Η Αγάπη που αναζητάμε Φεβρουάριος 11, 2019
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Αταξινόμητα , 1 comment so far
Η προσευχή είναι το βαθύτερο αίτημα για μια αγάπη που δεν εγκαταλείπει. Αυτό ζητάμε σε όλη την ζωή μας, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, εκείνη την αγάπη που δεν θα μας προδώσει ή ξεχάσει, που δεν θα μας φερθεί με αχαριστία και αγνωμοσύνη, την αγάπη που δεν θα μας αφήσει ποτέ μόνους. Μια αγάπη δίχως εγκατάλειψη.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (FB)
Βάλε στη δοκιμασία αγάπη για να φύγει ο πειρασμός! Οκτώβριος 20, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις , add a comment
Γερόντισσα Γαβριηλία: Να σου πω ένα μικρό παράδειγμα. Ήταν μια φίλη μου, κατοικούσε με τον πολύ καλό της σύζυγο και με την μητέρα του. Η μητέρα του ήταν πάρα πολύ καλός άνθρωπος, αλλά από το πρωί που θα ξυπνούσε, ως την ώρα που θα κοιμότανε μιλούσε…
Αγαπούσε την νύφη της πάρα πολύ και η νύφη της το ίδιο, αλλά τι θα γινότανε μ’ αυτήν την ακατάπαυστη ομιλία; Γιατί η πεθερά, όχι μόνο της μιλούσε, αλλά της έκανε κι ερωτήσεις που έπρεπε ν’ απαντήσει…
Τι να κάνει; Τι να κάνει;
Της είπα:
– Εκείνη την ώρα που σου μιλά, εσύ να λες την Ευχή, “Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς”, αργά-αργά, με τον νου σου, όσην ώρα σου μιλά και να συνεχίζεις χωρίς ν’ απαντάς…
Γιατί συνήθως, οι άνθρωποι που μιλούν πάρα πολύ, δεν περιμένουν και δεν ενδιαφέρονται για την απάντηση του άλλου…
Συνομιλήτρια: Θέλουν να το βγάλουν από μέσα τους.
Γ.Γ: Ναι, έχουν ανάγκη μιας ανθρώπινης συντροφιάς για να λένε τις σκέψεις τους συνέχεια. Λοιπόν, η φίλη μου το εφάρμοσε και σε λίγο έγινε μια τέτοια αρμονία με την πεθερά που δεν την ενοχλούσε τίποτε πια. Πολλές φορές της έλεγα:
– Όταν ακούς τα σπουργιτάκια, θυμώνεις. Όχι. Έτσι λοιπόν να χαίρεσαι κι έναν άνθρωπο που μιλά ακατάπαυστα.
Πέρασε ο καιρός, έφυγα ταξείδι, επέστρεψα, την είδα ξανά. Ήταν ενθουσιασμένη! Τώρα όλα πήγαιναν εντάξει. Σε λίγο, η άλλη κόρη της πεθεράς την προσκάλεσε να πάει να κατοικήσει μαζί της!
Βλέπεις; Όλο αυτό έγινε για να καταλάβει ότι έπρεπε να πάρει το μάθημα, όταν το πέρασε με αγάπη, έφυγε ο πειρασμός κι έμεινε μόνο η αγάπη και τώρα, είναι όλα εντάξει.
Συν: Πολύ σπουδαίο αυτό. Θυμάμαι που το λέτε πάντα: «Αν είναι να περάσεις κάτι, θα το περάσεις. Να μην το αποφεύγεις, γιατί τότε, θα περάσεις χειρότερα»!
Γ.Γ: Ναι. Και πρέπει ο άνθρωπος να το περάσει με χαρά κι ευγνωμοσύνη. Να λέει:
– Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την δοκιμασία. Γιατί ήρθε να με κάνει πιο πράο, πιο ταπεινό, πιο ειρηνικό, πιο γεμάτο αγάπη. Κατάλαβες;
Από το βιβλίο της Μοναχής Γαβριηλίας, η «Η ασκητική της Αγάπης, Γερόντισσα Γαβριηλία, (1897-1992)» των εκδόσεων Πορφύρα.
Πηγή: Πεμπτουσία
Τιμωρητική Δικαιοσύνη και Χριστιανισμός Οκτώβριος 5, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ευρώπη, Κοινωνία , 1 comment so far
Στο όνομα της «κανονικότητας» και της «ορθότητας», γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Δηλαδή όταν έχουμε την αντίληψη ότι υπερασπιζόμαστε το «ορθό» του οποίου βέβαια η διασάλευση ή αμφισβήτηση μας τρομάζει. Η Χάνα Άρεντ θα πει, «στηριζόμενοι στην κανονικότητα πραγματοποιούμε φοβερά πράγματα με ένα οργανωμένο και συστηματικό τρόπο. Αυτή είναι η διαδικασία, με την οποία άσχημες, εξευτελιστικές, δολοφονικές, απάνθρωπες και απερίγραπτες πράξεις καταλήγουν να αποτελούν ρουτίνα και γίνονται αποδεκτές, «ως ο τρόπος που γίνονται τα πράγματα». Μεγάλοι θρησκευτικοί πόλεμοι έγιναν ακριβώς γιατί η κάθε θρησκεία πολεμούσε για την μοναδική της «αλήθεια» και ορθότητα. Το ίδιο βέβαια και με μεγαλύτερη φρικαλεότητα έπραξαν και εκείνοι που πολέμησαν τις «σκοταδιστικές» θρησκείες για να φέρουν την «διαφώτιση». Στην θέση της θρησκείας έβαλαν την «καθαρή» ιδεολογία και ορθότητα τους. Μην ξεχνάμε άλλωστε οτι κανείς θρησκευτικός πόλεμος δεν είχε τα θύματα και τις φρικαλεότητες που έζησε ο Β΄παγκόσμιος πόλεμος.
Είναι σημαντικό να μην διαφεύγει της προσοχής μας, ότι η οποιοδήποτε μορφή δικαιοσύνης εάν δεν εμπνέεται από την έννοια το «ελέους» και της αγάπης, μπορεί να αποδειχθεί ως η μεγαλύτερη αδικία. Πολλές φορές αδικούμε τους συνανθρώπους μας, ακριβώς επειδή θέλουμε να είμαστε απόλυτα «δίκαιοι». Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που προσέφερε ο Χριστιανισμός στο κόσμο και ιδιαιτέρως στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, είναι η σύνδεση της δικαιοσύνης με την αγάπη, της κατανόησης του λάθους από έναν όχι διαφορετικό αλλά μοναδικό άνθρωπο και περίσταση. Ο Λεβινάς θα πει, «η αγάπη είναι αδύνατη χωρίς την δικαιοσύνη και η δικαιοσύνη παραμορφώνεται χωρίς την αγάπη».
Απόσταγμα Σοφίας: Η Αγάπη των Γονιών και τα Λάθη των Παιδιών Σεπτέμβριος 21, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , add a comment
Να μην περιμένουμε να μας αγαπήσουν τα παιδιά όπως τους αγαπούμε εμείς. Ο γονιός αγαπά παραπάνω.
Κι ο Θεός, σαν πατέρας, μας αγαπά πιο πολύ απ’ ότι τον αγαπούμε εμείς. Γι’ αυτό να μην τον πικραίνουμε. Όταν αισθάνομαι την αγάπη του Θεού να με κατακλύζει, είναι δυνατό να αμαρτήσω; Και ο φύλακας άγγελος μας αγαπά και μας προστατεύει. Φωνάζει, βέβαια, όταν πάμε να αμαρτήσουμε: «μη… μη…». Ύστερα, αφού επιμένουμε, υποχωρεί. Έτσι σιγά σιγά η συνείδηση μας πωρώνεται.
Διδαχές οσίου Παναή του εκ Λύσης
Από το βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος, Λυθροδόντας – Κύπρος. τηλ. 00357-99607871
Πηγή: Ησυχαστήριο Αγίας Τριάδος Λυθρόδοντα
Απόσταγμα Σοφίας: Πρόσεχε αν ζητάς ταπείνωση… Σεπτέμβριος 12, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός:
Ο Χριστιανός χρειάζεται δύο πτέρυγας για να πετάξη και να υπάγει εις τον Παράδεισον, την ταπείνωσιν και την αγάπην.
Όμως:
Ενώ ζητάμε από τον Θεό «ταπείνωση» εμείς δεν δεχόμαστε τις ευκαιρίες που μας στέλνει για να ταπεινωθούμε αλλά δυσανασχετούμε.
Γέροντας Παΐσιος
Απόσταγμα Σοφίας: Γιατί ο κόσμος βρίσκεται σε χάος; Σεπτέμβριος 7, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
Οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν για να αγαπιούνται και τα πράγματα για να χρησιμοποιούνται.
Ο κόσμος είναι σε χάος γιατί τα πράγματα αγαπιούνται και οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται!
Πηγή: Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Παραλίας Πατρών
Το Καθήκον των Γονιών προς τα Παιδιά τους Ιούνιος 11, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Οικογένεια / Παιδί , add a comment
Φυσικά πάντοτε βρίσκουμε δικαιολογίες για την συμπεριφορά μας, προκειμένου να αισθανθούμε καλύτερα. Παραδείγματος χάρη, ως γονείς πιστεύουμε πως οι πράξεις μας είναι οι καλύτερες δυνατές για τα παιδιά μας. Και ενώ το πρωταρχικό μας καθήκον είναι να τα οδηγήσουμε στην σωστή κατεύθυνση, δυστυχώς πολύ συχνά θεωρούμε ότι είμαστε καλοί γονείς όταν επιβάλλουμε τη θέληση, τις ιδέες και τα πιστεύω μας πάνω τους. Και μόλις πετύχει η πλύση εγκεφάλου που τους έχουμε κάνει με αποτέλεσμα να συμπεριφέρονται , να αισθάνονται και ακόμα να σκέφτονται όπως εμείς, τότε απολαμβάνουμε με ικανοποίηση το γεγονός ότι δώσαμε στην κοινωνία πολίτες με αίσθηση του καθήκοντος, που θα συνεχίσουν πειθήνια την γραμμή που έχει χαραχτεί.
Δικαιολογίες αυτού του τύπου δεν επιφέρουν καμία αλλαγή. Το να οδηγούμε τα παιδιά μας με αγάπη και σταθερότητα είναι ένα πράγμα , ενώ η επιβολή της θέλησης μας πάνω τους είναι κατάχρηση του προνομίου μας ώς γονιών. Το καθήκον μας είναι να τα ενθαρρύνουμε να σκέφτονται για τους εαυτούς τους και να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους. Ενώ το να σπάμε τν θέληση τους εξαναγκάζοντας τα να παραδοθούν στην κρίση μας είναι ασυγχώρητη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη , φροντίδα και σωστή καθοδήγηση. Επίσης, χρειάζονται κατανόηση και πάνω απ ‘όλα σεβασμό. Αν ποτέ δεν τα ακούμε, μην παραξενευτούμε όταν και αυτά θα πάψουν να μας ακούν. Αν τα ακούμε απλώς για να τα αποθαρρύνουμε σε κάθε τους βήμα, τότε δεν έχουμε το δικαίωμα να νιώθουμε πληγωμένοι όταν κάποια μέρα στραφούν εναντίον μας με θυμό και πικρία.
Τα παιδιά μαθαίνουν πολύ περισσότερο από το παράδειγμα που τους δίνουμε παρά από τα λόγια. Αν ακούμε τις ερωτήσεις, τα αιτήματα και τις επιθυμίες τους με σεβασμό και κατανόηση, τότε και αυτά θα ακούν με τον ίδιο σεβασμό και κατανόηση τις συμβουλές και τις οδηγίες μας. Αν τα αγαπάμε δίχως να μετατρέπουμε αυτήν την αγάπη σε δεσμά, πάντοτε θα μας αγκαλιάζουν με την ίδια αγάπη.
Ότι ισχύει για μας ως γονείς , το ίδιο ισχύει και όντας πολίτες αυτού του κόσμου. Όλοι έχουμε υποστεί θηριωδίες της κοινωνικής διαμόρφωσης και πρέπει να καταλάβουμε ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν θύματα.
Πηγή: Βιβλίο ΤΟΛΤΕΚΟΙ «Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ» του Ηeun Mares
Ευχαριστίες προς τον π. Σ.Σ.
Συγχωρώ… άρα υπάρχω! Μάρτιος 5, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία , add a comment
π. Βασιλείου Θερμού
Η συγχώρηση έχει επαινεθεί κατ’ εξοχήν από τον Κύριό μας ως η αρετή που κάνει τον άνθρωπο να ομοιώνεται με τον Θεό. (Ματθ. 5:43-48) .
Ίσως αναρωτηθεί κάποιος: «Γιατί τούτη η ιδιαίτερη τιμή»; Με δυσκολία καταφέρνουμε να ζήσουμε έστω και μία μέρα της ζωής μας χωρίς να εμπλακούμε σε προβληματικές σχέσεις, ενώ πολλοί υποφέρουν από ψυχολογικές επιπλοκές παλεύοντας με την αδυναμία τους να συγχωρήσουν πλήρως γονείς, συζύγους και άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους.
Για να μας βοηθήσει να αφομοιώσουμε την αναγκαιότητα της βαθιάς ενότητας, ο άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης μας έδωσε το εξής διαγνωστικό κριτήριο για την συγχώρηση: «Τότε θα καταλάβεις ότι απαλλάχτηκες από τη σήψη, όταν προσεύχεσαι για εκείνον που σε πρόσβαλε. Ούτε όταν του προσφέρεις δώρα, ούτε όταν τον προσκαλέσεις σε γεύμα, αλλά μόνον όταν αφού μάθεις για κάποια συμφορά που τον βρήκε, ψυχική ή σωματική, πονέσεις και κλάψεις για αυτόν σαν να επρόκειτο για τον εαυτό σου». Με άλλα λόγια, όταν αισθάνεσαι τον άλλον σαν μέλος του ιδίου σώματος.
Ο άγιος Μάξιμος εξηγεί γιατί ο Κύριός μας έθεσε ως προϋπόθεση άφεσης των αμαρτιών μας τη συγχώρηση που προσφέρουμε σε όσους μας έβλαψαν. Ο Θεός επιθυμεί πρώτα εμείς να συμφιλιωθούμε με τους συνανθρώπους μας, όχι για να μάθει από εμάς πώς να συμφιλιώνεται με τους αμαρτωλούς και να συμφωνεί στην απαλοιφή της ποινής τους (!) για τα φοβερά και πολλά εγκλήματα, αλλά για να μας καθαρίσει από τα πάθη και να μας δείξει ότι η διάθεση όσων συγχωρούνται συμβαδίζει με την κατάσταση της χάρης. Η Αγία Γραφή φανερώνει ότι όποιος δεν έχει συγχωρήσει εντελώς όσους τον βλάπτουν και δεν έχει παρουσιάσει στον Θεό την καρδιά του καθαρή από την μνησικακία, θα χάσει τη χάρη των αγαθών για την οποία προσεύχεται. Θα παραδοθεί μάλιστα στο πειρασμό και τον πονηρό με δίκαιη κρίση, ώστε να μάθει να καθαρίζεται από τα πλημμελήματα του ακυρώνοντας τις κατηγορίες του εναντίον των άλλων (Μαξίμου του Ομολογητού, Εις το Πάτερ ημών. Ε.Π.Ε. 15Γ 259-263).
Το συγκεκριμένο απόσπασμα εξηγεί γιατί το αίτημα για τη συγχώρηση προηγείται του αντιστοίχου για την λύτρωση από τον πειρασμό. Προφανώς η μνησικακία διακόπτει την ενότητα της ανθρώπινης φύσης, ώστε αυτή να είναι αδύνατο να ενωθεί με τον Θεό αν δεν συγχωρούμε, έστω και αν κάνουμε πολλές προσευχές ή έχουμε πολλά καλά έργα να παρουσιάσουμε. Η ενότητα με τον Θεό πραγματώνεται μόνο εν Χριστώ. Με την μνησικακία ή την εχθρότητα και τα παρόμοια, χωριζόμαστε πλέον από Αυτόν.
Θα ήταν σωστό να πούμε ότι η αυθεντική συγχώρηση μπορεί να καθαρίσει όλες τις αμαρτίες και να οδηγήσει στη σωτηρία, όχι δυνάμει κάποιας ηθικής ανωτερότητας, αλλά εξ αιτίας του οντολογικού δυναμισμού της. Επιπλέον ο Ιησούς απαίτησε συμφιλίωση ώστε να προσφέρουμε τα δώρα στη θ. Λειτουργία και να μετάσχουμε στη θ. Κοινωνία, γι΄ αυτό και ονομάζεται κοινωνία.
Σε σχόλιό του στη προσευχή του Χριστού κατά την νύχτα της σύλληψής Του, ο γέρων Σωφρόνιος κάνει τη σημαντική παρατήρηση ότι ο καθένας μπορεί να μιμηθεί τον Χριστό στη προσευχή του, στο βαθμό που προσεύχεται για όλο τον κόσμο, θεωρώντας και αισθανόμενος τους ανθρώπους ως μέλη του κοινού σώματος. Ο γέρων Σωφρόνιος προσθέτει ότι τούτο συνιστά ακριβώς την ιεροσύνη των λαϊκών, την πραγμάτωση του προορισμού του ανθρώπου, το πλήρωμα της ζωής.
Ζευγάρια, οικογένειες, φίλοι, συγγενείς, ομάδες, συνεργάτες , ακόμη και η Εκκλησία, όλοι υποφέρουμε από το αίσθημα ότι ο άλλος αποτελεί απειλή και όχι ευλογία, ότι ο άλλος είναι η κόλασή μας και όχι ο ουρανός μας. Ένας σημαντικός παράγοντας που οδηγεί στη συγκεκριμένη αποτυχία είναι ένα είδος ψυχολογικής πνευματικότητας που διαποτίζει τον κόσμο, σε τέλεια συμφωνία με την εποχή του ψυχολογισμού. Σε τούτη τη διαστροφή της πνευματικότητας ό,τι μετράει είναι το συναίσθημα και όχι το βάθος.
Η συγχώρηση γίνεται προνομιούχο θέμα για την επανεκτίμηση του νοήματος που δίνουμε στην πνευματικότητα. Μας υποχρεώνει να αποφασίσουμε αν θα επιλέξουμε τον ατομισμό των ψυχολογικών εμπειριών ή αν θα στοχαστούμε στην εκκλησιαστική αρετή της αγάπης προς τους άλλους. Η αγάπη είναι η ουσία της Εκκλησίας καθώς είναι το ύψιστο ιδίωμα του Θεού. Αποτελεί τον μοναδικό (προσδι)ορισμό του Θεού (Α΄ Ιωάν. 4: 8).
Η αγάπη για τους εχθρούς έτσι γίνεται το κορυφαίο επίτευγμα της αγάπης. Όπως γράφει ο Μητροπολίτης Ιωάννης Ζηζούλιας: «Καμμιά μορφή αγάπης δεν είναι πιο ελεύθερη από αυτήν, και καμιά μορφή ελευθερίας δεν ταυτίζεται πιο πολύ με την αγάπη των εχθρών. Η αγάπη που δεν περιμένει ανταπόδοση.. είναι αληθινά χάρις, δηλαδή ελευθερία… Μόνο όταν συμπίπτει η αγάπη με την ελευθερία έχουμε θεραπεία. Αγάπη χωρίς ελευθερία και ελευθερία χωρίς αγάπη, αποτελούν παθολογικές καταστάσεις που χρειάζονται θεραπεία».
(περίληψη από το ομώνυμο κεφάλαιο του βιβλίου του π. Βασιλείου Θερμού,
«Περάσματα στην απέναντι όχθη», εκδόσεις «Εν πλώ»)
Πηγή: Καθεδρικός Ιερός Ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Χολαργού
Εικόνα: Sculpture by the Sea
Μάθημα Εφαρμοσμένης Θεολογίας: Αγάπη «εδώ και τώρα» Φεβρουάριος 12, 2018
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Σχέσεις , add a comment
Είναι εύκολο να θέλεις γενικά το καλό της ανθρωπότητας και να μιλάς για το δίκαιο της εργατικής τάξης. Το δύσκολο είναι να μεταφέρεις τον παράλυτο συγκρατούμενό σου στην τουαλέτα της φυλακής, να δώσεις στον ιδιότροπο άρρωστο φυλακισμένο αυτό που θα σου ζητήσει, να υπομείνεις το ροχαλητό του διπλανού σου χωρίς να τον ξυπνήσεις ή να ακούς υπομονετικά τον ανυπόφορο που δεν σταματάει να διηγείται τις δυστυχίες του. Αυτόν τον διπλανό μας πρέπει να βοηθήσουμε, αυτόν που εκτός από πληγές είναι γεμάτος ίσως αυθάδεια και απαιτήσεις, αυτόν που το καλό που του κάνουμε δεν αποκλείεται να το δει με καχυποψία ή ειρωνεία, αν δεν μας βρίσει κι από πάνω. Δεν πρέπει λοιπόν να περιοριζόμαστε σε κούφιες αγαπολογίες. Πρέπει να παρηγορήσουμε τον Χριστό στο πρόσωπο του διπλανού μας, στο πρόσωπο αυτού που περιμένει εδώ και τώρα να τον συμπονέσουμε.
μοναχός Νικόλαος Στάινχαρντ
Πηγή: Φωνή Κυρίου 11/2/2018 (pdf)
Γάμος: Απόλαυση ή Μαρτύριο; Μάιος 15, 2017
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Οικογένεια / Παιδί, Ομιλίες / Ηχογραφήσεις, Σχέσεις , 1 comment so far«Μαρτυρικά απολαυστική» και διδακτική ομιλία του π. Ανδρέα Κονάνου στη Σχολή Γονέων – Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης, 13/3/2017.
Μερικά ενδιαφέροντα σημεία:
Μέσα από το γάμο πρέπει να ικανοποιούνται κάποιες βασικές ανάγκες.
- Η ανάγκη για ευτυχία, για χαρά, για αγάπη.
- Βασική οικονομική ανάγκη.
- Την ανάγκη να βρίσκει ικανοποίηση στο λόγο. Να μην εμποδίζουμε την ελευθερία του λόγου. Να δεχόμαστε την διαφορετική γνώμη.
- Την ανάγκη να δίνουμε και να παίρνουμε αξία. Να ευχαριστούμε, να επαινούμε και να ανεβάζουμε το ηθικό με τον καλό λόγο.
- Την ανάγκη της ελευθερίας και της δημιουργικότητας
Για να γίνει τελικά ο γάμος απόλαυση και όχι μαρτύριο, πρέπει να έχουμε δύναμη ψυχής να βρίσκουμε τα λάθη μας και να εργαστούμε βαθιά μέσα μας.
Να δώσουμε τους αγώνες μας να εργαστούμε πνευματικά και ψυχικά για να πετύχουμε πρώτα τις αλλαγές σε προσωπικό επίπεδο.
Στην ίδια συνταγή -το να γίνει απόλαυση ο γάμος- προστίθεται ο διάλογος, η συζήτηση, να λέγονται αλήθειες.
Βασικός παράγοντας στην ευτυχία είναι η κατανόηση, η συγχώρεση και η αγάπη.
Επίσης βασική προϋπόθεση σε ένα γάμο είναι να υπάρχει ταίριασμα στη σχέση και στην πορεία της ζωής.
Αποφεύγουμε να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλο, αποφεύγουμε να έχουμε πείσμα…και βρίσκουμε/ανακαλύπτουμε τα κοινά σημεία συνάντησης και σύγκλισης απόψεων.
Σημείωση: Στο παραπάνω βίντεο, η ομιλία ξεκινάει περίπου στο χρονικό σημείο 14:40.
Η ομιλία είναι διαθέσιμη και ως αρχείο ήχου:
Πηγή: Ρομφέα