Σ' αγαπώ γιατί είσαι εσύ
Θέλετε η οικογένειά σας να στεριώσει και να ευτυχήσετε στη συζυγική σας σχέση;
Ακούστε αυτή την θαυμάσια ομιλία του Μητροπολίτη Σισσανίου και Σιατίστης και εξετάστε τον εαυτό σας.
π. Παύλος Σισσανίου -Σ' αγαπώ γιατί είσαι εσύΕκτέλεση του εν λόγω τραγουδιού από τον Πέτρο Γαϊτάνο
Πηγή: Παγκρύπριος Σύνδεσμος Στήριξης Οικογένειας Κιβωτός
φωτό: dhammza
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΕΤΕ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΣΩ ΣΕ ΕΝΑΝ…ΠΕΡΙΠΑΤΗΤΗ…
ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΣΥΖΥΓΙΑ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΕ ΠΟΛΥ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ…ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ.
Φανταστικος ο Σισσανιου και Σιατιστης για αλλη μια φορα… Υπεροχη ομιλια που θελει πολυ επεξεργασια και σκεψη! ευχαριστουμε για το μοιρασμα της
Επιτρέψτε μου να μπλεχτώ στο θέμα σας και να ρωτήσω όποιον έχει κάποια άποψη να μου δώσει.
Μ΄άρεσε το Ιστολόγιο σας, από την πρώτη φορά που μπήκα, γιατί νοιώθω πώς είναι πιο κοντά στην καρδιά μου από πολλά άλλα site χριστιανικού περιεχομένου και εγώ είμαι και νοιώθω χριστιανή, αλλά μάλλον κάπου έχω μπερδευτεί. Την άποψη της Εκκλησίας για την κατάστασή μου, την ξέρω, αλλά η κάθε καρδιά είναι τόσο διαφορετική κι ας είναι στην ίδια κατάσταση.
Σαν παιδί αγαπούσα ιδιαίτερα τον πατέρα μου, μου είχε αδυναμία όπως έλεγε, από τα τέσσερα παιδιά του. Ιερέας, μας μεγάλωσε μέσα στην εκκλησία. Οι εκδρομές μας ήταν σ΄ένα μοναστήρι συγκεκριμένο, το οποίο αγάπησα σαν ιδιαίτερη πατρίδα μου. Οι 8 μοναχές που ζούσαν εκεί ήταν σαν μανάδες μου. Ήταν σπίτι μου, έτσι ένοιωθα. Έχω μετρήσει της ημέρες που έχω ξυπνήσει στο ζεστό κρεβάτι του ξενώνα ή του κελιού, αναλόγως που με κοίμιζαν οι γλυκιές μαμάδες μου και συνολικά βγαίνουν 3 χρόνια. Από τα 5 έως τα 17 μου, έζησα τα 3 χρόνια εκεί και ήταν τα ομορφότερα χρόνια της ζωής μου, τα πιο δικά μου, ανέμελα, αγνά χρόνια. Κι αυτά, μου τα χάρισε ο πατέρας μου.
Όμως εκείνος είχε σχέδια για μένα. Με αγαπούσε υπερβολικά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Ήλπιζε ότι θα γινόμουν μοναχή και ότι θα έμενα εκεί. Με έντυσαν με τα ράσα μια μέρα. Εγώ το έβλεπα σαν παιχνίδι, αλλά τώρα δεν το βλέπω καθόλου έτσι. Στα 15 μου, μου τέθηκε το ερώτημα και μετά από σκέψη απάντησα πώς ήθελα να ζήσω έξω, να ερωτευτώ και να κάνω οικογένεια. Κάτι που δεν τους είπα όμως, ήταν πώς αν πέθαινε ο άντρας που θα παντρευόμουν πριν από μένα, ακόμα κι αν είχα παιδιά, όταν αυτά θα μεγάλωναν, θα γύριζα πίσω σ΄αυτό το μοναστήρι, σαν οτιδήποτε, αρκεί να είμαι κοντά του.
Πιστεύω ότι μέσα μου είμαι χωρισμένη στα δύο. Στο σωστό και στο λάθος. Ό,τι κι αν κάνω στη ζωή μου, είναι λάθος, το θεωρώ εγώ από την αρχή μάλλον έτσι, γιατί κατά βάθος, πιστεύω, απογοήτευσα τον πατέρα μου και εκείνες τις άγιες γυναίκες, που τώρα όλες έχουν πάει στον παράδεισο. Με κοιτάζουν από ψηλά νοιώθω και στεναχωριούνται με αυτά που πέρασα και περνάω, με τα λάθη μου και τα παθήματά μου. Δεν πέτυχα στον «έξω» κόσμο. Τις ακούω όμως συχνά να μου δίνουν δύναμη κι ας λυπούνται για τις επιλογές μου.
Δυστυχώς πάντως , οι επιλογές που μου είχε αφήσει ο πατέρας μου , δεν ήταν και πολλές, αφού ξεκίνησε γρήγορα να θέλει να με παντρέψει με δικούς του γνωστούς γνωστών του. Όλοι καλά παιδιά, που όμως δεν ήξερα. Ήθελα τον άντρα μου, να τον γνωρίσω απ΄το Θεό, να πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλο, να μ αγαπήσει εμένα κι όχι την κόρη του πάτερ, που όλοι σεβόντουσαν.
Αφού όμως δεν συνέβαινε αυτό, δέχτηκα στα 24 να γνωρίσω κάποιον που είχε «περάσει» πρώτα απ΄το ερευνητικό βλέμμα του πατέρα μου και είχε εγκριθεί.
Έτσι, παντρεύτηκα έναν άντρα, που όμως μετά από 6 χρόνια γάμου και 2 παιδιά (2 υπέροχα κοριτσάκια), αποδείχτηκε ομοφυλόφιλος.
Τώρα είμαι 37, έχω χωρίσει εδώ και 6 χρόνια. Τράβηξα πάαααααααρα πολλά, συνέχισα από μόνη μου να κάνω πολλά λάθη, παράλληλα όμως, μεγάλωνα τα κοριτσάκια μου. Συνέχισα να ζω, κι ας μην έχω ξεπεράσει πολλά μέσα μου. Υπέφερα πιο πολύ από το βάρος της αποτυχίας του γάμου και της απογοήτευσης που έδωσα στους γύρω μου, στα κοριτσάκια μου, στους γονείς μου. Αυτοκαταστρεφόμουν με προσπάθειες άλλων σχέσεων, έχασα την πίστη ότι ο Θεούλης μ αγαπάει, έχασα την πίστη ότι ο πατέρας μου μ αγαπάει, δεν ένοιωσα ποτέ αγάπη απ΄τον άντρα μου κι έψαχνα την αγάπη σε άλλους άντρες. Από εκείνο το σημείο είχα την απόλυτη ευθύνη των επιλογών μου, αλλά ήμουν πολύ μπερδεμένη, ένοιωθα όλο και πιο πολύ αποτυχημένη, ήμουν το ζωντανό παράδειγμα του λάθος ανθρώπου. Ακόμα και τώρα βασανίζω τον εαυτό μου με σκέψεις. Λυπάμαι τον εαυτό μου, λυπάμαι εκείνο το κοριτσάκι που ή έπρεπε να μονάσει ή να παντρευτεί , ώστε να μην πέσει στην αμαρτία του κόσμου.
Πολλά τα συναισθήματα, οι σκέψεις, δε θέλω να συνεχίσω, αλλά να αναφέρω ένα θετικό που συμβαίνει τον τελευταίο ενάμισι χρόνο. Αφού είχα αποφασίσει να κλείσω τον εαυτό μου ως γυναίκα, γνώρισα ένα συνάδελφο, λίγο μεγαλύτερο μου, και είμαστε ακόμα μαζί. Μοιάζει πολύ με αυτή την «ένωση σαρκική, ψυχική και πνευματική», που έχω διαβάσει και αναζητούσα σαν ρομαντικό κοριτσάκι. Μοιάζει πολύ μ αυτό που λένε αγάπη, όχι μόνο έρωτα πια. Και βέβαια, αναρωτιέμαι πρώτον, αν έχω πλέον το δικαίωμα για κάτι τέτοιο? σύμφωνα με τις εμπειρίες μου και τον τρόπο που μεγάλωσα , συνεχίζω να αμαρτάνω. Σύμφωνα με το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή μου όμως, νοιώθω για τρίτη φορά στη ζωή μου (μετά τα 2 κοριτσάκια μου), ότι κάνω σωστά. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να επιβαρύνω την ψυχή μου, αλλά τρέμω, δεν ησυχάζω από σκέψεις, ότι είμαι η χειρότερη από όλες τις πόρνες.
Κάτι που με φοβίζει επίσης, είναι ότι αυτός ο άνθρωπος είναι σε διάσταση εδώ και εννέα χρόνια, χωρίς διαζύγιο. Μου τα έχει εξηγήσει όλα, γιατί και πώς, αλλά έχω χάσει την πίστη μου. Νοιώθω την αγάπη του και τη δική μου, αλλά ο καθένας μας έχει από δύο παιδιά, εκείνος δεν έχει διαζύγιο, έχουμε και οι δύο προβληματικές σχέσεις με πρώην συζύγους, γονείς, αδέλφια, γιατί έπρεπε αυτός ο άνθρωπος να μπει στη ζωή μου? δεν θέλω να ξαναπαντρευτώ, όχι ακόμα τουλάχιστον, αν δεν είμαι 100% σίγουρη ότι είναι σωστό. Κι εγώ δεν είμαι σίγουρη για τίποτα.
Ποιος πάνω στη γη, μπορεί να μου πει τι πρέπει να κάνει μια γυναίκα στη θέση μου, για να αρέσει στον Κύριο? τη στιγμή που είμαι ήδη αποτυχημένη, μια σχέση αληθινής αγάπης, μπορεί να σταθεί σαν δίκαιη για όλους? ο γάμος μου, παρόλο που ευλογήθηκε, με χτύπησε σαν ρεύμα, με πέθανε, με μηδένισε, ποια είναι η αλήθεια? μήπως η ζωή στο μοναστήρι? ή μια ζωή μοναχική στον έξω κόσμο, μεγαλώνοντας τα παιδιά μου και παλεύοντας να συγχωρήσω τον εαυτό μου και τον πατέρα μου?
Συγνώμη για το μεγάλο μήνυμα, αλλά για μένα είναι πολύ μικρό και περιεκτικό. Με καθόλου σκέψη για σύνταξη και γραμματική και πολύ κούραση από όλη την ημέρα.
Απλά ανέφερα τα γεγονότα, χωρίς πολύ συναισθηματισμό και χωρίς πολλές αναφορές στη σχέση μου με το Θεό, γιατί δεν ξέρω αν πρέπει να ανοίξω τόσο την καρδιά μου. Πιστεύω ότι μ΄αγαπάει, ξέρω τι είναι δοκιμασία, τι είναι δαιμόνια, τι είναι αμφιβολία, αλλά δεν βρίσκω σε πνευματικούς απαντήσεις, παρά μόνο μου βάζουν κανόνες. Τιμωρίες. Η πίστη μου, σε όλους και σε όλα, κλονίζεται κάθε μέρα, αλλά κάθε βράδυ κάνω το σταυρό μου και λέω το Πάτερ υμών, κάθε μέρα θα σκεφτώ Κύριε Ιησού ελέησόν με. Στις προσευχές μου ζητάω μόνο να είναι τα παιδιά μου καλά και στα πολύ δύσκολα, Του λέω ας γίνει το θέλημά του, μόνο αυτό. Κατά τ΄άλλα, ζω στο σκοτάδι, μην ξέροντας τι είναι σωστό και τι λάθος και τι θ απογίνω…
Αγαπητή «χ», έχεις περάσει πολλά. Αλλά ψάχνεις το δρόμο σου κι εσύ όπως όλοι μας, πίσω στον Πατέρα. Δεν έχω τα φόντα να σε συμβουλεύσω κάτι. Μόνο να σε παραπέμψω σε ομιλίες που εμένα προσωπικά με έμαθαν να πιστεύω και να ζω. Πιστεύω ότι είναι πραγματικά φωτισμένος ο πνευματικός που τις κάνει. Ελπίζω να σου φανούν χρήσιμες. Καλές αποφάσεις, θα εύχομαι 🙂
http://www.iomilia.net
Καλησπέρα, «Χ» μου…
Δύσκολη η ιστορία σου… Ούτε κι εγώ είμαι ειδική. Θα κάνω τη μικρή μου προσπάθεια όμως. Από καρδιάς κι αφού έχω κάνει και την προσευχούλα μου… Και θα προσπαθήσω να σου μιλήσω όχι με βάση γνώμες και εκτιμήσεις προσωπικές αλλά με βάση τα διαβάσματα, τα ακούσματα και τις συζητήσεις με τον πνευματικό μου…
Πρώτον : ο Θεός μας έδωσε το αυτεξούσιο. Ο μοναχισμός και ο γάμος είναι οι δύο ευλογημένες μορφές ζωής της εκκλησίας μας. Και πρέπει κανείς να αποφασίζει αναλόγως με την κλίση του. Όσο καλοί και να είναι οι γονείς μας κι όσο και να μας αγαπούν, οφείλουν να μας αφήνουν να επιλέγουμε. Δεν απογοήτευσες κανέναν με το να μη γίνεις μοναχή αν αυτό δεν ήταν η κλίση σου!!! Αν γινόσουν μοναχή χωρίς να είναι η κλίση σου, ούτε εκεί θα ένιωθες καλά.
Δεύτερον: ο γάμος σου ευλογήθηκε από την εκκλησία, αλλά ένας γάμος που δεν ξεκινά από την επιθυμία και την αγάπη των συντρόφων δεν μπορεί να προχωρήσει με υγεία. Από ό,τι φαίνεται αυτός ο γάμος δεν είχε θεμέλια και μάλλον εσύ δεν είχες και μεγάλα περιθώρια επιλογής… Απλά, κάτι που είναι εκ θεμελίων λάθος θα φανεί σύντομα στην πορεία κι ας έχει ευλογηθεί… Μην κατηγορείς λοιπόν γι’ αυτό ούτε τον εαυτό σου ούτε την εκκλησία.
Τρίτον: Από αυτή τη συνοπτική παρουσίαση της σχέσης σου με τον σύντροφό σου, νιώθω ότι είστε δύο άνθρωποι καλοπροαίρετοι αλλά μπερδεμένοι που φοβάστε να κάνετε βήματα… να απομακρυνθείτε από το παρελθόν σας και να ζήσετε στην ολότητά του το παρόν. Ενώ νιώθετε και οι δύο την ανάγκη της συντροφικότητας κρατάτε αποστάσεις ασφαλείας… σαν να φοβάστε μην ξαναπληγωθείτε ο ένας απ’ τον άλλον… Έχετε αφήσει πολλούς ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν. Για να πάει ο σύντροφός σου μπροστά ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΣΕΙ. Κρατά με νύχια και με δόντια «ζωντανή» μια ψευδαίσθηση γάμου. Αν είναι καλός πατέρας, θα έχει με τα παιδάκια του τη σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης που πρέπει και μετά το διαζύγιο. Μη σου πω ότι θα είναι και πιο υγειής σχέση γιατί ο ίδιος θα έχει ξεκαθαρίσει μέσα του τι θέλει από ζωή του!
Τέταρτον: Το παρελθόν σας. Πρέπει να το αποδεχτείτε. Έχει παρ-έλθει. Δ ε ν α λ λ ά ζ ε ι. Μην πενθείτε άλλο γι’ αυτό. Είσαι 37 και είναι λίγο μεγαλύτερος. ΖΗΤΗΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ από τους σωστούς ανθρώπους. Χρειάζεται να βρείτε τρόπους να συγχωρέσετε όσους σας πλήγωσαν, να συμβιβαστείτε με τα λάθη σας και να προχωρήσετε στη ζωή.
Μας άνοιξες την καρδουλα σου και μας είπες ότι όταν πας σε πνευματικό σε περιμένει πάντα μια τιμωρία. Ο Θεός μας είναι Θεός αγάπης, όχι Θεός-τιμωρός! Ο Χριστός είπε «δεν ήρθα για να κρίνω τον κόσμο, ήρθα για να σώσω τον κόσμο».
Ξεχνάς ότι η Σαμαρίτιδα ήταν που έγινε η Αγία Φωτεινή; Εκείνη την καημένη, αν ήταν έτσι, ο Χριστός, αντί να της ζητήσει νεράκι θα την είχε περιλούσει με όποια καύσιμη ύλη υπήρχε εκείνη την εποχή και θα την είχε κάνει παρανάλωμα του πυρός!!! 🙂 Για τη δε πόρνη που του έπλυνε τα πόδια με τα δάκρυά της, δεν το συζητώ! Ε, και για κείνη την καημένη που θέλησαν να τη λιθοβολήσουν, θα έπρεπε να έχει κουβαλήσει… νταμάρι ολόκληρο και να την πετροβολήσει πρώτος!!! 🙂 Το έκανε; Δεν το έκανε!!! Ποιος είναι λοιπόν εκείνος ο άνθρωπος που θα πετροβολήσει τη δική σου ψυχούλα που ταλαιπωρείται και ψάχνει λιμανάκι ν’ ανασάνει;
Σου μίλησα πριν και με λίγο χιούμορ ελπίζοντας να γελάσει και λίγο το χειλάκι σου, που έχεις βουτηχτεί στην ενοχή. Άλλο η κατανόηση των αδυναμιών μας κι άλλο η αυτοτιμωρία μας… Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι βρίσκεις πνευματικούς που σε τιμωρούν γιατί κατά βάθος ΕΣΥ βλέπεις τον εαυτό σου σαν άξιο τιμωρίας και μόνο…;
Δεν ξέρω αν διαβάζετε βιβλία… Νιώθω ότι ίσως να σας βοηθούσαν 2-3 και θα σας τα προτείνω. Να σας δώσουν ένα ερέθισμα, μια πρώτη ώθηση… Στην ανάγκη, διαβάστε από ένα ο καθένας και διηγηθείτε τα ο ένας στον άλλο 🙂
1. «Η αδικία που πληγώνει», Δημήτρης Καραγιάννης, εκδ. Αρμός
2. «Άνθρωπος μόνος και μπερδεμένος ψάχνει», π. Βασίλειος Θερμός, εκδ. Αρμός
3. «Ρωγμές και αγγίγματα», Δημήτρης Καραγιάννης, εκδ. Αρμός
Ο Δ.Καραγιάννης είναι παιδοψυχίατρος και ψυχοθεραπευτής που πιστεύει στο Θεό.
Ο π.Βασίλειος είναι έγγαμος ιερέας και ψυχίατρος επίσης.
Διαβάστε με τον σύντροφό σου τα βιβλία τους και, ίσως, ήταν καλό να έρθετε και σε κάποια προσωπική επαφή μαζί τους γιατί εκτός από τον προσωπικό σας πόνο είστε και γονείς. Ίσως μπορέσουν να σας αναλάβουν οι ίδιοι ή να σας παραπέμψουν σε άλλους, κατάλληλους για εσάς ανθρώπους (πνευματικούς και θεραπευτές) για να βρείτε το δρόμο σας.
Πολλά είπα… Δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν σε κάτι τα όσα σου έγραψα… Θα επιμείνω λίγο στα βιβλία… Αλλά κι αν καθόλου δεν ωφεληθείς, ελπίζω,τουλάχιστον, να μη βλαφθείς από τα λόγια μου.
Με όλη μου την αγάπη,
Ευαγγελία
Αγαπητή Χ,
Είναι υπέροχο που μοιράστηκες την ιστορία σου.
Να είσαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες παρόμοιες ιστορίες στον χώρο της εκκλησίας, αλλά τα πρόσωπα που τις ζουν αισθάνονται ότι είναι δικό τους το φταίξιμο και βρίσκονται σε τέτοια εσωτερική σύγκρουση που πέρα από τον πνευματικό τους ή δυο τρία κοντινά τους πρόσωπα δεν την λένε πουθενά.
Έτσι όμως οι προσωπικές εμπειρίες δε γίνονται κοινωνικό βίωμα και δεν καταφέρνουμε να διευρύνουμε την αντίληψή μας για τον κόσμο.
Μια γνωστή μου με αντίστοιχη ιστορία (κόρη ιερέα από επαρχία που παντρεύτηκε ένα καλό παιδί που ενέκρινε ο πατέρας της αλλά τελικά ήταν γκέι), έφτασε σε τέτοιο βαθμό εσωτερικής σύγκρουσης που τελικά «έχασε τα λογικά της» και τα παιδιά τα μεγαλώνει ο πατέρας με τον Άγγλο σύντροφό του.
Μη σε πάω σε άλλες αντίστοιχες ιστορίες… Έχω τρεις τέσσερις ακόμα υπόψη μου και τις έχω διηγηθεί παλιότερα.
Οπότε μια χαρά είσαι.
Θα σου πρότεινα να αισθάνεσαι περήφανη που στέκεσαι στα πόδια σου, μπορείς να φροντίζεις τα παιδιά σου και έχεις βρει κι ένα σύντροφο να μοιράζεσαι δύο ανθρώπινες στιγμές.
Αν είχες μείνει στο μοναστήρι δεν ξέρεις καθόλου την εξέλιξη της προσωπικής σου ιστορίας. Από τη στιγμή που δεν ήταν μια διακαής προσωπική σου επιθυμία, θεωρώ ότι θα γινόταν κάτι αντίστοιχο, ίσως και χειρότερο από αυτό που ζεις τώρα.
Φαντάσου να κατέληγες μια μοναχή η οποία για να περάσει την καθημερινότητά της, θα χρειαζόταν χούφτες ψυχοφάρμακα (όπως γίνεται πολύ συχνά), χωρίς παιδιά, με την αίσθηση ότι έχασε τη μοναδική ζωή που είχε και χωρίς τη δυνατότητα να αλλάξει κάτι. Θα ήταν η απόλυτη κόλαση.
(Έχω φίλη κι από αυτή την περίπτωση.)
Στα γράφω αυτά για να σου δείξω ότι αυτό που ζεις δεν είναι το χειρότερο που θα μπορούσες να ζεις με βάση αυτά που συμβαίνουν σε αντίστοιχες περιπτώσεις.
Εσύ έχεις όλες τις ευκαιρίες να βελτιώσεις την ζωή σου και να αφήσεις πίσω όσα σε μπέρδεψαν.
Θεωρώ ότι θα σε βοηθούσε αν βρεις τη δύναμη να δεις όλη σου την ιστορία μέσα από ένα διαφορετικό ερμηνευτικό πλαίσιο.
Αν θέλεις να έχεις μια καλή προσωπική συμβουλευτική θα σου πρότεινα να αποφύγεις ιερείς-ψυχολόγους ή πιστούς-ψυχολόγους.
Η πίστη είναι κάτι πολύ προσωπικό, κι όταν μπλέκεται στις ανθρώπινες ιστορίες είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε πότε προστατεύουμε το πρόσωπο ή πότε προστατεύουμε την πίστη εις βάρος του προσώπου.
Έχεις βιώσει άλλωστε σε ποιο βαθμό η προάσπιση των πιστεύω μπορεί τελικά να φέρει μπλοκάρισμα στις προσωπικές μας ιστορίες.
Οπότε βρες έναν καλό ψυχολόγο που να μην θέτει ως στοιχείο της επιστημονικής του ταυτότητας την χριστιανική του πίστη. Ούτως ή άλλως υποτίθεται ότι ο/η καλός/ή ψυχολόγος, δεν επιτρέπεται να λειτουργεί με βάση τα θρησκευτικά του/της πιστεύω, ούτε να ενημερώνει γι’ αυτά.
Επίσης στο μέλλον θα σου πρότεινα να εντάξεις στην νέα ερμηνευτική σου σύνθεση ακόμα και τον ίδιο τον πρώην σύζυγό σου.
Όπως κι εσύ, υπήρξε κι αυτός θύμα μιας κατάστασης. Προχώρησε κι αυτός σε επιλογές υπό θρησκευτική πίεση. Δεν έκανε αυτό που πραγματικά επιθυμούσε.
Δεν είχε την ευκαιρία, όπως άλλωστε δεν την είχες κι εσύ, να αναζητήσει την προσωπική του πορεία, με σεβασμό στις φυσικές συναισθηματικές του ανάγκες.
Αυτό θα σε βοηθήσει να καταλαγιάσουν τα γιατί σου και η αίσθηση της αδικίας που πιθανώς νιώθεις.
Ίσως ακόμα να βοηθήσεις από τη μεριά σου με αυτό τον τρόπο, στο να έχει κι ο πρώην σύζυγός σου μια καλή σχέση με τα παιδιά του.
Γιατί πρέπει κι αυτός να ηρεμήσει και να αποδεχτεί πράγματα, να φτιάξει δηλαδή μια νέα ισορροπημένη αυτοεικόνα. Να αποδεχτεί τον εαυτό του και να μην βιώνει ένα διχασμό ανάμεσα στα παιδιά του και σε αυτό που είναι.
Είναι κρίσιμη η εικόνα που έχεις εσύ γι’ αυτόν, γιατί επηρεάζει την εικόνα που σχηματίζουν τα παιδιά σου (όπως άλλωστε και η εικόνα που θα σχηματίσουν για τις δικές τους δυνατότητες στη ζωή τους), όπως επίσης επηρεάζεται και το περιθώριο που έχει κι αυτός να διαχειριστεί την νέα κατάσταση.
Αν βιώνεις μια κατάσταση «η ζωή είναι δύσκολη για εμένα / ο θεός με δοκιμάζει / τραβάω τα πάθη του Χριστού / θυσιάζομαι» μαζί με το «ο πατέρας σας είναι άρρωστος (αλλά τον αγαπάμε)», αυτό θα είναι πολύ τοξικό για την ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη των παιδιών σας.
Αν ζήσουν μια τέτοια κατάσταση, μπορεί μελλοντικά να διαχειριστούν τις δικές τους εσωτερικές συγκρούσεις με εντελώς αυτοκαταστροφικό τρόπο.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό τα παιδιά σας να μεγαλώσουν έχοντας επαφή και με τους δύο φυσικούς γονείς τους.
Να τους βλέπουν δυνατούς, ικανοποιημένους, ικανούς να παίρνουν σημαντικές αποφάσεις, να στέκονται στα πόδια τους με αισιοδοξία και πραγματικό σεβασμό ο ένας για τον άλλο.
Ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων γιατί πιθανώς πολλά από αυτά που λέω μπορεί να γίνουν αντιληπτά ως έλλειψη σεβασμού απέναντι σε βιώματα άλλων.
Για να δικαιολογηθώ, να πω ότι οι ιστορίες μας μοιάζουν πολλές φορές εξαιρετικά, αν αρχίσουμε να τις μοιραζόμαστε.
Εξομολογείσθε αλλήλοις, έλεγε κάποιος άλλωστε.
Καλησπέρα και πάλι 🙂 . Χωρίς να θέλω να εμπλακώ σε οποιαδήποτε διαφωνία, απλά να διευκρινίσω κάτι… Είμαστε άνθρωποι που λέμε μια γνώμη και τίποτα περισσότερο… Ούτε γνώστες των πάντων, ούτε κριτές, ούτε, ούτε…!
Όταν μίλησα για ανθρώπους που έχουν εμπειρία και ψυχολογίας και πνευματικής ζωής, το είπα μόνο επειδή μπορούν να προσεγγίσουν τον ψυχισμό και του ανθρώπου που πιστεύει στο Θεό και εκείνου που δεν πιστεύει και εκείνου που νιώθει μπερδεμένος σαν κάτι απολύτως φυσικό. Μόνο επειδή έχουν την εμπειρία και από τις δύο πλευρές. Κι αυτό πάλι, ΑΝ νοιώθει κάποιος ότι τον βοηθά!!!
Από κει και πέρα ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι ο κάθε άνθρωπος κάνει την αναζήτησή του και τις επιλογές του για το δρόμο που θα ακολουθήσει ανάλογα με το τι τον κάνει να νιώθει πιο καλά 🙂
Αυτό μόνο. Τίποτε άλλο. Καλή τύχη «Χ» μου στην αναζήτησή σου και καλή έκβαση σου εύχομαι από καρδιάς μέσα ΑΠΟ ΟΠΟΙΟ ΔΡΟΜΟ δεις ότι σου δίνει λύση 🙂
Με εκτίμηση,
Ευαγγελία
Προς Ευαγγελία: Έθεσες σε λόγια αυτά που σκεφτόμουν. 🙂 Την πρόταση των βιβλίων την προσυπογράφω. Τα έχω διαβάσει και πιστεύω ότι βοηθάνε και το κυριότερο, μου αρέσει η οπτική της πίστης μας που δίνουν.
Προς Πέτρο: Δεν έχεις άδικο για τους πιστούς ψυχολόγους ή ψυχίατρους που μπορεί να μπερδεύουν τη στήριξη του προσώπου – πελάτη τους με τη στήριξη της θρησκείας. Έχουν χάσει την μπάλα. Αλλά καλό είναι, νομίζω, να μη γενικεύουμε. Δεν ξέρω αν έχεις υπόψη σου το έργο των Καραγιάννη και π . Θερμού αλλά εγώ διαβάζοντάς τα δεν εισέπραξα αυτό που περιγράφεις. Το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Οπότε μάλλον καλό θα κάνουν σε μια τόσο μπερδεμένη κατάσταση. Και όσο για προκατειλημμένους ειδικούς, κάνουν κακό είτε είναι θετικά είτε αρνητικά κείμενοι στο ευαίσθητο θέμα της πνευματικής ζωής ενός ανθρώπου.
Προς «χ»: Εύχομαι όλα να γιάνουν γρήγορα. Ευλογημένα Χριστούγεννα 🙂
. Στην ορθοδοξη εκκλησία ειδικός δεν είναι ο ψυχολόγος, ούτε ο ψυχιάτρος, αλλά ο φωτισμένος άνθρωπος. http://www.im-glyfadas.gr/01/09/01090008.asp
διαβαστε σας παρακαλώ αυτό το άρθρο.
Μαρίνα, διάβασα το κείμενο.
Συμφωνώ.Η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Είναι πολύ εύκολο να μπερδευτούν τα πράγματα, να χαθούν ισορροπίες και να πλανηθούν άνθρωποι.
Η τοποθέτηση που ακουλουθεί είναι γενική και δεν σχετίζεται με την ιστορία που κατέθεσε η φίλη μας. Η ιστορία της έγινε απλά η αφορμή.
Προσωπικά, έχω πνευματικό, όχι ψυχολόγο. Η εμπειρία μου από μια εξάμηνη επαφή με ψυχολόγο στην εφηβεία μου ήταν πιο τραυματική από τους λόγους που με οδήγησαν εκεί! 🙂 Προς Θεού, σέβομαι τους ανθρώπους και τις σπουδές τους, απλά, προσωπικά δεν βοηθήθηκα γι’ αυτό και σταμάτησα.
Ωστόσο, νιώθω και το εξής. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είτε έχουν μεγαλώσει και στηρίξει τη ζωή τους στον «ορθολογισμό» και το μάρκετινγκ απολύτως μακριά από κάθε εκκλησιαστικό βίωμα, είτε έχουν βιώσει ακραίες εμπειρίες από ανθρώπους που κινούνται μεν στο χώρο της εκκλησίας αλλά λίγη σχέση έχουν με το Χριστό.
Σ’ αυτούς τους ανθρώπους, μόλις και τολμήσει κανείς να μιλήσει για πνευματική ζωή,φωτισμένους γέροντες,πατερική διδασκαλία κ.τ.ο. υψώνουν τείχος.
Το ερώτημα είναι πώς τους προσεγγίζει κανείς; Το να δουν ότι η ιατρική και γενικά η επιστήμη δεν αποκλείει την πίστη στο Θεό(ίσα ίσα,για να ασκηθεί σωστά την προϋποθέτει), μπορεί να τους κλονίσει.
Βλέπουν να μπορεί να συζευχθεί αυτό που για τη λογική τους είναι αδιανόητο! Όταν αυτοί που απορρίπτουν την πνευματική ζωή σαν συντηριτισμό και διαβάζουν μανιωδώς φιλοσοφία, ψυχολογία και βουδιστικές διδασκαλίες πάρουν στα χέρια τους ένα βιβλίο σαν αυτά που -ταπεινά- αναφέρθηκαν, κλονίζονται. Αποτελεί μια ευκαιρία να δουν τα πράγματα διαφορετικά.
Δεν θέλω να φανώ προκλητική, αλλά ο Χριστός πέρασε τα μηνύματά του μέσα από όρους και ιστορίες που έ μ ο ι α ζ α ν οικείες στους απλούς ανθρώπους της εποχής του.
Αναρωτιέμαι μήπως τέτοιες προσπάθειες μπορούν να αποτελέσουν έναν θετικό «δούρειο ίππο» για την εκκλησία μας που, ενώ θα έπρεπε να τραβά κοντά της τους νέους ανθρώπους που έχουν αναζητήσεις, τώρα αυτοί προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στη γιόγκα και την καμπάλα καταθέτοντας αξιοσέβαστα χρηματικά ποσά σε «φωτισμένους δασκάλους»(από τη στιγμή που φίλες και φίλοι μου μπήκαν σ’αυτές τις διαδικασίες τους έχασα… όσο πάνε και χειροτερεύουν…)
Και μόλις μπουν στην εκκλησία θα δουν τι πραγματικά σημαίνει φως…
Αρκεί να ξεκινήσουν να μπαίνουν 🙂
Ευαγγελία μου θα διαφωνήσω μαζί σου. Τα βιβλία και οι απόψεις αυτών των ανθρώπων, είναι για πολύ ψαγμένους και διαβασμένους ανθρώπους, που μπορούν να ξεχωρίσουν την πλάνη από την αλήθεια, και παίρνουν μέρος στο διάλογο ψυχιατρικής- θεολογίας. Δεν θα τα πρότεινα σε κάποιον αρχάριο ή σε κάποιον έκτος εκκλησίας ή πολύ περισσότερο σε κάποιον τραυματισμένο από άρρωστα θρησκευτικά περιβάλλοντα, γιατί σε όλη του τη ζωή θα βαδίζει από πλάνη σε πλάνη. Υπάρχουν πολλοί πατέρες και θεολόγοι με μοντέρνο λόγο που μπορεί να τους ακούσει και να τους καταλάβει και ο πιο άσχετος, και που αποδεδειγμένα εκφράζουν την παράδοση της εκκλησίας μας (π.χ. ο Μητροπολίτης Λεμεσού). Το πρόβλημα με τους ψυχιατροθεολογους δεν είναι ότι μιλάνε μοντέρνα , αλλά το περιεχόμενο των λόγων τους.
Μπορεί ο οποισδήποτε με οποιαδήποτε μέθοδο να θεραπευσει την ψυχή του ανθρωπου; Μπορεί χωρίς Χριστό κάποιος να λυτρωθεί; Πρεπει οποσδήποτε κάποιος να ψυχαναλυθεί για να προοδευσει;
Σκοπός της εκκλησίας δεν είναι να «τραβήξει» κοντά της νεα μελη, αλλά να θεραπεύει τον άνθρωπο . Αν χάσει την «θεραπευτική» της δύναμη, τότε τη αξία έχει; Αν κάποιος μπορεί να λυτρωθεί και μεσα από την ψυχανάλυση, τότε γιατί να είμαστε μελη της εκκλησίας; Με προβληματίζει όταν σε ένα χριστιανικο ορθοδοξο blogs κάποιος γραφει μια ιστορία (αληθινη ή ψευτικη) και ζηταει συμβουλή αμέσως του προτείνουμε ιερεις- ψυχιατρους. Γιατί ένας ιερεας απλός δεν μπορεί βοηθήσει; Ο Χριστός δεν μπορεί να βοηθήσει; Η προσευχή δεν είναι η μοναδική λύση πολλές φορές των προβλημάτων μας; Συχωρεσε με, αλλά θελω να θεσω έναν προβληματισμό.
Πετρο τι κάνεις; Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν διαβασα αυτήν την ιστορία σκέφτηκα «Πέτρο , Πέτρο είσαι εδώ;» Και ξαφνικά εμφανίζεσαι!
Γεια σου, Μαρίνα!
Εννοείται ότι χάρηκα πολύ που απάντησες 🙂 Εδώ είμστε για να κουβεντιάζουμε με ανοιχτό μυαλό και κυρίως ανοιχτή καρδιά!
Συμφωνώ μαζί σου για την πλάνη… Τα βιώματά μου μ’ έχουν κάνει να μπω κι εγώ στη χορεία εκείνων που πιστεύουν ακράδαντα ότι όποιος έχει σωστό πνευματικό δε χρειάζεται ψυχολόγο!!! 🙂
Απλά, λέω, ότι -ίσως- κάποιους ανθρώπους τους κάνει να τρομάζουν λιγότερο… Καμία ψυχολογία και καμία ψυχιατρική δεν μίλησε στην καρδιά μου όπως τα λόγια του Γέροντα Πορφύριου, για παράδειγμα.
Υπάρχουν όμως άνθρωποι που αν τολμήσεις να τους προτείνεις κάτι τέτοιο, δεν υπάρχει περίπτωση να το δεχτούν… Εξάλλου τον προβληματισμό μου τον εξέφρασα… βλέπεις ανθρώπους να παιδεύονται, να χάνουν την ψυχή τους σε ένα σωρό κενά πράγματα… ίσως κάτι τέτοιο (μια ομιλία, ένα βιβλίο τέτοιου τύπου) να είναι μια αρχή…
Κι εγώ προβληματίζομαι για το αν είναι σωστό να προτείνω κάτι τέτοιο και η ευχή μου θα ήταν να πήγαιναν όλοι οι άνθρωποι κατευθείαν σε πνευματικό. Οι αντιδράσεις όμως που περιγράφω βασίζονται επίσης σε βιώματα… Και ακριβώς επειδή η εκκλησία έχει σκοπό τη θεραπεία (ιατρείον των ψυχών και των σωμάτων ημών) έχω δει τέτοια βιβλία να γίνονται προπύργιο για να μπουν άνθρωποι στην εκκλησία και μετά να βρουν το δρόμο τους μέσα από την εξομολόγηση.
>>>ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ: Όταν μίλησα για τους νέους ανθρώπους στην εκκλησία δεν μίλησα για νέα μέλη!!! Η εκκλησία είναι βίωμα όχι οργάνωση για να προσελκύει μέλη και οπαδούς!!! Σαφώς και εννοώ την εκκλησία ως καταφύγιο και ιατρείο ψυχών!<<<
Το θέμα είναι κάθε φορά το να καταλήξει κανείς στο "γιατρό". Το τι θα γίνει κινητήριος δύναμη, το φροντίζει για καθέναν και καθεμιά μας ο Θεός 🙂
(Κι αν κάτι που είπα δεν ήταν τόσο σαφές ή παρανοήθηκε, παρακαλώ να με συγχωρέσετε… 🙂 Κι εύχομαι για άλλη μια φορά, αν δεν μπορούν τα λόγια μου να βοηθήσουν, τουλάχιστον ας μην βλάψουν κανέναν και καμιά…)
Καλά Χριστούγεννα! 🙂
Και κάτι ακόμη : για να μην παρεξηγηθεί η φράση μου «σωστός πνευματικός».Δεν έχω σκοπό να κρίνω κανέναν! Απλά με το σκεπτικό ότι δεν αναπαύονται όλοι οι άνθρωποι στον ίδιο πνευματικό και στην ίδια καθοδήγηση.Η κάθε περίπτωση έχει τη δική της διάκριση. Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο! 🙂 🙂 🙂
Ευαγγελία πολύ χάρηκα με τα ποστ σου. Ακριβώς αυτά σκέφτομαι κι εγώ. Και δεν συμπέρανα από αυτά που έγραφες ότι προτείνεις μόνο ψυχολόγο και όχι πνευματικό ή πνευματική ζωή. Το αντίθετο
Τώρα αν ένας απλός ιερέας μπορεί να βοηθήσει, από προσωπική πείρα λέω κατηγορηματικά όχι. Αν ο ίδιος δε ζει Χριστό, όχι μόνο να βοηθήσει δεν μπορεί αλλά καμιά φορά γίνεται και ζημιά. Τα βιβλία που προτάθηκαν είναι για ψαγμένους αλλά όχι κουλτουριάρηδες-ψαγμένους. Είναι για ανθρώπους που ψάχνονται στη ζωή τους και νομίζω αυτή η περιγραφή περικλείει -ειδικά στις μέρες μας- όλο και περισσότερους.
Και – προσωπική άποψη πάντα – δεν πιστεύω ότι η ψυχιατρική ιδιότητα κάποιου τον εμποδίζει να πιστεύει ορθά και να το κοινωνεί αυτό και στους υπόλοιπους.
Ευλογημένα Χριστούγεννα 🙂
Ευαγγελία μου, ενα με προβληματίζει. Δεν μπορείς σε έναν άνθρωπο να του πεις «διαβασε αυτό το βιβλίο, δεν τα λέει όλα σωστα, αλλά μπορεί να σε προβληματίσει» . Μετά δεν θα μπορεί να είναι σίγουρος για το τι είναι αληθινό και τι όχι. Μαλλον θα τον μπερδέψεις. Οι άνθρωποι, εξάλλου, που μέσα απο ψυχολογικές μεθόδους κανουν μια πρωτη γνωριμία με την εκκλησία, συνεχίζουν σε όλη τους ζωη να «ψυχαναλύονται» . Η ψυχανάλυση είναι τελειως αντιθετη με τη «μέθοδο» της εκκλησίας μας. Ακόμα και εξομολόγηση δεν πρεπει να γίνεται με τετοιο τρόπο.
Είναι όμορφο να προβληματιζόμαστε γι΄αυτα τα θεματα. Το δυσάρεστο είναι ότι αυτο γίνεται δημόσια όποτε δεν ξέρουμε πώς προσλαμβάνει τα λόγια μας ο καθένας που τα διαβάζει. Μακάρι αυτοί που έχουν προβλήματα και απορίες να ζητούν απαντησεις από πνευματικούς κι όχι από σχολιαστές των blogs.
Μαρίνα μου, όταν λέω ότι εύχομαι τα λόγια μου τουλάχιστον να μη βλάψουν κανέναν το εννοώ απόλυτα!
Δεν διεκδικώ τη παντογνωσία! 🙂 Στην πραγματικότητα νιώθω ότι συμφωνούμε, απλά η καθεμιά φωτίζει μια διαφορετική πτυχή του ίδιου θέματος. Το θέμα δεν είναι να μπει η «επιστήμη» μέσα στην εκκλησία, αλλά ο θεός μέσα στην επιστήμη.
Από κει και πέρα, είπαμε, ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του πορεία και τη δική του διαδρομή μέχρι να καταλήξει να βρει τις απαντήσεις του. Θα δει, θα ακούσει, θα διαβάσει, θα κουβεντιάσει, θα σκεφτεί, θα επεξεργασεί και πάνω απ’ όλα ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ.
Κανείς νοήμων και αγωνιζόμενος πνευματικά άνθρωπος δε βλέπει τον εαυτό του ως σωτήρα που σώζει τον κόσμο μέσα από έναν ιστότοπο! 🙂 Επίσης, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν περιμένει να βρει τη σωτηρία του και τη μαγική λύση των προβλημάτων και των προβληματισμών του μέσα σε έναν ιστότοπο 🙂
Μια κουβέντα κάνουμε. Και στο κάτω κάτω, όπως ένα βιβλίο δεν μπορεί να σώσει ως δια μαγείας μια ζωή, αντίστοιχα δεν μπορεί και να την καταστρέψει… Αν δούμε τα πράγματα έτσι καταργούμε το αυτεξούσιο και την κριτική ικανότητα που ο ίδιος ο Θεός μας χάρισε… 🙂 🙂 🙂
Συμφωνω απόλυτα μαζι σου καλη μου. Καλα χριστούγεννα!!!
Όχι ρε παιδιά και την εκτέλεση με τον Γαϊτάνο… Βάλτε τουλάχιστον την εκτέλεση του Πάριου που αξίζει τον κόπο…