Οἱ δοκιμασίες στή ζωή μποροῦν νά γίνουν σκαλοπάτια προς τον οὐρανό

Το πρόβλημά σου, η δοκιμασία που σήμερα έχεις στην ζωή σου ας γίνει σκαλοπάτι προς τον ουρανό.

Πώς θα γίνει αυτό; Όταν μέσα σ’ αυτήν την δυσκολία σου παραδοθείς στον Θεό. Όταν η δυσκολία αυτή αντιμετωπιστεί ως ευκαιρία ανακάλυψης του εαυτού σου και καλλιέργειας των αρετών.

Τα προβλήματα και οι δοκιμασίες δεν είναι ευχάριστες καταστάσεις, όμως είναι αναγκαίες. Εάν όλα μας πήγαιναν όπως τα σχεδιάζαμε, όπως θα θέλαμε, αργά ή γρήγορα θα πέφταμε στην αλαζονεία, στην αχαριστία, στην οίηση, στην ακηδία.

Επειδή δυστυχώς έχουμε την τάση να ξεχνούμε τις ευεργεσίες του Θεού στην ζωή μας, επειδή εύκολα πέφτουμε στην πλάνη της αυτοθέωσης, επειδή εύκολα απομακρυνόμαστε από κοντά Του· ο Θεός μας παιδαγωγεί μέσω των δοκιμασιών. Μας θυμίζει ότι δεν είμαστε πανίσχυροι, δεν είμαστε παντογνώστες, δεν είμαστε αυτάρκεις, δεν είμαστε άφθαρτοι, δεν είμαστε άτρωτοι. Οι δοκιμασίες μας ξυπνούν από τον πνευματικό λήθαργο στον οποίο πέφτουμε. Όταν μία δυσκολία έρχεται απρόσμενα στην ζωή μας ξαναπιάνουμε το κομποσχοίνι, αρχίζουμε και πάλι την προσευχή, ξαναθυμόμαστε τον Πατέρα Θεό μας.

Όλα σ’ αυτήν την ζωή είναι καλά και ευλογημένα. Όλα. Ακόμα και αυτά που θεωρούμε κατάρα και κακό. Όλα είναι καλά και ευλογημένα, αρκεί όλα να προσεγγίζονται με την προοπτική της αιώνιας ζωής. Εάν όλα τα βλέπουμε κοντόφθαλμα και κοσμικά είναι φυσικό επόμενο να δυστυχούμε ακόμα και σε μικρές δυσκολίες της καθημερινότητας.

Βλέπουμε ανθρώπους με μεγάλα προβλήματα να παραμένουν ειρηνικοί και χαρούμενοι και από την άλλη βλέπουμε ανθρώπους που τα έχουνε όλα (κατα κόσμον) κι όμως να δυστυχούν και να αγχώνονται και να μιζεριάζουν με την παραμικρή δυσκολία. Αυτό συμβαίνει όπως είπαμε διότι οι πρώτοι έχουν στραμμένο το νου τους στον ουρανό, ενώ οι δεύτεροι είναι κολλημένοι στην λάσπη της γης.

Η ζωή αυτήν είναι ένα Θείο δώρο προς τον καθένα μας. Δεν είναι Θείο δώρο μόνο όταν όλα μας πάνε καλά. Παραμένει Θείο δώρο ακόμα κι όταν μας πάνε στραβά κι ανάποδα. Και παραμένει Θείο δώρο διότι αυτό το δώρο δεν μας το δίνει ο Θεός για να νιώσουμε ευτυχισμένοι και πετυχημένοι αλλά για να πετύχουμε έναν συγκεκριμένο στόχο (την Σωτηρία μας), για να ξεκλειδώσουμε (είναι ένα κλειδί) την αιώνια ευτυχία που μας προσφέρεται. Η ζωή αυτή από μόνη της είναι ένα τίποτα, εάν δεν βιώνεται ως ένας προθάλαμος της αιωνιότητας. Παίρνει όμως νόημα βαθύ και σημαντικότατο όταν ο άνθρωπος αντιμετωπίζει την ζωή αυτήν ως την ευκαιρία που του δίνεται από τον Θεό για να ζήσει αιώνια μαζί Του.

Έτσι λοιπόν οι δοκιμασίες προσεγγίζονται διαφορετικά, το άγχος μετριάζει κι όλα ελαφρώνουν. Όλα γίνονται απαλά και ήρεμα. Όλα νοηματοδοτούνται από τον Σταυρό του Κυρίου και καταλήγουν στον ίδιο τον Σωτήρα Χριστό. Ο άνθρωπος πλέον ζει όχι για να ευτυχήσει αλλά για να σωθεί, να ολοκληρωθεί εν Χριστώ.

Μόνο τότε η ζωή αυτή έχει νόημα και σημασία (κι ας μας ακούγεται κάπως σκληρό και ακραίο): μόνο όταν ο άνθρωπος ζει με τον Χριστό, για τον Χριστό, δια του Χριστού.

Το να κάνεις οικογένεια, το να πετύχεις στην δουλειά σου, το να ανακαινίσεις το μοναστήρι σου, το να αποκτήσεις πολλά παιδιά, το να καταξιωθείς κοινωνικά κτλ. δεν έχουν νόημα, ούτε σημασία εάν δεν υπάρχει ο Χριστός στην ζωή σου.

Τίποτα δεν έχει νόημα και αξία χωρίς τον Χριστό. Όλα είναι μάταια χωρίς τον Χριστό, χωρίς την προοπτική της αιώνιας ζωής. Ο Χριστός δίνει νόημα ζωής στην ζωή μας, δίνει νόημα στον θάνατό μας, δίνει νόημα στα πάντα μας.

π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)