Μακάρι σαν τον σκύλο, παλληκάρι μου!
Ήταν μικρός κι αδύναμος. Άνθρωπος, δηλαδή, που δεν είχε στουμπώσει από το μεγαλείο και την ισχύ του, αλλά είχε χώρο για να δεξιωθεί τα σπουδαία και τα υπέροχα: αυτά που έρχονται απ’ έξω μας όπως ο έρωτας, κι όχι απ’ το παραγέμισμά μας όπως τα σπλάχνα μας. Ακριβώς μ’ αυτόν (τον μικρό και τον αδύναμο, τον ψυχωμένο) έκανε κολληγιά ο Θεός, για να βρουν κι άλλους ψυχωμένους και να χτυπήσουνε παρέα (Θεός και ψυχωμένοι, μαζί) την τυραννία και τον φόβο.
Δέκα χιλιάδες άντρες επέλεξε ο Γεδεών, ο μικρός κι αδύναμος που έγινε πια πολέμαρχος. Μα ο Θεός τούς βρήκε πολλούς. Καθόσον στην ισχύ καραδοκεί η αίσθηση αυτάρκειας· καραδοκεί το φρακάρισμα!
Και λέει λοιπόν ο Θεός στον Γεδεών πώς να κάνει κι άλλη επιλογή, για να κρατήσει τους ακραία εκλεκτούς:
«Πήγαινέ τους όλους στο ποτάμι, για να πιουν νερό. Κάποιοι θα γονατίσουν, θα πέσουν μπρούμυτα και θα πιουν. Άλλοι θα πάρουν το νερό στη χούφτα και θα το πιουν όρθιοι, “ὡς ἐάν λάψῃ ὁ κύων” – όπως γλείφει ο σκύλος. Θα διαλέξεις τους δεύτερους».
Αλληγορία βαριά. Είναι ανθρώπινο το να γονατίσεις… Η αφήγηση δεν το κακίζει. Αλλά δείχνει το έσχατο ζητούμενο, το ακραία εκλεκτό. Το να ‘σαι ετοιμοπόλεμος και όρθιος· όχι σαν αυτάρκης νάρκισσος, αλλά ως αγαπώμενος πλάι στους αγαπημένους· ως διψασμένος της Ανάστασης, face to face με τον Κύριο της Ανάστασης.
Μακάρι μ’ αυτό τον τρόπο σαν τον σκύλο, παλληκάρι μου!
ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΥΓ: Η αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης για τον Γεδεών (Κριτές 6-7:23) είναι μποστάνι ολόκληρο από νοήματα. Αξίζει κανείς να παιδευτεί μαζί τους…
Η αιθιοπική εικόνα είναι από τον ιστοχώρο http://www.pravmir.com/ethiopian-iconography-photo-report/
Πηγή: Θ. Παπαθανασίου (FB)