Πως αντιμετωπίζουμε την δύσκολη πραγματικότητα; Οκτώβριος 26, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Είναι αλήθεια πως δεν μπορούμε πάντοτε να αλλάξουμε την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε. Μπορούμε όμως χάριτι Θεού, να μεταμορφώσουμε τον τρόπο που την βλέπουμε και ερμηνεύουμε. Κι αυτό είναι ένα θαύμα….
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Γνωρίζοντας τη Θεραπευτική Κοινότητα της Ι.Μ. Λεμεσού «Αγία Σκέπη» Οκτώβριος 23, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Η Αγία Σκέπη είναι μια κλειστή θεραπευτική κοινότητα απεξάρτησης ανθρώπων εθισμένων σε εξαρτησιογόνες ουσίες της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού στην Κύπρο. Αποτελεί το έμπρακτο ενδιαφέρον της Εκκλησίας για σε σύγχρονα κοινωνικά θέματα και προβλήματα. Στο πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ παρουσιάζεται το έργο και οι δραστηριότητες των ανθρώπων της Αγίας Σκέπης, η καθημερινότητα και ο αγώνας τους για τη ζωή.
Πηγή: Πεμπτουσία
Βάλε στη δοκιμασία αγάπη για να φύγει ο πειρασμός! Οκτώβριος 20, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις , add a comment
Γερόντισσα Γαβριηλία: Να σου πω ένα μικρό παράδειγμα. Ήταν μια φίλη μου, κατοικούσε με τον πολύ καλό της σύζυγο και με την μητέρα του. Η μητέρα του ήταν πάρα πολύ καλός άνθρωπος, αλλά από το πρωί που θα ξυπνούσε, ως την ώρα που θα κοιμότανε μιλούσε…
Αγαπούσε την νύφη της πάρα πολύ και η νύφη της το ίδιο, αλλά τι θα γινότανε μ’ αυτήν την ακατάπαυστη ομιλία; Γιατί η πεθερά, όχι μόνο της μιλούσε, αλλά της έκανε κι ερωτήσεις που έπρεπε ν’ απαντήσει…
Τι να κάνει; Τι να κάνει;
Της είπα:
– Εκείνη την ώρα που σου μιλά, εσύ να λες την Ευχή, “Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς”, αργά-αργά, με τον νου σου, όσην ώρα σου μιλά και να συνεχίζεις χωρίς ν’ απαντάς…
Γιατί συνήθως, οι άνθρωποι που μιλούν πάρα πολύ, δεν περιμένουν και δεν ενδιαφέρονται για την απάντηση του άλλου…
Συνομιλήτρια: Θέλουν να το βγάλουν από μέσα τους.
Γ.Γ: Ναι, έχουν ανάγκη μιας ανθρώπινης συντροφιάς για να λένε τις σκέψεις τους συνέχεια. Λοιπόν, η φίλη μου το εφάρμοσε και σε λίγο έγινε μια τέτοια αρμονία με την πεθερά που δεν την ενοχλούσε τίποτε πια. Πολλές φορές της έλεγα:
– Όταν ακούς τα σπουργιτάκια, θυμώνεις. Όχι. Έτσι λοιπόν να χαίρεσαι κι έναν άνθρωπο που μιλά ακατάπαυστα.
Πέρασε ο καιρός, έφυγα ταξείδι, επέστρεψα, την είδα ξανά. Ήταν ενθουσιασμένη! Τώρα όλα πήγαιναν εντάξει. Σε λίγο, η άλλη κόρη της πεθεράς την προσκάλεσε να πάει να κατοικήσει μαζί της!
Βλέπεις; Όλο αυτό έγινε για να καταλάβει ότι έπρεπε να πάρει το μάθημα, όταν το πέρασε με αγάπη, έφυγε ο πειρασμός κι έμεινε μόνο η αγάπη και τώρα, είναι όλα εντάξει.
Συν: Πολύ σπουδαίο αυτό. Θυμάμαι που το λέτε πάντα: «Αν είναι να περάσεις κάτι, θα το περάσεις. Να μην το αποφεύγεις, γιατί τότε, θα περάσεις χειρότερα»!
Γ.Γ: Ναι. Και πρέπει ο άνθρωπος να το περάσει με χαρά κι ευγνωμοσύνη. Να λέει:
– Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την δοκιμασία. Γιατί ήρθε να με κάνει πιο πράο, πιο ταπεινό, πιο ειρηνικό, πιο γεμάτο αγάπη. Κατάλαβες;
Από το βιβλίο της Μοναχής Γαβριηλίας, η «Η ασκητική της Αγάπης, Γερόντισσα Γαβριηλία, (1897-1992)» των εκδόσεων Πορφύρα.
Πηγή: Πεμπτουσία
Η Άγια Εκκρεμότητα του π. Συμεών Κραγιόπουλου Οκτώβριος 14, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
[] Είναι γεγονός ότι σε όλες του τις ενέργειες ο Πάτερ δεν έβαζε καθόλου ανθρώπινη πρωτοβουλία. Με την απόλυτη πεποίθηση ότι «ο Θεός κυβερνά», «ξέρει ο Θεός» και «θα δείξει ο Θεός», δεν όριζε καθόλου, σε καμιά περίπτωση τον εαυτό του. Άφηνε να μιλάει πρώτα ο Θεός και ο δούλος του να ακούει: Πρώτα, όπως τόνιζε χαρακτηριστικά, του έλεγε ο Θεός να απλώσει τα πόδια και μετά του έστελνε το πάπλωμα. Είχε δηλαδή το κουράγιο, την ανεξάντλητη υπομονή και την ασκανδάλιστη πίστη, να περιμένει, μέχρις ότου απαντήσει ο Θεός. Και απαντούσε πάντοτε ο Θεός με τρόπο πολύ θαυμαστό, έστω και μετά από ολόκληρες δεκαετίες που είχε το κουράγιο να προσμένει, και τότε -όπως συνήθιζε ο ίδιος να λέει: «Καλύτερα δεν γινόταν!» Αν επιτρέπεται να πούμε, εδώ σ’ αυτό το σημείο, ο Θεός δεν του χάλασε ποτέ χατίρι του Πατρός, καθόσον «θέλημα των φοβουμένων Αυτόν ποιήσει, και της δεήσεως αυτών εισακούσεται και σώσει αυτούς».
Ως προς την τακτική του «θα δείξει ο Θεός», καθώς απέφευγε συνήθως να δίνει και κάποιες εξηγήσεις, ομολογούμε ότι σ’ αυτό το σημείο δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα στη συνεργασία μαζί του, γιατί, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι καθόλου εύκολο -όταν δεν είναι κανείς σε ανάλογα πνευματικά μέτρα- να μη σιγουρεύει τίποτε στη ζωή του και να ζει συνεχώς μέσα σ’ αυτή την αγία, όπως την ονόμαζε ο ίδιος, εκκρεμότητα.
«Η ανυπομονησία και η βιασύνη», έλεγε συχνά, «σκοτώνουν την ψυχή, ενώ η καρτερία και η προσμονή ωριμάζουν και θεραπεύουν την ψυχή». Ο Πάτερ βίωνε, με δυό λόγια, σε όλη του τη ζωή το μαρτύριο της σώζουσας υπομονής. Και δεν ήταν λίγα τα πικρά ποτήρια που ήπιε γουλιά-γουλιά μέχρι τρυγός και οι δυσκολίες και τα καμίνια μέσα από τα οποία πέρασε. Μόνο όμως που δεν επηρεαζόταν από αυτά και έβγαινε πάντοτε αλώβητος, γιατί, όπως και να έρθουν τα πράγματα, «ο ταπεινός ου θροείται». []
Απόσπασμα πό την ομιλία της Γερόντισσα Φιλοθέης, Καθηγουμένης Ιερού Ησυχαστηρίου Πανοράματος Θεσσαλονίκης «Ταπεινές και γενικευμένες εμπειρίες και μαρτυρίες για την προσωπικότητα του Γέροντος Συμεών Κραγιόπουλου»
Πηγή: Πεμπτουσία
Ο Άγιος Φιλούμενος επεμβαίνει για την απεξάρτηση ναρκομανούς! Οκτώβριος 11, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Η Ελένη Ν., η οποία κατάγεται από τη Ρόδο, ήταν για επτά χρόνια χρήστης ναρκωτικών. Παρόλο που είχε κάνει κάποιες προσπάθειες απεξάρτησης, εντούτοις πάλι επέστρεφε στα ίδια.
Δεν μπορούσε να εργαστεί και η σχέση της με την οικογένεια της είχε γίνει πολύ δύσκολη.
Σε μια τελευταία προσπάθεια της μητέρας της για να τη βοηθήσει, μετέβησαν στην Αθήνα, όπου εισήχθη σε κέντρο απεξάρτησης. Εκεί όμως δεν συνεργαζόταν καθόλου με τους ειδικούς· φώναζε, θύμωνε, χτυπούσε.
Η μητέρα της απελπισμένη προσευχόταν στον Άγιο Φιλούμενο, για τον οποίο είχε ακούσει πολλά, και τον παρακαλούσε να την βοηθήσει.
Μια μέρα η Ελένη ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όταν αποκοιμήθηκε, η μητέρα της κλαίγοντας προσευχήθηκε πάλι στον Άγιο Φιλούμενο.
Ταυτόχρονα παρακάλεσε και κάποιο γνωστό της να ψάλλει εκείνη την ώρα τον Παρακλητικό του κανόνα.
Όταν αργότερα ξύπνησε η Ελένη, ήταν συγκλονισμένη από ένα πολύ παράξενο όνειρο που είχε δει. Είδε στον ύπνο της ότι έτρωγε με μανία ένα μαύρο γάτο.
Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά της ένας ιερέας, ο οποίος της άρπαξε τον γάτο και της είπε αυστηρά:
– Φτάνει πια! Δεν θα ξαναφάς άλλο απ’ αυτό!
Η Ελένη σαστισμένη του είπε:
– Ποιος είσαι εσύ και πώς βρέθηκες εδώ;
Ο ιερέας της απάντησε:
– Είμαι από την Κύπρο, αλλά ήλθα τώρα προσωρινά στην Αθήνα για να σε βοηθήσω.
Η Ελένη μετά το όνειρο ξύπνησε με εντελώς διαφορετική διάθεση, συνεργάστηκε με τους ειδικούς και σε σύντομο χρονικό διάστημα γύρισε στο σπίτι της.
Τώρα είναι καλά, εργάζεται κανονικά και η σχέση της με τους οικείους της έχει αποκατασταθεί.
Από το βιβλίο ο “Άγιος Ιερομάρτυς Φιλούμενος ο Κύπριος”, έκδοση Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου, Ορούντα Κύπρος.
Πηγή: Πεμπτουσία
Διάκριση έναντι των Τεχνολογικών Αλλαγών Οκτώβριος 8, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Τεχνολογία / Διαδίκτυο , 2Σχόλια
[] Προβληματιζόμαστε για το θυελλώδες των αλλαγών, αλλά δεν σπεύδουμε να τις δαιμονοποιήσουμε. Έχουμε χίλιους λόγους να ζούμε τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες ως ευλογία. Και ξέρουμε ότι πάντα το νέο ταράζει, πάντα το παλιό δείχνει ασφαλέστερο, και πάντα η συνωμοσιολογία είναι γοητευτικότερη από τη νηφάλια και κοπιαστική σκέψη. Αλλά επειδή έχουμε χρέος να κοπιάσουμε για ρεαλιστική διάγνωση, δεν δικαιούμαστε ούτε να προσαράξουμε σε έναν ρομαντικό εξωραϊσμό των πάντων, ούτε να αποσιωπήσουμε τυχόν απειλές, μα ούτε και να φαντασιωθούμε ότι θα δραπετεύσουμε από την εποχή μας.
Θανάσης Παπαθανασίου
Πηγή: Πρόλογος τεύχους 147 περιοδικού «Σύναξη» με θέμα: «Τεχνολογία και Ανθρωπολογία: Μια κρίσιμη σχέση»
Πνευματική Μέθοδος Επίλυσης Διαφωνιών στο Γάμο Σεπτέμβριος 30, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , add a comment- Ποιο στοιχείο ορίζει έναν χριστιανικό γάμο;
- Τι συνιστά επιτυχία στην οικογένεια κατά τον Άγιο Παΐσιο;
- Τρόπος εύρεσης καλού/καλής συζύγου
- Πως μπορούν να επιλύονται με πνευματικό τρόπο διαφωνίες και διαμάχες στο γάμο;
Περιεκτική, σύντομη ομιλία του Καθηγουμένου της Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου με θέμα: «Το κάλλος της Ορθόδοξης οικογένειας» σε εκδήλωση της Ένωσης Πολυτέκνων Ν. Μαγνησίας, η οποία πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018.
Πηγή: Πεμπτουσία
Μη Αναγκαίοι Ανθρωποι και η Συνενοχή του Αμέτοχου στο Έγκλημα Σεπτέμβριος 27, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ευρώπη, Ιστορία, Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Μόλις είδα ένα βίντεο από μια διαμαρτυρία εναντίον των τοξικομανών και των ομοφυλόφιλων. Αιτία μια ληστεία ή ίσως ληστεία δεν είναι ακόμη σίγουρο, από τοξικομανή ομοφυλόφιλο. Το σύνθημα που φώναζαν στην συγκέντρωση ήταν «πρεζάκια και γκέι δεν είστε αναγκαίοι». Και σαφέστατα η άποψη τους, είναι να τους εξαφανίσουμε από προσώπου γης, με οποιοδήποτε τρόπο. Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που δεν είναι αναγκαίοι; Πόσο βαριά και σκοτεινή κουβέντα. Πόσο βαθιά απάνθρωπη, κτηνώδης και αντιχριστιανική.
Λίγο αργότερα μια άλλη είδηση έπεσε στην αντίληψη μου, που αναφερόταν με φωτογραφικό υλικό αυτή την φορά, σε προκηρύξεις που είχαν πετάξει άτομα του ίδιου χώρου, αναγράφοντας πάνω την άποψη, «η αυτοάμυνα δεν είναι αδίκημα αλλά ένστικτο», δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ, στις σημερινές κοινωνίες του 21αιων, μετα την σάρκωση του Χριστού οι άνθρωποι πρέπει να αντιδρούμε βάσει ενστίκτων, άρα με κυρίαρχη την ζωώδη πλευρά του εαυτού και της φύσης μας. Εκείνη την πτωτική, την πιο σκοτεινή και ανελεύθερη. Γιατί εάν είμαι τα ένστικτα μου, δεν υπάρχει ελευθερία, απλά λειτουργώ ορμέμφυτα ενστικτωδώς και αναγκαστικά. Άρα ως ζώο, και σαφέστατα όχι θεούμενο.
Ξέρω ότι αρκετοί που αυτή την στιγμή διαβάζεται αυτό το κείμενο, θα αναρωτιέστε, «μα καλά υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοιες σκέψεις και πρακτικές; Εαν υπάρχουν θα είναι ελάχιστοι.». Σας απαντώ λοιπόν λέγοντας πως όχι μόνο υπάρχουν αλλά είναι δίπλα σας, μαζί σας, μέσα μας. Και όχι μόνο δεν είναι λίγοι αλλά με την ίδια ψυχολογία και ρητορική είναι πάρα πολλοί. Το κακό δεν κατοικεί κάπου σε ένα άλλο πλανήτη αλλά σε αυτόν που υπάρχουμε και ζούμε.
Οι άνθρωποι του σκότους και οι υμνητές του μίσους δεν ανήκουν σε κάποια σπάνια φυλή ή είδος. Ούτε ήρθαν από έναν άλλο κτηνώδη πλανήτη. Όχι. Είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας και οι γείτονες μας, ίσως εμείς οι ίδιοι. Ο κάθε καθημερινός άνθρωπος.
Εκείνοι που έκαναν τα πιο φρικτά εγκλήματα κατά αμάχων πληθυσμών, στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν ο φασιστικός τακτικός στρατός, αλλά οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι, μου μεταμορφώθηκαν σε κτηνώδεις προσωπικότητες. «Το έγκλημα της εξόντωσης των Εβραίων της Ευρώπης δεν έγινε από μόνο του, το έκαναν άνθρωποι. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν μόνο τα στελέχη του Ναζιστικού Κόμματος, τα Ες Ες και κάποια άλλα τέρατα, ήταν οι κανονικοί άνθρωποι της γερμανικής κοινωνίας, καλοί οικογενειάρχες, προκομμένοι επαγγελματίες, ευσυνείδητοι υπάλληλοι. Το έγκλημα έγινε με την ενεργό συμπαράσταση ή με την ένοχη αδιαφορία όλης της γερμανικής κοινωνίας. Οχι όμως μόνο της γερμανικής κοινωνίας. Το έργο που ανέλαβε η Γερμανία, τον αφανισμό δηλαδή των Εβραίων από τον κόσμο, δεν ήταν εύκολο να το φέρει σε πέρας μόνη της. Χρειαζόταν συνεργούς. Τους βρήκε εύκολα και πρόθυμα στους φασίστες και αντισημίτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών»(1)
Το κακό είναι μέσα μας, το ζώο κρύβεται καλά στις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας. Διψά για αίμα, και όταν το μυρίσει βγαίνει να το απολαύσει.
Η βαρβαρότητα από τον πολιτισμό και η αγιότητα από την δαιμονιώδη αντίληψη του μίσους, δεν απέχουν πιστέψτε με και πολύ. Είναι πολύ κοντά εάν δεν προσέξουμε και αν καθημερινά δεν ασκούμαστε στην υπεύθυνη επιλογή να παραμείνουμε αυτό που θέλησε ο Θεός, άνθρωποι, εικόνες Του. Το επαναλαμβανόμενο επιχείρημα ότι οι άνθρωποι αντιδρούν κατά αυτόν τον φασιστικό τρόπο διότι υπάρχει οικονομική κρίση και οριακές συνθήκες βίου, είναι απογοητευτικά άστοχο. Αντιθέτως, σε τέτοιες οριακές καταστάσεις πρέπει να φανερώσουμε τις πολιτισμικές μας αξίες και την χριστιανική μας ταυτότητα. Το κατά πόσο είμαστε μαθητές Εκείνου. Ο αυστριακός αγρότης Φραντς Γαιγκερσταίτερ, θα είναι ο μόνος από το χωριό του, που θα ψηφίσει εναντίον της συνεργασίας της Αυστρίας με την φασιστική Γερμανία, και κατά επέκταση θα αρνηθεί να πάρει μέρος στον β΄παγκόσμιο πόλεμο, όχι επειδή ανήκει σε κάποια πολιτική οργάνωση ή ιδεολογία, αλλά γιατί είναι χριστιανός. «…είναι πιστός χριστιανός, που τοποθετεί καθημερινά τον εαυτό του και τα έργα του ενώπιον του Θεού. Η βαθιά πίστη του θα τον οδηγήσει το 1943 να αρνηθεί να υπηρετήσει στον ναζιστικό στρατό και να συμπολεμήσει με τους ναζήδες σε έναν άδικο πόλεμο. Τη στάση του δεν την καταλαβαίνει κανείς απολύτως, κληρικοί, συγχωριανοί, φίλοι, η ίδια η γυναίκα του, κανείς. Ολοι προσπαθούν να τον μεταπείσουν με διάφορους τρόπους. Εκείνος όμως μένει αμετάπειστος, θεωρεί ότι υπάρχουν στιγμές στη ζωή, και τώρα είναι μια τέτοια ακριβώς στιγμή, που είναι καλύτερα να υπακούς στον Θεό παρά να ακούς τους ανθρώπους. Ο Φραντς Γαιγκερσταίτερ παίρνει τοις μετρητοίς την εντολή της αγάπης για τον πλησίον και δεν παίζει με τη μέλλουσα κρίση του Θεού. Το στρατοδικείο τον καταδικάζει σε θάνατο και η ποινή εκτελείται, με γκιλοτίνα, στη φυλακή Μπράντενμπουργκ, στο Βερολίνο. Πεθαίνει άφοβα για την πίστη του, μαρτυρεί ως χριστιανός, όχι ως πολιτικός αγωνιστής. Εχει τρία μικρά παιδιά, κορίτσια, το μεγαλύτερο έξι χρόνων»(2).
Το κρίσιμο διακύβευμα είναι να παραμένεις άνθρωπος και χριστιανός στις δύσκολες στιγμές του ατομικού και συλλογικού βίου.
Θα κλείσω αυτές τις σύντομες σκέψεις, με κάτι που είχε επισημάνει ο Σ. Ζουμπουλάκης, στην σημαντική ομιλία του «Για το Ολοκαύτωμα»: «Το πρώτο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να είναι προφυλαγμένος από το κακό της αβέβαιης, ρευστής και αντιφατικής ανθρώπινης φύσης. Και το δεύτερο, ότι η παθητικότητα μπροστά στο κακό δεν είναι μια ηθικά ουδέτερη στάση, μια και αφήνει το κακό να κυριεύει. Ηθικά επιλήψιμος δεν είναι μονάχα εκείνος που διαπράττει το κακό, αλλά και αυτός που το παρατηρεί αμέτοχος».
[1] «Για το Ολοκαύτωμα», Στ. Ζουμπουλάκης, Εκδόσεις Πόλις, σελ.14-16 .
[2] Σ. Ζουμπουλάκης:Φραντς Γαιγκερσταίτερ (1907-1943), Καθημερινή,02.09.2018
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Απόσταγμα Σοφίας: Η Αγάπη των Γονιών και τα Λάθη των Παιδιών Σεπτέμβριος 21, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , add a comment
Να μην περιμένουμε να μας αγαπήσουν τα παιδιά όπως τους αγαπούμε εμείς. Ο γονιός αγαπά παραπάνω.
Κι ο Θεός, σαν πατέρας, μας αγαπά πιο πολύ απ’ ότι τον αγαπούμε εμείς. Γι’ αυτό να μην τον πικραίνουμε. Όταν αισθάνομαι την αγάπη του Θεού να με κατακλύζει, είναι δυνατό να αμαρτήσω; Και ο φύλακας άγγελος μας αγαπά και μας προστατεύει. Φωνάζει, βέβαια, όταν πάμε να αμαρτήσουμε: «μη… μη…». Ύστερα, αφού επιμένουμε, υποχωρεί. Έτσι σιγά σιγά η συνείδηση μας πωρώνεται.
Διδαχές οσίου Παναή του εκ Λύσης
Από το βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος, Λυθροδόντας – Κύπρος. τηλ. 00357-99607871
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος Λυθρόδοντα
Η Αγιότητα είναι μια Τεράστια Αγκαλιά Σεπτέμβριος 15, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
του π. Λίβυου
Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. «Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής. «Χοντρές» ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει.» αγ. Πορφύριος. Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.
Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. Ενώνει τα διαιρεμένα. Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί.
Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες.
Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής. Ευαισθησία που αναγεννά την πρωπτωτική ματιά. Τότε που τα πάντα ήταν έκπληξη και θαυμασμός. Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετά το ίδιο ή επαναλήψιμο. Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα. Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής.
Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.
Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. Είναι ανώτερος λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς.
Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν. Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. Αθωότητα που προασπίζεται είναι «ευγενής «ναρκισσισμός. Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του.
Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. Μια αγκαλιά που δεν το κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου.
Ο άγιος μονάχα αγαπά. Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη. Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος. Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. Έτσι μας καταλαβαίνει μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά. Παντού και πάντοτε.
Ο άγιος δεν απορρίπτει. Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση.
Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.
Πηγή: Βιβλίο «Κάθε Τέλος Μια Αρχή» | π. Λίβυος