Γέροντας Ιωσήφ και Μichael Jackson: δύο διαφορετικά πρότυπα
Σε διάστημα λίγων ημερών είδαμε δύο διαφορετικούς θανάτους ανθρώπων. Του διάσημου τραγουδιστή Michael Jackson και του γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού.
Ο Michael Jackson ήταν ίσως η επιτομή του δυτικού πολιτισμού. Από άσημο παιδί πολύτεκνης οικογένειας έγινε δικαίως ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών και τα κατέκτησε όλα: δόξα, διασημότητα, εξουσία, αμύθητη περιουσία. Ίσως δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι λατρεύτηκε από τους εκατομμύρια θαυμαστές του ως επίγειος Θεός. Ό,τι έκανε και έλεγε γινόταν είδηση και επηρέαζε ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Έφτασε την κορυφή της επιτυχίας κι ενσάρκωσε στο έπακρο το (αμερικάνικο) όνειρο δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Και όμως ενώ έφτασε στο απόγειο της δόξας, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ήταν ένα ζωντανό πτώμα, ένας άνθρωπος ράκος, αποδεδειγμένα ανικανοποίητος με τον εαυτό του και την εξωτερική εμφάνισή του, αξιολύπητος, εν συγχύσει, ίσως εξαρτημένος από φάρμακα ή ουσίες. Πέτυχε τα πάντα όμως ο ίδιος (φαίνεται να) ήταν βαθιά δυστυχισμένος και μόνος, ίσως δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ζούσε μια κόλαση. Στο Michael ευχόμαστε ως αντίδωρο στο μουσικό του ταλέντο που πρόσφερε σε τόσους ανθρώπους ο Θεός να τον αναπαύσει εν ειρήνη.
Ο γέροντας Ιωσήφ ήταν ένα αγράμματο παιδί από την Κύπρο που καλογέρεψε από μικρό παιδί και πέρασε όλη τη ζωή του στο Άγιο Όρος. Δεν απέκτησε τίποτα από τα παραπάνω. Τι τον ήλκυσε; Ο αγιασμός στο πρόσωπο του γέροντα Ιωσήφ του Σπηλαιώτη (Ησυχαστή).
Έχοντας τη μοναδική ευλογία να τον γνωρίσουμε και να μιλήσουμε μαζί του τρεις μήνες μόλις πριν από την εκδημία του μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι επρόκειτο ίσως για τον πιο χαρούμενο άνθρωπο που έχουμε συναντήσει. Παρότι απόλυτα ενήμερος και συνειδητοποιημένο για το βαρύ κλίμα και τις προκλήσεις της εποχής, εντούτοις εξέπεμπε μια ανέφελη χαρά κι ευτυχία μικρού παιδιού που χαίρεται την κάθε στιγμή.
Ο μακαριστός γέροντας Ιωσήφ προστίθεται στη χορεία των εναρέτων γερόντων οι οποίοι ενσαρκώνουν την χειροπιαστή πρόταση του ορθόδοξου πολιτισμού για τον άνθρωπο, θεραπευμένου από τα πάθη του και ελεύθερου από προσκολλήσεις στα ήσσονα.
Εσείς ποιο πρότυπο από τα δύο θα διαλέγατε για τη ζωή, τα παιδιά σας, την παιδεία, την κοινωνία;
Πέτρο @ ως προς την καταχώρησή σου no 99.
Γι αυτές μιλάω και εγώ Πέτρο, για κοινωνικές επιλογές και προβληματισμό και λέω, πως οι ατομικές επιλογές του καθενός, επηρεάζουν την κοινωνία ολόκληρη.
Ρίξε το βότσαλο στο νερό και κοίτα το πόσους κύκλους ανοίγει.
Ασε το παιδαγωγικό Ινστιτούτο να σχεδιάζει, άσε το τάδε ή το δείνα Συμβούλιο, άσε το Υπουργείο να ζωγραφίζει νόμους .
Μου θυμίζει τον Έριχ Φρομ που λέει, πως οι άνθρωποι ήμασταν κάποτε ότι κατείχαμε . Τώρα είμαστε όπως μας θέλουν………..
Προσπαθώ να θυμάμαι την ταινία του Αγγελόπουλου, με τον Έλληνα και τον Τούρκο που συναντώνται στο ποτάμι..
Θυμάσαι τι γίνεται ?
Ϊσως να φαίνεται παράλογο μια κοινωνία να συμπεριφερθεί έτσι, ουτοπικό θα έλεγες?………..
Ναι, αν το δεις στις τρεις διαστάσεις και παραλείψεις την τέταρτη, δηλαδή βγάζοντας τις παρωπίδες του χρόνου.
Όμως, όλα αυτά με την ασκητικότητα και την αφαιρετικότητα, ή τα αντίθετά τους μεταδίδονται.
Εδώ είναι που θέλω να θυμάμαι το περίφημο ‘’εργαστηριακό’ πείραμα στα δύο κοντινά νησάκια του Ειρηνικού, με τους πιθήκους και τις πατάτες, που άρχισαν να καθαρίζουν και οι δεύτεροι μισοί πίθηκοι στο δεύτερο νησάκι, χωρίς αυτοί να το έχουν διδαχθεί ποτέ, όπως έγινε στους πρώτους μισούς στο πρώτο νησάκι. Και δεν είχαν καν οπτική επαφή εννοείται μεταξύ τους.
Πέτρο @ ως προς την καταχώρησή σου 100 .
Μου γράφεις : ‘’Κι όταν κάποιος τολμήσει να απαξιώσει οποιονδήποτε αδερφό σου για τον τρόπο που ζει’’κλπ και αναφέρεις αρκετά επίσης για τη διάκριση.
Ναι συμφωνούμε, η διάκριση κατά τον Άγιο Αντώνιο είναι η μεγαλύτερη των αρετών και από την αγάπη ακόμη .
‘Όμως, εδώ φοβάμαι πως χρειάζεται διάκριση της διάκρισης .
Αλλά για περίμενε :
Μου γράφεις επίσης : ‘’Δεν μπορούμε εν αγνοία μας να γινόμαστε απάνθρωποι και μετά να το χρεώνουμε στην πίστη μας.’’κλπ
.. Άκου : Όντως η διάκριση των Πατέρων υποδεικνύει, πως δεν είμαστε απάνθρωποι σαν πρόσωπα, αλλά ενεργούμε δυνάμει απάνθρωπα, κάτω από την επήρεια συγκεκριμένων αρνητικών παραγόντων.
Ασφαλώς, μέσα στο χειρότερο εαυτό μας βρίσκεται ο καλύτερος και αντιστρόφως , μας λένε οι Πατέρες.
( Ο Φρόυντ μιλούσε στις εμφάσεις του μονομερώς, το ότι δηλαδή είμαστε όλοι δυνάμει δολοφόνοι . )
Άρα, δε με πειράζει που το λες, ωστόσο στο συγκεκριμένο θέμα μας, είμαι υποχρεωμένος να σε διαψεύσω, γιατί έχει να κάνει όχι με μένα, αλλά με τα πιστεύω που υποστηρίζω.
Λοιπόν, ισχυρίζεσαι πως κατάλαβες μετά απ όλα που σου έχω γράψει , πως εγώ και οι συνομολογούντες μου, είμαστε εν αγνοία μας απάνθρωποι.:
Πέτρο, συνεχίζεις να μη διαβάζεις με προσοχή αυτά που λέμε και μάλλον δίνεις λίγη σημασία σε όσα σου γράφω και θες να λες τα δικά σου , για κάποιους λόγους που μόνο εσύ ίσως γνωρίζεις.
Συνεχίζεις να μου βάζεις στο στόμα μου πράγματα που δεν τα αισθάνομαι και δεν τα έχεις δει γραμμένα από μένα. Πότε μίλησα με τρόπο που δείχνει απαξίωση σε πρόσωπα? Απαξίωση όμως, δεν είναι άραγε η ομοφυλοφιλία ? Έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο? Απαξιώνω άραγε το πρόσωπο, ή την ενέργεια του προσώπου ? Να μια απ τις διακρίσεις λοιπόν. Το πρόσωπο και το σώμα μας είναι ναός Θεού Πέτρο μου και το προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού………. Πότε κατάλαβες ότι μιλάω μανιχαιστικά λοιπόν ? ¨Όλα τ άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Θέλουμε ένα Θεό στα μέτρα μας. Κατά το δοκούν η ερμηνεία του Ευαγγελίου και τα λόγια του Χριστού ………
Άρα, θα μου πεις τι κάνω, αφού μου τα λες έτσι , χαρακίρι ?
Όχι βρε συ Πέτρο, ακριβώς γιατί όπως πολύ σωστά λες Ο Χριστός δεν μας θέλει ‘’καθαρούς’’, αλλά ‘’αμαρτωλούς θέλει σωθήναι’’
Με ποιο τρόπο όμως ?
Εμείς οι άνθρωποι θέλουμε να μας ευλογεί τα πάντα .
¨Όχι αδελφέ μου .
Συγκεκριμένα αυτό που θέλει είναι ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΤΗΤΑΣ και ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑ και η κατά τα μέτρα της ΕΙΛΙΚΡΙΝΟΥΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ αρχή του αγώνα μεταστροφής μας ( όπως λες και εσύ και συμφωνώ ‘’ όσο αντέχει κανείς’’, απλά προστίθεται εδώ η λέξη ‘’ ειλικρινώς’’. Ισως να προσθέταμε και ‘’κατά τα μέτρα της αυτογνωσίας που μας διακατέχει’’.
Εμείς οι άνθρωποι θέλουμε έναν εκκοσμικευμένο Χριστιανισμό, που θα συγχωρεί τα πάντα χωρίς καμιά διάκριση, ως προς αυτά που προελέχθησαν .
Για περισσότερες λεπτομέρειες σε ότι αφορά τις αρρωστημένες καταστάσεις, ή αμαρτίες, σε έχω, πιστεύω, καλύψει στα προηγούμενα, αν θες μπορείς να ανατρέξεις ( βλ. καταχωρήσεις 1, 7 , 94 , 96 ,98 ) .
Με άλλα λόγια : Ο Χριστός – Θεός ,σε τι συγκαταβαίνει ήθελα να μάθω και σε ποιο βαθμό ?.
Συγκαταβαίνει άραγε, όταν διακρίνει πως εμείς – και θα επιμένω- ζούμε για το μαμ κακα τσι τσι κοκο και νάνι μόνο, ή θα συγκαταβεί, όταν θα διαπιστώσει πως, όπως σωστά λες, ναι μεν πρέπει να το ρίξω και λίγο έξω, γιατί αλλοιώς θα σκάσω στην κυριολεξία – πράγμα που δεν θα ήθελε με τίποτα βέβαια σαν φιλάνθρωπος- αλλά συγχρόνως διαπιστώνει πως όντως, ναι ομολογουμένως θα έσκαγα και με ειλικρινή συντριβή μετανοώ για την αρρώστεια μου – αμαρτωλότητά μου, την οποία ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ και ζητώ απ αυτόν για άλλη μια φορά, ίσως πολλοστή την άφεση.
Δεν μας θέλει ‘’καθαρούς’, γιατί αυτό που θέλει να μας περάσει είναι, όχι η ηθικοηθικιστική πλευρά του κοσμικώς γίγνεσθαι, αλλά η οντολογία, που σχέση έχει με το Λόγο των όντων, το υπαρξιακό γιατί στον Πλανήτη Γη και το τι κάνουμε μ αυτό εδώ που ήρθαμε.
Αλλά δυστυχώς, θέλουμε να διακρίνουμε κατά τον τρόπο που βολεύει εμάς και όχι τον Κύριο.
Κάνεις το δικό σου θέλημα με άλλα λόγια.
Γι αυτό είπαμε στην αρχή θέλουμε διάκριση της διάκρισης , γιατί ακριβώς διάκριση από διάκριση διαφέρουν και θέλουμε να διακρίνουμε, αν όντως είναι διάκριση αυτό που λες εσύ για διάκριση. Και ποιος την έχει θα μου πεις? Ναι την είχαν και την έχουν οι θεοφώτιστοι Πατέρες, που δεν θεολογούν μεταξύ τυριού και αχλαδιού που λένε οι Γάλλοι και όπως κάνουμε όλοι εμείς, αλλά μεταξύ ακρίδων και ακρίδων και που μέσα απ την κάθαρση της καρδιάς και τον φωτισμό του νου και την προσευχή γίνονται Θεόπτες και μιλάνε – όταν μιλήσουν – όχι αυτοί, αλλά ο Θεός δια μέσου αυτών.
Μου θυμίζει η περίπτωση, αυτούς που θέλουν να κατεβάσουν στο επίπεδό τους τα πάντα, γιατί δεν μπορούν να τα φτάσουν- ξέρεις για την αλεπού έτσι? ……….
Μου γράφεις : ‘’ Άντε, εύχομαι σε ένα καλό “πλατύνθειτε”, μπας και ξεκολλήσουμε λίγο, γιατί το έχουμε παρακάνει’’ .
Ε όχι…….., Πέτρο φοιτητής είσαι?
Άφησες να σε παρασύρει η ατμόσφαιρα φοιτητικών συνελεύσεων, με τα συνθήματα, τι συμβαίνει έχασες τον έλεγχο?
Πέτρο , ότι και να μου λες, εντάξει πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, σταυροκοπιόμαστε στον ίδιο χώρο, μεταλαμβάνουμε το ίδιο αίμα και σώμα Κυρίου, πιστεύουμε στην εκ νεκρών Ανάσταση και στην Κρίση του Θεού- έτσι δεν είναι Πέτρο? αλλά βρε αδελφέ, στην ουσία των πραγμάτων, στο βίωμα, της, από εδώ και τώρα, Ουρανίου Βασιλείας του Χριστού, τι σχέση έχει ο φάντες με το ρετσινόλαδο, λέμε εμείς ο λαός.
Πέτρο, δεν δέχεται ο Χριστός να γίνει η Εκκλησία Κόσμος, και ο Κόσμος Εκκλησία.
Δεν τα λέω εγώ όλα αυτά, οι Άγιοι Πατέρες τα λένε, τα οποία έστω και αναξίως απλά μεταφέρω.-
Βοήθειά μας η Παρθένος Μαρία Πέτρο μου, σήμερα που γιορτάζουμε την κοίμησή της, να πρεσβεύει για όλους μας……..-
Συγγνώμη, διορθώνω εκεί που λέω : »…….δεν δέχεται ο Χριστός να γίνει η Εκκλησία Κόσμος, και ο Κόσμος Εκκλησία.» αντικαθιστώντας το » …και… », με το : » …..αλλά θέλει να γίνει,…… », ώστε έχουμε : » δεν δέχεται ο Χριστός να γίνει η Εκκλησία Κόσμος, αλλά θέλει να γίνει, ο Κόσμος Εκκλησία».-
@ abbi
Κοίτα, το έχουμε το θέμα. Νομίζω πως το πλησιάζουμε, θα το βρούμε 😛
Μου αρέσει η ευαισθησία όπως την κατάλαβα, πως ότι κάνουμε, εν κρυπτώ ή εν φανερώ, επιρρεάζει τον κόσμο όλο. Και η κοινωνική ευθύνη που συνεπάγεται.
Ας πάμε λοιπόν για μία συνέπεια στο βίωμα πρώτα από όλα. Κι εγώ δεν αναφέρομαι στο βίωμα το εκκλησιαστικό μόνο, αλλά και στο κοσμικό, όταν αυτό εκφράζεται ως κοινωνική πραγματικότητα που έχει περιγραφεί και μελετηθεί επαρκώς. Ούτως ή άλλως η κοινωνία μας μεγαλωμένη με τα ορθόδοξα νάματα είναι εδώ και 1.300 χρόνια, οπότε οι έννοιες, η γλώσσα και η ηθική, συνειδητά ή υποσυνείδητα ειναι κοινές σε όλους μας.
Η Εκκλησία πιθανως θα πρέπει να πάρει πιο σοβαρά τον λόγο «κατά ομοφυλοφίλων» και να κάνει τη διάκριση ανάμεσα στο ομοερωτικό συναίσθημα, την ομοερωτική επιθυμία και την ομοερωτική σεξουαλικότητα. Έχω ακούσει διάφορες τοποθετήσεις σχετικές από ανθρώπους της Εκκλησίας, με πατερικές αναφορές μάλλιστα, και πιστεύω πως πρέπει να ακουστούν ανοιχτά. Αλλιώς όντος επί του θέματος λειτουργεί απάνθρωπα με δηλώσεις σαν αυτή που σου είπα να googlαρεις. Πάρα πολύ απάνθρωπα μάλλιστα και πάρα πολύ αδιάκριτα. Ανέλυσα παραπάνω τις πραγματικές επιπτώσεις που τις πληρώνουν άνθρωποι και οικογένειες. Μη σου φαίνεται περίεργο. Μας περίσσεψε η διάκριση για να γινόμαστε τόσο εύθικτοι;
Εγώ τουλάχιστον το φέρω βάρος στη συνείδησή μου που σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπόρεσα να προστατεύσω επαρκώς παιδιά που δεχόντουσαν σχετικές υβριστικές επιθέσεις από συνομηλίκους τους. Σε μία περίπτωση μάλιστα, έτυχε να μιλήσω με ένα παιδί, στα εικοσιδύο του πλέον και δηλωμένο ομοφυλόφιλο, που μου είπε πως θυμόταν ακόμα το περιστατικό μετά από δέκα χρόνια, και περίμενε να τον προστατεύσω. Εκ των πραγμάτων όμως ήταν περιορισμένα σε γενικότητες αυτά που μπορούσα να πω στα άλλα παιδιά, ως υπεύθυνος εκπαιδευτικός. Ελπίζω σύντομα να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Ο συγκεκριμένος νέος από τα δεκαπέντε του μέχρι τα δεκαεφτά είχε κάνει τρεις απόπειρες αυτοκτονίας. Ευτυχώς τώρα είναι καλά με τον εαυτό του και ξέρει από ποιους να αμύνεται.
Η απαξίωση για τους ομοφυλόφιλους, που λες πως άδικα σε παρουσιάζω να δείχνεις, έχει να κάνει με το ότι ταυτίζεις την ομοφυλόφιλη επιθυμία και το ομοερωτικό συναίσθημα με τα κοινά πάθη και προσπαθείς να τα ξεχωρίσεις από το ομοφυλόφιλο πρόσωπο. Πιστεύεις δηλαδή πως μπορούμε κοινωνικά να «σκοτώσουμε» την ομοφυλοφιλία ως πράξη αλλά να αγαπάμε το ομοφυλόφιλο πρόσωπο. Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται και στο εξήγησα κι αυτό αναλυτικά. Όταν δηλώνει η κοινωνία την απέχθειά της απέναντι στην ομοφυλόφιλη πράξη είναι το ίδιο με το να προσβάλλει, να ακυρώνει και να καταδικάζει στο περιθώριο τον άνθρωπο που έχει ομοφυλόφιλη επιθυμία. Είναι ταυτόσημο. Από εκεί ξεκινάει ένα γαϊτανάκι παραλογισμού, υποκρισίας και ψυχολογικής καραμπόλας, που συμπαρασύρει εφήβους, τις οικογένειές τους, τους κρυφούς ομοφυλόφιλους και τις ταλαίπωρες οικογένειες που αναγκάζονται να κάνουν κ.λ.π κ.λ.π. Με πολύ επιεικείς υπολογισμούς, μία στις 5 οικογένειες αντιμετωπίζει τα άμεσα ή έμμεσα αυτά προβλήματα, με κάποιο μέλος της, τα οποία δε σταματούν να γεννούν άλλα προβλήματα και κοινωνική νοσηρότητα. Ο λαός το ζει και το γνωρίζει πολύ καλά το θέμα. Τόσο απλά, όσο γνωρίζει να διακρίνει τον «φάντες με το ρετσινόλαδο» που μου έγραψες.
Το ομοφυλόφιλο αίσθημα δεν είναι πάθος όπως η κλεπτομανία για να μπορέσουμε να προβούμε σε ακρωτηριασμό. Δεν είναι καν μέλος. Βρίσκεται στη δομή της ερωτικής ταυτότητας και ψυχοσύνθεσης αυτού που το έχει. Μόνο οι ασκητές που επιζητούν την τελειότητα, αφήνουν στην άκρη τον ανθρώπινο έρωτα και καλλιεργούν τον θείο έρωτα. Κι αυτοί με φόβο θεού το κάνουν και πρέπει τα μοναστήρια να χιλιοβεβαιώνονται για τις σωστές προϋποθέσεις πριν κάνουν δεκτό κάποιον στο μοναχισμό.
Δεν είναι όμως κοινωνική πρόταση το να μη ζήσει κάποιος την ερωτική του διάσταση. Άρα δεν μιλάμε διακριτικά αν προτάσουμε με τέτοια σθεναρότητα ως πνευματικό γενικό νόμο το να μη ζουν οι ομοφυλόφιλοι ολοκληρωμένα, όπως όλοι οι άλλοι. Εννοείται πως θα υπάρχουν ομοφυλόφιλοι που θα προτιμήσουν τον ασκητισμό. Πάρα πολλοί μάλλιστα. Για τους υπόλοιπους τι κάνουμε ως κοινωνία; Ακόμα δεν διακρίνουμε τον καιάδα του κοινωνικού περιθωρίου και της κρυφής ή διπλής ζωής που τους ρίχνουμε;
Εύκολο να διατεινόμαστε πως θέλουμε ο κόσμος να γίνει Εκκλησία. Εδώ όμως ούτε η Εκκλησία δεν καταφέρνει να γίνει Εκκλησία. Και σου κάνω συγκεκριμένη συσχέτιση επί του θέματος. Αυτά που ζει ο ανοιχτά ομοφυλόφιλος κοσμικός με αξιοπρέπεια, δεν έχουν καμία σχέση με τη νοσηρότητα των «εκκλησιαστικών» συνευρέσεων. Εκεί όντος μιλάμε πλέον για πάθη. Γιατί οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν το δέχονται ως ταυτότητα, οπότε το ζουν ως πάθος, σε όλη του τη διάσταση. Με όλες τις διαπροσωπικές και κοινωνικές επιπτώσεις του. Αν μπορείς να καταλάβεις δηλαδή (εκβιασμοί, βιασμοί, διαστροφές, παιδοφιλίες κ.λ.π.). Αυτές είναι οι κρυφές πληγές που πληρώνουμε.
Ας είμαστε ρεαλιστές πρώτα απ’ όλα. Είναι μια καλή αρχή για τη διάκριση. Για μια διάκριση στηριγμένη στην απλή λογική και το κοινωνικό βίωμα μιλάω εδώ. Απλά πράγματα πρώτα.
Το ποια είναι η διάκριση της διάκρισης και η αυθεντία που θα την αναγνωρίσει, και η αγιότητα που θα μας εμπνεύσει να την εντάξουμε στη ζωή μας, το αφήνω σε εσένα. Δώσε μου όμως κάτι καλό, οκ;
Εγώ δεν μπορώ τα μπερδεμένα, ειδικά όταν οι καταστάσεις κραυγάζουν 😉
Μέχρι τώρα εγώ βλέπω πως απλά κάποιοι από την Εκκλησία θέλουν να κλείνουν τα μάτια τους, να λένε πως δεν υπάρχει κοινωνικό αίτημα, πως μας έχει επιβληθεί έξωθεν κ.λ.π. Είναι υπεύθυνη στάση αυτή;
Η κοινωνία σήμερα περιμένει συγκεκριμένη, ξεκάθαρη και λειτουργική τοποθέτηση. Αν καταλήγουμε πως όντος δεν υπάρχει καμία δυνατότητα εκκλησιαστικής επαναπροσέγγυσης του θέματος της ομοφυλοφιλίας, και πως αυτό έχει καλυφθεί θεολογικά από την τοποθέτηση περί σοδομισμού και υπολοίπων κοινών νοσογόνων κι αντικοινωνικών παθών, τότε δεν υπάρχει καμία συζήτηση. Η Εκκλησία απλά βγαίνει από τον κοινωνικό διάλογο. Και ο κοινωνικός διάλογος συνεχίζει χωρίς την Εκκλησία. Ξεκάθαρα πράγματα.
Υ.Γ. Στα «δικά μας» τώρα.
Επειδή γράφεις πολλές φορές πως δε διαβάζω αυτά που λες με προσοχή, να σου πω πως κι εγώ το ίδιο νιώθω για εσένα, αλλά δεν το λέω.
Δεν απαντώ πάντα σε τοποθετήσεις πνευματικές που κάνεις.
Π.χ. τι να απαντήσω στο: «Εμείς οι άνθρωποι θέλουμε έναν εκκοσμικευμένο Χριστιανισμό, που θα συγχωρεί τα πάντα χωρίς καμιά διάκριση.» και παρακάτω «Θέλουμε ένα Θεό στα μέτρα μας. Κατά το δοκούν η ερμηνεία του Ευαγγελίου και τα λόγια του Χριστού».
Είναι ακαταμάχητα, ακριβώς επειδή είναι γενικά. Δεν έχουν λογική συνέπεια και συγκεκριμένη σύνδεση με κάτι από αυτά που συζητάμε. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν κι έχουν χρησιμοποιηθεί για να αντιταχθούν στο οτιδήποτε, το ίδιο άνετα.
Όπως επίσης δεν καταλαβαίνεις πως πέφτεις διαρκώς στη γνωστή διανοητική παγίδα να χρησιμοποιείς το κλασικό modus operandi που χρησιμοποιούν όλα τα ανεπαρκή συστήματα: «δε φταίει ο θεσμός αν κάτι δεν πάει καλά, φταίνε τα πρόσωπα και η ανεπαρκής εφαρμογή των αρχών». Και δώστου πάλι πνευματική ανάλυση και υψηλή θεολογία για το πως θα έπρεπε να εφαρμόσουμε τις αρχές. Οπότε κάθε φορά που αναλύω ένα συγκεκριμένο, πολύ συγκεκριμένο σημείο, απλά είναι σα να κάνω κάτι τελείως μάταιο. Και μου λες κι από πάνω πως λέω τα δικά μου. Οκ… Όταν το κάνουν οι πολιτικοί δε μας αρέσει πάντως.*
Η Εκκλησία πάντως, ως θεανθρώπινος θεσμός, φέρει το δυναμικό στοιχείο της αλλαγής μέσα της, όσο κι αν μας έχει φάει ο φόβος της αλλαγής και η παραδοσοπληξία.. Ως προς το ανθρώπινο μέρος της εκφράζεται ανθρώπινα, για να καλύψει ανθρώπινες και σύγχρονες πάντα καταστάσεις.
*(Θα λέω και θα ματαξαναλέω πως το πολιτικό μας σύστημα είναι κοπιάρισμα του εκκλησιαστικού μας βιώματος. Από τους βουλευτές και τα πολιτικά μέσα που χρησιμοποιούμε, μέχρι την προσδοκία για κοινωνική πρόνοια, βλέπω παράλληλες δομές και σκέψεις. Κι εδώ μπορώ να σου μιλήσω για κατευθείαν προβολή της οντολογικής αντίληψης της Εκκλησίας στον κόσμο και στην ματαίωση της ταυτότητας του ενεργού πολίτη και της κοσμικής πολιτείας. Παρεκτράπην του θέματος, σόρρυ…)
Και στις πνευματικές τοποθετήσεις που έχω απαντήσει, δε νομίζω πως έχει καμιά βαρύτητα ο λόγος μου. Όχι όμως ότι δεν διαβάζω τι γράφεις. Ούτε δέχομαι ότι απαντώ μεταξύ τυριού και αχλαδιού, τουλάχιστον όχι ακριβώς 😛 Όσο βλέπεις ο στόχος μου δεν είναι να μεταφέρω λόγια αλλά προσωπική εμπειρία, περισσότερο. Κι ενοείται πως δεν το κάνω θεωρητικά αυτό, με ενδιαφέρει να αλλάξουν συγκεκριμένες συνθήκες. Ως Έλληνας και ορθόδοξος χριστιανός.
Με πίστη πως η συγκατάβαση του Χριστού απέναντί μας είναι πολύ μεγαλύτερη από τη συγκατάβαση που μπορούμε να δείχνουμε εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας.
Πρότυπα και αντιπρότυπα (Michael Jackson και Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)
του Στεργίου Ν. Σάκκου
ομοτίμου καθηγητή Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
από το περιοδικό «Απολύτρωσις», τεύχος Σεπτεμβρίου 2009
Την αφορμή για το άρθρο αυτό μου δίνουν δύο θάνατοι, που συνέβησαν σε διάστημα λίγων ημερών μέσα στον Ιούλιο. Δύο διαφορετικοί θάνατοι· του διάσημου τραγουδιστή Michael Jackson και του γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού.
Η συνέχεια του άρθρου εδώ: http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1778&Itemid=158
Σημάδεψε την ιστορία του 2009 ο θάνατος του Michael Jackson. Ανεξάρτητα από το αν τα τραγούδια του ήταν του γούστου όλων, ο Jackson υπήρξε μία προσωπικότητα με εκατομμύρια θαυμαστές. Ήταν ένας πάμπλουτος άνθρωπος, που όμως δεν βρήκε την ευτυχία ούτε στη δόξα, ούτε στα χρήματα, ούτε στην επιτυχία. Ούτε φυσικά στα πλήθη των θαυμαστών του, που τον θρήνησαν επί μέρες.
Ο Jackson παρέμεινε σ’ όλη του τη ζωή μία προσωπικότητα βγαλμένη από την αρχαία ελληνική τραγωδία.
Ο Jackson παρέμεινε σ’ όλη του τη ζωή μία προσωπικότητα βγαλμένη από την αρχαία ελληνική τραγωδία. []
Η συνέχεια του άρθρου εδώ:: http://themistoklismourtzanos.blogspot.com/2010/01/michael-jackson-never-land.html
!!