Ο θάνατος, οι επαγγελματίες και ο αληθινός πόλεμος

Ξεχείλισε η οργή. Ο θάνατος του νεαρού παιδιού στο κέντρο της Αθήνας έβγαλε τον κόσμο από τον λήθαργο με τον όποιο παρατηρούσε τα τεκταινόμενα στην τηλεόραση. Την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών. τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων. Το βόλεμα του καναπέ. Έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο. Για να διαμαρτυρηθεί, να δηλώσει την άρνηση του να ταυτιστεί με τη βία, το θάνατο, την αποφορά των κάθε λογής σκανδάλων, το ψέμα που παρουσιάζεται ως αλήθεια. Μαζί όμως με τον κόσμο, έβγαλε και τους «επαγγελματίες».

Πρώτα της πολιτικής που μέσα από τον θάνατο διεκδικούν την δική τους εξουσία, ιδεολογική, κομματική, διανοητική. για να συνεχίσουν με άλλους τρόπους τον δρόμο ενός πολιτισμού και ενός ήθους που κρύβει θάνατο και μόνο θάνατο. Γιατί όταν ο εαυτός σου είναι αυτοσκοπός, «ο βίος σου φιλοτομάρης», τότε θάνατο θα βγάλεις. Απλώς με άλλη ετικέτα.
Έβγαλε τους «επαγγελματίες» της δημοσιογραφίας. Αυτούς που οχυρωμένοι στη διαφθορά και την διαπλοκή, είναι ένα ακόμη πλοκάμι της εξουσίας του θανάτου. Που κάνουν τα μικρά μεγάλα και θάβουν τα σημαντικά. Που συμπάσχουν μ’ αυτούς που δεν έχουν, άλλα που δεν ντρέπονται να έχουν οι ίδιοι, και μάλιστα πάμπολλα. Που κάνουν είδηση το κακό κάθε μορφής και θάβουν ό,τι όμορφο έχει απομείνει στην καθημερινότητα μας. Που καθοδηγούν στο όνομα της ελευθερίας τα αισθήματα των ανθρώπων, χωρίς να παρουσιάζουν την είδηση και να αφήσουν τον καθένα να βγάλει τα συμπεράσματα του. Που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών, πουλώντας λαϊκισμό και δημαγωγία. Που δείχνουν τελικά ποιος είναι το «αφεντικό» στη χώρα.

Έβγαλε τους δήθεν αντιεξουσιαστές. Οι όποιοι, αντί να πολεμήσουν στο επίπεδο των ιδεών και της πρότασης ζωής, σπάνε, καίνε, καταστρέφουν. Αντί να καταδείξουν τα αδιέξοδα ενός τρόπου ζωής που έχει ως νόημα την κατανάλωση, την εκμετάλλευση, την ύλη, κάνουν ό,τι μπορούν για να συκοφαντηθεί η ανάγκη του άνθρωπου για διέξοδο ζωής κι ελπίδας, για αντίσταση που δεν θα γκρεμίζει το άχρηστο, άλλα θα χτίζει όνειρα ενός αλλιώτικου ήθους.

Πόλεμος κηρύχθηκε στην κοινωνία μας. Πόλεμος με θύματα, με ζημιές, με καταστροφές. Πόλεμος στον όποιο αυτοί που πολεμούν στους δρόμους δεν ξέρουν γιατί ουσιαστικοί: πολεμούν. Ενώ όσοι καλύπτουν τηλεοπτικά τον πόλεμο αυτό χαίρονται, γιατί έχει αίμα, κακό, υλικό για να χορτάσει η θεαματικότητα, για να παιχθούν περισσότερες διαφημίσεις, για να αυγατίσουν τα κέρδη. Και βεβαίως, τίποτε να μην αλλάξει, αφού καταλαγιάσει η μάχη. Γιατί αν κάτι θα έπρεπε πρώτα να αλλάξει, αυτό θα ήταν το ήθος που ο κόσμος της τηλεόρασης έχει γεννήσει, αναθρέψει και συνεχώς δίνει στην κοινωνία μας. για να αναγκαστεί και η πολιτική να ακολουθήσει.

Παλαιότερα βέβαια η πολιτική προηγούνταν της τηλεόρασης. Οι ιδέες γεννούσαν συγκρούσεις. Ακόμη και ο πόλεμος είχε ένα ιδεολογικό υπόβαθρο. Σήμερα, είναι τέτοια η σύγχυση που οι άνθρωποι έχουν μέσα τους τέτοια οργή χωρίς να ξέρουν γιατί την έχουν. Και όταν παρουσιάζεται η θρυαλλίδα, τότε ανάβει ο πόλεμος εναντίον της εξουσίας. Που κι αυτή δεν ξέρει τί και πως εξουσιάζει. Γιατί, στην ουσία εξουσιάζεται.

Υπάρχει όμως και ένας πόλεμος που είναι ίσως ο μόνος αληθινός. Είναι ο εντός ημών. Είναι ο πόλεμος να βρεις νόημα στη ζωή σου. Να ξέρεις γιατί ζεις. Ποια είναι η ελπίδα σου και τί περιμένεις. Ο αληθινός εχθρός είναι ο εγωκεντρισμός σου και η βεβαιότητα ότι αξίζει εσύ να περνάς καλά. Ότι αν πάθεις κάτι εσύ, τότε τελείωσε ο κόσμος. και προτιμάς να σκοτώνεις τον άλλο, ακόμη κι αν είναι παιδί, μόνο και μόνο για να είσαι εσύ καλά.

Στον πόλεμο που ζήσαμε και ζούμε δεν είναι εύκολο να ακούσεις νηφάλιες φωνές. Φωνές που θα προτείνουν και θα δείξουν την αγάπη και την αυταπάρνηση ως τον μοναδικό δρόμο αλλαγής. που θα δείξουν ότι αν ο εντός ημών κόσμος δεν είναι φωτισμένος, όχι από γνώσεις, αγαθά, ικανότητες, άλλα από ελπίδα κι αγάπη, τότε η όποια επανάσταση, ή όποιος εξωτερικός πόλεμος δεν έχουν νόημα. Είναι μία πρόσκαιρη εκδήλωση οργής. Ένα παιχνίδι εξουσίας και τίποτε άλλο. Απλώς με άλλους πρωταγωνιστές. Αν αλλάξει ο μέσα κόσμος μας, τότε μόνο θα αλλάξει ο έξω. Γιατί εμείς, έτσι κι αλλιώς, είμαστε ο κόσμος.

Τα Χριστούγεννα που έφθασαν μας βρίσκουν όλους ευάλωτους. Πιο πληγωμένους. Λιγότερο ασφαλείς. Θυμωμένους, άλλα όχι ελεύθερους. Γιατί οι δυνάστες μας παραμένουν στη θέση τους. Ο Χριστός- παιδί μας δείχνει αυτό το δρόμο της εντός ημών βασιλείας. Της παιδικής αγάπης που ξέρει να συγχωρεί, άλλα και να νικά την κακία της αμαρτίας. Ας δώσει η Γέννα και τη δική μας αναγέννηση. Να νικήσουμε στον εντός ημών πόλεμο. Και να ζήσουμε τη χαρά της αληθινής αγάπης. Που ελευθερώνει και κάνει ανίσχυρη την δυναστεία της κάθε εξουσίας. Της επίσημης και της δήθεν.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Πηγή: Εφημερίδα Κερκυραϊκή Αλήθεια Ι. Μ. Κερκύρας, Δεκέμβριος 2008