Οι Δύο Όψεις του Πόνου
Πονάμε πολύ. Υποφέρουμε. Μα κάπου εκεί βαθιά μέσα μας, μια φωνή μας λέει, «κράτα, μην φοβάσαι, πρέπει να το περάσεις, σου χρειάζεται για το ταξίδι.» Σήμερα νιώθεις γυμνός. Κρυώνεις πολύ. Ναι το ξέρω. Μα αύριο αυτή η εμπειρία θα είναι το ρούχο που θα ζεστάνει την καρδιά σου, και θα αλλάξει την ζωή σου. Θα το δεις, αυτό που σήμερα σε πληγώνει αύριο θα σε δυναμώνει…
[]
Ξέρεις τα φωτοστέφανα που ποθείς τι σταυρό έχουν; Τα χαρίσματα, με τι παθήματα ανθίζουν; Ξέρεις οι μεγάλοι έρωτες τι πόνο κρύβουν; Εκείνα τα σ» αγαπώ” με τι χείλη ξεραμένα στην μοναξιά προφέρονται; Και αυτά τα γέλια που ακούς, γνωρίζεις σε τι κλάμα ξεπλένονται; Πίσω από τον παράδεισο είναι η κόλαση, και πίσω από το χαμόγελο όλα εκείνα που μας πόνεσαν πολύ…
Όταν η εμπειρία γίνεται λογοτεχνία
πείθει και εκτός από αναγνώστες, βρίσκει μιμητές!
Όταν η λογοτεχνία ψάχνει
να βρει τους πρακτικούς της θεωρίας της
πάλι έργον ποιεί, που μεονεκτεί έναντι του πρώτου.
Απομένει το τρίτο σκέλος που ο γράφων και τα γραφόμενα
δεν επικοινωνούν παρά μόνο με τη βούλα της πολυλογίας, της φλυαρίας, της ευρυμάθειας , της φιλοδοξίας,του καταναλωτισμού και ό,τι βάλει ο νους ενός που κάνει τον χρόνο του μόνο χρήμα!
Ελπίζω πως ό,τι ακουμπά τον ψυχισμό μας δεν είναι προϊόν
της δευτέρας ή τρίτης επιλογής, αλλά ένα αυθεντικό κείμενο
που δικαιούται να μιλά, επειδή » έζησε» πρώτα και μετά μίλησε…
Νομίζω πως ένα τέτοιο δυνατό ,¨οπως το παραπάνω κείμενο μου δίνει το δικαίωμα μόνο έτσι να μιλώ’ αλλιώς όλοι είμαστε για το θέατρο’ και τώρα τελευταία η εκκλησία είναι γεμάτη » παραστάσεις»!