Η σημασία της εξομολόγησης στη ζωή μας
Της Σαλογραίας
Θυμάσαι λατρεμένο μου, που πηγαίναμε για εξομολόγηση όταν ήσασταν μικρούλια;
Όταν είδατε τον καλό σας πατέρα να πλησιάζει και κείνος με τη σειρά του, στον πνευματικό, γουρλώσατε τα παιδικά σας ματάκια και σχολιάσατε:
-Πάει και ο μπαμπάς για εξομολόγηση;
Μα τι έχει να πεί αυτός;
Αυτός είναι, σχεδόν, αναμάρτητος!
Θυμάμαι πόσο πολύ γέλασα.
Πόσο αστείο, μού φάνηκε.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι την εξομολόγηση, όλοι τη χρειαζόμαστε.
Και μπαμπάδες φαινομενικά αναμάρτητοι, και παπάδες δήθεν άγιοι, και δεσποτάδες και πατριαρχάδες, δήθεν αγιότεροι.
Οι άνθρωποι που από μικροί συνηθίζουν να εξομολογούνται, είναι σε πλεονεκτική ψυχολογική θέση, σε σχέση με κείνους που δεν ακολούθησαν παιδιόθεν, την ευλογημένη και ψυχοσωτήρια πρακτική της.
Όχι ότι αυτοί που έμαθαν τη διαδικασία, καταλαβαίνουν και επακριβώς τη χρησιμότητά της.
-Όοοχι!
Ωστόσο, το γεγονός ότι τηρούν το τυπικό της- έστω και χωρίς ιδιαίτερη επίγνωση για τα οφέλη που απορρέουν- τους βοηθάει, ακριβώς όπως βοηθείται ο καθένας- αν ασκείται συχνά με οποιοδήποτε τρόπο, και ας μην έχει ιδέα, ποιά σημεία του σώματός του, ευεργετούνται εκ της ασκήσεως, ιδιαίτερα.
Όσοι συντηρούν ζωντανή σχέση με την Εκκλησία, γνωρίζουν το τυπικό τής εξομολογήσεως, πώς ξετυλίγεται.
Κάποιοι, ασχετότεροι, φέρνουν αντίρρηση:
-Δεν είναι ανάγκη να πω, ό,τι με βαραίνει σε έναν τραγόπαπα- εννοώντας έναν άθλιο και φανερά αμαρτωλό, Ορθόδοξο ιερέα.
-Θα τα ψιθυρίσω σε μια εικόνα, θα τα βγάλω σ’ ένα φίλο, σ’ ένα ψυχίατρο που διαθέτει και επιστημονική κατάρτιση μεγαλύτερη και, είναι το ίδιο!
– Λοιπόν, είσαι πολύ μακριά νυχτωμένος, περιστεράκι μου!
ΔΕΝ είναι το ίδιο!
Δεν είναι το ίδιο!
Δεν είναι το ίδιο!
-Πώς το αποδεικνύεις αυτό;θα με ρωτήσεις, κουλτουριάρικα ενοχλημένος.
-Το αποδεικνύω, από την αίσθηση της ψυχής, μετά την ολοκλήρωση του Μυστηρίου, οπότε υπάρχει ένα Φως μέσα μας, μια γεύση πνευματικής χαράς, που είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μεγαλύτερη υπήρξε η επίγνωση και η ταπείνωση με την οποία η ψυχή μας, εξαγόρευσε τους λογισμούς και τα πεπραγμένα της.
Επίσης το αποδεικνύω(στον εαυτό μου κυρίως, με ενδιαφέρει να το αποδείξω) και από την παρατήρηση ότι μετά την εξομολόγηση, νιώθω – ως και ο κάθε- τιμίως- αγωνιζόμενος πιστός- να λιγοστεύουν στην καρδιά μου, οι εξουσίες των διαφόρων παθών που την ταλανίζουν.
Έχω φίλους, που τους βάραιναν διάφορα.
Πήγαν αρχικά σε ψυχίατρους και ξαναπήγαν.
Δεν είδαν θεραπεία.
Θεραπεία με χάπια δεν αποτελεί θεραπεία.
Είναι απλή συντήρηση στον άρρωστο, μέχρι να βγει η ψυχή του.
Όταν αποφάσισαν να καταφύγουν σε Ορθόδοξο πετραχήλι-ύστερα από σχετική έρευνα για τον εμπειρότερο πνευματικό- η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, τούς επισκίασε μέχρι δακρύων…
Αναφορά στην ευλογία της εξομολόγησης -με ευχάριστη έκπληξή μου- συνάντησα και στο βιβλίο: «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος συνεχίζεται» του Ψυχίατρου Σκοτ Πεκ, από τις εκδόσεις «Κέδρος».
Σε κάποια σελίδα του, καταγράφεται μια συγκινητική ιστορία για τη μυστική ευλογία και απελευθέρωση που απορρέει από τη συγκεκριμένη πρακτική.
Αυτό ομολογώ ότι από Αμερικάνο, φημισμένο ψυχοθεραπευτή -σπουδασμένο στο Χάρβαρντ- δεν το περίμενα να το διαβάσω!
Ήταν απ’τα απροσδόκητα!
Όμως, θα το επαναλάβω:
Είναι άλλο η άφεση των αμαρτιών που τη συνείδησή μας βαραίνουν, και που με την εξαγόρευση-σε ιερέα εντεταλμένο προς τούτο- απαλείφονται, και άλλο η πνευματική καθοδήγηση-ανάλυση των παθών και των αιτιών τους, που χρειάζεται δια βίου να κάνουμε, κάθε τόσο, με τη βοήθεια πνευματικού οδηγού Ορθόδοξου, ο οποίος μπορεί και να μην συμπίπτει υποχρεωτικά με το πρόσωπο του εξομολόγου ιερέα, μπορεί να είναι και απλός μοναχός ή και λαικός με ιδιαίτερη φώτιση, όπως σοφά αναλύει ο Κάλλιστος Γουέρ στο έργο του «Η Εντός ημών Βασιλεία».
Δεν αναπαύεται εύκολα η κάθε ψυχή στον καθένα,όσα ράσα και να φοράει όσα κηρύγματα και να κάνει.
Είναι ένας μεγάλος κόπος, να ψάξεις και να βρεις τον πνευματικό οδηγό που θα μπορέσει πρώτα και κύρια υπομονετικά να σε α κ ο ύ σ ε ι , μετά να κ α τ α λ ά β ε ι, το βάσανό σου, και μετά, με τις φωτισμένες από την πατερική εμπειρία και σοφία συμβουλές και τους χειρισμούς, να σε ο δ η γ ή σ ε ι πραγματικά- και όχι αφηρημένα και κατά φαντασίαν- με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, σε περαιτέρω συνειδητοποίηση, ωριμότητα και απελευθέρωση από τα ψυχοκτόνα πάθη.
Σεργιανώντας κάπου στο διαδίκτυο, διάβασα μια φράση, κάποιου αμφισβητία και πολέμιου:
Την πέταξε σαν φτυσιά:
-Ναι, ενίοτε, έτσι μπορεί κάποιος, να την βιώσει την εξομολόγηση.
Σαν εξευτελισμό, το να αποκαλύψεις -στα μάτια ενός τρίτου, που επιτέλους δεν σου φαίνεται καθόλου αγιότερος απο σένα-τα προσωπικά σου βιώματα.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα.
(Ειδικά όταν ο εξομολόγος ειναι φαρισαίος επηρμένος από τις κατά κόσμον περγαμηνές του).
Ιδιαίτερα, για μεγάλους στην ηλικία και επί χρόνια ανεξομολόγητους που κουβαλάνε βάρη πολλά επάνω τους και που διστάζουν -από τον άφατο εγωκεντρισμό τους- να τα επιδείξουν και να τα ξεφορτωθούνε.
Λένε τα σχετικά βιβλιαράκια των οδηγιών με εξομολόγηση:
«Δεν πρέπει να ντρέπεσαι να δείχνεις τις πληγές σου στον πνευματικό γιατρό!»
-Αχ χρυσούλι μου, εύκολο να το λες.
Στην πράξη είναι πανδύσκολο!
Ειδικά με τις γυναίκες.
Μου εκμυστηρεύτηκε μια εκλεκτή, ηλικιωμένη κυρία, πόσο ντρεπόταν να πεί στον εξομολόγο, ότι όταν ήταν νέα, στο χωριό που έμενε, έδινε τα πρώτα της κρυφά ραντεβού με τον μετέπειτα άντρα της, στο κοιμητήριο(!) του χωριού-επειδή εκεί δεν πάταγε ούτε αρουραίος, τις νύχτες- και δεν κινδύνευαν να τους φωτογραφίσουν αδιάκριτα βλέμματα…
Πόσο ντρεπόταν να ξεστομίσει ότι ανήμερα Μ. Παρασκευή
(ναι, ναι, η Μ. Παρασκευή ήταν που την πείραζε περισσότερο και από το νεκροταφείο, λατρεμένο μου,)
εκείνη επάνω στους κρύους τάφους, αγκάλιαζε περιπαθώς τον αγαπημένο της υπό το χλωμό -ως πεθαμένος- σεληνόφως, και έδινε όρκους για αγάπη πέρα από τη ζωή και το θάνατο, όρκους που- πάντως- η ίδια, με θρησκευτική ευλάβεια θα έλεγα, δια βίου, τούς τήρησε!
Λοιπόν-δεν θα κουραστώ να το διατυπώνω σε όλους τους τόνους:
Η εξομολόγηση, είτε το καταλαβαίνουμε με την επιστημονική λογική μας, είτε όχι, είναι κάτι πάνω και από απαραίτητο στη ζωή μας.
Ανήκει στις Εντολές, που πρέπει οπωσδήποτε να τηρήσουμε άν θέλουμε να προχωρήσει το πρόγραμμα της ζωής μας σωστά και να εισέλθουμε στη Χαρά της Ουράνιας Βασιλείας, που περιμένει όσους με σοφία εγκεντρίστηκαν στο Σώμα του Χριστού, ενόσω ζούσαν ακόμη στο φθαρτό τούτο κόσμο.
Χωρίς την Εξομολόγηση σε Ορθόδοξο ιερέα και χωρίς συνεχή Θεία Μετάληψη, δεν ολοκληρώνεται η σωτηρία μας, με βάση το αψευδές στόμα του Κυρίου μας, με βάση την εμπειρία Πάντων των Αγίων.
Αν δεν έχουμε το θάρρος να πάμε σε ένα γνωστό παπά, ας πάμε σε έναν(με καλές συστάσεις) άγνωστο.
Ας τον χρησιμοποίησουμε-επιτέλους-και σαν σκουπιδιάρη!
Μας συμφέρει!
Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών, αδελφή μου Αικατερίνα.
Ας πλησιάσουμε και ας του πούμε:
-Πάρε καλέ μου άνθρωπε, αυτή τη σκουπιδοσακούλα μου, και κάψ’τη να πάει να χαθεί η βρόμα που έχει μέσα, να ελαφρώσω ο άνθρωπος!
Πίσω από τον κάθε Ορθόδοξο ιερέα, αοράτως παρευρίσκεται ο Χριστός, ο Αθάνατος, Αιώνιος, Αγαπημένος Σκουπιδιάρης, που παίρνει τα σκουπίδια μας δια της Μετανοίας και της Εξαγορεύσεως, τα καίει, τα πετάει ως τέφρα κάτω από τη Γέφυρα Ρίου Αντίρριου, και μας Λυτρώνει!
Ό,τι και να σου αναπτύσσει κάποιος ως θεωρία, μονάχα, αν ζήσεις την εμπειρία, θα εισέλθεις στο κλίμα της μεγάλης, Χαράς, της ευλογημένης.
Μια δοκιμή, λατρεμένο μου, θα σε πείσει!
Αναδημοσίευση από: Σαλογραία – Η υπέροχη μπουγάδα της εξομολόγησης
Η παρομοίωση του εξομολόγου με σκουπιδιάρη…με τρελαίνει!
Το καλύτερό μου, να σκέφτομαι οτι από τη χωματερή των παθών ανθίζει μια πασχαλιά!
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙ….
ΚΙ ΟΜΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ,ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ+
ΤΗΝ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΤΟΥ…ΜΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΖΕΙ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΓΙΓΜΑ ΜΑΣ ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ
ΜΟΛΥΣΜΟ,ΣΑΡΚΟΣ+ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ….
ΤΟΥ αρκουν->η ΔΑΡΚΗΣ μετανοια μας+η ταπεινωση μας
και εντος και εκτος εξομολογητηριου……..
ΚΑΛΟΝ ΑΓΩΝΑ+
ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ
ΓΙΑ να Του δινουμε χαρά
και να πανηγυριζει ο ουρανος Του!
αμην+γενοιτο.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ,ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗ ΤΟΥ.
ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑΡΗΣ ΑΚΟΜΑ…
απο τις πολλες μου αμαρτιες …καταντησα σκουπιδι…
και αυτο επανέλαβα πιο πανω….
ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΜΕ ΑΝΑΠΑΥΕΙ ΠΑΛΙ ΚΑΘΟΛΟΥ
Η ΠΑΡΟΜΟΙΩΣΗ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΥΣ /ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΥΠΙΑΔΙΑΡΗΣ…
ΔΕΝ΄ΛΕΡΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΩΜΙΑ ΜΟΥ ΟΤΑΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΟΥΜΑΙ………………
ΘΑΤΑΝ ΑΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ
ΚΑΙ ΔΥΣΒΑΣΤΑΧΤΟ ΕΠΙΣΗΣ….
+ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ+
ΚΑΛΗ ΑΥΡΙΑΝΗ…..
+Μετεμορφώθης εν τω όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου, την δόξαν σου καθώς ήδύναντο’ λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, Φωτοδότα δόξα σοι.
+Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Κατά τη διήγηση των Ευαγγελιστών, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός πήρε από τους μαθητές τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο και ανέβηκε ατό ορός Θαβώρ για να προσευχηθεί. Οι τρεις μαθητές Του, όπως ήταν κουρασμένοι από τη δύσκολη ανάβαση στο Θαβώρ και ενώ κάθισαν να ξεκουραστούν, έπεσαν σε βαθύ ύπνο. Όταν, όμως, ξύπνησαν, αντίκρισαν απροσδόκητο και εξαίσιο θέαμα. Το πρόσωπο του Κυρίου άστραφτε σαν τον ήλιο, και τα φορέματα Του ήταν λευκά σαν το φως. Τον περιστοίχιζαν δε και συνομιλούσαν μαζί Του δυο άνδρες, ο Μωϋσής και ο Ηλίας. Αφού οι μαθητές συνήλθαν κάπως από την έκπληξη, ο πάντα ενθουσιώδης, Πέτρος, θέλοντας να διατηρηθεί αυτή ή αγία μέθη πού προκαλούσε ή ακτινοβολία του Κυρίου, Ικετευτικά είπε να στήσουν τρεις σκηνές. Μία για τον Κύριο, μία για το Μωϋσή και μία για τον Ηλία. Πριν προλάβει, όμως, να τελειώσει τη φράση του, ήλθε σύννεφο πού τους σκέπασε και μέσα απ’ αυτό ακούστηκε φωνή πού έλεγε: «Ούτος εστίν ο υιός μου ο αγαπητός· αυτού άκούετε»1. Δηλαδή, Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, πού τον έστειλα για να σωθεί ο κόσμος. Αυτόν να ακούτε. Οφείλουμε, λοιπόν, και εμείς όχι μόνο να Τον ακούμε, αλλά και να Τον υπακούμε. Σε οποιοδήποτε δρόμο μας φέρει, είμαστε υποχρεωμένοι να πειθαρχούμε.
1. Ευαγγέλιο Λουκά, θ’ 28-36.
Απολυτίκιο. Ήχος βαρύς.
Μετεμορφώθης εν τω όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου, την δόξαν σου καθώς ήδύναντο’ λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, Φωτοδότα δόξα σοι.
APO=
Αντώνιος Καλογήρου, Ἐπιζήμια ἡ ἀπομάκρυνσις τῶν Πνευματικῶν ἀπὸ τὰ σχολεῖα
Από τη στήλη Ειδήσεις και Κρίσεις του Ορθοδόξου Τύπου, 28ης/5/2010
Ἐπιζήμια ἡ ἀπομάκρυνσις τῶν Πνευματικῶν ἀπὸ τὰ σχολεῖα
Τοῦ κ. Ἀντωνίου Κ. Καλογήρου
Ἤδη κάτι παραπάνω ἀπὸ αἰσθητὴ εἶναι στὰ σχολεῖα τῆς πρωτοβάθμιας καὶ δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης ἡ ἔλλειψη τῶν πνευματικῶν πατέρων. Τὸ ἔργο ἑνὸς πνευματικοῦ πατέρα καὶ μάλιστα ἔμπειρου, ἐντός τοῦ σχολικοῦ χώρου, λειτούργησε πάντοτε θεραπευτικὰ καὶ ἀφανῶς ἀποτελεσματικά, ὅλα τὰ προηγούμενα χρόνια. Καὶ αὐτὸ σύμφωνα μὲ ἐμπειρίες τῶν διδασκόντων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἴδιων τῶν μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι σὲ μεταγενέστερο χρόνο παραδέχθηκαν ὅτι τὸ πετραχήλι τοῦ Πνευματικοῦ ὑπῆρξε ἡ ζεστὴ ἀγκαλιά, ἡ γλυκιὰ θαλπωρή, ὁ ἀγωγός τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ποὺ τοὺς ἐνίσχυσε σὲ μία κρίσιμη στιγμὴ τῆς ζωῆς τους……
Ἀφορμὴ τοῦ σχολίου μας στάθηκε ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ διευθυντὲς σχολείων, οἱ ὁποῖοι παρατηροῦν σὲ κάποιους μαθητὲς τους ἐσωστρέφεια καὶ ὑπερβολικὴ εὐαισθησία, πολλὲς φορὲς μάλιστα, ὁλο κάθαρα τάσεις αὐτοκτονίας. Ἡ βούλησή τους νὰ βοηθήσουν μεγάλη. Ὡστόσο, ὅταν τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον δὲν βοηθάει καὶ οἱ συνομήλικοι μαθητές τους δὲν ἔχουν τὴν ὡριμότητα τῆς πρέπουσας στάσης, ἦταν ὁ πνευματικὸς πατέρας ὁ ὁποῖος –στὰ μάτια τους– ἐνσάρκωνε τὴν ἐλπίδα. Τραγικό, ἀλλὰ θὰ τὸ ποῦμε, πολλὲς φορὲς ἐνσάρκωνε τὴν τελευταία τους ἐλπίδα.
Εἶναι λοιπὸν ἐγκληματικὴ ἡ ἀπόφαση ἀπομάκρυνσης τῶν Πνευματικῶν ἀπὸ τὰ σχολεῖα. Ἀναρωτιέται κανεὶς λύθηκαν τὰ προβλήματα στὴν ἐκπαίδευση καὶ ὁ Πνευματικὸς ἐνόχλησε; Ἀλλὰ καὶ οἱ σύλλογοι τῶν ἐκπαιδευτικῶν καὶ τῶν γονέων καὶ κηδεμόνων θὰ πρέπει νὰ ἀντισταθοῦν. Νὰ ἀπαιτήσουν τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Πνευματικῶν. Χάνονται τὰ νιάτα καταφεύγοντας στὰ ναρκωτικά, σὲ ἀπόπειρες αὐτοκτονίας, σὲ ἕνα σωρὸ ἡδονὲς καὶ οἱ ἐκπαιδευτικοὶ καὶ γονεῖς θὰ μείνουν προσκολλημένοι σὲ μία δόλια γραφειοκρατικὴ ἀπόφαση ἀπομάκρυνσης τῶν Πνευματικῶν; Καὶ ἂν τὸ ὅραμα τῶν Κυβερνώντων εἶναι τὸ πολυφυλετικό, ἄθρησκο καὶ ἀμέτοχο τῆς Ὀρθοδόξου παιδείας σχολεῖο –ποὺ κανένας καὶ ποτὲ δὲν τούς ἐξουσιοδότησε νὰ πραγματοποιήσουν– τοῦ Ἑλληνικοῦ πιστοῦ λαοῦ ὅραμα εἶναι τὸ σχολεῖο, ὅπου θὰ διδάσκονται «γράμματα, γράμματα σπουδάματα τοῦ Θεοῦ τὰ πράγματα».
http://thriskeftika.blogspot.com/2010/05/blog-post_7817.html
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ό ‘Απόστολος (Ανακομιδή ιερού λειψάνου του)
+Ό Άγιος Απόστολος Βαρθολομαίος μαρτύρησε με σταυρικό θάνατο στην ‘Αρμενία.
Το άγιο λείψανο του οι χριστιανοί το έβαλαν μέσα σε μια πέτρινη θήκη και το έκρυψαν στην Ούρβανούπολη.
Επειδή, όμως, ή θήκη γιάτρευε πολλές ασθένειες, συνέρεαν σ’ αυτή πλήθη λαού.
Γι’ αυτό οι ειδωλολάτρες, όταν βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία, πέταξαν τη θήκη στη θάλασσα, μαζί με άλλες τέσσερις θήκες μαρτύρων.
Τότε έγινε κάτι το θαυμαστό.
Ή θήκη με το λείψανο του ‘Αγίου Βαρθολομαίου, συνοδεία των άλλων τεσσάρων θηκών, αφού πέρασαν τη Μαύρη Θάλασσα, τα στενά του Ελλησπόντου, το Αιγαίο πέλαγος και το Άδριατικό, έφθασαν αριστερά της Σικελίας, στο νησί Λιπαρά.
Έπειτα, οι θήκες πού συνόδευαν τη θήκη του ‘Αγίου Βαρθολομαίου πήγε ή κάθε μία σε διαφορετικούς τόπους της Ιταλίας.
Τότε λοιπόν, ό Άγιος του Θεού αποκαλύφθηκε στον επίσκοπο της Λιπαρός ‘Αγάθωνα, ό όποιος, αφού κατέβηκε στην παραλία και είδε τη θήκη, έμεινε εκστατικός.
Με σεβασμό τότε, συνόδευσαν τη θήκη με το άγιο λείψανο εκεί όπου θαυματουργικά υπέδειξε ό Απόστολος του Θεού και όπου κτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός.
Δίκαια, έτσι, μπορεί να πει κανείς: «Θαυμαστός ό Θεός εν τοις άγίοις αύτοϋ»
1. Θαυμαστός είναι ό Θεός στις προστασίες πού παρέχει στους Αγίους Του, πού είναι αφοσιωμένοι σ’ Αυτόν.
1. Ψαλμός ξζ’ 36.
+Απολυτίκιο. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Έξ Εώας ως όρθρος ώφθη πολύφωτος, ποντοπορήσασα ξένως Βαρθολομαίε σοφέ, προς την Δύσιν ή σορός ή των Λειψάνων σου· του γαρ Ήλιου της ζωής, δαδουχεί τάς δωρεάς, και σκότος παντοίων νόσων, ολοσχερώς διαλύει, των προσιόντων ταύτη πάντοτε.
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΙΤΟΣ ό Απόστολος επίσκοπος Γόρτυνος Κρήτης
+Ό Τίτος ήταν Έλληνας στην καταγωγή, και μάλιστα από τους πιο διακεκριμένους όσον άφορα τη μόρφωση και το γένος.
Έγινε χριστιανός από τον ‘Απόστολο Παύλο, με τον όποιο και συνεργάστηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου. ‘
Ακολούθησε τον απ. Παύλο στη δεύτερη άνοδο του στην Ιερουσαλήμ και κατόπιν επιφορτίσθηκε με αποστολή στην Κόρινθο, για να δει από κοντά την κατάσταση της εκεί Εκκλησίας.
Όταν επέστρεψε συνάντησε τον απ. Παύλο στη Μακεδονία. Έπειτα μαζί του, περίπου το έτος 58, πήγαν στην Κρήτη, οπού ό απ. Παύλος κατέστησε τον Τίτο επίσκοπο για να κηρύξει το λόγο του Θεού και να εγκαταστήσει σ’ όλο το νησί πρεσβύτερους.
Από τη δεύτερη προς Τιμόθεον επιστολή μαθαίνουμε, ότι ό Τίτος πήγε και στη Δαλματία, άγνωστο για ποιο σκοπό.
Ό Παύλος έστειλε και τη γνωστή προς Τίτον επιστολή, από την οποία μαθαίνουμε, ότι ό Έλληνας μαθητής του τιτλοφορείται απ’ αυτόν «τέκνον του γνήσιον».
Από την επιστολή αυτή επίσης, μαθαίνουμε ότι ό Τίτος είχε λαμπρούς συνεργάτες στην Κρήτη, δηλαδή τον Ζήνα τον νομικό και τον περίφημο Άπολλώ.
Ό Τίτος πέθανε στην Κρήτη, κατά το έτος 105 μετά Χριστόν.
+Απολυτίκιο. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.
Του Παύλου δειχθείς, συνόμιλος Απόστολε, ούν τούτω ημιν, τον λόγον προκατήγγειλας, της ένθέου χάριτος, μυστολέκτα Τίτε μακάριε· διό τούτο βοώμέν σοι · Μη παύση πρεσβεύων, υπέρ πάντων ημών