Πως βρήκα το Θεό στη Σοβιετική Ένωση

ΤΑΤΙΑΝΑ ΓΚΟΡΙΤΣΕΒΑ - Πως βρήκα το Θεό στη Σοβιετική Ένωση

Η προσωπική μαρτυρία – υπαρξιακή περιπλάνηση της Τατιάνας Γκορίτσεβα, Καθηγήτριας Φιλοσοφίας στη Σοβιετική Ένωση από τη αθεΐα μέσω των ανατολικών θρησκειών στην Ορθοδοξία.

[] Ακόμη, ήταν και η λατρεία της ελευθερίας, που με καταγοήτευε στους υπαρξιστές. Τους μιμούμεθα όλους: τον Νίτσε, τον Καμύ, τον Χάιντεγκερ, τον Σαρτρ. Στα μάτια μας όλοι αυτοί ήταν γίγαντες της ιδέας και τού πνεύματος, απροσπέλαστοι σε όλα: Στο να βιώσουν σε βάθος το παράλογο και την απόγνωση και στο να έχουν την ικανότητα να δεχτούν με θάρρος αυτό το παράλογο. Μόλις τώρα, που μού δόθηκε η ευκαιρία να συγκρίνω τον δυτικό τρόπο ζωής με τη ζωή στη σημερινή Ρωσία, καταλαβαίνω ότι ο ρωσικός, ακριβέστερα: ο σοβιετικός μηδενισμός, είναι απελπιστικότερος και οριστικότερος. Δεν είχαμε τίποτα. Ούτε πολιτισμό, ούτε θρησκεία, ούτε καλή διαπαιδαγώγηση. Στη διάρκεια μισού αιώνα από τη γένεσή της η απανθρωπότερη και μηδενιστικότερη απ’ όλες τις εξουσίες εξαφάνισε όλες τις παραδοσιακές αξίες τού πολιτισμού και της ηθικής. Εκμηδένισε όλους τους Θεούς. Κατάστρεψε κάθε καταφυγή μας. Γεννηθήκαμε μέσα στην έρημο! []

[] Η Θρησκεία ήταν για μένα τότε ένα είδος φυγής από την πραγματικότητα. Δειλή αναχώρηση στον κόσμο της φαντασίας, στο μητρικό σώμα των μύθων. Τότε ζούσα μόνο εγκεφαλικά, σαν υπαρξίστρια, όμως είχα πράγματι πιστέψει, πώς είχα βρει το βασίλειο της ψυχής. Δεν γνώριζα όμως τίποτε, ούτε για τη ζωή της καρδιάς, ούτε για τη ζωή του σώματος. Η αστάθεια μου πήγαζε ακριβώς από μια συνειδητή περιφρόνηση τού σώματος. Έπρεπε να αποδεικνύω συνεχώς στον εαυτό μου την απελευθέρωση μου απ’ αυτό, σαν να ζούσαν σώμα και πνεύμα σε δυο διαφορετικά επίπεδα. []

Με άλλους οπαδούς της Γιόγκα συζητούσαμε, με κάθε σοβαρότητα, για τη ζωή στις αστρικές και διανοητικές σφαίρες. Οι φίλοι μου μπορούσαν ήδη να μετακινούν αντικείμενα, και, όπως έλεγαν, να έρχονται σε επικοινωνία με πλάσματα άλλων κόσμων. Άλλοι, πάλι, είχαν ήδη πατήσει το κατώφλι της πραγμάτωσης.

Διαβάστε τα πρώτα δύο κεφάλαια του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου (εκδ. Αποστολική Διακονία) στο Αντιαιρετικό Εγκόλπιο.

Μια σκέψη σχετικά μέ το “Πως βρήκα το Θεό στη Σοβιετική Ένωση

  • Απρίλιος 29, 2011, 11:15 πμ
    Permalink

    να διαβασετε επισης το βιβλιο του πρωην αθεου,επιστημονα και νυν Ρωμαικοκαθολικου Αλιστερ ΜΑκ Γκραθ με τιτλο το Λυκοφως του αθεισμου,μεταφρασμενο απο τον Βασιλη αδραχτα

    Σχολιάστε

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Μέσα στο στρίμωγμα ο άνθρωπος αποκτά τις αρετές. Αν όχι την υπομονή, την αγάπη, τη μακροθυμία, τη συγχωρητικότητα, τουλάχιστον τη μεγίστη και μητέρα αυτών: την ταπείνωση• την αρετή που ανοίγει τον παράδεισο. Και βέβαια αυτό συμβαίνει διότι μέσα στις δυσκολίες και στις αναποδιές, βλέπει ο άνθρωπος πόσο αδύνατος είναι. Όταν μας γίνονται όλα τα θελήματα και ικανοποιούνται όλα τα σχέδιά μας, ο Θεός ετοιμάζει ένα σχέδιο που θα μας συντρίψει και θα μας στριμώξει. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε πεισματάρηδες και εγωιστές και σε όσους τα βάζουν με τον Θεό. Να περίπου πως σκέφτεται ο Θεός: «Αφού επιμένει ο άνθρωπος να ικανοποιεί τα θελήματά του, ασ’ τον. Καλύτερα να φτύνει αργότερα τον εαυτό του παρά τον Δημιουργό του. Εγώ αποσύρομαι προσωρινά».
    Έτσι ο Θεός τραβιέται πίσω, αφήνει τον άνθρωπο να «ξεδιψάσει» τα σχέδιά του και μετά του συντρίβει τον εγωισμό με απρόβλεπτα γεγονότα και δυσάρεστα. Όσο περισσότερο ικανοποιείς το εγωιστικό, φιλήδονο και φιλόδοξο θέλημα και σχέδιο σου, τόσο αυξάνεις το «συντριπτικό» θέλημα του Θεού, που αργά η γρήγορα θα έρθει στη ζωή σου. Έτσι λειτουργεί ο πνευματικός νόμος. «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται» (Λουκ. ιδ 11). Η συντριβή που προσφέρει ο Θεός δεν σχετίζεται με τη διάλυση του ανθρώπου, αλλά με το σπάσιμο του εγωισμού του, αφού ο παράδεισος χωρεί μόνο συντετριμμένες και ταπεινές καρδιές. Όταν ο Θεός θέλει να προστατέψει έναν ευαίσθητο, αγαθό και μαλακό άνθρωπο από το «συντριπτικό» για τον εγωισμό μας θέλημά Του, βάζει εμπόδια στο δικό μας εγωιστικό θέλημα.
    - Γέροντας Πορφύριος
  • Αρέσει σε %d bloggers: