Μπορεί άραγε μια εξαρτημένη κοινωνία να διδάξει στους νέους την ελευθερία;
Η εξάρτηση, όπως έχει λεχθεί, μπορεί ενδεχομένως και να είναι «μια επανάσταση, μια αποτυχημένη επανάσταση, μια διαμαρτυρία που δεν βρήκε αποδέκτες, μια προσπάθεια διαφυγής από πολλά αδιέξοδα στα οποία εμείς πολλές φορές οδηγούμε τους νέους ανθρώπους».
Αδιέξοδα που έχουν να κάνουν με ένα κακό οικογενειακό κλίμα, με ένα αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα που συνθλίβει την προσωπικότητα και τα όνειρα των νέων, με την υποκρισία της κοινωνίας μας και περισσότερο εκείνων που έχουν την ευθύνη διαμόρφωσης των κοινωνικών δομών, με την ανεπάρκεια και της εκκλησιαστικής διακονίας μας κάποιες φορές.
«Είδα βαθιά μέσα στα μάτια των νέων αυτών ανθρώπων τη δίψα να ξαναβρούν τη ζωή και το χαμόγελο, να συναντηθούν και πάλι με την καθημερινότητα που τους προσπέρασε, είδα τον υπέροχο αγώνα τους που τους κάνει να βγαίνουν νικητές, την τεράστια προσπάθεια τους να υπερβούν την εξάρτηση και να ξεπεράσουν τον ίδιο τον εαυτό τους!», αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, στο μήνυμα του με αφορμή την ημέρα κατά των Ναρκωτικών (26 Ιουνίου).
Το μήνυμα του Μακαριωτάτου έχει ως εξής:
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα η παγκόσμια κοινότητα νιώθει επιτακτική την ανάγκη να αναφερθεί στην τρομερή μάστιγα, που κατατρώγει τη νεολαία μας και απειλεί τη φυσική και ψυχική ακεραιότητα πολλών νέων ανθρώπων: τα ναρκωτικά.
Είναι –ή μάλλον πρέπει να είναι– η σημερινή ημέρα μια τολμηρή αφορμή για ειλικρινή αυτοκριτική όλων μας, για συνειδητοποίηση της ανεπάρκειάς μας και της επιτακτικής ανάγκης για συνεργασία, για τον (επανα)καθορισμό των πνευματικών συντεταγμένων της κοινωνίας μας και της παιδείας μας, για να προτρέπουμε τους νέους ανθρώπους σε αισιοδοξία και αγωνιστικότητα, για να μη διστάζουν στην ανάληψη ευθυνών, για να μπορούν να πουν θαρραλέα το «όχι» σ΄ εκείνον που θα τους προτείνει την πρώτη επαφή με κάποια ουσία που κρύβει τον θάνατο.
Είχα την εξαιρετική ευκαιρία να επισκεφθώ μία θεραπευτική κοινότητα, ενώ έτυχα και της εξαιρετικής τιμής να με συναντήσουν νέοι άνθρωποι που βρίσκονται στο στάδιο της θεραπείας και της επανένταξης.
Είδα βαθιά μέσα στα μάτια των νέων αυτών ανθρώπων τη δίψα να ξαναβρούν τη ζωή και το χαμόγελο, να συναντηθούν και πάλι με την καθημερινότητα που τους προσπέρασε, είδα τον υπέροχο αγώνα τους που τους κάνει να βγαίνουν νικητές, την τεράστια προσπάθεια τους να υπερβούν την εξάρτηση και να ξεπεράσουν τον ίδιο τον εαυτό τους!
Έχω κρύψει βαθιά στην καρδιά μου τα λόγια της Κωνσταντίνας: «Τώρα πια νιώθω περήφανη, δυνατή, χαρούμενη. Έχω προσπαθήσει πολύ και ξέρω πως αν θέλω κάτι πολύ, μπορώ να τα καταφέρω. Είμαι γεμάτη ελπίδα για τη ζωή, που με περιμένει μετά την κοινότητα». Θα θυμάμαι πάντα την ειλικρίνεια του Σωτήρη: «Όσες φορές κι αν ορκίστηκα, υποσχέθηκα, ποτέ δεν σταμάτησα. Ήρθε όμως η στιγμή που έπρεπε να διαλέξω: να ζήσω ή να πεθάνω! Η επιλογή μου ήταν να ζήσω καθαρός. Τώρα ανακαλύπτω έναν ολόκληρο, υπέροχο κόσμο μέσα μου, πραγματικό, όχι στη φαντασίωση μου. Στόχος μου είναι να τον γνωρίσω ξανά από την αρχή και να ζήσω σ΄ αυτόν». Και θα διδάσκομαι πολλά από τα δακρυσμένα μάτια του Γιώργου που μου είπε: «Νιώθω απογοήτευση όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για την κοινωνία που με έσπρωξε στη δόση. Παίρνω δύναμη από μια μυστική πηγή στα βάθη του είναι μου για να συνεχίσω την προσπάθεια μου να μείνω καθαρός. Δεν θέλω να ξαναζήσω το παραμύθι. Θέλω τη ζωή που μου στέρησαν».
Συνοδοιπορώ με τα παιδιά αυτά, αντιλαμβάνομαι τον αγώνα τους και αναλογίζομαι τις ευθύνες μας. Μπορεί άραγε μια εξαρτημένη κοινωνία να διδάξει στους νέους την ελευθερία;
Η εξάρτηση, όπως έχει λεχθεί, μπορεί ενδεχομένως και να είναι «μια επανάσταση, μια αποτυχημένη επανάσταση, μια διαμαρτυρία που δεν βρήκε αποδέκτες, μια προσπάθεια διαφυγής από πολλά αδιέξοδα στα οποία εμείς πολλές φορές οδηγούμε τους νέους ανθρώπους».
Αδιέξοδα που έχουν να κάνουν με ένα κακό οικογενειακό κλίμα, με ένα αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα που συνθλίβει την προσωπικότητα και τα όνειρα των νέων, με την υποκρισία της κοινωνίας μας και περισσότερο εκείνων που έχουν την ευθύνη διαμόρφωσης των κοινωνικών δομών, με την ανεπάρκεια και της εκκλησιαστικής διακονίας μας κάποιες φορές.
Θέλω να πω σ΄ αυτά τα παιδιά – αλλά και σε όλους – πως η ζωή της Εκκλησίας είναι γεμάτη από ασώτους και καταταλαιπωρημένους νέους, που όχι μόνο ξαναβρήκαν το δρόμο τους, αλλά έφτασαν ακόμη και στην αγιότητα.
Η επιστροφή, η μεταμόρφωση, η μετάνοια: είναι τα συστατικά της ορθόδοξης πνευματικότητας.
Γι’ αυτό και σήμερα νιώθω την ανάγκη να ρωτήσω και να αναρωτηθώ: Γιατί ακόμη τόση προκατάληψη απέναντι στον Χριστό και στην Εκκλησία; Αυτός ο τόπος μοιάζει να φοβάται να μιλήσει στα παιδιά για τον Χριστό και την Εκκλησία, γιατί θέλει να είναι «αξιοπρεπής» και μοντέρνος!
Και οι νέοι μας τρυπιούνται και παραδίδονται στα ναρκωτικά και στις λογής – λογής εξαρτήσεις, στις γειτονιές των μεγαλουπόλεων αλλά και στις ήρεμες πόλεις της επαρχίας μας, χωρίς στόχους, αναζητώντας την αλήθεια και την αγάπη, νιώθοντας ότι κανείς ποτέ δεν τούς πλησίασε, ότι κανείς ποτέ δεν νοιάστηκε αληθινά γι΄ αυτούς.
Παρά τα λάθη και τις αστοχίες μας, στην Εκκλησία είμαστε διαρκώς έτοιμοι για να υποδεχθούμε μακρόθυμα και με έκδηλη χαρά τους νέους που επιστρέφουν, αναζητώντας νόημα ζωής, αναζητώντας τελικά αυτά που τους στερήσαμε.
Ελάτε, οι μεγάλοι, να συνεργαστούμε. Ελάτε, οι νέοι, να μας συγχωρήσετε. Κι όλοι μαζί να πορευτούμε σ΄ έναν κόσμο χωρίς εξαρτήσεις…
Πηγή: Χριστιανική
συγνωμη,αυτη η τρομακτικη φωτο ειναι για να βλεπουμε
εφιαλτες?!
τι νοημα εχει?
οσο για την απορια….στο κειμενο,
ο κοσμος τουτος εν τω πονηρω κείται…
οπότε Ο ΠΟΛΕΜΟς ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ
ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ!!!!!!!!!!!!
ειδατε ποτε να πολεμανε τον βουδα?
τον μωαμεθ?
οχι,
διοτι κανενας απο αυτους δεν σωζει.-
αναρωτιεμαι…αφου κυριε Ιερονυμε δηλωνεις πως εισαι εναντιον των εξαρτησεων…γιατι αραγε δεν ειπες κουβεντα οταν ψηφιστικε το νομοσχεδιο για τους μεταναστες…; αυτοι κατα 99% κανουν τη δακινηση
γιατι εισαι οικουμενιστης;;;
ε οχι λοιπον, αν δεν επιστρεψεις στην Ορθοδοξια εγω προσωπικα σαν νεος δεν ερχομαι διπλα σου…
η παγκοσμιοποίηση ειναι τησ νεασ εποχης.
γιατι να θυμομαστε και να μιλαμε για τα προβληματα μόνο οποτε μας το επιβαλουν
με τισ μερεσ/γιορτεσ της οι της παγκοσμιας αδιαφοριας
υποκριτες?
και γιατι να μην διορθωνουμε τα κακώς κειμενα που συμβαινουν απο καποιουσ υποκριτεσ ρασοφορουσ+λαικους που αδιαφορουν για την υποκρισια
και τα σκανδαλα/γεγονοτα…και διωχνουν οποια ψυχη πει την αληθεια?
αν δεν υπαρχει ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΜΠΡΑΚΤΩΣ ΠΡΟΣ ΟΛΕς ΤΙς ΨΥΧΕΣ….αντε να σταματησεισ τον καθε απελπισμενο νεο/νεα απο την επομενη δοση του….
ΑΓΑΠΑΤΕ διοτι χαθηκαμε.
τελος.-
Η φωτογραφια αποτρέπει την ανάγνωση του κειμένου.!!!!!
Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ ή Μαγδαληνή ή Μυροφόρος και Ισαπόστολος
+Ή Μαρία αυτή ονομάστηκε Μαγδαληνή, επειδή καταγόταν από τα Μάγδαλα, πόλη πού βρίσκεται δυτικά της θάλασσας της Γαλιλαίος. Συνέβη δε να την απαλλάξει ο Κύριος από επτά δαιμόνια πού την ενοχλούσαν. Θέλοντας τότε να δείξει την ευγνωμοσύνη της ή Μαρία για την ευεργεσία αυτή, αφοσιώθηκε με ιδιαίτερο ζήλο στην υπηρεσία του Σωτήρα Χριστού, όπως άλλοτε ο Δαβίδ για να δείξει ευγνωμοσύνη στο Θεό έψαλλε: «άσω τω Κυρίω τω ευεργετήσαντί με και ψάλω τω ονόματι Κυρίου του Υψίστου»1. Δηλαδή, άσματα ευγνωμοσύνης θα τονίσω στον Κύριο, πού με ευεργέτησε, και ύμνους δοξολογίας θα ψάλω στο όνομα του Κυρίου του Ύψιστου. Έτσι ή Μαρία έγινε μαθήτρια του Κυρίου και Τον διακονούσε. Αυτή, μάλιστα, κατά την Ανάσταση του Κυρίου ήλθε πρώτη στον τάφο Του με αρώματα, και άγγελοι ντυμένοι στα λευκά ανήγγειλαν σ’ αυτή την Ανάσταση Του. Ή Μαρία, μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, εξακολούθησε να διακονεί στην πρώτη χριστιανική Εκκλησία στην Ιερουσαλήμ. Έπειτα πήγε στην Έφεσο, κοντά στον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο, οπού και πέθανε. Τάφηκε στην είσοδο της σπηλιάς, όπου αργότερα εκοιμήθησαν οι επτά παίδες εν Εφέσω.
1. Ψαλμός ιβ’, 6.
Απολυτίκιο. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Χριστώ τω δι’ ημάς, εκ Παρθένου τεχθέντι, σεμνή Μαγδαληνή, ηκολούθεις Μαρία, αυτού τα δικαιώματα, και τους νόμους φυλάττουσα’ όθεν σήμερον, την παναγίαν σου μνήμην εορτάζοντες, αμαρτημάτων την λύσιν, ευχαίς σου λαμβάνομεν.
Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΚΕΛΛΑ η Παρθενομάρτυς
Μας είναι άγνωστο πότε έζησε. Στο Λειμωνάριο αναφέρεται ότι ήταν από τη Χίο, αλλά γι’ αυτό δεν έχουμε καμία αρχαία μαρτυρία. Ή όσια Μαρκέλλα έγινε γνωστή, από του ότι οι κάτοικοι του νησιού Χίου, πριν από πολλά χρόνια είχαν ναό στ’ όνομα της, πού έκανε πολλά θαύματα. Μεταξύ των άλλων θαυμάτων διηγούνται και αυτό: ότι στην παραλία, πού ήταν ο ναός της όσιας, βρίσκουν χαλίκια γεμάτα αίματα πηγμένα, πού αφού τα ξύσουν τα βάζουν σε αγγεία και τα έχουν να θεραπεύουν αρρώστιες.
Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Της αγνείας το ρόδον και της Χίου το βλάστημα, την Αγίαν Μαρκέλλαν έν ωδαίς ευφημήσωμεν τμηθείσα γαρ χειρί τη πατρική, ως φύλαξ εντολών των του Χριστού, ρώσιν νέμει και κινδύνων απαλλαγήν, τοις προς αυτήν κραυγάζουσι* δόξα τω δεδοκότι σοι Ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν Ιάματα.
an evalan ayti tin foto gia na apotrepsoun tin anagnwsi-
tote poios o logos na mpei to keimeno?!
an evalan tin foto gia na tromaksoume-
to kataferan….
mia foto nekrotafeiou->koimHtHrioy tha itan kalyteri pantws…
ta narkwtika=thanatos
XRISTOS=ZWH=ANASTASH.
telos.-
θα τοποθετηθω κ εγω κ ας φαινεται κουραστικο… δεν μπορω να καταλαβω πως μπορειτε να χρησιμοποιειτε τετοιες φωτογραφιες που σε καμια περιπτωση δεν συμβαδιζουν με τον θεο κ οσα πρεσβευει η πιστη μας… πραγματικα απαραδεκτο δεν μπηκα καν σε διαδικασια να διαβασω το αρθρο…
αμφιβαλω αν θα ξανα μπω γενικα…
ayti H nea foto einai poly pio wraia-pagetos…fws-ouranos\
eyxaristoume pou tin allaxate tin alli tin efialtiki…
ωραια φωτογραφια σημερα…
+Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ο Νεομάρτυρας
Ό Άγιος αυτός καταγόταν από τη Ζάκυνθο και ήταν ωραίος και ρωμαλέος στο σώμα. Εργαζόμενος σαν ναυτικός δεν θέλησε να υπηρετήσει σε τούρκικο πλοίο. Εναντιούμενος στη θέληση του Τούρκου πλοιάρχου, συκοφαντήθηκε απ’ αυτόν, ότι δήθεν είχε φορέσει τούρκικο κάλυμμα στο κεφάλι του. ‘Οδηγήθηκε βίαια στον κριτή, όπου με κολακείες και φοβερισμούς προσπαθούσαν να τον εξισλαμίσουν. ‘Ομολογώντας με θάρρος τον Χριστό ο Θεόφιλος, περιτμήθηκε με τη βία από τους Τούρκους, πού θέλησαν να τον στείλουν δώρο στο παλάτι του Σουλτάνου. ο Θεόφιλος όμως, όταν ακόμα ήταν στη Χίο, απόδρασε και πήγε στη Σάμο, όπου παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα. Όταν επανήλθε στη Χίο, οι Τούρκοι τον αναγνώρισαν και αφού τον συνέλαβαν τον οδήγησαν στον κριτή. ο κριτής, βλέποντας τον Θεόφιλο να εμμένει στην πίστη του τον καταδίκασε σε θάνατο δια πυρός. ‘Απτόητος ο γενναίος αυτός μάρτυρας της πίστης μας, έκανε το σημείο του σταυρού και είπε «στα χέρια σου Χριστέ μου παραδίδω την ψυχή μου». Και μπήκε μόνος του στη φωτιά, όπου παρέδωσε στον αγωνοθέτη Θεό την αγία ψυχή του στις 23 Ιουλίου 1635. Τα εναπομείναντα από τη φωτιά λείψανα του, αγοράστηκαν από χριστιανούς και εναποτέθηκαν με τιμές στον ναό του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου στη Χίο. Μαρτύριο του ‘Αγίου αυτού, συνέγραψε πρώτα ο Γεώργιος Κορέσιος ο Χίος.
Ή Αγία Χριστίνα γεννήθηκε στην πόλη Τύρο και ήταν κόρη του στρατηγού Ουρβανού. (200 μ.Χ.) .Ό πατέρας και ή μητέρα της ήταν ειδωλολάτρες, αλλά τη Χριστίνα έφερε στο χριστιανισμό μια ευσεβής γυναίκα. Όταν έμαθε αυτό ο πατέρας της, εξοργισμένος την έκλεισε σε κάποιο εξοχικό πύργο και με κάθε τρόπο προσπαθούσε να την μεταπείσει στην ειδωλολατρία. Όμως όλες οι προσπάθειες του προσέκρουσαν πάνω στο ασάλευτο τείχος της πίστης της Χριστίνας και έπεφταν στο κενό. Τότε απελπισμένος τη φυλάκισε, αλλά το ‘ίδιο βράδυ ο ίδιος πέθανε. Έπειτα την ανέλαβε ο έπαρχος Δίων, πού αφού και αυτός δεν κατόρθωσε να δαμάσει την πίστη της Χριστίνας, τη βασάνισε σκληρά και έσχισε τις σάρκες της με μαχαίρια και τροχούς. Το Δίωνα διαδέχθηκε ο έπαρχος Ιουλιανός, πού και αυτός τη βασάνισε χειρότερα. Την έριξε μέσα σε φαρμακερά και θανατηφόρα θηρία, και κατόπιν μέσα στη φωτιά. Άλλα από όλα αυτά ή Χριστίνα έμεινε άθικτη Και μας θυμίζει το λόγο του Απ. Παύλου: «οι δια πίστεως … έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας»1. Αυτοί, δηλαδή οι Άγιοι, επειδή είχαν μεγάλη πίστη, έφραξαν στόματα λιονταριών, έσβησαν τη δύναμη της φωτιάς, διέφυγαν τα θανατηφόρα λεπίδια των μαχαιριών. Βλέποντας αυτό το θαύμα οι θεατές, χιλιάδες πίστεψαν στο Χριστό. Τελικά ή Χριστίνα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου, αφού τη φόνευσαν κτυπώντας την με λόγχες στην καρδιά και τα πλευρά.
1. Προς Εβραίους, ία’ 33-34.
+Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Του πατρός σου την πλάνην λιπούσα πάνσεμνε, της εύσεβείας εδέξω την θείαν έλλαμψιν, και νενύμφευσαι Χριστώ ως καλλιπάρθενος- όθεν ηγώνισαι στερρώς, και καθείλες τον εχθρόν, Χριστίνα Μεγαλομάρτυς. Και νυν απαύστως δυσώπει, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών