Ἔκκληση σέ ὑγιείς δυνάμεις γιά τήν Ἁγιά Σοφιά

Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,

Όχι  ως  Έλληνας  που έλκω ολοκληρωτικά την καταγωγή μου από την Κωνσταντινούπολη αλλά ως πολίτης του κόσμου νιώθω απογοήτευση και αποτροπιασμό από τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας, παγκόσμιου συμβόλου του πολιτισμού, σε μουσουλμανικό τζαμί. Η πράξη αυτή αν γίνει ανεκτή από τη διεθνή κοινότητα εγείρει πολλά ερωτηματικά για τον πολιτισμένο κόσμο. Αναρωτιέμαι πόση εγκυρότητα έχει η επίκληση των κοινών αξιών και ο διάλογος σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Ή μήπως η δύναμη των οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων στρογγυλοποιεί τα πάντα;  Η Τουρκία τι πρεσβεύει με τον τρόπο αυτό; Ότι η αυθαιρεσία, αναίδεια και θρασύτητα της ηγεσίας της αλλά και όπως φαίνεται μεγάλου μέρους του λαού της δεν έχει κανένα όριο, καμμιά αναστολή, κανένα σεβασμό ούτε καν στην ιστορικά παγιωμένη παγκόσμια πολιτιστική συνείδηση, ή ακόμη χειρότερα (και για την ίδια την υπόστασή της) ότι  η ένδεια δικών της αξιών μπορεί να κρύβεται πίσω από το σφετερισμό ξένων συμβόλων  και την παραποίηση της ιστορίας και του πολιτισμού.

Πιστεύω και κάνω έκκληση σε όποιες υγιείς δυνάμεις υπάρχουν στη χώρα αυτή (δεν μπορεί κάποιες θα υπάρχουν) να βρούν τρόπο να αντιδράσουν. Η Τουρκία θέτει μόνη της τον εαυτό της εκτός πολιτισμένου κόσμου αλλά και ο πολιτισμένος κόσμος πρέπει με σαφήνεια να της δείξει την έξοδο. Ανοχή σημαίνει συνυπευθυνότητα και προετοιμάζει για μια «δήθεν» ουδετερότητα απέναντι στην έκπτωση αξιών η οποία όποτε ιστορικά υιοθετήθηκε είχε ολέθρια αποτελέσματα.

Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από το να είναι απλά πολιτικό.

Αντώνης Αλεξανδρίδης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

Μια σκέψη σχετικά μέ το “Ἔκκληση σέ ὑγιείς δυνάμεις γιά τήν Ἁγιά Σοφιά

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    …Θυμάμαι τι μου συνέβη, όταν για πρώτη φορά με αληθινή συντριβή για τις αμαρτίες μου πήγα για εξομολόγηση. Όλη η ζωή που έζησα ορθώθηκε μπροστά μου ως αδικία από την αρχή ώς το τέλος. Όταν συνάντησα τον ιερέα, δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου από τη θλίψη, τα δάκρυα, τον καρδιακό πόνο, αλλά μόνον έκλαιγα.

    Και πιστέψτε με, πριν ακόμη αρχίσω να μιλώ για τις αμαρτίες μου, ο Ίδιος ο Κύριος «εξήλθε προς συνάντησίν μου» και έπεσε στον τράχηλό μου και με καταφίλησε, και ήμουν γι’ Αυτόν αγαπητός, χωρίς να περιμένει από μένα πότε θα πω «συγχώρησον», όπως και στην παραβολή ο άσωτος είπε «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν Σου», όταν ήδη ο Πατέρας τον δέχτηκε στην αγκαλιά Του.

    Κατηγορούσα τον εαυτό μου για όλα. Ο Κύριος όμως δεν πρόφερε ούτε ένα λόγο μομφής× μόνο χαιρόταν «ότι ο υιός αυτός απολωλώς ην και ευρέθη, νεκρός ην και ανέστη». Τι νύχτα ήταν εκείνη! Μου είναι αδύνατο να τη διηγηθώ. Πόσο μας αγαπά ο Κύριος!
    - Γέροντας Σωφρόνιος
  • Αρέσει σε %d bloggers: