Πως βιώνουν τα παιδιά το διαζύγιο
Μαθητής δημοτικού εκφράζει σε μια ζωγραφιά πως βιώνει τον χωρισμό – διαζύγιο των γονιών στην οικογένειά του. Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.
«Και θα νοιώθω – σας αρέσει;-
πως με κόβουν μεσ’ τη μέση!»
Πηγή: Χάριτος Κατάκη, Οι τρεις ταυτότητες της Ελληνικής οικογένειας, εκδ. Κέδρος, σ. 112., διά της ΠΕΦΙΠ
Ευχαριστίες στον Γεώργιο Γ.
Πωπω!
Συγκλονιστική πράγματι η ζωγραφιά.
Αποδίδει απολύτως τον ΠΟΝΟ…όσο πολιτισμένα και αν παρθεί το διαζύγιο…
Όλα τα σχετικά βιβλία ωχριούν μπροστά στην αλήθεια αυτής της παιδικής ζωγραφιάς. Ας την κρατήσουμε στη ενεργητική μνήμη μας… Θα μας βοηθήσει σίγουρα
Οταν μέσα στο γάμο χαθεί η αγάπη, ο σεβασμός, η εμπι-
στοσύνη και η ανεκτικότητα τότε η μόνη εντιμη λύση ειναι
το διαζύγιο και οποιος ειναι ειλικρινής με τον εαυτό του
πρέπει να το παραδέχτει.
Ποιός μπορεί να ξεγελάσει ενα παιδί?
Κανείς δεν μπορεί με τίποτα!
Τα παιδιά πιάνουν στον αέρα πράγματα και συναισθήματα
που κανείς ενήλικος δεν φαντάζεται!
Το παιδί βιώνει καθημερινά μια αβίωτη κατάσταση με το να
βλέπει τους ανθρώπους που αγαπάει με κατεβασμένα μουτρα, κατσούφηδες, ακεφους, νευρικούς, με βίαιους τρόπους και συμπεριφορές.
Σε αυτή την περίπτωση η ψυχολογία του παιδιού βυθίζεται
στα τάρταρα και οι γονείς του μετατρέπονται σε ενα κάκιστο πρότυπο ζευγαριου, για την μετέπειτα ενήλικη ζωή
του γιατί το παιδί δεν ξεχνάει ποτέ μα ποτέ!
Οποιο παιδί βιώνει αυτή την κατάσταση στο σπίτι του
να ειστε σιγουρη οτι μέσα του ευχεται.. να χωρίσουν οι γονείς μου να ηρεμήσουμε ολοι μας!
Δεν περνιέται μια ζωη μέσα σε μια εμπόλεμη κατάσταση
μεταξύ δύο ενηλίκων με μόνιμη ειρηνευτική δύναμη τα παιδιά τους!
Ενα πολιτισμενο διαζύγιο προυποθέτει μία ωριμη και χωρίς
εντάσεις συζήτηση μεταξύ των μελών της οικογένειας.
Μακάρι κανενα ζευγάρι να μην εφτανε ποτέ στο διαζύγιο
και να απολαμβάναμε ολοι τις ειδυλιακές οικογένειες
των διαφημιστικών σποτ, οπου ολα ειναι τέλεια!
Τα παιδιά δεν νοιάζονται για μια τυπική καθωσπρέπει
οικογένεια για τα μάτια του κόσμου, αλλα θέλουν μία ουσιαστική και αγαπημένη οικογένεια για να ζήσουν
ισοροπημένα.
Οσον αφορά τον πόνο πιστεύω οτι μια χρόνια αρρωστημένη
κατάσταση μέσα σε ενα δυστυχισμένο γάμο πονάει εξίσου
και γονείς και παιδιά
Ενας ανθρωπος που δεν ενοιωσε πόνο στη ζωή του εμένα
προσωπικά θα με φόβιζε πάρα πόλυ..
Το διαζύγιο αφήνει μόνιμα προβλήματα υγείας
http://vatopaidi.wordpress.com/2010/01/23/%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B6%CF%8D%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CF%86%CE%AE%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/
Αν δεν υπήρχε η σημερινή απαίτηση και μ α ν ί α για καλοπέραση οι άνθρωποι δεν θα έπαιρναν τόσο εύκολα το διαζύγιο.
Γιναμε απίστευτα εγωκεντρικοί όλοι, αλίμονο.
Και τα τραύματα φαίνονται αθεράπευτα αλλά…υπάρχει Θεός που πάντα μπορεί να φέρει παρηγοριά , ίαση και ελπίδα…
@ Σαλόγραια
Σήμερα ευτυχώς ή δυστυχώς οι απαιτήσεις μας από τον εαυτό μας, τους άλλους και τη ζωή, είναι πολύ πιο συγκεκριμένες από ότι παλιότερα.
Δεν με ικανοποιεί η γενικευμένη έκφραση περί εγωκεντρικότητας.
Η εγωκεντρικότητα – ατομισμός είναι άλλο στερεοτυπικό μοντέλο κι αυτό. Το επαναλαμβάνουμε χωρίς να ξέρουμε για τι μιλάμε συγκεκριμένα. (Η ίδια η πίστη περί προσωπικής σωτηρίας είναι ατομισμός – εγωκεντρισμός. Έτσι για να δώσω ένα μικρό παράδειγμα.)
Να σου διατυπώσω το εξής ερώτημα: Είσαι σίγουρη ότι παλιότερα δεν ήταν περισσότερη η εγωκεντρικότητα;
Ο λόγος που κάποιος δε χώριζε ήταν γιατί είχε ουσιαστική σχέση στο ζευγάρι, ή γιατί οικονομικά και κοινωνικά θα του ήταν απαγορευτικό; Οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μας είχαν πιο βαθιές, ουσιαστικές και δοτικές σχέσεις, νομίζεις;
Ή μήπως απλά ήταν άλλοι οι λόγοι που κρατούσαν μαζί το ζευγάρι;
Όσον αφορά στη «διαπίστωση» για το τι τραβάνε τα παιδιά σήμερα σε χωρισμένες οικογένειες, να ρωτήσω αν έχουμε αντιπαραβάλλει κι αν έχουμε συγκρίνει με πραγματικά στοιχεία τις δύο περιόδους. Ποιοι είναι οι δείκτες «νοσηρότητας» και τι μετράμε;
Πρόσεξε, δε λέω ότι το διαζύγιο δεν είναι τραυματική εμπειρία. Ξέρουμε όμως ότι για να έχουμε ολοκληρωμένη αντίληψη μιας κατάστασης δεν την μελετάμε εν κενό, αλλά την αντιπαραβάλλουμε με άλλες.
Από έρευνες που αφορούν σε εγκαταλειμμένα παιδιά, σε παιδιά που καταλήγουν μέλη συμμοριών και παιδιά που έχουν υποστεί κακοποίηση ενδοοικογενειακή, είναι δεδομένο και τα στοιχεία δείχνουν πώς παλιότερα οι αριθμοί ήταν πολύ πιο αυξημένοι.
Οι ωραιοποιημένη εικόνα περί «ενορίας», χωριού και κοινότητας που έχουμε, είναι μια δική μας κατασκευή, γιατί έτσι μας αρέσει.
Τα πραγματικά στοιχεία και οι αριθμοί δείχνουν ότι πολύ περισσότερα παιδιά ζούσαν τότε καταστάσεις που ούτε να τις διανοηθούμε δε θα μπορούσαμε σήμερα.
Σήμερα έχουμε μια αρκετά καλή εικόνα του τι γίνεται γύρω μας. Πολύ περισσότερα περιστατικά έρχονται στο φως. Κάτι άσχημο δε μπορεί εύκολα να μείνει κρυφό.
Δες το παράδειγμα με τη ζωγραφιά του παιδιού. Πιστεύεις πως θα του είχε δοθεί η ευκαιρία σε ένα παλιότερο εκπαιδευτικό σύστημα να εκφράσει και να μιλήσει για αυτό που νιώθει; Ούτε μέσα του δε θα το έκανε. Δεν είχε τα αντιληπτικά εργαλεία γι’ αυτό.
Να φέρω ένα παράδειγμα συγκεκριμένο που κι άλλες φορές το έχω αναφέρει.
Σε σχολεία που έχουν εφαρμοστεί συγκεκριμένα προγράμματα στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση περί κακοποίησης, βγήκαν στη φόρα κι εκφράστηκαν από τα παιδιά απίστευτα πράγματα που παρέμεναν κρυφά.
Ειδικά η κακοποίηση που είχε γίνει «επαγγελματικού τύπου» σε χώρους εκκλησιαστικούς (εκεί δηλαδή που είναι πιο εύκολο να καλλιεργηθεί λόγω της άγνοιας και της μυστικοπάθειας γύρω από το θέμα του σεξ), βγήκε στη φόρα με τέτοιο επώδυνο τρόπο και κόστισε ακριβά σε δικηγόρους και δικαστήρια.
Το καλό λοιπόν είναι ότι βλέπουμε όλο και καλύτερα την πραγματικότητα, ότι μιλάμε όλο και περισσότερο γι’αυτήν, μαθαίνουμε πιο πολλά πράγματα.
Κατά τα άλλα τις ίδιες ανάγκες έχουμε για επικοινωνία, ή για μοναξιά, όπως είχαμε παλιότερα.
@Πέτρο
υποκλίνομαι στην ανάλυση…
Νομίζω ότι μια από της αιτίες των διαζυγίων , αν και μοιαζει ασχετο, είναι οι ολοκληρωμένες προγαμιαίες σχέσεις. Έχω παρατηρήσει ότι τα ζευγάρια που φτάνουν στο γάμο με εγκράτεια περνάνε δυσκολή περίοδο αρραβώνων. Μπορεί να μην ξέρουν το γυμνό σωμα του άλλου, βλέπουν όμως χωρίς παρωπίδες την ψυχή του. Γιατί αλλιως συμπεριφέρεσε σε κάποιον όταν ξέρεις ότι μετά απο λίγο θα καταλήξετε σε ένα κρεββάτι και αλλιώς όταν ξέρεις ότι θα καταλήξετε χεράκι- χεράκι να λέτε το απόδειπνο και τίποτε άλλο. έτσι νομίζω τα εγκρατή ζευγάρια είναι περισσότερο υποψασμένα. Βλέπουν το χαρακτήρα του άλλου, μπορούν να κρίνουν αν τον αντέχουν και χωρίς το κερασάκι, είτει το σεξ. Ετσι ο γάμος είναι γιάυτούς ευφροσύνη. Στο γάμο υπάρχουν και τα σαρκικά που φέρνουν παραμυθία , ενότητα κτ.λ. Αντίθετα τα ζευγάρια που έχουν ολοκληρωμένες σχεσεις φτάνουν στο γάμο γνωρίζοντας ελάχιστα ο ένας τον άλλο ή κι αν τον γνωρίζουν δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο αντέχουν αυτό που βλέπουν γιατί έχουν σωματικές παραγοριές. Πολές φορές μαλιστα τι ειρωνία, ο γάμος αρχίζει με εγκράτεια, λόγω εγκυμοσύνης. Με έναν γαμπρό πιεσμένο, και μια νύφη που έχει ήδη στρεψει την προσοχή της αλλου.
Καλη εγκράτεια λοιπόν και Καλή Σαρακοστή!
Ξέχασα να γράψω όνομα στο προηγούμενο.
Και κάτι άλλο. Από έρευνα χωρίζουν ευκολότερα οι άνθρωποι που οι γονείς τους πήραν «πολιτισμένο διαζύγιο».
Και αυτό λοιπόν δεν είναι οι λύση. Στα μάτια των παιδιών ο γάμος και οι σχέσεις χάνουν την αξία και την ιερότητά τους. Και το παιδί μαθαίνει με την παραμικρή δυσκολία να φεύγει γαι αλλού.
@ Μαρίνα
Την αξία την έχουν τα πρόσωπα, όχι ο γάμος.
Σαφώς και είναι προτιμότερο να χωρίζουν εύκολα και πολιτισμένα δυο άνθρωποι, χωρίς να έχουν καταρακωθεί, ξεσκιστεί και χωρίς να πάψουν να θεωρούν ο ένας τον άλλο ως ένα αγαπημένο πρόσωπο που πλέον είναι ο άλλος γονέας των παιδιών τους.
Θεωρώ πως από τη στιγμή που έχουμε χτίσει όλο αυτό το μύθο γύρω από το γάμο, με τις απίστευτες προσδοκίες και τις υπεράνθρωπες διαστάσεις, και τις υπεράγαθες προθέσεις, μόνο κακό κάνουμε.
Τα χωρισμένα ζευγάρια που το έχουν πάρει ωραία και χαλαρά και συνεχίζουν τη ζωή τους, βοηθούν πολύ περισσότερο τα παιδιά τους από οποιοδήποτε άλλο «δεσμευμένο» κάτω από καταπιεστικά δεσμά, ζευγάρι.
Όλοι μας έχουμε προσωπικοί πείρα από διαζύγια πολιτισμένα, με παιδιά που σε τίποτα δεν «πάσχουν» και συζυγίες άρρωστες με παιδιά που πληρώνουν μια ζωή για τα λάθη των γονέων τους.
Επαναλαμβάνω, λοιπόν, πως το θέμα και η σοβαρότητα δεν είναι στο αν αυξάνουν τα διαζύγια. Δεν είναι ο γάμος αυτό που πρέπει να προστατεύουμε, αλλά τα πρόσωπα. Τους γονείς και τα παιδιά.
Όταν μιλάμε για παιδιά με χωρισμένους γονείς, δεν είναι καθόλου εύκολο να τα εντάξουμε σε μια κατηγορία.
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να δούμε το πώς έχουν πάρει οι γονείς τους το θέμα του διαζυγίου.
Και όπως μπορείς να φανταστείς, τα πιο ακραία σενάρια τελικά πραγματοποιούνται εκεί που οι άνθρωποι εκβιάζουν την συνείδησή τους.
Όπως πολλές φορές λέω, οι καλύτερες προθέσεις οδηγούν στα χειρότερα σφάλματα.
Na πω και γω κατι περι των διαζυγιων….Δεν υπαρχει αγαπη διοτι δεν υπαρχει λογικη…Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ λεγει αυτη τη μη λογικη οσον αφορα το διαζυγιο να την βαλεις στο σταυρο και να την θυσιασεις για χαρη της αγαπης.Να λιωσεις δηλαδη στο γαμο προκειμενου να χωρησεις.Το θεμα ειναι δυσκολο και εξαρταται απο τις συνθηκες που επικρατουν.Νομιζω πως το να κανεις υπομονη στο γαμο ειναι καλο αλλα αν ο αλλος σε κακοποιει βαναυσα και εχεις παιδια σκεπτεσαι πως αν παθεις κατι θα αφησεις τα παιδια σου σε αυτον τον βαναυσο….αν ο αλλος σε αναγκασει να πορνευσεις για να εισπρατει εκεινος και να σε αφηνει νυστικια και εσενα και τα παιδια σου ,χανεις απο την αλλη και την ψυχη σου αφου ανεχεσαι την αμαρτια της πορνιαςαλλα αδικεις και τα παιδια σου αφου επιτρεπεις να ζουν σε ενα τετοιο περιβαλλον.Η γυναικα ειναι η δοξα του ανδρος …τον βοηθαει να βρει την υπαρξη του προορισμος και των δυο ομως ειναι η αγιοτητα….Αραγε για θεματα τιμης και πιστης δεν μπορει καμια γυναικα να μην αφησει τον γαμο.Ουτε και για θεματα βιαιοπραγιων που μπορει να οδηγησουν και στον θανατο….το θεμα θελει και λιγη διακρυση.Τα θυματα ειναι τα παιδια παντα δυστυχως αλλα μια καλη μανα μπορει να ισοροπησει την κατασταση.Ως εκ τουτου μονον τοτε ο γαμος εχει επιτυχια αν οδευει και απο τα δυο μελη για την προσεγγιση αγιοτητας.Σε αλλη δε περιπτωση που ο ενας οδευει προς αυτη την κατευθυνση ενω ο αλλος οχι ειναι μια πολυ καλη ευκαιρια για τον εναν που σηκωνει ολο το βαρος του γαμου ,να κανει μεγαλη ασκηση στην προσευχη για να γινει η αλλαγη του αλλου και φυσικα αυτο φερνει πονο,στενοχωριες,αλλα φερνει και προσεγγιση αγιοτητας διοτι με την υπομονη οτι ο αλλος θα αλλαξει εργαζεσαι την ελπιδα οτι οντος θα αλλαξει και αυτο φερει την πιστη οτι θεε μου που θα παει ,θα αλλαξει και στο τελος την αγαπη διοτι ολα αυτα που εκανες απο αγαπη τα εκανες οπωτε βλεπεις ποσες αρετες εργαστηκες για να κρατησεις αυτον τον γαμο οπωτε ο κυριος σε επιβραβευει μυστικα για αυτη τη θυσια και αορατως βλεπεις οτι …ο,τι εκανες το εκανες και απο υπακοη που; ΜΑ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ….ναι εκανες μυστικα και χωρις να το ξερεις υπακοη στο θελημα του θεου…και ποιο ειναι το θελημα του θεου; »ΥΠΟΜΕΝΩΝ ΥΠΕΜΕΙΝΑΣΕ ΚΥΡΙΕ» ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ; ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΚΑΝΩ ΥΠΟΜΟΝΗ ΥΠΟΜΕΝΩ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ δηλαδη τι υπομενω τον κυριο; ΥΠΟΜΕΝΩ ΤΟ ΑΓΑΠΗΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΠΑΝΩ ΜΟΥ. αυτο ειναι το λεγομενο θελημα του θεου.Πολλες φορες το βαρος μιας καταστασης μπορει να πεσει σε ενα παιδι …να σηκωσει το αγαπητικο σχεδιο του θεου τοχουμε δει και αυτο. Παντος ο γαμος ειναι σαν να εισαι πανω σε μια βαρκα και θελεις να κανεις μπανιο κανεις το σταυρο σου και πεφτεις και ο,τι γινει η θα επιπλευσεις η θα πνιγεις …..
Και η αληθεια ειναι οτι στο σχολειο οταν συνανταμε παιδακια με παραβατικη συμπεριφορα, τα περισσοτερα ειναι απο χωρισμενους γονεις και πληγωμενα. Μιλαω εκ πειρας.
Λιγες φορες ειναι που οι γονεις εχουν καταφερει να μην πληγωσουν τα παιδια τους και αυτα να εχουν μια ομαλη πορεια.
ΣΥΜΦΩΝΩ.
ΟΡΙΣΤΕ,ΠΑΡΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΕΜΕΝΑ….
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣΑΝ+ΜΕ ΠΕΤΑΞΑΝ….ΕΚΑΝΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ…ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ+ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ….
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ…..ΤΑ ΙΔΙΑ……….
ΑΝΥΠΟΦΟΡΑ ΟΔΥΝΗΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Σχετικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον το βιβλίο Το Παιδικό Ιχνογράφημα του Καθηγητού του Πανεπιστημίου Ιωαννί-
νων κ.Παύλου Α.Κυριακίδη που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις
Επτάλοφος.Πρόκειται για τα πορίσματα μιας εμπερι-
στατωμενης έρευνας στα νηπιαγωγεία της χώρας που απο-
καλύπτει από τα ιχνογραφήματα των ίδιων των παιδιών την αρμονία και δυσαρμονία στην οικογένεια των μη χωρισ-
μένων και χωρισμένων γονέων.
Η σύγκριση των δύο ιχνογραφημάτων μιλά από μόνη της για τον έντονο προβληματισμό που βιώνουν τα παιδιά που μεγαλώνουν είτε χωρίς πατέρα είτε χωρίς μητέρα.
Τα παιδικά σχέδια-έγχρωμα όλα-ανοίγουν ένα παράθυρο στον εσωτερικό κόσμο του παιδιού, μέσα από τό οποίο διακρίνει κανείς τον ψυχικό τους κόσμο .
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_09/04/2009_310442
Λυπάμαι ειλικρινά για όσα διάβασα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι το σχέδιο του θεού είναι να υπομείνουν τη βιαιοπραγία, τη χυδαιότητα την πιθανόν κακοποίηση του παιδιού τους γιατί έτσι θα αλλάξει ο σύζυγος ή η σύζυγος. Μάλλον έχουν καταλάβει πολύ λάθος τα περί αγάπης που δίδαξε ο Χριστός. Είναι πόλύ λάθος επίσης να βάζουμε ταμπελίτσες στους ανθρώπους και ακόμη περισσότερο στα παιδιά στιγματίζοντάς τα ως παιδιά χωρισμένων γονιών. Αν ένα παιδί που όι γονείς του έχουν πάρει διαζύγιο εκφράσει κάποια στιγμή στη ζωή του επιθετικότητα θα το αποδώσουμε στο ότι είναι παιδί χωρισμένων γονιών. Τι γίνεται όμως με ταπαιδιά που οι γονείς τους είναι μαζί αλλά εκφράζουν παρόλα αυτά μεγαλύτερη επιθετικότητα ή είναι περισσότερο εγωκεντρικά ή λένε ψέματα ή κλέβουν. Ας μην βλέπουμε μονομερώς τα πράγματα. Ας δούμε λοιπόν και τα άλλα παιδιά αυτά που έίτε είναι μοναχοπαίδια και πολύ κακομαθημάνα είτε παιδιά πολύτεκνων οικογενειών είτε παιδια που μεγαλώνουν βιώνοντας την κακοποίηση τη δική τους ή κάποιου γονέα ή βιώνουν μια χρόνια αρρωστημένη κατάσταση καυγάδων. Αλήθεια αυτά τα παιδιά δεν είναι επιθετικά; Είναι αλλά δεν τα έχουμε βάλει ταμπελίτσα γιατί απλά δεν είναι παιδιά χωρισμένων γονιών. Περισσότερο κακό νομίζω ότι κάνει ο κόσμος και όλες αυτές οι θεωρίες που αναπτύσσονται και δίνουν άλλοθι στις ταμπελίτσες «επιθετικότητα=παιδί χωρισμένων γονιών». Αν ένα παιδί το απομονώσεις και το στιγματίσεις τότε μάλλον θα αρχίσει να συμπεριφέρεται βάσει αυτού που παριμένουν οι άλλοι από αυτά, επιθετικά (Η πολύ γνωστή θεωρία της ετικέτας)
Δημητρα
σίγουρα τιποτα δεν ειναι απολυτο.
επιπλεον το να διακρινει και να διαπιστωνει κανει βασει συχνοτητος συμπεριφορων κ συμβαντων κ βιωματων
δεν ειναι ΕΤΙΚΕΤΟΠΟΙΗΣΗ.
στην Ιατρικη κ ψυχιατρικη γινονται διαγνωσεις
γνωματευσεις διαπιστωσεις για να μπορεσουν οι ειδικοι να μας βοηθησουν.
και οι πνευματικοι πατερες το ιδιο κανουν
κρινουν διακρινουν και διαχωριζουν τον καθε ανθρωπο
καθε ψυχη αναλογα με τα οσα βιωνει υφισταται νιωθει
σκεφτεται λεει κ πραττει
εγω κακοποιηθηκα με πολυ ξυλο και φωνες
και λεκτικη ψυχικη βια απο τους γονεις μου ως τα 15
που με εγκατελειψαν
ναι ημουν επιθετικο πλασμα
ολα μου εφταιγαν
και τωρα ακομα θυμωνω κ εξοργιζομαι με το αδικο
το κακο την υποκρισια και τον αμετανοητο ξεροκεφαλο που τυρανναει τους γυρω του
προσπαθω ομως με την χαρη Του Θεου να ειμαι εν ηρεμια.
δεν τα καταφερνω παντα
ΟΜΩς ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ
ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΘΥΜΟ Κ ΠΟΝΟ ΜΕΣΑ ΜΑς
ΓΙΑ ΟΣΑ ΥΠΟΣΤΗΚΑΜΕ ΜΙΚΡΑ
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΗΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ