Να ξαναγίνουμε πλούσιοι
…Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Οπως ήμασταν πάντα. Οπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες [] Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να ‘ρθει η σειρά τους…
[] Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». []
Πηγή: Άρθρο Γιάννη Ξανθούλη.
μακαρι να γυριζαμε σε κεινες τις εποχες που οι ανθρωποι ηταν πιο αγνοι, πιο δοτικοι, πιο κοντα στο Θεο…ειχαν λιγοτερες αναγκες και φυσικα λιγοτερες επιθυμιες. ολη τους η ζωη ηταν μια ιεραποστολη
Ο τίτλος του σημερινού ένθετου κατα τή ταπεινή μου γνώμη έπρεπε να ήταν ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΟΥΜΕ ΠΛΟΥΣΙΟΙ. Αναπολούντες τις εποχές εκείνες που εκαναν χειραψία και ο λόγος ήταν συμβόλαιο, που η αγάπη και η φιλοξενία ηταν έμφυτη στον κόσμο ,που ο κόσμος αν και φτωχός ειχε στη σκέψη του τον συνάνθρωπό του.Δεν χρειάζεται να ξαναγίνουμε φτωχοί γιατί είμαστε ήδη φτωχοι
Το σωστό Link: http://archive.enet.gr/online/online_print?id=24218620
Να προσθέσω κάτι ακόμη στην ωραία επισήμανση του Γεώργιου Ταλιαδώρου…
Να μπορέσουμε να γίνουμε… οι «μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορινθ. ΣΤ΄ 10). Να ξαναγίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, δηλαδή.
Γεώργιε ευχαριστούμε για την έξοχη επισήμανση, κατόπιν τούτου ο τίτλος αλλάζει! 🙂
Δεν μπορεί κανείς να δεχτεί ότι όλη αυτή η ομορφιά του παρελθόντος χάθηκε για πάντα!
Πολύ εύστοχο το σχόλιο του Γεώργιου Ταλιαδώρου, χαρά σ αυτούς που εξακολουθούν να είναι «πλούσιοι»!
Το μοντέλο της γυναίκας της Πίνδου πόσα παιδιά στη σημερινή εποχή το μαθαίνουν ότι υπήρξε;
Αύτο που όλοι θέλουμε είναι άραγε εφικτό;
Η Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη και είμεις μόνο στην Αθήνα θέλουμε να κατοικήσουμε.
Την ομορφιά μιας ήσυχης κι ειρηνικής ζωής
που ανθεί σαν το βασιλικό και τρέχει σαν ρυάκι
που σαν σπουργίτης κελαηδεί στην άκρη της σκεπής
και σαν καπνός υψώνεται σπιτίσιος το βραδάκι..
Aυτή την όμορφη ζωή, την ταπεινή ζωή
πόχει αβασίλευτη χαρά κι αγέραστη έχει νιότη
να ψάλλω σαν κορυδαλλός,
ζηλεύω μιαν αυγή προτού πεθάνει
μέσα μου η ψυχή του επαρχιώτη!
(Γεώργιος Αθανασιάδης – Νόβας)
Βασίλη,
Το πιό όμορφο ποιήμα, είσαι εσύ.
Η πιό όμορφη ταπεινή ζωή, είσαι εσύ.
Είναι ο Κύριος Ίησους Χριστός ο Υιός του Θεού!