Αιτίες διαζυγίου
Γιατί, γέροντα, χωρίζουν τα ανδρόγυνα;
– Οι άνθρωποι, παιδί μου, χωρίζουν από τη φιληδονία τους και από τον εγωισμό τους.
Από τίποτε άλλο.
Όλους τους άλλους λόγους τους εμπνέονται εκ των υστέρων για να δικαιολογήσουν τους εαυτούς τους.
Γέροντας Παΐσιος
όταν δίνει ευλογία ο Πνευματικός να φύγει η γυναίκα,
Μ Α Κ Ρ Υ ΑΑΑΑΑ….
διότι ο «άντρας» την κακοποιεί…
ψυχικα και σωματικα…. ΚΑΤ’ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ…
τότε είναι μία τραγική ιστορία…
κι όποιος δεν την έχει ζήσει…δεν ξέρει…
……………………….
+ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.-
Τέτοιες περιπτώσεις είναι σπάνιες. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πρόκειται για ανθρώπους που παντρεύονται και μετά χωρίζουν χωρίς και στις δύο περιπτώσεις να γνωρίζουν πραγματικά το γιατί ή για περιπτώσεις του τύπου «μωρό μου σόρρυ αλλά βρήκα καλύτερο(?!) αγόρι» κατά το γνωστό σαχλοτράγουδο…
ανωνυμε/η 2.
οσοι χωριζουν ετσι δεν αγαπάνε τον Χριστό,
γιατι απλά βάζουν τα θελω πάνω απο τα πρέπει και το σωστο….
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΙΛΑΣ, ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ, ΕΠΑΙΝΕΤΟΣ, ΚΡΗΣΚΗΣ και ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ οι Απόστολοι
Όλοι οι Άγιοι αυτοί ήταν από τους εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου και όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού «εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι»1. Δηλαδή, υπηρέτησαν τον Κύριο με κόπο και μόχθο, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα στις μακρινές οδοιπορίες, με νηστείες, με ψύχος και γυμνότητα. Πράγματι, ό μεν Σίλας στους Φιλίππους της Μακεδονίας, χτυπήθηκε και φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο (Πραξ. ιστ’25-39). Και αφού έπειτα ακολούθησε τον Παύλο σε πολλές περιοδείες του, έγινε επίσκοπος Κορίνθου. Ό δε Κρήσκης εμόχθησε σαν επίσκοπος Καρχηδόνος. Ό Σιλουανός, σαν επίσκοπος Θεσσαλονίκης, όπου έκανε πολλούς αγώνες και υπέστη πολλά βάσανα για τη διάδοση του Ευαγγελίου. Με τον ‘ίδιο τρόπο αγωνίστηκε και ό Επαινετός, σαν επίσκοπος Καρθαγένης. Αλλά και ό Άγιος Ανδρόνικος με τους ίδιους κόπους και στερήσεις αγωνίστηκε για την πίστη στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
1. Β’ προς Κορινθίους, ία’ -27.
Απολυτίκιο. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οι θείοι Απόστολοι, ως ουρανοί λογικοί, την δόξαν αστράψαντες, του κενωθέντος εν γη, συμφώνως υμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναός τε, και ό ένθεος Σίλας, άμα συν Ανδρονίκω, Επαινετός ό θεόφρων Χριστόν γαρ ικετεύουσι, σώζεσθαι άπαντας.
Η ΑΓΙΑ ΙΟΥΛΙΤΤΗ από την Καισαρεία
Ή αγία Ιουλίττη έζησε στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, και υπήρξε στα χρόνια του Μεγάλου Βασιλείου, ό όποιος έτρεφε μεγάλη υπόληψη προς αυτή, λόγω της ευσέβειας και των πολλών αρετών της. Ή Ιουλίττη είχε μεγάλη περιουσία και πολεμήθηκε από κάποιο πλεονέκτη και άρπαγα ισχυρό, πού την έμπλεξε σε δίκες και κίνησε εναντίον της ψευδομάρτυρες. Ή Ιουλίττη, παρακάλεσε τον Μέγα Βασίλειο να την προστατέψει. Αυτός, γνωρίζοντας το δίκιο της, δέχτηκε και έγραψε στον Παλλάδιο, άνδρα χρηστό και θεοφοβούμενο, να συνηγορήσει υπέρ της Ίουλίττης στον έπαρχο. Στην ‘ίδια δε γράφει, για να την ενδυναμώσει, ότι «δυνατός δε ό άγιος (θεός) διαγαγείν σε πάσης θλίψεως, μόνον εάν αληθινή και γνησία καρδία έλπίσωμεν έπ’ αυτόν». Τελικά ό αντίδικος της Ιουλίττης, την κατάγγειλε ότι έβριζε τα – υπέρ της ειδωλολατρίας – διατάγματα του Ιουλιανού. Όταν ρωτήθηκε γι’ αυτό ή Ιουλίττη, απάντησε ότι καταδικάζει την ειδωλολατρία και καθήκον της είναι να ενισχύει τους χριστιανούς στην αληθινή πίστη. Για την ομολογία της αυτή, καταδικάστηκε και ρίχτηκε στη φωτιά.
BRHKA MONH MOY PERI AISWPOU,AFOU KANENAS DEN APANTHSE….
APO=
http://www.aparadektoi.gr/content/view/495/432/
—————–
Όλοι γνωρίζουμε τον μεγάλο παραμυθά τον Αίσωπο. Αρκετοί τον φανταζόμαστε σαν τον παππού μας. Λίγοι όμως ξέρουμε την βιογραφία του. Ο Αίσωπος ήταν ο πρώτος αρχαίος έλληνας μυθοπλάστης, ο πατέρας της μυθογραφίας…
Σύμφωνα με την παράδοση καταγόταν από την Φρυγία, έζησε στη Σάμο, ταξίδεψε στη Αίγυπτο και την Ανατολή και τον δολοφόνησαν με δόλο στους Δελφούς. Ήταν, κατά την παράδοση, άσχημος, καμπούρης και τραυλός. Με το όνομα του διασώθηκαν μύθοι, κυρίως σε μορφή διαλόγων μεταξύ ζώων που μιλούν και ενεργούν σαν άνθρωποι, ενώ υπάρχουν και μερικοί με ανθρώπους ή θεούς.
Βασικό χαρακτηριστικό των διηγήσεων του Αισώπου ήταν το μάθημα μετά, το οποίο ήταν κατανοητό για τα παιδιά και τον απλό λαό. Μέσα από τους μύθους του Αισώπου, διδάσκονταν μαθήματα ζωής και πάντα είχαν ένα ηθικό δίδαγμα, αλλά όχι μόνο αυτό. Οι μύθοι που έλεγε ήταν «ζωντανοί», σαν να τους είχε ζήσει και τους περιέγραφε. Χρησιμοποιούσε κυρίως την αλεπού για την πονηριά της αλλά και το λιοντάρι για την υπεροψία του. Εκτός από τους μύθους γνώριζε και διηγούνταν και πολλά αστεία ή ανέκδοτα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν έγραψε ο ίδιος τους μύθους, αλλά τους συγκέντρωσε, τους έφερε στα μέτρα του ή τους τελειοποίησε. Ίσως είναι έτσι γιατί δεν μπορεί ένα μόνο άτομο να κάνει ένα τόσο μεγάλο έργο. Τίποτα δεν αποκλείεται.
Ο θάνατος του ήταν τραγικός. Σύμφωνα με την παράδοση ο Αίσωπος στάλθηκε από τον Κροίσο με προσφορές δώρων στο ναό του Απόλλωνα, όπου, βλέποντας τις απάτες των ιερέων και την απληστία τους, τους κατηγόρησε με σαρκαστικό τρόπο. Εκείνοι, τότε, αποφάσισαν να τον θανατώσουν με δόλιο τρόπο. Πήραν από το ιερό του ναού μια χρυσή φιάλη και την έκρυψαν μέσα στις αποσκευές του. Ύστερα τον κατηγόρησαν για κλέφτη και ιερόσυλο ώστε να τον καταδικάσουν για θάνατο. Τον σκότωσαν ρίχνοντας τον στον γκρεμό από την κορυφή του Παρνασσού. Αμέσως μετά τον θάνατό του έπεσε πείνα και δυστυχία στον τόπο. Για αυτό και οι κάτοικοι έφτιαξαν ένα άγαλμα προς τιμήν του.
Πιστεύεται μάλιστα, κατά τους χρόνους του Αριστοφάνη υπήρχε ήδη γραπτή συλλογή των μύθων. Το βέβαιο πάντως είναι ότι, πρώτος ο Δημήτριος ο Φαληρέας έκανε τέτοια μεγάλη συλλογή και μάλιστα μέσα απ’ τον πεζό λόγο. Από τους Αισώπειους μύθους σώζονται διάφορες συλλογές. Η πρώτη συλλογή εκδόθηκε τυπωμένη το 1479 και το1547. Περιελάμβανε 144 μύθους, και την έκδοσή τους αποδίδουν διάφοροι στον λόγιο μοναχό και συγγραφέα, Μάξιμο Πλανούδη. Αργότερα στη συλλογή αυτή προσετέθησαν και άλλοι μύθοι που βρέθηκαν σε Ιταλικό χειρόγραφο. Το σύνολο των μύθων εξέδωσαν ο Σνάϊντερ στη Λειψία και ο Κοραής στο Παρίσι. Σήμερα στην Ελληνική γλώσσα κυκλοφορούν πολλές εκδόσεις και πολλές από αυτές είναι εικονογραφημένες.
Από μικρή μου άρεσαν τα βιβλία και το πρώτο βιβλίο που διάβασα σε ηλικία 8 ετών, ήταν ένας μύθος του Αισώπου. Παρατήρησα ότι το βιβλίο που είχα στα χέρια μου ήταν το τέταρτο, οπότε θα έχουν υπάρξει και προηγούμενα τεύχη, τα οποία έπρεπε να διαβάσω. Οι δικοί μου εξεπλάγην όταν τους το ζήτησα αλλά χάρηκαν κιόλας. Μπορώ να πω, ότι πολλά διδάγματα με συντροφεύουν μέχρι σήμερα.
Σας παραθέτω και αρκετά από τα αποφθέγματα του τα οποία είναι πάντοτε επίκαιρα:
•Πρόσεχε , μη χάσεις την ουσία , πιάνοντας τη σκιά.
•Υπάρχει πάντοτε κάποιος σε πολύ χειρότερη μοίρα από τη δική σου.
•Είναι εύκολο να ν σιχαθείς αυτό που δεν μπορείς ν’ αποκτήσεις.
•Είναι εύκολο να παριστάνεις τον γενναίο , από μακριά.
•Οι θεοί{!?} βοηθούν εκείνους που βοηθούν τους εαυτούς τους.
•Όταν προσπαθεις να ευχαριστήσεις τους πάντες , δεν πρόκειται να ευχαριστήσεις κανέναν.
•Η λαβή του βέλους είχε φτερά απο αετό .
•Πολλές φορές δίνουμε στον εχθρό μας τα μέσα να μας καταστρέψει.
ΝΑ ΜΑΣ ΓΡΑΨΟΥΝ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥΣ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΧΩΡΙΣΕΙ.
ΕΜΕΙΣ ΑΠΟ ΕΞΩ ΝΑ ΜΗΝ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.
ayto to eides sxolio 6????????????????
den to sxoliazeis………………giati?
Ανώνυμος – Ιουλίου 28, 2010
όταν δίνει ευλογία ο Πνευματικός να φύγει η γυναίκα,
Μ Α Κ Ρ Υ ΑΑΑΑΑ….
διότι ο «άντρας» την κακοποιεί…
ψυχικα και σωματικα…. ΚΑΤ’ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ…
τότε είναι μία τραγική ιστορία…
κι όποιος δεν την έχει ζήσει…δεν ξέρει…
……………………….
+ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.-
Ανακομιδη Του Ιερου Λειψανου Του Αγιου Πρωτομαρτυρα Στεφανου*)
Άγιος που εορτάζει στις: 02/08/2010
Ἔχεις Σιὼν πάμπολλα θεῖα καὶ ξένα.
Νεκρὸν Στεφάνους δὸς πόλει Κωνσταντίνου.
Δευτερίῃ νέκυος Στεφάνου γένετ’ Ἀνακομιδή.
Βιογραφία
Το γεγονός αυτό συνέβη στα χρόνια που οι μεγάλοι διωγμοί των πρώτων χριστιανών είχαν κοπάσει και αυτοκράτωρ ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος.
Τότε, ο Άγιος Στέφανος (βλέπε 27 Δεκεμβρίου) φανερώθηκε τρεις φορές σε κάποιον ευσεβή γέροντα ιερέα, το Λουκιανό, και του αποκάλυψε τον τόπο, όπου ήταν κρυμμένο το λείψανο του. Αυτός αμέσως το ανέφερε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη, που με τη σειρά του πήγε στον υποδεικνυόμενο τόπο και πράγματι βρήκε το Ιερό λείψανο του Αγίου Στεφάνου.
Κατά την εύρεση έγινε μεγάλος σεισμός, και το λείψανο του Αγίου πλημμύρισε ευωδιά τους παρευρισκόμενους στον τόπο εκείνο. Λέγεται ότι από τον ουρανό ακούστηκαν αγγελικές φωνές, που έλεγαν «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία». Δηλαδή, δόξα ας είναι στο Θεό, στα ύψιστα μέρη του ουρανού και στην ταραγμένη από την αμαρτία γη ας βασιλεύσει η θεία ειρήνη, διότι ο Θεός φανέρωσε την ευαρέσκεια Του στους ανθρώπους, με την ενανθρώπιση του Υιού Του. Φανέρωναν, έτσι, οι άγγελοι περίτρανα ότι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος μαρτύρησε για την αγάπη και τη δόξα του Θεού.
Αργότερα, τα λείψανα του Αγίου μεταφέρθηκαν από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και εναποτέθησαν στον – επ’ ονόματι αυτού – ανεγερθέντα Ναό υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Βασίλειον διάδημα, ἐστέφθη σὴ κορυφή, ἐξ ἄθλων ὧν ὑπέμεινας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, μαρτύρων Πρωτόαθλε, σὺ γὰρ τὴν Ἰουδαίων ἀπελέγξας μανίαν, εἶδές σου τὸν Σωτῆρα, τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν. Αὐτόν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Πρῶτος ἐσπάρης ἐπὶ γῆς ὑπὸ τοῦ οὐρανίου Γεωργοῦ πανεύφημε, πρῶτος τὸ αἷμα ἐπὶ γῆς διὰ Χριστὸν ἐξέχεας μακάριε, πρῶτος ὑπ᾽ αὐτοῦ τὸν τῆς νίκης στέφανον ἀνεδήσω ἐν οὐρανοῖς, ὡς Ἀθλητῶν προοίμιον, στεφανῖτα τῶν Mαρτύρων ὁ Πρώταθλος.