Γιατί να παντρευτώ;
– Ποια θα ‘πρεπε τα κίνητρά μας για να προχωρήσουμε στο γάμο;
– Ποια η σημασία των σεξουαλικών σχέσεων για μια σταθερή σχέση;
– Ποιο είναι το υγιές θεμέλιο του γάμου;
– Τι σημαίνει στην πράξη αγάπη μεταξύ δυο ανθρώπων σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία;
Εξηγεί ο πατήρ Αθανάσιος, Μητροπολίτης Λεμεσού.
Θεμέλιο του ΓάμουΠηγή: Ιερά Μητρόπολις Λεμεσού
ΠΩς ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΥς ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΑΣ? ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΌΤΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΕΥΩΜΕ?
Μια σχέση που βασίζεται στην ηδονή είναι σαν ένα σπίτι χωρίς θεμέλια. Μια σχέση που βασίζεται στην αγάπη είναι σαν ένα καλοστεριωμένο αρχοντικό. Το τραγικό είναι ότι σήμερα δεν ξέρουμε να αγαπάμε, και το ακόμα πιο τραγικό είναι ότι πολλές φορές περνά μεγάλο μέρος της ζωής μας μέχρι να συναντήσουμε σε κάποιο πρόσωπο την αληθινή αγάπη… και να μάθουμε να αγαπάμε κι εμείς.
Ευχαριστούμε για το πολύ ωραίο σχόλιο. Συμφωνώ απόλυτα.
Θα πρέπει να αμφιβάλλουμε για την γνησιότητα της αγάπης μας αν αυτή αφορά μόνον τα οικεία μας πρόσωπα.
Συμφωνώ 100%, Χρύσα. Άλλωστε και ο ίδιος ο Κύριος το είπε. Δεν κερδίζουμε κάτι με το ν’ αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν. Και οι τελώνες το ίδιο κάνουν.
Απλά ζούμε σε τόσο σκοτεινούς καιρούς που ούτε για τους οικείους δεν έχουμε χώρο στην καρδιά μας.
Ο Θεός να μας ελεήσει και να μας τη μεγαλώσει…
Αν αγαπάμε τους εχθρούς μας είμαστε ότι το αρνί για τον λύκο . Τροφή. Αυτά τα πράγματα που σας βάζουν να κάνετε είναι υπέρβαση και αδύνατα. Βασανιστήρια. Είναι ανόητο από κάθε άποψη να αγαπάς όσους σε βλάπτουν, και ανήθικο να το διδάσκεις. Επίσης μιας και αναφέραμε τον Γιάχβε. Στο όνομα του Γιάχβε, κατόπιν εντολής του δηλαδή, σκοτώνονται πάνω από 2 εκατομμύρια άνθρωποι στην Αγία Γραφή. Ο ίδιος δίνει εντολή στον Σαμουήλ να σφάξει τους Αμαληκίτες, φυσικά και τα γυναικόπαιδα μαζι. Προσωπικά έχω δύο βασικές αρχές, να μαθαίνω περισσότερα για τον κόσμο και να προσπαθώ να βοηθήσω τον άνθρωπο. Χωρίς να φοράω την αλυσίδα της θρησκείας στο μυαλό μου μπορώ να αγαπάω με την θέλησή μου, όχι επειδή αν δεν το κάνω θα πάω στην κόλαση.
Συμπλήρωση: Αξίζει να κάνετε ένα ψυχογράφημα του Γιάχβε: Έχει ειπωθεί πως είναι ο πιο αντιπαθητικός χαρακτήρας σε ολόκληρη την πεζογραφία. Αντιφατικός, μεγαλομανής, εμμονή να ελέγχει τα πάντα, ζηλόφθονος, εκδικητικός, επιδειξιομανής με τις δυνάμεις του, αιμοσταγής, μισογύνης, χωρίς αυτοέλεγχο, δημιουργεί άρρωστα πλάσματα με συγκεκριμένες δυνατότητες και μετά τα διατάζει να υπερβούν την ίδια τους την φύση. Όλα αυτά στο πλαίσιο της αγάπης, αλίμονο όμως στο δημιούργημά του που δεν υπακούσει. Είτε παραδίδεις το μυαλό σου στον τύρρανο και σταματάς να σκέφτεσαι, γυρνόντας το άλλο μάγουλο σαν παθητικός δέκτης, είτε πας στην κόλαση.
Aν αγαπάς αυτους που σε αγαπάνε , σε φροντίζουν δεν ειναι αυτο υπολογιστική αγάπη; Η αγάπη δεν απαιτεί, συχωρεί, αγαπά και τους εχθρούς. ‘η Μαλλον δεν εχει εχθρούς.
Μπορείς να προστατεψεις τον ευατό σου από αυτόν που σε βλάπτει χωρίς να γεμίσεις την καρδία σου κακότητα.
Ο Leviathan, μεταξύ των άλλων ωραίων, αναφέρει και αυτά:
«Αυτά τα πράγματα που σας βάζουν να κάνετε είναι υπέρβαση και αδύνατα. Βασανιστήρια. Είναι ανόητο από κάθε άποψη να αγαπάς όσους σε βλάπτουν, και ανήθικο να το διδάσκεις.»
Θα ήθελα να πω μόνον ότι κανείς δε «μας βάζει» να κάνουμε τίποτα, γιατί δε φοράμε κάποιες «αλυσίδες θρησκείας» όπως εκείνος τις φαντάζεται. Έχει προσκολληθεί στην Παλαιά Διαθήκη και αρνείται, μάλλον, να καταλάβει ότι βρισκόμαστε στον κόσμο της Καινής Διαθήκης, ότι η ΠΔ πέρασε ανεπιστρεπτί. Οι χριστιανοί μιλάμε για τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα και όχι για κάποιον «Γιαχβέ». Ο Γιαχβέ ανήκει στη νηπιακή σφαίρα της ανθρωπότητας. Ο Θεός μας μάς προτρέπει να σκεφτόμαστε, δεν το απαγορεύει. Δεν είναι τύραννος, αλλά όλος αγάπη, και θυσιάζεται για σένα, αδελφέ, δεν σε θυσιάζει.
Ανήθικο και ανόητο λοιπόν είναι να μιλάμε για αγάπη στους εχθρούς. Έλα όμως που έτσι ο άνθρωπος ενώνεται με το Θεό και γίνεται άγιος… Πώς λοιπόν κρίνεις τι είναι ανόητο και ανήθικο και τι σοφό και ηθικό;
Αναζήτησε λίγο τους αγίους – έστω τους σύγχρονους, όπως οι γέροντες Σωφρόνιος, Πορφύριος, Παΐσιος – χωρίς βέβαια τον εγωισμό, με τον οποίο σε έχουν κάποιοι άλλοι εμποτίσει (δήθεν είσαι ελεύθερος, αδελφέ) και ίσως καταλάβεις πως αυτά τα «αρνιά» είναι οι τελικοί νικητές.
Αγαπητέ Leviathan πως είναι δυνατόν να μην αγαπήσω και να μην συμπονέσω αυτόν που μου επιτίθεται, τον εχθρό μου δηλαδή, αφού είναι ολοφάνερο ότι δεν είναι σε καμιά θέση να γνωρίζει τι κάνει, αν ήξερε θα λειτουργούσε σίγουρα με άλλο τρόπο. Αν πρεσβεύεις την αγάπη (η οποία παρεπιμπτόντως δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, το αντίθετο μάλιστα!) τότε θα γνωρίζεις φαντάζομαι ότι αυτή δεν έχει ούτε όρια ούτε κάνει διακρίσεις ούτε την αγγίζει τίποτα άλλο παρά μόνο το φως! Οπως και ο ήλιος που φωτίζει και ζεστένει ακόμα και τα πιο σκοτεινά και βρώμικα σημεία χωρίς όμως να λερώνονται ούτε οι ακτίνες του ούτε ο ίδιος.
Ο Χριστός μας είναι η ενσάρκωση της απόλυτης αγάπης, αγάπη σημαίνει θυσία πολλές φορές (Εκείνος θυσιάστηκε για όλους μας! ), και για να αγαπήσει κάποιος αληθινά θα πρέπει να βγει από το καβούκι του εγώ και να πλησιάσει τον άλλον ότι και όπως και αν είναι. Αλλιώς παίρνεις την αγάπη και την ζυγίζεις ανάλογα με το πως κρίνεις τις συμπεριφορές των γύρω σου.