Διακοπή Ανθρωπίνων Σχέσεων: εν δυνάμει ευλογία(;)
του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Δεν είναι άγνωστο το γεγονός του χωρισμού δύο ανθρώπων, μετά από μακροχρόνια σχέση. Πόσοι σύζυγοι, φίλοι, ακόμα και πνευματικοί, δεν γεύτηκαν τον πόνο της διακοπής των σχέσεων τους με σύζυγο, φίλο, πνευματικά τους παιδιά;
Αυτή η διακοπή, κατά τον Επίσκοπο Κάλλιστο Ware, είναι μια μορφή θανάτου. Γιατί χωρίζει, αφαιρεί τη δυνατότητα της επικοινωνίας, της άνεσης, της οικειότητας. Στην καρδιά της ύπαρξης διενεργείται ο θάνατος. Κι όπως στο βιολογικό θάνατο δεν μπορείς να φέρεις πίσω τον αγαπημένο, έτσι και στην απόφαση για τερματισμό της μακροχρόνιας αγαπητικής σχέσης, δεν μπορείς να αλλάζεις τα δεδομένα. Γιατί η ελευθερία του προσώπου καθορίζει την αγάπη ή την αδιαφορία, όπως γράφεται και στο βιβλίο «Όρια Ζωής»: «Το μοναδικό κίνητρο που μπορεί να κάνει κάποιον να εξακολουθεί να μας τηλεφωνάει, να ενδιαφέρεται για εμάς και να θέλει να βρίσκεται κοντά μας, ακόμη και να ταλαιπωρείται για χάρη μας, είναι η αγάπη. Αυτό όμως είναι το κάτι που δεν είναι στο χέρι μας να το ελέγχουμε».
Τέτοια μορφή θανάτου-χωρισμού δεν συμβαίνει μόνο στους ενήλικες, αλλά σε όλες τις ηλικίες, από τη βρεφική μέχρι τη γεροντική. Συχνά ή σπάνια, ο κάθε άνθρωπος θα βιώσει, λίγο ή πολύ, την απογοήτευση από αυτούς που αγάπησε, δόθηκε, θυσιάστηκε. Γιατί όμως;
Ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος αναφέρει ότι «Ο Θεός, όταν θέλει κάποιον να γίνει δικός Του και αυτός έχει άλλους ως προτεραιότητα αγάπης, κάνει τους άλλους να μην τον θέλουν για να στραφεί προς Εκείνον». Αυτό ακούγεται σκληρό, έχει όμως και ένα μεγαλείο: Σε θέλει ο Θεός!
Ασφαλώς ο άνθρωπος έχει ανάγκη όχι απλά να επικοινωνήσει αλλά να κοινωνήσει με άνθρωπο, να μοιραστεί τα βαθύτερά του βιώματα, τον πόνο, τη χαρά, την απόγνωση, την επιτυχία. Όμως η πραγματικότητα μάς μιλά για την αδυναμία του ανθρώπου να ικανοποιήσει πλήρως τις ανάγκες τού άλλου ανθρώπου. Όταν αναμένουμε κάτι τέτοιο είναι ως να θεοποιούμε τον άνθρωπο κι ασφαλώς ακολουθεί η απογοήτευση.
Νομίζω ότι ο Θεός, μέσα στη μεγάλη Του αγάπη, θέλει να οδηγήσει τον κάθε άνθρωπο σε ωριμότητα. Να μπορέσει, δηλαδή, να έχει τη σωστή σχέση με τον εαυτό του και το συνάνθρωπό του. Οι διάφορες δοκιμασίες στις διαπροσωπικές σχέσεις, όσο και να πονούν, οδηγούν σε ωριμότητα, ανάλογα, βέβαια, με το πώς θα αντιμετωπιστούν.
Μέσα από την πείρα της ζωής μαθαίνουμε την αστάθεια των ανθρωπίνων σχέσεων και τη σταθερότητα του Θεού προς εμάς. Μαθαίνουμε πως «Εάν δεν πεις ότι στον κόσμο ο Θεός και εγώ είμαστε μόνο, δεν θα βρεις ανάπαυση», κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος.
Έτσι, οι όποιοι χωρισμοί μεταξύ αγαπημένων προσώπων, που αναπόφευκτα δημιουργούν πόνο και πίκρα, μπορεί να ετοιμάζουν τη μεγάλη γλυκύτητα της ελευθερίας από ανθρώπινες εξαρτήσεις και την ουσιαστική σχέση με το Θεό, που γίνεται τότε, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, «πατέρας, αδελφός, νυμφίος, φίλος». Δεν είναι αυτό μια μεγάλη ευλογία;
Στυλιανέ
συγχαρητήρια για την ανάρτηση.
Είναι από τα πιο σοφά κείμενα που έχω διαβάσει!
Βέβαια, να μην ξεχνάμε και τα συνήθη αθώα θύματα…
«Το Διαζύγιο είναι ένας καταστροφικός σεισμός»
Τα παιδιά των χωρισμένων μιλούν για πρώτη φορά. Ακούστε τα!
http://perivolakipanagias.blogspot.gr/2012/06/blog-post_22.html
Πόσο αληθινό!
Πολύ συχνά βάζουμε ως πρωταρχική προτεραιότητα στην ζωή μας τον εαυτό μας και τους άλλους, και κάπου μετά τον Θεό.
Ποιό είναι όμως το σωστό;
Το σωστό συνήθως είναι και το πιο δύσκολο, αλλά είναι και εκείνο που αξίζει.
Σ΄ευχαριστώ για το υπέροχο κείμενο.
Με προβλημάτισε…
Το σωστό βέβαια πουλάκι μου,
είναι να βάζουμε ΠΡΩΤΑ το Θεό και ΜΕΤΑ τον εαυτόν μας.\
Παντρεύτηκες; ΜΗ ζήτει λύσιν…
«Έφαγες το κουλούρι σου; Κάτω τη μούρη σου!» που λέει και ο σοφός μας λαός.
Ξέρει ο Θεός ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ.
Αν ο Θεός θέλει να μας πάρει το φορτίο ενός ΠΡΑΓΜΑΤΙ αφόρητου γάμου θα το πάρει με ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΣΟΦΙΑ ΤΟΥ, αλλά..ΑΥΤΌ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΥΠΑΙΤΙΟΤΗΤΑ ΔΙΚΗ ΜΑΣ.
Όποιος διαλύει γάμο ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ, διαπράττει
ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ
και σε βάθος χρόνου ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙ
όχι διότι ο Θεός είναι εκδικητής, ΆΠΑΓΕ,
αλλά διότι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΘΑ ΕΝΕΡΓΗΣΕΙ ο πνευματικός νόμος που ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ τόσο απαρασάλευτα όσο και ο νόμος της βαρύτητας και λειτουργεί ΑΠΡΟΣΩΠΟΛΗΠΤΑ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ.
Μια γυναίκα που ήταν και συγγενής μου, στα 35 της παράτησε τα δυο ανήλικα αγόρια της και τον άντρα της και έφυγε με εραστή για να χαρεί τη ζωή της,
θου Κύριε…
Λοιπόν τα παιδάκια ΠΛΗΓΩΘΗΚΑΝ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ από την ενέργεια αυτή της μάνας τους.
Ο πατέρας έκανε το ΛΑΘΟΣ να τη βρίζει τη γυναίκα του πόρνη στα παιδιά.
Τους φυτεψε βαθύ ΜΙΣΟΣ για τη μάνα.
Τους απαγόρευε να της μιλάνε.
ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ ΑΥΤΟ, του προδομένου πατέρα.
Το ένα παιδί όταν έγινε 23 ετών, ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ.
ΤΟ αλλο είναι με την καρδιά του κομμάτια.
Η μάνα πάει στον τάφο του νεκρού παιδιού τώρα και ΚΑΙΓΕΤΑΙ η καρδιά της.
Επί της ουσίας είναι θαμμένη και κείνη δίπλα του…
Αλλά…τη μάνα τη φάγαν τα «δικαιωμάτά της » και η μανία «να χαρεί τη ζωή της »
-Θού Κύριε!
Κάθε χωρισμός ισοδυναμεί με έναν θάνατο ψυχικό και πνευματικό. Ο Θεός μισεί το διαζύγιο (Μαλαχίας β΄16) γιαυτό από χριστιανικής απόψεως υπάρχει η γενική κατεύθυνση ότι ποτέ δεν χωρίζουμε και για τίποτα ακόμα και για την μοιχεία το οποίο επιτρέπει ο Κύριος αλλά δεν μας το δίνει ως εντολή και το ανέχεται για την σκληροκαρδία μας (Ματθ. ιθ΄6-8) πρέπει με πνεύμα υπομονής, θυσιαστικής αγάπης και και θερμής προσευχής για επανόρθωση του αμαρτήσαντος να θεραπεύουμε την κατάσταση όπως αρμόζει σε Χριστιανούς (Εφεσ. δ΄32). Το διαζύγιο το ανέχεται σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου από άκρα συγκατάβαση στην αδυναμία των μελών μιας σχέσης να σηκώσουν τον βαρύ Σταυρό της χριστιανικής αγάπης που πάντα μακροθυμεί, και δεν ζητάει τα δικά της πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει…και ουδέποτε εκπίπτει.(Α΄Κορινθ. ιγ΄7-8 )
Θερμά συγχαρητήρια για το υπέροχο και ψυχοφελέστατο κείμενο που έχετε αναρτήσει και χαίρομαι ιδιαίτερα που καταγράφονται από τους αδελφούς μας σωστές ορθόδοξες θέσεις. Είναι αλήθεια όταν σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις μας και ιδιαίτερα στις συζυγικές επιλέγουμε συμφεροντολογικές πορείες και ορθολογιστικές πρακτικές τότε απέχουμε παρα πολύ από το νόημα της χριστιανικής πραγματικότητος που είναι ο Σταυρός. Να μην μας διαφεύγει ότι το Ευαγγέλιο είναι κατ εξοχήν σταυρικό δηλ. περιλαμβάνει παθήματα και θλίψεις προκειμένου να εφαρμόσουμε τις εντολές του Νυμφίου Χριστού που μας αγάπησε μέχρι θανάτου , θανάτου δε Σταυρού.
Όπως είναι βαρύς σταυρός η τεκνογονία και πολύ περισσότερο η τεκνοτροφία εξίσου είναι σταυρικός και ο έγγαμος βίος που είναι ένα σπουδαίο γυμναστήριο για την ψυχική σωτηρία των συζύγων που εκλήθησαν να υπομείνουν με καρτερία τους τις όποιες αδυναμίες για να υποβοηθούνται με τη Θεία χάρη στον επίγειο σκοπό που είναι ο αγιασμός και η σωτηρία και ακόμη ας μην ξεχνάμε ότι όλα τα επιτρέπει ο Κύριος για το ψυχικό μας αιώνιο συμφέρον. Σωστά το επισημαίνει αυτό και ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος ότι πρέπει να αισθανόμαστε πολύ χαρά όταν έρχονται πειρασμοί γιατί κατεργάζονται τη σωτηρία μας (Ιάκ. α΄2-3 και 12).