Ἡ Μυστική Ἐξίσωση τῆς Χαρᾶς: Πίστη => Αγάπη + Θυσία => Χαρά!
[] Γιὰ νὰ χαίρεται κανεὶς ἀληθινά, πνευματικά, πρέπει νὰ ἀγαπάη καί, γιὰ νὰ ἀγαπάη, πρέπει νὰ πιστεύη. Δὲν πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν ἀγαποῦν, δὲν θυσιάζονται καὶ δὲν χαίρονται. Ἂν πίστευαν, θὰ ἀγαποῦσαν, θὰ θυσιάζονταν καὶ θὰ χαίρονταν. Ἀπὸ τὴν θυσία βγαίνει ἡ μεγαλύτερη χαρά.
– Γέροντα, χαίρεσαι, ὅταν ἀγαπᾶς.
– Ὄχι, ἀνάποδα τὸ εἶπες! Ὅταν ἀγαπᾶς, χαίρεσαι. Καὶ ὅταν αὐξηθῆ ἡ ἀγάπη, τότε ὁ ἄνθρωπος δὲν ζητάει τὴν χαρὰ γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ θέλει νὰ χαίρωνται οἱ ἄλλοι.
– Δηλαδή, Γέροντα, ἡ χαρὰ ἀπορρέει ἀπὸ κάπου, ἐνῶ ἡ ἀγάπη ὑπάρχει ἀπὸ μόνη της;
– Ἔτσι εἶναι· ἡ ἀγάπη ὑπάρχει ἀπὸ μόνη της, ἐνῶ ἡ χαρὰ πηγάζει ἀπὸ τὴν ἀγάπη. Ὅταν δίνης τὴν ἀγάπη, τότε ἔρχεται ἡ χαρά. Δίνει ἀγάπη ὁ ἄνθρωπος καὶ δέχεται χαρά· ἀνταμείβεται δηλαδὴ μὲ τὴν χαρὰ ποὺ νιώθει. Βλέπεις, κάποιος παίρνει ἕνα πράγμα ποὺ τοῦ δίνουν καὶ χαίρεται γι᾿ αὐτὸ τὸ ἕνα. Ἄλλος τὰ δίνει ὅλα καὶ χαίρεται γιὰ ὅλα. Ἡ χαρὰ ποὺ νιώθει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν παίρνη, εἶναι χαρὰ ἀνθρώπινη. Ἐνῶ ἡ χαρὰ ποὺ νιώθει, ὅταν δίνη, εἶναι θεϊκή. Ἡ θεϊκὴ χαρὰ ἔρχεται μὲ τὸ δόσιμο!
Φαντάζομαι, πως αυτός που μετέφερε στο χαρτί τη συνομιλία, έκανε ένα λαθάκι, γιατί είναι το ίδιο, »χαίρεσαι, όταν αγαπής» και το »όταν αγαπάς, χαίρεσαι».
Μάλλον η λανθασμένη τοποθέτηση ήταν, »όταν χαίρεσαι , αγαπάς» ή »αγαπάς, όταν χαίρεσαι»
Έτσι δεν είναι;