Διακοπή αναπνοής
Covid-19. Έτσι βάφτισαν το νέο ιό – εχθρό. Δεν φάνηκε επικίνδυνος πολύ, τουλάχιστον, όχι στην αρχή, λόγω απόστασης γεωγραφικής. Δεν έμεινε, όμως, εκεί, έπιασε να ταξιδεύει στη γη, να μολύνει όποιον ανυποψίαστο βρει. Βρισκόμαστε σε φοβερή απειλή. Ο θάνατος κυκλοφορεί. Σταματά να ανασαίνει η ζωή. Ώρα ψυχρής επιλογής, ποιός πεθαίνει και ποιός ζει. Η καρδιά όλης της γης χτυπά σε ρυθμό ανακοπής.
Το ρολόι δείχνει …Covid -19. Ο χρόνος σαν να με προσπερνά, νιώθω σαν την Άννα Φράνκ. Με ένα φόβο στην ψυχή, έγκλειστη, αλλά υγιής. Ο κίνδυνος ελεύθερος γυρνά, ξέρει να κρύβεται καλά. Όρια, κράτη διαπερνά, τα βάζει με όλους και νικά. Μας έβαλε καραντίνα στα σπίτια και μας έδωσε εξωφρενική οδηγία να κρατάμε μακριά αυτούς που εμείς θέλουμε κοντά. Μοναχικοί διαβάτες περπατάμε βιαστικά, σε άδεια σοκάκια, χωρίς χάδια, αγκαλιά και φιλιά. Οι ειδήσεις πέφτουν σαν σφαίρες στην καρδιά. Εκατόμβες νεκρών μια ανάσα μακριά, στη γείτονα χώρα. Ο δείκτης των δευτερολέπτων σταματά, η ανάσα βγαίνει κοφτά. Ο Χάρος βγήκε παγανιά, ο φόβος πολιόρκησε την καρδιά, έφτιαξε με το ζόρι φωλιά. Αλλά όταν η πίστη εμφανίζεται ξαφνικά, τότε και τα πιο δεινά περιστατικά μπορούν να πετάξουν μακριά, σαν αποδημητικά πουλιά.
Όπως σε κάθε συμφορά, η αγάπη είναι η γιατρειά. Υπάρχει τώρα μια τραγική διαφορά, αυτή του “όλοι μαζί”,αλλά …από μακριά! Και μεταξύ μας μέτρα προστασίας πολλά,γάντια, μάσκες, αντισηπτικά, λες και μολύνει η …ανθρωπιά.
Covid – 19. Ο ιός παίζει με το μυαλό, παριστάνει τον Θεό, κινδυνεύω να τρελαθώ…
Ο νους μου ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, στο “κρυφτό”, στο παιχνίδι το παιδικό. Αυτή τη φορά τα “φυλάει” ο ιός, με αναζητά, η καρδιά μου χτυπάει τρελά…
Για πόσο ακόμα θα του κρυφτώ; Παράταση αναζητώ στο τελευταίο λεπτό, να ζήσω, να ονειρευτώ, να σας ξαναδώ…
Το σπίτι μεταμορφώνεται σε κελί και εγώ έγκλειστη μοναχή, ενωμένη στο νήμα της ζωής. Το βλέμμα στην εντατική. Αργοπεθαίνει η ζωή. Ο θάνατος θερίζει τη γη.
Covid – 19. Σιωπή. Περισυλλογή.
Πώς καταντήσαμε έτσι τη φύση, πόσο μολύναμε τον πλανήτη; Ντροπή. Ποιός να φυλαχτεί από ποιόν; Πανικός. Είναι , όμως, ο ιός ο μεγαλύτερος εχθρός; Ο άνθρωπος μοιάζει πιο πολύ από ποτέ θνητός. Σήκωσα το βλέμμα στον ουρανό, θέλησα να μάθω γιατί το περνάμε αυτό. Ο Θεός σιωπηλός, συμπάσχει κι Αυτός. Συνειδητοποιώ πως πρέπει να αγαπώ την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό και να ευχαριστώ για το παραμικρό.
Covid-19. Σιωπή. Προσευχή. Βρέχει δάκρυα ο Θεός στη γη…
Αργυρώ Π. Σταθερού
