Συμβουλές ζωής από μια 27χρονη Αυστραλή που πέθανε από καρκίνο Ιανουάριος 15, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία , 1 comment so farΗ Χόλι Μπάτσερ (Holly Butcher) πέθανε στις 4 Ιανουαρίου 2018, σε ηλικία 27 ετών. Είχε προσβληθεί από ανίατη μορφή καρκίνου και πριν πεθάνει ανέβασε μια ανοιχτή επιστολή στο Facebook.
Το συγκλονιστικό μήνυμά της κάνει τον γύρο του κόσμου και δίνει συμβουλές σε όσους έχουν ακόμη όλη τη ζωή μπροστά τους.
Το γράμμα της ανέβηκε στο Facebook στις 3 Ιανουαρίου 2018 και είναι ένας ύμνος στη ζωή. Ηταν μια νέα κοπέλα αποφασισμένη να γευτεί την ύπαρξή της ως την τελευταία της αναπνοή. Οι λέξεις της συγκλονίζουν και βρίσκουν απήχηση στον καθένα από εμάς.
«Μια μικρή συμβουλή ζωής από τη Χολ:
Είναι ένα παράξενο πράγμα να συνειδητοποιήσεις και να αποδεχθείς τον θάνατό σου στα 26 σου. Είναι απλά ένα από τα πράγματα που θα προτιμούσατε να μην ξέρετε. Οι μέρες περνούν και φαντάζεστε ότι θα συνεχίζουν να έρχονται. Ωσπου το αναπόφευκτο φτάνει. Πάντα φαντάστηκα τον εαυτό μου να γερνάει, να έχω ρυτίδες και γκρίζα μαλλιά, προφανώς εξαιτίας της υπέροχης οικογένειάς μου (με πολλά μικρά παιδιά). Το ποθώ τόσο πολύ που με κάνει να πονάω.
Αυτό είναι το θέμα με τη ζωή. Είναι εύθραυστη, πολύτιμη και απρόβλεπτη και κάθε μέρα είναι ένα δώρο, όχι ένα κεκτημένο δικαίωμα. Τώρα είμαι 27 ετών. Δεν θέλω να πεθάνω. Αγαπώ τη ζωή μου. Είμαι ευτυχισμένη… Πρέπει να το πω στους δικούς μου. Αλλά δεν το ελέγχω.
Δεν ξεκίνησα να γράψω αυτό «το σημείωμα πριν πεθάνω» για να σας φοβίσω με τον θάνατο -μου αρέσει το γεγονός ότι αγνοούμε οι περισσότεροι ότι είναι αναπόφευκτος. Αλλά θέλω να μιλήσω γι’ αυτό το θέμα το οποίο χρησιμοποιείται ως ταμπού ως να μην συμβαίνει ποτέ σε κανέναν από εμάς… Ηταν λίγο δύσκολο.
Θέλω απλά οι άνθρωποι να σταματήσουν να αγχώνονται με τα ασήμαντα πράγματα της ζωής και να θυμηθούν ότι όλοι έχουν την ίδια μοίρα τελικά. Επομένως, κάνε ό,τι μπορείς ώστε ο χρόνος σου να είναι άξιος και υπέροχος, χωρίς τις βλακείες.
Έβαλα μέσα σε αυτό το γράμμα πολλές σκέψεις μου, γιατί έχω πολύ χρόνο για να διαλογιστώ για τη ζωή αυτούς τους τελευταίους μήνες. Σίγουρα, στο μέσο της νύχτας έρχονται τα περισσότερα πράγματα στο κεφάλι μου!
Κάθε φορά που παραπονιέστε για γελοία πράγματα σκεφτείτε κάποιον που βρίσκεται πραγματικά αντιμέτωπος με τον θάνατο. Αναγνωρίστε πόσο μικρό είναι το πρόβλημά σας και αντιμετωπίστε το. Είναι φυσικό να βλέπεις κάτι που σε αγανακτεί, αλλά προσπαθήστε να μην το συντηρείτε και να μη χαλάτε και την ημέρα των άλλων.
Μόλις το κάνετε αυτό, βγείτε, πάρτε μια βαθιά αναπνοή, φρέσκο αέρα στα πνευμόνια σας, κοιτάξτε πόσο όμορφος είναι ο γαλάζιος ουρανός και πόσο πράσινα είναι τα δένδρα. Είναι τόσο όμορφα. Σκεφτείτε πόσο τυχερός είστε να μπορείτε να το κάνετε -να αναπνέετε δηλαδή.
Ίσως σήμερα βρεθήκατε σε μποτιλιάρισμα, ή κοιμηθήκατε άσχημα εξαιτίας των παιδιών σας, ή ο κομμωτής σάς έκοψε τα μαλλιά υπερβολικά. Ίσως έχετε σπάσει τα καινούργια ψεύτικα νύχια σας, ή το στήθος σας φαίνεται πολύ μικρό, ή έχετε κυτταρίτιδα στα οπίσθια και η κοιλιά σας είναι πλαδαρή.
Παρατήστε όλες αυτές τις βλακείες… Σας ορκίζομαι ότι δεν θα τα σκέφτεστε όλα αυτά όταν θα έρθει η σειρά σας να «φύγετε». Είναι τόσο ασήμαντα όταν κοιτάτε τη ζωή στο σύνολό της. Εγώ κοιτάζω το σώμα μου να αδυνατίζει χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα και το μόνο που εύχομαι στο εξής είναι να έχω γενέθλια για μια ακόμη φορά, να γιορτάσω Χριστούγεννα για μια ακόμη φορά με την οικογένειά μου, ή μία επιπλέον ημέρα με τον φίλο μου και τον σκύλο μου. Απλά ακόμη μια μέρα. (περισσότερα…)
Μήν ἀναβάλλεις τήν χαρά τῶν μικρῶν πραγμάτων Δεκέμβριος 2, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Γενικά, Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Μια από τις βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε «έχω αιτία να είμαι χαρούμενος». Άδικα περιμένουμε. Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.
Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή. Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις. Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.
Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.
Στον περίπατο με έναν καλό φίλο ή το αγαπημένο μας ζώο. Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.
Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.
Πάψε να τα αναβάλλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Φοβάσαι τον Θάνατο; Φεβρουάριος 17, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Στον ζαχαροπλάστη Σταύρο Ι.
Έχεις ακούσει για τον μακάριο διάκο Αββακούμ; Όταν τον οδηγούσαν οι Τούρκοι μέσω του Βελιγραδίου, στα δεσμά, για να τον καρφώσουν στον πάσσαλο, αυτός ο ιπποτικός Βόσνιος τραγουδούσε: «Ο Σέρβος είναι του Χριστού, χαίρεται, τον θάνατο»! Αυτά τα λόγια ακούγονται εντελώς σύμφωνα με το πνεύμα του απόστολου Παύλου ο όποιος γράφει στους Φιλιππησίους: «Συνέχομαι δε εκ των δύο, την επιθυμίαν έχων εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι· πολλώ γαρ μάλλον κρείσσον· το δε επιμένειν εν τη σαρκί αναγκαιότερον δι’ υμάς» (Φιλιπ, 1,23-24). Ο απόστολος δεν μιλά καν περί του θανάτου αλλά μόνο περί της μετάβασης απ΄ αυτή τη ζωή στην άλλη ζωή. Και χαίρεται περισσότερο εκείνη τη ζωή παρά αυτήν.
Ρώτησα πρόσφατα έναν υγιή γέρο: «Τι θα επιθυμούσες από τον Θεό να σου δώσει περισσότερο στον κόσμο;» Έβαλε το χέρι στην καρδιά και απάντησε: «Τον θάνατο και μόνο τον θάνατο»! «Πιστεύεις στη ζωή μετά από τον θάνατο;» «Ακριβώς λόγω αυτής της πίστης επιθυμώ όσο πιο γρήγορα τον θάνατο», είπε ο γέρος.
Οι άπιστοι φοβούνται τον θάνατο, αφού θεωρούν ότι ο θάνατος είναι εξ ολοκλήρου καταστροφή της ζωής. Πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν πάλι φοβούνται τον θάνατο επειδή νομίζουν, ότι δεν ολοκλήρωσαν το καθήκον τους σ’ αυτόν τον κόσμο: Δεν έβαλαν τα παιδιά στον ορθό δρόμο ακόμα, ή δεν ολοκλήρωσαν ό,τι άρχισαν. Ακόμα και κάποιοι άγιοι άνθρωποι είχαν φόβο την ώρα του θανάτου. Όταν κατέβηκαν οι άγγελοι να πάρουν τη ψυχή του αγίου Σίσογιε, αυτός ο αγγελικός άνθρωπος προσευχόταν, να τον αφήσουν ακόμα λίγο στη ζωή ένεκεν μετάνοιας και προετοιμασίας για την άλλη ζωή. Οι άγιοι, λοιπόν, δεν φοβόντουσαν τον θάνατο αλλά την κρίση του Θεού μετά τον θάνατο. Και αυτός είναι ο μόνος δικαιολογημένος φόβος του χριστιανού, ο οποίος πιστεύει σταθερά στην άλλη ζωή και στην κρίση του Θεού.
Ενώ χωρίς την πίστη στην άλλη, την ουράνια ζωή, ο φόβος είναι το σχοινί γύρω από τον λαιμό, με το οποίο ο θάνατος τραβά τους καταδικασμένους στα έγκατά του. Η ζωή για τον άπιστο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο άνεμος του θανάτου, ο άνεμος που σηκώνει και ρίχνει τη νεκρή στάχτη του ανακατεύει αυτή τη στάχτη και την ηρεμεί. Εάν ο άπιστος έως το τέλος σκεφτόταν λογικά, θα έπρεπε να πει ότι η ζωή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Γι’ αυτόν η μόνη του πίστη είναι ο θάνατος, μόνη αιώνια δύναμη ο θάνατος, μοναδικός Θεός, ο θάνατος. Για μας τους χριστιανούς, όμως, ο θάνατος είναι ολοκλήρωση ενός σχολείου, το σήμα για το τέλος της υπηρεσίας στον στρατό, και γέφυρα για την επιστροφή στην πατρίδα. Στην πραγματικότητα ο θάνατος δεν υπάρχει καθαυτός για εκείνους οι οποίοι πιστεύουν στον Χριστό. Αυτός είπε στη Μάρθα -και τούτο το λέει και σε μας σήμερα- «εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται- και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα» (Ιωάν. 11,25-26), Σε ποιον θα πιστεύουμε, εάν όχι στον Χριστό, αδελφέ Σταύρο; Στους ανθρώπους δεν μπορείς να πιστεύεις ούτε όταν λένε το όνομά τους, ακόμα λιγότερο όταν λένε: «Θα σε πληρώσω αύριο», και ελάχιστα όταν μιλούν για βαθιά και υψηλά πράγματα. Εκτός του Υιού του Θεού κανείς δεν ξέρει τίποτα ούτε περί του θανάτου ούτε περί εκείνου που μας περιμένει μετά τον θάνατο. Αλλά Αυτός ήξερε και φανερώθηκε και έδειξε. «Κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (Α΄Κορ. 15,54), κατά τα λόγια του αποστόλου. Τότε τι έχουμε να φοβόμαστε απ΄ εκείνο που κατεπόθη με την ανάσταση του Χριστού; Δεν συμβαδίζει ο φόβος του θανάτου για τους προσκολλημένους στον Χριστό, τον νικητή του θανάτου και Ζωοδόχο.
Όμως, ένας φόβος παραμένει, εντελώς αμετακίνητος και δικαιολογημένος. Είναι εκείνος ο φόβος, που τον αισθάνονταν και οι άγιες ψυχές στην όψη του θανάτου. Τούτος είναι φόβος όχι από τον θάνατο αλλά από την ανετοιμότητα για εκείνη την αθάνατη ζωή. Ο φόβος από την ακαθαρσία της ψυχής μας. Αφού οι ακάθαρτοι δεν θα δουν τον Θεό, ούτε την πραγματική ζωή στους άγιους ουρανούς.
Ο Κύριος να είναι το θάρρος και η παρηγοριά σου.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, “Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται”, Εκδ. “Εν πλω”, σ. 269- 272, Η άλλη όψη
Αναδημοσίευση από: Πενταπόσταγμα
Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.
Η Ευλογία της Καταστροφής Σεπτέμβριος 7, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Είναι σκληρό να κοιτάς τον ουρανό, να μιλάς στο Θεό, και να αισθάνεσαι την απόλυτη σιωπή. Να νιώθεις μοναξιά που σκοτεινιάζει κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου. Εκείνη την στιγμή δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Νιώθεις θλίψη και πλήρη ακινησία. Καμία όρεξη για ζωή. Μα και η πίστη σου χαμένη σε μαύρες σκέψεις και θύελλες λογισμών. Όμως, να θυμάσαι, μετά από λίγο καιρό ίσως και χρόνια, με τα ίδια μάτια, θα κοιτάς τον ουρανό και πάλι, και θα λες στο Θεό: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που δεν με άκουσες τότε και δεν έκανες αυτά που σου ζητούσα. Σε ευχαριστώ όπως λέει και ένας φίλος μου, «που με άφησες να καταστραφώ και βρήκα τον εαυτό μου».
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Να εκπέμπεις αγάπη, γιατί εδώ είμαστε περαστικοί Μάιος 6, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Λογοτεχνία - Ποίηση, Σχέσεις , add a comment
Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.
Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.
Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.
Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.
Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.
Ποίημα του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986),
Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (1899-1986) γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ήταν απόγονος αγωνιστών για τη χειραφέτηση της Αργεντινής, ενώ ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και καθηγητής ψυχολογίας σε ξενόγλωσση παιδαγωγική σχολή.
Από παιδί ακόμα ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ήταν δίγλωσσος, αφού παράλληλα με τα ισπανικά, η αγγλόφωνη γιαγιά του του μάθαινε να μιλά και να γράφει την αγγλική γλώσσα. Ο μικρός δήλωσε στον πατέρα του ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας και σε ηλικία επτά χρόνων σύνταξε στα ελληνικά μια σύνοψη της ελληνικής μυθολογίας. Οκτώ χρονών γράφει το πρώτο διήγημά του, ενώ ένα χρόνο αργότερα μεταφράζει και δημοσιεύει τον «Ευτυχισμένο πρίγκιπα» του Όσκαρ Ουάιλντ.
Εξαιτίας μιας πάθησης στα μάτια του, που θα τον οδηγήσει προοδευτικά σε πλήρη τύφλωση, η οικογένεια Μπόρχες εγκαθίσταται στη Γενεύη, όπου ο Χόρχε Λουίς εγκαινιάζει της λυκειακές σπουδές του και αποκτά μια υψηλού επιπέδου μόρφωση, καθώς τελειοποιεί τις γνώσεις στην αγγλική, γαλλική και γερμανική γλώσσα. Ανακαλύπτει την εξπρεσσιονιστική ποίηση, τη γερμανική φιλοσοφία, τελειοποιεί τα λατινικά του και το 1919 εγκατεστημένος στη Μαγιόρκα της Ισπανίας ολοκληρώνει την πρώτη ποιητική συλλογή του «Οι κόκκινοι ρυθμοί» όπου είναι φανερός ο θαυμασμός για την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία.
Η οικογένεια των Μπόρχες, έπειτα από πολλές προσωρινές διαμονές και πολλά ταξίδια στην Ευρώπη, επιστρέφουν το 1921 στο Μπουένος Άιρες, όπου και θα παραμείνει. Τώρα ο Μπόρχες ανακαλύπτει τις φτωχογειτονιές της γενέτειράς του με τους compafritos («μόρτες»), γράφει ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια και «φαντασίες», ιδρύει διάφορα περιοδικά, παίρνει μέρος σε λογοτεχνικούς ομίλους και από το 1925, που θα δημοσιεύσει την ποιητική συλλογή «Η απέναντι Σελήνη» και τα δοκίμια «Έρευνες», θα δίνει το λογοτεχνικό παρόν με ένα έως δύο έργα το χρόνο, μέχρι το 1985 που θα δημοσιευθεί και η τελευταία ποιητική συλλογή του, «Οι συνωμότες».
Ο Μπόρχες πέθανε στις 14 Ιουνίου του 1986 στη Γενεύη.
Ποιήματα, μετάφρ. Δ. Καλοκύρης , Ελληνικά Γράμματα, 1995
Ευχαριστίες στην Ε.Τ.
Ουτοπίες (Κική Δημουλά) Μάιος 5, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Λογοτεχνία - Ποίηση, Σχέσεις , add a comment
Ουτοπίες
Καθ’ οδόν
(7 και 30΄ πρωινή προς εργασίαν)
συναντώ τον Μάρτιο
ευδιάθετον,
υπαινιγμών πλήρη
περί ανοίξεως και λοιπά.
Αναβάλλω την υπόστασή μου,
ανακόπτω τη σύμβασή μου
με το χειμώνα,
και διασπείρομαι σε χώμα.
Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι,
ξαπλωμένη, απλωμένη
απέναντι στο
καθ’ όλα σύμφωνο
σύμπαν.
Φυτεύομαι άνθη,
ανθίζω συναισθήματα,
και είμαι πολύ καλά
εις άπλετον προορισμόν
και τοποθέτησιν.
«Απαγορεύεται η άνοιξις!»
ξάφνου μια πινακίδα – σύννεφο
απειλεί. Αμέσως
μια βροχή άρχισε κι έλεγε
εις βάρος της ανοίξεως
και εις βάρος μου,
ένας δύσθυμος άνεμος
μου κατάσχει τα άνθη,
μου κατάσχει τα συναισθήματα
και μ’ οδηγεί στο Γραφείο.
Παράβασις, λοιπόν, βαρεία,
και μάλιστα καθ’ οδόν,
από κυρία σχεδόν ώριμη,
με οικογενειακές υποχρεώσεις,
και πολυετή θητείαν
εις Δημοσίαν θέσιν
και χειμώνες.
Από τη συλλογή Ερήμην (1958) της Κικής Δημουλά
Πηγή: Κική Δημουλά, Ποιήματα (εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα, 1998)
Αναδημοσίευση από: Κική Δημουλά
Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.
Ζωή Ανοχύρωτη Μάρτιος 18, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία , 4Σχόλια
«Γιατί εκθέτεις ετσι άτσαλα τον εαυτό σου», μου είπες, «γιατί δεν προστατεύεσαι λιγάκι; Εκει εξω είναι σφαγείο, ζούγκλα, Θα σε ρημάξουν, θα χυμήξουν πάνω σου δεν θα αφήσουν παρά κόκκαλα και αυτά τσακισμένα. Φυλάξου λιγάκι».
Μπορεί νάχεις δίκιο σκέφτομαι, μπορεί να είναι ετσι τα πράγματα. Αλλα τί νόημα εχει; γιατί και προς τί; Τί θα βγει αν περπατώ σε σκιές και αν προσποιούμαι, αν δείχνω άλλος άνθρωπος, αν φορώ μάσκες , αν χαμογελώ και αφήνω τες αγάπες μου κρυφές! Τί θα βγεί αν δείχνω δυνατός και ισχυρός, αν με φοβούνται οι άνθρώποι και οι φίλοι με πλησιάζουν μονάχα γιατί δεν γνωρίζουν, απο συμφέρο μονάχα αν σχετίζομαι και αν δεν τολμώ να κοιταχτώ σε φωτεινούς καθρέφτες;
Ισως εχεις δίκιο αλλά κουράστηκα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, να κρατώ άμυνες, να στήνω αγάλματα στο ψέμα και να θυσιάζω σε εικονικούς θεούς.
Δεν εχει νόημα. Κανένα απο ολα αυτά τα συστήματα με τα οποία παλεύεις να ξορκίσεις το φοβο δεν με γοητεύει πιά. Γιατί ναι. Φοβάμαι. Πολλά και διάφορα, δεν είμαι σίγουρος για περισσότερα, δεν ξέρω σχεδόν τίποτα, εξόν απο το χαράζω μερικές γραμμές που ι ερωτικά εναγκαλίζονται πάνω σε λευκά και άδολα χαρτία.
καληνύχτα
δεν θέλω να παραιτηθώ απο την ανοχύρωτη ζωη μου…
Γεώργιος Κόρδης (fb)
Ζωή καί Ἔρωτας Φεβρουάριος 13, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις , add a comment
[] δεν υπάρχει ζωή εκεί που δεν ζει ο έρωτας. Γιατί ο έρωτας είναι κίνηση και παραίτηση προς τον άλλον. Ο έρωτας είναι ο μοναδικός χώρος και τρόπος με τον οποίο εισέρχεται στην ζωή μας η εικόνα του παραδείσου. Ο ερωτευμένος ξαναζεί την μακαριότητα του παραδείσου. Δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος, μονάχα ένα αιώνιο παρόν της παρουσίας του άλλου. Όλα μεταβάλλονται και μεταμορφώνονται. Η ίδια η ζωή, στην δομή της είναι ερωτική και εκστατική. Είναι πνοή και δύναμις. Σε κερδίζει, την ερωτεύεσαι, την ποθείς, θέλεις να την βιώσεις να την νιώσεις, να την ζήσεις. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε όπου όλοι οι μεγάλοι πατέρες και άγιοι της εκκλησίας διαλέγουν όρους και σκηνές της ερωτικής ζωής των ανθρώπων για να μιλήσουν κατά αναλογία για τον Θείο έρωτα, που είναι η ανώτερη μορφή ερωτικής διάθεσης.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
Πηγή: Κόκκινη Πιπεριά
Ζῆσε προτοῦ πεθάνεις: μήν ἀναβάλλεις τήν χαρά Νοέμβριος 29, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , 1 comment so far
Μην αναβάλουμε την χαρά, το χαμόγελο για το μετά, δεν θα υπάρξουν καλύτερες συνθήκες όσο παραμονεύει ο θάνατος. Λέμε «να ζεις τέλεια κι ας μην όλα τέλεια». Και σου λένε, δύσκολο, δεν γίνεται, οι καταστάσεις, οι συνθήκες, κ.α. Μα ναι, δεν αντιλέγει κανείς σε αυτό. Έτσι είναι η ζωή. Έχει πόνο, οδύνη, δυσκολίες. Έτσι είναι ο ψυχισμός μας, πληγές, τραύματα, φόβοι και ανασφάλειες. Όμως δεν πρόκειται να αλλάξει ο καμβάς. Εσύ κρατάς τα πινέλα. Ρίξε χρώμα όχι να φύγει αλλά να σπάσει το μαύρο. Μην περιμένεις να υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες για να γελάσεις και χαρείς. Όχι δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Ο θάνατος είναι εκεί, πιστός στο τρομακτικό του ραντεβού. Το ερώτημα δεν είναι εάν ο θάνατος είναι εκεί αλλά εάν εσύ είσαι εδώ, στην ζωή; Εάν εσύ θέλεις, να ζήσεις προτού πεθάνεις………
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Εἶσαι Ζωντανός ἤ μήπως Ἀργοπεθαίνεις; Οκτώβριος 30, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο » ι » αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
Pablo Neruda ( Μετάφραση από Ιταλική δημοσίευση : Βασίλη Χατζηγιάννη )
Προέλευση: Σχόλιο (8/2/2010, 1:17) στό ιστολόγιο τῆς Σαλογραίας