μπορώ να σας στείλω ποιήματά μου για δημοσίευση?
είμαι εκπαιδευτικός κ έχω εκδόσει μια ποιητική συλλογή απ’ τις εκδ. gutenberg με τίτλο «παιχνίδι αιχμηρό»
Ευχαριστώ
Το διάνεμά σου μες στο σπίτι
σαν να μην έχεις φύγει από καιρό
κάπου κάπου θαρρώ πως τις νύχτες
κάποιος ποτίζει το βασιλικό
και σαν δροσίζει τα χαράματα
κλείνει απαλά το τζάμι.
Νάρχεσαι
Να με ξυπνάς
Και να μου σκεπάζεις την πλάτη
Όπως τότε.
Να μου διαβάζεις στη γωνιά μας
απ’ το παλιό αναγνωστικό.
Έχει άλλη γλύκα ο Παπαδιαμάντης
απ’ το στόμα σου,μάνα.
Άλλο βάρος τα Συναξάρια…
Δρόσισαν πια τα βραδάκια στη βεράντα
δεν είναι να μένεις μέχρι αργά.
Κι’ η θάλασσα στο βάθος απόμακρη
Σαν να μην την αγγίξαμε ποτέ…
Οι σκόρπιες εφημερίδες στο τραπέζι
σαλεύουν στα φθινοπωρινά σινιάλα
κι’ οι μικροί ανεμόμυλοι στις γλάστρες με τους κάκτους έχουν τρελαθεί!
Τακτοποιώ τα καλοκαιρινά μου λάφυρα
στα γυάλινα βάζα
προσέχοντας μη σπάσει ο μικρός ιππόκαμπος
και τ’ αυτιά της Αφροδίτης.
Κοχύλια,βότσαλα,μεγάλα και μικρά
άσπρα,μαύρα και χρωματιστά
τ’ αραδιάζω με σπουδή στο περβάζι.
Πόσα καλοκαίρια χωράνε σ’ ένα σπίτι!
Αν είχαν στόμα…
Παίρνω μέσα τις ψάθινες καρέκλες.
Μάζεψε και τα μαξιλάρια απ’ το πεζουλάκι.
Έρχεται βροχή…
Θα ήθελα κι εγώ να σ` ευχαριστήσω αδελφή Νόνη (νομίζω ο Κύριος μου δίνει το προνόμιο και την τιμή να σε προσφωνήσω έτσι) !
Όπως έχει πει πολύ σοφά και ο μακάριος γέροντας Πορφύριος, »ο Χριστιανός πρέπει να γίνει πρώτα ποιητής….να πετάει στην θάλλασα, στα λουλούδια, στην φύση…..».
ΥΠΟΚΛΙΣΗ
Το μονοπάτι φτάνει στον λόφο με τα κυκλάμινα.
Αμέτρητα ροζ κεφαλάκια
υποκλίνονται στον ήλιο που ξεμακραίνει.
Σαν κάποιος να πήρε απ’ το τοπίο τη χαρά.
Νωχελική πορεία προς το Χειμώνα
η γραμμή ανάμεσα στα δέντρα.
Κοιτώ με τις ώρες τους σχηματισμούς των πουλιών
στην πρώτη βροχή.
Τους ακολουθώ με το βλέμμα μέχρι τον ορίζοντα.
Τρυπάω τα σύννεφα
Γυρεύω τη χώρα του Καλοκαιριού
Μα χάνω το δρόμο…
Προσγειώνομαι στο λόφο
Χρωματίζω τη θλίψη μου
Τη βαφτίζω ελπίδα
κι’ υποκλίνομαι ευλαβικά στο Φθινόπωρο.
φύγατε και με αφήσατε,άδειασε η ζωή μου μα η αναμνησή σας έμεινε για πάντα στη ψυχή μου. Από μικρή με πήρατε μέσα στην αγκαλιά σας αγάπη πολύ μου δώσατε με όλη την καρδιά σας. Μάνα,πατέρας,μου σταθήκατε όλα αυτά τα χρόνια και όταν εγώ σας πλήγωνα,μου δείχνατε συμπόνια. Τι βάσανα περάσατε και οι δύο στη ζωή σας μα μείνατε ξεχωριστοί ως το τέλος της πνοή σας. Με νοσταλγία αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια τότε που πίστευα μικρή πως θα σας είχα αιώνια. Ο χωρισμός μας άφησε την πίκρα στη ζωή μου και όταν σας σκέφτομαι πονά ακομή και η ψυχή μου. Αν δεν σας φέρθηκα καλά,ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ζητάω εύχομαι να μου την δώσετε στο θεό παρακαλάω. Αχάριστη αν στάθηκα και άδικη μαζι σας ξέρω ότι κακία δεν μου κρατήσατε όταν έβγαινε η ψυχή σας. Και εκεί ψηλά που είσαστε ,πιστεύω μαζί και οι δύο σας με προστατεύετε ξανά,και με έχετε εμπρό σας. Ακόμη και αν φύγετε,ποτέ δεν σας ξεχνάω σας νιωθώ πάντα δίπλα μου,και έτσι προχοράω. Και όταν με το θέλημα θεού θα έρθει και η σειρά μου παππού,γιαγια μου,θα είσαστε και πάλι εσείς κοντά μου.
Οι άνθρωποι με κάνουννα φοβάμαι.
Οι άνθρωποι με κάνουν να νιώθω πως υπάρχω.
Νιώθω πως βλέπω, νιώθω πως έβλεπα αλλά
έβλεπα σκοτάδι και όπως κυλάει πάλι θα δω πως
δε βλέπω…Θέλω να βλέπω αυτό
που προσπαθώ σ’ εμένα. Προσπάθεια αδιάκοπη. Και Κουράζομαι. Κι εκεί απογοητεύομαι, κι εκεί φοβάμαι, κι εκεί κλείνω ταμάτια, κι εκεί χάνομαι, νιώθω ακόμα κι εκεί το κενο και εκεί έρχεται το καινό γιατί συνειδητοποιώ πως κι εκεί νιώθω άρα πρέπει να δω.
Μόλις καταφέρω να δω εμένα θα δώ κι εσένα. Κι εσύ
βλέπεις, έχεις δει και θα δεις.
Όμως εσύ θα με αφήσεις να σε δω; Θα σεαφήσεις να με δεις ή μήπως κι εσύ ακόμα φοβάσαι;
Κι εγώ φοβόμουν αλλά όχι τους ανθρώπους τελικά φοβόμουν εμένα και φόβησα κι εσένα. Ίσως
έφταιγε εκείνος, ίσως εκείνη, ίσως εσύ,ίσως εγώ, ίσως το χώμα, ίσως το νερό.
Έγιναν λάσπη μα απο λάσπη φτιάξαμε σπίτια, στη λάσπη ζωγράφισα πρόσωπα αυτά ύστερα μαρμάρωσαν. Είναι σίγουρο πως έπαιξες κι εσύ.
Αυτό να θυμάσαι και ποτέ να μη φοβάσαι.
Να φοβάσαι μόνο να ξεχάσεις,να ξεχάσεις ναι νιώθεις, να ξεχάσεις πως οι άνθρωποι σε κάνουν να υπάρχεις, αυτοί μόνο πως υπήρξες.
μπορώ να σας στείλω ποιήματά μου για δημοσίευση?
είμαι εκπαιδευτικός κ έχω εκδόσει μια ποιητική συλλογή απ’ τις εκδ. gutenberg με τίτλο «παιχνίδι αιχμηρό»
Ευχαριστώ
Μάνα
Το διάνεμά σου μες στο σπίτι
σαν να μην έχεις φύγει από καιρό
κάπου κάπου θαρρώ πως τις νύχτες
κάποιος ποτίζει το βασιλικό
και σαν δροσίζει τα χαράματα
κλείνει απαλά το τζάμι.
Νάρχεσαι
Να με ξυπνάς
Και να μου σκεπάζεις την πλάτη
Όπως τότε.
Να μου διαβάζεις στη γωνιά μας
απ’ το παλιό αναγνωστικό.
Έχει άλλη γλύκα ο Παπαδιαμάντης
απ’ το στόμα σου,μάνα.
Άλλο βάρος τα Συναξάρια…
ΠΟΛΥ ΤΡΥΦΕΡΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΟΥ. ΕΧΑΣΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ, ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΑΓΓΙΞΕ ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗ ΜΑΝΑ.
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΣΙΝΙΑΛΑ
Δρόσισαν πια τα βραδάκια στη βεράντα
δεν είναι να μένεις μέχρι αργά.
Κι’ η θάλασσα στο βάθος απόμακρη
Σαν να μην την αγγίξαμε ποτέ…
Οι σκόρπιες εφημερίδες στο τραπέζι
σαλεύουν στα φθινοπωρινά σινιάλα
κι’ οι μικροί ανεμόμυλοι στις γλάστρες με τους κάκτους έχουν τρελαθεί!
Τακτοποιώ τα καλοκαιρινά μου λάφυρα
στα γυάλινα βάζα
προσέχοντας μη σπάσει ο μικρός ιππόκαμπος
και τ’ αυτιά της Αφροδίτης.
Κοχύλια,βότσαλα,μεγάλα και μικρά
άσπρα,μαύρα και χρωματιστά
τ’ αραδιάζω με σπουδή στο περβάζι.
Πόσα καλοκαίρια χωράνε σ’ ένα σπίτι!
Αν είχαν στόμα…
Παίρνω μέσα τις ψάθινες καρέκλες.
Μάζεψε και τα μαξιλάρια απ’ το πεζουλάκι.
Έρχεται βροχή…
Νόνη σε ευχαριστούμε για τα όμορφα ποιήματά σου, θα τα παρουσιάσουμε με χαρά στο ιστολόγιο.
Θα ήθελα κι εγώ να σ` ευχαριστήσω αδελφή Νόνη (νομίζω ο Κύριος μου δίνει το προνόμιο και την τιμή να σε προσφωνήσω έτσι) !
Όπως έχει πει πολύ σοφά και ο μακάριος γέροντας Πορφύριος, »ο Χριστιανός πρέπει να γίνει πρώτα ποιητής….να πετάει στην θάλλασα, στα λουλούδια, στην φύση…..».
ΥΠΟΚΛΙΣΗ
Το μονοπάτι φτάνει στον λόφο με τα κυκλάμινα.
Αμέτρητα ροζ κεφαλάκια
υποκλίνονται στον ήλιο που ξεμακραίνει.
Σαν κάποιος να πήρε απ’ το τοπίο τη χαρά.
Νωχελική πορεία προς το Χειμώνα
η γραμμή ανάμεσα στα δέντρα.
Κοιτώ με τις ώρες τους σχηματισμούς των πουλιών
στην πρώτη βροχή.
Τους ακολουθώ με το βλέμμα μέχρι τον ορίζοντα.
Τρυπάω τα σύννεφα
Γυρεύω τη χώρα του Καλοκαιριού
Μα χάνω το δρόμο…
Προσγειώνομαι στο λόφο
Χρωματίζω τη θλίψη μου
Τη βαφτίζω ελπίδα
κι’ υποκλίνομαι ευλαβικά στο Φθινόπωρο.
Τα ποιήματα είναι απ’ την ποιητική συλλογή «Παιχνίδι αιχμηρό»που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2009 απ’ τις εκδόσεις gutenberg.
Παρακαλώ διορθωστε στον πρώτο στίχο τη λέξη δρόμος κ γράψτε τη λέξη λόφος.δηλ «το μονοπάτι φτάνει στο λόφο με τα κυκλάμινα»
Ευχαριστώ
Πολύ όμορφα.
«Και πεθαίνουμε στερημένοι/σ’ έναν Παράδεισο από λέξεις…»(Τάσος Λειβαδίτης)
φύγατε και με αφήσατε,άδειασε η ζωή μου μα η αναμνησή σας έμεινε για πάντα στη ψυχή μου. Από μικρή με πήρατε μέσα στην αγκαλιά σας αγάπη πολύ μου δώσατε με όλη την καρδιά σας. Μάνα,πατέρας,μου σταθήκατε όλα αυτά τα χρόνια και όταν εγώ σας πλήγωνα,μου δείχνατε συμπόνια. Τι βάσανα περάσατε και οι δύο στη ζωή σας μα μείνατε ξεχωριστοί ως το τέλος της πνοή σας. Με νοσταλγία αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια τότε που πίστευα μικρή πως θα σας είχα αιώνια. Ο χωρισμός μας άφησε την πίκρα στη ζωή μου και όταν σας σκέφτομαι πονά ακομή και η ψυχή μου. Αν δεν σας φέρθηκα καλά,ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ζητάω εύχομαι να μου την δώσετε στο θεό παρακαλάω. Αχάριστη αν στάθηκα και άδικη μαζι σας ξέρω ότι κακία δεν μου κρατήσατε όταν έβγαινε η ψυχή σας. Και εκεί ψηλά που είσαστε ,πιστεύω μαζί και οι δύο σας με προστατεύετε ξανά,και με έχετε εμπρό σας. Ακόμη και αν φύγετε,ποτέ δεν σας ξεχνάω σας νιωθώ πάντα δίπλα μου,και έτσι προχοράω. Και όταν με το θέλημα θεού θα έρθει και η σειρά μου παππού,γιαγια μου,θα είσαστε και πάλι εσείς κοντά μου.
Οι Πρόγονοι
Καλά είναι να θυμάσαι
Αυτούς, που χρόνια πρίν περπάτησαν
Στη γή αυτή απάνω.
Τα γέλια τους,
σαν θρόυσμα τ΄ανέμου ακούγονται
στις παρυχές του χρόνου
Αυτοί που κάποτε
Τον κόσμο διοικούσαν
Ένα μ αυτόν τελικά έγιναν
Ένα με το χώμα, που τόσο αγαπούσαν
Καλά είναι να θυμάσαι
Αυτούς που χωρίς, εσύ δεν θα υπήρχες
Σ’ αυτό το χώμα που τόσο αγαπάς….
Παύση
«Μικρή διακοπή της συνέχειας μουσικού μέλους»
Παύση
Ένα τέλος μικρής διάρκειας.
Τέλος
Η ολοκλήρωση ενός εξελικτικού κύκλου γεγονότων και συναισθημάτων
Εάν η παύση κατά τη μικρή χρονική της διάρκεια,
δεν πάρει μορφή καθαρού-οριστικού τέλους,
η συνέχεια του μουσικού μέλους δεν είναι τόσο φωτεινή.
Γι αυτό η παύση ( για να υποστηρίξει την ύπαρξη της)
Πρέπει να μην ξεχωρίζει απ’ το τέλος σαν αίσθηση
Αλλιώς δεν θα ‘ναι παύση, μα συνοχή.
Οι άνθρωποι με κάνουννα φοβάμαι.
Οι άνθρωποι με κάνουν να νιώθω πως υπάρχω.
Νιώθω πως βλέπω, νιώθω πως έβλεπα αλλά
έβλεπα σκοτάδι και όπως κυλάει πάλι θα δω πως
δε βλέπω…Θέλω να βλέπω αυτό
που προσπαθώ σ’ εμένα. Προσπάθεια αδιάκοπη. Και Κουράζομαι. Κι εκεί απογοητεύομαι, κι εκεί φοβάμαι, κι εκεί κλείνω ταμάτια, κι εκεί χάνομαι, νιώθω ακόμα κι εκεί το κενο και εκεί έρχεται το καινό γιατί συνειδητοποιώ πως κι εκεί νιώθω άρα πρέπει να δω.
Μόλις καταφέρω να δω εμένα θα δώ κι εσένα. Κι εσύ
βλέπεις, έχεις δει και θα δεις.
Όμως εσύ θα με αφήσεις να σε δω; Θα σεαφήσεις να με δεις ή μήπως κι εσύ ακόμα φοβάσαι;
Κι εγώ φοβόμουν αλλά όχι τους ανθρώπους τελικά φοβόμουν εμένα και φόβησα κι εσένα. Ίσως
έφταιγε εκείνος, ίσως εκείνη, ίσως εσύ,ίσως εγώ, ίσως το χώμα, ίσως το νερό.
Έγιναν λάσπη μα απο λάσπη φτιάξαμε σπίτια, στη λάσπη ζωγράφισα πρόσωπα αυτά ύστερα μαρμάρωσαν. Είναι σίγουρο πως έπαιξες κι εσύ.
Αυτό να θυμάσαι και ποτέ να μη φοβάσαι.
Να φοβάσαι μόνο να ξεχάσεις,να ξεχάσεις ναι νιώθεις, να ξεχάσεις πως οι άνθρωποι σε κάνουν να υπάρχεις, αυτοί μόνο πως υπήρξες.