Ο Ύμνος της Πίστης
Επιστολὴ Παύλου πρὸς Εβραίους (ια’ 1 – 40)
1 Ἔστι δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων.
2 ἐν ταύτῃ γὰρ ἐμαρτυρήθησαν οἱ πρεσβύτεροι.
3 Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ῥήματι Θεοῦ, εἰς τὸ μὴ ἐκ φαινομένων τὰ βλεπόμενα γεγονέναι.
4 Πίστει πλείονα θυσίαν Ἄβελ παρὰ Κάϊν προσήνεγκε τῷ Θεῷ, δι’ ἧς ἐμαρτυρήθη εἶναι δίκαιος, μαρτυροῦντος ἐπὶ τοῖς δώροις αὐτοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ δι’ αὐτῆς ἀποθανὼν ἔτι λαλεῖται.
5 Πίστει Ἑνὼχ μετετέθη τοῦ μὴ ἰδεῖν θάνατον, καὶ οὐχ ηὑρίσκετο, διότι μετέθηκεν αὐτὸν ὁ Θεός· πρὸ γὰρ τῆς μεταθέσεως μεμαρτύρηται εὐηρεστηκέναι τῷ Θεῷ·
6 χωρὶς δὲ πίστεως ἀδύνατον εὐαρεστῆσαι, πιστεῦσαι γὰρ δεῖ τὸν προσερχόμενον τῷ Θεῷ ὅτι ἔστιν καὶ τοῖς ἐκζητοῦσιν αὐτὸν μισθαποδότης γίνεται.
7 Πίστει χρηματισθεὶς Νῶε περὶ τῶν μηδέπω βλεπομένων, εὐλαβηθεὶς κατεσκεύασε κιβωτὸν εἰς σωτηρίαν τοῦ οἴκου αὐτοῦ, δι’ ἧς κατέκρινε τὸν κόσμον, καὶ τῆς κατὰ πίστιν δικαιοσύνης ἐγένετο κληρονόμος.
8 Πίστει καλούμενος Ἀβραὰμ ὑπήκουσεν ἐξελθεῖν εἰς τὸν τόπον ὃν ἔμελλε λαμβάνειν εἰς κληρονομίαν, καὶ ἐξῆλθε μὴ ἐπιστάμενος ποῦ ἔρχεται.
9 Πίστει παρῴκησεν εἰς γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς·
10 ἐξεδέχετο γὰρ τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός.
11 Πίστει καὶ αὐτὴ Σάρρα δύναμιν εἰς καταβολὴν σπέρματος ἔλαβεν καὶ παρὰ καιρὸν ἡλικίας ἔτεκεν, ἐπεὶ πιστὸν ἡγήσατο τὸν ἐπαγγειλάμενον·
12 διὸ καὶ ἀφ’ ἑνὸς ἐγεννήθησαν, καὶ ταῦτα νενεκρωμένου, καθὼς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ τῷ πλήθει καὶ ὡς ἡ ἄμμος ἡ παρὰ τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης ἡ ἀναρίθμητος.
13 Κατὰ πίστιν ἀπέθανον οὗτοι πάντες, μὴ λαβόντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀλλὰ πόρρωθεν αὐτὰς ἰδόντες καὶ ἀσπασάμενοι, καὶ ὁμολογήσαντες ὅτι ξένοι καὶ παρεπίδημοί εἰσιν ἐπὶ τῆς γῆς.
14 οἱ γὰρ τοιαῦτα λέγοντες ἐμφανίζουσιν ὅτι πατρίδα ἐπιζητοῦσι.
15 καὶ εἰ μὲν ἐκείνης μνημονεύουσιν, ἀφ’ ἧς ἐξῆλθον, εἶχον ἂν καιρὸν ἀνακάμψαι·
16 νῦν δὲ κρείττονος ὀρέγονται, τοῦτ’ ἔστιν ἐπουρανίου. διὸ οὐκ ἐπαισχύνεται αὐτοὺς ὁ Θεὸς Θεὸς ἐπικαλεῖσθαι αὐτῶν, ἡτοίμασε γὰρ αὐτοῖς πόλιν.
17 Πίστει προσενήνοχεν Ἀβραὰμ τὸν Ἰσαὰκ πειραζόμενος, καὶ τὸν μονογενῆ προσέφερεν ὁ τὰς ἐπαγγελίας ἀναδεξάμενος,
18 πρὸς ὃν ἐλαλήθη ὅτι Ἐν Ἰσαὰκ κληθήσεταί σοι σπέρμα,
19 λογισάμενος ὅτι καὶ ἐκ νεκρῶν ἐγείρειν δυνατὸς ὁ Θεός· ὅθεν αὐτὸν καὶ ἐν παραβολῇ ἐκομίσατο.
20 Πίστει καὶ περὶ μελλόντων εὐλόγησεν Ἰσαὰκ τὸν Ἰακὼβ καὶ τὸν Ἠσαῦ.
21 Πίστει Ἰακὼβ ἀποθνῄσκων ἕκαστον τῶν υἱῶν Ἰωσὴφ εὐλόγησεν, καὶ προσεκύνησεν ἐπὶ τὸ ἄκρον τῆς ῥάβδου αὐτοῦ.
22 Πίστει Ἰωσὴφ τελευτῶν περὶ τῆς ἐξόδου τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐμνημόνευσε, καὶ περὶ τῶν ὀστέων αὐτοῦ ἐνετείλατο.
23 Πίστει Μωϋσῆς γεννηθεὶς ἐκρύβη τρίμηνον ὑπὸ τῶν πατέρων αὐτοῦ, διότι εἶδον ἀστεῖον τὸ παιδίον, καὶ οὐκ ἐφοβήθησαν τὸ διάταγμα τοῦ βασιλέως.
24 Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ,
25 μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν,
26 μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ, ἀπέβλεπεν γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν.
27 Πίστει κατέλιπεν Αἴγυπτον, μὴ φοβηθεὶς τὸν θυμὸν τοῦ βασιλέως, τὸν γὰρ ἀόρατον ὡς ὁρῶν ἐκαρτέρησε.
28 Πίστει πεποίηκε τὸ πάσχα καὶ τὴν πρόσχυσιν τοῦ αἵματος, ἵνα μὴ ὁ ὀλοθρεύων τὰ πρωτότοκα θίγῃ αὐτῶν.
29 Πίστει διέβησαν τὴν Ἐρυθρὰν Θάλασσαν ὡς διὰ ξηρᾶς, ἧς πεῖραν λαβόντες οἱ Αἰγύπτιοι κατεπόθησαν.
30 Πίστει τὰ τείχη Ἰεριχὼ ἔπεσαν κυκλωθέντα ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρας.
31 Πίστει Ραὰβ ἡ πόρνη οὐ συναπώλετο τοῖς ἀπειθήσασι, δεξαμένη τοὺς κατασκόπους μετ’ εἰρήνης.
32 Καὶ τί ἔτι λέγω; ἐπιλείψει με γὰρ διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ, Σαμψών, Ἰεφθάε, Δαυῒδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν,
33 οἳ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων,
34 ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων·
35 ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν·
36 ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς·
37 ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,
38 ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐπὶ ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.
39 Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν,
40 τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.
σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΥΥΥ ΟΜΟΡΦΗ ΕΙΚΟΝΑ
ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΟΜΩς ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
ΚΑΙ γω είμαι ξύλον απελέκητον…συγνωμη,
που μπορω να βρώ την μεταφραση…εδω γύρω?!
δεν εχω μαζι μου την Καινή Διαθήκη…
ισως καποιος αδελφος/αδελφη/ή Πατηρ/Μήτηρ
να ξέρει που,σε ποια σελιδα μπορω να βρω την μετάφραση.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
+ΣΥΓΝΩΜΗ…
ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ,ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ+
Εδώ γύρω…μετάφραση δεν υπάρχει…μάλλον…
Εσύ τόσο πολύγλωσσος,αγγλικά- γαλλικά- ρωσικά-ισπανικά- κυπριακά,και τόσα άλλα χειρίζεσαι,στη γλώσσα του Ευαγγελίου κόλησες ασθενούλα;
Χώρια τη γλώσσα της αγάπης που τη μιλάς άπταιστα!
Το αγαπημένο σου snake.
kalws to to mwraki moy!!! 🙂
xaxa!!! galataki?
zen kserw kasolou glwsses kaleeeeeeeeeeeeeee!!!!!!!!!mono
bonjour+Godnite!!!!!!!!!!!!!!!
zen kselw arxaia! einai zyskola!!!!!!!!!!!!!
sa mou maseis?! 🙂
pourquoi zen apantas?
eisai kako paizzzzzzzzzzzzzzzzzzzaki!!!!!!!!!!!!!! 🙁
aDios….
διοτι δεν ειναι καθολου Θεάρεστο
να λεμε το ενα ///////////ή το αλλο
και να νομιζουμε πως οι αλλοι δεν αντιλαμβανονται τιποτα………
μερικοι τρεφουν αυταπατες και ψευδαισθησεις
τρεχουν να κρυφτουν κι ομως…………φαινονται………………
καλη σας νυχτα
….δεν αρκει να πιστευουμε στο Θεό………….
χωρις αγαπη
χωρις ταπεινωση
χωρις μετανοια
χωρις καλη προαιρεση………………..
………………………………………………
σωτηρια δεν υπαρχει…………..
πιστη εχουν και τα πονηρα πνευματα
αμα τους ρωτησεις->πιστευω -λενε.
δεν αγαπανε ομως
δεν εκτιμανε
δεν λενε αληθεια
δεν μετανοουν+δεν ταπεινωνονται………………
…………………………….η πιστη μονη της δεν σωζει….
Στο ναό των Βλαχερνών, πού είχε κτίσει ή βασίλισσα Πουλχερία, κόρη του αυτοκράτορα Αρκαδίου και σύζυγος του αυτοκράτορα Μαρκιανού (451-457), είχαν κατατεθεί τα σπάργανα (εντάφια) της Θεοτόκου, τα όποια είχαν σταλεί από τον Πατριάρχη Ίεροσολύμων Ίουβενάλιο. Όταν δε ήταν αυτοκράτορας ο Λέων Α’ ο Θράξ (457-474), οι πατρίκιοι Γάλβιος και Κάνδιδος έφεραν από τα Ιεροσόλυμα και την τίμια έσθήτα της Ύπεραγίας Θεοτόκου. ο Λέων την παρέλαβε και την κατέθεσε στο ναό των Βλαχερνών, μέσα σε χρυσή λάρνακα. Ή έσθήτα αυτή υπήρχε μέσα στο ναό των Βλαχερνών μέχρι το έτος 820. Άλλα ο ναός αυτός το 1070 κάηκε και κατόπιν, αφού ανοικοδομήθηκε, από απροσεξία ξανακάηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1434. Βέβαια, πάντα τα τίμια αντικείμενα της Ύπεραγίας Θεοτόκου γίνονται αφορμή στους αγωνιζόμενους χριστιανούς να μιμηθούν την αρετή της. Και όπως, λοιπόν, αυτή διετήρει πάντα τα ρήματα (του Κυρίου) εν τη καρδία αυτής»1, διατηρούσε, δηλαδή, τα λόγια του Υιού της βαθειά χαραγμένα στην καρδιά της, έτσι ας κάνουμε κι εμείς.
1. Ευαγγέλιο Λουκά, θ’ 51.
+Απολυτίκιο. «Ηχος πλ. δ’.
Θεοτόκε Άειπάρθενε, των ανθρώπων ή σκέπη, Έσθήτα και Ζώνην του αχράντου σου σώματος, κραταιάν τη πάλει σου περιβολήν έδωρήοω, τω άσπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα· επί σοι γαρ και φύσις, καινοτομείται και χρόνος. Διό δυσωπούμεν σε, είρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.
Καταγόταν από την Καισαρεία της Καππαδοκίας και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Τραϊανού (98-117).
Ήταν άνθρωπος με εξαιρετική συμπεριφορά και διετέλεσε κουβικουλάριος του αυτοκράτορα.
Διεκπεραίωνε τα καθήκοντα του μέσα στο παλάτι κατά * τον καλύτερο τρόπο. Ήταν προσεκτικός και δε μολύνθηκε από τη χλιδή των ανακτόρων.
Ή ψυχή του ολόκληρη ήταν δοσμένη στο Σωτήρα Χριστό.
Γι’ αυτό, όταν ο Τραϊανός διέταξε διωγμό κατά των χριστιανών, ο Υάκινθος δε δίστασε να ομολογήσει μπροστά στον αυτοκράτορα ότι είναι χριστιανός.
ο Τραϊανός εξεπλάγη και του είπε ότι είναι αχάριστος, για την εμπιστοσύνη και την υπόληψη πού του πρόσφερε το παλάτι.
Τότε ο Υάκινθος με ψυχική άνεση απάντησε:
«Αν ή ευγνωμοσύνη είναι αρετή, βασιλιά, ποια απολογία θα μπορέσω να δώσω αρνούμενος το Σωτήρα μου Χριστό, ο όποιος έχυσε για μένα το αίμα του, ο οποίος μου χάρισε την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη, ο όποιος μου δίνει λιμάνι στις τρικυμίες της ψυχής, παρηγοριά στη θλίψη, ασφάλεια στα κύματα, θώρακα στις δοκιμασίες; Και ο οποίος μου επιφυλάσσει συμμετοχή αιώνια στη βασιλεία Του και τη δόξα;»
ο Τραϊανός, στενοχωρημένος από τα λόγια του Υακίνθου, διέταξε να τον φυλακίσουν χωρίς να του δίνουν καθόλου φαγητό, εκτός και αν ήθελε να φάει ειδωλόθυτα.
Σαράντα μέρες πέρασε έτσι ο Υάκινθος, χωρίς να αγγίξει τα ειδωλόθυτα. Την 41η, όμως, παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.
(Ή μνήμη του Αγίου αυτού, μαζί μ’ αυτή του Άγιου Διομήδη, από ορισμένους Συναξαριστές, επαναλαμβάνεται περιττώς και την 3η Ιουνίου).
+Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως Λίθος υάκινθος, της Εκκλησίας Χριστού, άστράπτεις τοΙς πέραοι, ταις των χαρίτων αυγαίς, παμμάκαρ Υάκινθε’ συ γαρ όμολογία, πυρσωθείς ευσέβειας, έλαμψας εν άθλήσει, τη του Λόγου μιμήσει · εντεύθεν καταφαιδρύνεις, τους σε γεραίροντας
->»Ζηλούτε τα πνευματικά»…
1. Να επιθυμείτε με ζήλο τα πνευματικά χαρίσματα.
Τέτοιο ζήλο σε όλη του τη ζωή είχε και ο άγιος Ανδρέας. Από τους μεγάλους εκκλησιαστικούς ποιητές ο Ανδρέας, γεννήθηκε στη Δαμασκό από γονείς ευσεβείς, το Γεώργιο και τη Γρηγορία. Σε ηλικία 15 χρονών, κατατάχθηκε στον κλήρο (αναγνώστης) του πατριαρχικού θρόνου των Ιεροσολύμων, από ‘ τον τότε Πατριάρχη Θεόδωρο.
Στήν Ιερουσαλήμ, ο Ανδρέας διακρίθηκε για τη μόρφωση και την αρετή του μεταξύ των άγιοταφιτών πατέρων, γι’ αύτό και τον προέκριναν να σταλεί στην Κων/πολη, για την έκτη Οικουμενική Σύνοδο κατά των Μονοφυσιτών.
Μετά το τέλος της Συνόδου, ο Ανδρέας παρέμεινε στη βασιλεύουσα, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και διορίσθηκε διευθυντής του ορφανοτροφείου » Άγιος Παύλος».
Ή έξοχη επιμέλεια πού ανέπτυξε στο φιλανθρωπικό αυτό ‘ίδρυμα, τον ανέδειξε αρχιεπίσκοπο Κρήτης. Αφοσιωμένος στα καθήκοντα της νέας του θέσης, αναδείχθηκε μέγας εκκλησιαστικός διοικητής, αλλά και λαμπρός διδάσκαλος και ρήτορας. Γι’ αυτό και όλο του το ποίμνιο τον θεωρούσε πραγματικά πατέρα.
Αλλ» ως μητροπολίτης πήρε μέρος στη σύνοδο πού συγκάλεσε ο Φιλιππικός Βαρδάνης (712) και υποστήριξε τον Μονοφυσιτισμό, αλλ’ επανήλθε στην ορθή πίστη μετά τον θάνατο του Βαρδάνη.
Στό γυρισμό από την Κων/πολη, όπου είχε πάει για διάφορες υποθέσεις, πέθανε (740μ.Χ.) επάνω στο καράβι. Τον έθαψαν στην Ερεσό της Μυτιλήνης, στο ναό της Αγίας Αναστασίας. Να σημειώσουμε επίσης, ότι ο Άγιος Ανδρέας, συνέθεσε και αρκετά μουσικά τροπάρια και κανόνες. Ένα από τα σπουδαία έργα του είναι και ο Μέγας Κανόνας, πού ψάλλεται την Πέμπτη της Ε’ εβδομάδος Νηστειών της Μ. Τεσσαρακοστής.
1. Α’ προς Κορινθίους, ιδ’ 1.
+ Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Του Δαβίδ την κινύραν Πάτερ μιμούμενος, εν Εκκλησία Όσίων προσάδεις άσμα καινόν, ως σοφός υφηγητής του Θείου Πνεύματος· συ γαρ έβρόντησας ήμίν, τας της χάριτος ώδάς, και λόνον δικαιοσύνης, Ανδρέα Πατέρων κλέος, πρός σωτηρίαν των ψυχών ημών
Ό πνευματικός αυτός αστέρας, ισάξιος των μεγάλων ασκητών των παλαιών χρόνων, γεννήθηκε στην Τραπεζούντα από ευγενείς και ευσεβείς γονείς, οι όποιοι τον άνέθρεψαν χριστιανικά.
Νεαρός ακόμα, είχε κλίση στη μοναχική ζωή και επιζητούσε πάντα την πνευματική τελειότητα. Κατέφυγε, λοιπόν, σε ένα ψηλό βουνό του Κύμινα, κοντά στον περιβόητο ασκητή Μιχαήλ Μαλεϊνό, άνδρα με αρετή και αγιότητα ζωής.
Αυτός τον έκειρε μοναχό και τον μετονόμασε από Άβράμιο – πού τον έλεγαν -σε ‘Αθανάσιο. Εκεί, λοιπόν, ο Αθανάσιος εκγυμνάστηκε πολύ καλά στην ασκητική ζωή και τελειοποίησε σε μεγάλο βαθμό τις αρετές του.
Επιζητώντας, όμως το τελειότερο, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου: «Έσεσθε υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ούρανοίς τέλειος εστίν»
1, να γίνεσθε δηλαδή, τέλειοι, καθώς είναι τέλειος και ο ουράνιος Πατέρας σας, πήγε στο Άγιον Όρος (Άθως), και με την πλούσια επιχορήγηση του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, ‘ίδρυσε τη μεγάλη Λαύρα (962 μ.Χ.), πού σώζεται μέχρι σήμερα. Εκεί κατέφυγε πλήθος μοναχών, και με την καθοδήγηση του Αθανασίου, προόδευαν όλοι μαζί στην τελειότητα της πνευματικής ζωής, πού τόσο επεδίωκε ο Αθανάσιος μέχρι το θάνατο του. (Κατά μία Συναξαριακή διήγηση, μαζί με τη μνήμη του οσίου Αθανασίου, αναφέρεται και ή μνήμη έξι άποκτανθέντων μαθητών του).
1. Ευαγγέλιο Ματθαίου ε’ 48.
+Απολυτίκιο. τΗχος γ’. Την ωραιότητα.
Την εν σαρκί ζωήν σου κατεπλάγησαν, Αγγέλων τάγματα, πώς μετά σώματος, προς αοράτους συμπλοκάς, έχώρησας άοίδιμε, και κατετραυμάτισας, των δαιμόνων τάς φάλαγγας. Όθεν Αθανάσιε, ο Χριστός σε ήμείψατο πλουσίαις δωρεαίς. Διό Πάτερ πρέσβευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.