Σχετικά με τους Κοινωνικούς Επαναστάτες και τον Κομμουνισμό Οκτώβριος 15, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Πολιτική , 1 comment so far
Θεόδωρος Ρηγινιώτης από το βιβλίο «Εναντίον του Θεού» εκδόσεις Όμορφος Κόσμος.
Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία. Διότι θρησκεία ίσον δεισιδαιμονία. Ο θρησκευόμενος είναι ένας δεισιδαίμων, ο οποίος έχει ορισμένες φαντασιοπληξίες περί Θεού και ο οποίος δεισιδαιμονικά καταφεύγει στην θρησκεία είτε για βοήθεια , για να μπορέσει δηλαδή μα ανταπεξέλθει στις δυσκολίες του στον κόσμο αυτόν , είτε από φόβο του θανάτου , είτε από φτώχεια , είτε από ψυχολογική ανασφάλεια. Για αυτό βλέπει κανείς και πλούσιους να θρησκεύουν. Δεν είναι μονοπώλιο των φτωχών η θρησκεία. Αυτό οι Μαρξιστές βέβαια δεν μπορούν να το καταλάβουν , αφού νομίζουν ότι , άμα εξαλειφθή η φτώχεια και ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τον φόβο του να πεθάνει από την πείνα, μετά δεν θα χρειάζεται να θρησκεύει θα του είναι άχρηστη η θρησκεία. Ο Κομμουνισμός τώρα υπόσχεται «λαγούς με πετραχήλια», αρκεί να επικρατήσει ως πολιτικό καθεστώς. Ως ιδέα βέβαια είναι ωραίος ο Κομμουνισμός , ως κοινωνία ισότητος. Στην πράξη δεν μπορεί να συμβεί έτσι. Για να υπάρξει πραγματική ισότης πρέπει να προηγηθεί η θεραπεία της ανθρώπινης προσωπικότητος, Αν αυτή δεν θεραπευθεί , οποιοδήποτε ιδεολογικό ή πολιτικό σύστημα , όσο τέλειο και αν είναι , δεν μπορεί να εφαρμοσθή. Διότι πάντα θα υπάρχουν μέσα σ’αυτό άνθρωποι συμφεροντολόγοι και όχι πραγματικοί ιδεολόγοι, οι οποίοι θα διαβρώνουν το σύστημα.
π. Ιωάννης Ρωμανίδης Απόσπασμα από το Βιβλίο «Πατερική Θεολογία»
Πηγή: eyxh.gr
Πρόσκληση προς τους αγαπητούς Αναρχικούς και Αντιεξουσιαστές Αύγουστος 30, 2016
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Πολιτική , 6Σχόλια
Τά ξημερώματα τῆς Κυριακῆς 31 Ἰουλίου 2016, ὁ Κεντρικός Ναός τῶν Ἀθηνῶν, Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΕΥΚΑΚΙΩΝ, πού βρίσκεται μεταξύ Λυκαβηττοῦ καί Ἐξαρχείων, δέχθηκε ἀπό ἐσᾶς ἰσχυροτάτη βομβιστική ἐπίθεση μέ 2 μεγάλες φιάλες ὑγραερίου τύπου Camping, πλήρεις εὐφλέκτων ὑλικῶν!
[] Ἀποροῦμε! Γιατί σεῖς οἱ Ἀντιεξουσιαστές χτυπήσατε τόν Ναόν μας καί, μάλιστα, πρῶτον καί ἀπό τήν εἰσβολή τῆς Θεσσαλονίκης; Ἔχουμε δώσει δείγματα μελῶν τῆς «διάχυτης ἐξουσίας» ἤ ἔχουμε πρωτοστατήσει σέ ἐκκένωση Στέγης Μεταναστῶν; Ἔχει ἐνοχληθεῖ ἀπό τόν Ναό μας τό σχολεῖο πού βρίσκεται δίπλα μας ( στήν ὁδό Ἀραχώβης) καί φιλοξενεῖ 315 μετανάστες ἐδῶ καί 4 μῆνες; Ὄχι, βέβαια! Μπορεῖ ὁποιοσδήποτε ἀμφιβάλλει, νά ρωτήση τούς ὑπευθύνους τῆς Στέγης γιά νά πληροφορηθῆ περί τῆς ἀγαστῆς σχέσεώς μας.
Πότε προκάλεσε ὁ Ναός μας καί πότε χωρίσθηκε ἀπό τά δίκαια συμφέροντα τῶν ἐνοριτῶν του, ἕνας Ναός ἱστορικός, μνημειώδης, πού τόν ἔκτισε, καί πρόσφατα τόν ἀνακαίνισε ἡ ἀγάπη, ἡ εὐλάβεια καί τό ὑστέρημα τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, χωρίς καμμιά Κρατική χρηματοδότηση;
Μέ τό χτύπημά σας στόν Ναό μας πλήξατε ἐσεῖς οἱ Ἀναρχικοί κάποιον ἤ κάποιους πού δυναστεύουν, κοροϊδεύουν καί ἐκμεταλλεύονται τόν λαό; Ζημιώσατε αὐτούς πού ἔχουν μετατρέψει τούς νοικοκυραίους πολίτες τῆς Πατρίδος μας σέ ζητιάνους; Πότε ὡς Ἀντιεξουσιαστές καί Ἀναρχικοί βλάψατε ἤ ζημιώσατε τούς πραγματικούς ὑπευθύνους τῆς Παγκοσμίου ἀλλά καί τῆς ἐγχωρίου ἐκμεταλλεύσεως; Τό νά ζηµιώνης ἀθώους, ἀφρούρητους καί ἀνυπεράσπιστους, δέν εἶναι ἡρωϊκή πράξη. Ἡρωϊσµός εἶναι νά ἀντιµετωπίσης κατά πρόσωπο τήν θωρακισµένη καί φρουρουµένη ἐκµετάλλευση. Νά ἀντιµετωπίσης τήν αἰχµή τοῦ δόρατος, πρωθυπουργούς καί ὑπουργούς καί ὄχι ἐπειδή δέν ἔχεις τά κότσια γιά «νά δείρης τόν γάϊδαρο, νά δέρνης τό σαµάρι»! (περισσότερα…)
Ἔκκληση Κόρης πρός Πατέρα: Σταμάτησε τή Βία Δεκέμβριος 22, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Βίντεο, Κοινωνία, Οικογένεια / Παιδί , add a comment
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μία στις τρεις γυναίκες παγκοσμίως θα βιώσει σωματική ή σεξουαλική βία στη διάρκεια της ζωής της, συνήθως από άντρα σύντροφο. Σε ένα συγκινητικό βίντεο, η οργάνωση Care Norway κάνει έκκληση σε όλους τους πατέρες να σταματήσουν τις ρίζες του φαινομένου.
Πηγή: Viral-News
Εὐχαριστίες στήν Ε.Τ.
Ο νόμος του άντρα! Δεκέμβριος 15, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Οικογένεια / Παιδί , add a comment
Η μικρή Αναστασία είχε ανοίξει τον υπολογιστή και ασχολιόταν. Είχαν ήδη περάσει δυο ώρες.
Ήταν καιρός πια να κλείσει το μαγικό κουτί, να φάει το βραδινό της και να πάει για ύπνο.
Ο πατέρας της που παρακολουθούσε των 8 κοίταξε ξαφνικά το ρολόι του και σηκώθηκε απότομα.
– Αναστασία, τέρμα για σήμερα. Μπρος, φαγητό και ύπνο.
Η μητέρα κάτι ψιλομαγείρευε στην κουζίνα πίσω από το πάσο του ευρύχωρου καθιστικού τους.
– Μπαμπά, λίγο ακόμη.
– Πολύ ακόμη σε έχω αφήσει, και μη νομίζεις ότι δεν παρακολουθώ τα πάντα εδώ μέσα. Σήκω.
– Όχι δε σηκώνομαι.
– Άκουσες τι είπα; Εδώ μέσα ισχύει ο νόμος του Κίμωνα!
Έτυχε να ήμουν στο διπλανό δωμάτιο και άκουσα το περιστατικό.
Μέσα μου ξεπήδησαν κάποια λόγια, που θα ήθελα πολύ να έλεγα στον Κίμωνα.
– Όχι φίλε Κίμων, μέσα στο σπίτι σου αλλά και ειδικά μέσα στην ψυχή της μικρής κόρης σου δεν ισχύει ο αυταρχικός δικός σου νόμος. Όσο σωστός κι αν είναι ή σου φαίνεται. Ισχύει η απόφαση, που και οι δυο γονείς με ομόνοια και συμφωνία και ηρεμία κάθε φορά και σε κάθε ζήτημα παίρνετε. Και, θυμηθείτε ότι δεν απευθύνεστε σε υποτελή και υποχείριό σας διατάζοντας, αλλά σε μια σεβαστή ψυχή, που προσπαθείτε να τη νουθετήσετε και να αναπτύξετε την προσωπικότητά της άρτια, πειθαρχημένη, ισορροπημένη, ολοκληρωμένη, και φυσικά ελεύθερη και συνειδητοποιημένη.
(Α.Μ. κουμπάρος του ζεύγους και νονός της μικρής)
Ας το επαναλάβω κι εγώ: να βάλεις όρια στο παιδί σου, αλλά μαζί με τη σύζυγό σου και με τρόπο σταθερής ηρεμίας και πειθούς.
Και κάτι άλλο, όμως.
Πέρα από τον «νόμο» και τον «λόγο» τον δικό σου, φίλε Κίμων, μην ξεχνάς ότι υπάρχει και ο Λόγος και ο Νόμος του Θεού.
Αντί να λες «θα το κάνεις, γιατί το είπα
εγώ», πόσο πιο όμορφα θα ηχήσει στην ψυχή του παιδιού σου και θα γίνει σίγουρα αποδεκτή η φράση «Έλα Αναστασούλα μου, είπε ο καλός Θεός μας να ξεκουραζόμαστε το βράδυ, για να ξυπνάμε χαρούμενοι το πρωί»…
Δοκιμάστε το, αν θέλετε, κι εσείς.
Πηγή: Εποικοδομητικά
Photo Credit: Corscri Daje Tutti! [Cristiano Corsini] cc
Όχι απλά γονείς, αλλά χριστιανοί γονείς Ιούνιος 20, 2015
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί , 1 comment so far
Ἀναστάσιος Μυρίλλας
Τὰ τελευταῖα χρόνια, ὅλοι μας ἀκοῦμε καὶ βλέπουμε καθημερινῶς νὰ γίνονται σέ ὅλον τὸν κόσμο φοβερὰ καὶ τρομερὰ ἐγκλήματα. Κάθε χρόνο ποὺ περνάει, τὸ αἷμα καὶ ἡ βία αὐξάνονται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο ἐνῶ τὸ πλέον ἀνησυχητικὸ εἶναι πὼς πάρα πολλὲς φορὲς οἱ δράστες εἶναι ἀπὸ ἔφηβοι ἕως καὶ πολὺ νέοι ἐνήλικες. Ὅταν δείχνουν τὶς φωτογραφίες τους στὴν τηλεόραση, ἀκοῦς τοὺς γύρω σου νὰ διερωτῶνται «μὰ αὐτὸ τὸ παλικαράκι ἔκανε ἕνα τέτοιο ἔγκλημα;». Καὶ πράγματι, σὲ καμμία περίπτωση δὲν σοῦ πάει τὸ μυαλὸ ὅτι τὸ πρόσωπο ποὺ βλέπεις σκότωσε, βασάνισε, βίασε κ.ἄ. Καὶ συνεχῶς ἀναρωτιέται κανεὶς γιατί γίνονται ὅλα αὐτά; Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἔγινε χειρότερος ἀπὸ τὰ ζῶα; Γιατί τόση διαστροφὴ κι ἀνωμαλία στὴν ἐποχή μας;
Πρὶν ὀκτὼ περίπου χρόνια, στὸ νησί μου, ποὺ πηγαίνουμε κάθε καλοκαῖρι, εἶχε ἀνοίξει ἕνα βίντεο κλάμπ. Ἕνα πρωὶ ποὺ πῆγα γιὰ νὰ ἀγοράσω ἕνα φίλμ, ἦταν μέσα μία μητέρα μὲ τὸ γιό της, ὁ ὁποῖος ἦταν δὲν ἦταν ἐννέα ἐτῶν. Τὴν ὥρα ποὺ πῆγα στὸν ὑπάλληλο καὶ περίμενα, ἔρχεται δίπλα μου τὸ ἀγοράκι καὶ ἀφήνει ἐπάνω στὸν πάγκο τὸ ἔργο ποὺ εἶχε διαλέξει γιὰ νὰ δεῖ. Ἀσυναίσθητα γύρισα καὶ ἔρριξα τὸ βλέμμα μου στὴν ταινία τοῦ μικροῦ καὶ τότε πραγματικὰ πάγωσα. Βλέπω στὸ ἐξώφυλλο τῆς θήκης νὰ εἰκονίζεται ἕνα ἀνθρώπινο κεφάλι, πάνω στὸ ὁποῖο εἶχαν καρφώσει καρφιὰ καὶ τὸ αἷμα ἔρεε ἄφθονο, ἐνῶ ταυτόχρονα ἔβλεπες τὸν πόνο στὰ μάτια τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ τὸν βασάνιζαν. Χωρὶς νὰ τὸ σκεφτῶ, γυρίζω, κοιτάω τὴν μητέρα του καὶ τῆς λέω «Συγνώμη, τὸ παιδί σας θὰ δεῖ αὐτὸ τὸ ἔργο;» καὶ τότε παίρνω τὴν ἑξῆς ἀπάντηση ποὺ μὲ ἄφησε στὴν κυριολεξία ἄφωνο. «Ναί, τὸ χαζό, ὀκτὼ φορὲς τὸ ἔχει δεῖ καὶ θέλει νὰ τὸ ξαναδεῖ»!!!
Ἐὰν αὐτὸ τὸ ἐννιάχρονο ἀγοράκι μεγαλώνει βλέποντας συνέχεια βασανιστήρια, μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι θὰ γίνει ἕνας φυσιολογικὸς ἔφηβος; Μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι θὰ εἶναι γενικῶς ἕνας φυσιολογικὸς ἄνθρωπος; Μήπως στὰ δεκαπέντε του θὰ ἀρχίσει νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ κάνει πράξη αὐτὰ ποὺ εἶδε καὶ τοῦ ἄρεσαν; Μήπως γι’ αὐτὸν ὁ πόνος τοῦ ἄλλου θὰ τοῦ προκαλεῖ εὐχαρίστηση;
Καί, βεβαίως, ἂς μὴν βιαστοῦμε νὰ κρίνουμε τὴν μάνα, γιὰ τὴν ὁποία σαφῶς καὶ ὅ,τι καὶ νὰ πεῖ κανεὶς εἶναι λίγο. Ἢ τουλάχιστον πρὶν τὸ κάνουμε ἂς σκεφτοῦμε πρῶτα, πόσες ὧρες περνοῦν τὰ παιδιὰ μας μπροστά σὲ ἕναν ὑπολογιστὴ παίζοντας παιχνίδια βίας (πολεμικὰ κ.ἄ.), τῶν ὁποίων τὰ γραφικὰ εἶναι τόσο τέλεια, ποὺ εἶναι σὰν νὰ σκοτώνεις πραγματικὰ ἀνθρώπους; Τί διεργασίες γίνονται στὸν ἐγκέφαλό τους τὴν ὥρα ποὺ σκοτώνουν ἢ μαχαιρώνουν κάποιον καὶ αὐτὸς σφαδάζει; Πῶς θὰ διαχειριστοῦν καὶ πῶς θὰ ἐκτονώσουν τὴν ψυχικὴ ταραχὴ καὶ τὴν ὑπερβολικὴ ἔνταση ποὺ δημιουργεῖται μέσα τους ἀπὸ τὴν ἔντονη κι αἱματηρὴ δράση, ἡ ὁποία γίνεται ἐντονότερη ἀπὸ τὴν βαριὰ ἐπικὴ μουσική, ποὺ ἀκούγεται σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ παιχνιδιοῦ; Στὴν μεγάλη ὀθόνη τῶν σινεμά, ποὺ εὔκολα καθηλώνει, τί καταγράφεται μέσα τους ὅταν παρακολουθοῦν τὰ θρίλερ τῶν τελευταίων ἐτῶν, ποὺ τὴν διαστροφὴ καὶ τὰ εἴδη βασανιστηρίων θὰ τὰ ζήλευαν οἱ κορυφαῖοι των δημίων ὅλων τῶν λαῶν; (Παρεμπιπτόντως, ἀναρωτιέμαι τί εἴδους ἄνθρωποι εἶναι οἱ σκηνοθέτες ποὺ ἐπινοοῦν καὶ παρουσιάζουν τέτοια φρίκη!) Νὰ ἀναφερθῶ καὶ σὲ κάτι ἄλλο; Ὅταν τὰ πηγαίνουν οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς, μὲ τοὺς φίλους τους στὰ σινεμὰ γιὰ νὰ δοῦν τὰ «αἰσθηματικὰ» νεανικὰ ἔργα, τῶν ὁποίων πρωταγωνιστὲς εἶναι τὰ βαμπίρ, μὲ τί εἰκόνες ἄραγε γεμίζει τὸ μυαλό τους; Πῶς θὰ τὶς ἐπεξεργαστοῦν καὶ τί ἐπιθυμίες θὰ τοὺς γεννηθοῦν ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἔργα ποὺ δείχνουν «ἀθῶα» ἐρωτικὰ σκιρτήματα τῶν καλοφτιαγμένων βρυκολάκων (καὶ τοὺς ὁποίους, ὅπως καλὰ γνωρίζουμε εὔκολα ἐρωτεύονται οἱ μικροὶ ἔφηβοι θεατὲς) οἱ ὁποῖοι τρέφονται ἀχόρταγα μὲ αἷμα; Δὲν ὠθοῦνται νὰ συμπαθήσουν καὶ νὰ «ἐρωτευθοῦν» τὸ κακό;
Πατῶντας λίγα πλῆκτρα στὸν ὑπολογιστή, μπορεῖτε νὰ δεῖτε στὸ διαδίκτυο νεαρὰ κορίτσια κι ἀγόρια (φανατικοὺς θαυμαστές των βρυκολάκων), ποὺ ἔβαλαν ἐμφυτεύματα μακριῶν κυνοδόντων καὶ φοροῦν μαύρους ἢ κίτρινους φακοὺς ἐπαφῆς γιὰ νὰ μοιάσουν στὰ τέρατα ποὺ θαυμάζουν. Πολλοὶ μάλιστα, βάζουν ὑποδόρια ἐμφυτεύματα στὸ μέτωπο γιὰ νὰ δημιουργήσουν κέρατα ἢ βάζουν ἄλλα μεταλλικὰ ἐξογκώματα κάτω ἀπὸ τὸ δέρμα σὲ κεφάλι, χέρια, πλάτη καὶ θώρακα, ποὺ θὰ τοὺς κάνουν νὰ μοιάσουν σὲ ἀπόκοσμα πλάσματα τῆς νύχτας. Κάποιοι ἔχουν φτάσει στὸ σημεῖο νὰ κόβουν τὴν γλώσσα τους στὰ δύο, γιὰ νὰ μοιάσουν σὲ διαβολικὲς μορφές. Καὶ ὅταν τοὺς ρωτοῦσαν γιὰ τὸν πόνο τῶν ἐμφυτευμάτων ἢ τὸ κόψιμο τῆς γλώσσας, ἡ ἀπάντηση ἦταν ὅτι ὁ πόνος τοὺς προκαλεῖ ἡδονή!
Ὅλα αὐτὰ δὲν ἔγιναν σὲ μία νύχτα. Δὲν ξύπνησαν ξαφνικὰ κάποιοι καὶ εἶπαν ὅτι ὁ πόνος μοῦ ἀρέσει, τὸ αἷμα μοῦ ἀρέσει, θέλω νὰ μοιάσω σὲ τέρας, νοιώθω ἡδονὴ νὰ πονάει ὁ ἄλλος ἢ γιὰ μένα ἡ ζωὴ τοῦ ἄλλου εἶναι ἕνα τίποτα! Ὅλα αὐτὰ προσβάλλουν, διαβάλλουν καὶ διαστρέφουν τὴν ἀνθρώπινη φύση, εἶναι “παρὰ φύσιν”. Καὶ τὸ “παρὰ φύσιν” δὲν ἐμφανίζεται ξαφνικά, ἔρχεται σιγὰ σιγά. Μὲ μεγάλη τέχνη καὶ μεθοδικότητα ὡραιοποιεῖται, καλλιεργεῖται, διαδίδεται, μεταδίδεται καὶ τέλος ἑδραιώνεται σὰν καθημερινή, φυσιολογικὴ συνήθεια. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὅλοι οἱ φονιάδες μαθητὲς τῶν σχολείων τῆς Ἀμερικῆς, ἦταν ἐθισμένοι σὲ ἠλεκτρονικὰ παιχνίδια βίας.
Ὅπως καταλαβαίνετε τὸ θέμα εἶναι τεράστιο καὶ χρειάζονται ἄπειρες ὧρες συζητήσεων. Ἕως ὅτου ὅμως, νὰ λυθεῖ ὁριστικῶς (μὲ ποιὸ μαγικὸ τρόπο δὲν ξέρω) καλὸ θὰ ἦταν οἱ γονεῖς νὰ πάρουμε τὰ μέτρα μας. Θὰ πρέπει νὰ ἀναλάβουμε τὶς εὐθῦνες μας, οὕτως ὥστε μεθαύριο νὰ μὴν βλέπουμε τὰ παιδιά μας καὶ δὲν τὰ ἀναγνωρίζουμε (ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις)! Πέραν τοῦ αὐτονόητου πὼς ΟΛΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ θὰ πρέπει νὰ ἔχουν διακριτικὰ τὸν ἔλεγχο σὲ κινητὰ καὶ ὑπολογιστές, χωρὶς νὰ φοβοῦνται μὴν πληγώσουν ἢ κακοκαρδίσουν τὰ παιδιά τους. Πέραν τοῦ ὅτι πρὶν πᾶνε νὰ δοῦν κάποιο ἔργο στὸ σινεμά, θὰ πρέπει νὰ κάνουν πρῶτα τὸν κόπο οἱ γονεῖς νὰ δοῦν τί δείχνει αὐτὸ τὸ ἔργο, τί προβάλλει καὶ γιὰ ποιὸ θέμα μιλάει. Πέραν λοιπὸν τῶν ἐλέγχων ποὺ (πάντα μέσα σὲ λογικὰ πλαίσια καὶ μὲ ὄμορφο τρόπο) εἶναι ἀπαραίτητοι νὰ γίνονται ἀπὸ ἕναν ὑπεύθυνο γονιὸ καθὼς καὶ τῶν συζητήσεων ποὺ πρέπει νὰ γίνονται σὲ μιὰ οἰκογένεια, τὸ μοναδικὸ στήριγμα γιὰ ἕνα παιδὶ ποὺ θὰ τὸ κρατάει σὲ ἀσφαλῆ μονοπάτια, εἶναι ὁ Χριστός.
Ἕνας γονιὸς πρέπει ἀπὸ μικρὴ ἡλικία νὰ μιλάει στὰ παιδιά του γιὰ τὸν Χριστό, νὰ καταλάβουν ποιὸς εἶναι, τί εἶναι, ποιὰ ἡ θυσία Του καὶ ἡ ἀνάστασή Του. Ἐὰν ἀγαπήσουν τὸν Χριστό, δὲν θὰ ρωτοῦν «γιατί». Δὲν θὰ ὑπάρχει κάποια ἀπορία τους ποὺ νὰ μὴν ἔχει ἀπάντηση. Χωρὶς Χριστὸ τίποτε δὲν ἀπαντιέται. Χωρὶς Χριστὸ ὅλα μένουν σὲ μία ψευτοηθικὴ καὶ στὸ ἐκνευριστικὸ «ἔτσι πρέπει». Καὶ τὸν ἔφηβο ἡ ἀπάντηση αὐτὴ δὲν τὸν πείθει. Ἴσα ἴσα ποὺ τὸν ὠθεῖ ἀκόμα πιὸ πολὺ νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ σκέφτεται, ἀφοῦ τὸ τελευταῖο ἐμπόδιο, ποὺ ἦταν ὁ γονιός, γκρεμίζεται, μὴν ἔχοντας ἐπιχειρήματα γιὰ νὰ τὸν πείσει.
Ἕνα παιδὶ ὅμως, ποὺ φιλτράρει τὶς σκέψεις του στὸ φίλτρο τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ διαπράξει ἐγκλήματα σὰν αὐτὰ ποὺ διαβάζουμε, διότι δὲν θὰ ἔχει ἀφήσει νὰ καλλιεργηθοῦν μέσα του ὅλες αὐτὲς οἱ διαστροφικὲς σκέψεις. Δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ φερθεῖ βίαια σὲ κάποιον καὶ νὰ νιώσει εὐχαρίστηση, ἀφοῦ δὲν θὰ ἔχει ἐντρυφήσει στὰ διαστροφικὰ θεάματα ποὺ προβάλλονται κατὰ κόρον παντοῦ. Δὲν θὰ κάνει τίποτε οὔτε στὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ (λόγῳ π.χ. τοῦ προσηλυτισμοῦ του ἀπὸ κάποια αἵρεση), ἀφοῦ θὰ γνωρίζει καλὰ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς ποὺ ζεῖ καὶ ὑπάρχει στὸν κόσμο. Θὰ ἔχει τὴν τόλμη νὰ πεῖ ὅτι δὲν τοῦ ἀρέσει ἢ δὲν θέλει νὰ δεῖ κάτι, χωρὶς νὰ νιώθει ὅτι θὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴν παρέα του. Ἕναν ἄνθρωπο μὲ ἀρχὲς τὸν σέβονται ὅλοι. Ἐπίσης, θὰ εἶναι σὲ θέση καὶ κάτι νὰ δεῖ, νὰ ξέρει καὶ νὰ ἀναγνωρίσει τὸ σωστὸ ἀπὸ τὸ λάθος, καὶ νὰ βοηθήσει ἔτσι καὶ τοὺς φίλους του ὥστε νὰ μὴν εἶναι πρόβατα ποὺ ὁδηγοῦνται στὴ σφαγὴ χωρὶς σκέψη καὶ κρίση. Ἀκόμα ὅμως, καὶ σὲ κάποιο σφάλμα νὰ πέσει, ἡ πίστη ποὺ θὰ ἔχει μέσα του καὶ ἡ διαρκὴς προσευχὴ τοῦ γονιοῦ θὰ τὸ ξαναφέρουν στὸν σωστὸ δρόμο.
Τὸ θέμα λοιπὸν τῆς σωστῆς πνευματικῆς ἀνάπτυξης καὶ καθοδήγησης ἑνὸς παιδιοῦ στὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω γιὰ ὅλη τὴν μετέπειτα ζωὴ τὴν δική του ἀλλὰ καὶ τῶν γύρω του. Διότι ἕνα τέτοιο παιδὶ ὅταν μεγαλώσει δὲν θὰ προκαλέσει πόνο μήτε στοὺς συνανθρώπους του μήτε καὶ στὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό. Καὶ αὐτὸ ἐξαρτᾶται σὲ πολὺ μεγάλο βαθμό, ἀπὸ ἐμᾶς, τοὺς γονεῖς. Ἕνας γέροντας ἔλεγε πὼς ὅταν ὁ γονιὸς πεθάνει θὰ πρέπει ἢ νὰ παρουσιάσει τὰ παιδιά του στὸν Χριστὸ σωσμένα ἢ τὰ γόνατά του ματωμένα. Ἑπομένως, δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε ἁπλᾶ γονεῖς, ἀλλὰ χριστιανοὶ γονεῖς. Καλὸν ἀγῶνα!
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 154-155, Ἰούνιος-Ἰούλιος 2015
Πηγή: Συνοδοιπορία
Πώς έχασα ένα φίλο και κέρδισα ένα φασίστα Οκτώβριος 28, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Πολιτική , 14Σχόλια
Στην Εκκλησία μαθαίνουμε να δια-κρίνουμε τις συμπεριφορές από τους ανθρώπους αποφεύγοντας «ταμπέλες» και να τοποθετούμαστε κατάλληλα. Επίσης δίνουμε προτεραιότητα στην ατομική ευθύνη και δράση αντί της (εύκολης) καταγγελίας αλλότριων λαθών. Αναδημοσιεύουμε την παρακάτω μαθητική επιστολή με την προτροπή να διαβαστεί με πνεύμα διάκρισης, ώστε να αντλήσουμε τα χρήσιμα κι ωφέλιμα μηνύματα που περιέχει.
—
Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, πλούσιοι, μεσαίοι, φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν, εξαπατούν, φοροδιαφεύγουν, βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, Έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.
Κάποιοι απ’ αυτούς κλέβουν, σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά. Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες, όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία για να μην φορολογηθούν. Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί. Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς. Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη, αλλά αδυναμία. Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι, έχασα έναν Έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό. Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ’τα έργα των αρχαίων Ελλήνων. Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με πράξεις. Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα, οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι, οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες, μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών, πήρανε όπλα και λεφτά, φόρεσαν κουκούλες, ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο. Η Ελένη η συμμαθήτρια μου, είναι φωνακλού και τα ”χώνει”, η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα. Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε). Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια, αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι, έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.
Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας, γιατί είναι από την Αφρική. Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή.
Κι έτσι, έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά. Μισούν και χτυπούν τους ξένους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μορφωμένους, τους δημοκράτες, τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν. Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια. Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ’ έχουν κερδίσει, έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.
Κι έτσι, πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα, ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ:ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!
Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου, χάνοντας μόνο έναν φασίστα.
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
Πηγή: Lay-out
Yποχρεώσεις των συζύγων…κυρίως για τους άνδρες Ιούνιος 24, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί, Σχέσεις , add a comment
Ας δούμε τι λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και για τις υποχρεώσεις των συζύγων. Απευθύνει τον λόγο κυρίως στους άνδρες. Ίσως επειδή ο ανδρικός εγωϊσμός δύσκολα δαμάζεται και πολλές φορές συμπεριφέρονται με σκληρότητα.
Ο Χρυσόστομος καταδικάζει την εξάσκηση σωματικής βίας και την κακοποίηση της γυναίκας από τον άνδρα, φαινόμενο που όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, συμβαίνει και σήμερα. Αντιθέτως απαιτεί από τον άνδρα θυσιαστικό φρόνημα, μεγάλη συγχωρητικότητα και όχι απειλές και εκφοβισμό. Με την επιείκεια και την ημερότητα θα εξασφαλίζεται η βαθιά ειρήνη της οικογενείας και θα απομακρύνεται η δυσαρέσκεια και θα αυξάνεται η αφοσίωση του ενός συζύγου προς τον άλλο. Τονίζει ο Χρυσόστομος: «Δεν υπάρχει τίποτε, τίποτε πολυτιμότερο από το να αγαπιέται κανείς τόσο πολύ από την γυναίκα του και να την αγαπάει».
Ο άγιος Χρυσόστομος αναφέρεται και σε ένα συνεκτικό στοιχείο, θεμέλιο της συζυγίας, την επικοινωνία των συζύγων. Είναι η καθημερινή αλληλεπίδραση των δύο συζύγων. Η επικοινωνία γίνεται με λόγια η χωρίς λόγια. Είναι θετική η αρνητική.
Το σπουδαιότερο στοιχείο της επικοινωνίας είναι η συζήτηση. Ετυμολογικά (συν + ζητώ), δηλαδή από κοινού αναζητώ του τι πρέπει να γίνεται στα θέματα που αφορούν την κοινή ζωή και την οικογένεια.
Η συζήτηση πρέπει να γίνεται με οικειότητα, αλληλοσεβασμό, σε κλίμα ελευθερίας, ισοτιμίας και αγάπης. Τότε μπορεί να βρεθεί η λύση σε περίπτωση διαφωνίας η σύγκρουσης. «Γιατί τίποτε δεν είναι πικρότερο από την μάχη που γίνεται από τον άνδρα ενάντια στην γυναίκα. Γιατί είναι πικρές, πραγματικά, οι μάχες που γίνονται ανάμεσα σε πρόσωπα που αγαπιούνται, και δείχνουν ότι όταν κανείς διχάζεται με το ίδιο του το μέλος, όπως λέγεται, αυτό πρέπει να προκαλείται από μεγάλη πικρία.
Το μέρος, λοιπόν, των ανδρών είναι να αγαπούν και των γυναικών να υποχωρούν. Εάν λοιπόν καθένας συνεισφέρει το δικό του μέρος, όλα θα είναι στερεά. Και η γυναίκα γίνεται φιλική και αγαπιέται».
Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Πηγή: Ομοθυμαδόν
Φωτογραφία: maralina
Το δίλημμα Ιανουάριος 9, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί, Τεκνογονία / Εκτρώσεις , 1 comment so far
Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό άνδρα ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό όπως χτυπούν τα παιδιά την μπάλα στο γήπεδο. Τα βάσανα της ζωής την έκαναν να υπηρετεί στη μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο.
Διηγείτο η ίδια: Μια περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σε ένα γιατρό, που ήταν καλοπληρωτής αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άνδρα μου. Μια μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ένα κλαυθμύρισμα. Φθάνοντας στο σκουπιδότοπο άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα μωρό μέσα στα αίματα. «Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στο γιατρό δε γίνεται γιατί αυτός το πέταξε, όμως αν το πάρω στο σπίτι ο άντρας μου θα με σφάξει σαν λαμπριάτικο αρνί’’.
***
Το πήρα , το φίλησα σκουπίζοντας τα αίματα και το έσφιξα στην αγκαλιά μου γιατί ήταν ο χειμώνας πολύ παγερός.
Όταν έφθασα στο σπίτι δεν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου: «Ο Θεός είναι μαζί μου και αφού το έπλυνα το τύλιξα σε μια παλιά μου πουκαμίσα και το σταύρωσα προσευχόμενη: «Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσέ το να μην κλάψει. Και το θαύμα έγινε.Το μωρό για δυο χρόνια δεν έκλαψε! Το τάιζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο άνδρας μου η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
Πέρασε ο καιρός και το παιδί άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ένα μεσημέρι εκεί που τρώγαμε ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι. Μόλις το είδε ο άνδρας μου τα μάτια του γυάλισαν σαν του λιονταριού. Τι είναι αυτό; μου λέει.
Τότε έκαμα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχθηκε σαν να ήταν δικό του. Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τα δικά μου τίποτα.
Πηγή: Αρχιμανδρίτου Γρηγορίου, ηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου, Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας
Φωτογραφία: gustaffo89
Ευχαριστίες στον Σπύρο Γκ.
Το δίλημμα Ιανουάριος 8, 2012
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Ορθοδοξία / Εκκλησία, Οικογένεια / Παιδί, Τεκνογονία / Εκτρώσεις , add a comment
Η Ελένη ζούσε στο Καρπενήσι και είχε παντρευτεί έναν πολύ σκληρό άνδρα ο οποίος την χτυπούσε για το παραμικρό όπως χτυπούν τα παιδιά την μπάλα στο γήπεδο. Τα βάσανα της ζωής την έκαναν να υπηρετεί στη μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας κάθε Δεκαπενταύγουστο.
Διηγείτο η ίδια: Μια περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σε ένα γιατρό, που ήταν καλοπληρωτής αλλά και πολύ σκληρός σαν τον άνδρα μου. Μια μέρα πήρα τον κάδο των σκουπιδιών για να πάω να τα πετάξω και ξαφνικά άκουσα ένα κλαυθμύρισμα. Φθάνοντας στο σκουπιδότοπο άνοιξα το καπάκι και βλέπω ένα μωρό μέσα στα αίματα. «Παναγιά μου τι να κάνω; Να γυρίσω στο γιατρό δε γίνεται γιατί αυτός το πέταξε, όμως αν το πάρω στο σπίτι ο άντρας μου θα με σφάξει σαν λαμπριάτικο αρνί’’.
***
Το πήρα , το φίλησα σκουπίζοντας τα αίματα και το έσφιξα στην αγκαλιά μου γιατί ήταν ο χειμώνας πολύ παγερός.
Όταν έφθασα στο σπίτι δεν ήταν κανείς. Είπα μέσα μου: «Ο Θεός είναι μαζί μου και αφού το έπλυνα το τύλιξα σε μια παλιά μου πουκαμίσα και το σταύρωσα προσευχόμενη: «Παναγία μου Προυσιώτισσα, χαρίτωσέ το να μην κλάψει. Και το θαύμα έγινε.Το μωρό για δυο χρόνια δεν έκλαψε! Το τάιζα κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν ο άνδρας μου η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
Πέρασε ο καιρός και το παιδί άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ένα μεσημέρι εκεί που τρώγαμε ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το τραπέζι. Μόλις το είδε ο άνδρας μου τα μάτια του γυάλισαν σαν του λιονταριού. Τι είναι αυτό; μου λέει.
Τότε έκαμα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και το δέχθηκε σαν να ήταν δικό του. Το παιδί αυτό τώρα έχει παντρευτεί και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω ένα ποτήρι νερό, ενώ από τα δικά μου τίποτα.
Πηγή: Αρχιμανδρίτου Γεωργίου, ηγουμένου Ι.Μ. Δοχειαρίου, Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας
Φωτογραφία: gustaffo89
Ευχαριστίες στον Σπύρο Γκ.
Τηλεόραση και ανήλικοι Μάρτιος 27, 2010
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο in : Κοινωνία, Οικογένεια / Παιδί , 17Σχόλια
Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες η ανάπτυξη της τεχνολογίας επέφερε πολλές αλλαγές στην ζωή μας. Μία από αυτές είναι και η κυριαρχία της τηλεόρασης στην καθημερινότητα μας αλλά και στην καθημερινότητα των παιδιών μας. Σήμερα η τηλεόραση μπαίνει από πολύ νωρίς στην ζωή των παιδιών, ενδεχομένως και στην κρεβατοκάμαρα τους.
της Μαρίας Χρηστάκη, Παιδοψυχιάτρου
Έρευνες υποστηρίζουν ότι παιδιά ακόμα και δύο ετών παρακολουθούν τηλεόραση περισσότερο από δύο ώρες ημερήσια. Υπολογίζεται ότι παιδιά ηλικίας 2 έως 4 ετών στην Αμερική παρακολουθούν τηλεόραση πάνω από 4 ώρες ημερήσια και το ¼ αυτών έχει την τηλεόραση στην κρεβατοκάμαρα του. Η Nielsen Media Research (1998) στην Αμερική έδειξε ότι το μέσο παιδί παρακολουθεί 21 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα. Είναι λοιπόν αναμενόμενη η ανησυχία και ο προβληματισμός των ειδικών σχετικά με την επίδραση του μέσου αυτού. Ακόμα και διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ έχουν επισημάνει την δυνητικά αρνητική επίδραση της τηλεόρασης στους ανηλίκους. Η σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού στο άρθρο 17 αναγνωρίζει την σημασία των ΜΜΕ στην ενημέρωση όμως προτρέπει τα συμβαλλόμενα κράτη να «ευνοούν την επεξεργασία κατάλληλων κατευθυντήριων αρχών που να προστατεύουν το παιδί από την ενημέρωση και το υλικό που βλάπτει την ευημερία του». Η σύμβαση αυτή έχει ψηφιστεί και στην Ελλάδα.
Γνωστό είναι ότι η παιδική ηλικία είναι μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδος όπου ωριμάζουν λειτουργίες τόσο σε επίπεδο κεντρικού νευρικού συστήματος όσο και σε ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο .Έως την ηλικία των 8-9 ετών τα παιδιά δυσκολεύονται να διαχωρίσουν την φαντασία από την πραγματικότητα. Αυτή η ειδικότερη ευαισθησία καθιστά την ηλικιακή περίοδο αυτή ευάλωτη στις επιδράσεις, θετικές ή αρνητικές , και επομένως η επαγρύπνηση για την προστασία των παιδιών από πιθανές αρνητικές επιδράσεις καθισταται αναγκαία. Σε ποιους τομείς λοιπόν επιδρά η τηλεόραση ;