Τεστ Χριστιανικού Βιώματος: Είναι η Πνευματική Ζωή μας Ερωτική;
- Ζούμε θρησκευτική ή εκκλησιαστική ζωή;
- Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος που πηγαίνουμε στην Εκκλησία;
- Είμαστε χαρούμενοι απέναντι στους άλλους (ζώντας εν Χριστώ);
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζητήση με θέμα “Όλα είναι δρόμος ” από το “Ενοριακό Αρχονταρίκι” του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, όπου ο Πρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων Τσιμούρης φιλοξένησε την Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014, τον εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίας Ειρήνης Ηρακλείου Κρήτης, Πρωτοπρεσβύτερο Χαράλαμπο Παπαδόπουλο.
Μερικά σημεία της συζήτησης:
“Η ζωή έχει ένα ρίσκο, μια αβεβαιότητα, δεν έχει σταθερές. Η μόνη βασική δομή της ζωής είναι το απρόοπτο, το μεταβαλλόμενο, ότι όλα μπορούν να ανατραπούν σε μια στιγμή. Επειδή έχουμε ένα ισχυρό εγώ και θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα, δεν μπορούμε να αφεθούμε σ’ αυτή τη ροή. Δημιουργούμε διάφορες κρυψώνες στις οποίες μπαίνουμε και κρυβόμαστε, μόνο και μόνο για να μη ζήσουμε. Μπορεί να είναι μια όμορφη ιδεολογία στην οποία αφιερωνόμαστε, ο ιερός θεσμός του γάμου, ακόμα και η Εκκλησία μπορεί να είναι μια μεγάλη κρυψώνα που κρύβομαι εκεί μέσα, μπροστά στη δειλία μου να ζήσω την πραγματική ζωή.”
“Η θρησκευτικότητα εξαντλείται σε εξωτερικές συνθήκες, σε κώδικες και νόμους. Ο Χριστός θέλει να υπακούσουμε σε εσωτερικό νόμο. Άλλο είναι να αγαπώ γιατί το λέει ο νόμος και άλλο γιατί είναι μια δική μου βασική ανάγκη, έτσι ολοκληρώνομαι. Οι εντολές του Χριστού δεν είναι νομικές επιταγές. Δημιουργούν χαρά, γιατί ο Κύριος είναι ο δημιουργός και ξέρει τις ανάγκες του ανθρώπου και τι πραγματικά χρειάζεται. Κι ο άνθρωπος έτσι νιώθει πληρότητα.Ο θρησκευτικός άνθρωπος είναι σκληρός, ενώ ο χριστιανός έχει χαρά.”
“Ο αγώνας έχει κάτι γλυκό. Νηστεύεις και έχεις χαρά, προσεύχεσαι και δε νυστάζεις, πας στην Εκκλησία και δε βαριέσαι. Γιατί μέσα σου έχεις χαρά και η χαρά έγκειται στο γεγονός ότι κάποιον αγαπάς και κάποιος σ’ αγαπάει. Δηλαδή εάν η πνευματική ζωή δεν είναι ερωτική ζωή, δεν είναι τίποτα. Όταν δεν είναι ο Χριστός ο πόθος και το κέντρο της αναζήτησης σου, όλα σε κουράζουν. Ενώ όταν είναι, αγαπάς και χαίρεσαι.”
«Δεν έχουμε τοποθετήσει σωστά την έννοια της αμαρτίας μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, μέσα στην καθημερινότητα μας, στη ζωή μας. Νομίζουμε ότι σωζόμαστε ένεκα των αρετών μας. Αυτός είναι φαρισαϊσμός. Δεν σώζεσαι επειδή είσαι ενάρετος. Οι αρετές είναι δώρα, χαρίσματα. Σώζεσαι, όχι επειδή αξίζεις, αλλά επειδή ο Θεός σ’ αγαπάει πολύ».
“Στην Εκκλησία δεν σωζόμαστε επειδή είμαστε κάποιοι, αλλά επειδή κάποιος μας αγαπάει πολύ. Η άσκηση δεν είναι δική μου καταξίωση. Είναι μια κατάθεση ερωτική προς το Θεό, από αγάπη το κάνω, δεν ζητάω τίποτα. Η σωτηρία είναι δώρο, ευλογία. Φοβόμαστε την αμαρτία, όχι γιατί μας χωρίζει από το Θεό, αλλά γιατί καταρρίπτει μέσα μας την ιδεατή εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Σπάει τη βιτρίνα μας.
Η αμαρτία είναι υπαρξιακή αστοχία. Δεν κατάφερα να πετύχω το στόχο μου, δεν κατάφερα να ζήσω την πληρότητα της ζωής. Η μετάνοια είναι να φέρεις τη ζωή σου τούμπα, να αλλάξεις τα πάντα, να αισθάνεσαι ότι δεν πάει άλλο. Να κάνεις νέα αρχή, να γράψεις νέα ιστορία. Όποιος μετανοεί έχει χαρά.”
“Στην Εκκλησία προσκυνούμε τον Σταυρό του Χριστού ματωμένο, σε περιφρόνηση, σε εγκατάλειψη. Αγιάζει ο πόνος του ανθρώπου. Θωρακισμένος με τη Χάρη του Θεού περνάς μέσα από τη φωτιά και δεν καίγεσαι. Η Εκκλησία είναι η δυνατότητα να πονάς και να μην απελπίζεσαι, να πονάς και να χαμογελάς, να είσαι αισιόδοξος.“
“Δεν πρέπει κάποιος να φοβάται τη ζωή. Ο χριστιανός δεν φοβάται τη ζωή, χαίρεται τη ζωή. Η Θ. Λειτουργία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να ζήσει ευχαριστιακά και δοξολογικά.”
Πηγή: Συνοδοιπορία