Κοινωνία

Του π. Ἰωάννη Νικόπουλου Κατά την Δευτέρα Παρουσία δεν θα ερωτηθώ για τη δίαιτα μου, δεν θα ερωτηθώ για την

Πρόσφατα, δυο τηλεοπτικές διαφημίσεις δημιούργησαν πολλά σχόλια και συναισθήματα. Από τη μια η πολυεθνική Παντέν με «τα μαλλιά που δεν έχουν φύλο» και από την άλλη η ελληνική εταιρεία Μπισκότων Παπαδοπούλου, με 100 χρόνια ιστορία μυρωδιάς και γεύσης, που έχει μνήμη.

Πριν από χρόνια ένας σπουδαίος γιατρός ταξίδευε με την οικογένειά του στην έρημο με ένα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετά από ένα απότομο τράνταγμα, το αυτοκίνητο στρίβει δεξιά στο πλάι του δρόμου. Λάστιχο στον μπροστινό δεξί τροχό. Τα δίδυμα έχουν τρομάξει, η γυναίκα του προσπαθεί να τα ηρεμήσει.

Η ταινία εκδραματίζει πιστά την πραγματικότητα ενός αγίου, δεν μας παρέχει μόνο την ψυχική ανάταση που δίνει ένα κινηματογραφικό αριστούργημα, αλλά και μια χειροπιαστή ιδέα για την αγιότητα.

Σήμερα ονειρεύτηκα ξυπνητός πως ξύπνησα από τον ψεύτη ύπνο του ψεύτη κόσμου. Είδα λοιπόν στο όνειρό μου τον περιστροφικό επιλογέα των αριθμών και θυμήθηκα τον ήχο και την αίσθηση στην αφή ανάλογα με τον τύπο της συσκευής.

Η αποφυγή δύσκολων ανθρώπων δεν είναι πάντα εφικτή, γιατί ενδέχεται να ζούμε ή να εργαζόμαστε μαζί. Τι θα γίνει τότε; Να συνεχίσουμε να έχουμε τ’ αρνητικά συναισθήματα, που, αναπόφευκτα, θα μας οδηγήσουν σε λύπη, θλίψη και κατάθλιψη, με αποτέλεσμα την ασθένεια;

Τα Χριστούγεννα του Ανάργυρου ήταν εφέτος Παπαδιαμαντικά. Ο Ανάργυρος είχε καταφέρει θέλοντας και μη θέλοντας να ζεί το όνομα του τα τελευταία λίγα χρόνια. Ακολουθώντας τις εκδιπλώσεις που του επιφύλαξε η ζωή, ζούσε αναργύρως, δηλαδή χωρίς χρήματα, καθώς τα λιγοστά ευρώ του εισοδήματος του έφευγαν μακρυά από αυτόν, σαν να είχαν υπογράψει αδιαπραγμάτευτη συμφωνία με το όνομά του, αμέσως μόλις τα εισέπρατε.

Ὁμιλία πάνω στό Εὐαγγέλιο τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πάντων τοῦ π. Νικολάου Λουδοβίκου (14.6.2020) μέ σχόλια τοῦ Ἀρχιμανδρίτη π. Μαξίμου, καθηγουμένου Ἱεράς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου ἐν Ὀλύμπω.

Αυτή είναι η φράση που από τα παιδικά μου χρόνια άκουγα συχνά. Την έλεγε αγαπημένη θεία που ζει ακόμα, χαρούμενη, αισιόδοξη και μια χαρά στην υγεία της, αν σκεφτεί κανείς τα 97 της χρόνια.

Το να περιμένεις με το χέρι στην σκανδάλη το λάθος του άλλου, έτοιμος να τον εξοντώσεις, αυτό δεν είναι ήθος Χριστού αλλά υποκόσμου.