Τα παιδιά και η αναγκαιότητα της τηλεόρασης
Ἕβδομη ὥρα στή Γ´ Γυμνασίου, στήν πιό ἀπειθάρχητη τάξη τοῦ σχολείου, στό τέλος μιᾶς ἡμέρας δύσκολης, ἀφοῦ τό αἴτημα γιά ἐκδρομή εἶχε ἀπορριφθεῖ. Ὅπως περίμενα, βρέθηκα ἀντιμέτωπη μέ τήν κορυφωμένη ὀργή τῶν οὕτως ἤ ἄλλως θυμωμένων μαθητῶν μου. «Γιατί νά μήν πᾶμε ἐκδρομή;», πετάχτηκε μέ ἀναίδεια ἡ Ἑλένη. Καί σάν νά εἶχε δοθεῖ τό σύνθημα γιά γενική ἐπίθεση, ἄρχισαν ὅλα νά χειρονομοῦν καί νά φωνάζουν ἀσυγκράτητα: «Θά κάψουμε τά ἀπουσιολόγια!», «Θά σπάσουμε τά τζάμια!», «Θά σκάσουμε τά λάστιχα τοῦ Διευθυντῆ. Αὐτός ὁ…». Οἱ φράσεις πού ἀκολούθησαν δέν ἦταν μόνο ἀπρεπεῖς, ἤτανε ἕως βλάσφημες. Τά κοίταζα μέ παγωμένο τρόμο στήν ψυχή. Αὐτά τά πλάσματα πού ἔβριζαν ὥς καί τόν ἴδιο τόν Θεό δέν ἦταν παρά παιδιά μόλις 15 ἐτῶν. Ἦταν τό αὔριο τοῦ κόσμου μας, ὁ κόσμος πού ἑτοιμάζουμε. «Τί περιμένεις;», σχολίασε μελαγχολικά μία συνάδελφος, «Μήπως ἔχουν σπίτια νά τά μεγαλώσουνε;». «Βλέπεις κι αὐτά πού ἔχουν…», ἀπάντησε μέ πικρή εἰρωνεία μιά ἄλλη. «Δέ βρίσκεις ἄκρη μέ τά σημερινά παιδιά. Ἄμα γίνεις μάνα, θά καταλάβεις».
Ὅλη τήν ἡμέρα προσπαθοῦσα νά καταλάβω. Μ᾽ αὐτό τό θλιβερό «γιατί;» ἔτυχε νά περνῶ κεῖνο τό βράδυ ἔξω ἀπό ἕνα στέκι, ὅπου συνάζονται οἱ ἔφηβοι· ἀγόρια καί κορίτσια ρουφούσανε μηχανικά τά καλαμάκια τους, ἐνῶ τά μάτια χαυνωμένα καί ὀρθάνοιχτα, μέναν προσηλωμένα στήν τεράστια ὀθόνη τοῦ ἀπέναντι τοίχου. «Κοίτα, ρέ. Αὐτή…», χυδαῖα σχόλια, ἀπρεπεῖς χειρονομίες, λάγνα βλέμματα. Κοίταξα φευγαλέα τό ἐπίμαχο θέαμα. Κατάλαβα… Τό πιό δημοφιλές reality τῆς τηλεόρασης.
Κατάλαβα. Μετά τό τελευταῖο χτύπημα τοῦ κουδουνιοῦ, τά παιδιά μας θά φοιτήσουν σ᾽ ἕνα ἄλλο σχολεῖο· ἕνα σχολεῖο πού δέν ξέρει ἀπό διαλείμματα, πού δέν ἀπαιτεῖ καμιά προσπάθεια. Ἀρκεῖ νά πατήσεις ἕνα μικρό κουμπί γιά νά ξεδιπλωθοῦνε οἱ μαγικές σελίδες του. Μάθημα πρῶτο: τό πιό δημοφιλές reality: νεαρά κορίτσια θά κυνηγήσουνε μέ κάθε τίμημα τό ὄνειρο μιᾶς ὀμορφιᾶς πού ἐξαργυρώνεται… Μάθημα δεύτερο: τό πιό δημοφιλές σήριαλ πού τά ὀνόματα τῶν πρωταγωνιστῶν του ἐμφανίζονται σέ ἀφελεῖς παρομοιώσεις στίς ἐκθέσεις τῶν δεκατριάχρονων: μιά νεαρή παρέα κρύβει στούς δεσμούς τῆς «φιλίας» μοιχεῖες, πορνεῖες, ἐγκαταλείψεις παιδιῶν, ἀθέμιτο χρῆμα, δολοπλοκίες, δολοφονίες· ἔνοχα μυστικά πού θά καπηλευτοῦν στό ὄνομα τοῦ τίτλου ὅ,τι πιό ἅγιο, ἁγνό καί ἱερό ποθεῖ ἡ ἀνθρώπινη ψυχή· Ἐδέμ! Τό ψέμα, ἡ μοιχεία, ἡ διαφθορά· Ἐδέμ! ὁ δικός μας Παράδεισος, ἡ ἀπόλυτη ἀντιστροφή.
Καί τά δάχτυλα θά παίζουν στό τηλεκοντρόλ καί τά παιδιά μας θά ἀποκοιμηθοῦν στό φῶς τῆς τηλεόρασης· καί τήν ἄλλη μέρα στίς σχολικές τάξεις θ᾽ ἀγγίζουμε μές στίς ψυχές ἐρείπια: μιά σκέψη ναρκωμένη κι ὅλο τόν κόσμο γυρισμένο ἀνάποδα. Κάθε ἀξία πού ἔχει ὥς τώρα συντηρήσει τή ζωή θά ἐκμηδενίζεται ὡς ἠλίθια μπροστά στό θλιβερό ἀντίστροφο: ὁ ἐσωτερικός πλοῦτος μπροστά στήν ἀπολυτοποίηση τῆς ὀμορφιᾶς, ἡ τιμιότητα στό κυνήγι τοῦ εὔκολου κέρδους, ὁ σεβασμός στήν ἀναίδεια, ἡ ἀφοσίωση τῆς ἀγάπης στήν ἐλευθεριότητα τῆς ἡδονῆς, ἡ πίστη στόν Θεό στή λατρεία τῶν ἀνθρώπινων εἰδώλων. Ἕνας ἀντεστραμμένος κόσμος, ἕνας ἄλλος κόσμος, ἕνας κόσμος ξένος…
Κι ἐγώ, μιά ἁπλή, ἀσήμαντη δασκάλα νά μοχθεῖ· πῶς ν᾽ ἀνορθώσω τά κατεσκαμμένα μέσα τους; Πῶς νά παλέψω αὐτήν τήν τραγική δικτατορία τῆς εἰκόνας ἀφοῦ ἐμεῖς, οἱ μεγαλύτεροι, ἐμεῖς, οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς τους, ἐπιλέγουμε αὐτήν τή μαστρωπό νά δίνει στά παιδιά αὐτά πού δέν προφθαίνουμε; Ἀφοῦ οἱ ἴδιοι μας λαγνεύουμε μ᾽ αὐτήν τή μαστρωπό, ρουφοῦμε συντροφιά μέ τά παιδιά μας τήν ἀποφορά τῶν σκουπιδιῶν της μέσα στό χῶρο τόν πανίερο τῆς προσωπικῆς μας ἐκκλησιᾶς, μέσα στό σπιτικό πού εὐλόγησε τό ἅγιο μυστήριο τοῦ Θεοῦ;
«Δέ βρίσκεις ἄκρη μέ τά σημερινά παιδιά. Τί περιμένουμε;». «Τί περιμένουμε;», ἀπάντησα ἐπαναλαμβάνοντας τό γνώριμο ἀπογοητευμένο ἐρώτημα. «Ὅταν ἡ τηλεόραση παίζει στά σπίτια μας μέρα καί νύχτα, τί νά περιμένουμε;». Μέ κοίταξαν μέ ἔκπληξη οἱ συνάδελφοι. «Δέν ἔχεις ἄδικο», σχολίασε κάποιος σκεφτικά. «Μά, ἄς εἴμαστε ρεαλιστές. Μποροῦμε νά ζήσουμε καί χωρίς τηλεόραση».
Ὄχι, δέν μποροῦμε. Ἄς εἴμαστε ρεαλιστές. Δέν μποροῦμε, γιατί μᾶς πνίγει ἡ μοναξιά κι ἔχουμε ἀνάγκη νά βλέπουμε ἕνα πρόσωπο ἀνθρώπινο, ἔστω καί πίσω ἀπ᾽ τό γυαλί· γιατί στά σπίτια μας ἔχει πέσει σιωπή κι ἔχουμε ἀνάγκη μιά ἀλλότρια φωνή νά πνίξει τήν κραυγή τῆς ἀποξένωσης· γιατί τό σῶμα μας καί ἡ ψυχή μας περιφέρονται κατάκοπα, κι ἔχουμε ἀνάγκη νά ξεδώσουμε, νά δραπετεύσουμε στήν ἐλαφρότητα· γιατί εἶναι ἀφόρητο νά δοῦμε μέσα μας κι ἔχουμε ἀνάγκη νά κοιτοῦμε ἔξω, ὅσο πιό ἔξω γίνεται· γιατί μέ δύο λέξεις ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ναρκωτικό νά μᾶς κοιμίζει τήν ὀδύνη μας κι ἡ τηλεόραση εἶναι τό πιό εὔκολο, φθηνό, «ἀκίνδυνο» ναρκωτικό πού βρίσκουμε.
Δέν μποροῦμε λοιπόν. Ἀκόμα καί γιά τά παιδιά μας ἡ θυσία θά μᾶς ἤτανε ἀβάσταχτη, γιατί μᾶς λείπει ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη, ἡ χαρά· τό ὀξυγόνο τῆς ζωῆς. Ἡ ἀγάπη· ἡ εἰρήνη· ἡ χαρά: Εἶπα αὐτές τίς λέξεις τίς εὐλογημένες μέσα μου κι αὐθόρμητα θυμήθηκα τό στίχο τῆς Γραφῆς· «Ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…». Ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη· ὁ Παράκλητος. Ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη· ὁ Θεός. Κι ἔνιωσα νά φωτίζεται ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά μου, ἡ ὕπαρξή μου ὁλόκληρη…
Ἄχ, ἄν μπορούσαμε ἤ μᾶλλον ἄν ἀποφασίζαμε ν᾽ ἀνοίξουμε μιά χαραμάδα μές στή φυλακή τοῦ κόσμου μας, νά ἐλευθερώσουμε τό στριμωγμένο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ· μιά ἡλιαχτίδα στά θαμπά μας σύννεφα. Ἄχ, ἄν τοῦ δώσουμε τό λίγο, τό ἐλάχιστο τῆς ὕπαρξής μας, ἕνα μονάχα «ἐλθέ καί σκήνωσον». Ἐκεῖνος ἀγαπητικά, φιλόστοργα, σάν τότε τά ψωμιά, θά πολλαπλασιάσει τό ἐλάχιστο, θά κάνει τό λίγο μας πολύ, πολύ: τήν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ· κελάρυσμα χαρᾶς βαθειᾶς καί ἤρεμης, ἁπλοχωριά ἀγάπης· ἡ ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ φιλί ζωῆς στήν ἐρημία μας.
Τότε θά κλείναμε τήν τηλεόραση. Τότε δέν θά τολμούσαμε νά τήν ἀνοίξουμε μή μᾶς ληστέψει τή χαρά.
Ὑπάρχουν κάποιοι, κάποιοι ξενιτεμένοι τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο μας πού ζοῦν δίχως τηλεόραση, πού τά παιδιά τους μεγαλώνουν ἰσορροπημένα κι ἀτραυμάτιστα. Εἶναι οἱ ξένοι, οἱ «ἀπόκοσμοι» κι ὅμως οἱ πιό κοντά στόν κόσμο, οἱ πλησίον του· αὐτοί πού τόν κατανοοῦν βαθιά, γιατί βαθιά τόν ἀγαποῦν, γιατί ἀγκαλιάζουν τό λεπρό του σῶμα μέ τόν πόνο τοῦ σταυροῦ. Εἶναι αὐτοί πού βλέπουνε μιά ἄλλη τηλεόραση μέ τή συχνότητα τοῦ Πνεύματος, τίς ὀμορφιές τῆς θεϊκῆς Ἐδέμ.
Ἐκεῖνοι μπόρεσαν. Τό πείραμα τοῦ Παρακλήτου στή ζωή τους πέτυχε. Ὅμως τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δέν ξέρει διακρίσεις. Ἐκλιπαρεῖ μέ παραπονεμένες οἰμωγές στά βάθη μας.
Ἄς τό τολμήσουμε νά δοκιμάσουμε τή θέση καί τήν ἄρνηση, ἀμφίδρομα· νά ἀνοίξουμε τούς δέκτες τοῦ Θεοῦ, νά κλείσουμε τήν τηλεόραση. Νά κλείσουμε τήν τηλεόραση, ν᾽ ἀνοίξουμε τούς δέκτες τοῦ Θεοῦ.
Σέ ὅσα σπίτια κλείσει ἡ τηλεόραση, τόσα παιδιά θά ἔχουνε δικαίωμα στήν παιδικότητα· τόσο ὁ κόσμος θά ἔχει δικαίωμα στήν ἐλπίδα. Ἄς τό δοκιμάσουμε. Γιά τίς ἀθάνατες ψυχές μας, γιά τήν ἀγάπη τῶν παιδιῶν πού μεγαλώνουμε. Ἀξίζουν, τους τό ὀφείλουμε.
Της Μαρίας Σωτηρίου
Πηγή: Η Άλλη Όψις
Πανέμορφο κείμενο για μια κακάσχημη πραγματικότητα.
Εύχομαι και ελπίζω να μην είναι τόσο τραγικά τα πράγματα.
Εύχομαι και ελπίζω να μπορούμε με την βοήθεια του Θεού να κάνουμε την διαφορά ακόμη και μέσα σε αυτήν την δύσκολη πραγματικότητα. Που όσο και να προσπαθείς να προφυλάξεις τα παιδιά σου πάντα θα είναι εκτεθειμένα.
Αλλιώς με τι κουράγιο να ξεκινήσει κανείς να κάνει οικογένεια;
Πως μπορουμε τετοια κειμενα να τα αναδημοσηευομε στο facebook;
Πρίν παντρευτοῦμε μέ τόν σύζυγό μου συμφωνήσαμε: Ἤ ἐμεῖς ἤ τό «κουτί». Ἦταν μία ἀπό τίς προϋποθέσεις γιά τόν γάμο μας. Προτιμήσαμε τό «ἐμεῖς» καί τώρα ἀπολαμβάνουμε τήν οἰκογένειά μας.
Γεωργία
υ.γ. Νομίζω εἶναι θέμα ἀποκοπῆς ἀπό ἕνα πάθος. Ὁ Θεός περιμένει τό «θέλω» μας. Αὐτός προσθέτει τήν ἀνδρεία.
🙂 καλην εσπέραν…
σε ολους τους Ανθρώπους….
Ολοι οι Αγιοι Πατερες λένε να έχουμε διάκριση…
Συγνώμη, το ιντερνετ,το ραδιόφωνο και τα dvd ΔΕΝ βλάπτουν
αν δεν διαλέξουμε κι αν δεν επιλέξουμε σωστά?
Ξερετε τι είναι να εισαι αναπηρος στην Ελλάδα?
να θες να πας σε 3-5 μοναστηρια/προσκυνηματα και να περιμένεις πότε θα βάλει η Ετ3 ή το 4ε αφιερωματα?
κρινεται εκ του προχειρου οσοι πετατε στα σκουπιδια κατι
το οποιο-αν βρεις τα καλα του-οσο λιγα κι αν ειναι
δεν χρειάζεται να το πεταξεις.
Βεβαια υπαρχουν κ αδυναμοι χαρακτηρες+επιρεπεις
στην αμαρτια και δεν μπορουν να ατισταθουν και να την κλεισουν.
καθε ψυχη ειναι μοναδικη-διαφορετικη,,,,
καθε ενας μας θα κριθει απο την προαίρεση του.
Τι κι αν πεταξεις τη ΤΒ και μετα το λες με περηφανεια και κορδωνεσαι και διαβαζεις ενα καρο βιβλια,
αλλα ταπεινωση μηδεν?????????
ας ειμαστε ταπεινοι
εν μετανοια+Αγάπη
και η τβ μπορει να χρησιμευσει σε κατι
και αν θελουμε μπορουμε να κανουμε ολοι μας τους ανθρωπους που δουλευουν σε αυτην,να θυμηθουν τον Θεο…
πως?
γραφοντας μαιλσ+γραμματα
με ευχες ένΘεες+εγκάρδιες στελνοντας μια εικονιτσα
ομολογωντας ενα θαυμα,
λεγοντας το σωστο+το δικαιο και
υποστηριζοντας τον αδύναμο.
αν θελει κανεις μπορει να κανει πολλα για Τον Χριστο
και τις ψυχες ολων
προς Δοξαν Θεου
και ωφελεια παντων…………….
ευλογησον.+.
ευχαριστω………….+
Είσαι τηλεορασάκιας ασθενούλα;
vlepw oti me anapauei 🙂
asthenoyliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!!
kanw epilogi,
den vlepw oti nanai.
stin Et3 exei wraies ekpompes me monastiria Orthodoxa
kai vlepw me zapping enimerwtika to prwi
merikes fores
elaxista…………
stelnw mails-sms-grammata
ki an xreiastei tous ta xwnw kiolas
se oti adiko,kako+AnHthikon……………………..
giati rwtas asthenouliiiiiiiiiiiiiiii? 🙂
eksafanizoooooooooooolllll!!!!? _ 🙂
ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΑΘΟΣ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ,ΠΩΣ ΘΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΑΣ ΚΤΛ.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ.
Κι εγώ… με τον αέρα παχαίνω!Τι τρώω;Επιλεκτικά…λίγα μακαρόνια και τριάμισυ πεπόνια…
Το θέμα είναι οτι νιώθουμε πως η τηλεόραση μας αναπαύει. Από τι άραγε;
Αν την πετάξουμε,τι θα βάλουμε στη θέση της;
Πόση ελευθερία εξασκούμε κάνοντας ζάπινγκ;
Τι άλλοθι θα προσφέρω εγώ στον εαυτό μου που μπαινοβγαίνω στο διαδίκτυο απο τα χαράματα μέχρι νυκτός
κι έχω κατσιάσει το ποντίκι απο το κλικ κλικ;
(το πολύ το κλικι κλικι κάνει το παιδί φιρίκι).
Ἔκθεση ἀπὸ μαθητὴ τοῦ δημοτικοῦ μὲ θέμα: «Τὶ νὰ ζητήσω ἀπὸ τὸν Θεό».
«Θεέ μου, ἀπόψε σοῦ ζητάω κάτι ποὺ τὸ θέλω πάρα πολύ. Θέλω νὰ μὲ κάνεις τηλεόραση! Θέλω νὰ πάρω τὴ θέση τῆς τηλεόρασης ποὺ εἶναι στὸ σπίτι μου. Νὰ ἔχω τὸ δικό μου χῶρο. Νὰ ἔχω τὴν οἰκογένειά μου γύρω ἀπὸ ἐμένα. Νὰ μὲ παίρνουν στὰ σοβαρὰ ὅταν μιλάω. Θέλω νὰ εἶμαι τὸ κέντρο τῆς προσοχῆς καὶ νὰ μὲ ἀκοῦνε οἱ ἄλλοι χωρὶς διακοπὲς ἢ ἐρωτήσεις. Θέλω νὰ ἔχω τὴν ἴδια φροντίδα ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση ὅταν δὲν λειτουργεῖ. Ὅταν εἶμαι τηλεόραση, θἄχω τὴν παρέα τοῦ πατέρα μου ὅταν ἔρχεται σπίτι ἀπὸ τὴ δουλειά, ἀκόμα κι ἂν εἶναι κουρασμένος. Καὶ θέλω τὴ μαμά μου νὰ μὲ θέλει ὅταν εἶναι λυπημένη καὶ στενοχωρημένη, ἀντί νὰ μὲ ἀγνοεῖ… Θέλω τ΄ ἀδέλφια μου νὰ μαλώνουν γιὰ τὸ ποιὸς θὰ περνάει ὧρες μαζί μου. Θέλω νὰ νοιώθω ὅτι ἡ οἰκογένειά μου ἀφήνει τὰ πάντα στὴν ἄκρη, πότε – πότε, μόνο γιὰ νὰ περάσει λίγο χρόνο μὲ μένα. Καὶ τὸ τελευταῖο, κάνε με ἔτσι ὥστε νὰ τοὺς κάνω ὅλους εὐτυχισμένους καὶ χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο νὰ γίνω σὰν μιὰ τηλεόραση!»
Τὴ δασκάλα ποὺ τὴν διάβασε (καθὼς βαθμολογοῦσε) τὴν ἔκανε νὰ κλάψει. Ὁ σύζυγός της ποὺ μόλις εἶχε μπεῖ στὸ σπίτι, τὴ ρώτησε: «τὶ συμβαίνει;» Αὐτὴ ἀπάντησε: «Διάβασε αὐτὴ τὴν ἔκθεση, τὴν ἔχει γράψει ἕνας μαθητής μου». Ὁ σύζυγος εἶπε: «Τὸ καημένο τὸ παιδί. Τὶ ἀδιάφοροι γονεῖς εἶναι αὐτοί!» Τότε αὐτὴ τὸν κοίταξε καὶ εἶπε: «Αὐτὴ ἡ ἔκθεση εἶναι τοῦ γιοῦ μας!..»
δεν ξερω αν είναι αληθινο, μου το στείλανε και ταιριαζει με το θεμα.
κρινεις εξ ιδίων τα αλλότρια βρε ανωνυμη αδελφη ?!
επειδη εσυ εισαι παιδι φιρικι
νομιζεις οτι ειναι και ολοι οι αλλοι?
αυριο Κυριακη,μετα την μεταδοση της θειας Λειτουργιας
ειχε/εχει μια εκπομπη στην Ετ3 για μοναστηρια
Ορθοδοξα,
αυτο με αναπαυει εμενα!
τραβας κανα ζόρι?
επειδη εσεις εχετε φτασει στα άκρα
στην ασκηση Η στην Θεωση
νομιζετε οτι ολοι οι αλλοι μπορουν?
εχεις σοβαρο προβλημα ανωνυμε ασθενη του 9,σχολίου.
εχεις πολυ κακία και μιλας ασχημα…
ευχομαι ο Θεος να σου δωσει ενα ΚΑΛΟ+ΓΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ
ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙΣ….
κι αν κοροιδεύεις κατι
προσεχε μη το λουστεις!
πιες τις μπυριτσες σου
και τα τσιγαριλικια σου
και να ΘΥΜΑΣΑΙ…
ΠΩς ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΛΙΩΝΕΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑ
Η ΚΑΚία ΌΜΩΣ ΚΑΙ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
ΟΥΤΕ ΛΙΩΝΟΥΝ
ΟΥΤΕ ΕΞΑΤΜΙΖΟΝΤΑΙ….
ΑΜΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΤΗΝ ΤΒ
ΠΕΤΑ ΤΗ….
ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙΣ…
ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΣΕΡΦΑΡΕΙΣ!!!
εγω στο ιντερνετ μπαινω για λιγο
μεσ τη μερα Η τη νυχτα
και σε τελικη αναλυση
δεν θα σου δωσω και αναφορα τι κανω….
αν θεσ αλλαζουμε ΣΤΑΥΡΟΥΣ ΚΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ
ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΚΛΠ
ΚΑΙ ΜΕΤΑ
μας λες αν αντεχεις….
οκ?
αντε,καλη μετανοια….
ΜΑΡΙΝΑ
εγω αν εγραφα γραμμα στο Θεο
θα ζητουσα να βαλει ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥΣ
ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΣΤΟΥΣ ΜΙΖΕΡΟΥΣ
ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΜΗ
ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΑΝΥΠΟΦΟΡΑ ΟΔΥΝΗΡΗ
ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ Η ΑΓΑΠΗ.
ΕΨΥΓΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ….
ΕΙΝΑΙ ΜΕΣ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ,ΜΕΣ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑ.
ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΙΑ? ΜΗΔΕΝ=0.
ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ….
ημαρτον και ξανα Ημαρτον Κυριε…
τελευταια,μονο μία απορια μου απεμεινε…
απο τις αλλες αποριες -παραιτηθηκα προ πολλου…
ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ ΜΕ ΕΦΤΙΑΞΕς ΤΗΝ ΑΧΡΕΙαΣΤΗ?
ΓΙΑΤΙ?
ΑΦΟΥ ΗΞΕΡΕς ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΕΞΩ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΗ ΑΥΤΗ
ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ
ΤΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑ
ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΝ ΤΗΣ ΘΛΙΒΕΡΗΣ ΑΥΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ,,,,
ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ?
ΗΜΑΡΤΟΝ….πεσ μου,δειξε μου…
ακομα και σε σελίδες που υποτιθεται
οτι ειναι παιδια Σου Κυριε
αντι Αγαπης
πικρα και ξυδι….
γιατι Κυριε?
γιατι?
ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΦΤΙΑΞΕΣ?
ΑΦΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΟ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΠΙΑ…
ΑΦΟΥ ΗΞΕΡΕς ΟΤΙ ΟΛΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΤΣΙ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ Τ’ΑΝΤΕΧΩ…
ΓΙΑΤΙ?
ΗΜΑΡΤΟΝ ΚΥΡΙΕ….
εγω δεν θελω να με κανεις τηλεοραση
διοτι δεν ειμαι σαν αυτο το παιδακι
με μαμα-μπαμπα και τα λοιπα///
ειμαι ανευ…
το ξερεις…
οποτε…κανε με ενα δεντρο
να με καψουν τα αντιΧριστα συνασπιστηρια αυριο
να καω να τελειωνω.
κανε με πατινι
ουτωσ Η άλλως με πατανε…
κανε με
φρουτο
να με φαει ενα παιδακι να χαρει…
κανε με μια σοκολατα Η παγωτο
να λιωσω
να χαθω…..
+ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ+
είναι πολύ δύσκολο 🙁
την σήμερον ημέραν
να καταφέρει ενας γονιος να δωσει στο παιδί του να
καταλάβει, πόσα ψυχοβλαβή πραγματα εχει η τβ.
ενα παιδι πρεπει να ειναι πολυ δεκτικο
πολυ μέσα στα μυστηρια
ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ
ωστε να μη θελει και το ιδιο το παιδι
να βλεπει αηδιες καρτουνσ τερατα κλπ ψυχανώμαλα 🙁
και κάκιστα και για την παιδικη ψυχη(αλλα και για την δικη μας)θεάματα.
ΜόΝΟ ΤΗΝ Χάηντη μπορω να αντεξω…
🙂 ειναι πολυ γλυκο κοριτσακι στις αλπεις
και εχει νορμαλ πουλακια,δεντρακια,βουναλακια,
κατσικουλες,τον Πητερ φιλο ανθρωπο και ΟΥΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ
ΕΞΩΓΙΗΝΟ!!!!!!!!!!!!!
🙂
ANYway,
IT S A TUFF WORLD….
🙁
τα παιδια ειναι θυματα σε αυτο τον κοσμο…
ask me…. 🙁
Καλησπέρα μικρή μου Χάιντι!
Τίποτα απο αυτά που έστειλα δεν αναφερόταν σε σένα.
Δικοί μου προβληματισμοί ή αν θέλεις ανησυχίες.
Ομοιοπαθείς άνθρωποι είμαστε,be cool!
Εγώ είμαι το φιρίκι τέλος πάντων, που καλύτερα να μασάω παρά να μιλάω όπου βρώ…
excuse me totes bre 🙂
eimai kai xazoulikon, alla epeidis
se miliksa prin milikseis/apantiseis
nomiza omileis/apeu8inesai se mena…. 🙂
sygnwmi! 🙁
forgive me plizzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz…!
eipame to iQ mou den einai se stathero simeion….
mia anw mia katw
opws o dow jones!
kisses+
Haidi…xxx
🙂 makia se ola ta kala paizakia…………..
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
🙂
http://www.youtube.com/watch?v=7tb7q6qoJfw&feature=related
BRES ME STO DROMO TWN ASTERIWN….