Γιατί όχι σε μένα;
(Είναι μια ιστορία που μου άρεσε πολύ και θα ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας.)
Σύρθηκα μέχρι το παράθυρο…Έξω η βροχή πέφτει ορμητικά, λες και θέλει να ξεπλύνει τις ανομίες μας πάνω στη γη…Ο πόνος στο στομάχι αβάσταχτος…Πέρασε η επήρεια της ψευδαίσθησης των αισθήσεων που προκαλεί το παυσίπονο…Το επόμενο σε μία ώρα…Μετράω το χρόνο με τον πόνο, μόνιμο σύντροφο μου…Ο καρκίνος στο στομάχι μου, είναι η κλεψύδρα μου, και ο πόνος κόκκοι άμμου στο νευρικό μου σύστημα…
Η ανακοίνωση από το γιατρό της ύπαρξης του καρκίνου, μου γκρέμισε τον κόσμο μου…Αυτόν που ιδανικά έφτιαχνα στο μυαλό μου για το αύριο…Σίγουρα αλλιώτικο από αυτό που ήρθε…Όνειρα, λεφτά, δόξα, επιτυχία, καριέρα…Από την άλλη ο καρκίνος…Ο φονέας των ονείρων…Ο φονέας του πόνου μου…Γιατί σε μένα Θεέ μου; Γιατί τόσο νέος;
Τελικά γίναμε φιλαράκια, εγώ και ο πόνος…Αυτός που έγινε ο δάσκαλος μου…Ο δάσκαλος της ζωής…Δύσκολη η μετεξέλιξη…Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει…Όποιος δεν πονέσει δεν ξέρει από ζωή…Τελικά γιατί όχι σε μένα; Γιατί να ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου; Μήπως ο πόνος κάποιου άλλου θα σήμαινε τη δική μου χαρά; Κι αν η χαρά είναι κρυμμένη κάπου αλλού…
Πλησιάζει Πάσχα…Κάποιοι θα το ζήσουν και κάποιοι όχι…Ποιος ξέρει; Ίσως να μην προλάβω το φετινό Πάσχα…Ίσως, όμως να το ζήσω ολοκληρωτικά, παντοτινά…Ποιος ξέρει; Η ζωή μου όμορφη, με χαμόγελα και χαρές…Είχε και στενάχωρες στιγμές και άλλες με πίκρα…Χαίρομαι για ότι έζησα…Πικραίνομαι για ότι μπορούσα και δεν το έζησα…Προσμένω το Πάσχα…Όχι το φετινό…Εκείνο της αιώνια Ανάστασης…
Η βροχή σταμάτησε…Ένα ουράνιο τόξο πάνω από το απέναντι βουνό…Τώρα το φως, πριν τα μαύρα σύννεφα…Το φως απλωμένο με όλα του τα χρώματα, σημάδι ελπίδας…Πρέπει να ξαπλώσω, να ξαποστάσω, ίσως κοιμηθώ λίγο…Μέσα στο δωμάτιο μόνο το φως του καντηλιού…Η φλόγα του τρεμοπαίζει μπροστά στο πρόσωπο του Εσταυρωμένου…η μόνη μου ελπίδα…Όχι για τον πόνο…Αυτός είναι, είμαι…εγώ. Μαζί πορευόμαστε…Μόνη μου ελπίδα κι αποκούμπι η Χάρις Του…Αυτός ξέρει από πόνο…Με καταλαβαίνει, με νοιώθει…Μόνη ελπίδα η γνώση του σταυρού…Ο δικός μου είναι βαρύς! Τον αντέχω όμως, γιατί τον σηκώνει Εκείνος…
Εκείνος είναι η ελπίδα για τη στιγμή που θα ξαναρχίσει να βρέχει, μέσα μου…Έξω η βροχή ξανάρχισε τον χορό της…Τα μάτια μου κλείνουν…Το νέο παυσίπονο έδρασε…Ας κοιμηθώ λίγο…
Υ.Γ. Μπορεί να είναι μια σκηνή από το παρόν μπορεί να είναι και μία σκηνή από το αύριο. Ποιος ξέρει; Καλη Ανασταση!!
ΠΗΓΗ: Τεύχος «Ενορία.gr» & «Πέρασμα στη απέναντι όχθη»
Πηγή: Ο Θεός Αγάπη εστί
ο καρκίνος του σωματος ειναι λιγοτερος οδυνηρος απο την κακοποίηση τη ψυχικη….
Μονο με την δυναμη του Χριστού μας τα αντεχουμε ολα+
Δεν ξέρεις τι λες φίλε μου… δεν ξέρεις..
Μόνο στο τελευταίο συμφωνώ..
ξερω πολυ καλα τι λεω,διοτι μιλω εκ πειρας.
Βιωσα και τισ ασθενειες του σωματος
και ολα τα υπολοιπα που αναφερω πιο πανω…
δεν με γνωριζεις+δεν ξερεις τι εχω περασει,
Δεν δικαιουσαι να λες στον αγνωστο συνομιλητη σου->
αυτο->το ->δε ξερεις τι λεσ!!!!!!!!!!
να σκεφτεσαι πολυ πριν γραφεις κατι…..
διοτι οι αλλλοι εχουν βιωσει την σταυρωση κατ επαναληψη…..
_+Καλη Ανάσταση λοιπον….
η Αγια Φωτεινη να φωτισει τον νου σου,οπως κι αν σε λενε,
αδελφε …+
καλη μετανοια+
καλο παραδεισο
αμην+
«διοτι οι αλλλοι εχουν βιωσει την σταυρωση κατ επαναληψη…..»
Λυπούμαι φίλε μου..συλλυπούμαι ορθότερα.. Όμως ο Θεός έδωσε νου να διαχειρίζεται λίγο ή πολύ τα θέματα ο καθείς μας.. Επιλογές..
Ο πόνος όμως ειδικά του καρκίνου, βάζει το νου και τη λογική στην άκρη..
Το «δεν ξέρεις τι λές » λοιπόν, δεν είχε πρόθεση προσβολής σου.. είναι «πονεμένο».. Μάλλον φαντάζομαι,δεν έχεις βιώσει ΤΕΤΟΙΟ πόνο, που ακυρώνει οτιδήποτε άλλο, καλό ή κακό στη ζωή.. Πόνο που ανίσχυρα σε καθιστά έρμαιο και μελλοθάνατο.. Μόνο ο Θεός δίνει απαντοχή και δύναμη τότε..
Λάθος φανταζεσαι «κατερινα»-
και ερμαιο+μελλο»θ’ανατο»ον ειμαι,
ομως θανατου την νεκρωσιν εορταζομεν….
Χριστος Ανέστη Αληθώς.-
κακως λοιπον φανταζςσαι………..
τι λυπάσαι ?
και δεν προσεβληθη.
απλα ο τροπος σου ειναι ανευ αγαπης Χριστου,
μιλας/γραφεις λες και σου φταινε οι αλλοι για οσα υφιστασαι.
Συγνωμη-υπαρχω.
απλα επιβιωνω,-
επισης
απορω….δεν διαβαζεις προσεχτικα
Η δεν κατανοεις τι διαβαζεις?
εχω υποστει τα παντα
σε ολα τα επιπεδα
και υφισταμαι τα πανδεινα.
την ημερα της κρισεως θα τα μαθεις ΟΛΑ+
καλη σας μερα……………..+
ευχαριστω+Ευλόγησον.-
Μνήμη του αγίου μάρτυρος Αιμιλιανού(18 Ιουλίου)
18 Ιουλίου, 2010 — vatopaidifriend1
Φορητή εικόνα της Ι.Μ.Βατοπαιδίου. Έργο αγιογραφείου Ι.Μ.Ευαγγελισμού-Ορμύλιας.
Στίχ. Αιμιλιανός εις πυράν βεβλημένος,
Χριστώ παραστάς τέρπεται συν Αγγέλοις.
Μετ. Ο Αιμιλιανός, ριγμένος στη φωτιά,
παρέστη στο Χριστό και χαίρεται με τους αγγέλους.
Ο άγιος μάρτυρας Αιμιλιανός καταγόταν από το Δορύστολο της Μοισίας, ήταν δούλος κάποιου ειδωλολάτρη και έζησε κατά την εποχή του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη (361-363 μ.Χ.) και του βικαρίου (τοποτηρητή) Καπετολίνου.
Ο Αιμιλιανός σεβόταν και λάτρευε το Χριστό και αποστρεφόταν τα είδωλα. Για το λόγο αυτό βρήκε κατάλληλη ευκαιρία και, αφού πήρε ένα μεγάλο σφυρί, μπήκε απαρατήρητος μέσα στον ειδωλολατρικό ναό, συνέτριψε όλα τα είδωλα και διασκόρπισε τις θυσίες. ‘Επειδή όμως για την ενέργεια αυτή συνελήφθησαν και βασανίζονταν άλλοι, χωρίς να έχουν ευθύνη, παρουσιάστηκε αυτοπροαίρετα ο ίδιος και δήλωσε ότι αυτός είναι που έκανε εκείνη την πράξη.
Ύστερα από την ανάληψη της ευθύνης του για την πράξη του, οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν αμέσως και τον έδειραν σκληρά και βάναυσα με βούνευρα. Ακολούθως τον έριξαν μέσα σε πυρακτωμένη κάμινο, όπου, χωρίς να υποστεί το παραμικρό έγκαυμα από την κόλαση εκείνη της φωτιάς , παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό. Έτσι λοιπόν ο άγιος Αιμιλιανός κοσμήθηκε από τον Κύριο με το άφθαρτο στεφάνι του μαρτυρίου.
(Γ.Δ.Παπαδημητρόπουλου, «Με τους Αγίους μας», συναξαριστής Ιουλίου).
Του Μητροπ. Εδέσσης Ιωήλ
Η Εκκλησία μας σήμερα γιορτάζει τους Πατέρες που έλαβαν μέρος στην τετάρτη Οικουμενική Σύνοδο, η οποία ασχολήθηκε και αποφάνθηκε οριστικά για την ένωση των δύο φύσεων του Χριστού. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα που διαβάζεται σήμερα στους Ναούς είναι αφιερωμένο σ’ αυτούς και είναι από την επί του Όρους Ομιλία του Κυρίου μας. Ο Θεάνθρωπος ονομάζει τους μαθητές Του φως του κόσμου. Ας δούμε πιο αναλυτικά τα λόγια αυτά του Χριστού.
Το παράδειγμα του φωτός τι υπονοεί;
Ο Κύριος χρησιμοποίησε για τους μαθητές Του το παράδειγμα του αλατιού (Ματθ. 5,13) και του φωτός. Το παράδειγμα του φωτός είναι το υψηλότερο. Όταν λέγει πως η πόλη που είναι πάνω στο βουνό, δεν μπορεί να κρυφτεί, θέλει να τους τονίσει «ακρίβειαν του βίου, καθαρή ζωή», λέγει ο Χρυσόστομος. Τους διαπαιδαγωγεί να είναι εναγώνιοι στη ζωή τους, να έχουν στραφεί τα μάτια όλων των ανθρώπων πάνω τους και να αγωνίζονται ενώπιον όλης της οικουμένης.
Ο Χριστός άναψε το φως της χάριτός Του μέσα μας. Η δική μας προσπάθεια είναι να διατηρήσουμε το φως αυτό άσβεστο. Η λαμπρότητα της ζωής μας έχει επίδραση στους άλλους. Απόλυτο φως είναι ο Χριστός που μάλιστα είπε για τον εαυτό Του, πως είναι “το φως του κόσμου” (Ιω. 8,12). Φως και φωστήρες είναι με σχετική έννοια και οι πιστοί και οι άγιοι. Ο απόστολος Παύλος γράφει: “διότι κάποτε ήσασταν στο σκοτάδι, τώρα όμως που πιστεύετε στον Κύριο, είστε στο φως· να ζείτε λοιπόν σαν άνθρωποι που ανήκουν στο φως.” (Εφ. 5,8). Ο ίδιος θα πει σε άλλη του επιστολή για τους πιστούς πως είναι “σαν λαμπερά αστέρια στον κόσμο, μένοντας σταθεροί στο ευαγγέλιο που δίνει ζωή ” (Φιλιπ. 2,15-16).
Η Εκκλησία είναι το φως του κόσμου
Πράγματι ο Κύριος είναι φως, που οδηγεί τους ανθρώπους από την πλάνη στην αλήθεια, από την αμαρτία στην αρετή, που φωτίζει το ηγεμονικό (το νου) του ανθρώπου. Επίσης το έργο του Χριστού το κάνουν κι οι πιστοί. Ένας σύγχρονος θεολόγος θα το πει αυτό χαρακτηριστικά: Η σωτηρία δεν είναι μια απλή ατομική υπόθεση, ούτε περιορίζεται σε κάποιο στενό κύκλο “εκλεκτών”, αλλά προσφέρεται σ’ όλο τον κόσμο. Η σωτηρία δεν είναι ένα είδος πνευματικότητας, αλλά είναι η αντίθεση σε κάποιο δαιμονικό κατεστημένο, στο σκοτάδι και στην αποσύνθεση.
Η Εκκλησία είναι το φως του κόσμου. Αυτό σημαίνει την καθολική και παγκόσμια ευθύνη της, αλλά και την ευθύνη του καθενός μας. Δε ζούμε για τον εαυτό μας ή για έναν ορισμένο κύκλο εθνικό, ιδεολογικό, θρησκευτικό· ζούμε για τα αδέλφια μας παντού πάνω στη γη, όσο κι αν διαφέρουν από μας κι όσο κι αν μας αντιμάχονται. Ο Χριστός είχε πει στους μαθητές του το εξής σπουδαίο παράγγελμα· “και θα γίνετε δικοί μου μάρτυρες στην Ιερουσαλήμ και σε όλη την Ιουδαία και Σαμάρεια και ως τα πέρατα της γης” (Πράξ. 1,8). Μέχρι και στο τελευταίο μέρος της γης οφείλουμε να ανάψουμε το φως του Χριστού. Ο Ησαΐας αναφέρεται στον Πατέρα που απευθύνεται στο Μεσσία και του λέγει· “Ιδού δέδωκά σε εις διαθήκην γένους, εις φως εθνών του είναι σε εις σωτηρίαν έως εσχάτου της γης” . Το φως των εθνών, που είναι ο Χριστός, οφείλει η Εκκλησία με τους πιστούς να το μεταδώσει στα πέρατα της γης. Οι πνευματικοί άνθρωποι που καθαρίζουν συνέχεια τον εαυτό τους με πόνους για την αγάπη του Θεού, που ταπεινώνουν τη σάρκα τους με διάφορες ασκήσεις, που με την προσευχή και τη μελέτη γεμίζουν το νου τους με φως, αυτοί που γνώρισαν «τους λόγους των όντων» και ξεπέρασαν κάθε αίσθηση του κόσμου, αυτοί μπορούν να κηρύξουν το Χριστό και να μεταδώσουν το φως του Ευαγγελίου, λέγει ο όσιος Νικήτας. Προς αυτούς απευθύνεται ο Κύριος, όταν λέει:” Σεις είστε το φως του κόσμου” (Ματθ. 5,14).
Το χρέος των πιστών
Μεγάλη είναι η ευθύνη των πνευματικών ταγών της Εκκλησίας μας, αλλά και των απλών πιστών στη διάδοση του ευαγγελικού μηνύματος. Επίσκοποι, κληρικοί, λαϊκοί που γνώρισαν το φως του Ευαγγελίου και το βίωσαν, μεταδίδουν και στους άλλους το βίωμά τους. Αντίθετα, εάν αυτοί που είναι ταγμένοι να στέκονται “επί την λυχνίαν” δείχνουν αδυναμία προς την πίστη, τότε καθυστερεί ο ευαγγελισμός των ανθρώπων και γίνεται μάλιστα και σκανδαλισμός στις ψυχές τους. Οι αμαρτίες μας και η κακή προσωπική μας ζωή ενεργεί αρνητικά στους ανθρώπους που δεν γνώρισαν το Χριστό. Ας φροντίσουμε να έχουμε συνέπεια λόγων και πράξεων, ώστε να ανάπτεται συνεχώς το σωτήριο φως της διδασκαλίας του Κυρίου σ’ όλη τη γη.
Ο ΟΣΙΟΣ ΔΙΟΣ
Καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας, και έζησε στα χρόνια του μεγάλου Θεοδοσίου. Ήταν διακεκριμένος για τη θεολογική του πολυμάθεια και για την ανυπόκριτη ευσέβεια και εγκράτεια. Σε ηλικία μάλιστα 35 ετών, τόσο πολύ είχε εξαπλωθεί ή φήμη της αρετής του, πού από παντού έρχονταν ν’ ακούσουν τις πολύτιμες συμβουλές του. Μετά από χρόνια, τον προσκάλεσε ο Πατριάρχης Αττικός (406-425) στην Κων/πολη και τον χειροτόνησε ιερέα. Τα Ιερατικά του καθήκοντα, επετέλεσε με πολύ ζήλο και ακρίβεια. Ήταν στους ενορίτες του, πρότυπο Ιερού και φιλόστοργου πνευματικού πατέρα και οικογενειακού συμβούλου. Στην Κωνσταντινούπολη ‘ίδρυσε και μοναστήρι. Κάποτε αρρώστησε βαριά, πού έφτασε μέχρι τα πρόθυρα του θανάτου. Σώθηκε όμως από θαύμα. Τελικά πέθανε ειρηνικά, αφού διατήρησε μέχρι την τελευταία του πνοή το πυρ της ευσέβειας και της στοργής για τις ψυχές του ποιμνίου του.
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ό βίον έφάμιλλον, τη κλήσει πολιτευθείς, της δόξης του Πνεύματος, πυξίον ώφθης σεπτόν, Πατήρ ημών Όσιε’ συ γαρ θαυματουργίαις, ίεραίς διαπρεπών, ένδοξος έν Οσίοις, φερωνύμως έδείχθης. Διό σε άνευφημούμεν, Δίε μακάριε.
Η ΟΣΙΑ ΜΑΚΡΙΝΑ Αδελφή του Μ. Βασιλείου
Στην Ιστορία του χριστιανισμού λίγες υπήρξαν οι γυναικείες μορφές σαν την ύπέρλαμπρη μορφή της Αγίας Μακρίνας, πού ό Θεός την είχε προικίσει με τα μεγαλύτερα πνευματικά και σωματικά χαρίσματα. Ήταν ή μεγαλύτερη αδελφή του Μεγάλου Βασιλείου και του Γρηγορίου Νύσσης. Ανατράφηκε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, από την ευσεβέστατη μητέρα της Έμμέλεια. Όταν μεγάλωσε, αφοσιώθηκε στην αγαθοεργία και στην ανατροφή των αδελφών της, πού έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα πνευματική τους πορεία. Ή Μακρινά ήταν μνηστευμένη, αλλά ό μνηστήρας της πέθανε. Τότε, μαζί με τη μητέρα της, αποσύρθηκε σε γυναικεία μονή στον Πόντο, κοντά στον ποταμό «Ιρη. Εκεί κοντά μόναζε και ό αδελφός της Μ. Βασίλειος. Στή μονή πέρασε τη ζωή της με τη μελέτη των Γραφών, την προσευχή, και προπάντων με αγαθοεργίες. Διότι πάντα είχε στο μυαλό της το λόγο του Θεού, πού προτρέπει στους ανθρώπους, «άγαθοεργείν, πλουτείν εν έργοις καλοίς, εύμεταδότους είναι, κοινωνικούς, αποθησαυρίζοντας έαυτοΤς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, ίνα έπιλάβωνται της αιωνίου ζωής»1. Δηλαδή, να άγαθοεργούν, να γίνονται πλούσιοι σε καλά έργα, να δίνουν πρόθυμα και σε άλλους τα αγαθά τους, να είναι απλοί και καταδεκτικοί, και έτσι να αποταμιεύουν για τον εαυτό τους στέρεο θεμέλιο στο μέλλον, για να αποκτήσουν την αιώνια ζωή. Μ’ αυτόν τον τρόπο και ή Αγία Μακρινά έζησε και τελείωσε τη ζωή της.
1. Α’προς Τιμόθεον, στ’ 18,19.
Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Σοφίας έρωτι, τον νουν πτερώσασα, κόσμου εύπάθειαν, έμφρόνως έλιπες, και ενδιαίτημα τερπνόν έγένου θείας αγάπης· συ γαρ δι’ ασκήσεως, και ηθών τελειότητας, νύμφη έχρημάτισας, του Σωτήρος περίδοξος· ω πρέσβευε υπέρ των βοώντων χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ (Κατ’ άλλους 40) συνασκητές
Απεβίωσαν ειρηνικά.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ό Σαββαΐτης επίσκοπος Εδέσσης
Ό πατέρας του ονομαζόταν Συμεών, ή δε μητέρα του Μαρία. Φοίτησε σε σχολεία και διακρίθηκε για τη μάθηση φιλοσοφικών γνώσεων, καθώς και της ρητορικής και της φιλοσοφίας. Σέ ηλικία 10 χρονών έμεινε ορφανός και την μισή περιουσία των γονέων του πήρε ή αδελφή του για να αποκατασταθεί και την άλλη μισή ό ‘ίδιος, την οποία μοίρασε στους φτωχούς και αναχώρησε για την Ιερουσαλήμ. Εκεί προσκύνησε τους Αγίους Τόπους και τελικά έγινε μοναχός στη Λαύρα του αγίου Σάββα. Εκεί ασκήθηκε στην αρετή σε μεγάλο βαθμό και υπήρξε διάσημος ασκητής. Λόγω των μεγάλων του αρετών, ό Πατριάρχης Ιεροσολύμων τον έκανε επίσκοπο Εδέσσης (Μέσης Ανατολής). Σάν ποιμενάρχης υπήρξε άριστος, με τις πολλές θεολογικές του γνώσεις, τίς πολλές του αρετές και προ πάντων με την μεγάλη του αγάπη, πού διέθετε άφθονη στο ποίμνιο του. Όταν κάλεσε και ευλόγησε τον κλήρο και τον λαό της «Εδεσσας, παρέδωσε την αγία του ψυχή στον ουράνιο Πατέρα.
Ο ΟΣΙΟΣ ΑΒΒΑΣ ΔΙΟΚΛΗΣ
Σπούδασε γραμματική, φιλοσοφία και στα εικοσιοκτώ του
χρόνια έγινε αναχωρητής, μέσα σε μια σπηλιά. Τον συνάντησε ό συγγραφές του Λαυσαϊκού Ηρακλείδης και μεταξύ άλλων τον ρώτησε: «Πώς είναι δυνατό, πάτερ, ό ανθρώπινος νους να βρίσκεται πάντοτε στα θεία νοήματα»; Ό όσιος απάντησε: «Καθώς συνηθίσει ό άνθρωπος, εϊτε με καλά νοήματα είτε με κακούς συλλογισμούς, έτσι και πολιτεύεται».
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ επίσκοπος Πανήδου ό νέος Ομολογητής
Αναφέρεται στον Πατμιακό Κώδικα 266, χωρίς βιογραφικό σημείωμα. Πάντως έζησε επί εικονομαχίας και πέθανε ομολογώντας την ορθή πίστη. Επισκοπή Πανήδου όμως δεν συναντάται πουθενά, ίσως να είναι Πανιού, πού βρισκόταν στην Ηράκλεια της Θράκης.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ
Ή μνήμη του σύμφωνα με τον Ίεροσολυμιτικό κώδικα 1096 φ. 115. Ήταν ανεψιός του Θεοδώρου Εδέσσης (βλέπε σχετικά μ’ αυτόν λίγο πιο πάνω) και μοναχός της Λαύρας του αγίου Σάββα
Pingback:Γιατί όχι σε μένα; « Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο)
http://istologio.org/?p=1925
Αδελφοί, ευχαριστώ πολύ για την τιμή των αναδημοσιεύσεων κειμένων μου. Όμως αυτό δεν το έγραψα εγώ! Παρακαλώ ενημερώστε και την πηγή από την οποία το βρήκατε διότι εγώ δεν μπορώ να βρω άκρη.
Ευχαριστώ πολύ.
Ευλογείτε πατέρα Βασίλειε, το κείμενο αυτό το βρήκαμε εδώ: http://otheosagapiesti.blogspot.gr/2010/02/blog-post_03.html όπου αναφέρεται το όνομά σας. Προβήκαμε στη σχετική διόρθωση.