Στο χρώμα της πορφύρας

Είδα ένα κατακόκκινο κυκλάμινο σήμερα.
Στης πολυκατοικίας μας τον κήπο.

Πανέμορφο. Ολομόναχο.
Χωρίς άλλα λουλούδια γύρω του.
μα αυτό, ζούσε το μεγαλείο
και την ομορφιά του.
Χωρίς να ξέρει τίποτε απ’ όλα αυτά.

Είτε το κοίταξα είτε όχι,
είτε το παίνεψα είτε όχι,
αυτό εκεί! κατακόκκινο,
στο χρώμα της πορφύρας.

Κάπως έτσι θέλω να’ μαι κι εγώ.
να μη με επηρεάζει ο κόσμος γύρω μου,
να μη χαλιέμαι εύκολα.
Όσο γίνεται.
Να’ μαι αυτός που είμαι.
Να ζω ενώπιον του Θεού και μόνο.
Ασχέτως αν εσύ με πρόσεξες ή όχι,
αν με τιμάς ή προσπερνάς.

Κι η χαρά μου να’ ναι αυτή:
Η επίγνωση πως ζω για την αλήθεια,
η ομορφιά που μέσα μου έχω,
η καταξίωση που δίνει ο Χριστός.
Και μόνο.

Σαν το κυκλάμινο στης πολυκατοικίας μας τον κήπο.

Από το τρίτο βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου
…ψάχνω το παραμύθι μου

———————————–

Το αισιόδοξο πρωινό τραγούδι του κυκλάμινου:

Φωτογραφία: Arimm

Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.