Ζωή Ανοχύρωτη
«Γιατί εκθέτεις ετσι άτσαλα τον εαυτό σου», μου είπες, «γιατί δεν προστατεύεσαι λιγάκι; Εκει εξω είναι σφαγείο, ζούγκλα, Θα σε ρημάξουν, θα χυμήξουν πάνω σου δεν θα αφήσουν παρά κόκκαλα και αυτά τσακισμένα. Φυλάξου λιγάκι».
Μπορεί νάχεις δίκιο σκέφτομαι, μπορεί να είναι ετσι τα πράγματα. Αλλα τί νόημα εχει; γιατί και προς τί; Τί θα βγει αν περπατώ σε σκιές και αν προσποιούμαι, αν δείχνω άλλος άνθρωπος, αν φορώ μάσκες , αν χαμογελώ και αφήνω τες αγάπες μου κρυφές! Τί θα βγεί αν δείχνω δυνατός και ισχυρός, αν με φοβούνται οι άνθρώποι και οι φίλοι με πλησιάζουν μονάχα γιατί δεν γνωρίζουν, απο συμφέρο μονάχα αν σχετίζομαι και αν δεν τολμώ να κοιταχτώ σε φωτεινούς καθρέφτες;
Ισως εχεις δίκιο αλλά κουράστηκα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, να κρατώ άμυνες, να στήνω αγάλματα στο ψέμα και να θυσιάζω σε εικονικούς θεούς.
Δεν εχει νόημα. Κανένα απο ολα αυτά τα συστήματα με τα οποία παλεύεις να ξορκίσεις το φοβο δεν με γοητεύει πιά. Γιατί ναι. Φοβάμαι. Πολλά και διάφορα, δεν είμαι σίγουρος για περισσότερα, δεν ξέρω σχεδόν τίποτα, εξόν απο το χαράζω μερικές γραμμές που ι ερωτικά εναγκαλίζονται πάνω σε λευκά και άδολα χαρτία.
καληνύχτα
δεν θέλω να παραιτηθώ απο την ανοχύρωτη ζωη μου…
Γεώργιος Κόρδης (fb)
««Γιατί εκθέτεις ετσι άτσαλα τον εαυτό σου», μου είπες, «γιατί δεν προστατεύεσαι λιγάκι; Εκει εξω είναι σφαγείο, ζούγκλα, Θα σε ρημάξουν, θα χυμήξουν πάνω σου…» Γεώργιος Κόρδης (Ζωντανό ιστολόγιο) http://amfoterodexios.blogspot.gr/2016/03/blog-post_62.html
Δυο είναι οι μεγάλες απάτες της γενιάς μας.
Η μια είναι η «αγάπη» όπως την λέμε και την εννοούμε σε ερωτικό επίπεδο (που δεν είναι παρά μόνο πόθος, απωθημένα και εγωιστικές ναρκισιστικές κατακτήσεις) όλοι όσοι ζήσαμε με συνεχείς εναλλαγές συντρόφων και θεωρήσαμε αυτό σαν φυσιολογικό τρόπο ζωής. Η άλλη είναι αυτό ακριβώς που λέει το άρθρο…ότι δηλαδή μπορείς να κρυφτείς, ότι μπορείς να καλυφτείς, να προστατεύσεις τον εαυτό σου από πληγές και ανθρώπους και εγωισμούς.
Δεν γίνεται αυτό.Δεν έχει κανένα νόημα.Όταν είσαι στα 20-κάτι σου ίσως φαίνεται λογικό επειδή έχεις τις πληγές φρέσκες, ο εγωισμός ίπταται, εμπειρία ζωής ΔΕΝ έχεις ακόμα και κάθε τι που ΦΑΙΝΕΤΑΙ να σε καταπραΰνει γίνεται αποδεκτό (βάλε και τους φίλους που σε πρήζουν να «προστατεύσεις» δήθεν τον εαυτό σου, πολλές φορές παίρνοντας «εκδίκηση» βρίσκοντας νέους φίλους, συντρόφους κτλ, προσθέτοντας δηλαδή κι άλλες πληγές στην ψυχή σου). Άντε να σε πάει μέχρι τα 30-35 όπου οι περισσότεροι δήθεν ψάχνουμε για «σοβαρές σχέσεις» (αφού φάγαμε και χορτάσαμε σάρκες) και κάπου προσπαθούμε να κρύψουμε τις πληγές μας ή να μην τις εκθέσουμε στον άλλον μπας και είναι κι αυτός ύποπτος. Δηλαδή ούτε αγάπη πουθενά, ούτε άνοιγμα ψυχής, παρά μόνο υποψία, κρυψίνοια, εγωισμός (μην πάθω πάααλι εγώ βρε παιδί μου), βόλεμα…
Μετά τα 35 όμως (έτσι στο περίπου) και αφού άντρες και γυναίκες βλέπουν τις επιλογές τους να ελαττώνονται απειλητικά, τότε όλη αυτή η θεατρική παράσταση «σχολάει» γιατί απλούστατα είναι ψεύτικη…δεν έχει να προσφέρει τίποτε ουσιαστικό, δεν εξυπηρετεί ανθρώπινες ανάγκες παρά μόνο εγωισμούς και οι εγωισμοί συντρίβονται όταν ο άνθρωπος αρχίζει και βιώνει μοναξιά και φόβο…πραγματικό φόβο. Εκείνον που δείχνει τους φίλους σου παντρεμένους με παιδιά κι εσένα μόνο κι έρημο με σάρκα χορτάτη αλλά ψυχή ανέπαφη και πεινασμένη. Και πως να βρεις να την ταίσεις την ψυχή σου όταν όλα αυτά τα χρόνια τάιζες τον εγωισμό «προστασία» από ανθρώπους και πληγές;; Και πως να εμπιστευτείς πλέον άνθρωπο σ’αυτή την ηλικία που δεν έχεις όπλα να τον αντιμετωπίσεις;; και που να κρυφτείς; στα 40 σου; Ή παίρνεις την απόφαση και αλλάζεις, πετάς όλες αυτές τις απίστευτες βλακείες (να μην πω τίποτα χειρότερο) και θεωρίες, γίνεσαι πιο ήρεμος, χαμογελάς περισσότερο, αποτραβιέσαι λίγο από την φασαρία γύρω σου κι ελπίζεις να βρεις έναν άνθρωπο πληγωμένο όπως κι εσύ, αλλαγμένο όπως κι εσύ.
Ή συνεχίζεις τις ίδιες #@#@ριες, γίνεσαι λοιπόν ένα κινούμενο αστείο, ένα ανέκδοτο για τους νεότερους που σε βλέπουν να κρύβεσαι πίσω από συμπεριφορές και ρούχα και τρόπους και τατουαζ που δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου, με υφάκι και άποψη δήθεν προχώ και «έμπειρου» να προσπαθείς να πείσεις για την κατάστασή σου….και πίσω από όλα αυτά ο τραγικός Εσύ, ένα ανθρώπινο απομεινάρι που ξέρασε ο εγωισμός που τάισες τόσα χρόνια, που μπούκωσε τόσο πολύ που δεν άντεξε άλλο και σε ξέρασε.
Πονάει να τ’ ακούς εε;;
Δεν πειράζει.Έχεις επιλογή.
Κάνε το πρώτο, όχι το δεύτερο.
Γίνε άνθρωπος.Διέγραψέ τα όλα.Ξέχνα τα.Χαμογέλα.Παίξε.Δώσε.Χαμογέλα λίγο ακόμα.Μίλα.Όταν σε ρωτήσει κανείς «τι έγινε;» μην κρυφτείς, μην πεις ψέμματα και μην κατηγορήσεις άλλους.Κανείς δεν έμεινε μόνος του στα 40 επειδή έφταιγαν οι «άλλοι» (ο εγωισμός σε σπρώχνει να κάνεις συνέχεια τα ίδια λάθη με λάθος ανθρώπους όσο «σοφός» κι αν νομίζεις ότι έγινες). Αποδέξου το λάθος και διόρθωσ’το. Δεν μπορείς να ζήσεις προστατευμένος.Δεν μπορείς.Δεν γίνεται.Δεν λειτουργεί έτσι η ζωή.Μπορείς απλά να κάνεις καλύτερες επιλογές.Να μαθαίνεις πιο γρήγορα και να μην επαναλαμβάνεις ίδια λάθη.Να μην παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου…γέλα λίγο με τα χάλια σου, καλό θα σου κάνει.Έπεσες κάτω…ΟΚ…τι να κάνουμε τώρα;;Σήκω πάνω.Με σένα θα ασχολούμαστε πάλι;
Δεν μπορεί να σε ταΐσει ο εγωισμός φίλε, δεν το κατάλαβες ακόμα;;;Θα σου κλέψει όλο τον θησαυρό και θα σε ξεράσει μόνο σου στο τέλος.
Τι κάθεσαι εκεί και κοιτάς με σηκωμένη μύτη;
Ποιος νομίζεις ότι είσαι;;
Τι διαφορετικό νομίζεις ότι πέρασες εσύ που δεν ξέρουν οι άλλοι;;;
Δεν βαρέθηκες να αυτοδικαιώνεσαι στην μοναξιά σου;;
Φοβάσαι εε;;
Κι εγώ.
Τι να κάνουμε τώρα;;Εδώ θα μείνουμε όλη μας την ζωή;;Θα γεράσουμε με τους φόβους μας;;
Άνοιξη έρχεται…Ανάσταση έρχεται….Άντε σήκω, πέρνα να με πάρεις να πάμε να πάρουμε και τους άλλους και να πάμε να ζήσουμε όσο είμαστε ζωντανοί.
Άντε…πάψε την κλάψα.
Μέχρι να πεθάνουμε θα πέφτουμε και θα πονάμε.
Άντε σήκω ντε…
Πόσο τρομακτικά αληθινό αυτό το «θα σου κλέψει όλο το θησαυρό»!
Και ακόμη πιο τρομακτικό όταν αυτό συμβαίνει στα πλαίσια μιας «σχέσης», ενός «γάμου»… Όταν το θησαυρό που σου χάρισε ο Νυμφαγωγός για να τον σκορπάς και να αβγατίζει τον κρατάς κλειδαμπαρωμένο στο μπαούλο της καρδιάς σου, όπου σης και βρώσις τον αφανίζει αργά-αργά για χρόνια και δεκαετίες χωρίς να βγαίνει προς τα έξω η δυσωδία. Και μοιράζεσαι με έναν άλλον το φαγητό, το νοίκι, τους λογαριασμούς, τις διακοπές, το σώμα σου, κάνεις παιδιά μαζί του γιατί αυτό είναι «αποκατάσταση», κι όμως σου είναι ξένος. Και συνεχίζεις έτσι, στον αυτόματο πιλότο, μέχρι οι μυς του προσώπου σου να ξεχάσουν πώς χαμογελούν και να μπορούν πια μόνο να μορφάζουν, μέχρι τη μέρα που θα πας να συναντήσεις εκείνον το Νυμφαγωγό και Νυμφίο σου. Κι εκείνη είναι πραγματικά η τελευταία μέρα που θα ήθελες να μορφάζεις…
Δεν είναι ζωή αυτό παιδιά. Ζωή είναι να κρατάτε την καρδιά σας στην επιφάνεια, να αναπνέει. Μην την πνίγετε. Μόνο γι’ αυτό θα δώσουμε τελικά λόγο: για το αν κρατήσαμε την καρδιά μας σάρκινη και ζεστή, ή την αφήσαμε να γίνει το απολίθωμα ενός πλάσματος που κάποτε υπήρξε.
Σχετικά με το σχόλιο, «»μετά τα 35 [..] η θεατρική παράσταση σχολάει, […] οι εγωισμοί συντρίβονται, [….] με σάρκα χορτάτη αλλά ψυχή ανέπαφη και πεινασμένη…»»!!
Θέλω να τονίσω ότι η ωριμότητα και η ενσυναίσθηση του εαυτού μας, στους αληθινούς ρόλους της ζωής ούτε ηλικιακή είναι, ούτε άλλη βάση θεωρίας είναι. Μόνο η καλοπροαίρετη καρδιά, που φωτίζεται από Θεού δύναται να αλλάξει, γιατί ήταν το σωστό timing από Θεού, να γνωρίσει μέσα του το Φως το αληθινό.
Δυστυχώς η απληστία της κοσμικής ζωής και η επιθυμία της σάρκας είναι ακόρεστη, και άσβεστη είτε περνάει, είτε όχι η ηλικία.
Απεναντίας όσο ο άνθρωπος «ανεβαίνει» ηλικιακά και ζεί τις ηδονές της σαρκός, τόσο βαθαίνει στο ρήγμα του με Θεό Αληθινό, γιατί τα βρώμικα πάθη της καρδιάς πού υπηρετεί, βγάζουν μεγαλύτερες ρίζες, ριζώνουν βαθύτερα, και κατά συνέπεια είναι δυσκολότερο να τα ξεριζώσεις. Υπηρετώντας περισσότερο το διάβολο, βαθαίνει το ρήγμα, και υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία στην ένταξη της αληθούς ζωής. Βέβαια όπου βούλεται Θέος, νικάται Φύσεως Τάξης, αλλά πρέπει να το θελήσεις πολύ δυνατά, και αν το αποφασίσεις, πρέπει να προετοιμαστείς για πολύ μεγάλο μαρτύριο ψυχής και σώματος, γιατί ο Αφέντης που υπηρέτησες όλα αυτά τα χρόνια, έχει εξουσία πάνω σου, πολύ μεγάλη και θα σε πολεμήσει θανάσιμα, με πληγές στο σώμα, στην ψυχή, και στους γύρω ανθρώπους σου.
Καλή δύναμη.