Πως γίνεσαι έγγαμος ηγούμενος;
Σε ένα μοναστήρι υποθέτω ότι η υγιής ανάδειξη στην ηγουμενία ακολουθεί περίπου την εξής πορεία: Ένας μοναχός εισέρχεται με ζέση στην ισάγγελο πολιτεία, ζει με ταπείνωση και υπακοή θυσιάζοντας τον εαυτό του για την αδελφότητα και τον Χριστό, αγωνίζεται με επιμονή να καθαρθεί από τα πάθη του για χρόνια. Εκλέγεται να χειροτονηθεί ιεροδιάκονος και εν συνεχεία ιερομόναχος. Ενδεχομένως διαθέτει κι επιδεικνύει διάκριση, πρωτοβουλία και διοικητικό ταλέντο στη διεκπεραίωση πνευματικών και άλλων υποθέσεων. Εκλέγεται ακολούθως ηγούμενος ώστε να διακονήσει από αυτή τη θέση την αδελφότητα.
Υποψιάζομαι δε ότι το αξίωμα της ηγουμενίας για αρκετούς μοναχούς είναι κάτι αδιάφορο ή και ανεπιθύμητο για πνευματικούς λόγους.
***
Στο έγγαμο βίο, σε μια κατ’ οίκον εκκλησία, τίθενται τα εξής ερωτήματα:
- Στην (συνειδητά χριστιανικά αγωνιζόμενη) οικογένεια υπάρχει αντίστοιχο διακόνημα; Ποιος είναι ή πρέπει να είναι ο ηγούμενος στην οικογένεια; Χρειάζεται, είναι καλό να υπάρχει ή όχι; Γιατί;
- Εάν ναι, ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος εξάσκησης του εν λόγω διακονήματος; Υπάρχει συσχέτιση με την περιγραφή του ρόλου του άνδρα και της γυναίκας στο γάμο (δες απόσπασμα ακολουθίας γάμου);
- Τι γίνεται στην περίπτωση που ένας εκ των δύο συζύγων δεν αποδέχεται την αρμοδιότητα του άλλου ή και διεκδικεί τον συγκεκριμένο ρόλο για τον εαυτό του/της; Πως διακρίνεται η εγωιστική επιθυμία επιβολής από τη θυσιαστική αποδοχή του ρόλου;
- Ποια η θέση του πνευματικού σε αυτό το ζήτημα;
***
Αποστολικό ανάγνωσμα ακολουθίας γάμου (με δικές μας επισημάνσεις με έντονο):
Ἀδελφοί, εὐχαριστεῖτε πάντοτε ὑπὲρ πάντων, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ Πατρί, ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ. Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ᾿ ὥσπερ ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ, καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν Ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνᾳ ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος. Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα· ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ᾿ ἐκτρέφει καὶ θάλπει αὐτήν, καθὼς καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησίαν· ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ· ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δὺο εἰς σάρκα μίαν. Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ᾿ ἕνα, ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν, ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.
Δείτε ακόμα: Ακολουθία Μυστηρίου Γάμου
Αναμένω με πολύ ενδιαφέρον τις απόψεις σας.
Ένας λόγος, ένα βλέμμα, μια σκέψη, μια προσευχή, είναι ικανά να αλλάξουν όλη τη διάθεσή μας. Γι’ αυτό, έχε το νου σου όταν μιλάς στους άλλους. Μπορείς να τους αναστήσεις, μπορείς και να τους καταρρακώσεις.
Είναι κάτι λεπτομέρειες που τα αλλάζουν όλα!… Τι στοιχίζει τελικά το να δώσεις χαρά κι ανάπαυση και ειρήνη στην ψυχή του άλλου; ίσως μόνο ένα μήνυμα στο κινητό, που στοιχίζει λίγα λεπτά, αρκεί για να απογειώσεις τον άλλο.
Ο Χριστός, μετά την Ανάστασή Του ρώτησε τον Πέτρο μια απλή ερώτηση, που του άλλαξε όλη την πεσμένη ψυχολογία : Πέτρο, μ’ αγαπάς;… Κι ένιωσε ο Πέτρος ότι, για να με ρωτά ο Διδάσκαλος αν Τον αγαπώ, σημαίνει ότι Αυτός σίγουρα με αγαπά! Έτσι απλά. Μια ερώτηση που γέμισε την καρδιά ευτυχία…
ayto eipa kai gw polles fores
einai toso dyskolo na dwsoume xara ston allon?
oxi,arkei na exoume agapi.einai paneukolo.
an den exoume-den dinoume.
ola einai apla…
+kalinixta.-
Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
“Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλείν” είπε ο Χριστός.
Κι εκ του περισσεύματος πράγματι εκφραζόμαστε όλοι εμείς, οι έξυπνοι και μορφωμένοι, οι πονηροί και αμόρφωτοι, οι αγαθοί και ταπεινοί.
Αυτό που αξίζει να δούμε είναι τι περίσσευμα διαθέτει ο καθένας μας. Να στρέψουμε την ματιά μας και να δούμε – αν το αντέχουμε – με τι αξίες έχουμε γεμίσει το χώρο της καρδιάς που πρέπει να διατηρούμε συνεχώς καθαρό, γεμάτο ευγενή αισθήματα και ανώτερα ιδανικά.
Στην εποχή που ζούμε η ύβρις, η συκοφαντία, η λασπολογία έχει εξέχουσα θέση στην ψυχοσύνθεση αρκετών σοβαροφανών ανθρώπων που κατέχουν ή επιθυμούν ν’ αποκτήσουν αξιώματα. Και γίνεται ο απλός κόσμος αποδέκτης ανάρμοστων λέξεων και σκέψεων, οδηγούμενος πολλές φορές σε λάθος εκτιμήσεις.
Έτσι οι άνθρωποι που συκοφαντούν, λασπολογούν, υβρίζουν, γίνονται αιτία όχι μόνο να στρέφουν μια μερίδα του κόσμου εναντίον κάποιου που για διάφορους λόγους φθονούν, αλλά το κυριότερο, δηλητηριάζουν την ψυχή τους, τους μπολιάζουν με μίσος, με κακία, φθείροντας ανεπανόρθωτα τις ψυχές τους.
Κι αν κάποιος θεωρείται εγκληματίας επειδή αφαίρεσε τη ζωή κάποιου, αυτός που διαφθείρει, που διασύρει, που σκοτώνει συνειδήσεις, άραγε πώς πρέπει να χαρακτηρισθεί;
Είναι επικίνδυνοι επομένως αυτοί οι άνθρωποι κι ασφαλώς χρειάζονται ψυχοθεραπεία προκειμένου έστω κι αργά να κατανοήσουν την αποστολή του ανθρώπου.
Ο Απόστολος Παύλος στην Ά επιστολή προς Κορινθίους κεφ. ΙΓ’ λέει στους στίχους 1 και 2.
“Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον.
Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί”.
Γίνεται σαφές ότι η όποια ικανότητα λόγου, η όποια μόρφωση, δεν είναι αρκετή για να καλλιεργήσει την ψυχή.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι όπως και το σώμα του.
Αν δεν φροντίζει κάποιος την καθαρότητα του σώματός του καθημερινά, αν προσεκτικά δεν σκύβει και δεν περιποιείται όλα τα μέλη του, τότε όσα κοσμήματα κι αν φορά, όσο κι αν ντύνεται με όμορφα ρούχα, όσο κι αν περιλούζεται με ακριβά αρώματα, το σώμα του θα εκβάλει δυσάρεστη οσμή που θα απομακρύνει από δίπλα του όσους τον πλησιάζουν.
Έτσι, αν κάποιος δεν φροντίζει για την καθαρότητα της ψυχής του, παραμελεί συστηματικά τις ανάγκες της, δεν σκύβει πάνω της για να δει η πληρότητά της αν είναι απο αγαθούς γλυκούς καρπούς ή από πικρούς και δηλητηριώδεις, γίνεται αποκρουστικός και μόνο όμοιοι τον πλησιάζουν ή κάποιοι που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τα δηλητηριώδη βέλη του εναντίων αγαθών.
Η υγεία επομένως της ψυχής, εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Φροντίζοντας να κρατάμε μακριά κάθε τι που την μολύνει. Φροντίζοντας να σκύβουμε τακτικά πάνω της. Όμως εκείνο που επιβάλεται στην περίπτωση αυτή είναι να μην απομονωθούμε, φοβούμενοι την ψυχική μας φθορά ή απώλεια.
Απεναντίας, είναι υποχρέωσή μας να είμαστε πρώτοι στις επάλξεις για την μετάδοση της αγάπης.
Πρέπει να πολεμούμε τον πικρό λόγο με τον λόγο της Αλήθειας, με τον καλό λόγο.
Αυτόν που μαλακώνει και την πιο σκληρή καρδιά.
Αυτόν που γίνεται βάλσαμο στους πληγωμένους.
Ο λόγος που γίνεται παρηγοριά στους πονεμένους.
Ο λόγος ο καλός, που γεμίζει θαλπωρή και την πιο κρύα καρδιά.
Κι ο λόγος αυτός βγαίνει μόνο από τα χείλη εκείνων που έχουν νοιώσει την ταπείνωση.
Βγαίνει από τα χείλη εκείνων που έχουν καταλάβει την μικρότητά τους και ζητούν καθημερινά την βοήθειά Του για να μη βγει από τα χείλη τους πικρός λόγος.
“Εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλείν”.
Ας ευχηθούμε από σήμερα ν’ ακούμε καλούς λόγους. Από τον άντρα, την γυναίκα, το παιδί, τον φίλο. Από τους πολιτικούς μας, τις εφημερίδες, την τηλεόραση. Αλλιώς η ζωή μας θα συνεχίσει να έχει την μορφή της φάλτσας ορχήστρας με χιλιάδες αλαλάζοντα κύμβαλα…
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ.
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΖΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ…
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΕΙ
ΑΝ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΛΗΣΙΟΝ…
ΤΟΤΕ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΟΛΟ ΤΟ ΤΟΠΙΟ, ΓΥΡΩ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ.
Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στα χρόνια του αυτοκράτορα Κλαυδίου του Β’, το 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετά τη γέννησή της, ή μητέρα της πέθανε, και ο πατέρας της Αίδέσιος, πού ήταν Ιερέας των ειδώλων, την ανέθεσε σε μια χριστιανή γυναίκα, από την οποία ή Μαρίνα διδάχθηκε το Χριστό. Όταν έγινε 15 χρονών, αποκαλύπτει στον πατέρα της ότι είναι χριστιανή. Έκπληκτος αυτός απ’ αυτό πού άκουσε, με μίσος τη διέγραψε από παιδί του. Μετά από καιρό, έμαθε για τη Μαρίνα και ο έπαρχος Όλύμβριος, πού διέταξε να τη συλλάβουν για ανάκριση. Όταν την είδε μπροστά του, θαύμασε την ομορφιά της και προσπάθησε να την πείσει με κάθε τρόπο να αρνηθεί το Χριστό και να γίνει σύζυγος του. Μάταια, όμως. Ή Μαρίνα σε κάθε προσπάθεια του Όλυμβρίου αντέτασσε τη φράση: «Είμαι χριστιανή». Τότε ο σκληρός έπαρχος διέταξε να την ξαπλώσουν στη γη, και την καταξέσχισε άσπλαχνα με ραβδιά τόσο, ώστε ή γη έγινε κόκκινη από το αίμα πού έτρεξε. Έπειτα, ενώ αιμορραγούσε, την κρέμασε για πολλή ώρα και μετά τη φυλάκισε. Όταν για δεύτερη φορά την εξέτασε και διαπίστωσε ότι ή πίστη της Μαρίνας ήταν αμετακίνητη στο Χριστό, την έκαψε με αναμμένες λαμπάδες. Άλλα οι πληγές της με θαύμα έκλεισαν, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί παρευρισκόμενοι να γίνουν χριστιανοί. Μπροστά σ’ αύτόν τον κίνδυνο ο έπαρχος τελικά αποκεφάλισε τη Μαρίνα, πού έτσι πήρε «τον αμαράντινον της δόξης στέφανον»1. Δηλαδή το άφθαρτο στεφάνι της αιώνιας δόξας.
1. Α’ επιστολή Πέτρου, ε’ 4.
+Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε, των επίγειων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες, και ενήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος· τον γαρ αόρατον εχθρόν, κατεπάτησας στερρώς, οφθέντα σοι Αθληφόρε. Και νυν πηγάζεις τω κόσμω, των ιαμάτων τα χαρίσματα.
από σελίδα=
http://www.pigizois.net/index2.htm
———————————————–
Commemorated on July 17
The Holy Great Martyr Marina was born in Asia Minor, in the city of Antioch of Pisidia (southern Asia Minor), into the family of a pagan priest. In infancy she lost her mother, and her father gave her into the care of a nursemaid, who raised Marina in the Orthodox Faith. Upon learning that his daughter had become a Christian, the father angrily disowned her. During the time of the persecution against Christians under the emperor Diocletian (284-305), when she was fifteen years old, St Marina was arrested and locked up in prison. With firm trust in the will of God and His help, the young prisoner prepared for her impending fate.
The governor Olymbrios, charmed with the beautiful girl, tried to persuade her to renounce the Christian Faith and become his wife. But the saint, unswayed, refused his offers. The vexed governor gave the holy martyr over to torture. Having beaten her fiercely, they fastened the saint with nails to a board and tore at her body with tridents. The governor himself, unable to bear the horror of these tortures, hid his face in his hands. But the holy martyr remained unyielding. Thrown for the night into prison, she was granted heavenly aid and healed of her wounds. They stripped her and tied her to a tree, then burned the martyr with fire. Barely alive, the martyr prayed: «Lord, You have granted me to go through fire for Your Name, grant me also to go through the water of holy Baptism.»
Hearing the word «water», the governor gave orders to drown the saint in a large cauldron. The martyr besought the Lord that this manner of execution should become for her holy Baptism. When they plunged her into the water, there suddenly shone a light, and a snow-white dove came down from Heaven, bearing in its beak a golden crown. The fetters put upon St Marina came apart by themselves. The martyr stood up in the fount of Baptism glorifying the Holy Trinity, Father, Son, and Holy Spirit. St Marina emerged from the fount completely healed, without any trace of burns. Amazed at this miracle, the people glorified the True God, and many came to believe. This brought the governor into a rage, and he gave orders to kill anyone who might confess the Name of Christ. 15,000 Christians perished there, and the holy Martyr Marina was beheaded. The sufferings of the Great Martyr Marina were described by an eyewitness of the event, named Theotimos.
Up until the taking of Constantinople by Western crusaders in the year 1204, the relics of the Great Martyr Marina were in the Panteponteia monastery. According to other sources, they were located in Antioch until the year 908 and from there transferred to Italy. Now they are in Athens, in a church dedicated to the holy Virgin Martyr. Her venerable hand was transferred to Mount Athos, to the Batopedi monastery.