Τι προτείνει η Ορθόδοξη θεολογία για τις σχέσεις των δύο φύλων και την ηδονή
Σε ό,τι αφορά τα θέματα ερωτικών σχέσεων, υπάρχει η εντύπωση ότι ο λόγος της Εκκλησίας είναι οπισθοδρομικός, ένα ξερό «μη», μια στείρα άρνηση, μια σειρά απαγορεύσεων που πάνε κόντρα στην φυσική ορμή του ανθρώπου να χαρεί τη ζωή.
Είναι όμως αυτή η πραγματική εικόνα;
Ποια είναι η διαχρονική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την φύση του ανθρώπου, την ηδονή και την οδύνη;
Τι βρίσκεται πίσω από τον χαρακτηρισμό μιας πράξης ως αμαρτίας;
Γιατί η ορθόδοξη θεολογία προτείνει σταθερά εδώ και 2000 χρόνια αυτό τον τρόπο του βίου;
Ακούστε το αποκαλυπτικό σχόλιο του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου.
Θεολογία και ΗδονήΠηγή: floga.gr
Το κτήνος λειτουργεί στο επίπεδο της ηδονής, ο άνθρωπος στο επίπεδο της αγάπης. Η ηδονή οφείλει να υποττάσεται σ’αυτή και να εξαρτάται από αυτή. Ηδονή χωρίς αγάπη είναι ένας αμοιβαίος εξευτελισμός, μία απάτη. Το σεξ εμπεριέχει την αγάπη ως προϋπόθεση, είναι μία πράξη έσχατης αυτοπροσφοράς, ένωσης και οικείωσης. Χωρίς αγάπη αυτή η οικειότητα μετατρέπεται στη μεγαλύτερη απάτη και αυταπάτη.
Φαντάζομαι ότι για το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής τα μάθατε, ε ?
Μπορείτε σας παρακαλώ να ανοίξετε απο ένα εκκλησιαστικό δημοτικό/γυμνάσιο σε κάθε πόλη ?
Θα μας λύνατε πολλά προβλήματα. Γιατί τώρα εγώ εαν κάνω παιδιά μάλλον θα τα μορφώνω μόνος μου…
Τι άλλο θα κάνουν θεέ μου !
Σε αυτή τη χώρα αν θες να κάνεις μια δουλειά θα πρέπει να την κάνεις μόνος σου. Το κράτος είναι μόνο για να σε ταλαιπωρεί και να σου δημιουργεί προβλήματα.
Ανώνυμε, έχεις πάει σε εκκλησιαστική σχολή ή σχολείο χριστιανικής οργάνωσης? Είσαι σίγουρος πως θέλεις κάτι τέτοιο?
Εγώ άχω την προσωπική εμπειρία και της εκκλησιαστικής σχολής και ιδιωτικού σχολείου και δημόσιου (και ως δάσκαλος και ως μαθητής) και θα δήλωνα πως σε σχέση με την κοινωνία μας, τα δημόσια σχολεία είναι ότι καλύτερο έχουμε. Για εκκλησιαστικά σχολεία και άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, δε θα ήθελα να κάνω συζήτηση γιατί είναι πολύ θλιβερή (συνήθως) κατάσταση.
@Πέτρος Σαπουντζάκης
Φαντάζομαι ότι εννοείτε την ποιότητα και ποσότητα της γνώσης που παρέχεται σε αυτά, έτσι ?
Εγώ θα προτιμούσα λιγότερη ποσότητα και ποιότητα γνώσεων και καλλιέργεια του ανθρώπου παρά την καλλιέργεια των παθών του ανθρώπου παράλληλα με παροχή πολλών γνώσεων… τους «ανθρώπους» που βγαίνουν από την δεύτερη διαδικασία τους θεωρώ προβληματικούς και επικίνδυνους.
Θέλω τέλος πάντων να ξέρω ότι το παιδί μου δεν προετοιμάζεται στο σχολείο για ένταξη σε αγέλη ζώων αλλά σε κοινωνία ανθρώπων… Άμα ήθελα ζώο θα έπαιρνα κατοικίδιο.
Νομίζω ότι σε εκκλησιαστικά σχολεία δεν διδάσκουν μαθήματα βασισμένα πάνω στη διαστροφή, την κοσμοθεωρία ή την έλλειψη ειδίκευσης κάποιου «προοδευτικού-ανοιχτόμυαλου», ούτε ότι φοβούνται οι δάσκαλοι να κοινωνήσουν με τους μαθητές τους (αφήνοντάς τους να δουν ποιοι είναι και τι πιστεύουν) μήπως και κατηγορηθούν μετά για «ομολογιακό χαρακτήρα διδασκαλίας των θρησκευτικών» ή κάτι αντίστοιχο. Άμα είναι έτσι να καταργήσουμε και τους δασκάλους πια ! Η μάθηση με υπολογιστή είναι ακριβώς τόσο απρόσωπη όσο θέλουν να κάνουν την επικοινωνία καθηγητή-μαθητή. Και φυσικά σε ένα εκκλησιαστικό σχολείο είσαι πιο σίγουρος ότι δεν υπάρχουν δάσκαλοι που είναι μασσώνοι, άθεοι, ακατάλληλοι κ.α. Και εάν υπάρχουν τέτοιοι, συμμορφώνονται με το πνεύμα της σχολής ή αλλιώς μπορεί να τους απολύσουν.
Εγώ σε δημόσιο σχολείο πήγα και είμαι ευχαριστημένος από την τότε λειτουργία του (αν και μάλλον ήμουν εξαιρετικά τυχερός με το σχολείο και τους καθηγητές που μου έτυχαν), αλλά με τις τελευταίες αλλαγές που γίνονται θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου να κρατήσω τα παιδιά μου μακρυά από αυτό. Και εγώ πέρασα από εκείνη την ηλικία και ξέρω τι με έβλαψε και τι με βοήθησε από τις τότε σχολικές «διδασκαλίες». Σίγουρα δε με βοήθησαν οι «συνωστισμοί στη Σμύρνη», οι διδασκαλίες για την ερωτική πράξη, η πρακτική της γιόγκα, η ανούσια παράθεση ξερών «χαρακτηριστικών της ορθοδόξου πίστης» χωρίς αναφορά της ουσίας της ορθοδόξου πίστης, η αντίφαση των σχολικών διδαχών από αυτές της οικογένειάς μου, η πλήρης αντίθεση της νοοτροπίας της διδασκαλίας στα σχολεία (και όχι μόνο) από αυτά που οι αγωνιστές του 21 ήθελαν και πίστευαν (ενώ παράλληλα υποκρινόμαστε ότι τους τιμούμε…), και πολλά άλλα που ανεξέλεγκτα πετάγονται σαν δηλητηριώδη μανιτάρια σήμερα στα δημόσια σχολεία.
Εάν πιστεύουμε ότι τα παιδιά μας δεν είναι ζώα, να μη τα φερόμαστε σαν ζώα και να μη τα κοροϊδεύουμε. Είναι τόσο δύσκολο πια αυτό ?
Ίσως οι εκκλησιαστικές σχολές προορίζονται μόνο για μελλοντικούς κληρικούς (και γι’ αυτό ίσως είναι τόσο παραμελημένες), αλλά όλα αυτά κάλλιστα μπορούν να αλλάξουν. Αν όχι, τότε θα αναλάβω μόνος μου τη διαπαιδαγώγηση και μόρφωση των παιδιών μου.
Εάν δε γνωρίζω κάτι (ή κάνω λάθος σε κάτι) που έχει σχέση με τη λειτουργία των εκκλησιαστικών σχολών, παρακαλώ διορθώστε με.
Μπορεί το κράτος να αναγκάσει μια εκκλησιαστική σχολή να διδάσκει την σεξουαλική αγωγή ?
Και έτσι για να έχουμε να θυμόμαστε κάτι μετά από καιρό θα πω το γνωστό ρητό:
«Ενός κακού μύρια έπονται»…
Eιναι καλό να πιστεέψουμε ότι απο΄ολα τα ειδη σχολείων μπορούμε να διαμορφωσουμε και να πάρουμε ανθρώπους ολοκληρωμένους ως προσωπικότητες και απο το δημόσιο με όλα τα προβλήματα του και απο τα εκκλησιαστικά ιδιωτικά που συμφωνώ πολλές φορές μεταδιδουν με αγγιλώσεις τις αρχές της ορθοδόξου πίστεως λόγω υπερμετρου ζήλου η απόστασης θεωρίας και πράξης. Ομως κατά την γνώμη μου τον πρώτο λόγο έχει η οικογένεια και οταν οι γονείς πιαστούμε από το Χριστό γερά ,και ξεκαθαρίσουμε μεσα μας την σχέση μας με Αυτόν τότε τα παιδιά μας δεν θα λοξοδρομήσουν . Θα αποπροσανατολιστουν προσωρινά (ενδεχομένως) και θα ταλαντευτούν αλλά οι προσευχές μας και η ετοιμότητά μας να συγχωρούμε και να ζητάμε συγγνώμη στα λάθη μας θα μας κάνουν να βλέπομε στα παιδιά θαύματα καθημερινά.Συγνώμη γιά την παρέμβαση στο μεταξύ σας διάλογο.Με αυτές μου τις απόψεις δεν υποστηρίζω πως δεν θέλουμε αρωγούς στο έργο μας την πολιτεία τους εκπαιδευτικούς τους ισορροπημένους και την εκκλησία. Μακρίνα
@ Ανώνυμος
Το στερεότυπο «που βαδίζομεν κύριοι» και το δεύτερο στερεότυπο «πόσο καταστροφική είναι η εκπαίδευση που παρέχουμε στα παιδιά μας», εμένα δε με καλύπτουν.
Επαναλαμβάνονται από αρχαιοτάτων χρόνων με την ίδια ζέση και ουδέποτε λειτούργησαν σε θετική κατεύθυνση. Ενισχύουν απλά ένα ακραίο φοβικό κλήμα, και χρησιμοποιούνται σε πολιτικά παιχνίδια.
Την κατάσταση της εκπαίδευσης τη ζω από μέσα και έχω ανάγκη να ακούω ψύχραιμες και συγκεκριμένες απόψεις. Δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος να αναλύσω την πρότασή μου για το κάθε ένα από τα παραπάνω θέματα που ανέφερες (σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, βιβλίο ιστορίας, μάθημα θρησκευτικών, χρήση των υπολογιστών στην εκπαίδευση κλπ), απλά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα θέματα αυτά είναι σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό υπαρκτά αιτήματα της σύγχρονης εκπαίδευσης που χρήζουν γνώση σε βάθος και ολοκληρωμένη αντιμετώπιση, και όχι την κατηγοριοποίησή τους στο δίπολο καλό – κακό. Μη γινόμαστε από το φόβο μας υποχείρια σε πολιτικά παιχνίδια…
Όσον αφορά στις εκκλησιαστικές σχολές και άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα μη δημόσιου χαρακτήρα, έχω να πω πως η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης και του εσωτερικού τους παιδαγωγικού κλίματος, εξαρτάται αποκλειστικά από την ύπαρξη ή όχι εμπνευσμένων ανθρώπων που τα διαχειρίζονται. Εννοώ πως δεν υπάρχει ασφαλιστική δικλέιδα κοινού ελέγχου, η διαχείρησή τους εύκολα εγκλωβίζεται σε «κλειστούς κύκλους» αμφιβόλου ποιότητας (πχ μητροπολήτες με τους προσωπικούς τους κύκλους …) και σε πολλές περιπτώσεις δημιουργούνται φυτώρια άρρωστων στρεβλώσεων. Ως εναλλακτική πρόταση πάντα έχει ενδιαφέρον, αλλά ενέχει τους κινδύνους που ανέφερα.
Είμαι της άποψης πως είναι προτιμότερο τα παιδιά μας να πληρώσουν τις αστοχίες των επιλογών του δημόσιου βίου της σύγρονης Ελλάδας κι όχι τις αστοχίες ενός κλειστού κύκλου ή ενός αποκομένου κλειστού συστήματος. Έτσι θα αναπτύξουν τα επίκαιρα αντισώματα που χρειάζονται για να σταθούν στα πόδια τους και να πάρουν τις προσωπικές τους αποφάσεις. Τα προβλήματα που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν στο μέλλον είναι υγιές και θετικό να είναι τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας.
«Επαναλαμβάνονται από αρχαιοτάτων χρόνων με την ίδια ζέση και ουδέποτε λειτούργησαν σε θετική κατεύθυνση. Ενισχύουν απλά ένα ακραίο φοβικό κλήμα, και χρησιμοποιούνται σε πολιτικά παιχνίδια.»
Εγώ ποτέ δεν άκουσα κανένα κόμμα να διαμαρτύρηθεί για το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής, ούτε των θρησκευτικών, ούτε για πολλά άλλα. Τέλος εμένα δε με ενδιαφέρει εάν χρησιμοποιούνται σε πολιτικά παιχνίδια. Εάν κάποιος κάνει πράξη αυτό που δηλώνει στις προεκλογικές του δηλώσεις θα είμαι χαρούμενος ακόμα και εάν δεν το έκανε επειδή ο πίστευε ο ίδιος (ίσως έτσι ξυπνήσουν και οι υπόλοιποι που ρίχνουν τον ύπνο του δικαίου και καρφί δεν τους καίγεται για τίποτα…). Δυστυχώς όμως κανένας δεν εκφέρει καμιά άποψη για αυτά τα θέματα. Όσο για τη ζέση που εκφράζονται αυτά τα πράγματα από αρχαιοτάτων χρόνων, εγώ είμαι βέβαιος ότι εάν κάναμε κάτι γι’ αυτήν και δεν μέναμε σε αυτή την απραξία η κοινωνία μας σήμερα δε θα είχε αυτό το χάλι.
«Είμαι της άποψης πως είναι προτιμότερο τα παιδιά μας να πληρώσουν τις αστοχίες των επιλογών του δημόσιου βίου της σύγρονης Ελλάδας κι όχι τις αστοχίες ενός κλειστού κύκλου ή ενός αποκομένου κλειστού συστήματος.»
Εγώ από την άλλη νομίζω ότι άλλο αγωγή και άλλο έκθεση στη βρωμιά. Τα παιδιά, θέλοντας και μη, ζουν σε μια κοινωνία η οποία σίγουρα κάνει τις χειρότερες επιλογές. Δε θα πρέπει όμως να περάσουμε αυτές τις επιλογές ΚΑΙ στην αγωγή και την εκπαίδευση. Τις αστοχίες της κοινωνίας θα τις γνωρίσουν πολύ καλά. Θα πρέπει όμως να έχουν έναν τρόπο να τις διακρίνουν. Γι’ αυτό η αγωγή θα πρέπει να έχει αγνό χαρακτήρα, χωρίς να προβάλλει τα εκτρώματα αυτής της κοινωνίας ως πρότυπο.
» Εννοώ πως δεν υπάρχει ασφαλιστική δικλέιδα κοινού ελέγχου, η διαχείρισή τους εύκολα εγκλωβίζεται σε «κλειστούς κύκλους» αμφιβόλου ποιότητας…»
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σήμερα και στη δημόσια εκπαίδευση. Μόνο που εκεί οι «κλειστοί κύκλοι» αποδείχθηκαν να είναι πολύ πιο επικίνδυνοι… Κάλλιστα θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω Μασσωνικούς και αντιχριστιανικούς κύκλους. Άλλωστε δεν κάνει το όνομα τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος το όνομα.
Εγώ ως δάσκαλος συνεχίζω να ζητώ ψύχραιμες και συγκεκριμένες απόψεις. Μην το παίρνετε προσωπικά, απλά μόνο αυτές μπορούν να συνεισφέρουν στην πραγματοποίηση συγκεκριμένου «project».
Έκανα μια ανάλυση για το πώς εγώ προσωπικά βλέπω τους χώρους που παρέχουν εκπαίδευση και ποιον εμπιστεύομαι περισσότερο σε βάθος χρόνου, γιατί αστοχίες πάντα θα υπάρχουν σε κάθε ανθρώπινο σύστημα.
Και κάτι τελευταίο! Η πλήρης απαξίωση (της κοινωνίας μας, της εκπαίδευσης κ.λ.π.) είναι κάτι που μπορεί να πουλάει γιατί ακούγεται σαν κραυγή. Κάθε πονεμένος ξεκουβαλά πάνω της τα δικά του κι αισθάνεται δικαιωμένος. Δεν είναι όμως δημιουργική. Δεν φέρνει αλλαγές.
Οι Χριστιανοί ΔΕΝ απαξιώνουν, ούτε (φυσικά) μισούν!
Παρόλα αυτά, το λάθος είναι λάθος. 1+1=2 και όχι 3.
Οι δάσκαλοι θα έπρεπε να το γνωρίζουν αυτό…
@ Παναγιώτη
Πες μου τι σημαίνει λάθος για εσένα.
Στη στοιχειώδη αριθμητική το λάθος μπορεί να οριστεί τόσο απλά όσο το έθεσες και οδηγεί απλά σε αδιέξοδο. Στην επιστήμη των μαθηματικών όμως όχι. Ούτε στα παιδαγωγικά, ούτε στη φιλοσοφία. Πόσο μάλλον σε θέματα που αφορούν στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Γενικά η έννοια του λάθους μπορεί να ελεγχθεί μόνο για υποθέσεις που γίνονται σε κλειστές συνθήκες, που (νομίζουμε) πως έχουμε γνώση κι έλεγχο όλων των παραμέτρων και δεν υπαρχει περίπτωση να παρεμβληθεί κάτι απρόβλεπτο. Σε ανοιχτές συνθήκες, το λάθος είναι περισσότερο η αναγνώριση νέων παραμέτρων, οπότε είναι θετικό.
Θα έχεις ακούσει άλλωστε πως τα μεγαλύτερα λάθη γίνονται με τις καλύτερες προθέσεις. Έχουμε δηλαδή τα δεδομένα, μας φαίνεται απλή και ξεκάθαρη η λύση (δεν λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας δηλαδή την πολυπλοκότητα μιας ανοιχτής συνθήκης) και τελικά οδηγούμαστε σε τραγικά σφάλματα.
Εγώ μπορώ να σου πω για την έννοια του λάθους στην παιδαγωγική, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό, αν σε ενδιαφέρει.
Την απαξίωση την ανέφερα για το σχόλιο του ανώνυμου:
«Τα παιδιά, θέλοντας και μη, ζουν σε μια κοινωνία η οποία σίγουρα κάνει τις χειρότερες επιλογές.»
Όπως μπορείς να διακρίνεις, γράφει πως η κοινωνία ΣΙΓΟΥΡΑ κάνει τις ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ επιλογές. Νομίζω πως είναι ένα τέλειο παράδειγμα που θα μπορούσα να δώσω στους μαθητές μου αν ήθελα να συζητήσουμε το θέμα της απαξίωσης.
Και σε άλλα σημεία των σχολίων μπορούμε να δούμε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς. Π.χ.:
«Σε αυτή τη χώρα αν θες να κάνεις μια δουλειά θα πρέπει να την κάνεις μόνος σου. Το κράτος είναι ΜΟΝΟ για να σε ταλαιπωρεί και να σου δημιουργεί προβλήματα.» και
«Η μάθηση με υπολογιστή είναι ακριβώς τόσο απρόσωπη όσο θέλουν να κάνουν την επικοινωνία καθηγητή-μαθητή.»
Γενικά έχω διαπιστώσει πως η απαξίωση είναι μια μεγάλη ανοιχτή πληγή στην νεοελληνική ταυτότητα. Φαντάζομαι πως κι εσείς συμφωνείτε όταν διατυπώνετε το:
«Οι Χριστιανοί ΔΕΝ απαξιώνουν, ούτε (φυσικά) μισούν!»
ως ευκταίο, ως στόχο αγιοσύνης. Γιατί κατά τα άλλα είμαστε άνθρωποι.
Υ.Γ. Στην εκκλησία, το λάθος ταιριάζει αρκετά με την λέξη αστοχία. Είχα ένα συγκεκριμένο στόχο και στην πορεία τον έχασα.
«Στη στοιχειώδη αριθμητική το λάθος μπορεί να οριστεί τόσο απλά όσο το έθεσες και οδηγεί απλά σε αδιέξοδο. Στην επιστήμη των μαθηματικών όμως όχι.»
Κε Πέτρο Σαπουντζάκη…
Κάνετε λάθος. Έτσι απλά. Και αφού «ξέρετε» για την επιστήμη των μαθηματικών τόσα πολλά, πείτε μου εάν γνωρίζετε έστω και ένα μαθηματικό πρόβλημα που εάν για να βρεις τη λύση του χρειάζεται να προσθέσεις τις δύο μονάδες (άρα να ισούται με 2) και εσείς γράψετε ότι ισούται με 3, εάν θα θεωρηθεί η λύση σας σωστή ή λάθος…
Γιατί επανέρχεστε στη στοιχειώδη αριθμητική? Είπαμε, εκεί η έννοια του λάθους είναι ακριβώς όπως την αντιλαμβάνεστε. Το ένα συν ένα κάνει δύο και ποτέ τρία. Στη θεωρία του χάους όμως δεν είναι ακριβώς έτσι. Ούτως ή άλλως όμως, δεν με απασχολεί να σας διδάξω μαθηματικά, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Πείτε πως δεν ξέρω από μαθηματικά, δεν θα υποστηρίξω τον εαυτό μου.
Η εναντίωσή μου ήταν στον άκυρο παραλληλισμό της έννοιας του λάθους. Στον εκπαιδευτικό, κοινωνικό, φιλοσοφικό, πολιτικό και οποιοδήποτε άλλο ανοιχτό χώρο δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Μην το παίρνετε ως προσωπική επίθεση. Εκεί τα διλήμματα λειτουργούν αλλιώς. Δεν χρήζουν μονομερών, αποκλειστικά σωστών ή λάθος και γραμμικά αποδείξιμων απαντήσεων. Μπορεί κάτι να οδηγεί και σε σωστό και σε λάθος, ανάλογα με το υποκείμενο που παρατηρεί ή το αποτέλεσμα που αξιολογούμε. Πρέπει να συμβιβάζονται οι απόψεις. Κάποια απόφαση που μπορεί να χαρακτηρίσω λάθος ως επιλογή, μπορεί τελικά να έχει σωστά αποτελέσματα για μία κατηγορία πολιτών. Οπότε πρέπει να ζυγίζονται όλα αυτά τα θέματα.
Να σας φέρω ένα παράδειγμα. Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι καλύτερο να διδάσκονται στο σπίτι, σε ειδικά σχολεία, σε κανονικά σχολεία με ειδικές τάξεις ή σε κανονικά σχολεία με κανονικές τάξεις που προσφέρουν ενισχυτική διδασκαλία? Αυτό είναι ένα ανοιχτό θέμα. Έχει πάρα πολλές παραμέτρους. Έχουν δοκιμαστεί και θα συνεχίσουν να δοκιμάζονται πολλές λύσεις. Κάθε φορά αξιολογούμε την προτιμότερη, χωρίς όμως ποτέ να χαρακτηρίζουμε κάποια σα σωστή ή σαν λάθος, απλά σαν προτιμότερη ή πιο αποτελεσματική.
Όσοι από εμάς αναζητούμε την Απόλυτη ή Πραγματική Αλήθεια στη θρησκεία μην κάνουμε το λάθος να μεταφέρουμε τη ζέση μας περί Απολύτου και στα κοινωνικά θέματα.
Δεν ξέρω αν σας κάλυψα σε σχέση με την διατύπωσή σας:
«Παρόλα αυτά, το λάθος είναι λάθος. 1+1=2 και όχι 3.
Οι δάσκαλοι θα έπρεπε να το γνωρίζουν αυτό…»
Κι επειδή δεν μπορούσα να κρατηθώ, σας μεταφέρω και τους στοίχους του κυρίου Παπάζογλου:
Ένα κι ένα κάνουν δύο
λένε μες στο καφενείο
Μα εγώ, εγώ με σένα
ένα κι ένα κάνουν ένα
Ένα κι ένα κάνουν δύο
λένε στο μηχανουργείο
Μα εγώ, εγώ με σένα
Θεέ μου γίνομαι κανένα
Ένα κι ένα κάνουν δύο
λένε μέσα στο κουρείο
Μα μετά τον Ησαΐα
ένα κι ένα κάνουν τρία
@Πέτρος Σαπουντζάκης
«Και κάτι τελευταίο! Η πλήρης απαξίωση (της κοινωνίας μας, της εκπαίδευσης κ.λ.π.) είναι κάτι που μπορεί να πουλάει γιατί ακούγεται σαν κραυγή. Κάθε πονεμένος ξεκουβαλά πάνω της τα δικά του κι αισθάνεται δικαιωμένος. Δεν είναι όμως δημιουργική. Δεν φέρνει αλλαγές.»
Φυσικά δε φέρνει αλλαγές. Κι αυτό γιατί ο κάθε πονεμένος πάντα πετάγεται στο περιθώριο του διαλόγου και αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα μόνος του, ενώ για το μέλλον του τόπου αποφασίζουν άνθρωποι που δεν έχουν παιδευτεί (με την πλήρη και ουσιαστική έννοια του όρου) ποτέ στη ζωή τους (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επιστήμονες,κτλ – ίσως δεν είναι όλοι τους απαίδευτοι αλλά οι περισσότεροι είναι)! Και φυσικά κανένας απαίδευτος δε δέχεται ποτέ ότι όλα όσα κάνει και λέει μπορεί να είναι εντελώς λάθος…
Δεν είχα σκοπό να απαξιώσω την κοινωνία ή την παιδεία, αλλά απλά λέω ότι προς την κατεύθυνση που αυτές κατευθύνονται σήμερα, αργά ή γρήγορα, δεν θα είναι δυνατό να τις απαξιώσουμε γιατί δε θα έχουν καμιά απολύτως αξία.
Εξάλλου, ισχύει νομίζω αυτό που έλεγε ο π. Παΐσιος. Όταν δηλαδή έχεις ένα φαγητό και πέσει μια κουτσουλιά μέσα του αμέσως το πετάς και δεν τρως από αυτό. Οι τελευταίες προσθήκες στην παιδεία είναι δηλητήριο όχι μόνο για παιδιά, αλλά και για τους μεγαλύτερους και για την ίδια την κοινωνία. Αν είχαμε την ψυχραιμία και τη διάκριση που χρειάζεται θα το καταλαβαίναμε αμέσως…
Με απόλυτη ψυχραιμία λοιπόν ξαναλέω ότι οι πρόσφατες αλλαγές στην παιδεία (δε μιλώ για εκπαίδευση) απλά την καταστρέφουν (και τα παιδιά μας μαζί). Τη διάκρισή μου δεν είμαι σε θέση να την κρίνω μόνος μου.
Από την άλλη όμως δεν κατάλαβα γιατί ένας χριστιανός δεν πρέπει να απαξιώνει τη σύγχρονη παιδεία. Έχουνε και οι χριστιανοί άποψη και γνώμη και εάν θεωρούν ότι κάτι δεν έχει καμία αξία γι’ αυτούς, εγώ (σαν άλλος ένας χριστιανός αγνώστου ποιότητας) το αποδέχομαι πλήρως – πόσο μάλλον εάν πρόκειται για την μετέπειτα παιδεία και κοινωνία. Κάποια πράγματα δεν έχουν απολύτως καμιά αξία βρε παιδί… πως να το κάνουμε ? Μπορεί να μην είναι τα προαναφερθέντα (ακόμα), αλλά πάντα κάποια υπάρχουν !
Δε θυμάμαι να απαξίωσα ανθρώπους… απλά επιλογές, τακτικές, κτλ. Αυτό δε νομίζω ότι είναι κακό. Αντίθετα, θα πρέπει ο άνθρωπος να ξεχωρίζει, να διαχωρίζει και να υπενθυμίζει (στον εαυτό του και στους άλλους) ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό (και ποιο το χρήσιμο και το άχρηστο). Και ελπίζω όλοι μας να έχουμε απαξιωμένο το κακό (και το άχρηστο)…
«Εγώ ως δάσκαλος συνεχίζω να ζητώ ψύχραιμες και συγκεκριμένες απόψεις.»
Η Εκκλησία πάντοτε είχε ψύχραιμες και συγκεκριμένες απόψεις, απλά κανείς ποτέ δεν την άκουσε.
Όσο για τα σχόλιά μου:
“Τα παιδιά, θέλοντας και μη, ζουν σε μια κοινωνία η οποία σίγουρα κάνει τις χειρότερες επιλογές.”
Θεωρείς ότι η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 30 χρόνια βελτιώθηκε ? Έγιναν οι άνθρωποι πιο ζεστοί, πιο ενάρετοι, πιο ανοικτοί, πιο αληθινοί, πιο φιλεύσπλαχνοι, πιο ελεήμονες ? Έγινε η οικογένεια πιο δεμένη ?
Εάν νομίζεις πως έγινε το αντίθετο (που το ελπίζω…), πιστεύεις ότι αυτό οφείλεται σε κάποια καλή επιλογή που κάναμε ? Τα αποτελέσματα μαρτυρούν το είδος της επιλογής, όπως ο καρπός το δέντρο.
Ή μήπως θεωρείς ότι τώρα τελευταία άλλαξε κάτι προς το καλύτερο ?
“Σε αυτή τη χώρα αν θες να κάνεις μια δουλειά θα πρέπει να την κάνεις μόνος σου. Το κράτος είναι ΜΟΝΟ για να σε ταλαιπωρεί και να σου δημιουργεί προβλήματα.”
Εδώ όντως ήμουν απαξιωτικός… Σίγουρα το κράτος κάνει πολλή καλή δουλειά στο να διαφυλάττει τα σύνορα, να διατηρεί την τάξη, κ.α. Sorry, αλλά οι δουλειές που κάνει σωστά είναι γύρω στο 10% των συνολικών και παρασύρθηκα…
“Η μάθηση με υπολογιστή είναι ακριβώς τόσο απρόσωπη όσο θέλουν να κάνουν την επικοινωνία καθηγητή-μαθητή.”
Όταν κάποιος σου λέει ανοιχτά ότι το μάθημα των θρησκευτικών θα πρέπει να δίνει μια (ξερή) περιγραφή των «χαρακτηριστικών του χριστιανισμού» και σε καμία περίπτωση ο δάσκαλος δε θα πρέπει να εμπνέει τα χριστιανικά του πιστεύω στους μαθητές, αυτό εσύ το λαμβάνεις σαν ενδυνάμωση της προσωπικής σχέσης μαθητή-δασκάλου ?
Είναι ακριβώς σα να ζητάς από το δάσκαλο να σβήσει την προσωπικότητά του όσο διδάσκει. Και φυσικά διδασκαλία του χριστιανισμού χωρίς άμεση προσωπική επαφή ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ !!!
Ένας χριστιανός ΠΑΝΤΑ εμπνέει το Χριστιανισμό ΟΠΟΥ κι’ αν βρίσκεται ! Μόνο το γεγονός ότι τολμήθηκε να ξεστομιστεί τέτοια κουβέντα από κάποιους θα έπρεπε να αποτελούσε σκάνδαλο.
Εν κατακλείδι, εγώ δε μπορώ να δώσω αξία σε πράγματα περισσότερη από αυτή που έχουν, όσο κι’αν προσπαθώ να μη τα απαξιώνω (ή το αντίθετο). Για να πάρουν αξία θα πρέπει να αλλάξουν. Και εάν αυτοί που είναι υπεύθυνοι να τα αλλάξουν συνεχίσουν να τα αλλάζουν προς την ίδια λαθεμένη κατεύθυνση θα απαξιωθούν και εκείνοι, είτε από μη-χριστιανούς είτε από χριστιανούς που οι ίδιοι τους στρέβλωσαν το φρόνημα και τα πιστεύω.
Ανώνυμε φίλε μου, εγώ πέρα από την πίστη μου στην εκπαίδευση και τον ανθρωπισμό για τα οποία θα συνεχίζω να πασχίζω και να μορφώνομαι, ψάχνω να βρίσκω στην Εκκλησία τη διάκριση, την ανοχή, τη χαρά και την αγάπη.
Είναι λογικό να περιμένουμε και την παρηγοριά και να εκφράζουμε τον πόνο μας για ότι μας βασανίζει, ώστε τελικά να δούμε μέσα από την αγαπητική πνευματικότητα της εκκλησίας τα πράγματα με μια ματιά πιο πλατιά και μια καρδια πιο ανοιχτή. Ο Απόστολος Παύλος είπε το μνημειώδες «πλατύνθειτε».
Εγώ αυτό το θυμάμαι στη ζωή μου, όταν οι συνθηκες είναι δύσκολες και τα πάντα φαίνονται μαύρα και άσχημα. Και μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους που παρά τις ταλαιπωρίες που έχουν περάσει, μπορείς να διακρίνεις στο βλέμα τους την βασιλική δωρεά που έχουν πάρει από την πίστη τους.
Το θέμα είναι πως διαπιστώνω ότι σε κκάποιο βαθμό έχει επικρατήσει μια πνευματική μιζέρια και καταστροφολογία. Δεν μας αξίζει… Μην παραμένουμε στις κραυγές μας, οι οποίες σαν αντίλαλος επιστρέφουν στα αυτιά μας ενδυναμωμένες και από τις κραυγές των άλλων. Μην βολευόμαστε δίπλα σε αυτούς που μας οικτίρουν για το πόσο καϊμενούληδες είμαστε, για τα πόσα περάσαμε και περνάμε, για το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα στην κοινωνία και πόσο χειρότερα γίνονται. Πουλάει το σενάριο και είναι και ανέξοδο…
Αν αισθάνεσαι πως πετάχτηκες στο περιθώριο από κάποιους, είμαι μαζί σου. Η κοινωνία σήμερα σου δίνει πολύ περισσότερες ευκαιρίες δραστηριοποίησης, επιμόρφωσης, ακτιβισμού. Δεν λέω πως είναι τέλεια τα πράγματα, αλλά υπάρχουν ευκαιρίες συμμετοχής κι ένταξης που παλιά δεν υπήρχαν.
Δεν χρειάζεται να περιμένουμε από κάποιους να μας ακούσουν. Μπορούμε κάλλιστα να συνεργαζόμαστε αντί να συν-κραυγάζουμε.
@Πέτρος Σαπουντζάκης
Κάτι τελευταίο… Εύχομαι πραγματικά να βρείτε γαλήνη και ευτυχία πέρα από τα μακροσκελή κείμενα, τα οποία παρόλη τη γλαφυρότητα δεν έχουν τελεία.
Η εξίσωση συνέχειας του Bernoulli έχει τέσσερα σύμβολα και λέει πολλά περισσότερα από τους μεγαλύτερους τόμους.
ΥΓ Τα παραπάνω δεν έχουν υποτιμητικό χαρακτήρα, αλλά όταν το «κουράζουμε πολύ» ένα θέμα, δεν έχει ουσία να συνεχίζουμε να γράφουμε τόοοσα πολλά πράγματα χωρίς στην ουσία να λέμε τίποτα!
Παναγιώτακοοο!
Το εχω πιάσει το υπονοούμενο βρε, δεν είμαι κουτό!
Ένα ιστολόγιο είναι εδώ, όπως λέμε ημερολόγιο… You know??? Χώρος, δηλαδή για να διαβάζεις σκέψεις, να αναπτύσσεις τις σκέψεις σου στους άλλους κλπ. Όταν «απαντώ» σε κάποιον, δεν είναι για να του την πω, να αποδείξω την ανωτερότητά μου. Είναι απλά γιατί μου έδωσε αφορμή να σκεφτώ κάποια πράγματα και να αναλύσω τη σκέψη μου. Τις περισσότερες φορές είναι ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε, κι εμείς οι ίδιοι, τι σκεφτόμαστε για κάτι.
Αν δεν έχεις όρεξη να μπεις σε αυτό το χορό, μην μπαίνεις καθόλου βρε συ. Δε σε τράβηξε κανείς από το μανίκι.
Το παίρνεις όμως προσωπικά, πετάς τις απαξιωτικές μπιχτές σου «Οι δάσκαλοι θα έπρεπε να το γνωρίζουν αυτό…», το παίζεις μετά ανωτέρου και αποχωρείς, κυρία, με τη μύτη ψηλά! Ήμαρτον!
Ούτε στο δημοτικό αυτα!
Υ.Γ. Το ξέρω πως η σκέψη είναι πνευματικά επικίνδυνη.
Άσε που είναι και κουραστική.
Που – να – πάρειιιι!
Αλλά δεν πειράζει, έχω βρει τη λύση!
Δε θα σκέφτομαι!
Ποτέ ξανα!
@Πέτρος Σαπουντζάκης
Καλά χαλάρωσε… Έχεις φαντασία που οργιάζει.
Ούτε μπιχτές πέταξα, ούτε είναι στόχος μου η δική μου προβολή (έλεος!)
Δε με ενδιαφέρει να αποδείξω πως είμαι ανώτερος, γιατί δεν είμαι. Όλοι είμαστε ίσοι.
ΥΓ. Σκέψου όσο θές. Αλλά δημιουργικά…
Pingback:Τι προτείνει η Ορθόδοξη θεολογία για τις σχέσεις των δύο φύλων και την ηδονή « Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο)