονται καλά τα ξύλα και τα ζορίσεις νάρθουν στην θέση τους με καρφιά, κάποτε από την πίεση θα κλωτσήσουν.
Γι’ αυτό πρέπει ο «μαραγκός» νάχει και τα δύο ξύλα στα χέρια του. Για να βλέπει τι δουλειά γίνεται στο ένα, για να δουλέψει αντίστοιχα και το άλλο. Έτσι πρέπει να είναι και ο πνευματικός.
Πολύ βοηθάει ο πνευματικός. Πολλά ζευγάρια που ταίριαζαν, που παντρεύτηκαν από έρωτα, χώρισαν μετά, γιατί δεν βοηθήθηκαν από έναν καλό πνευματικό. Ενώ ζευγάρια που δεν ταίριαζαν, αλλά είχαν τον ίδιο πνευματικό, τα πήγαν μια χαρά.
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης
Πηγή: Αθανάσιος Ρακοβαλής «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε…», εκδόσεις «Μέλισσα», Θεσσαλονίκη 1998
Παπα-Φώτης, ο Ιερέας που Εξομολογούσε τις Ιερόδουλες Ιούλιος 12, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 2ΣχόλιαΟ παπα-Φώτης ο Λαυρεώτης, ο κληρικός από τη Μυτιλήνη με τα φθαρμένα παπούτσια και το τριμμένο ράσο, έμπαινε ακόμα και στους οίκους ανοχής για να μιλήσει στις γυναίκες για τη μετάνοια και τη σωτηρία της ψυχής.
Ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει σε μια ομιλία του με τίτλο «Στο Σταυρό και στο ληστή» τα εξής: «Και όταν έβαλε, ο Κύριος, τελώνες και πόρνες 
στη βασιλεία των ουρανών, δεν το έκανε γιατί ήθελε να την περιφρονήσει, αλλά περισσότερο την τιμούσε, αποδεικνύοντας ότι τέτοιος είναι ο Κύριος της βασιλείας των ουρανών, που κάνει και πόρνες και τελώνες τόσο εκλεκτούς, ώστε ν’ αποδειχθούν άξιοι για την τιμή και την ευεργεσία αυτή». Συνεχίζει, μάλιστα, στην ίδια ομιλία να μας λέει: «Οπως δηλαδή θαυμάζουμε πάρα πολύ έναν ιατρό τότε, όταν τον δούμε να θεραπεύει και να επαναφέρει την υγεία σ’ ανθρώπους που έπασχαν από ανίατες ασθένειες, έτσι είναι δίκαιο να θαυμάζουμε και τον Χριστό, όταν θεραπεύει ανίατα τραύματα, όταν ξαναδίνει σε τελώνη και πόρνη τόση υγεία, ώστε ν’ αποδειχθούν άξιοι για τη βασιλεία των ουρανών».
Προϋπόθεση για όποια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας είναι η μετάνοια, ποιος όμως θα μιλήσει στους τελώνες και στις πόρνες του καιρού μας γι’ αυτή, χωρίς να προσκρούει στην κοινωνική κριτική για τα χρηστά ήθη; Κι όμως, υπήρξε ένας ιερέας του καιρού μας, ο οποίος μπροστά στη διδασκαλία του Χριστού φαίνεται να αγνοούσε παντελώς το πολιτικά ορθό. Πρόκειται για τον παπα-Φώτη Λαυρεώτη, εκείνον τον κουρελή, ξυπόλυτο παπά από τη Λέσβο, γνωστό και ως παπα-Σαρδέλλη, ο οποίος κοιμήθηκε στις 3 Μαρτίου του 2010.
ΡΑΚΕΝΔΥΤΟΣ
Γεννηθείς στα Πάμφιλα στις 5 Ιανουαρίου του 1913 από τη Μαρία και τον Δημήτριο Σαρδέλλη, ο παπα-Φώτης με την καθαρή ματιά, βαδίζοντας σκυφτός, ρακένδυτος, φορώντας ένα παλιό τριμμένο ράσο, πολυκαιρισμένα φθαρμένα παπούτσια, σχεδόν ξυπόλυτος ακόμα και το καταχείμωνο, οδοιπορούσε επιθυμώντας να οδηγήσει τους ανθρώπους, εικόνες Θεού, στη σωτηρία, ανεβαίνοντας και εκείνος τον γολγοθά του· αναζητώντας πάντοτε κάποιο προσκύνημα, τελώντας τη λειτουργία σε κάποιον αγαπημένο ναό του που ευλαβείτο.
(περισσότερα…)
Ἐκκλησία καὶ ὁμοφυλοφιλία – Ἐπί ἀσπαλάθων Ιούλιος 9, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , 1 comment so far
Νηφάλιος λόγος από τον π. Βαρνάβα Λαμπρόπουλο.
Τα αίτια που προκαλούν το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας δεν έχουν ακόμη καθοριστεί με ακρίβεια (βιολογικά ή κοινωνικά). Σε κάθε περίπτωση όμως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται άρρωστοι και βρίσκονται σε φθορά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούν στα όποια πάθη τους και να μην παλέψουν. Η θεραπεία αυτή είναι η Αλήθεια που φανέρωσε ο Χριστός.
«Στην Εκκλησία δεν έχει καμία θέση η ομοφοβία. Να φοβηθούμε τι; Το μόνο που φοβόμαστε είναι να μην χάσουμε το άνοιγμα της αγκαλιάς μας».
Το γράμμα παιδιού από ομόφυλους γονείς, στο οποίο γίνεται αναφορά: lifesitenews
Συνέντευξη της Katy την οποία μεγάλωσε ομόφυλο ζευγάρι:
Πηγή: Αγία Ζώνη