Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης; Μάιος 30, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Η Άλωση της Βαστίλης έγινε στις 14 Ιουλίου 1789 και αποτελεί ορόσημο για την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης, αν και πρακτικά η σπουδαιότητά της ήταν μικρή.
«Το επεισόδιο αυτό καθεαυτό, εκτός των 200 περίπου θυμάτων, ήταν περιορισμένης σημασίας και καμία ουσιώδη πολιτειακή αλλαγή ή κάποιο άλλο συνταρακτικό γεγονός δεν επέφερε. Παρά ταύτα η μετέπειτα προπαγάνδα (ενενήντα χρόνια αργότερα) το ανήγαγε σε σύμβολο της Γαλλικής Επανάστασης, καθιερώνοντας μάλιστα την ημερομηνία του γεγονότος σε εθνική επέτειο της Γαλλίας»1.
Στον τόπο μας μαίνεται ένας πόλεμος πολιτισμών, όχι σήμερα αλλά τουλάχιστον από την εποχή των σταυροφόρων, για να μην πω από την εποχή του Καρλομάγνου, που θεωρείται πατέρας της σημερινής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά για τους Βυζαντινούς ήταν σκληρός εχθρός.
Πατέρας της σημερινής ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης, ναι – δηλαδή μιας Ευρώπης καπιταλιστικής, σκληρής και κατακτητικής. Αυτής, στην οποία παραδώσαμε αμαχητί γην και ύδωρ με αντάλλαγμα χρήματα.
Ο πολιτισμός που εδραιώθηκε στην αυτοκρατορία του Καρλομάγνου και οι επίγονοί του κυριάρχησαν στην Ευρώπη και πράγματι δημιούργησαν τη μεσαιωνική Ευρώπη, κατακτώντας τους ντόπιους πληθυσμούς και εγκαθιδρύοντας το καθεστώς της φεουδαρχίας, είναι ο πολιτισμός της αποικιοκρατίας και της κατάκτησης. Ο δικός μας πολιτισμός, που κρατάει από την αρχαία Ελλάδα και διασχίζει το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία, είναι πολιτισμός με πολλά στοιχεία αυτοκαταστροφής (όπως η αγάπη για την εξουσία και οι συνακόλουθες εμφύλιες διαμάχες), αλλά και σημαντικές ηθικές και πνευματικές αξίες, προερχόμενες από το Ευαγγέλιο και τη διδασκαλία των ζωντανών αγίων, που έζησαν σε όλες τις εποχές δίπλα στους απλούς ανθρώπους. Δεν είναι πολιτισμός αποικιοκρατών και κατακτητών.
Βεβαίως υπήρξαν και υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Αυτό το αξιακό σύστημα, που σέβεται το συνάνθρωπο και τη φύση και όλα τα πλάσματα του κόσμου, και προάγει την πίστη στο Θεό, λίγο πολύ υπάρχει στους πολιτισμούς όλων των λαών (γι’ αυτό και πολλοί φαίνεται να ταιριάζουν τόσο έντονα με το χριστιανισμό2), εκτός ίσως από τους καθαρά κατακτητικούς πολιτισμούς, όπως των Μογγόλων, των Ρωμαίων (όχι των Βυζαντινών), των Αράβων, των Οθωμανών κ.τ.λ., και αναμφίβολα των Φράγκων, που είναι οι πατέρες της μεσαιωνικής Ευρώπης. Πάντα στους λαούς αυτούς υπήρχαν και σοφοί και ειρηνικοί άνθρωποι, αλλά ο κινητήριος μοχλός του πολιτισμού τους ήταν οι κατακτητές.
Ο πολιτισμός μας είναι ο πολιτισμός που θεωρεί απαράδεκτο να προσφέρεις στο συνάνθρωπό σου λαχανικά δηλητηριασμένα με φυτοφάρμακα – έτσι τον σκοτώνεις και συνεπώς είσαι φονιάς ενώπιον του Θεού.
Ο πολιτισμός μας νικήθηκε. Νικήθηκε, γιατί όλοι – ίσως με λίγες εξαιρέσεις – παραδοθήκαμε στο σύγχρονο τρόπο ζωής, που δεν είναι αθώος, όπως δεν ήταν αθώα η βιομηχανική επανάσταση, η οποία τσάκισε την ψυχή και το σώμα των εργατών κάθε ηλικίας και φύλου. Για να καταλάβεις τι λέω, αγαπητέ αναγνώστη, αναζήτησε στο Διαδίκτυο τα θέματα: «Οι σκλάβοι της σοκολάτας» και «Οι σκλάβοι του κοβαλτίου». Να, εκεί στηρίζεται η «απόλαυσή μας» και η «ευημερία μας»…
Λοιπόν, όσα πυροτεχνήματα κι αν πετάξουμε για πολιτισμό, παράδοση, πνευματικότητα και ήθος, είμαστε νικημένοι και συμβιβασμένοι. Νικηθήκαμε και κατακτηθήκαμε από τον πολιτισμό που γεννήθηκε με την Άλωση της Βαστίλης, τον πολιτισμό των παλαιών και σύγχρονων αποικιοκρατών. Ο δικός μας πολιτισμός, που συμβολικά κατέρρευσε με την Άλωση της ΚΠολης, ποτέ δεν ανέκαμψε.
Δεν είναι μόνο οικονομικό και πολιτικό το ζήτημα, αλλά πολύ βαθύτερο: οι συνειδήσεις μας είναι είτε διεφθαρμένες είτε συμβιβασμένες.
Δεν θεωρούμε πια απαράδεκτη αμαρτία να πουλάμε προϊόντα που δηλητηριάζουν τον πελάτη ή να καρπωνόμαστε με απάτη κρατικά χρήματα, ούτε να απολαμβάνουμε προϊόντα που παράγονται από την εργασία κανονικών σημερινών δούλων, ενηλίκων και παιδιών, σαν αυτά που αναφέραμε παραπάνω!
Ποιος θα μας σώσει;
Αν μπορούσαμε να διδαχτούμε από τα τελευταία ζωντανά οχυρά του πολιτισμού μας, τις μοναστικές κοινότητες και ιδιαίτερα το Άγιον Όρος, ίσως θα μπορούσαμε να χτίσουμε έναν άλλο πολιτισμό, ξανά δικό μας, πολιτισμό δίκαιο, ανθρώπινο, θεανθρώπινο και φυσικά οικολογικό… Αλλά αυτό προϋποθέτει οργάνωση και η οργάνωση χρειάζεται ηγεσία. Πού είναι αυτή η ηγεσία;
Εννοώ πνευματική ηγεσία, αφού η πολιτική ηγεσία (συγγνώμη που θα το πω) είναι διεφθαρμένη και υποτελής στους ξένους, όπως (ας μη γελιόμαστε) κι εμείς, ο λαός, φυσικά. Πού είστε, ηγέτες μας;
Ηγέτες που θα κάνουν πράξεις, δεν θα πουν μόνο λόγια όπως αυτός ο κουρελής, στην ψυχή, που πληκτρολογεί τώρα ανάξια αυτές τις γραμμές…
Έτσι κάτι θα γινόταν. Έτσι θα είχαμε μια ανάσταση του Γένους – όχι εθνικιστική, αλλά ουσιαστική, πραγματικά ελληνική και φυσικά χριστιανική. Και μια τέτοια ανάσταση πιστεύω πως θα οδηγούσε και σε άλλου τύπου οικονομία, άλλου τύπου πολιτική, άλλες σχέσεις με τους έξω. Όχι μόνο με τους «εταίρους» μας (αποικιοκράτες), αλλά με όλο τον κόσμο – και προπαντός με τους γείτονές μας και ιδίως με τα ορθόδοξα έθνη και τους ορθόδοξους πληθυσμούς όπου Γης, που νομίζω πως θα έπρεπε να τους θεωρούμε 100% δικούς μας!
Τέλος πάντων, όνειρα θερινής νυκτός.
Τα τελευταία λίγα χρόνια νομίζω πως με την κρίση έχουμε θυμηθεί πιο έντονα την επέτειο της Άλωσης της Πόλης (29 Μαΐου) απ’ ό,τι πριν από 20 χρόνια π.χ. Αυτό κάποιοι το χλευάζουν, το θεωρούν μεγαλοϊδεατική φαντασίωση τεμπέληδων και μπαταξήδων ζητιάνων, που, ενώ δεν μπορούν να οργανωθούν για να πληρώσουν τα χρέη τους, φαντάζονται πως είναι πρίγκιπες και απόγονοι αυτοκρατόρων! Αυτοί θεωρούν πως μας αφορά μόνον η Άλωση της Βαστίλης, δηλαδή πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που μετέχουμε στον πολιτισμό του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης και να στείλουμε με μια κλωτσιά το σκοταδιστικό Βυζάντιο στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», όπως έλεγε κάποιος, ο Θεός να τον αναπαύσει!…
Εμένα αυτή η άνθιση της μνήμης της επετείου της Άλωσης με τρομάζει κάπως, γιατί νιώθω να ξυπνάει ο εθνικισμός. Η σκέψη, που γίνεται σύνθημα, «να πάρουμε την Πόλη», είναι μια αυταπάτη (και συχνά πάει χέρι χέρι με το να ρίξουμε τους άπλυτους μετανάστες στη θάλασσα, αντί να τους μιλήσουμε για το Χριστό, ενώ προσκυνούμε συγχρόνως σαν Χατζηαβάτηδες τους τουρίστες, πάλι χωρίς να τους λέμε κουβέντα για το Χριστό3). Η πνευματική «Πόλη» πρέπει να μας νοιάζει. Το εξηγούμε, επιτρέψτε μου, στο άρθρο μας «29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!…», που παρακαλώ, αν δεν το έχετε διαβάσει, να το διαβάσετε.
Κυκλοφορούν και οι προφητείες του αγίου Παϊσίου [σημ.: πολλές από αυτές αμφίβολης αυθεντικότητας] λες και είναι επαναστατικές προκηρύξεις. Μα επαναστατική προκήρυξη, καημένε εαυτέ μου, είναι μία: το Ευαγγέλιο! Βυθίσου μέσα σ’ αυτό και θα δεις πώς πρέπει να ζήσεις και πώς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Διάβασε αληθινά τι διδάσκουν οι άγιοί μας για την αγάπη και την αδελφοσύνη4, όχι μόνο τα μεγαλοϊδεατικά, που πάνω απ’ όλα και οι ίδιοι οι άγιοι πιστεύω πως τα εννοούσαν πνευματικά – δηλ. πως η Πόλη έχει σημασία επειδή εκεί φωλιάζει η Ορθοδοξία, ο δρόμος της σωτηρίας όλων των εθνών της Γης, κι όχι για να έχουμε μια δυνατή και πλούσια Ελλαδάρα!
Σημειώσεις
- Δείτε χαρακτηριστικά: Ι. Δ. Λάππας, «Η Αρχή της Προσαρμογής (της Σάρκωσης) στην ιεραποστολική σκέψη και πράξη του π. Κοσμά Γρηγοριάτη».
- Δείτε σχετικά: «Έκκληση προς τους πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα»: και «Οι τουρίστες έρχονται. Τι θα τους προσφέρουμε;»
- Χαρακτηριστικά: πατρός Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, «Ο Σταυρός ως αξεπέραστο επίπεδο και μοντέλο Παιδείας»
Πηγή: Ο Νεκρός
Ευχαριστίες στον Θ.Ρ.
29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!… Μάιος 29, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ελληνισμός / Ρωμιοσύνη, Ιστορία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far29 Μαΐου: η μέρα που, για αιώνες, κάθε χρόνο, οι Έλληνες και όλοι οι πρώην Βυζαντινοί λαοί θρηνούσαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους! Θρηνούσαν την καταστροφή της μεγάλης πατρίδας τους, του Βυζαντίου, και ανανέωναν τις ελπίδες τους για το «ποθούμενο» – την απελευθέρωση, με κέντρο την ΚΠολη, τη Βασιλεύουσα!
«Βασιλιάς μας είναι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς», κατά την περίφημη ρήση του Κολοκοτρώνη, μέσα στην επανάσταση του 1821.
Καιρό τώρα πιστεύουμε πως η Τουρκοκρατία τελείωσε με την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους και πως δεν υπάρχει λόγος να θρηνούμε. Μάλιστα, όποιοι επιμένουν να θρηνούν τέτοια μέρα θεωρούνται σοβινιστές και ιμπεριαλιστές: ότι ξεθάβουν το τσεκούρι του πολέμου και τρίζουν τα δόντια κατά τη μεριά της Τουρκίας, για να ξεχαστούν τα δικά μας προβλήματα ή τα δικά τους συμπλέγματα και απωθημένα.
Ένα βήμα πιο πέρα, ακόμα και το να θυμόμαστε πως σαν αυτή τη μέρα έγινε κάτι θλιβερό μυρίζει «επικίνδυνα» συντήρηση εθνικιστικών ιδεών. Πατρίδα μας τώρα πια είναι οι Τράπεζες κι οι Αγορές – κάθε διαφορετική σκέψη είναι «προδοσία» αυτής της καινούργιας πατρίδας που μας «αγαπά» και μας παιδεύει…
Από την άλλη, εκείνοι που θυμούνται και πονάνε είμαστε κάμποσοι ακόμα. Να μια αναζήτηση δημοσιευμάτων στο Διαδίκτυο για την Άλωση. Κάντε μια βόλτα…
Η γνώμη μου είναι πως, κι αν ακόμα το Βυζάντιο δεν ήταν η πατρίδα μας (που είναι, όπως είναι κι η πατρίδα όλων των Βαλκανικών λαών και πολλών λαών της Ασίας και ολίγων της Αφρικής), θα άξιζε να θρηνήσουμε την καταστροφή του. Μια καταστροφή βέβαια που άρχισε πολύ καιρό πριν την Τρίτη 29 Μαΐου 1453 και την Άλωση. Θα άξιζε, γιατί το Βυζάντιο (παρά τις συκοφαντίες εναντίον του, που μας μπούκωσε η δύση τόσα χρόνια και που και σήμερα μερικοί Έλληνες καθηγητές διδάσκουν) δεν παύει να είναι ένα από τα πιο πολιτισμένα κράτη που εμφανίστηκαν στην Ιστορία. Και τούτο, για τις επιστήμες του, τη φιλοσοφία του, τη νομοθεσία, τις τέχνες του (σειρά άρθρων εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/romi/romi.htm), αλλά και τους αγίους του, που είναι αναρίθμητοι, πολύ μεγάλοι και ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά και μορφωτικά στρώματα: αγρότες, πολιτικοί, μορφωμένοι, παπάδες και θεολόγοι…
Το Βυζάντιο, παρά τα μεγάλα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που είχε, όπως και κάθε άλλη κοινωνία, είναι ασφαλώς πιο πολιτισμένο από τη μεσαιωνική δύση, αλλά και από τη νεώτερη Ευρώπη, γιατί, παρά την έκρηξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, η ευρωπαϊκή ματιά δεν έπαψε να είναι κατακτητική και εξουσιαστική (κατακτούμε τη γνώση, όπως κατακτούμε τους λαούς της υφηλίου), ενώ η βυζαντινή ματιά δεν είναι κατακτητική (μετέχουμε στη γνώση).
Διαφωνείτε; Δεν πειράζει, καλή καρδιά. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια εκδίδονται κάποια βιβλία, που αποκαθιστούν την πνευματική αξία του Βυζαντίου στα αλλοτριωμένα μάτια των νεοελλήνων, όπως το «Γιατί το Βυζάντιο» της κυρίας Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ και το «1204» του Γιώργου Καραμπελιά (βλ. εδώ: http://www.parathemata.com/2009/10/blog-post_14.html και εδώ: http://www.oodegr.com/oode/biblia/kritiki/ptwsi_kwnst.htm)…
Εθνικισμός ή Πνευματικότητα
Το θέμα είναι: θυμόμαστε την Άλωση με ποιο σκοπό; Σε τι είδους πράξη θα θέλαμε να μετουσιωθεί η εθνική και ιστορική μας μνήμη;
Τόσο καιρό μετά την Άλωση, μετά το 1821, μετά τους βαλκανικούς πολέμους και τη μικρασιατική τραγωδία, νομίζω πως μπορούμε πια να δούμε το θέμα με ψυχραιμία και να θυμηθούμε πως δεν είμαστε μόνο Έλληνες, αλλά και ορθόδοξοι χριστιανοί, πως δεν είμαστε μόνο γήινοι, αλλά και καλεσμένοι να γίνουμε ουράνιοι…
Πώς λοιπόν θέλεις να δεις την ιστορία, αδελφέ Συνέλληνα; Σαν γήινος ή σαν ουράνιος;
Αν τη βλέπεις σαν γήινος, και βλέπεις μόνο πολιτικές λύσεις και διπλωματικές ή στρατιωτικές μάχες, έχε υπόψιν πως εσύ κι εγώ δεν ανήκουμε στον ίδιο πολιτισμό…
Αν δούμε λίγο τα πράγματα με τον ουράνιο τρόπο, τώρα που ώς ένα βαθμό οι πληγές κλείνουν και τα πάθη παλιώνουν (οι άγιοι βέβαια τα έβλεπαν έτσι ακόμη και μέσα στην Τουρκοκρατία), θα πούμε πως ταιριάζει να συμπεριφερθούμε στους Τούρκους όπως οι απόστολοι συμπεριφέρθηκαν στους σταυρωτές του Κυρίου αμέσως μετά την πεντηκοστή.
Δηλαδή πώς; Ενδιαφερόμενοι για τη σωτηρία τους – προσκαλώντας τους να μετανοήσουν και να βαφτιστούν στο όνομα του Χριστού, για να λάβουν άφεση αμαρτιών και να πάρουν μέσα τους το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα και να σωθούν, να γίνουν άγιοι! (Όμορφα επισημαίνει το θέμα ο Αμερικανός π. Αλέξιος Καρακαλληνός στο βιβλίο του «Εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν»).
Θέλεις λοιπόν, Συνέλληνα αδελφέ μου, κατοχύρωση της εθνικής σου ανεξαρτησίας; Διάβασε τους βίους των μαρτύρων και μάθε να θυσιάζεσαι για τα ιερά και τα όσιά σου.
Θέλεις αξιοπρέπεια; Μάθε να νικάς τα πάθη και τις αδυναμίες σου, τη δειλία, την απληστία, την ιδιοτέλεια, τον εγωισμό σου, με τον τρόπο που έχουν διδάξει οι άγιοι διδάσκαλοι της φυλής σου, οι άγιοι Πατέρες.
Θέλεις να νικήσεις τον «αιώνιο εχθρό», που διεκδικεί κομμάτια της πατρίδας μας, τον Τούρκο (εξυπηρετώντας συνήθως άλλους, κρυμμένους βαθύτερα ισχυρούς εχθρούς); Και παράλληλα να εκδικηθείς για όσα τράβηξαν οι πρόγονοί μας, από την Άλωση μέχρι το Κυπριακό; Κάνε μια επίθεση Ορθοδοξίας και τράβηξε στην Εκκλησία του Χριστού όσο πιο πολλούς Τούρκους μπορείς.
Τότε θα εκδικηθείς και θα νικήσεις τον αληθινό εχθρό, το διάβολο. Και θα σώσεις τους αδελφούς σου, τους Τούρκους, θα σώσεις την πατρίδα σου, θα σώσεις και τον εαυτό σου και τα παιδιά σου. Θα τα σώσεις όχι μόνο στο τώρα, αλλά στην αιωνιότητα.
Αυτά ορίζει η ορθόδοξη κληρονομιά, η ουράνια ματιά. Τις εθνικιστικές κραυγές και τα υψωμένα ξίφη ας τα προτιμούν κάποιοι άλλοι, όχι εμείς.
Ίσως τώρα σε εξοργίζουν αυτά. Σκέψου τα, κάνε και μια προσευχούλα να σε φωτίσει ο Θεός, συζήτησέ τα και με τον πνευματικό σου, αν έχεις (ευκαιρία να βρεις, αν δεν έχεις), και θα καταλάβεις… Και, αν είσαι έφηβος και σε μεθάνε με συνθήματα εθνικιστικές ή «πατριωτικές» ομάδες, θα καταλάβεις αργότερα.
Δες εδώ μερικούς Τούρκους ορθόδοξους αγίους: http://www.oodegr.com/oode/islam/agioi_tou_islam_1.htm, δες και κάποιους τουρκόφωνους ορθόδοξους ιστότοπους: http://www.oodegr.com/tourkika/desmoi/desmoi.htm.
Να και η τουρκική ΟΟΔΕ: http://www.oodegr.com/tourkika/index.htm & ο Κρυπτοχριστιανός: http://kryptoxristianos.blogspot.gr/.
Βοήθησε όπως μπορείς την υπόθεση της Ορθοδοξίας στην Τουρκία. Ξέρεις Τούρκους; Μιλάς με Τούρκους (αγγλικά ίσως, στο Facebook); Προώθησε την Ορθοδοξία όπως μπορείς. Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά στην πατρίδα, αυτό φέρνει πιο κοντά το ποθούμενο (άλλωστε, κατά τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, το ένα τρίτο των Τούρκων θα γίνουν ορθόδοξοι (*) – πώς θα γίνουν, νομίζεις, χωρίς τη βοήθειά μας;). Θυμήσου πως η Επανάσταση του 21, η ηρωική μα και άγρια, κατέληξε σε εμφύλιους πολέμους και σκλαβωμό στους Ευρωπαίους… Έτσι – με μάρτυρες, όχι με άγριους πολεμιστές, με αίματα μαρτύρων, όχι εχθρών σφαγμένων, ούτε, πολύ περισσότερο, με γυναικόπαιδα του εχθρού σφαγμένα – η Κυρά η Δέσποινα θα πάψει να δακρύζει και πάλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά σου θα ‘ναι…
Αμήν.
(*) «Οι Τούρκοι θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθουν πάλι και θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια. Στο τέλος θα τους διώξουν εις την Κόκκινη Μηλιά. Από τους Τούρκους το 1/3 θα σκοτωθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά» (Γνωστή προφητεία, καταγεγραμμένη και στο κλασικό βιβλίο του μακαριστού επισκόπου Αυγουστίνου Καντιώτη για τον άγιο Κοσμά. Υπάρχει και σε αυτό το αφιέρωμα: http://noiazomai.agrino.org/patrokosmas.html).
Πηγή: Ο Νεκρός
Ευχαριστίες στον Θ.Ρ.
Είσαι και ήσουν έτοιμη να γίνεις μάνα; Μάιος 7, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , 1 comment so far
Μια πιστή Ρωσίδα πήγε στον πνευματικό της στην Ρωσία και του είπε «Πατερ, θέλω να πάρω την ευχή σας να κάνω οικογένεια. Μου δίνετε την ευχή σας; Θέλω να ευχηθείτε για μένα και να με ευλογήσετε. Ήρθε η ώρα είμαι ώριμη πλέον στην ηλικία και θα παντρευτώ».
Και την ρωτά ο πνευματικός «Είσαι έτοιμη να φέρεις στον κόσμο έναν Άγιο. Μπορείς το παιδί που θα μεγαλώσεις να δείξεις ένα τέτοιο κλίμα γύρω σου ώστε να πάρει αυτή την υποψία της Αγιότητας;. Τότε σου δίνω την ευλογία μου.»
Δεν την ρώτησε για άλλα πράγματα. Δεν την ρώτησε αν έχει λεφτά , αν έχει δουλειά, αν έχει τα εξωτερικά στοιχεία που συνθέτουν ένα πετυχημένο γάμο. Της είπε «Μπορείς να εμπνεύσεις Αγιότητα σε αυτό το παιδί ; μπορείς να το κάνεις Άγιο;».
Εννοώντας «Μπορείς εσύ να είσαι Αγία για να δώσεις και στο παιδί αυτή την επιθυμία της Αγιότητας; Τότε να έχεις την ευχή μου να ξεκινήσεις, αλλιώς το να κάνεις οικογένεια επειδή σε πήραν τα χρόνια, επειδή ήρθε η ηλικία, επειδή όλες οι φίλες σου και οι φίλοι σου έχουν κάνει οικογένεια, δεν είναι σωστό ξεκίνημα. Δεν αρκεί αυτό.».
Πρέπει να ξεκινήσει κανείς με σοβαρότητα αυτή την υπόθεση, με περίσκεψη, με ωριμότητα, και προσευχή.
Πόση ώρα, πόσους μήνες κρατά η κυοφορία ; Εννέα μήνες και τελειώσαμε ; Πέρασαν εννέα μήνες. Κρατήσαμε τόσο καιρό το παιδάκι μας στα σπλάχνα μας, το φέραμε στην ζωή. Και τελειώσες; Όχι. Ναι, το παιδί το έφερες στην ζωή, Άγιο όμως δεν το έκανες ακόμα. Του δίνεις τροφή μα δεν αρκεί για να χορτάσει. Είναι και ο χαρακτήρας. Του πήρες ωραίο δωμάτιο έβαλες και κλιματιστικό, μπράβο σου.
Έχεις βάλει και ζεστα χαλιά και υπολογιστή. Αλλά χρειάζεται και ποιότητα ζωής το παιδάκι, δηλαδή να βοηθήσεις το παιδί σου να γνωρίσει τον εαυτό του. Να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του, να γνωρίσει μέσα από τον κόσμο τον συνάνθρωπο του, να γνωρίσει το Θεό, να γνωρίσει την αλήθεια. Έμαθες το παιδί σου να αγαπάει ; έμαθες στο παιδί σου να προσεύχεται; Έμαθες στο παιδάκι σου να γονατίζει να κάνει θυσίες και να ταπεινώνεται; Του έχεις δείξει εσύ με το δικό σου παράδειγμα τι θα πει ταπείνωση;
Σε έχει δει το παιδί σου να υποχωρείς, να ζητάς συγνώμη; Να χάνεις το δίκιο σου και να μην αντιμιλάς;.
Σε έχει δει το παιδί σου από τα μικρά του χρόνια να αντέχεις στον πόνο χωρίς να διαμαρτύρεσαι , χωρίς να γκρινιάζεις και να αγανακτείς; Σε έχει δει όταν αποτυγχάνεις κάπου να το παίρνεις σαν αφορμή να πλησιάσεις περισσότερο τον Θεό και την ταπείνωση;
Σε έχει δει να παραδέχεσαι ένα ΛΑΘΟΣ σου; Τότε πραγματικά θα ξέρει το παιδί σου γιατί ζει και που πηγαίνει. Θα ξέρει τον σκοπό που ζει σε αυτό τον πλανήτη και θα έχει πραγματικά αληθινούς ωραίους γονείς , οι οποίοι χωρίς να έχουν διαβάσει πολλα παιδαγωγικά , χωρις να ασχολούνται μόνο με το παιδί τους, αλλά με αβίαστο και ξεκούραστο τρόπο μέσα από την δική τους πορεία προς τον Θεό, θα βοηθούν και τα παιδιά τους. Και αυτό είναι πάρα πολύ ευλογημένο και αληθινό .
Είναι μια αγωγή που γίνεται από γενιά σε γενιά με τρόπό αθόρυβο και άδηλο. Δεν φαίνεται αλλά γίνεται και επηρεάζει τον κόσμο όλο.
Από το βιβλίο του π.Ανδρέα Κονάνου «Αγάπη για πάντα».
Ευχαριστίες στην Ε.Τ.
Μεγαλώνοντας κοντά σε έναν Άγιο – Ομιλία της Νεκταρίας Καραντζή για τον γέροντα Πορφύριο Απρίλιος 16, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Σύντομη ομιλία της Νεκταρίας Καραντζή για τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, στο πλαίσιο εκδήλωσης αφιερωμένης στον Όσιο, που διοργάνωσε ο Σύλλογος Φίλων Βυζαντινής Μουσικής και Παράδοσης Νάξου «Ο Άγιος Νικόδημος», υπό την αιγίδα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Παροναξίας κ.κ. Καλλινίκου, στις 12 Ιουλίου 2016.
Ευχαριστίες στον Α. Σ.
Η Αγιογραφία του Ιεραπόστολου (Τον Νυμφώνα Σου βλέπω) Απρίλιος 9, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Πάνε μερικά χρόνια πίσω. Ήτανε Μεγάλη Σαρακοστή και πλησίαζε το Πάσχα. Είχαμε μιλήσει πριν λίγες μερες και τον είχα ακούσει λυπημένο. Ήξερα πόσο δύσκολο ήτανε να ζεις εκει μακρυά αποκομένος απο ολους και ολα και να πρέπει να σηκώνεις καθεμέρα σταυρούς, να σταυρώνεις τον εαυτό και να γεύεσαι την πίκρα απο την αχαριστία των άλλων.
Άντεχε, το ήξερα γιατί ειχε το Θεό μέσα του. Αλλά ήθελα να τον στηρίξω με τη λίγη αγάπη που είχα μέσα μου. Έτσι ήθελα να πιστεύω τουλάχιστον.
Σχεδίασα σε μια χαρτοπετσέτα στο καφενείο που καθόμουνα το προσχέδιο για την εικόνα για το εξαποστειλάριο τον » Νυμφώνα σου βλέπω…»
Δεν μπορούσα να περιμένω να τελειώσω την εικόνα. Του έστειλα αμέσως το προσχέδιο που του άρεσε. Δεν του είπα ποτέ πως την έφτιαξα για εκείνον. Αργότερα του έστειλα να δει και την εικόνα.
Ίσως επειδή την έκανα με οση αγάπη εχω, για λόγους που δεν ξέρω, εγινε μια όμορφη εικόνα γεμάτη φως και χάρη.
«Τον Νυμφώνα Σου βλέπω Σωτήρ μου κεκοσμημένον…»
Αυγοτέμπερα σε ξύλο. 50χ60 εκ. 2016.
στον Π. Ιωνά.
Γεώργιος Κόρδης (FB)
Ως εκ κήτους Ιωνάς εξανέστης του τάφου Απρίλιος 8, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a commentΧριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!
Τοιχογραφία Γεωργίου Κόρδη. Υδρύαλος σε σοβά.
Διδακτικά Τροπάρια Μεγάλης Εβδομάδας Απρίλιος 4, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Κύριε, ἐρχόμενος πρὸς τὸ Πάθος, τοὺς ἰδίους στηρίζων Μαθητὰς ἔλεγες, κατ΄ ἰδίαν παραλαβὼν αὐτούς. Πῶς τῶν ῥημάτων μου ἀμνημονεῖτε, ὧν πάλαι εἶπον ὑμῖν, ὅτι Προφήτην πάντα οὐ γέγραπται εἰ μὴ ἐν Ἱερουσαλὴμ ἀποκτανθῆναι; Νῦν οὖν καιρὸς ἐφέστηκεν, ὃν εἶπον ὑμῖν· ἰδοὺ γὰρ παραδίδομαι, ἁμαρτωλῶν χερσὶν ἐμπαιχθῆναι, οἳ καὶ σταυρῷ με προσπήξαντες, ταφῇ παραδόντες, ἐβδελυγμένον λογιοῦνται ὡς νεκρόν· ὅμως θαρσεῖτε· τριήμερος γὰρ ἐγείρομαι εἰς ἀγαλλίασιν πιστῶν καὶ ζωήν τὴν αἰώνιον.
Ευχαριστίες στον Α.Σ.
Πηγή: Θησαυρός Βυζαντινῆς Μουσικῆς
Πνευματικές Συμβουλές γιά τήν Ἐξομολόγηση στίς Μεγάλες Ἑορτές Μάρτιος 30, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν τον λόγο του Θεού, άλλοι τον ακούνε με ευχαρίστηση όμως δεν υπακούνε δηλαδή δεν περνάνε στην εφαρμογή αυτών που ακούσανε. Υπάρχουν τέλος και κάποιοι που ακούνε και υπακούνε στον λόγο του Θεού, κάνουμε στα μέτρα του δυνατού μια φιλότιμη προσπάθεια.
Οι πρώτοι είναι για λύπηση, οι δεύτεροι ενώ έχουνε διάθεση δεν έχουνε το σθένος και την αποφασιστικότητα που χρειάζεται να ζήσεις αληθινά και έτσι δεν καταφέρνουν τίποτα, οι τελευταίοι είναι μακάριοι διότι κατάφεραν να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες του κόσμου τούτου και δώσανε την καρδιά τους στον Χριστό χωρίς συμβιβασμούς και δικαιολογίες.
Δεν αρκεί αδελφοί μου η πίστη μας στον Χριστό εάν δεν συνοδεύεται με έργα. «Η πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ’ ἑαυτήν»(Ιακ.2,17).
Κατ’αρχήν λοιπόν πρέπει να γνωρίζουμε τον λόγο του Θεού ώστε να πιστεύουμε ορθά και έπειτα να περάσουμε στην υπακοή αυτών που ακούσαμε και μάθαμε. Δεν είναι το θέμα να γνωρίζουμε για την νηστεία αλλά να νηστεύουμε, δεν είναι το θέμα απλά να γνωρίζουμε για τον εκκλησιασμό αλλά να εκκλησιαζόμαστε, δεν είναι το θέμα να γνωρίζουμε περί αγάπης και συγχώρεσης αλλά να αγαπούμε και να συγχωρούμε. Το να ξέρω ότι η πορνεία, η γαστριμαργεία, η μνησικακία, το ψέμμα, η κλεψιά είναι αμαρτίες δεν με ωφελεί εάν τις διαπράττω· αντιθέτως θα δώσω και μεγαλύτερο λόγο στον Θεό διότι ενώ τα γνώριζα δεν εφάρμοζα στην ζωή μου τον λόγο του.
Συμβουλές για την Εξομολόγηση
Πολλές φορες μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από δικαιολογίες. «Δεν το ήθελα αλλά το έκανα επειδη…». Καλέ μου άνθρωπε, το ήθελες και το έκανες αλλιώς δεν θα το έκανες. Το ήθελες και αμάρτησες, το ήθελες και παράκουσες τον λόγο του Θεού, το θέλεις και παραμένεις μέσα στα πάθη σου. Εύκολα αναφέρουμε πτώσεις μας και κολλάμε από πίσω τους δικαιολογίες.Έτσι λοιπόν όπως ήθελες και αμάρτησες τώρα με τη Χάρη του Θεού έλα στα συγκαλά σου και θέλησε να μετανοήσεις πραγματικά.
Το πρώτο έργο της πίστης μας στον Χριστό είναι η μετάνοια, η ανάληψη των ευθυνών μας χωρίς να μπλέκουμε τους άλλους (που ίσως ευθύνονται κι αυτοί). Ο λόγος του Θεού είναι καταγεγραμμένος μέσα στην Αγία Γραφή και έχει ερμηνευτεί από τους Θεοφόρους Πατέρες μας. Νομίζω όλοι μας άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο γνωρίζουμε αυτό που θέλει ο Θεός, ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος (το γνωρίζουμε και από την συνείδησή μας). Καλούμαστε λοιπόν με ανδρείο φρόνημα ν’αγωνιστούμε ώστε να ζήσουμε όπως θέλει ο Θεός. Αυτό όμως δεν θα γίνει με μιζέρια και ηττοπάθεια. Πολλοί χριστιανοί πριν καν προσπαθήσουν λένε «δεν θα τα καταφέρω». Μα, καλέ μου άνθρωπε, δεν θα τα καταφέρεις εσύ· όμως θα κάνεις την προσπάθειά σου με πίστη -με εμπιστοσύνη- στον Θεό, ο οποίος θα ευλογήσει αυτήν την προσπάθεια για να προοδεύσεις πνευματικά. Δεν είναι το ζητούμενο να βγούμε πρώτοι στον αγώνα τον πνευματικό (γιατί έχουμε κι αυτήν την πνευματική φαντασίωση) αλλά να συμμετάσχουμε ενεργά στον αγώνα αυτόν κι ας βγούμε και τελευταίοι.
Το να πάμε να εξομολογούμαστε τις πτώσεις μας χωρίς δικαιολογίες είναι μακάριο, όμως η εξομολόγηση πρέπει να είναι αρχή για έναν αγώνα κατά του εγωισμού και των παθών μας διότι εάν εύκολα ξαναπέφτουμε στις εξομολογούμενες αμαρτίες μας αυτό δείχνει ότι δεν είμαστε αποφασισμένοι να ζήσουμε Αληθινά, ότι δεν είμαστε αποφασισμένοι να ζήσουμε όπως θέλει ο Θεός, δεν έχουμε μετάνοια· ουσιαστικά δείχνει ότι η πίστη μας είναι ατελής και προβληματική.
Αυτά τ’ αναφέρουμε όχι προς απογοήτευση αλλά προς προβληματισμό όλων μας ώστε επιτέλους να πάρουμε γεναίες αποφάσεις στην ζωή μας· ν’ απαρνηθούμε το εγώ μας, να σηκώσουμε τον σταυρό μας και να ακολουθήσουμε τον Χριστό όχι στον δρόμο του Γολγοθά -διότι ο Γολγοθάς δεν είναι ο προορισμός μας- αλλά στην Ανάστασή μας.
Μετάνοια και Εξομολόγηση
Για να βιώσεις τις Άγιες αυτές ημέρες βασική προϋπόθεση είναι μέσα σου να πάρεις απόφαση αλλαγής και όχι απλά να πας να εξομολογηθείς. Διότι εάν δεν πήρες απόφαση να εφαρμόσεις τον λόγο του Θεού στην ζωή σου η εξομολόγησή σου θα σε κάνει απλά να νιώσεις συναισθηματικά καλά (και γ’αυτό μάλλον θα πεις κάποια προβλήματά σου και δεν θα ομολογήσεις τις αμαρτίες σου) και αυτό θα γίνει διότι δεν θα υπάρχει βαθιά μετάνοια από μέρους σου. Και γι’αυτό δεν γίνονται αντιληπτές οι αμαρτίες μας αλλά και το μέγεθος της ζημιάς που μας προξενούν.
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι απλά να πάμε στον πνευματικό μας και να εξομολογηθούμε -εθιμοτυπικά, λόγω των ημερών- όταν η ίδια μας η ζωή είναι μια άρνηση του λόγου του Θεού και δεν είμαστε διατεθειμένοι να υπακούσουμε στην Αλήθεια της Εκκλησίας μας φέρνοντας πάντα δικαιολογίες για την ανυπακοή μας και την συστηματική καταπάτηση των εντολών του Θεού.
π. Παῦλος Παπαδόπουλος (FB)
Πρόσκληση προς Ομοφυλόφιλους Χριστιανούς για Κοινή Πνευματική Πορεία Μάρτιος 26, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Αγαπητοί εν Κυρίω αδελφοί ημών και αδελφές!
«Ο ομοφυλόφιλος Χριστιανός καλείται σε μια ιδιαίτερα σκληρή μάχη. Ο αγώνας του είναι ιδιαίτερα άγριος. Δε γίνεται καθόλου ευκολότερη με την απρόσεκτη, αληθινά δαιμονική εχθρότητα εκείνων που περιφρονούν και γελοιοποιούν όσους φέρουν αυτό τον επίπονο και επαχθή σταυρό ούτε από την αστόχαστη, εξίσου δαιμονική αποδοχή της ομοφυλοφιλικής δραστηριότητας από τους πλανημένους συνηγόρους και εφαρμοστές της. Όπως συμβαίνει με όλους τους πειρασμούς, τα πάθη και τις αμαρτίες –συμπεριλαμβανομένων εκείνων που είναι βαθιά, και πολλές φορές φαινομενικά ανεξάλειπτα ενσωματωμένες στη φύση μας λόγω της θλιβερής κληρονομιάς μας– ο ομοφυλοφιλικός προσανατολισμός μπορεί να θεραπευτεί και οι ομοφυλοφιλικές πράξεις μπορούν να πάψουν. Με το Θεό όλα τα πράγματα είναι δυνατά. Οταν οι ομοφυλόφιλοι Χριστιανοί είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν, και όταν λαμβάνουν υπομονετική, συμπονετική και αυθεντικά αγαπητική βοήθεια από τις οικογένειες και τους φίλους τους -καθένας από τους οποίους αγωνίζεται με τους δικούς του πειρασμούς και τις αμαρτίες, γιατί κανένας δε μένει χωρίς αυτό τον αγώνα, υπό κάποια μορφή, και κανένας δεν είναι αναμάρτητος παρά μόνο ο Θεός- ο Κύριος εγγυάται τη νίκη με τους τρόπους που Αυτός γνωρίζει. Η νίκη, ωστόσο, ανήκει μόνο στις θαρραλέες ψυχές που αναγνωρίζουν την κατάστασή τους, συνειδητοποιούν τη δυσαρέσκειά τους, εκφράζουν το θυμό τους, ομολογούν τις αμαρτίες τους, συγχωρούν όσους τους προσβάλλουν (περιλαμβανομένων πάντοτε των γονέων και της οικογένειάς τους), και απλώνουν το χέρι τους για βοήθεια με αληθινή διάθεση να θεραπευτούν. Ο ίδιος ο Ιησούς υπόσχεται ότι οι άγιοι ήρωες που «υπομένουν μέχρι τέλους» κατά μήκος αυτού του «δύσκολου δρόμου που οδηγεί στη ζωή» σίγουρα «θα σωθούν» (Ματθ. ζ΄ 13, κδ΄ 13)».
Με αυτό το σκεπτικό σας προσκαλούμε σε μία κοινή πορεία, που όμως δεν θα καταλήγει σε κάποια πλατεία, αλλά στον οίκο του Θεού, στην Εκκλησία.
Τάσσος Σταθόπουλος
Πηγή: Best News
Συγχωρώ… άρα υπάρχω! Μάρτιος 5, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
π. Βασιλείου Θερμού
Η συγχώρηση έχει επαινεθεί κατ’ εξοχήν από τον Κύριό μας ως η αρετή που κάνει τον άνθρωπο να ομοιώνεται με τον Θεό. (Ματθ. 5:43-48) .
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος: «Γιατί τούτη η ιδιαίτερη τιμή»; Με δυσκολία καταφέρνουμε να ζήσουμε έστω και μία μέρα της ζωής μας χωρίς να εμπλακούμε σε προβληματικές σχέσεις, ενώ πολλοί υποφέρουν από ψυχολογικές επιπλοκές παλεύοντας με την αδυναμία τους να συγχωρήσουν πλήρως γονείς, συζύγους και άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους.
Για να μας βοηθήσει να αφομοιώσουμε την αναγκαιότητα της βαθιάς ενότητας, ο άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης μας έδωσε το εξής διαγνωστικό κριτήριο για την συγχώρηση: «Τότε θα καταλάβεις ότι απαλλάχτηκες από τη σήψη, όταν προσεύχεσαι για εκείνον που σε πρόσβαλε. Ούτε όταν του προσφέρεις δώρα, ούτε όταν τον προσκαλέσεις σε γεύμα, αλλά μόνον όταν αφού μάθεις για κάποια συμφορά που τον βρήκε, ψυχική ή σωματική, πονέσεις και κλάψεις για αυτόν σαν να επρόκειτο για τον εαυτό σου». Με άλλα λόγια, όταν αισθάνεσαι τον άλλον σαν μέλος του ιδίου σώματος.
Ο άγιος Μάξιμος εξηγεί γιατί ο Κύριός μας έθεσε ως προϋπόθεση άφεσης των αμαρτιών μας τη συγχώρηση που προσφέρουμε σε όσους μας έβλαψαν. Ο Θεός επιθυμεί πρώτα εμείς να συμφιλιωθούμε με τους συνανθρώπους μας, όχι για να μάθει από εμάς πώς να συμφιλιώνεται με τους αμαρτωλούς και να συμφωνεί στην απαλοιφή της ποινής τους (!) για τα φοβερά και πολλά εγκλήματα, αλλά για να μας καθαρίσει από τα πάθη και να μας δείξει ότι η διάθεση όσων συγχωρούνται συμβαδίζει με την κατάσταση της χάρης. Η Αγία Γραφή φανερώνει ότι όποιος δεν έχει συγχωρήσει εντελώς όσους τον βλάπτουν και δεν έχει παρουσιάσει στον Θεό την καρδιά του καθαρή από την μνησικακία, θα χάσει τη χάρη των αγαθών για την οποία προσεύχεται. Θα παραδοθεί μάλιστα στο πειρασμό και τον πονηρό με δίκαιη κρίση, ώστε να μάθει να καθαρίζεται από τα πλημμελήματα του ακυρώνοντας τις κατηγορίες του εναντίον των άλλων (Μαξίμου του Ομολογητού, Εις το Πάτερ ημών. Ε.Π.Ε. 15Γ 259-263).
Το συγκεκριμένο απόσπασμα εξηγεί γιατί το αίτημα για τη συγχώρηση προηγείται του αντιστοίχου για την λύτρωση από τον πειρασμό. Προφανώς η μνησικακία διακόπτει την ενότητα της ανθρώπινης φύσης, ώστε αυτή να είναι αδύνατο να ενωθεί με τον Θεό αν δεν συγχωρούμε, έστω και αν κάνουμε πολλές προσευχές ή έχουμε πολλά καλά έργα να παρουσιάσουμε. Η ενότητα με τον Θεό πραγματώνεται μόνο εν Χριστώ. Με την μνησικακία ή την εχθρότητα και τα παρόμοια, χωριζόμαστε πλέον από Αυτόν.
Θα ήταν σωστό να πούμε ότι η αυθεντική συγχώρηση μπορεί να καθαρίσει όλες τις αμαρτίες και να οδηγήσει στη σωτηρία, όχι δυνάμει κάποιας ηθικής ανωτερότητας, αλλά εξ αιτίας του οντολογικού δυναμισμού της. Επιπλέον ο Ιησούς απαίτησε συμφιλίωση ώστε να προσφέρουμε τα δώρα στη θ. Λειτουργία και να μετάσχουμε στη θ. Κοινωνία, γι΄ αυτό και ονομάζεται κοινωνία.
Σε σχόλιό του στη προσευχή του Χριστού κατά την νύχτα της σύλληψής Του, ο γέρων Σωφρόνιος κάνει τη σημαντική παρατήρηση ότι ο καθένας μπορεί να μιμηθεί τον Χριστό στη προσευχή του, στο βαθμό που προσεύχεται για όλο τον κόσμο, θεωρώντας και αισθανόμενος τους ανθρώπους ως μέλη του κοινού σώματος. Ο γέρων Σωφρόνιος προσθέτει ότι τούτο συνιστά ακριβώς την ιεροσύνη των λαϊκών, την πραγμάτωση του προορισμού του ανθρώπου, το πλήρωμα της ζωής.
Ζευγάρια, οικογένειες, φίλοι, συγγενείς, ομάδες, συνεργάτες , ακόμη και η Εκκλησία, όλοι υποφέρουμε από το αίσθημα ότι ο άλλος αποτελεί απειλή και όχι ευλογία, ότι ο άλλος είναι η κόλασή μας και όχι ο ουρανός μας. Ένας σημαντικός παράγοντας που οδηγεί στη συγκεκριμένη αποτυχία είναι ένα είδος ψυχολογικής πνευματικότητας που διαποτίζει τον κόσμο, σε τέλεια συμφωνία με την εποχή του ψυχολογισμού. Σε τούτη τη διαστροφή της πνευματικότητας ό,τι μετράει είναι το συναίσθημα και όχι το βάθος.
Η συγχώρηση γίνεται προνομιούχο θέμα για την επανεκτίμηση του νοήματος που δίνουμε στην πνευματικότητα. Μας υποχρεώνει να αποφασίσουμε αν θα επιλέξουμε τον ατομισμό των ψυχολογικών εμπειριών ή αν θα στοχαστούμε στην εκκλησιαστική αρετή της αγάπης προς τους άλλους. Η αγάπη είναι η ουσία της Εκκλησίας καθώς είναι το ύψιστο ιδίωμα του Θεού. Αποτελεί τον μοναδικό (προσδι)ορισμό του Θεού (Α΄ Ιωάν. 4: 8).
Η αγάπη για τους εχθρούς έτσι γίνεται το κορυφαίο επίτευγμα της αγάπης. Όπως γράφει ο Μητροπολίτης Ιωάννης Ζηζούλιας: «Καμμιά μορφή αγάπης δεν είναι πιο ελεύθερη από αυτήν, και καμιά μορφή ελευθερίας δεν ταυτίζεται πιο πολύ με την αγάπη των εχθρών. Η αγάπη που δεν περιμένει ανταπόδοση.. είναι αληθινά χάρις, δηλαδή ελευθερία… Μόνο όταν συμπίπτει η αγάπη με την ελευθερία έχουμε θεραπεία. Αγάπη χωρίς ελευθερία και ελευθερία χωρίς αγάπη, αποτελούν παθολογικές καταστάσεις που χρειάζονται θεραπεία».
(περίληψη από το ομώνυμο κεφάλαιο του βιβλίου του π. Βασιλείου Θερμού,
«Περάσματα στην απέναντι όχθη», εκδόσεις «Εν πλώ»)
Πηγή: Καθεδρικός Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Χολαργού
Εικόνα: Sculpture by the Sea