Β όρος σύγκρουσης

Οι δάσκαλοι και οι  καθηγητές έχουμε βάλει σκοπό ζωής να μάθουμε τα παιδιά να μην κάνουν λάθη. Κι όμως, τα λάθη και στην ορθογραφία και στην εκφορά του λόγου, έχουν γίνει για μένα πολύτιμα. Λογοπαίγνια ψυχής, ανατρεπτική θεώρηση του κόσμου, σπάσιμο του κατεστημένου! Ένας μαθητής μου, ζητούσε συνεχώς την «επιφώτιση» του Αγίου Πνεύματος και πάντα πριν ξεκινήσουμε το μάθημα τραβούσε εντελώς τις κουρτίνες για να γεμίσει το δωμάτιο κι από το φυσικό φως!    Κάποτε, σε ένα «στατικό» μάθημα που δεν «κυλούσε» με τίποτα, αντί για την υποτακτική ενεστώτα, ζήτησα από τους μαθητές μου μια … «ενε-στατική». Κι όσο για κείνες τις αντωνυμίες…! Οι προσωπικές στη θέση τους, οι δεικτικές επίσης. Πόσο εύκολα όμως εκείνη η ερωτηματική γίνεται «ερωτική» και κοκκινίζει και χασκογελά όλη η τάξη καθώς άνθρωπος δεν υπάρχει χωρίς ερωτηματικά στον έρωτα! Κι ακολουθούν οι αυτοπαθητικές αντωνυμίες. Και διαβάζουν τα παιδιά: «Αυτοπαθητικές λέγονται οι αντωνυμίες που φανερώνουν ότι το ίδιο υποκείμενο ενεργεί και συγχρόνως πεθαίνει». Και είναι αλήθεια ότι κάποτε μπορεί το υποκείμενο να «πάθαινε» (όπως λέει το σχολικό βιβλίο), αλλά μετά μάθαινε. Τώρα πια το υποκείμενο με ανησυχητική συχνότητα  αυτοκαταστρέφεται…     Ακόμα χειρότερη κατάντησε η αλληλοπαθητική αντωνυμία η οποία –κατά τους μαθητές μου πάντα- «φανερώνει ότι δύο ή περισσότερα πρόσωπα ενεργούν και πεθαίνουν αμοιβαίως»…       Και κάποτε, στα αρχαία ελληνικά οι ήρωες μεταλλάχτηκαν κι έγιναν «ήρωοι» καθώς στην εποχή μας πολλές συμπεριφορές που προβάλλονται σαν ηρωισμός, σε μια δεύτερη ανάγνωση μοιάζουν μάλλον  κενές και λανθασμένες…        Ώσπου, μετά από τόσες αποκαλύψεις και μετά τη συνειδητοποίηση ότι τα όσα μας προβάλλουν ως αίτια αντίδρασης δεν είναι παρά μόνο μια βιτρίνα, πάψαμε να αναζητούμε στους αρχαίους συγγραφείς το «β’ όρο σύγκρισης» με το παρελθόν  κι αποφασίσαμε να αναζητήσουμε τον «β όρο σύγκρουσης» μ’ ένα παρόν που δεν θέλουμε  να μας στοιχειώσει 🙂

Επισήμανση: όλα όσα αναφέρονται στο κείμενο είναι αληθινά. Το ότι δεν τήρησα πολλούς από τους κανόνες του γραπτού λόγου έγινε συνειδητά.

Ευαγγελία Τ.

φωτογραφία: :.Mustafa.:

2 σκέψεις σχετικά με το “Β όρος σύγκρουσης

  • Νοέμβριος 9, 2011, 1:54 μμ
    Permalink

    Κα Ευαγγελία Τ, πολύ ενδιαφέρον το κείμενό σας. Υποθέτω ότι είστε φιλόλογος, έτσι;

    Ο β’ όρος σύγκρουσης… ευφυέστατο!

    Σχολιάστε
  • Νοέμβριος 9, 2011, 11:31 μμ
    Permalink

    Καλησπέρα Π!

    Ναι, φιλόλογος είμαι.

    Χαίρομαι που βρήκατε το κείμενό μου ενδιαφέρον. Χαίρομαι επίσης που σας άρεσε ο τίτλος.

    Κι αυτός μέσα στο πλαίσιο της λανθάνουσας γλώσσας προέκευψε, στη διάρκεια ενός μαθήματος.

    Ζήτησα από τα παιδιά να μου πουν «πώς εκφέρεται ο β’ όρος σύγκρουσης»:) Ε, κι εκείνα, με όλο τους το φιλότιμο, προσπάθησαν να απαντήσουν…!

    Και μετά από κάμποσο καιρό εκείνο το σαρδάμ προβιβάστηκε σε… τίτλο 🙂 Καλό σας βράδυ!

    Σχολιάστε

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Δεν θεωρώ αντίσταση απλώς και μόνο να πάρεις τα όπλα να ανέβεις στα βουνά. Αυτό είναι εύκολο πράγμα, σχετικά εύκολο. Το πρόβλημα είναι να μείνεις αυτό που είσαι, και αυτό βέβαια συνδυάζεται με την πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού. Με το γεγονός ότι όταν κατακτήθηκε ο ελληνικός λαός, είτε από τους Ρωμαίους αρχικά είτε αργότερα από τους Τούρκους, είχε εθνική ενότητα και συνείδηση της ενότητας αυτής. Υπήρχε μια λαική ενότητα με τη γλώσσα, με τα ήθη και τα έθιμα, και είχε συνείδηση της ταυτότητάς του αυτής, η οποία του επέτρεψε να αντισταθεί, να αντισταθεί στην απορρόφηση από άλλους λαούς, οι οποίοι ήταν κατακτητές του.
    - Νίκος Σβορώνος
  • Αρέσει σε %d bloggers: