Γέροντας Πορφύριος: Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν
Πως ο Γέροντας Πορφύριος βίωνε την Ανάσταση του Κυρίου.
Από τον αείμνηστο Καθηγητή Γεώργιο Παπαζάχο.
Γέροντας Πορφύριος: Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσινΚέρασμα
Θες να νοιώσεις ανείπωτη χαρά που να κλαις και να λες “σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, που με παρέβλεψες και δεν μου έδωσες ανάλογα με τις αμαρτίες μου αλλά μου δίνεις τόση χαρά” ; Θες να δεις το Χριστό και την Παναγία; Θες να δεις τον παράδεισο από τούτο τον κόσμο; Λέγε την ευχή και θα’ ρθει μια μέρα που μόνο την ευχή θα λες.
Η αναστάσιμη χαρά είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του αγίου Γέροντα… Ο Θεός δια των πρεσβειών του να μας αξιώσει να τη ζήσουμε κατά το δυνατόν κι εμείς.
Αντί άλλης Πασχάλιας ευχής, θα σας μεταφέρω τα χαρμόσυνα αναστάσιμα βιώματα του μακαριστού γέροντα Πορφυρίου, όπως τα έζησα μια Τρίτη Διακαινησίμου στο κελλάκι του. Πήγα να τον δω σαν γιατρός. Μετά την καρδιολογική εξέταση και το συνηθισμένο καρδιογράφημα με παρεκάλεσε να μη φύγω.
Κάθησα στο σκαμνάκι κοντά στο κρεβάτι του. Έλαμπε από χαρά το πρόσωπό του. Με ρώτησε:
– Ξέρεις το τροπάριο που λέει: «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν… »;
– Ναι γέροντα, το ξέρω.
– Πες το.
Άρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν. Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον, τόν μόνον ευλογητόν των πατέρων καί υπερένδοξον».
– Το κατάλαβες;
– Ασφαλώς το κατάλαβα. Νόμισα πως με ρωτάει για τη ερμηνεία του.
Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:
– Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης…Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη ή από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε από το θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου τήν καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιωτής, της αιωνίου» ζωής κοντά Του.
Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε για λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:
– Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, Άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε κι εμείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του…Τί ευτυχία η ανάσταση! «Καί σκιρτώντες υμνούμεν τόν αίτιον». Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι. Να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε κι εμείς να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου μας και τη δική μας.
Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.
– Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεπτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου- και στη ζωή του κόσμου όλου- έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.
Μου έσφιξε το χέρι λέγοντας:
– Σου εύχομαι να σκιρτάς από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, « ο μόνος ευλογητός των πατέρων»…Ψάλλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».
Υστερόγραφο δικό μου
«Αληθώς Ανέστη»
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Περιοδικό Ευροκλύδων, τεύχος 7
http://www.youtube.com/watch?v=7K1yyKh1tps
Δε θα επαναλάβουμε τα γνωστά και τα ίδια, αλλά μια πρόγευση του Ιερού Ευαγγελίου σήμερα του κατά Ιωάννη είναι τρομερή. Ο Χριστός, το φως το αληθινό, ήρθε στον κόσμο και ενώ ήρθε το φως στον κόσμο, πολλοί άνθρωποι αγάπησαν το σκοτάδι. Όσοι όμως έλαβαν Αυτόν, όσοι όμως τον πίστεψαν, έδωκε σε αυτούς εξουσία τέκνα Θεού γενέσθαι. Ακούτε τι τους έδωκε –όταν πιστεύουν-: «Σε κάνω παιδί του Θεού, παιδί της Αγίας Τριάδος». Όσοι, λέει, έλαβαν Αυτόν, τον Χριστόν, τον αναστημένο έδωκε εξουσία και δύναμη τέκνα Θεού γενέσθαι, «να είστε παιδιά του Θεού εις τους αιώνας των αιώνων». Δηλαδή μέσα στο βασίλειο του Χριστού, εκεί επάνω. Βλέπετε αγαπητοί μου τη συνέπεια της Αναστάσεως του Κυρίου; Δε θέλω τίποτα άλλο να πω, το γράφει το Ευαγγέλιο: «εἰς τα ἴδια ἦλθεν καὶ οἱ ἴδιοι οὐ παρέλαβον». Ήρθε, λέει, στους δικούς του, τους Ιουδαιους, τους Εβραίους και οι Εβραίοι δεν τον παρέλαβον και έκαναν κακό του κεφαλιού τους και είναι στο σκοτάδι μέχρι σήμερα πολλοί. Όσοι όμως τον έλαβαν και πίστεψαν με την καρδιά τους στον εσταυρωμένο και αναστημένο και πάλιν ερχόμενο Ιησού Χριστο..το λέω: εσταυρωμένο, αναστημένο και ερχόμενον πάλιν κρῖναι ζώντας καὶ νεκρούς..
Καταλάβατε αδελφοί μου; Δεν τελειώσανε οι λογαριασμοί μας με τον Ιησού Χριστό, δε τελειώσανε. Και χαρά σε κείνον ο οποίος αγαπάει πολύ το Χριστό, γιατί θα τον πάρει στην αγκαλιά Του μαζί Του. Και δεν έχει κανένα πρόβλημα, το πρόβλημα είναι για τους άλλους που φεύγουνε -και για μας πολλές φορές..- όταν φεύγουμε από το δρόμο του Θεού. Και αν επιστρέψουμε σωθήκαμε και αν δεν μετανοήσουμε χαθήκαμε. Γιατί βλέπετε δε μιλάω για τον Ιούδα.. για τον Απόστολο Πέτρο: με το να αρνηθεί το Χριστό, έχασε το αποστολικό αξίωμα, έχασε τη συνείδηση ότι είναι του Θεού, έχασε τα πάντα και ήταν μες στο σκοτάδι.. Επειδή όμως μετανόησε ο Χριστός μας τρεις φορές θα πει: «Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με;»..με αγαπάς; «Σιμων Ἰωνᾶ ἀγαπᾶς με;..ποίμανε τὰ πρόβατὰ μου»..βόσκε τα ἀρνία μου.. Έχει την εξομολόγηση, δημόσια εξομολόγηση ενώπιον και των άλλων μαθητών. Που σημαίνει ότι χωρίς εξομολόγηση που είναι συνέπεια της μετάνοιας δε γίνεται αποκατάσταση της ψυχής μας. Ό,τι και να πούμε και προσευχές να πούμε και ψαλσίματα να πούμε και ιερείς να είμαστε εαν δεν έχουμε αποκατάσταση με μετάνοια δε σωζόμαστε. Αυτό είναι. Ετσι τόχεις τυπικά, τυπικά πιστεύεις, τυπικά πας στην εκκλησία, τυπικά ψέλνεις, τυπικά κάνεις Λειτουργία.. όχι Κύριε δεν το θέλω αυτό! Εγώ θέλω να Σε αγαπώ, να Σε δοξάζω και όπως μου έδωσες την εντολή: «πορευθέτω εἰς ὄλα τὰ ἔθνη», μιλήσατε για την Ανάσταση του Χριστού. «Ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἕως ἐσχάτων τῆς γῆς». Να τα λέτε αυτά για την Ανάσταση, μην τα κρύβετε μέσα σας, στον εαυτό σας, να τα λέτε. «Μα.. λέει με κοροϊδεύουν». Ας κοροϊδεύουν, εδώ κορόϊδευσαν το Χριστό, τί έπαθαν όμως; Ζημιά μεγάλη. Ενώ όσοι τον πίστεψαν τους έδωσε τον αιώνιο τίτλο να είναι παιδιά του Θεού. Να είμαστε παιδιά της Αναστάσεως , υιοί της Αναστάσεως, το λέει κάπου μέσα ο Κύριος: «Πρέπει να γίνετε παιδιά της Αναστάσεως και τότε θα είστε στη βασιλεία των ουρανών». Και να το λέμε, γι’ αυτό λέμε κι εμείς να λέμε για το Άγιο Φως, γιατί είναι μια φανερή ενέργεια του αναστημένου Χριστού, πού; Είναι σαν εκείνο το πρόβλημα που τους έθεσε ο Κύριος -για τον Ιωάννη τον Πρόδρομο- στους Φαρισαίους που κάνανε τον έξυπνο: «Με ποιά εξουσία ρε τα λες και τα κάνεις αυτά;» -«Με ποιά εξουσία; Δε μου λέτε.. το βάπτισμα που έκανε ο Ιωάννης από πού προέρχεται; Από το Θεό ή δικό του κατασκεύασμα ήταν, από το μυαλό του; Και οι πονηροί Φαρισαίοι δεν απάντησαν, γιατί είπαν «ωχ ωχ τώρα μας έμπλεξε ο Κύριος. Αν πόυμε ότι είναι από το Θεό.. “και γιατί δεν πιστεύετε;” Πρώτη καταδίκη. Αν πούμε ότι προέρχεται από ανθρώπινο κατασκεύασμα..» ..πάντες, λέει οι άνθρωποι τον είδαν μέγα Προφήτη τον Πρόδρομο και θα ερχόταν η κόντρα σ’ αυτούς με αποτέλεσμα να τους λιθοβολήσουν και δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με το Άγιο Φως. «Πιστεύεις στην Ανάσταση του Χριστού και στο Άγιο Φως; Πιστεύω.» Ε, τότε θά σαι του Χριστού. «Δεν πιστεύεις;». Αυτοκαταδικάζεσαι. Γιατί λέει: «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθείς, σωθήσεται• ὁ δὲ ἀπιστήσας καταβυθίσεται».
Εδώ σταματώ αδελφοί μου, γιατί έχουμε και άλλα να κάνουμε: τον περίφημο «Κατηχητικό Λόγο» να διαβάσουμε και τη θεία Κοινωνία που είναι το αναστημένο σώμα του Χριστού –να ξέρετε κοινωνάμε το αναστημένο σώμα του Χριστού- και στο τέλος μετά το Χριστός Ανέστη που θα ψάλουμε –και από αυτή τη θέση να ευχαριστήσω τις κυρίες που ετοίμασαν το αυγό και το κουλούρι για τον καθένα παρ όλες τις κρίσιμες καταστάσεις- να πάμε στα σπίτια μας ευλογημένοι και χαρούμενοι. Να σας συγχαρώ που κάτσατε μέχρι τέλους. Αυτό σημαίνει ότι αγαπώ τον αναστημένο Χριστό και θέλω νά μαι πάντα κοντά Του, πάντα μαζί του στη βασιλεία των Ουρανών. Αμήν.
(π. Αθανάσιος Σουσόπουλος, Πάσχα 2012, Αγία Σοφία Ανατολής Ιωαννίνων)