Jamster: Δόξα σοι
O Jamster (Σεραφείμ) είναι ένας μουσικός δημιουργός μοντέρνας hip-hop μουσικής ο οποίος αποτυπώνει την πίστη του στον Χριστό στη μουσική με πρωτότυπο τρόπο. Είχαμε παρουσιάσει δύο σχετικά βίντεο παλιότερα. Στις 09/09/09 κυκλοφόρησε τον νέο ψηφιακό δίσκο του με τον τίτλο Δόξα Σοι. Οι στίχοι των τραγουδιών που γράφει είναι δυνατοί και πραγματεύονται με ευθύτητα κι αυθεντικότητα θέματα όπως οι σχέσεις, ο έρωτας, η ευτυχία, η νεότητα, η εργασία, τα χρήματα, η αγία γραφή, ο πολιτισμός, ο στρατός, ο Θεός, τα ναρκωτικά, οι εκτρώσεις, η προσευχή. Δείτε το βίντεο του ομώνυμου τραγουδιού Δόξα σοι -προσέξτε τους στίχους:
άλλαξε τον κόσμο πριν ο κόσμος σε αλλάξει
ό,τι είπε ο Ιησούς Χριστός το έκανε και πράξη
δεν έχω τίποτα δικό μου γι’ αυτό δόξα σοι
Περισσότερες πληροφορίες για το δίσκο μπορείτε να βρείτε εδώ.
Θα ήταν ευχής έργο, να υπήρχαν ή να γινόταν μια προσπάθεια δημιουργίας και προώθησης νεανικών τραγουδιών, σε διάφορους ρυθμούς, που να μιλούν για πίστη και Χριστό. Αυτό θα δημιουργούσε μεγάλη ανταπόκριση από τους νέους. Ακόμα καλλίτερα αν αυτό ήταν προϊόν καταξιωμένων ελλήνων καλλιτεχνών, όπως παλίότερα στην Αμερική ο Bob Dylan και άλλοι, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί έντονο χριστιανικό ρεύμα στη νεολαία.
H μουσική είναι τέχνη και η τέχνη δεν είναι τίποτε άλλο από έκφραση πίστης και συναισθημάτων, όπου ο δημιουργός του θέλει να βγάλει προς τα έξω. κάθε μορφή γνήσιας τέχνης είναι πάντα καλοδεχούμενη. Πιστεύω κι εγώ πως πρέπει να δημιουργηθεί ενα ρεύμα νεανικής χριστιανικής μουσικής ορθοδόξων νέων, που θα μπορέσουν μέσα απο τα σύγχρονα μουσικά ακούσματα χωρίς τις αμαρτωλές της προεκτάσεις να μεταδώσει την εσωτερική πίστη τους και να διαδώσουν το μήνυμα της λύτρωσης του Ιησού Χριστού,διοτι σ΄ημερα μόνο τα μηνύματα του διαβόλου λαμβάνουν.
Listen to (and read the lyrics of) «16 Horse Power» and «Wovenhand»
Συμφωνώ με την τελευταία φράση του προλαλήσαντα
«σήμερα μόνο τα μηνύματα του διαβόλου λαμβάνουν».
Θεωρώ πως λείπουν τα έργα (τα οποία απασχολούν τον χρόνο ψυχαγωγίας των νέων π.χ.τραγούδια, ταινίες) τα οποία προωθούν την υγεία.
Πιστεύω θα ήταν ιδιαίτερα βοηθητικά ακόμα και τα τραγούδια που δεν έχουν στίχους χριστιανικούς αλλά προωθούν χριστιανικές ιδέες, τα οποία θα ευεργετούσαν νέους οι οποίοι είναι άθεοι.
Αντώνιε, προλαλήσαντα,
ο ορισμός της τέχνης που έδωσες
είναι ο δικός σου ορισμός
και όχι απαραίτητα ο ορισμός των ειδικών.
Ακόμα ένα δείγμα δυτικού πιθηκισμού. Η ελληνική λέξη ραψωδία έχοντας γελοιοποιηθεί τελείως πια μετά από τη μαύρη ραπ, περνά και στην ελλάδα. Και όπως οι Προτεστάντες τρέχουν να φτιάξουν κομματάκια της μοδας για να πλησιάσουν τους νέους, τρέχουμε και εμείς χωρίς να συνειδητοποιούμε το τι κάνουμε. Βλέπω πολύ ρασιοναλισμό στις απαντήσεις που δίνονται. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι καλύτερα να λέει ο ράπερ Δόξα σοι παρά να βρίζει τα θεἰα. Αλλά το θέμα είναι εάν αυτό το είδος της μουσικής (αν λέγετε μουσική) μπορεί να προσφέρει κάτι. Και όταν τα 99% είναι όλο βρωμιά και αηδία, γιατί να επιβραβεύουμε κάτι τέτοιο? Πιο καλό δεν είναι ο νέος να καταλάβει τι έχει αξία και να πλησιάσει να ακούσει την ευλογημένη βυζαντινή ψαλμωδία? Έστω μια μελωδία ευγενική και απαλή που να ανυμνεί το Χριστό? Όσο για το τραγούδια και ταινίες από όσο ξέρω οι Πατέρες πάντοτε λέγανε μακρυά όσο μπορούμε. Γενικά αυτό που λείπει είμαστε εμείς σαν παραδείγματα στους άλλους. Και να γυρίσουν οι άλλοι για λίγο, θα βλέπουν ότι δε διαφέρουμε από αυτούς, ότι είμαστε το ίδιο. Θέλουν να δουν κάτι άλλο από αυτό που έχουν. Θέλουν να ξεφύγουν από τη ραπ και την άλλη πνευματική δυσωδία και φασαρία των δαιμόνων που κρούζουν. Θέλουν την προσευχή μας για να φωτιστούν, αρκεί εμείς να κάνουμε αγώνα πνευματικό. Όχι να ολισθήσουμε σε ραπιές και ροκ εν ρολ.
…μα γιατί?
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς η στροφή ενός νέου προς το Χριστό και η έκφραση της ευγνωμοσύνης προς το Δημιουργό του με ό,τι καλύτερο έχει (σε αυτή την περίπτωση η μουσική), μπορεί να είναι κάτι το μεμπτό!
ο Χριστός πάντα κοιτούσε τα κίνητρα και την καρδιά των ανθρώπων και εγώ στον Σεραφίμ δεν βλέπω τίποτα άλλο από αγάπη, μετάνοια κ ευγνωμοσύνη.
το θέμα της μουσικής είναι σοβαρό,αλλά ας αναρωτηθούμε λίγο..πως θα έμοιαζε η βυζαντινή μουσική στους πρώτους εβραίους χριστιανούς που ως άκουσμα είχαν φυσικά τους ύμνους της συναγωγής? σίγουρα θα υπήρχαν κάποιοι που θα ενοχλούνταν! σίγουρα κάποιοι θα το χαρακτήριζαν και άσχημο, με νεοτεριστικά στοιχεία (ισοκράτης κτλ), ακόμα και αιρετικό! όμως εμείς ξέρουμε ότι η βυζαντινή μουσική είναι πανέμορφη και αρεστή προς το Θεό όχι μόνο από πλευράς μουσικής αλλά και στίχου, στιχουργού δε, με καρδιά δοσμένης στο Χριστό!
κάθε γενιά λοιπόν, θέλει να εκφράσει την αγάπη της στο Σωτήρα της! είτε με τη μουσική, είτε με το στίχο είτε με το video, είτε με το συνδιασμό και των τριών όπως το παραπάνω video-clip!
Άγγελε, συμφωνώ κι εγώ μαζί σου.
Εσύ πιστεύεις πως Του αρέσει κάτι συγκεκριμένο, γιατί σου αρέσει εσένα, εγώ μπορεί να πιστεύω πως δεν Του αρέσει, γιατί δεν αρέσει σε εμένα. Ο Peter Βρίσκει πως μια μελωδία «ευγενική και απαλή» είναι πιο ταιριαστή, κάποιος άλλος προτιμά πιο ρυθμική μουσική για να δοξάζει το θεό. Είναι αυτό που λέμε : «περί ορέξεως… κολοκυθόπιτα».
Εχω και μια ερώτηση για τον Peter:
Το τι αρέσει αισθητικά στο θεό και το αν αυτό είναι η βυζαντινή μουσική, είναι δική μας διαπίστωση, ή ύπάρχει θεόδοτο play list ;
Τι θέλω να πω με αυτό:
Καλά κάνουμε και εκφράζουμε τις αισθητικές προτιμήσεις μας, το βρίσκω απαραίτητο και κεντρικό θέμα στην ζωή μας. Να μην τις προβάλουμε όμως ως «επιθυμίες» και «ορέξεις» του θεού.
Ότι λέμε να το λέμε με γνώση πως είναι οι ανθρώπινες σκέψεις μας και οι ανθρώπινες επιθυμίες μας. Κι ότι δημιουργούμε, κι ας είναι προς δόξαν θεού, να συνειδητοποιούμε πως παραμένει ανθρώπινη δημιουργία.
Αν κε Peter έχετε έρθει αντιμέτωπος με συμπεριφορές αντιαισθητικές που θα τις χαρακτηρίζατε πιθηκισμό (συγκεκριμένα αυτόν του δυτικού τύπου, γιατί πιθηκισμοί υπάρχουν όλων των αποχρώσεων. Πλέον στην Ελλάδα κυριαρχεί ο ορθόδοξος ή «ελληνορθόδοξος» πιθηκισμός), γιατί ζητάτε από τον Jamster και την νεολαία να πιθηκίζουν και αυτοί και να μην εκφράζονται γνήσια, έτσι όπως το αισθάνονται; Επειδή ένας τέτοιος πιθηκισμός θα άρεσε σε εσάς προσωπικά;
Αν πιστεύετε πως πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη ποσόστωση στα εκκλησιαστικά ακούσματα, ώστε να κάνουμε τους νέους να «καταλάβουν» την αξία τους, μπορείτε να συμμετέχετε σε εκκλησιαστικές χορωδίες. Οι προτεστάντες και ειδικά οι μαυροι (που διαισθάνομαι πως τους απαξιώσατε με κάποιες διατυπώσεις σας) μέσα από τις εκκλησιαστικές τους χορωδίες επηρέασαν και τροφοδότησαν πολλά μουσικά ρεύματα. Θα μπορούσα να σας προτείνω και άλλους τρόπους, αλλά θα τους κρίνατε ως προτεσταντικές τεχνικές.
Μπάι δε γουέι, γνωρίζετε αλήθεια πόσες από αυτές τις εκκλησιαστικές πρακτικές και πόσα από τα επιχειρήματα των εδώ πιστών, ενώ είναι copy-paste αντιγραφές από την προτεσταντική παράδοση, τα πουλάμε ως ελληνορθόδοξο παραδοσιακό πνεύμα; Δεν αποδίσουμε καν τα πνευματικά δικαιώματα αλλά τους απαξιώνουμε κι από πάνω. Από τα κατηχητικά, τις εκδόσεις, τις κατασκηνώσεις, την οργάνωση του φιλανθρωπικού έργου, τις ομάδες γονέων, τα πνευματικά κέντρα, τις οργανώσεις χριστιανικών νεολαιών, τις πνευματικές ομιλίες, μέχρι τις πνευματικές και θεολογικές αναλύσεις σε θέματα σύγχρονα («δημιουργισμός» π.χ.) στηριζόμαστε και χρησιμοποιούμε την εμπειρία και τα επιχειρήματα άλλων ομολογιών. Η Απόλυτη Αλήθεια μας όμως, δεν μας επιτρέπει να το αναφέρουμε αυτό στα πιστά, γιατί μπορεί να αποσταυλιστούν.
Θα ήταν κρίσιμο να μας διευκρινίσετε αν βάλλετε εν γένει εναντίον του πιθηκισμού (και υπέρ μιας γνήσιας έκφρασης, υποθέτω εγώ), ή προωθείτε έναν συγκεκριμένο πιθηκισμό.
Γιατί αν προσπαθείτε να πετύχετε και τους δύο στόχους, νομίζω τα βόλια σας κατευθύνονται στο άκυρο και θα την πληρώσουν άμοιροι…
@Πέτρος
Πιθηκισμός είναι η απομίμηση κάποιου όχι επειδή μας αρέσει και έχει αξία αλλά επειδή είναι της μόδας και «πρέπει» να μας αρέσει μόνο και μόνο επειδή έρχετε από έξω (ἠ και έσω) και επειδή μας επιβάλλεται.
Αγαπητέ κε Πέτρο, δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε με τις λέξεις «ελληνορθόδοξο» πιθηκισμό κλπ. Με συγχωρείτε αλλά η Ορθοδοξία είχε πάντα ρίζες στην Ελλάδα και δε βλέπω πώς είναι δυνατόν να την ονομάσουμε πιθηκισμό — ούτε πιστεύω ο κόσμος την ακολουθεί επειδή είναι της μόδας. Φαντάζομαι αναφέρεστε στο ότι πρόσφατα έγινε της μόδας για νέους (με τις συνάξεις του πρώην αρχιεπισκόπου) να έρχονται στην Εκκλησία. Αλλά όπως βλέπετε πάλι φεύγουν γιατί, καμμιά «μοδα» δεν κρατάει πολύ.
Της μόδας σήμερα είναι να είσαι «χειραφετημένος» και «αρχαιόπληκτος» (με τι γενικότερη σημασία της λέξης δηλ. αυτοί που ξεχνούν τη Ρωμαική ιστορία του Βυζαντίου και όλο μιλάνε για την αρχαία Ελλάδα και μόνο, εξιδανικεύοντάς την — χωρίς απαραίτητα να είναι αρχαιολάτρες).
Χαίρομαι για τις ιδέες και σκέψεις σας και μπορεί να έχετε δίκαιο και εγώ άδικο. Μακάρι πραγματικά να είναι έτσι.
Αλλά κατά την προσωπική μου διαπίστωση το θέμα Μουσική είναι πνευματικό και πολύ μεγάλο θέμα και δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί με ρασιοναλιστικό στυλ 2-3 απαντήσεων. Για αυτό θα δώσω μόνο μία απάντηση και μετα δεν θα ασχοληθώ ξανά με το θέμα αυτό.
Το πώς θα δει ο Θεός τον άλλο που με ειλικρίνεια κάνει κάτι δε σημαίνει και ότι αυτό το κάτι είναι κάτι που πρέπει να προωθήσουμε ή ενστερνιστούμε.
Σοβαρά βιβλία που έχουν αναφερθεί στο θέμα μουσική (σε Ορθόδοξα βιβλιοπωλεία όπως το Περιβόλι της Παναγίας στη Θεσ/νίκη) καταλήγουν ότι το μόνο είδος μουσικής από έξω που δεν οδηγεί τον άνθρωπο σε μια κτηνώδη κατάσταση είναι η (κακώς λεγόμενη ως) κλασσική μουσική — αν και ούτε αυτή είναι ικανή να προχωρήσει και να γίνει εκκλησιαστική (λεπτό θέμα — δείτε το λινκ στο τέλος).
Άλλωστε το τεστ του χρόνου δείχνει και την αξία της — ένα κομμάτι ραπ ξεχνιέται σε 2 εβδομάδες ενω ένα κομμάτι Χάηντν κρατάει αιώνες και είναι πάντα αγαπητό.
Από την Ελλάδα — συνεχίζουν τα βιβλία αυτά — υπάρχουν κάποια παλιά λαϊκά, υπάρχει τοπική μουσική από σχεδόν κάθε περιοχή της Ελλάδας τα οποία επίσης αναγνωρίζονται ως αξιόλογα με πνευματικό περιεχόμενο (υπάρχουν φυσικά πολλές εξαιρέσεις όπως π.χ. ρεμπέτικα, κάτι παλιές αφρο-φραγκικές απομιμήσεις που ελληνοποιήθηκαν κλπ).
Δε νομίζω ότι υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος που θα θεωρήσει την «ελληνική μουσική» στυλ ποπ-Μαντόνας και με υπογραφή Σόνυ που κυκλοφορούν στο Γκρηκτάουν του Σικάγο από την Αθήνα ότι είναι κάτι το καλό πνευματικά και ότι δεν είναι καθαρώτατος δυτικός πιθηκισμός.
Υπάρχει και λόγος γιαυτό. Είναι σημαντικό σιγά σιγά να μην διαφέρουν οι πολιτισμοί, αλλά να έχουν ενστερνιστεί την αμερικο-αγγλο-σαξωνική (και των πρωην σκλάβων της) υποκουλτούρα. Βλέπεις, κε Πέτρο, σιγά σιγά οι ιερείς εδώ στην Αμερική (οι Έλληνες κυρίως) ξυρίζονται, βγάζουν τα ράσα, κάνουν τα τέμπλα ανοικτά (ωστε να ειναι σα να μην υπάρχουν τεμπλα), φέρνουν χορωδίες μεγάλες πολυφωνικές και άλλα πολλά. Υπάρχει λόγος γιαυτό — και όλα ξεκίνησαν όταν είχαμε τον φοβερό συνδυασμό ενός οικουμενικστή Αρχιεπισκόπου Κων/πόλεως και αρχιμασώνου αρχιεπισκόπου Αμερικής. Αυτοί δώσανε την «ευλογία» και ουσιαστικά ξεκίνησαν αυτά τα προβλήματα — γιατί πρέπει κε Πέτρο σε τελική φάση να μοιάζουμε (έστω εξωτερικά) όλοι το ίδιο. Τα κόλπα στυλ Ουνίας δεν βοηθάνε εδώ στις ΗΠΑ. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι οι ουνίτες να βγάλουν γένια αλλά να τα βγάλουμε εμείς. Το χρειάζεται η Παγκοσμιοποίηση.
Τώρα βέβαια, ένας ρασιοναλιστής μπορεί να μας πει ότι τα γένεια δεν χρειάζονται μια και καμμιά σύνοδος δεν αναφέρθηκε στο ζήτημα. Αλλά ίσως ξεχνάει τον γέροντα Γεράσιμο (Ιμπίντ, αν δεν απατώμαι) που ήταν στην Αγιάννα και όταν πήγε Αμερική έγινε το μεγάλο εκείνο θαύμα και έβγαλε γενειάδα μέχρι το πάτωμα και την έσερνε μέχρι να κοιμηθεί.
Ούτε είναι μόνο οι στίχοι που παίζουν ρόλο στην μουσική. Αν είναι έτσι κε Πέτρο να προτείνεται στα παιδιά σας να ακούνε ντεθ μέταλ μουσική αλλά με ήχους από ψαλμωδία.
Να κουνάει τα μπουτια του ο τραγουδιστης και το κεφαλι πανω κατω σαν δαιμονισμενος και να λέει Δοξα Σοι Θεε μου.
Δε φτάνει μόνο οι στίχοι να είναι για τον Θεό. Παίζει ρόλο και τι μουσική υπάρχει. Το όραμα του Αγ. Ιωάννου του Σαν Φρανσίσκο για τα χρόνια του Αντίχριστου γράφει
«Οι άνθρωποι σαν τρελοί άρχισαν να τρέχουν γύρω από την Αγά Τράπεζα, φωνάζοντας, σφυρίζοντας και χειροκροτώντας. Μετά, άρχισαν να τραγουδούν άσεμνα τραγούδια.»
Για τους κρότους της μουσικής — που ήδη βλέπουμε να έχουν οι προτεστάντες — γίνεται συνεχής προσπάθεια να βάλουν μουσική ραπ ή ροκ στο ίδιο επίπεδο με βυζαντινή και ο κόσμος να συνηθίσει αυτά σιγά σιγά.
Για ρωτήστε τι λένε άγιοι γέροντες στο Άγιο Όρος γιαυτό το θέμα. Ψάξτε και βρείτε ανθρωπους άγιους που έχουν ανέβει πνευματικά και δείτε τι θα σας πουν για το θέμα Μουσική.
Άλλωστε η εξω-Εκκλησιαστική Μουσική δεν είναι κάτι το απαραίτητο για να βοηθηθεί κάποιος πνευματικά. Βλέπετε κανέναν μοναχό να ακούει μουσική?
Όταν κάποτε και γω ήμουν σε κατάσταση δαιμονισμένη άκουγα και ροκ και ραπ και ό,τι θες. Μετά την επιστροφή μου στην Εκκλησία σιγά σιγά τα έκοψα μεχρι που σήμερα αναρωτιέμαι πώς ήταν δυνατόν να ακούω τέτοια και να μου αρέσουν. Αλλά ούτε και τότε μου άρεσαν. Απλά ήταν της μόδας και τα άκουγα για να φαίνομαι κουλάτος στους κολλητούς μου. Το ότι με δαιμόνιζε η ραπ το κατάλαβα αργότερα με ένα προσωπικό γεγονός. Παρόμοιες ιστοριες ξέρω εδώ κατά χιλιάδες.
Αργότερα παλι αφησα και την τηλεόραση, το 1998 αν δεν απατώμαι -πάνω από 10 χρόνια. Εντός ενός μήνα που σταμάτησα την τηλεόραση (έβλεπα λίγο αλλά υπήρχε στο σπίτι) η αυτοσυγκέντρωση στο διάβασμα καλυτέρευσε σε μεγάλο βαθμό ενώ άρχισα να γράφω ποιήματα ξαφνικά (στα αγγλικά). Μέσα σε ένα μήνα είχα στείλει το πρώτο μου ποίημα το οποίο βραβεύτηκε από διεθνή ποιητικό σύλλογο. Αυτά τα καλά της ΜΗ τηλεθέασης. Ένιωσα από τότε ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΡΟΣ να φεύγει από πάνω μου. Δεν είχα καταλάβει τι κακό έκανε έστω και η λίγη τηλεθέαση μεχρι που έφυγε.
Είναι και το είδος της «μουσικής» που σε «ανεβάζει» με διαφορετικό τρόπο. Τα σκληρά μπητ, οι κραυγές και τα οπτικά κόλπα (διότι χωρίς κλιπάκι δε νοείται σήμερα ροκ ή ραπ) οδηγούν τον άνθρωπο σε ηθική εξουθένωση. Είναι ακριβώς επαναφορά των αφρικάνικων μαγικών ρυθμών. Νομίζετε είναι τυχαίο που στη μαγεία υπάρχει το μπητ? Άλλωστε ο βασιλιάς της ροκ Έλβις (που πέθανε μέσα στον πνευματικό συγκρητισμό και τα ναρκωτικά όπως και οι περισσότεροι ραπάδες) είναι γνωστός σαν Έλβις δε Πέλβις. Επειδή κουνούσε άσεμνα τα μπούτια του προς τα μπροστά. Το τι κάνει ο μέσος ραπερ σε «συναυλίες» και κλιπάκια (κάθετε λες και πορδίζει, κουνάει τα χαμπέρια του μπροστά μας, και κουνιέται σαν πιθήκι στη ζουγκλα κλπ) είναι εφάμιλλο του βασιλιά της ροκ! Εύγε!
Όπως και στην Εκκλησία έχουμε τρόπους να προσεύχονται όλες μας οι αισθήσεις (κεριά, λιβάνι, εικόνες κλπ) έτσι και ο διάβολος με τα κλιπάκια και τα μπητ βρήκε τρόπο να εξουθενώνεται πνευματικά ο άνθρωπος από κάθε πλευρά.
Όταν βέβαια κανείς έχει πορωθεί από αυτά είναι δύσκολο να τα απομακρύνει ή και να κατανοήσει τι πρόβλημα υπάρχει.
Όσο για το ποιός θα την πληρώσει δεν ξέρω κε Πέτρο (μπάη δε γουέη όπως λέτε και σεις) αλλά επειδή έχω δει στην πράξη ότι αυτού του είδους η επιστροφή δεν βοηθάει ουσιαστικά τους ανθρώπους δεν μπορώ να πω τίποτα παραπάνω διότι θα πρέπει να αναφερθώ σε πολλές μεμονωμένες περιπτώσεις και δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω αυτό.
Αλλά για σκεφτείτε και το εξής κε Πέτρο.
Όταν το 99% ενός είδους «μουσικής» βρίζει κάθε τρεις στίχους, χρησιμοποιεί τη γυναίκα σαν απλώς ένα αντικείμενο για συνεχή πορνεία (τα στήθη και το αιδοίο της είναι το κύριο θέμα), ουρλιάζει σαν δαιμονισμένος, τα μπητ συνεχώς χτυπάνε ξανά και ξανά ώστε προσευχή από τον ακούοντα να είναι αδύνατη ως και δαιμονική, το σώμα συνολικά σαν κίνηση υποδηλώνει τη σεξουαλική σχέση για πείτε μου εσείς — όταν κάποιος δει το ωραίο (ας πούμε κλιπ) Δόξα Σοι και μετά αρχίσει γιαυτό να ακούει ραπ τι πετύχαμε? Μήπως το ανάποδο?
Αλλωστε και για την τηλεόραση δεν ισχύει το ίδιο? Δεν είναι το 99% βρωμιά και δυσωδία? Κι όμως όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας που μίλησαν για αυτήν καθώς και σύγχρονοι μοναχοί μίλησαν εναντίον της — παρόλαυτα υπάρχει και ένα κανάλι 4Ε. Λοιπόν αν κατ’ οικονομία αφήνουμε κάτι να υπάρχει δε σημαίνει ότι είναι το σωστό ούτε ότι το προωθούμε. Χίλιες φορές μου λένε γέροντες στο Όρος να μην βλέπεις καθόλου τηλεόραση παρά να βλέπεις τηλεόραση συν 4Ε. Και έτσι είναι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν δείξει μια καλή ομιλία με τον π. Μεταλληνό και τη δω στο ίντερνετ ότι αυτό «πειράζει». Αλλά και αυτό δεν χρειάζεται — μπορώ να διαβάσω την ομιλία του πατρός Μεταλληνού ή να πάω να τη δω ή να την ακούσω σε MP3.
Βέβαια όταν σιγά σιγά ανεβεί πνευματικά ο άνθρωπος πιο πολύ, τότε σταματάει όλες τις μουσικές με εξαίρεση τις βυζαντινές μελωδίες που έχουν δωθεί από τους Αγίους μας σαν παρακαταθήκη και είναι ο καλύτερος τρόπος για προσευχή με μουσική για τον άνθρωπο.
Για μια πιο εμπεριστατωμένη ανάλυση στο θέμα Μουσική και τι ρόλο παίζει το είδος της στον ανθρώπινο ψυχισμό θα σας πρότεινα διάφορα βιβλία από το «Περιβόλι της Παναγίας», το γνωστό βιβλιοπωλείο στη Θεσσαλονίκη. Εάν είστε από κει ή περάσετε από κει κάνετε μια γύρα και ρωτήστε για το θέμα.
Γνήσια μουσική έκφραση κε Πέτρο είναι η μουσική που μας άφησαν οι Άγιοι. Ποια είναι αυτή?
Για περισσότερα στο θέμα ένα καλό άρθρο βρίσκεται εδώ
http://www.eastern-orthodoxy.com/mysteries2.htm#music
ενώ είναι απαραίτητο και το άρθρο-λινκ εκεί από το γνωστό μοναστήρι της Αριζόνα.
Δε συνηθίζω (το αποφεύγω) να γράφω σε ιστοσελίδες — τελευταία έγραψα λίγο πιο πολύ από ό,τι θα ήθελα και λάθος μου. Έχω δει ότι τα πράγματα τακτοποιούνται με άλλους τρόπους, κυρίως προσευχή.
Ας προσευχηθούμε λοιπόν κε Πέτρο να μας φωτήσει ο Θεός γιατί τα θέματα αυτά δεν πρέπει να «τακτοποιούνται» τόσο ρασιοναλιστικά. Ο καθένας θα δώσει αναφορά για αυτά που λέει και κάνει και καλό είναι να σκεφτόμαστε λίγο πιο βαθιά κάποια πράγματα πριν καταλήγουμε σε συμπεράσματα.
Πέρα από αυτό, σεβομαι τις απόψεις σας και σιωπώ.
Καλή συνέχεια σε όλους με τις ευλογίες του Προδρόμου και καλό κουράγιο.
@Άγγελος
Το θέμα δεν είναι για τον τύπο που έγραψε το Δόξα Σοι.
Δεν κρίνω κανέναν. Το θέμα είναι για το μέσο της μουσικής. Δεν μπορεί να αγιαστεί το κόπρανο με αγιασμό ούτε τα ούρα μπορούν. Μερικοί όλο που έχουν είναι κόπρανα αυτή τη στιγμή γιατί σαν πνευματικά νήπια ακόμα δεν «καθάρισαν». Αλλά όχι να υποστηρίξουμε αυτό το είδος μουσικής επειδή λέει ένα Δόξα Σοι ο Θεός. Δεν είναι σωστό αλλά ο Θεός ξέρει την καρδιά του και καταλαβαίνει. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν γνωρίζουμε τι μουσική προτιμά ο Κύριος μια και η Εκκλησία, το Σώμα Του, μας έδωσε τη Βυζαντινή ψαλμωδία (της οποίας η Σλαβονική κλπ είναι παραποίηση λόγω επιδρασης ιησουιτών — αλλά δεν το παρακάνει και κρατάει τη σοβαρότητα και ταπείνωση ώστε να γίνεται ανεκτή).
Οι πρωην μάγοι και μετά Ορθόδοξοι έκανα λειτουργία με αφρικάνικους ρυθμούς στην αρχή — να πούμε αυτό είναι ΟΚ και να το αφήσουμε και αυτό να υπάρχει στην Αφρική? Όχι, αυτό έγινε ανεκτό για ένα διάστημα για λόγους οικονομίας επειδή αυτό είχαν και αυτό ήξεραν. Μετά έμαθανα και ξέφυγαν από αυτό.
Σκοπός είναι να ξεφύγουμε από τέτοιες καταστάσεις.
Στην Ελλάδα μπορεί να βρει κανείς μια Εκκλησία παντού. Δεν υπάρχει ούτε καν η ίδια δικαιολογία νομίζω.
Αυτά τα λέω για να μην νομίσουν μερικοί ότι το παίζω ηθικιστής.
Και με αυτό σας χαιρετώ όλους μια και καλή — καλή συνέχεια.
@ Peter
Αγαπητέ συνονόματε, μπορούμε να κάνουμε γόνιμο διάλογο, όπως βλέπω. Έχετε αυτήν την ποιότητα..Ελπίζω μόνο να μην το φοβηθούμε, και να μην το πάρουμε προσωπικά.
Ο πιθηκισμός στην Ελλάδα, όπως τον περιγράφετε, έχει εκλείψει ήδη από την δεκαετία του ογδόντα. Ίσα δηλαδή που πρόλαβα τα τελειώματά του. Συμπεριφορές του στιλ μιξοαστοί και ευρωπαϊζοντες (ή αμερικανίζοντες), μπορεί να ήταν εκτρώματα μετακατοχικά και αναγκαστική μεταβατική φάση, αλλά πλεόν αυτό που ορίζεται ως νεοελληνική ταυτότητα (χωρίς να περιγράφω το τι συμπεριλαμβάνει) έχει οριστικοποιηθεί και δε βιώνεται ως αντιγραφή προτύπων. Η αστικοποίηση και ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν είναι πλέον κάτι νέο, ούτε κάτι ξένο. Ειδικά για τους νέους (τριανταπέντε και κάτω), δεν έχει κανένα αντίκρισμα η επιμονή σε κοινωνικές διαπιστώσεις και στερεοτυπικές αντιλήψεις που διατυπώθηκαν σε προηγούμενες δεκαετίες. Θα μπορούσαμε να πούμε πως τα τελευταία πνευματικά δημιουργήματα που αντανακλούσαν αυτή τη μεταβατική φάση, ήταν οι ελληνικές βιντεοταινίες και τα ποπ τραγουδάκια του ογδόντα. Από ενενήντα και μετά, (κυρίως λόγο της έλευσης των μεταναστών) έχει επιβεβαιωθεί μια κατά κράτος απενοχοποίηση του ελληνικού στοιχείου και της ελληνικότητας. Οχι μόνο απενοχοποίηση, αλλά και το ακριβώς αντίθετό της, ελληνοποίηση. Έχουμε ελληνοποιήσει τα πάντα. Ότι μας αρέσει το αισθανόμαστε και το υιοθετούμε μεταπλάθοντάς το σε (ότι ορίζουμε ως) ελληνικό.
Θα μπορούσα να σας το αναλύσω περισσότερο αλλά δεν θέλω να κουράσω. Σε γενικές γραμμές, δεν υπάρχει καμιά ανάγκη ταυτότητας στον νεοέλληνα να πιθηκίζει πλέον. Ότι βιώνει το βιώνει γνήσια και περίφανος για την (ομολογουμένος αμφισβητήσιμη, αλλά δεν μας ενδιαφέρει αυτό) ελληνικότητά του. Τα λαϊκο-ποπ που αναφέρετε, δεν τα αντιλαμβάνεται ο Έλληνας πλέον ως κάτι νέο και ξένο, ούτε τα επιλέγει γι’ αυτό, όπως θα έκανε προηγούμενες δεκαετίες. Τα θεωρεί ελληνικά. Και τα επιλέγει ως ελληνικά!
Ξέρω πως στο εξωτερικό, λόγο ακριβώς της νοσταλγίας, οι έλληνες δεν επιτρέπουν την δυναμική εξέλιξη της αίσθησης περί ελληνικής ταυτότητας, που έχουν. Ο καθένας επιλέγει ως αντιπροσωπευτική και καθηλωμένη ελληνικότητα, την ελληνικότητα που έζησε τα τελευταία χρόνια πριν φύγει από την Ελλάδα. Ανεξαρτητα από το αν θα χαρακτηρίζαμε τα υπερβολικά σεμεδάκια, τις κεντητές εικόνες, τους γύψινους κίωνες και τα πλαστικά καλύμματα στους καναπέδες ως στοιχεία αδιαμφισβήτητης ελληνικότητας, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως κάθε γνήσια ταυτότητα, αλλάζει αν θέλει να παραμένει γνήσια. Γιατί πάντα υπάρχει και ο κίνδυνος να καθηλωθείς και να πιθηκίζεις αυτό που νομίζεις πως ήταν το «εγώ» σου (ενώ δεν ήσουν πραγματικά ποτέ) κάτι σαν ετεροχρονισμένος αυτοπιθηκισμός, δεν ξέρω αν με πιάνετε…
Διαβλέπω την κατεύθυνσή σας περί καθάρσεως αυτού που θα ονομάζαμε ελληνικότητα, κι επειδή γνωρίζω πως είναι αναζήτηση πολλών, θα ήθελα αποσυμφορίσω την κατάσταση λέγοντας τα εξής:
Η στατική αντίληψη περί ελληνικότητας (βυζαντινής ή αρχαιοελληνικής) που περιγράφεται σε βιβλία και πραγματίες, δεν αντιπροσωπεύει πραγματικά καμία δεδομένη εποχή από την ιστορική περίοδο του ελληνισμού (ελληνισμός: άσχημος όρος, τον χρησιμοποιώ καταχρηστικά). Είναι γενικευμένη και φιλοσοφική θεώρηση των πραγμάτων.
Παράδειγμα:
Στην αγιογραφία πριν την πτώση του βυζαντίου οι καλλιτέχνες εκφραζόντουσαν πολύ πιο ελεύθερα και δυναμικά, εξελίσσοντάς την γνήσια και αυθεντικά. Οι τοιχογραφίες του έννατου αιώνα, είναι διαφορετικές από τις τοιογραφίες του δέκατου τρίτου, γιατί η αγιογραφική παράδοση ήταν ζωντανή. Τα εκφραστικά στοιχεία των προσώπων, τα χρώματα, η αντίληψη περί (σημασιολογικής?) προοπτικής, εξελίσσονταν δυναμικά! Η πορεία αυτή ανακόπηκε και παγιώθηκε στην κρητική εικονογραφία (δημιουργικός θάνατος), μέχρι που άρχισαν οι δυτικές επιρροές. Ήδη από τον δέκατο έκτο αιώνα, τα δυτικά στοιχεία είχαν αρχίσει να παρεισφρύουν. Οι τοιχογραφίες από τον δέκατο όγδοο αιώνα και μετά είναι σχεδόν αποκλειστικά δυτικότροπες. Το ίδιο και οι εικόνες, για παραπάνω από δύο αιώνες. Χρειάστηκε να έρθει ένας Κόντογλου για να φιλοσοφίσει και να μας θυμίσει την ομορφιά και τη θεολογία της εικόνας. Πολύ ωραίο και απαραίτητο αυτό που έκανε, αλλά είχε απονεκρωθεί η παράδοση πριν αρκετούς αιώνες. Ενώ θα νομίζαμε πως θα οδηγούσε σε αναγέννηση και γνήσια έκφραση οδήγησε σε καθαρή αντιγραφή ή σε κακοτεχνία. Αυτό δηλαδή που θα ονόμαζα «αυτοπιθηκισμό». Επαναλαμβάνουμε κάτι τελετουργικά και πανομοιοτυπα, όπως νομίζουμε ότι ήταν, γιατί έχει χάσει πλέον την δυναμική και γνήσια κοινωνική του έκφραση. Δεν μπορούμε να το εξελίξουμε και το ορίζουμε ως τέλειο. Όσες προσπάθειες έγιναν για γνήσια και γόνιμη σύγχρονη αγιογραφική έκφραση, ήταν περιθωριακές.
Η εκκλησιαστική όμως αντίληψη περί αγιογραφίας, παραμένει ο πιθηκισμός μιας κατ΄επίφασην στατικής ορθοδοξότητας η οποία παρόλα αυτά δεν υπήρξε ποτέ έτσι όπως την αναπαράγουμε.
Παραδόξως μπορούμε να δούμε αναγέννηση της αγιογραφικής αντίληψης και φιλοσοφίας σε νέες τεχνικές και σύγχρονα ρεύματα όπως τα γκραφίτι! Εκεί μπορούμε να έχουμε την απαραίτητη ηθική ελευθερία και την γνήσια σύνδεση με ουσιαστικά σύγχρονα αιτήματα, ώστε να λειτουργήσει η πνευματική δημιουργικότητα του καλλιτέχνη και να ζωοποιήσει οτιδήποτε εκφράζει τα βιώματά του.
Όσον αφορά στην αντιγραφή των εικόνων, είχε αναφέρει κάτι ο π. Παϊσιος, ελπίζω να μεταφέρω το σωστά το πνεύμα αυτού που είπε, γιατί δεν ήμουν μπροστά. Σε γενικές γραμμές έλεγε να απελευθερωθούμε από αυτή την μανία και να εκφραστούμε ελέυθερα. Σημασία δεν έχει να είναι μια εικόνα σωστή ως αντίγραφο, αλλά να έχει την ψυχή μας μέσα κι ας είναι όπως την φανταζόμαστε εμέις, κι ας μη μοιάζει καθόλου με βυζαντινή. Καμία σχέση με την υπεραναλυμένη θεολογία της εικόνας, το ξέρω…
Όταν λέτε πως:
«…καταλήγουν ότι το μόνο είδος μουσικής από έξω που δεν οδηγεί τον άνθρωπο σε μια κτηνώδη κατάσταση είναι η (κακώς λεγόμενη ως) κλασσική μουσική…»,
νομίζω πως γενικεύετε και απαξιώνετε.
Δεν μας αξίζει, δεν το έχουμε ανάγκη αυτό. Ούτε στην καρδιά μας, ούτε στο μυαλό μας. Γιατί το κάνουμε;;;
Πρέπει κατ΄ανάγκη να διατυπώσουμε κάτι τόσο γενικευτικό και απαξιωτικό που αναφέρεται μάλιστα στα βιώματα άλλων ανθρώπων?
Πως είναι δυνατόν να είναι «σοβαρά» αυτά τα βιβλία? Σοβαροφανή, μάλλον θέλεις να πεις,…
Και τελικά, χρειάζεται να καταλήξουμε σε κάτι τέτοιο; Οι κορώνες και τα μιναρεδιάρικα κοκοράκια των ψαλτών δηλαδή, δεν αποκτηνώνουν; Μη μου πεις πως αυτά δεν ειναι ορθόδοξα, γιατί θα σε εξαναγκάσω να δημιουργήσεις επεμβατικό τμήμα ortho-police και να διατρέχεις τον παγκόσμιο χάρτη επιβάλλοντας το ορθόν. 😛
😀
Έχω ακούσει, δε, κάτι πολυκαλομορφωμένους κι ορθοτομημένους ψαλτάδες, ορθοδοξότατους, που λάθος δεν έκαναν και έχουν βγάλει και σιντί πλείστα όσα! Ακούς την χροιά της φωνής τους και λες, «δεν γίνεται, κάτι μου φταίει!» Χειρότερο κι από το βασανιστήριο της σταγόνας! Άψογοι όμως στην τεχνική…Έτσι και ήμουν μαθητής και μου επέβαλλαν να ακούσω αυτή την ψαλμωδία, για να «καταλάβω» την αξία που έχει η βυζαντινή μουσική, θα έκανα χαρακίρι ασκαρδαμιχτί!
Και σας πληροφορώ μου αρέσει πολύ η βυζαντινή μουσική.
Αγαπητέ μου Peter, παρακάτω αναλώνεστε στις γνωστές συνομωσιολογίες. Μου αρέσει κι εμένα η συγγραφή σεναρίων, πολλές φορές τα σενάρια είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα, όντος!
Το θέμα μου όμως είναι το εξής: Γενικεύετε και απαξιώνετε κι εσείς (έχετε βαρεθεί πιθανώς να με ακούτε να το λέω, έχω κι εγώ βαρεθεί να διαπιστώνω πως τα συλλογιστικά μας εργαλεία εξαντλούνται σε αυτά τα δύο…)
Δεν είναι αστείο το θέμα όμως.
Άλλος είναι ο λόγος που οι ιερείς ξυρίζουν τα γένεια τους (και ολότελα διαφορετική κατεύθυνση θα είχε η ανάλυση περί του θέματος), άλλο πράγμα τα τέμπλα (αν σου αναλύσω το ότι η γνήσια ορθόδοξη ναοδομία δεν είχε τέμπλο, θα σου έρθει ταμπλάς! 😉 ) και άλλο πράγμα αυτό που διαπιστώνεις ως ηθελημένη πολιτιστική ισοπέδωση (παγκοσμιοποίηση;). Ματαξύ τους τελείως άσχετα θέματα. Δεν εξυπηρετούμε την πνευματική μας διάκριση αν τα τσουβαλιάζουμε όλα μαζί.
Γενικότερα διακρίνω πως κι εσείς χρειάζεστε ένα πολωτικό φίλτρο για να βλέπετε την πραγματικότητα. Τοποθετείτε τα πράγματα σε δύο άκρες. Το απόλυτα δαιμονικό και το άγιο.
Ψάχνετε να βρείτε τα παραδείγματα που θα αποδείξουν την δαιμονικότητα όλων των άλλων και πασχίζετε να κάνετε αποκάθαρση του ορθόδοξου, προς ένα ορθοδοξότερο. (η σλαβονική μουσική είναι φτου-κακά, το τέμπλο είναι αντιορθόδοξο κ.α.)
Σας ξαναθυμίζω την πρότασή μου για την ortho-police και θέλω απλά να σας επιστήσω την προσοχή σε αυτά που ονομάζουμε «στοιχεία οριακής προσωπικότητας». Αν σκέφτεστε το μοναστήρι για σύντομα, κρατηθείτε για αργότερα και κάντε μια ουσιαστική δουλειά στην προσωπικότητά σας. Πιστέψτε με, δεν μιλώ υποτιμητικά, από αγάπη κι ευθύτητα στο λέω.
Αγαπητέ μου Peter, ο θεός μας δεν έχει καμία διάθεση να μας βάζει σε τέτοια μονοπάτια παράνοιας!
Αν έβαζα από τη μία πλευρά την καταστροφολογία και την παράνοια που εκφράζειτε και από την άλλη την δοξολογική διάθεση του Jamster, νομίζω πως θα ήταν μονόδρομος η απόφασή μου, για το προς τα που κλίνει αυτό που όνομάζουμε πίστη (εμπιστοσύνη, παρηγοριά, άνοιγμα καρδιακό).
Εγώ μπορεί να μη δηλώνω πιστός, βλέπω όμως πως διαθέτω αρκετή πίστη για να λέω ένα «δόξα σοι ο Θεός», καθημερινά…