Ορθοδοξία / Εκκλησία 

Ἀπό τήν Θλίψη στήν Βίωση τῆς Ἀνάστασης

Ζωντανό Ιστολόγιο 0 Σχόλια ,,,,

«Όλα γύρω μου ήταν θάνατος και Μηδέν. Οι άνθρωποι νεκροί και όλα τα έργα τους χωρίς νόημα. Και ήταν οικτρό να τους βλέπεις, ακόμη και όταν διασκέδαζαν και γελούσαν, χωρίς να πω για το όταν ήταν άρρωστοι και έπασχαν… Η ψυχή έπασχε αφόρητα, αλλά δεν υπήρχε διέξοδος. Το σκοτάδι του θανάτου και η φρίκη του Μηδενός με σκότωναν. Αυτό συνεχιζόταν για μερικά χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων δεν κοινωνούσα.

Και νά που, ενώ ήμουν σε τέτοια κατάσταση, ήρθα ένα πρωί στην Εκκλησία, εξομολογήθηκα και κοινώνησα. Τότε, κατά κάποιον παράδοξο τρόπο όλα άλλαξαν και μέσα μου και γύρω μου. Εξαφανίστηκε το σκοτεινό και αδιαπέραστο τείχος, και με θετικό τρόπο όλος ο κόσμος πλατύνθηκε και καταυγάσθηκε από ένα παράδοξο, τρυφερό, εωθινό φώς, ήταν το φώς της ανέσπερης ημέρας, το φως της αναστάσεως από τους νεκρούς. Και οι άνθρωποι έπαυσαν να είναι νεκροί, αλλά όλοι ξαναέζησαν, όλοι έγιναν αιώνιοι μέσα μου, όπως νεκροί ήταν μέσα μου πρίν από την ώρα εκείνη. Με την αναστασή μου αυτή, όλα αναστήθηκαν για μένα. Είμαι αιώνιος, όπως αιώνιος είναι και κάθε άλλος άνθρωπος….. και διαφορετικά πλέον ηχούσαν στην ψυχή μου τα λόγια του Χριστού ότι «Θεός δε ουκ έστι νεκρών αλλά ζώντων»… Η όραση του εωθινού φωτός της αναστάσεως παρατάθηκε για τρείς ημέρες, και έπειτα με άφησε, αλλά ήδη άρχισε νέα ζωή μέσα μου. Στην ψυχή μου κυριαρχούσε ένα αίσθημα αγάπης προς κάθε άνθρωπο και ξεχυνόταν σε προσευχή για όλους…»

Πηγή: Οσίου Σωφρονίου, Το μυστήριο της Χριστιανικής ζωής, σελ. 114-115

Λέξεις κλειδιά: ανάσταση, Γέροντας Σωφρόνιος, εξομολόγηση, θεία κοινωνία, κατάθλιψη

Απάντηση

Subscribe without commenting

  • Κέρασμα

    Μέσα στο στρίμωγμα ο άνθρωπος αποκτά τις αρετές. Αν όχι την υπομονή, την αγάπη, τη μακροθυμία, τη συγχωρητικότητα, τουλάχιστον τη μεγίστη και μητέρα αυτών: την ταπείνωση• την αρετή που ανοίγει τον παράδεισο. Και βέβαια αυτό συμβαίνει διότι μέσα στις δυσκολίες και στις αναποδιές, βλέπει ο άνθρωπος πόσο αδύνατος είναι. Όταν μας γίνονται όλα τα θελήματα και ικανοποιούνται όλα τα σχέδιά μας, ο Θεός ετοιμάζει ένα σχέδιο που θα μας συντρίψει και θα μας στριμώξει. Αυτό συμβαίνει κυρίως σε πεισματάρηδες και εγωιστές και σε όσους τα βάζουν με τον Θεό. Να περίπου πως σκέφτεται ο Θεός: «Αφού επιμένει ο άνθρωπος να ικανοποιεί τα θελήματά του, ασ’ τον. Καλύτερα να φτύνει αργότερα τον εαυτό του παρά τον Δημιουργό του. Εγώ αποσύρομαι προσωρινά».
    Έτσι ο Θεός τραβιέται πίσω, αφήνει τον άνθρωπο να «ξεδιψάσει» τα σχέδιά του και μετά του συντρίβει τον εγωισμό με απρόβλεπτα γεγονότα και δυσάρεστα. Όσο περισσότερο ικανοποιείς το εγωιστικό, φιλήδονο και φιλόδοξο θέλημα και σχέδιο σου, τόσο αυξάνεις το «συντριπτικό» θέλημα του Θεού, που αργά η γρήγορα θα έρθει στη ζωή σου. Έτσι λειτουργεί ο πνευματικός νόμος. «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται» (Λουκ. ιδ 11). Η συντριβή που προσφέρει ο Θεός δεν σχετίζεται με τη διάλυση του ανθρώπου, αλλά με το σπάσιμο του εγωισμού του, αφού ο παράδεισος χωρεί μόνο συντετριμμένες και ταπεινές καρδιές. Όταν ο Θεός θέλει να προστατέψει έναν ευαίσθητο, αγαθό και μαλακό άνθρωπο από το «συντριπτικό» για τον εγωισμό μας θέλημά Του, βάζει εμπόδια στο δικό μας εγωιστικό θέλημα.
    - Γέροντας Πορφύριος
    • Αρέσει σε %d bloggers: